Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές!

[dimosf]

Η Βασίλισσα του Δούναβη
Το Σάββατο ήταν αφιερωμένο στη Βουδαπέστη.

​

Αφήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά από τα λουτρά Széchenyi, στην περιοχή του μεγάλου πάρκου και του Κάστρου Vajdahunyad. Πρώτη μας επίσκεψη λοιπόν στο συγκεκριμένο κάστρο. Κατασκευάστηκε για τους εορτασμούς της χιλιετίας το 1896. Ήταν από ξύλο αλλά άρεσε τόσο που το έφτιαξαν (στο διάστημα 1896-1908) από πέτρα και τούβλα. Σαν πρότυπο χρησιμοποιήθηκαν εν μέρει κάστρα της Τρανσυλβανίας στη Ρουμανία.

​

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων σε διάφορους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Από Ρομανικό μέχρι Μπαρόκ. Σήμερα στεγάζει το μουσείο Γεωργίας.
Το μεγαλύτερο αξιοθέατο είναι «Ο Ανώνυμος», το άγαλμα ενός χρονικογράφου του 12ου αι. σε κάποιο σημείο των κήπων. Μια βόλτα στους χώρους του είναι πραγματικά απολαυστική. Φυσικά την απολαύσαμε κι εμείς και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Έξω ακριβώς από το κάστρο, συνέχειά του είναι η λίμνη.

​

Αρκετά μοντέρνα γλυπτά βρίσκονται σε διάφορα σημεία της και αρκετός κόσμος κάνει βαρκάδα. Θυμάμαι πως 10 χρόνια πριν, χειμώνας τότε, η λίμνη ήταν καλυμμένη με πάγο και αρκετός κόσμος έκανε πατινάζ!
Μετά τη βόλτα μας στο κάστρο και γύρω απ’ αυτό διασχίσαμε το πάρκο, το οποίο είναι τεράστιο.

​

Πήγαμε διαγώνια στην άλλη άκρη του όπου και βρίσκεται το Μουσείο Μεταφορών. Πηγαίνοντας για εκεί κάναμε μια μικρή στάση για ένα καφέ και λίγη ξεκούραση.
Το Μουσείο Μεταφορών (Közlekedési Múzeum)είναι μεγάλο και κυρίως εξαιρετικά ενδιαφέρον.

​

Έχει τη μεγαλύτερη συλλογή μοντέλων (κλίμακα 1:5) τρένων και ατμομηχανών στον κόσμο. Αν και η συλλογή που αφορά τα μέσα σταθερής τροχιάς αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των εκθεμάτων, έχει εκθέματα που αφορά τις μεταφορές γενικά.

​

Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Από τα ζωήλατα οχήματα μέχρι τα διαστημόπλοια.

​

Από μακέτες δρόμων και γεφυρών των Ρωμαίων αλλά και μεταγενέστερων εποχών, μέχρι μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα, αερόστατα και αεροπλάνα!

​

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τα «τρενάκια» που ταξιδεύουν μέσα σε όμορφα ορεινά τοπία, δίπλα από λίμνες και ποτάμια. Φυσικά αυτά τα τρενάκια είναι η μεγάλη ατραξιόν για τα πιτσιρίκια ανεξαρτήτως εθνικότητας και ηλικίας!!! Έξω από το Μουσείο βρίσκονται τα πολύ μεγάλα οχήματα, ατμομηχανές, ντηζελομηχανές κλπ. Αν και κουραστήκαμε πολύ, μιας και είναι τεράστιο, είναι τόσο καλό που μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

 

[dimosf]

Γυρίσαμε, πήραμε τα αυτοκίνητα και κάναμε μια βόλτα μέσα στην πόλη,

​

περνώντας και από την πλατεία με το μνημείο της χιλιετίας που έτσι κι αλλιώς ήταν κοντά μας.
Ψόφιοι στην κούραση και πολύ πεινασμένοι καταλήξαμε για φαΐ απέναντι από την Συναγωγή Dohany.

​

Η Συναγωγή αυτή κτίστηκε στα μέσα του 19ου αι. σε «Μαυριτανικό» ρυθμό, εμπνευσμένο από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και την Ισπανία, και είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης (χωρά 3000 άτομα) και η 5η μεγαλύτερη του κόσμου.

​

Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο με πλούσια διακόσμηση από γεωμετρικά θέματα που σχηματίζουν τα τούβλα

​

και δύο πύργους με κρεμμυδόσχημους τρούλους. Σάββατο βέβαια και ήταν κλειστά. Αρκεί όμως η εξωτερική εικόνα του μνημείου για να γεμίσει ο νους με υπέροχες εικόνες.
Το φαΐ ήταν υπέροχο αλλά η ξεκούραση ακόμα πιο απολαυστική!
Φεύγοντας περάσαμε να δούμε άλλο ένα αριστούργημα Αρτ Νουβό κτήριο.

