Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Παραγουάη Argentina (y Brazil, Uruguay, Paraguay). Bienvenidos a la casa

[alma]

Επιστρέψαμε, με κάποιους από το πούλμαν να είναι ενθουσιασμένοι με τις αγορές τους και να φωτογραφίζουν τα πάντα και με τα 2-3 tabletπου αγόρασε ο καθένας. Ο οδηγός τους διαβεβαίωσε ότι αν κάποιο από αυτά δεν δούλευε θα το επέστρεφε και θα τους το αντικαθιστούσε μια και περνούσε κάθε βδομάδα τα σύνορα με την Παραγουάη. Αλλά το καταναλωτικό όργιο δεν είχε σταμάτησε εκεί. Η Αργεντινή δημιούργησε το Duty Free Shop Puerto Iguazú , το οποίο πάλι δεν είχε καμία σχέση με την αγορά της Παραγουάης. Ήταν χλιδάτο, μεγάλο, δίπλα στα σύνορα με τη Βραζιλία, προσαρμοσμένο στο σκηνικό της περιοχής με σιντριβάνια και ψηλά δέντρα στο εξωτερικό του. Μέσα η διακόσμηση ήταν «θεματική» με άλλο σημείο να αντιγράφει το Παρίσι, άλλο το Λονδίνο, άλλο τη Βενετία…Τα προϊόντα ήταν γνωστές μάρκες οπότε δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά τιμής από άλλα σημεία πώλησης.


Στη συνέχεια πήγαμε για φαγητό σε εστιατόριο με μπουφέ στη Βραζιλία, όπου πραγματικά δεν έχω λόγια…απίστευτος μπουφές με τα πάντα από κρεατικά, ζυμαρικά, όλων των ειδών σαλάτες, παγωτά και κυρίως υπέροχα τροπικά φρούτα και φυσικοί χυμοί στη στιγμή από όποια από αυτά ήθελες….Δοκιμάσαμε τα περισσότερα…δεν βαριέσαι…την επόμενη (είχαμε να κάψουμε θερμίδες...) θα περπατούσαμε χιλιόμετρα στους Καταρράκτες, θα κάναμε όλες τις δραστηριότητες που μας προτάθηκαν, καθώς είναι από τις πιο μοναδικές εμπειρίες και θεάματα που έχω βιώσει στη ζωή μου…

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, καθίσαμε δίπλα στην πισίνα για ποτό, ενώ πιάσαμε την κουβέντα με μερικούς από τους συμπαθέστατους βραζιλιάνους υπαλλήλους του ξενοδοχείου.Ο ένας ήταν γύρω στα 40 και όνειρο του ήταν μόλις πάρει σύνταξη να ταξιδέψει με τη γυναίκα του στα ελληνικά νησιά. Πάνω στην κουβέντα πρότεινε να του δείξουμε κάποια νησιά με φωτογραφίες από το ίντερνετ που κατά τη γνώμη μας αξίζανε….επιφωνήματα θαυμασμού έβγαζε σχεδόν σε κάθε φωτογραφία, ενώ μόλις είδε όλα τα γνωστά και δημοφιλή ζητούσε να του δείξουμε κι άλλα λιγότερο γνωστά που έχουμε επισκεφτεί και μας άρεσαν…ξαφνικά έπεσε πάνω σε μία φωτογραφία από μουσουλμανικό τέμενος που σώζεται στην Κω και ρώτησε με γουρλωμένα μάτια τι κάνει αυτό εκεί…του εξηγήσαμε ότι έμεινε από την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας και άρχισε να ρωτάει πως και το αφήσαμε και αν οι Έλληνες είμαστε σίγουρα Χριστιανοί (μη χειρότερα σου μοιάζουμε για αυστηροί μουσουλμάνοι, με τα σορτσάκια που κυκλοφορούμε) Αφού τον διαβεβαιώσαμε περί αυτού, είδε κι άλλες φωτογραφίες και απεφάνθη ότι «οι Έλληνες ζούμε στον παράδεισο» και μόλις πάρει σύνταξη θα είναι ευτυχής αν ζήσει έστω και μια βδομάδα δίπλα σε μια τέτοια παραλία (κάτι συνηθισμένες από αυτές που έχουμε αμέτρητες στα κυκλαδονήσια και στα Δωδεκάνησα τον εντυπωσίασαν…

