Βέλγιο Λουξεμβούργο Ολλανδία Βάφλες, κόμιξ και λουλούδια: αξέχαστο Benelux με το αυτοκίνητο

[Eurotraveler]

Λοιπόν, ας ξεκινήσω με μια αποτίμηση κ μια γενική εικόνα: ύπνος στο κατάστρωμα του superfast XI κατά τον πηγαιμό, νυχτερινές διαδρομές, βιασύνη για το καράβι της επιστροφής (κλασικά). Όμως και μαγευτικές διαδρομές, ταξίδια υπό γαλλική και ιταλική μουσική και κυρίως προορισμοί που περίμενα μια ζωή να δω!!!

Αυτό το ταξίδι "προέκυψε". Ξετρύπωσε θα έλεγα. Πριν αρκετά χρόνια ήμασταν έτοιμοι να κλείσουμε ένα 6ήμερο πακέτο για τις "Κάτω Χώρες" με την κλασική ταξιδιωτική παρέα μας, όμως εκείνοι πήγαν και εμείς δεν ακολουθήσαμε. Μετά από 2 χρόνια σκεφτόμασταν ένα road trip ως την Ολλανδία, αλλά αυτό δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί έγκαιρα. Λίγο αργότερα με έπιασε η μανία με το Βέλγιο, όταν είδα κάποιες νυχτερινές φωτογραφίες της φωτισμένης Γάνδης. Για τα τελευταία δύο χρόνια πριν το ταξίδι, ήθελα να ξαναπάω στο Παρίσι. Και να κάνω και μια εκδρομή με το Thalys στις Βρυξέλλες. Ή στην Μπρυζ. Τις Βρυξέλλες λοιπόν τις είχα βάλει στο μάτι. Το ίδιο και την Μπρυζ. Μία το γεγονός ότι στο Μπενελούξ δεν υπάρχουν διόδια, μία το ότι το Παρίσι μού φαινόταν πλέον λίγο τετριμμένο(!) και το είχα μελετήσει υπερβολικά, κατέληξα στο Μπενελούξ. Πολλές δυσκολίες συναντήσαμε μέχρι να πάμε, κυρίως σχετικά με τα άτομα που θα μας ακολουθούσαν. Και ενώ βλέπαμε ότι ένας ένας οι συνήθεις συνταξιδιώτες μας απέρριπταν την πρόταση, ο καθένας για διαφορετικό αλλά εξίσου σημαντικό λόγο, αποφασίσαμε να πάμε μόνοι μας.

Προμηθευόμαστε ακτοπλοϊκά εισιτήρια, φροντίζουμε τη διαμονή μας στις Βρυξέλλες, στο Κολμάρ και στο Μιλάνο, τοποθετούμε το GPS στο αυτοκίνητο και έχοντας φυσικά ανά χείρας τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, τα φυλλάδια και τα ταξιδιωτικά αφιερώματα από κάθε εφημερίδα και περιοδικό, παίρνουμε το δρόμο για την Πάτρα.

Μέρα 1η: εν πλω για Ανκόνα
Διασχίζουμε την καυτή αυγουστιάτικη ακτή της Βόρειας Πελοποννήσου και σύντομα είμαστε στο λιμάνι. Μία μικρή δόση καθυστέρησης το γεγονός ότι πρέπει να κάνουμε check-in εντός του κτιρίου που μας υποδέχεται πριν από τις αποβάθρες, πράγμα που δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε στα προηγούμενα ταξίδια προς την Ιταλία. Μπήκαμε στο πλοίο και καθίσαμε στο σαλόνι πριν γίνει δυσεύρετη ακόμα και η παραμικρή ελεύθερη θέση. Για το δρομολόγιο προς την Ιταλία είχαμε κλείσει στο κατάστρωμα, καθώς δεν υπήρχαν διαθέσιμες καμπίνες, ενώ για την επιστροφή είχαμε κλείσει καμπίνα. Η θάλασσα ήταν αρχικά ήρεμη, με κάποια μικρά, αλλά αισθητά κύματα στην πορεία. Εγώ είχα εντοπίσει και σημειώσει στο τετράδιό μου κάποια ξενοδοχεία στη Λουκέρνη. Η αναζήτηση ξενοδοχείου για την πρώτη διανυκτέρευση αποδείχτηκε απογοητευτική και ιδιαίτερα κουραστική, καθώς πολλά από αυτά που είχα γράψει στο τετράδιο ήταν πια γεμάτα, ενώ άλλα είχαν ανεβάσει τις τιμές. Έτσι αποφασίζουμε και κλείνουμε ξενοδοχείο στα περίχωρα της Βασιλείας, στο γερμανικό Weil am Rhein. Αφού κάναμε τις βόλτες μας εν πλω και φάγαμε στο εστιατόριο του πλοίου, εντοπίσαμε μία βολική θέση στο κατάστρωμα, τακτοποιηθήκαμε εκεί και κοιμηθήκαμε από νωρίς, αφού η επόμενη μέρα επρόκειτο να είναι μεγάλη.

 

[Eurotraveler]

Μέρα 2η: ο μακρύς δρόμος για τα γερμανοελβετικά σύνορα

Καθόμαστε στα σαλόνια του πλοίου και ατενίζουμε την Αδριατική, ενώ μας έχει έρθει η ακόλουθη ιδέα: τη μέρα που θα πηγαίνουμε προς τις Βρυξέλλες να μη σταματήσουμε σε πολλά Auto-grill για φαγητό, αλλά σε μία πόλη που θα είναι στη διαδρομή μας, για να δούμε και κάτι. Επειδή λοιπόν το Στρασβούργο λογικά δε θα μπορούμε να το δούμε μέσα σε μία ώρα περίπου ή μιάμιση, σκέφτομαι την επιλογή Λωρραίνη! Και το δίλημα είναι Νανσύ ή Μετς; Το Νανσύ έχει ένα κόσμημα (Stanislas) σχεδόν μοναδικό, το Μετς είναι όμως πιο γνωστό και έχει και το νησάκι στο ποτάμι. Αλλά απ'ό,τι θυμάμαι δεν έχει παλιά πόλη (αν και λάθος συλλογισμός). Έτσι θα επιλεχθεί στην πορεία το Νανσύ. Λοιπόν αυτά από 'δω κι από 'κει. Φτάνουμε Ανκόνα! Είμαστε στο κατάστρωμα του πλοίου και αγναντεύουμε την ακτή. Βλέπουμε πρώτα τα περίχωρα και τους λόφους που τέμνει η θάλασσα στην περιοχή των Μάρκε και τους οποίους διαδέχεται το γραφικό, αμφιθεατρικά χτισμένο λιμάνι της Ανκόνα.