​

Το Μουσείο Γεωλογίας με την ψηφιδωτή στέγη και τη μεγάλη υδρόγειο στην κορυφή του.

​

Απογευματάκι πια φτάσαμε ακριβώς απέναντι από το κοινοβούλιο, στη μεριά της Βούδας και κάτσαμε για καφέ. Εκεί ήρθε να μας βρει για να γνωριστούμε, ο Rob, ένας ντόπιος συνάδελφος με τον οποίο επικοινωνούσα ηλεκτρονικά. Ο Rob μας είπε πολλά και διάφορα για τη ζωή στη Βουδαπέστη και τους Ούγγρους.

 

[dimosf]

Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν ανεβήκαμε στην περιοχή του Ναού του Ματίας

και των προμαχώνων των Ψαράδων.

Η περιοχή είναι έτσι κι αλλιώς όμορφη

αλλά η θέα από εκεί πάνω είναι μοναδική και γίνεται ακόμα καλύτερη όσο νυχτώνει και ανάβουν τα φώτα. Για άλλη μια φορά έβλεπα τις ομορφότερες νυχτερινές εικόνες που είχα δει ποτέ!!!! Αισθάνθηκα να με «λιγώνουν» οι τόσο όμορφες εικόνες. Η Βουδαπέστη επιβεβαιώνει τον τίτλο της Βασίλισσας του Δούναβη για άλλη μια φορά. Νομίζω πως αξίζει να κάνει κανείς ταξίδι στην πόλη αυτή μόνο και μόνο για να δει αυτά που έβλεπα εκείνη τη στιγμή εγώ! Αισθάνθηκα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!!

Κάναμε πολλές βόλτες στους προμαχώνες

και γύρω από τον Ναό,

βλέποντας τη θέα από διαφορετικές γωνίες. Από παντού ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!! Θόλωσαν τα μάτια κι ο νους με την τόση ομορφιά!
Νύχτα πια και με μισή καρδιά φύγαμε να επιστρέψουμε στο Szentedre, όπου και κάτσαμε δίπλα στο ποτάμι να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε να ξεκουράσουμε το κορμάκι μας στην αγκαλιά του Μορφέα!! Καληνύχτα Μεγαλειοτάτη!!

 

[dimosf]

Ισλάμ και Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός στη Βουδαπέστη!
Τελευταία μέρα στη Βουδαπέστη (αλλά όχι στην Ουγγαρία, όπου είχαμε ακόμα πολλά να δούμε) πήγαμε να δούμε δύο όχι και τόσο γνωστά αξιοθέατα της πόλης.
Στη βόρεια πλευρά της Βούδας, στο ύψος του νότιου άκρου του νησιού της Μαργαρίτας, βρίσκεται ένα ασυνήθιστο (για Κεντρική Ευρώπη) μνημείο. Ο τάφος του Μουσουλμάνου Αγίου Gül Baba.

​

Οθωμανός Δερβίσης και ποιητής του 16ου αι. (πέθανε το 1541), συνόδεψε το Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.
Στην κορυφή ενός μικρού λόφου είναι ένας περιφραγμένος χώρος, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει ένα οκταγωνικό κτίριο με τρούλο.

​

Μέσα είναι ο τάφος του Αγίου σκεπασμένος με πράσινα βελούδινα υφάσματα πάνω στα οποία είναι κεντημένα με χρυσή κλωστή αποσπάσματα από το κοράνι.

​

Έξω από την περίφραξη υπάρχει άγαλμα του Αγίου. Ο χώρος αποτελεί τόπο προσκυνήματος για Μουσουλμάνους, κυρίως Τούρκους. Το κύριο ενδιαφέρον του μνημείου είναι αυτή καθεαυτή η ύπαρξή του σε μια πόλη που δεν περιμένεις να υπάρχει κάτι τέτοιο.

​

Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η απρόσκοπτη θέα!
Ξανά στο αυτοκίνητο και πορεία προς τα νότια αυτή τη φορά. Περάσαμε ολόκληρη την πόλη και φτάσαμε σε ένα από τα νότια προάστιά της. Εκεί βρίσκεται άλλο ένα «ξεχωριστό αξιοθέατο».
Μέχρι το 1990 η Ουγγαρία ήταν μια Σοσιαλιστική χώρα. Ένα από τα χαρακτηριστικά των πόλεων, όλων των Σοσιαλιστικών χωρών εκείνης της περιόδου, ήταν τα μνημεία,

​

τα αφιερωμένα στους μεγάλους θεωρητικούς και επαναστάτες (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν)