Εμείς όμως την άλλη μέρα θα βλέπαμε κάτι που θα μας εντυπωσίαζε περισσότερο (ο σύζυγος το είχε ξαναδεί αλλά δεν είναι και κάτι που μπορείς να το βαρεθείς), τους Καταρράκτες του Ιγκουασού και τα Εθνικά πάρκα των καταρρακτών, τα οποία προστατεύονται από την Ουνέσκο, θα κάναμε σαφάρι στη ζούγκλα, θα πηγαίναμε με το φουσκωτό στην καρδιά των καταρρακτών όπου η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, θα βλέπαμε στα πόδια μας τα υπέροχα ζωάκια «κοατί» και πολλά άλλα…οπότε καληνυχτίσαμε τον συμπαθή υπάλληλο γιατί μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα θα ξημέρωνε….

 

[demie]

Στο καλύτερο μάς έκοψες!!!

 

[alma]

Έχεις δίκιο. Θα επανορθώσω αν και ότι και να γραφτεί είναι φτωχό μπροστά στο θέαμα της φύσης των καταρρακτών.....

 

[alma]

“Φτωχέ Νιαγάρα’’ φέρεται να είπε η κυρία Ρούσβελτ όταν αντίκρισε το μοναδικό θαύμα της φύσης των καταρρακτών του Ιγκουασού. Οι καταρράκτες ανήκουν στην Αργεντινή και την Βραζιλία, με την Αργεντινή να κατέχει το μεγαλύτερο μέρος τους. Πρόκειται για ένα μοναδικό θέαμα, ανάμεσα στη ζούγκλα, με τα νερά να τρέχουν από παντού ανάμεσα στο κατάφυτο τοπίο. Στο πάρκο απολαμβάνεις απίστευτη θέα, ενώ υπάρχουν συνολικά 275 καταρράκτες.

Ξεκινήσαμε το πρωί μπαίνοντας στο υπέροχα διαμορφωμένο πάρκο της Βραζιλίας. Ανεβήκαμε στα χρωματιστά λεωφορεία το καθένα από τα οποία απεικόνιζε και σχέδιο ενός από τα ζώα της περιοχής π.χ. κοατί, παπαγαλάκια κλπ.

Ανάμεσα στις δραστηριότητες που θα κάναμε υπήρχε το Macuco Safari που περιελάμβανε εκτός από τη διαδρομή με το τρένο και κάποια χιλιόμετρα με τα πόδια. Επίσης μοναδική εμπειρία που όμως κάποιοι από το γκρουπάκι φοβήθηκαν να ακολουθήσουν(ήταν καρδιακοί ή φοβόντουσαν μην πνιγούν κλπ…) ήταν η βόλτα με το gomón, ένα φουσκωτό όπου φοράς το σωσίβιο και πλησιάζεις κοντά (πιο κοντά δεν γίνεται, βρέχεσαι κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ) στους καταρράκτες και ζεις αυτό το θέαμα εκ των έσω. Εννοείται δεν αφήσαμε καμία από αυτές τις δραστηριότητες να μας ξεφύγει, αν και ένα φόβο για τη βόλτα με το gomón, τον είχα…)
Μπήκαμε λοιπόν στο χρωματιστό λεωφορείο μαζί με τουρίστες από όλο τον κόσμο, οι πιο πολλοί ήταν Ασιάτες που μάλιστα έμεναν στα ακριβά ξενοδοχεία που βρίσκονταν εντός του πάρκου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σημείο όπου θα μας παραλάμβανε το τρένο του πάρκου.