Ιταλία! Το περιβάλλον μόλις βγαίνεις από την Ανκόνα είναι όλο ανυψώματα. Λόφοι, λοφάκια, γέφυρες, δέντρα, αμπέλια, καλλιέργειες, μέχρι που εισέρχεσαι στο κυρίως τμήμα του αυτοκινητόδρομου. Και για εδώ θα μπορούσα φυσικά να αναφερθώ στην αίσθηση πολυτέλειας μάλλον που σου προσφέρει η ιταλική autostrada. Ποτάμια, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο μεγάλα, άλλα με νησάκια και άλλα χωρίς, περνούν κάτω από το δρόμο, ακριβά αυτοκίνητα από δίπλα σου. Οικογένειες όλων των ειδών: με τροχόσπιτα που κουβαλούν στο πίσω μέρος τους ποδήλατα, με τζιπ και καλοντυμένους τους οικογενειακούς επιβάτες. Και φυσικά συχνό φαινόμενο είναι και τα κάμπριο. Εξάλλου στην Ιταλία είμαστε. Χαρακτηριστικά σημεία της διαδρομής είναι μία λιμνούλα στα αριστερά με κάποιες σκηνές για κατασκήνωση γύρω της και ένα όμορφο, μεσαιωνικό κάστρο στο βάθος.

Πορευόμαστε έτσι παράλληλα στην αδριατική ριβιέρα. Προσπερνάμε τις εξόδους για τα θέρετρα της Αδριατικής και συνεχίζουμε κατευθυνόμενοι προς το Βορρά. Ωστόσο! ο δρόμος είναι μεστός αυτοκίνητα. Υποθέτω ότι η κίνηση οφείλεται στη μεγάλη ζήτηση και κινητικότητα για τα παραλιακά θέρετρα και πιστεύω ότι όταν περάσουμε και την τελευταία έξοδο για Αδριατική ο δρόμος θα αδειάσει. Λάθος η υπόθεση δυστυχώς. Επόμενη υπόθεση: όταν φτάσουμε και περάσουμε τη Μπολόνια τα αυτοκίνητα θα μειωθούν γιατί η Μπολόνια είναι κόμβος και θα αποχωρήσουν οι κατευθυνόμενοι προς Αυστρία. Αλλά με λύπη αντιλαμαβανόμαστε ότι περνάμε τη Μπολόνια και η κίνηση παραμένει στον ιταλικό αυτοκινητόδρομο. Έχουμε ήδη χάσει πολύ ώρα. Στάση σε ένα Autogrill και έπειτα ανεβαίνουμε για Μιλάνο. Η κίνηση εξακολουθεί να είναι αφόρητη. Στα προάστια του Μιλάνου έχει μειωθεί σημαντικά, αλλά έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα υπήρχε τόση κίνηση;!

Ευτυχώς περνώντας το Μιλάνο ο δρόμος πια έχει αδειάσει, η βλάστηση έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει και ξέρεις ότι τα επιβλητικότερα βουνά της Ευρώπης σε περιμένουν να τα διασχίσεις! Περνάμε πάνω από τη λίμνη Κόμο. Ο δρόμος είναι καρφιτσωμένος πάνω σε ένα βουνό στη μια πλευρά της λίμνης και από κάτω βλέπεις τα σπιτάκια της πόλης φωτισμένα μέσα στο απόλυτο μαύρο, αφήνοντας τη φαντασία σου να ορίσει τις όχθες της λίμνης.

Περνάμε τα σύνορα για Ελβετία. Ο έλεγχος γρήγορος, όχι διεξοδικός. Συνεχίζουμε έτσι και πάνω από την αγαπημένη λίμνη του Λουγκάνο και λίγο αργότερα, πλησιάζοντας προς το κέντρο της χώρας έχει λίγο κρύο θα έλεγα. Και τώρα σειρά έχει ο μεγάλος Γοτθάρδος. Το ομώνυμο τούνελ είναι τόσο μεγάλο, τόσο μακρύ που είναι πολύ δύσκολο να το ξεχάσεις. Πορευόμαστε έπειτα πλάι σε μία άλλη λίμνη, εκείνη της Λουκέρνης. Αν και νύχτα, το υδάτινο στοιχείο διακόπτει την επικράτεια των βουνών και ασυνείδητα σε κάνει να καταλάβεις ότι είναι και αυτό εκεί.

Βασιλεία. Έχουμε διασχίσει την Ελβετία μέχρι και το βόρειο άκρο της και η συγκεκριμένη πόλη φαίνεται πολύ "ελβετική". Πόλη "καλή" και ακριβή. Βλέπεις ψηλά μοντέρνα κτίρια, όμορφα τραπεζιακά συγκροτήματα και πολλά μεγάλα, τεράστια ρολόγια. Και πύργους. Γνωρίζοντας όμως ότι η Βασιλεία είναι ούτως ή άλλως ακριβή, αφού βρίσκεται σε ελβετικό έδαφος, και ότι δίπλα στα σύνορα, στη γαλλική πόλη St Louis και στη γερμανική Weil am Rhein μπορεί να βρει κανείς καλά ξενοδοχεία σε πολύ πιο λογικές τιμές, έχουμε επιλέξει να πάμε Γερμανία.

Αργά το βράδυ φτάνουμε στο Weil am Rhein που απέχει μόλις ένα τέταρτο από τη Βασιλεία. Η μικρή αυτή πόλη μοιάζει πιο όμορφη απ'όπως την είχα φανταστεί. Έχει έναν μεγάλο δρόμο στο κέντρο της με μερικά εστιατόρια και μερικά μαγαζιά και έναν άλλο δρόμο, πιο γραφικό, όπου υπάρχουν μερικά όμορφα γερμανικά πανδοχεία. Το ξενοδοχείο μας είναι το Leopoldshöhe, ένα κόκκινο κτίριο, με μεγάλες γλάστρες με ελιές στον κήπο. Προμηθεύομαι ενημερωτικά φυλλάδια για την πόλη αλλά και την πόλη της Βασιλείας και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Επιτέλους λίγη ξεκούραση. Το δωμάτιο δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο και ήταν και σχετικά παλιό, αλλά ούτε που μας αφορούσε αυτό, το μόνο πράγμα που θέλαμε ήταν ένα αναπαυτικό κρεβάτι.

 

[galoz]

Από περιέργεια, πόση ώρα σας πήρε από την Ανκόνα μέχρι το Weil am Rhein οδικώς?