​

και στα επιτεύγματα και τους αγώνες της εργατικής τάξης. Όταν το 1990 το πολιτικό αυτό σύστημα κατέρρευσε στην Ουγγαρία, ακολουθώντας τη μοίρα και των υπολοίπων χωρών, και τη θέση του πήρε ο Καπιταλισμός, κατέβασαν όλα αυτά τα μνημεία. Σε κάποιες χώρες τα κατέστρεψαν. Στην Ουγγαρία τα συγκέντρωσαν και τα τοποθέτησαν στο χώρο που μόλις είχαμε φτάσει, φτιάχνοντας έτσι ένα θεματικό πάρκο. Περίμενα πως θα τα έβρισκα σωρό, αλλά με έκπληξη τα είδα τοποθετημένα σε βάθρα, σε ένα ιδιαίτερα προσεγμένο χώρο. Έτσι αυτή η ιστορική περίοδος της χώρας δεν χλευάζεται, αν και οι υπεύθυνοι δείχνει να έχουν διάθεση να την υποτιμήσουν. Ο χώρος δέχεται επισκέπτες, ντόπιους και ξένους, με διάφορες διαθέσεις. Άλλοι τα προσεγγίζουν με περιέργεια, άλλοι φτάνουν εκεί με πλήρη ή μερική άγνοια αλλά και αρκετοί για να αποτίσουν φόρο τιμής. Η ιστορική περίοδος, αλλά και το καλλιτεχνικό ρεύμα του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, μπορεί να πέρασαν, αλλά άφησαν τα σημάδια τους στην παγκόσμια ιστορία, Αποτελεί κατά τη γνώμη μου σημαντικό αξιοθέατο που αξίζει μιαν επίσκεψη.
Είχε σουρουπώσει όταν φτάσαμε στο Szentendre. Εκεί βρήκαμε την παρέα σε απαρτία και κάτσαμε να δειπνήσουμε αποχαιρετώντας με αυτόν τον τρόπο την Ουγγρική πρωτεύουσα!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/HUNGARYPartI131872011?noredirect=1


Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html

 

[dimosf]

Γ΄ Παιγνίδια με τα σύνορα

Μια ακόμα γεύση από Ουγγαρία
Περασμένες 10, έχοντας πληρώσει και φορτώσει τα υπάρχοντά μας, ξεκινήσαμε. Προορισμός άλλη μια από τις Πρωτεύουσες του Δούναβη. Μπρατισλάβα και Σλοβακία λοιπόν. Πήραμε τον υπέροχο αυτοκινητόδρομο που πάει στη Βιέννη. Δεν είχαμε όμως σκοπό να πάμε κατευθείαν στην Μπρατισλάβα και να αφήσουμε την Ουγγαρία χωρίς άλλη μια επίσκεψη.
Στο δρόμο μας βρίσκεται η πόλη Györ. Είχαμε διαβάσει πως είναι πολύ όμορφη πόλη και είπαμε να κάνουμε μια μικρή στάση. Άλλωστε το ξενοδοχείο στην Μπρατισλάβα το είχαμε κλείσει και έτσι δεν βιαζόμασταν.
142 χιλιόμετρα από τη Βουδαπέστη βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο. Μπαίνοντας στην πόλη το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από ένα μεγάλο «καμπαναριό». Ένας μεγάλος ναός λοιπόν. Παρκάρουμε στο παρακείμενο πάρκο και πάμε να δούμε τον ναό. Αμ δε!!

​

Φτάνοντας λοιπόν εκεί διαπιστώνουμε ότι το μεγαλειώδες κτίριο είναι απλά το Δημαρχείο της πόλης!! Και βέβαια δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Έτσι περιοριστήκαμε να το θαυμάσουμε εξωτερικά. Ακριβώς απέναντι ξεκινά ένας πεζόδρομος και μιας και η ώρα είχε περάσει, είπαμε να πάμε να δούμε μήπως βρούμε κάτι πρόχειρο να τσιμπήσουμε.
Όταν περάσαμε απέναντι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε το πραγματικό Györ.

​

Ένα δίκτυο πεζοδρόμων γεμάτοι από όμορφα, μπαρόκ κυρίως, κτίρια,

​

οδηγούν σε μικρές πλατείες με ναούς, όμορφα διατηρημένα κτίρια και πλήθος καταστημάτων. Δεν πιστεύαμε αυτό που είχαμε «ανακαλύψει». Μια πανέμορφη παλιά πόλη!! Στο βάθος του δρόμου είδα πράσινο και πήγα να δω τι είναι. Άλλη έκπληξη.