Εκεί μετά από μια σύντομη ξενάγηση και πληροφορίες για τα πανύψηλα δέντρα γύρω μας, όπως ότι κάποια από αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι γκουρανί ινδιάνοι της περιοχής για να φτιάξουν τις σχεδίες τους αλλά και για κάποιες ουσίες των δέντρων που χρησίμευαν ως φυσικό σαπούνι, μας συμβούλευσαν να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ήσυχοι και χωρίς φωνές για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε κάποια από τα είδη των ζώων και των πουλιών που ζουν εντός του πάρκου. Κάποια από αυτά είναι δύσκολο να τα δει κανείς όπως τα άγρια jaguar, ενώ κάποια άλλα όπως τα κοατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθουν να σας ζητήσουν φαγητό, καθώς πεινούν συνεχώς κυριολεκτικά…
Όταν κατεβήκαμε από το τρενάκι ούτε καταλάβαμε πως περνούσαν τα χιλιόμετρα που περπατούσαμε, καθώς είμαστε έκθαμβοι από το θαύμα της φύσης γύρω μας…νερά παντού που έμοιαζαν να μην τελειώνουν ποτέ και να καταλήγουν σε μια άβυσσο…

Από πάνω πετούσαν εξωτικά πουλιά ενώ καστανόξανθα αλλά και πιο σκούρα κοατί πότε μπλέκονταν στα πόδια μας και πότε έφευγαν τρομαγμένα από τις κραυγές των τουριστών που τα κυνηγούσαν με τις φωτογραφικές τους.
Όσο πιο κοντά πλησιάζεις τον καταρράκτη, η ορατότητα μειώνεται από την υγρασία και τη θολούρα, ενώ τα γυαλιά ηλίου που φορούσαμε οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να είναι άχρηστα, μια και βράχηκαν τόσο που δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα….

Ένας υπάλληλος του πάρκου τραβούσε βίντεο όλη τη διαδρομή και φυσικά μετά τράβηξαν και τη βόλτα με το gomón, την οποία πουλούν σε τσουχτερή τιμή αλλά αξίζει τον κόπο. Όσοι θα κάναμε τη βόλτα με το gomón ετοιμαστήκαμε. Αφήσαμε τα πάντα, τσάντες, πορτοφόλια, φωτογραφικές κλπ σ ένα χώρο του πάρκου, όπως και τα παπούτσια μας στη συνέχεια, φορέσαμε τα σωσίβια και ετοιμαστήκαμε για μια από τις πιο έντονες εμπειρίες…
Το να βλέπεις τους καταρράκτες από τα ειδικά διαμορφωμένα παρατηρητήρια, με το να είσαι μέσα και να τους «ζεις» στο πλεούμενο, έχει μεγάλη διαφορά. Αλλά τη διαφορά την έκανε όσο πλησιάζαμε στον καταρράκτη και οι κραυγές όλων αυξάνονταν μέχρι που βρεθήκαμε ακριβώς από κάτω, με τα ορμητικά νερά να νομίζεις ότι θα σε παρασύρουν (ένας φόβος με έπιασε το ομολογώ) και τον οδηγό της βάρκας να ρωτάει αν θέλουμε ακόμα πιο κοντά και μετά από αυτό οι εκστασιασμένοι Αργεντίνοι να φωνάζουν «κι άλλο» και ότι «για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή».

Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα και με τα νερά να στάζουν από παντού επάνω μας, συνεχίσαμε το περπάτημα στο πάρκο όπου είχαμε την πρώτη άμεση επαφή με τα φαγανά ομολογουμένως κοατί…στο πάρκο υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν ότι παρά τη γλυκιά όψη τους πρόκειται για άγρια ζώα και υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν ή να δαγκώσουν…εμείς πάντως τα πήγαμε μια χαρά μαζί τους…..

Σειρά είχε μια επίσης μοναδική εμπειρία. ‘’Parque das Aves’’ μια τεράστια έκταση με εκατοντάδες εξωτικά πουλιά, διαφόρων ειδών ελεύθερα τα περισσότερα με κάποια από αυτά να έρχονται κοντά και να μπορείς να τα αγγίξεις…… και την άλλη μέρα η εξίσου, αν όχι περισσότερο εντυπωσιακή πλευρά των καταρρακτών της Αργεντινής….στο επόμενο κεφάλαιο ΕΡΧΟΝΤΑΙ….