 

[Eurotraveler]

Μας πήρε λοιπόν πολλή ώρα. Κανονικά χωρίς πολλή κίνηση και στάσεις υπολόγισε γύρω στις 8 ώρες. Εμείς κλείσαμε 11ωρο με μία σύντομη στάση και πολλή κίνηση...

 

[Eurotraveler]

3η μέρα: η διαδρομή προς τις Βρυξέλλες

Μετά τη σύντομη παραμονή μας στο γερμανικό μεθοριακό χωριό ξεκινάμε άλλη μία μεγάλη αλλά πιο ευχάριστη διαδρομή, με προορισμό αυτή τη φορά την πόλη που θα μας φιλοξενήσει: τις Βρυξέλλες. Μπαίνουμε στη Γαλλία της Αλσατίας και της Λωρραίνης. Η Αλσατία που για χρόνια αποτελούσε το μήλο της έριδος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, είναι ένα μοναδικό μείγμα αυτών των δύο χωρών, ενώ η Λωρραίνη (ή Λωραίνη ή Λορένη ή ακόμα και Λοθαρογγία!), λίγο πιο γαλλική είναι και αυτή ένας αξιόλογος -αν και λίγο αφανής- ταξιδιωτικός προορισμός. Σύντομη στάση σε ένα καφέ-ρεστοράν για να φάμε κάτι και να χαζέψουμε για λίγο τα αλσατικά σουβενίρ, στα οποία κυρίαρχη θέση κατέχει η φιγούρα του πελαργού. Η στάση στο συγκεκριμένο καφέ επιλέχτηκε όχι λόγω της απόστασης, αφού λίγο απείχε από Weil am Rhein, αλλά λόγω της προνομιούχας θέσης του στους πρόποδες του Chateau de Haut-Koenigsbourg. Αν έλειπε ο θορυβώδης αυτοκινητόδρομος, η εικόνα από το κατάστημα θα έμοιαζε πραγματικά όπως ήταν στο Μεσαίωνα. Παρόλα αυτά η ομορφιά του τοπίου μας αντάμειψε που είχαμε επιλέξει να κάνουμε road trip.

Έχοντας αποφασίσει να επισκεφθούμε το Νανσύ για την επόμενη στάση μας, αλλάζουμε πορεία στο μέσο του δρόμου που συνδέει το Κολμάρ με το Στρασβούργο και κατευθυνόμαστε προς τα δυτικά. Όπως είναι λογικό πρέπει να συναντήσουμε τα Βόσγια και έτσι συμβαίνει. Περιποιημένα εξοχικά σπιτάκια σε όλα τα χρώματα περιστοιχίζουν τους επαρχιακούς δρόμους στο σημείο που η Αλσατία συναντά τη Λωρραίνη. Δυστυχώς η στενόμακρη αλσατική πεδιάδα, που είχαμε διασχίσει μέχρι το δε με είχε ικανοποιήσει και τόσο από άποψη φύσης και ευτυχώς τώρα το τοπίο ήταν καταπράσινο. Τα σπίτια σιγά σιγά χάθηκαν και έπιασε η βροχή. Μικρής διάρκειας, αλλά μεγάλης έντασης. Περνάμε από ένα τούνελ και ύστερα βλέπουμε στα δεξιά ένα μικρό κοπάδι λευκά, υπερήφανα άλογα, που μούσκεμα πια έδειχναν να απολάμβαναν τη βροχή. Ωστόσο ο ήλιος σύντομα ξαναέλαμψε. Και λίγο μετά στο δεξί μας χέρι βλέπαμε χωριά και πόλεις της Λωρραίνης. Χωριά και πόλεις που μύριζαν χειμώνα. Οι καμινάδες ξεπρόβαλλαν από τα σπίτια, ενώ υπήρχαν και σωροί από ξύλα για το χειμώνα.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Νανσύ. Μπαίνοντας στους δρόμους της πόλης και με κατεύθυνση προς τη μεγάλη Στανισλά βλέπεις κτίρια μετρίου ύψους σε μπεζ χρώμα, τα οποία εύκολα παραπέμπουν στη Γαλλία του Νότου. Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε έναν δρόμο κοντά στη Στανισλά και προχωράμε με τα πόδια φυσικά. Ο δρόμος είναι λίγο κατηφορικός και στο τελευταίο κομμάτι, του πριν συναντήσει τις μεγάλες πύλες της πλατείας, είναι πεζοδρομημένος. Βρισκόμαστε τώρα σε μια φοβερή πλατεία. Στη μια πλευρά το Δημαρχείο. Πολύ κομψό, χωρίς να έχει ιδιαίτερες λεπτομέρειες στην πρόσοψή του δίνει στην πόλη μία αύρα γλυκιά. Το χρώμα του και μόνο, ένα υποκίτρινο, κρεμ είναι από μόνο του αριστοκρατικότατο. Στην απέναντι μεριά κάποια περίτεχνα χαμηλά κτίρια και μια αψίδα που οδηγεί σε έναν γραφικό κήπο. Από εκεί ξεκινάει και το τρενάκι που σε κάνει βόλτα στην πόλη. Σκεφτόμαστε να ανέβουμε, αλλά τελικά επιστρέφουμε στην πλατεία. Το highlight της πόλης του Νανσύ δίκαια συγκαταλέγεται στον κατάλογο με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο και δίνει αμέσως την εντύπωση μιας βασιλικής αυλής. Φυσικά δε γίνεται να παραλειφθεί η αναφορά στις πύλες. Επιβλητικές όλες τους, με τρανά σχέδια, οριοθετούν και στολίζουν τις γωνίες της πλατείας.

Εμείς συνεχίζουμε προς τα νότια της πόλης, με προορισμό τον Καθεδρικό Ναό. Εισερχόμαστε για να γνωρίσουμε το σε γενικές γραμμές απέριττο εσωτερικό του και να θαυμάσουμε το εκκλησιαστικό του όργανο. ο εκκλησιαστικό όργανο. Διασχίζουμε κάποιους εμπορικούς δρόμους και επιστρέφουμε έτσι στο αυτοκίνητο. Γενικά όμορφη πόλη λόγω της Πλατείας, μόνο που δεν είχε καθόλου κόσμο και κίνηση. Σκέφτομαι ότι ίσως έφταιγε που ήταν Κυριακή. Το απογευματινό φως φωτίζει την πόλη και τους δρόμους της. Είναι ο απογευματινός καλοκαιρινός ήλιος. Αφού πια έχουμε πάρει το δρόμο για τις Βρυξέλλες περνάμε από μια λίγο διαφορετική περιοχή του Νανσύ. Τα σπίτια είναι μεν αρκετά κοντά το ένα στο άλλο, φαίνονται όμως πιο πλούσια, αν και παλιά. Όχι πολύ καλά συντηρημένα, αλλά μάλλον πρόκειται για μία από τις "καλές" περιοχές της πόλης. Έχουμε πια φύγει από το Νανσύ.