​

Δύο ποτάμια, ο Rabaκαι ο Mosoni Duna συναντιόνται μέσα στην πόλη και ο τόπος είναι καταπράσινος, με ένα αναψυκτήριο και πολύ κόσμο να απολαμβάνει τη δροσιά ξαπλωμένος στις όχθες. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τα ποτάμια αυτά (ένα πια) θα ενωθούν με τον μεγάλο τους αδερφό, το Δούναβη. Δίπλα στο πάρκο που ήμουν βρίσκεται και το εντυπωσιακό Επισκοπικό Μέγαρο
Οι εικόνες στο ποτάμι, αλλά και στην παλιά πόλη είναι πολύ όμορφες. Η παλιά πόλη αποδείχτηκε πως είναι αρκετά μεγάλη και έτσι περιοριστήκαμε σε ένα μέρος της, το πιο μεγάλο βέβαια. Τσιμπήσαμε κάτι στο πόδι και βγήκαμε ξανά στον αυτοκινητόδρομο.
Άρχισε να ψιχαλίζει και ένα πούλμαν πίσω μου άρχισε να κορνάρει και να αναβοσβήνει φώτα! Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει και τον άφησα να προσπεράσει. Τότε κατάλαβα. Έλληνες!! Ανταπέδωσα τον χαιρετισμό. Σχεδόν μαζί φτάσαμε και σταματήσαμε σε ένα πάρκινγκ.
Γύρω στα 45 χμ μετά το Györ, φτάσαμε στα σύνορα με τη Σλοβακία. Το να μιλάς για σύνορα είναι μάλλον αστείο. Αν δεν υπήρχαν τα παλιά, εγκαταλελειμμένα φυλάκια και οι πινακίδες δεν θα παίρναμε χαμπάρι πως αλλάξαμε χώρα. Είναι και το τοπίο ίδιο. Τα τελευταία 25 χμ περνάγαμε μέσα από ένα απέραντο αιολικό πάρκο, το οποίο συνεχίζεται και στο έδαφος της Αυστρίας.
Κάναμε μια στάση μόλις μπήκαμε στη Σλοβακία για να αγοράσουμε τη βινιέτα των 14,00 ΕΥΡΩ για ένα μήνα κυκλοφορίας σε όλους τους Σλοβάκικους δρόμους.
Σε λιγότερο από 20 χμ μπαίνουμε στη Σλοβάκικη πρωτεύουσα. Ο καιρός βαρύς και έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Περνάμε όλη την πόλη και φτάνουμε στην περιοχή Zlate Piesky. Εκεί υπάρχει μια τεχνητή λίμνη και γύρω της αναπτύσσονται πλήθος δραστηριότητες που έχουν σχέση με το νερό. Υπάρχει κάμπινγκ και ξενοδοχεία. Σε ένα από αυτά είχαμε κλείσει. Ξενοδοχείο χαμηλών προδιαγραφών, με καθαρά όμως δωμάτια. Απογοήτευσε κάποιους από την παρέα που αποφάσισαν την επομένη να πάνε να μείνουν στη Βιέννη. Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει. Σιγά αλλά ασταμάτητα. Για φαΐ πήγαμε στο διπλανό κάμπινγκ.
Σλοβακία καλώς σε βρήκαμε, παρά το μουσκεμένο καλωσόρισμα!!

 

[dimosf]

Πρώτη γεύση από…..Αυστρία!
Αν και φαίνεται παράλογο, η πρώτη μας μέρα στη Σλοβακία ήταν αφιερωμένη στην Αυστρία!!
Όταν σηκωθήκαμε ψιλόβρεχε. Μέχρι να τελειώσουμε με το πρωινό μας είχε ανοίξει ο καιρός και παρέμεινε καλός όλη τη μέρα.
Διασχίσαμε άλλη μια φορά την Μπρατισλάβα και σχεδόν αμέσως μετά φτάσαμε στα σύνορα με την Αυστρία. Ρωτήσαμε για τη βινιέτα. 7,90 ΕΥΡΩ για 10 μέρες. Το κουβεντιάσαμε και αποφασίσαμε να μην την πάρουμε και να κινηθούμε εκτός αυτοκινητοδρόμων για τρεις λόγους. Οι αποστάσεις που σκοπεύαμε να κάνουμε δεν ήταν πάνω από 70 χμ, ήταν ευκαιρία να δούμε τα χωριά και κάναμε οικονομία. Τελικά δεν το μετανιώσαμε. Και γιατί οι δρόμοι είναι εξαιρετικοί, αλλά και γιατί οι εικόνες που αποκομίσαμε ήταν υπέροχες. Όμορφα χωριά, τοπία καταπράσινα και πολύ γραφικά, εδώ κι εκεί μικρά εκκλησάκια, από αυτά με τα οξυκόρυφα καμπαναριά, και σε κάποια υψώματα κάστρα. Τι άλλο θέλαμε;