 

[Kanel28]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες.
Και πολύ γλυκούλια τα κοατί με τη γουρουνίσια μύτη

 

[alma]

Υπερθέαμα οι καταρράκτες.
Και πολύ γλυκούλια τα κοατί με τη γουρουνίσια μύτη

Κι εγώ τα αγάπησα.....


Μια και σας αρέσουν δείτε λίγα ακόμα

 

[go2dbeach]

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέρη του πλανήτη μας πραγματικά! Μακάρι να το δω κάποτε από κοντά..Περιμένουμε τη συνέχεια ThaliAlma

 

[alma]

Σου εύχομαι να πας @go2dbeach μου όποτε θέλεις. Άλλωστε κι εσύ έχεις δει τόσα ωραία μέρη όπως τη χερσόνησο Γιουκατάν που είναι και για μένα όνειρο να επισκεφτώ κάποια στιγμή.

 

[emouli]

Όπου υπάρχει το υδάτινο στοιχείο η φύση απογειώνεται! Τι να λέμε τώρα... Καταπληκτικό ταξίδι, φοβερές εικόνες!

 

[alma]

Η επίσκεψη στο ‘’Parque das Aves’’ νομίζω είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε αν βρεθείτε στην περιοχή.

Είχα δει εξωτικά πουλιά όπως τουκάν πολλές φορές σε φωτογραφίες αλλά το να είναι δίπλα σου ελεύθερα και να μπορείς να τα αγγίζεις είναι άλλο πράγμα. Εντυπωσιακά τα χρώματα τους, όσο και το πόσο διαφορετική συμπεριφορά μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Κάποια τόσο ήμερα που τα χαϊδεύαμε, τα ταΐζαμε έρχονταν κοντά μας σαν να ήθελαν ανθρώπινη παρέα…και ένα άλλο από ώρα είχε στυλώσει το βλέμμα του σε μια κοπέλα που κουβαλούσε ένα καροτσάκι με μωρό και προσπάθησε να το τσιμπήσει…το μοναδικό τουκάν που μας θυμησε ότι πρόκειται για άγρια πτηνά, γιατί όλα τα άλλα ήταν γλυκούλικα.

Ταυτόχρονα πανέμορφοι παπαγάλοι, φλαμίνγκο, πάπιες και όλων των ειδών τα πτηνά κυριαρχούσαν σε ένα περιβάλλον με λιμνούλες, έντονη βλάστηση, σιντριβάνια….

Σε αυτό τον επίγειο παράδεισο(όπως μας είχε φανεί όλη η περιοχή του Ιγκουασού), στο πάρκο των πτηνών είχε τοποθετηθεί ένα απόσπασμα από ψαλμωδία σε τρείς γλώσσες με παρόμοιο περιεχόμενο που υμνούσε τον Θεό που έφτιαξε την υπέροχη φύση…γενικά οι Βραζιλιάνοι μας έδωσαν την αίσθηση ότι πιστεύουν αρκετά…

Πιο κάτω στο πάρκο υπήρχε μια ομάδα ινδιάνων που έπαιζαν παραδοσιακά μουσικά όργανα και τραγουδούσαν, έχοντας ένα καλαθάκι και προσπαθώντας να μαζέψουν χρήματα από τους τουρίστες…
Το επόμενο πρωί το εγερτήριο ήταν πάλι αρκετά νωρίς, γιατί το Αργεντίνικο κομμάτι των καταρρακτών θα ήταν η επόμενη επίσκεψη μας…

 

[alma]

Πρωί πρωί ξεκινήσαμε να μπαίνουμε στο πάρκο, ενώ επισκεφτήκαμε και το μαγαζάκι των καταρρακτών της Αργεντίνικης πλευράς (όπως είχαμε κάνει και στη Βραζιλιάνικη),τα οποία είχαν τα πάντα από μπλουζάκια με τουκάν ή κοατί, μέχρι κάθε είδους αναμνηστικό.