Με κατεύθυνση λοιπόν προς τις Βρυξέλλες, περνάμε μετά από λίγο έξω από το Μετς και βλέπουμε από το αυτοκίνητο το μεγάλο του Ναό να ξεπροβάλλει. Δεν είναι από τις πόλεις που περνούν απαρατήρητες, καθώς κάνει αμέσως αισθητή την παρουσία του.

Μετά από λίγο έχουμε μπει επιτέλους στο Βέλγιο! Όμορφη εντύπωση δίνει η χώρα μόλις αρχίζεις να τη διασχίζεις. Πράσινη, καθαρή, γεμάτη κόσμο. Σταματάμε για λίγο σε ένα βενζινάδικο με κατάστημα στην περιοχή της Βαλλονίας και διαπιστώνουμε ότι οι τιμές είναι ολίγον πιο ψηλές από τις γειτονικές και προηγούμενες χώρες (η Ελβετία φυσικά δε λαμβάνεται υπ'όψιν). Οι Βρυξέλλες σε υποδέχονται με τον αυτοκινητόδρομο να περιβάλλεται αρχικά από πολύ ψηλά δέντρα και έπειτα από εργοστάσια, μεγάλα σύγχρονα κτίρια, γραφεία. Η πόλη που θα μας φιλοξενήσει για τις περισσότερες μέρες σ'αυτό το ταξίδι μάς υποδέχεται το βράδυ και φαίνεται αρκετά ήσυχη. Τακτοποιούμαστε στα δωμάτια μας μετά την επίσης πολύωρη διαδρομή και γρήγορα ξεκινάμε για την πρώτη και βραδινή γνωριμία μας με την πόλη.

Πήραμε το λεωφορείο από τον κοντινό σταθμό. Ήταν σχεδόν άδειο και η πόλη σχεδόν έρημη. Περάσαμε από το Παλάτι, από μια περιοχή με σύχρονα κτίρια, μετά μέσα από κάτι στενούς δρόμους και πολύ σύντομα φτάσαμε στο Bourse. Πρόκειται για το Χρηματιστήριο, το οποίο -απ'ό,τι θυμάμαι- δε βρίσκεται πια σε λειτουργία και σκοπεύουν να αξιοποιήσουν το χώρο για διαφορετική χρήση. Κατευθυνόμενοι προς το κέντρο, στους δρόμους πίσω από το Χρηματιστήριο περιμένει τον ταξιδιώτη κάτι ιδιαίτερο: η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στους τοίχους της οποίας (εξωτερικά) έχουν κτιστεί μικρά και με ελάχιστο βάθος σπίτια. Προχωράμε σε ένα δρομάκι με μαγαζιά που πουλούν σοκολάτες αλλά είναι εννοείται κλειστά και φτάνουμε στο απόλυτο αξιοθέατο της χώρας. Η αγαπημένη Grand Place των Βρυξελλών ή σπανιότερα Grote Markt είναι το κέντρο της πρωτεύουσας του Βελγίου, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της πόλης ήδη από το 14ο αι. Φωτισμένη όχι τόσο αντυπωσιακά όσο περίμενα δε φαίνεται ναεπιλέχτηκε για τις κυριακάτικη βόλτα των πρωτεουσιάνων, καθώς ούτε εκεί είχε κόσμο! Παρόλα αυτά τα κτίρια δεν παύουν να είναι μαγευτικά. Γοτθικά και αναγεννησιακού φλαμανδικού στυλ στην πλειονότητά τους, κερδίζουν τι εντυπώσεις του ταξιδιώτη.

Χωνόμαστε έπειτα σε ένα δρομάκι, που είναι μάλλον ο πιο φωτεινός από τους δρόμους που έχουμε συναντήσει στη βραδινή ή καλύτερα νυχτερινή μας βόλτα. Σαντορίνη, Μύκονος, Πλάκα, Αθήνα... Τέτοια ονόματα έχουν τα εστιατόρια, δηλαδή οι ταβέρνες, σε αυτή την περιοχή και το όνομά τους προδίδει φυσικά το περιεχόμενο του καταλόγου. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι για να αγοράσουμε στο χέρι κάτι για να και επιστρέφουμε προς το Bourse, περνώντας ξανά από το Bourse. Λίγες ομάδες τουριστών ή κατοίκων επέλεξαν να πάνε βόλτα σε αυτό το σημείο της πόλης το βράδυ. Μία από αυτές τις ομάδες ήμασταν και εμείς. Η γενική ευρωπαϊκή φήμη θέλει τις Βρυξέλλες μουντή, συννεφιασμένη και την πιο βαρετή πόλη της ηπείρου. Όχι. Εγώ θα διαφωνήσω. Απλά χρειάζεται λίγο παραπάνω ψάξιμο για να βρεις αυτό που αναζητάς στην πόλη, ό,τι κι αν είναι αυτό. Όταν όμως το βρεις νιώθεις ικανοποιημένος και διαπιστώνεις ότι τα πάντα στην πόλη έχουν υψηλό επίπεδο και καλή ποιότητα. Η μικρή βραδινή περιήγηση δε μας αποζημίωσε θα έλεγα, αλλά μας έδωσε έτσι περισσότερα κίνητρα για να ανακαλύψουμε ολόκληρη την πόλη με τα πόδια την επόμενη μέρα.

 

[Eurotraveler]

4η μέρα: Βρυξέλλες Μέρος 1ο - Η Άνω πόλη

Η Βρυξέλλες είναι όμορφη πόλη. Φήμες τη θέλουν βαρετή και άσχημη. Είναι η πόλη της γραφειοκρατίας, δεν αντιλέγω. Είναι όμως και η πόλη της βάφλας και της σοκολάτας, αφού η πραλίνα και η λευκή σοκολάτα θεωρούνται από τους κατοίκους ότι έχουν τις ρίζες της δημιουργίας τους εδώ. Πρόκειται ακόμα για την έδρα μιας πληθώρας ευρωπαϊκών κυρίως οργανισμών, καθώς και για την πόλη που γέννησε τα στρουμφάκια και τον Τεν Τεν.

Έχοντας αποφασίσει να είναι η βάση μας για την εξερεύνηση του Μπενελούξ ξεκινάμε να την ανακαλύψουμε. Στο τετράδιό μου έχω συγκεντρώσει σε μία λίστα όλα τα must see της πόλης, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα, ενώ παράλληλα έχω πάντα μαζί και τους ταξιδιωτικούς οδηγούς.