α. Βιέννη, μέρος 1ο
Προορισμός μας ήταν η Αυστριακή Πρωτεύουσα. Φτάνοντας στα περίχωρα της Βιέννης, είχαμε στα αριστερά μας ένα τεράστιο νεκροταφείο. Τι πράγμα είναι αυτό; Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο ποτέ. Χωρισμένο σε τομείς ανάλογα με τη θρησκεία και το δόγμα των νεκρών. Σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς σ’ αυτό είναι θαμμένοι πολλοί μεγάλοι μουσικοί, επιστήμονες, πολιτικοί κλπ. Αυστριακοί αλλά και άλλων εθνοτήτων.
Μπήκαμε πια στην πόλη. Μεγαλούπολη, με πολύ κίνηση, αλλά όλα κύλαγαν ομαλά. Το GPS μας έφερε με ακρίβεια στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου. Είδα όμως και έπαθα να βρω να παρκάρω. Και δεν ήταν μόνο δύσκολο το παρκάρισμα, ήταν και πολύ ακριβό. Στο πρόγραμμα κι αυτό. Τι να κάνουμε; Πήγαμε λοιπόν να δούμε τον Ναό-σύμβολο της πόλης.

​

Υπέροχος γοτθικός ναός του 14ου-15ου αι., χτισμένος στη θέση προγενέστερου του 12ου αι. Φυσικά στο διάβα των αιώνων υπήρξε πλήθος από προσθήκες, με διαφορετικό ρυθμό η κάθε μια. Έτσι ο ναός είναι ένα κράμα ρυθμών με τον γοτθικό να κυριαρχεί.

​

Εντύπωση προκαλεί ο πανύψηλος πύργος και η «ψηφιδωτή» στέγη, φτιαγμένη από γυαλιστερά πλακάκια. Το εσωτερικό είναι γεμάτο από γοτθικά και μπαρόκ έργα τέχνης.

​

Από τα πιο εντυπωσιακά είναι ο Άμβωνας του Πίλγκραμ,

​

η αυτοπροσωπογραφία του οποίου υπάρχει απέναντι σε άλλο σημείο,

​

και η Αγία Τράπεζα. Είχε πάρα πολύ κόσμο και αυτό έκανε τα πράγματα αρκετά δύσκολα. Κάτσαμε όμως αρκετή ώρα και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.
Η πλατεία γύρω από το Ναό (Stephansplatz) είναι γεμάτη ένα γύρο με παλιά κτίρια, με εξαίρεση το Haas Haus, το μοντέρνο κτίριο από μάρμαρο και γυαλί, απέναντι και αριστερά από την είσοδο του ναού, όπως βγαίνουμε.

​

Το πιο εντυπωσιακό με αυτό το κτίριο είναι το είδωλο του ναού πάνω του. Μοναδική εικόνα!!

​

Στη βορινή πλευρά της πλατείας κάνουν πιάτσα οι άμαξες που κάνουν βόλτες τους επισκέπτες στην πόλη. Την ειδυλλιακή εικόνα χαλάει η έντονη δυσοσμία από την κοπριά των αλόγων!

 

[dimosf]

Δίπλα από το Haas Haus, ένας μικρός πεζόδρομος, η Goldschmiedgasse, οδηγεί στο ναό του Αγίου Πέτρου. Ο δρόμος είναι γεμάτος φαγάδικα και εκεί κάτσαμε κι εμείς να τσιμπήσουμε κάτι για μεσημέρι.

​

Μετά το φαΐ σειρά είχε ο Άγ. Πέτρος. Ναός του 18ου αι. σε οβάλ σχήμα προσπαθεί να αντιγράψει τον ομώνυμό του, του Βατικανού.

​

Έχει πολύ πλούσια διακόσμηση με πολλές τοιχογραφίες.

​

Όταν σηκώσεις το κεφάλι και κοιτάξεις τον τρούλο με το οβάλ σχήμα του, νοιώθεις παράξενα αλλά και εντυπωσιασμένος!

​

Όση ώρα μείναμε μέσα στο ναό, και μείναμε αρκετά, το Εκκλησιαστικό όργανο έπαιζε, και έπαιζε όμορφα. Άλλωστε αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που μείναμε αρκετά μέσα στο ναό.
Βγαίνοντας στρίψαμε αριστερά και βγήκαμε στον πεζόδρομο-πλατεία Graben.

​

Είναι ίσως το πιο πολυσύχναστο και κοσμοπολίτικο σημείο της πόλης.

​

Το πιο εντυπωσιακό σ’ αυτήν είναι η στήλη της Πανώλης. Είναι η πιο περίτεχνη που έχω δει ποτέ. Την έφτιαξε ο Λεοπόλδος ο Α΄ μετά την επιδημία του 1679.