Στην Αργεντινή βρίσκεται περίπου το 80% των καταρρακτών και βέβαια η περίφημη Garganta del Diablo, μάλλον ο εντυπωσιακότερος από τους καταρράκτες. Προχωρήσαμε μέσα στη ζούγκλα κάνοντας διαδρομή 8 χιλιομέτρων με τα πόδια και άλλα 4 χιλιόμετρα με τρενάκι. Θα περίμενα κούραση ή εξάντληση αλλά πραγματικά ήταν τόση η έκσταση που προκαλούσε η μοναδικότητα του τοπίου που δεν νιώθαμε την κούραση.

Περπατούσαμε μαζί με ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη που φαίνονταν το ίδιο εκστασιασμένοι με εμάς, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση και στα πολλά ομολογουμένως ζωάκια που είδαμε στο δρόμο μας. Στην Αργεντίνικη πλευρά συναντήσαμε περισσότερα ζώα από ότι στη βραζιλιάνικη. Επίσης μας ενημέρωσαν ότι οι πριβέ βόλτες με ελικόπτερο που προσφέρει η Βραζιλία σε όσους έχουν να πληρώσουν για μια ακόμα πιο πανοραμική θέα των καταρρακτών, τρομάζουν τα ζώα λόγω του θορύβου που προκαλεί το ελικόπτερο. Στην Αργεντινή για περιβαλλοντικούς λόγους μας είπαν ότι έχει απαγορευτεί και δεν υπάρχει αντίστοιχη βόλτα με ελικόπτερο. Στη διαδρομή παρουσιάστηκε αρχικά ένα κοατί, ενώ κάποιοι που είχαμε μαζί μας φαγητό ή σάντουιτς του δώσαμε φαγητό και μετά έγινε το έλα να δεις. Μαζεύτηκαν πάνω από 10 κοατί και άρχισαν να μαλώνουν. Είχα ακούσει πόσο πειναλέα είναι και πόσο μπορεί να μαλώσουν για το φαγητό αλλά άλλο να το βλέπεις. Έπεφτε ξύλο και φωνές μεταξύ τους. Με τους ανθρώπους πάντως συνέχισαν να είναι γλυκούλικα αν και λίγο απαιτητικά στον τρόπο που ζητούσαν φαγητό, σε σημείο να τραβούν τσάντες που τους μύριζε φαγητό μέσα.

Μετά από κάμποσο περπάτημα πήραμε το τρενάκι και φτάσαμε στην περίφημη Garganta del Diablo, τον ψηλότερο καταρράκτη. Τόσο το πλήθος του κόσμου, όσο και η μοναδικότητα του τοπίου καθιστούσαν δύσκολο να βγουν φωτογραφίες που θα απεικόνιζαν έστω και κατά το ήμισυ την ομορφιά που βλέπαμε. Συνεχίσαμε την διαδρομή περπατώντας στους διαδρόμους που έμοιαζαν σαν μεγάλα μπαλκόνια που πρόσφεραν στον επισκέπτη πανοραμική θέα.

Επιστρέφοντας, ξαφνικά ακούσαμε φωνές και τσιρίγματα από πολλές μεριές και δάχτυλα να δείχνουν κάτω από τη γέφυρα την οποία περνούσαμε. Είχε εμφανιστεί ένα yacaré, που είναι σαν ένα είδος κροκόδειλου,το οποίο μπορεί μεν να μην είναι καθόλου συμπαθητικό σαν το κοατί αλλά είμαστε χαρούμενοι που το βλέπαμε.

 

[Yorgos]

Συμφωνώ απολύτως για το πάρκο με τα πτηνά, το βρήκα πολύ εντυπωσιακό, παρότι κάποιοι οδηγοί το θεωρούν τουριστοπαγίδα. Τόσα πολλά εξωτικά πουλιά από τόσο κοντά δεν είναι εύκολο να δεις.

(η Ταλία στη νέα σου φωτό έχει πατσουρέψει λίγο, βάλε την παλιά!)