Με σημείο εκκίνησης την Rue du Trone, ένα δρόμο στον οποίο θα συναντήσεις μετανάστες, αλλά όλους ντυμένους αξιοπρεπώς και με κόσμια συμπεριφορά, κατευθυνόμαστε με προορισμό το πάρκο του Λεοπόλδου. Καθοδόν συναντάμε μία εκκλησία που είναι ντυμένη εξωτερικά με τούβλα και αμέσως μετά στα αριστερά μία σειρά με πολύ όμορφα διαμερίσματα. Είναι λίγα, αλλά θυμίζουν έντονα εύπορο αγγλικό προάστιο. Το Βασιλικό Ινστιτούτο Φυσικών Επιστημών, κάτι σαν Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το οποίο και συναντήσαμε κατά τύχη βρίσκεται πίσω από αυτά τα σπίτια. Είναι ένα ψηλό και σύγχρονο, αλλά λίγο αδιάφορο κτίριο με το άγαλμα ενός δεινοσαύρου στο προαύλιό του. Δίπλα σχεδόν είναι η πίσω αυλή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ωστόσο η πρόσοψη είναι πολύ πιο όμορφη. Το κτίριο είναι γυάλινο, με πολλούς καθρέφτες και τμήματα με ελλειπτικό σχήμα. Βγάζουμε τις φωτογραφίες μας με φόντο το Κοινοβούλιο και φτάνουμε στο πάρκο του Λεοπόλδου. Αποπνέει μία ησυχία, παρόλο που έχει αρκετούς επισκέπτες. Πολλοί ήταν εκείνοι που λιάζονταν στο ήλιο ή διάβαζαν βιβλία υπό τη σκιά των δέντρων -συχνό φαινόμενο γαρ στις ευρωπαϊκές πόλεις. Το πάρκο έχει διάφορα επίπεδα, καθώς φαίνεται να βρίσκεται πάνω σε μικρά λοφάκια, που του προσδίδουν μια ιδιαίτερη ζωντάνια. Κτίρια όπως μια βιβλιοθήκη μάς περιβάλλουν ενώ καταλήγουμε σε μία μικρή λιμνούλα με φόντο δέντρα και πίσω από αυτά καινούργιες πολυκατοικίες. Βγαίνοντας από το πάρκο υπάρχει μια πλατεία και εμείς περπατάμε στον λίγο ανηφορικό δρόμο. Εκεί συναντάμε το Paul στο οποίο και φυσικά παίρνουμε το πρωινό μας. Ένα πολύ γευστικό εκλέρ προτίμησα εγώ. Ανάκτηση δυνάμεων και κατεύθυνση προς ακόμα ένα πάρκο.

Το Cinquantenaire, το πάρκο της Πεντικονταετηρίδας είναι το πιο γνωστό της πόλης. Πρόκειται για μια μεγάλη επίπεδη έκταση στην άκρη της οποίας φιγουράρει το μνημείο της Πεντικονταετηρίδας με την τριμερή αψίδα του. Το μνημείο αυτό περιβάλλεται από διάφορα μουσεία: το Μουσείο Τέχνης, το Στρατιωτικό Μουσείο και το Autu World. Αν διασχίσει κανείς το πάρκο προχωρώντας αντίθετα προς το κέντρο της πόλης, θα συναντήσει μια σειρά από ενδιαφέροντα κτίρια, τα οποία είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά μία από τις επόμενες μέρες. Εκείνο που μου προξένησε εντύπωση ήταν οι αρχαιοελληνικές παραστάσεις, οι οποίες κοσμούσαν στο εξωτερικό τους τα κτίρια δεξιά και αριστερά από την αψίδα και αυτό γιατί ήταν το πρώτο και μάλλον το μοναδικό δείγμα ελληνικού πολιτισμού που συνάντησα σ'αυτή τη γωνιά της Ευρώπης.

Το πάρκο Cinquantenaire βρίσκεται μεν στην πόλη, απέχει όμως από το κέντρο μία απόσταση η οποία ορίζεται από το τμήμα της αποκαλούμενης Ευρωπαϊκής συνοικίας. Έχοντας ως επίκεντρο την περιοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ευρωπαϊκή συνοικία καλύπτει μία έκταση με κάθε είδους γραφεία, σύγχρονες πολυκατοικίες που στεγάζουν εταιρίες και μοντέρνα κτίρια που ανήκουν στην Ε.Ε. Στην πλατεία Schuman, λίγο μετά την κεντρική έξοδο του πάρκου, χτυπάει η καρδιά της Ευρωπαικής συνοικίας. Το κτίριο Berlaymont, το οποίο λόγω του όγκου του κεντρίζει εξαρχής την προσοχή, είναι και αυτό που στεγάζει την Ευρωπαική Επιτροπή, κοινώς Κομισιόν (Commission européenne). Εμείς κάνουμε μία σύντομη στάση στο Carrefour express και προμηθευόμαστε μία γενναία πόσότητα φυσικού χυμού.

Συνεχίζουμε το περπάτημα στη Rue de la Loi με προορισμό το κέντρο και φθάνουμε στο νεοκλασικό Παλάτι του Έθνους (Palais de la Nation). Στο κτίριο αυτό εδρεύει το βελγικό κοινοβούλιο, αποτελούμενο από τη Σύγκλητο και την Αίθουσα των Αντιπροσώπων.

Μπροστά του απλώνεται το Βασιλικό Πάρκο, μικρό αλλά συμπαθητικό. Μπαίνοντας στο βασιλικό πάρκο ή πάρκο των Βρυξελλών, πινακίδες μάς ενημερώνουν ότι παραδόξως απαγορεύεται το τρέξιμο(!). Ακόμη, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας, το πάρκο στόλιζε μια σειρά από αγάλματα-χαρακτηριστικά της πόλης των Βρυξελλών. Δεν ξέρω αν πρόκειται για αγάλματα μόνιμα ή παροδικά, διάσπαρτα όμως σε όλο το πάρκο έβλεπες μοντέρνα γλυπτά να απεικονίζουν σοκολάτες, μπύρες, ακόμα κι ένα λαχανάκι Βρυξελλών!

Καθώς βγαίνουμε από το πάρκο, αντικρίζουμε το το Βασιλικό Παλάτι, ένα αρκετά όμορφο κτίριο με μικρούς αλλά προσεγμένους κήπους, κτισμένο σε μια συμβολική τοποθεσία. Στα θεμέλια, στο υπόγειο του σημερινού παλατιού, ήταν κτισμένο το μεσαιωνικό παλάτι Coudenberg. Υπάρχει δυνατότητα επίσκεψης στο μεσαιωνικό αυτό παλάτι, όμως εμείς πιεσμένοι από το χρόνο δεν μπορούσαμε να υποκύψουμε.