​

Απέναντι από τη στήλη ένας πολύ νεαρός βιολιστής μας μάγεψε με τις μελωδίες του Μότσαρτ που έπαιζε στο βιολί του! Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς αλλά δεν ένοιωθες ασφυξία. Χαζέψαμε την πλατεία, τον κόσμο, τη στήλη, τα κτίρια, απολαύσαμε τους αρμονικούς ήχους του βιολιού και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.
Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε τη Βιέννη, σκοπεύοντας να επιστρέψουμε 2 μέρες μετά.
Φύγαμε για το αεροδρόμιο να πάρουμε την κόρη των φίλων μας. Μετά την «παραλαβή» είχαμε δύο επιλογές: Πάλι Βιέννη ή κάπου αλλού. Αποφασίσαμε τη δεύτερη.

 

[dimosf]

β. Υπό τους «ήχους» του Χάιντν
50 χμ νότια της Βιέννης, προς την Ουγγαρία, είναι μια μικρή πόλη. Η Eisenstadt, πόλη που συνδέεται, όσο καμιά άλλη, με το μεγάλο συνθέτη Γιόζεφ Χάιντν. Έζησε και δημιούργησε εκεί για πάνω από 30 χρόνια. Ήταν αρχιμουσικός στην υπηρεσία της σπουδαίας Ουγγρικής οικογένειας των Εστερχάζι. Εκεί λοιπόν παρουσίασε για πρώτη φορά πολλά από τα σπουδαία του έργα.

​

Η πόλη έχει αρκετά όμορφα κτίρια.

​

Αυτό που δεσπόζει όμως είναι το Παλάτι (Schloss) της εν λόγω οικογένειας. Η οικογένεια των Εστερχάζι υπήρξε μεγάλη και πολύ πλούσια οικογένεια της Αυστροουγγαρίας και φρόντισε να το δείξει κτίζοντας πολλά και μεγάλα παλάτια σε διάφορες πόλεις της αυτοκρατορίας. Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα. Σήμερα σ’ αυτό έχουν την έδρα τους διάφορες υπηρεσίες της πόλης. Είναι όμως ανοικτοί στο κοινό οι υπέροχοι κήποι.
Αν και ήταν αργά το απόγευμα όταν φτάσαμε, κάναμε μια μεγάλη βόλτα σ’ αυτούς.

​

Η λίμνη με το αντίγραφο κυκλικού αρχαιοελληνικού κτίσματος,

​

τα θερμοκήπια (ορανζερί) αλλά και τα μονοπάτια ανάμεσα σε δέντρα και λουλούδια μας μετέδωσαν μια απολαυστική χαλάρωση, ότι έπρεπε μετά την πολύβουη Βιέννη.
Πλησιάζοντας τη Μπρατισλάβα εκείνο το σούρουπο, φάνηκε από μακριά φωτισμένο το κάστρο της. Πολύ όμορφη εικόνα!! Φτάνοντας στη Novỳ Most, τη Νέα Γέφυρα δηλ. του 1972 με το εστιατόριο-ιπτάμενο δίσκο (UFO) στην κορυφή, δεν την περάσαμε αλλά στρίψαμε δεξιά και παρκάραμε ακριβώς απέναντι από το φωτισμένο κάστρο. Εκεί κάτσαμε για φαΐ. Στα πόδια μας κυλά ο Δούναβης, σχετικά ορμητικός, σε σχέση με τη Βουδαπέστη όπου κυλά απόλυτα ήρεμος.

​

Στην απέναντι όχθη μερικά από τα κτίρια της παλιάς πόλης, διακριτικά φωτισμένα,

​

και λίγο αριστερά το κάστρο στο ύψωμά του να επιβλέπει όλη την περιοχή. Υπέροχες εικόνες, να μας αποζημιώσουν για το μετριότατο φαγητό στο κυριλέ και ακριβό εστιατόριο!
Αργά το βράδυ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Τι όμορφη που είναι….. η Αυστρία!!!

 

[KLEOPATRA]

Θυμαμαι μια ταβερνα παραδοσιακη καπου στο κεντρο της Μπρατισλαβας ...τι φαι ηταν αυτο..σκασαμε ....και τα γλυκα τους ,ηταν γλυκα γλυκα ...οπως πρεπει .Ή την κανεις την αμαρτια ή δεν την κανεις ....το λεω γιατι τα γλυκα στη Βιεννη ηταν λιγο light.