Δύο βήματα από το Παλάτι βρίσκεται και η βασιλική(αλίμονο!) πλατεία. Είναι μια κλασική ευρωπαϊκή πλατεία με όμορφα κτίρια και ένα μεγάλο άγαλμα στο κέντρο. Το κτίριο στο φόντο είναι ο ναός του Saint Jacques-sut-Coudenberg, αφού η πλατεία αποτελούσε το κέντρο του ανακτορικού συγκροτήματος του Coudenberg.

Από αυτό το σημείο κατεβαίνοντας προς την Κάτω πόλη φτάνουμε στο Όρος των Τεχνών (Mont des Arts), μία από τις αγαπημένες μου περιοχές στην πόλη. Πρόκειται για ένα ενδιάμεσο επίπεδο με μια πλατεία που βρίσκεται στο μέσο της Άνω και της Κάτω πόλης. Αν κοιτάξει κανείς προς τα πάνω βλέπει την Place Royale. Προς τα κάτω φαίνεται το κέντρο της Κάτω πόλης και ξεπροβάλλει ο πύργος του Δημαρχείου. Αυτή την όμορφη περιοχή της πρωτεύουσας κοσμούν επίσης ορισμένα εντυπωσιακά και ανόμοια κτίρια, όπως το ιστορικό Μουσείο Μουσικών Οργάνων. Εντυπωσιακός και ο διάκοσμος του καφέ Kwint. Κατεβαίνουμε προς του κήπους του Mont des Arts υπό τη μουσική ενός πλανόδιου μουσικού που παίζει το Sous le ciel de Paris. Ρομαντικό, δε λέω, αλλά και λίγο ειρωνεία.

Επόμενος προορισμός μας η περιοχή Sablon. Αν και είναι πιο εύκολο να φτάσεις στο Sablon προχωρώντας από την Place Royale προς το Δικαστήριο, εμείς κατεβήκαμε το Όρος των Τεχνών. Πάνω στην -κατά τ'άλλα αδιάφορη- boulevard de l'Empereur βρίσκεται ένα από τα εναπομείναντα τμήματα των μεσαιωνικών οχυρώσεων της πόλης. Ο Πύργος Anneessens ή Tour d'Angle βρίσκεται σε αυτό το σημείο ήδη από το 13ο αιώνα. Γι αυτό και το μόνο που έχει απομείνει είναι κάποιοι εξωτερικοί τοίχοι.

Ανεβαίνουμε στο Sablon μέσω του ήσυχου και γραφικού πεζοδρόμου Rue de Rollebeek. Το Sablon αποτελείται από δύο πλατείες, οι οποίες διακρίνονται με βάση το μέγεθός τους και χωρίζονται μόνο από ένα δρόμο. Η Place du Grand Sablon είναι, όπως προδίδει και το όνομά της, η μεγαλύτερη. Ο τόπος όπου στο παρελθόν λάμβανε χώρα η Αγορά αλόγων της πόλης, σήμερα είναι η καρδιά της ακριβής σοκολατοβιομηχανίας. Μπορεί τα δρομάκια γύρω από την Grand Place να κατακλύζονται από μικρά καταστήματα σοκολάτας, όμως όποιος αναζητά τους "οίκους υψηλής σοκολατοβιομηχανίας" θα πρέπει να κατευθυνθεί στο Grand Sablon. Κι αυτό γιατί εδώ θα βρει 3 από τους επιφανέστερους: Pierre Marcolini, Godiva και Neuhaus ανταγωνίζονται για την καλύτερη σοκολάτα! Ακόμα, για τους λάτρεις της διακόσμησης και του design θα πρέπει να αναφέρω ότι στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το κατάστημα Flamant (αγάπες είναι αυτές, τι να κάνουμε!) Η δε γοτθικού ρυθμού Notre Dame du Sablon είναι πολύ χαριτωμένη και θυμίζει λίγο αγγλικό ναό.

Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά κουτιά κι έτσι η Place du Petit Sablon δεν υστερεί σε τίποτα από τις μεγάλες πλατείες της πρωτεύουσας. Εμένα προσωπικά, είναι η αγαπημένη μου. Λίγο τα νερά που τρέχουν από το συντριβάνι, λίγο τα πολυάριθμα αγάλματα που δημιουργούν αναγεννησιακό σκηνικό, λίγο οι μικροί αλλά προσεγμένοι κήποι με φόντο τη Notre Dame du Sablon και άλλα χαρακτηριστικά "βρυξελλιώτικα" κτίρια, μπορούν να σε κρατήσουν σε αυτό την πλατεία-πάρκο για ώρες... Εμείς όμως αντισταθήκαμε γιατί μας περίμενε μια σειρά με περιοχές να ανακαλύψουμε ακόμα.

Έτσι φτάσαμε στο Δικαστικό Μέγαρο, το Γίγαντα της Δικαιοσύνης. Τεραστίων διαστάσεων κτίσμα, τοποθετημένο στην άκρη της Άνω πόλης, σε καθηλώνει με το μέγεθός του, αφού το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να συλλάβει αμέσως το μήκος και το πλάτος του. Μπορεί η παρουσία του να μην είναι διακριτική, είναι όμως ικανή να προκαλέσει δέος, ενώ η χρυσή απόλιξη του θόλου του είναι αναγνωρίσιμη από διάφορα σημεία της πόλης.

Η "βεράντα" της Άνω πόλης βρίσκεται ακριβώς έξω από το Δικαστήριο και προσφέρει θέα στην Κάτω πόλη. Εμείς πήραμε το δημόσιο ασανσέρ, του οποίου η χρήση ήταν δωρεάν και αφού είχαμε επισκεφθεί τα αξιοθέατα της Άνω πόλης και είχε φτάσει μεσημέρι, κατεβήκαμε επίσημα πια στην Κάτω πόλη.

 

[Italitsa]

Ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι μαζί μας αυτό το ταξίδι!! Ανυπομονώ για τη συνέχεια γιατί φαντάζομαι πως αφού είχατε αμαξάκι δε θα μείνατε μόνο Βρυξέλλες, Μπρυζ, Γανδη, Αμβέρσα αλλά θα κάνατε ένα τουρ και στις λιγότερο γνωστές πόλεις και χωριά.. Με ενδιαφέρει πολύ να διαβάσω και μια τέτοια ιστορία μιας και τα Χριστούγεννα θα βρεθώ και εγώ στο Βέλγιο και σκεφτόμαστε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για να το γυρίσουμε όλο μιας και είναι μικρούλι!!

 

[thgr]

Πόλη όμορφη η ιστορία σου και μπράβο ο που τολμήσατε ένα τόσο μακρινό οδικό ταξίδι!

 

[Eurotraveler]

Σας ευχαριστώ πολύ!

Italitsa δυστυχώς λόγω έλλειψης χρόνου περιοριστήκαμε μόνο στα πολύ βασικά. Για να φανταστείς το λιγότερο τουριστικό ήταν το Dinant. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά μέρη στο Βέλγιο που αξίζουν και τα οποία θα ήθελα να επισκεφθώ. Πιστεύω πως μπορώ να σε βοηθήσω αν σε ενδιαφέρει, γιατί είχα αναλωθεί σε πολύ μακρές ταξιδιωτικές αναζητήσεις πάνω στη χώρα πριν πραγματοποιήσω το ταξίδι.

 

[Italitsa]

Σας ευχαριστώ πολύ!

Italitsa δυστυχώς λόγω έλλειψης χρόνου περιοριστήκαμε μόνο στα πολύ βασικά. Για να φανταστείς το λιγότερο τουριστικό ήταν το Dinant. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά μέρη στο Βέλγιο που αξίζουν και τα οποία θα ήθελα να επισκεφθώ. Πιστεύω πως μπορώ να σε βοηθήσω αν σε ενδιαφέρει, γιατί είχα αναλωθεί σε πολύ μακρές ταξιδιωτικές αναζητήσεις πάνω στη χώρα πριν πραγματοποιήσω το ταξίδι.

Ωωωω ευχαριστώ! Εισαι πολύ ευγενικός! Επειδή και εμείς τώρα ψάχνουμε σπιθαμή προς σπιθαμή όλο το Βέλγιο όταν καταλήξουμε σε κάποια μέρη θα σε ξαναενοχλήσω για να μου πεις και εσύ τη γνώμη σου..

 

[Eurotraveler]

4η μέρα: Βρυξέλλες Μέρος 2ο - Η Κάτω πόλη

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε στην Κάτω Πόλη των Βρυξελλών ξεκίνησε από μια περιοχή, που δε βρίσκεται πρώτη στις προτιμήσεις των τουριστών, έχει ωστόσο τη δική της ατμόσφαιρα. Λίγο μετά την έξοδο από το ασανσέρ, κατεβαίνουμε λοιπόν στη Rue des renards, ένα στενάκι διαφορετικό από τα άλλα, με μποέμ αέρα που παραπέμπει σε χωριό. Αυτό μας οδηγεί στη γνωστή για τους Βέλγους Place du Jeu de Balle. Εκεί οργανώνεται το καθιερωμένο παζάρι με αντίκες που προσελκύει πολλούς πρωτευουσιάνους, εμείς όμως δεν το προλάβαμε εν λειτουργία.

Η πλατεία δεσπόζει στο κέντρο μιας αρκετά εναλλακτικής περιοχής, την οποία θα αγαπήσουν οι λάτρεις της αντίκας και εκείνοι του σκέιτμπορντ. Κατευθυνόμενοι και πάλι προς το Mont des Arts, την προσοχή μας κλέβουν οι βιτρίνες των αντικερί, που εκθέτουν στα μάτια του περαστικού το ποικίλου περιεχομένου εμπόρευμά τους: μεσαιωνικές πανοπλίες και έργα ασιατικής τέχνης στέκονται πλάι σε ογκώδεις πίνακες και σε τραπέζια της εποχής του Louis XV.

Πριν επιστρέψουμε στο κατώτερο σημείο του Όρους των Τεχνών, περνάμε από την εκκλησία Notre-Dame de la Chapelle, Ο ρομανικός και ο γοτθικός ρυθμός συνυπάρχουν στην εκκλησία που θεωρείται η παλαιότερη σωζόμενη της πόλης σύμφωνα με τον lonely planet.

Είχε επιτέλους φτάσει η ώρα να γνωρίσουμε το κέντρο των Βρυξελλών, την περιοχή δηλαδή που ξεδιπλώνεται με πυρήνα την Grand Place. Ο κόσμος αρχίζει να πληθαίνει σημαντικά όταν πια βρισκόμαστε στην όμορφη πλατεία Charles Brun, που οφείλει την ονομασία της στον παλιό δήμαρχο της πόλης. Η γνωστή σοκολατοποιία neuhaus, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες τις πόλης, το ξενοδοχείο Νovotel που στεγάζεται σε ένα κτίριο νεοφλαμανδικού ρυθμού και η έντονη μυρωδιά τηγανητής "βελγικής" πατάτας, την οποία απολαμβάνει ο κόσμος στα τραπεζάκια, συνθέτουν την εικόνα της πλατείας αυτής. Ακολουθούν ο Leonidas και άλλα μικρά καταστήματα που δελεάζουν το κοινό με τα σοκολατένια βελγικά σπιτάκια και τα συντριβάνια ρευστής σοκολάτας.

Grand Place. Τι να πει κανείς για αυτή την πλατεία, που δίκαια μονοπωλεί στις καρτ ποστάλ των Βρυξελλών. Μοναδικά κτίρια συνθέτουν ένα πανέμορφο σκηνικό που μοιάζει να βγήκε από παραμύθι! Ανάμεσα στα πιο εντυπωσιακά συγκαταλέγονται το Maison du Rois και το Δημαρχείο. Το δεύτερο μάλιστα αποτέλεσε το πρότυπο για την κατασκευή του Δημαρχείου της Βιέννης, ενώ υπήρξε το μοναδικό κτίριο της πλατείας που δεν ισοπεδώθηκε από τα κανόνια των γαλλικών στρατευμάτων το 1695!

Η περιοχή ανάμεσα στη Grand Place και το Manneken pis είναι συμπαθητική. Όποιος είπε ότι η Μικρή Γοργόνα της Κοπεγχάγης είναι πράγματι μικρή, μάλλον δεν έχει δει το Manekken pis. Έχοντας φορέσει περισσότερες από 400 διαφορετικές στολές, οι οποίες τώρα εκτίθενται στο Maison du Rois, το μικρό αυτό αγοράκι φιγουράρει ανάμεσα στα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης, αφού ομοιώματά του πωλούνται στα είδη σουβενίρ, αλλά και στις τουριστικές σοκολατοποιίες της πόλης.