 

[dimosf]

Η μέρα της Μπρατισλάβας!
Η Σλοβακία φαίνεται πως ήθελε να μας τιμωρήσει που την πρώτη μέρα στη χώρα εμείς πήγαμε στην Αυστρία και έτσι όταν σηκωθήκαμε είχε ένα παλιόκαιρο άλλο πράγμα. 20 Ιουλίου, κατακαλόκαιρο και ο καιρός θύμιζε χειμώνα για μας. Βροχή με το τουλούμι, αέρας άλλο πράγμα και κρύο.! Νάχαμε κανένα χειμωνιάτικο μπουφάν τι καλά που θα ήτανε!!
Μέχρι να φάμε πρωινό, έκοψε κάπως η βροχή. Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο, φτάσαμε στο κέντρο και παρκάραμε κάπου κάτω από το κάστρο. Αδιάβροχα, ομπρέλες και φύγαμε!
Η Μπρατισλάβα, αν και πόλη με μακρύ παρελθόν είναι η πρωτεύουσα μιας χώρας με ηλικία μόλις 18 χρόνων! Η Σλοβακία έγινε κράτος την 1 Ιανουαρίου του 1993, μετά το «Βελούδινο Διαζύγιο» της από την Τσεχία, το άλλο μισό της πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακίας.
Η περιοχή κατοικήθηκε από Κέλτικα φύλα στα προχριστιανικά χρόνια. Πέρασε από τα χέρια πολλών λαών και από τον 10ο αι. απετέλεσε μέρος της Ουγγρικής, αρχικά, και της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, στη συνέχεια. Το 1563 οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της Ουγγαρίας και η πρωτεύουσα μεταφέρεται στην Μπρατισλάβα, το Pressburg, όπως ήταν γνωστή με το γερμανικό της όνομα. Παρέμεινε πρωτεύουσα μέχρι το 1783 και στα 220 αυτά χρόνια πλουτίστηκε με πλήθος μνημείων και έγιναν εκεί πολλά πολιτιστικά γεγονότα, πράγμα που είναι εμφανές ακόμα και σήμερα. Το 1919 δημιουργείται το κράτος της Τσεχοσλοβακίας, που έμελλε να «ζήσει» 74 χρόνια. Από το 1948 μέχρι και το 1989 έχει Σοσιαλιστικό καθεστώς και εντάσσεται στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το 1989 η «Βελούδινη Επανάσταση» μετατρέπει την Τσεχοσλοβακία σε καπιταλιστικού τύπου Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και λίγο καιρό μετά έρχεται το διαζύγιο και οι δύο νέες Δημοκρατίες.

​

Χαρακτηριστικό ορόσημο της πόλης είναι το Κάστρο της, που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου και φαίνεται από μακριά.

​

Με τα πόδια κινηθήκαμε προς την Παλιά Πόλη (Staro Mesto). Ο καιρός φαινόταν να ανοίγει αλλά κάθε τόσο θυμόταν να μας μουσκέψει λίγο. Έτσι να μην ξεχνιόμαστε!
Περάσαμε την εκκλησία των Καπουτσίνων

​

και μπήκαμε στη Michalskà ulica, τον κεντρικό πεζόδρομο,

​

περνώντας από την πύλη του Πύργου του Αγίου Μιχαήλ (Michalskà Veza), την μόνη πύλη που έχει απομείνει από τις παλιές οχυρώσεις της πόλης.

​

Ο δρόμος αυτός έχει πολλά πανέμορφα κτίρια από τη μια και την άλλη, κτίρια που σήμερα στεγάζουν καταστήματα, εστιατόρια και καφέ. Είναι ο πιο τουριστικός δρόμος της πόλης και έχει αρκετό κόσμο. Είναι όμως όλα τόσο όμορφα! Είχα διαβάσει πολλά για την ομορφιά αυτής της πόλης, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ τις περιγραφές!.
Στη μέση του δόμου στρίψαμε αριστερά στην Sedlarskaκαι φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, την Hlavné nàmestie.

​

Κέντρο της πόλης από πολύ παλιά έχει γύρω υπέροχα κτίρια.

​

Σε ένα από αυτά στεγάζεται και η Ελληνική πρεσβεία.

 

[dimosf]

​

Στην ανατολική πλευρά είναι το Starà Radnica, το παλιό Δημαρχείο. Υπέροχο κτίριο του 1434 με έκδηλη την ιστορία του τόπου, με τις αρχιτεκτονικές προσθήκες διαφόρων ρυθμών. Αριστερά μια εκκλησία και μπροστά της μια ακόμα πλατεία, συνεχόμενη στην προηγούμενη, η Frantiskànske nàmestie, με το παλάτι Μίρμπαχ, του 18ου αι. στο βάθος (σήμερα Πινακοθήκη).