Ξαναγυρίζουμε στην είσοδο της πλατείας Charles Brun για να γνωρίσουμε τις Galeries Saint-Hubert. Προς τι ο πληθυντικός; Πρόκειται στην πραγματικότητα για τρεις όμορφες, κλασικές ευρωπαϊκές στοές, στο εσωτερικό των οποίων οποίας φιλοξενούνται καταστήματα ειδών πολυτελείας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι στοές αυτές του 1847 συγκαταλέγονται ανάμεσα στις παλαιότερες εμπορικές στοές της ηπείρου. Στην περιοχή βρίσκεται και η Rue des Bouchers ή Οδός των κρεοπωλών. Σε αντίθεση με το όνομά της, η τουριστική αυτή οδός είναι κατάμεστη με εστιατόρια που πουλούν μύδια, τοπική σπεσιαλιτέ, έχετε όμως υπ'όψιν πως στην πλειονότητά τους τα εστιατόρια αυτά δεν είναι παρά μερικές ακόμα tourist traps.

Η Drug Opera και η Danish Tavern είναι δύο μπρασερί στην περιοχή ανάμεσα στη Γκραν Πλας και το Χρηματιστήριο. Αν και δεν τις επισκεφθήκαμε εσωτερικά, αξίζει να σταθεί κανείς μπροστά τους για να αντικρύσει το ασυνήθιστο εξωτερικό τους, που καθόλου δεν ομοιάζει με το υπόλοιπο Βέλγιο. Καθώς όμως είναι πια περασμένο μεσημέρι, η επιθυμία για φαγητό γίνεται ολοένα μεγαλύτερη. Χωρίς πολλές σκέψεις επιλέγουμε την Pizza Hut που βρίσκεται στη λεωφόρο Anspach, ακριβώς απέναντι από το Χρηματιστήριο και δίπλα στο ξενοδοχείο Marriott.

Μετά το φαγητό περπατάμε στον εμπορικό δρόμο της πόλης, τη Rue Neuve. Ο δρόμος μουντός και χωρίς ιδιαίτερο χρώμα. Ακόμα και τα μαγαζιά ήταν κλειστά ακολουθώντας το ωράριο της πόλης. Μοναδικό σημείο ενδιαφέροντος το βασιλικό θέατρο La Monnaie, στο οποίο εδρεύει η Εθνική Όπερα της χώρας.

Στο τέλος του δρόμου φτάνουμε στην πλατεία Rogier. Από εκεί ξεκινά το Quartier Nord ή Espace Nord, η βόρεια συνοικία των Βρυξελλών. Πρόκειται για τη δεύτερη σε σημασία επιχειρηματική περιοχή της πόλης μετά την Ευρωπαϊκή συνοικία. Ο χρόνος δε μας επιτρέπει να εισέλθουμε στα ενδότερα της περιοχής και να γνωρίσουμε τα μοντέρνα κτίρια κι έτσι περιοριζόμαστε στη θέαση του Tour Rogier. Ο ουρανοξύστης ύψους 135 περίπου μέτρων δεσπόζει στην περιοχή στο τέλος της Rue Neuve. Αποτελεί το τρίτο ψηλότερο κτίριο της χώρας και στεγάζει ένα μεγάλο αριθμό γραφείων. Αξίζει να αναφερθεί πως στο παρελθόν ο ουρανοξύστης έφερε το όνομα Tour Dexia, χάρη στη γαλλοβελγική τράπεζα Dexia που έδρευε σε αυτόν. Ωστόσο ο τραπεζικός όμιλος -ο οποίος συνδέεται και με τα ελληνικά ομόλογα- οδηγήθηκε σύντομα σε χρεοκοπία, με αποτέλεσμα το 2012 ο πύργος να μετονομαστεί σε Tour Rogier, καθώς έπαψε να στεγάζει την τράπεζα και πήρε το νέο του όνομα από την ομώνυμη πλατεία.

Μας μένει τώρα να ανακαλύψουμε μόνο την περιοχή του λιμανιού πριν ολοκληρώσουμε τη γνωριμία μας με τις Βρυξέλλες. Για να επιστρέψουμε στο Χρηματιστήριο διασχίζουμε τώρα τη λεωφόρο Adolphe Max, όμως αυτή η επιλογή δεν αποδεικνύεται η καλύτερη. Φυσικά δε γίνεται λόγος για red light district, αλλά για μαγαζιά που πουλούν και -το χειρότερο- διαφημίζουν dvd σεξουαλικού περιεχομένου.

Αφού πήραμε μια πικρή γεύση της πόλης διασχίζοντας το δρόμο, φτάνουμε στη λεωφόρο Anspach, όπου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Πίσω από τη λεωφόρο Anspach και απέναντι από το Χρηματιστήριο βρίσκεται η ζωηρή πλατεία Saint-Gery. Εκτός από τα πολυσύχναστα καφέ, η περιοχή έχει να επιδείξει και ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί την ιστορική καρδιά της πόλης. Ο ποταμός Senne, που κρύβεται πια οριστικά κάτω από τη λεωφόρο Anspach, σχημάτιζε στο σημείο αυτό ένα μικρό νησί. Ο ναός που κτίστηκε εκεί τον 6ο μ.Χ. αιώνα αποτέλεσε σημείο αναφοράς, μιας και γύρω από αυτόν άρχισε να οικοδομείται η πόλη των Βρυξελλών. Εκεί κοντά βρίσκεται ο όμορφος δρόμος Antoine Dansaert, γαλλικού στυλ, γνωστός για τα κομψά καταστήματα ντιζάιν και μόδας που διαθέτει. Επιτέλους μια δόση πολυτέλειας!

Μια μικρή απόσταση μας χωρίζει πλέον από την περιοχή του λιμανιού, όπου άλλοτε άκμαζε το εμπόριο. Στην πραγματικότητα όμως, δυο λωρίδες νερού είναι ό,τι έχει απομείνει από το παλιό λιμάνι της πόλης, το οποίο απλώνεται μπροστά από το Ναό της Αγίας Αικατερίνης. Ακόμα μερικοί επίδοξοι επιχειρούν να ψαρέψουν, ενώ άλλοι προτιμούν τα μικρά εστιατόρια δίπλα στο νερό για να δειπνήσουν. Σε έναν κάθετο δρόμο βρίσκεται το μπαρόκ Begijnhof ή Beguinage του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Η περιοχή όμως προσελκύει τον κόσμο κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων, όταν στήνεται εκεί μια χριστουγεννιάτικη αγορά με τη ρόδα κι ένα μεγάλο παγοδρόμιο.

 

[demie]

Πολύ όμορφη περιγραφή! Μού θύμισες το δικό μας ταξίδι εκεί, το Manneken pis... μια σταλίτσα! Όταν το είδα είπα "Αυτό είναι;;;", αλλά μετά περάσαμε από το μαγαζί της Godiva κ πήραμε φράουλες με επικάλυψη σοκολάτας κ αποζημιωθήκαμε! Miam!