​

Στην πλατεία αυτή, μια σειρά από καλόγουστα, ξύλινα περίπτερα πουλάνε όμορφα αναμνηστικά, στην πλειοψηφία τους χειροποίητα από υλικά όπως ο σίδηρος, ο χαλκός, το ξύλο, ο πηλός, ή πορσελάνη, το ύφασμα κ.ά.

​

Από εκεί ξεκινάει και το τρενάκι που κάνει τη βόλτα της παλιάς πόλης. Έχει μόνο δύο βαγόνια και αυτά μοιάζουν με τα παλιά ιππήλατα λεωφορεία. Όλα σ’ αυτή την πόλη δείχνουν ένα γούστο μοναδικό!!
Ένας στενός «διάδρομος» ανάμεσα στο Δημαρχείο και την εκκλησία, οδηγεί στην πλατεία Primaciàlne nàmestie,

​

όπου βρίσκεται το παλάτι Primatial, το πάλαι ποτέ Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο. Εκεί, το 1805 υπογράφτηκε η «ειρήνη του Pressburg». στην Αίθουσα με τους καθρέφτες, μεταξύ της Γαλλίας και της Αυστρίας, μετά τη μάχη του Αούστερλιτς.
Στην πλατεία Hlavné nàmestie κάτσαμε για καφέ. Ψωνίσαμε μερικά δωράκια από τα περίπτερα και γυρίσαμε στη Michalskà και κάτσαμε για φαΐ. Ο καιρός είχε ανοίξει και έτσι κάτσαμε έξω. Κάποια στιγμή ακούσαμε τραγούδια και ντέφια.

​

Μια ομάδα με πορτοκάλι και λευκές κελεμπίες και ξυρισμένα κεφάλια, περνούσαν τραγουδώντας «Χάρι Κρίσνα, Χάρι Ράμα» κουνώντας διάφορα λάβαρα (!!!) Άλλο πάλι και τούτο!! Μετά το φαΐ κατεβήκαμε τη Michalskà, που πιο κάτω μετονομάζεται σε Venturskà και φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο Panskà ulica (Αρχοντική οδός). Είναι ένας δρόμος με πολλά αρχοντικά και παλάτια, που δείχνει ακριβώς ότι και το όνομα της Πλούτο!! Προφανώς ήταν κάποτε η γειτονιά των πλουσίων της πόλης. Στρίβοντας δεξιά, προς τη Νέα Γέφυρα, φτάσαμε στην πλατεία Rudnayovo.

​

Ακριβώς από πάνω στέκει ο καθεδρικός της πόλης, ο Άγιος Μαρτίνος (με μπανταρισμένο καμπαναριό, λόγω συντήρησης). Εξωτερικά λιτός, γοτθικός ναός του 15ου αι. στον οποίο στέφθηκαν από το 1563 ως το 1830, 11 Ούγγροι βασιλιάδες και 8 βασίλισσες (μεταξύ τους και η Μαρία Θηρεσία)!!

 

[dimosf]

Η παλιά πόλη είναι μια ζωντανή περιοχή όπου συνυπάρχουν η παλιά αρχιτεκτονική και ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ένα από τα χαρακτηριστικά της πόλης, τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν της, είναι οι εικαστικές παρεμβάσεις με γλυπτά σε διάφορα σημεία, πολλά με χιουμοριστικό χαρακτήρα. Ψάξαμε και βρήκαμε αρκετά. Φαίνεται όμως έχουν τέτοια απήχηση που φτιάχνονται συνεχώς και νέα.

​

Έτσι ο Ναπολέων, γέρνοντας ακουμπά σε ένα παγκάκι ρεμβάζοντας

​

ενώ λίγο πιο κει ένας φρουρός στέκεται στο φυλάκιό του. Και τα δύο στην Hlavné nàmestie.

​

Σε μια γωνιά της Laurinskà, ένας παπαράτσι φωτογραφίζει κρυφά μια φανταστική σκηνή,

​

ενώ λίγο πιο πέρα ένας εργάτης έχει μισοβγεί από ένα υπόνομο και κοιτά με πονηρό χαμόγελο («ηδονοβλεψίας»).

​

Σε άλλο σημείο ένας κομψευόμενος κύριος χαιρετά βγάζοντας το ημίψηλο,

​

ή ο Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν με παραστάσεις από τα παραμύθια του πάνω στο σώμα του (!!).
Τα φωτογραφήσαμε, φωτογραφηθήκαμε κι εμείς μαζί τους, νάχουμε να θυμόμαστε το χαμόγελο εκείνο που είχαμε βλέποντάς τα

​

και πήραμε να πάμε στον Άγιο Μαρτίνο μπας και ήταν ανοικτός. Αμ, δε!!Από τα καλντερίμια φτάσαμε στο αυτοκίνητο και μ’ αυτό ανεβήκαμε και παρκάραμε μπροστά στο Κάστρο.