giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!
Café A Brasileira
Προτιμήσαμε να καθίσουμε στο εσωτερικό του καφέ για να πάρουμε μια μυρωδιά εποχής! Το εσωτερικό του είναι σε στυλ Art Nouveau και κυριαρχεί το ξύλο, το μάρμαρο, τα μπρούτζινα κιγκλιδώματα, ένα εντυπωσιακό θολωτό ταβάνι με τους πολυελαίους και τους μεγάλους καθρέπτες στους τοίχους, παραπέμπουν πραγματικά σε μιαν άλλη εποχή.
Το καφέ είχε κίνηση και το σέρβις αν και ήταν σοβαρό και αγέλαστο ήταν αρκετά γρήγορο και δεν υπήρχε αναμονή. Προτιμήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι από το να πιούμε καφέ. Πήραμε μια ποικιλία για την μπύρα μας από διάφορα μεζεδάκια μπουκιές όπως μπακαλιαροκεφτέ και κοτοκροκέτα που μπορεί στην όψη να μη ήταν δελεαστικά αλλά ήταν νοστιμότατα και συνόδεψαν ιδανικά την κρύα μπύρα μας. Ιδανική στιγμή για ξεκούραση ψυχική και σωματική σ’ αυτόν τον γοητευτικό ιστορικό χώρο!
Αφήσαμε την ζωντανή αυτή πλατεία και αφού περπατήσαμε την Rua Garrett θέλαμε να παραμείνουμε στην πάνω πόλη και να πάμε στην πλατεία Largo do Carmo, μόνο που ξεχαστήκαμε και χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε την κάθοδο και αφού περάσαμε την Rua do Carmo βρεθήκαμε κάτω στο Elevador de Santa Justa. Δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε το Elevador de Santa Justa αλλά να που από αυτό το μικρό λάθος έμελε να ανέβουμε ξανά στην πάνω πόλη στο Chiado με το ασανσέρ αυτή τη φορά. Το ασανσέρ της Santa Justa ή Elevador do Carmo, η κατασκευή του θυμίζει τον πύργο του Άιφελ και χτίστηκε από έναν μαθητή του Gustave Eiffel το 1902. Εμείς δεν μπορέσαμε να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο γιατί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές και ήταν ένα χάλι. Το κόστος είναι 5€ οι δυο διαδρομές. Αν δεν είχαμε την κάρτα δεν υπήρχε περίπτωση να το παίρναμε. Είχε μεγάλη ουρά από τουρίστες φυσικά και περιμέναμε υπομονετικά. Ας όψεται το λάθος!
Μέσα στο ασανσέρ υπήρχε υπάλληλος που έλεγχε ή έκοβε τα εισιτήρια. Σε λίγα δευτερόλεπτα ανεβήκαμε τα 45 μέτρα και βγήκαμε σε έναν διάδρομο, μια βεράντα με προστατευτικά σύρματα που προσφέρει θέα 360 μοιρών από ψηλά της πόλης. Η οπτική της πόλης και από εδώ ήταν όμορφη και φωτεινή. Απ’ όπου και να δεις πανοραμικά τη Λισαβόνα είναι κούκλα. Ήταν εξαιρετική η εικόνα του μαύρου ουρανού με την πόλη όμως λουσμένη στο φως να τονίζονται οι κόκκινες στέγες. Η θέα προς κάθε σημείο ήταν ιδιαίτερα φωτογενής!
Διακρίνεται η πλατεία Rossio
Rua do Carmo
Castelo de Sao Jorge
Ο διάδρομος του ασανσέρ μας οδηγεί κατευθείαν στην πλατεία Largo do Carmo με την κρήνη Carmo (Chafariz do Carmo) του 1771 να κοσμεί το κέντρο της πλατείας.
Άλλο ένα ζωντανό μέρος της Λισαβόνας με αρκετή κίνηση, μια μπάντα που έπαιζε μουσική και μαγαζάκια τριγύρω. Η μικρή σκιερή πλατεία ήταν το μέρος που χρειαζόμασταν για ξεκούραση και χαλάρωση. Στην πλατεία βρίσκεται το Αρχηγείο που ανήκει στην Εθνική Φρουρά και βέβαια το Convento da Ordem do Carmo ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. http://www.museuarqueologicodocarmo.pt/ Πληρώσαμε 3,5€ το άτομο στο εκδοτήριο και μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας! Ουσιαστικά πρόκειται για τα ερείπια του Convento do Carmo, ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Λισαβόνας που στέκεται ως υπενθύμιση του καταστροφικού σεισμού του 1755 που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Η μονή ιδρύθηκε το 1839 και ήταν η κύρια εκκλησία γοτθικού ρυθμού της πρωτεύουσας. Ο μεγάλος σεισμός που αποτιμάται σε 8,7 ρίχτερ κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ναού και το μοναστήρι δεν ξαναχτίστηκε.
Ο κουρασμένος Rose κάθισε στα σκαλιά και δεν κουνήθηκε. Εγώ επεξεργάστηκα και αποτύπωσα τις εικόνες αυτού του δραματικού σκηνικού, καθώς το κτίσμα δεν έχει οροφή και είναι ομολογουμένως μια πρωτόγνωρη εικόνα.
Συνέχισα στο κύριο σώμα της εκκλησίας του οποίου η οροφή άντεξε το σεισμό, και στεγάζει ένα Αρχαιολογικό μουσείο με μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα συλλογή. Της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής περιόδου, με κομμάτια από ανασκαφές της προϊστορικής οχύρωσης, με εξαιρετικούς γοτθικούς τάφους, ενώ την παράσταση κλέβουν οι απόκοσμες μούμιες του Περού!
Ajulejus με σκηνές από τα πάθη του Χριστού
Η Εκκλησία πριν την καταστροφή της από το σεισμό
Η περιήγηση ήταν αρκετά αξιόλογή και ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε από την Calcada do Carmo, μια ωραία διαδρομή μέσω του στενού δρόμου που μας έφερε στον σταθμό τρένων Rossio με τα καφέ και τα ταβερνάκια τριγύρω του και κατεβήκαμε πια στην κάτω πόλη την Baixa και συγκεκριμένα στην πλατεία Rossio.
Η Baixa είναι το κέντρο της πόλης. Είναι η περιοχή που στο σεισμό του 1755 καταστράφηκε ολοσχερώς και στη συνέχεια το πολεοδομικό συγκρότημα χτίστηκε με νεοκλασικό σχεδιασμό και δυναμική αντισεισμική κατασκευή που έγινε παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα της εποχής και εξετάζεται η αναγνώριση του σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, εφόσον πραγματοποιηθεί η ανακαίνιση σε πολλά από τα κτίρια.
Η καρδιά της Λισαβόνας έχει τη μεγαλοπρέπεια που της αρμόζει και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν λαμπερή, λαϊκή, ζωντανή, δημοφιλής, εμπορική και τουριστική. Με κομψές πλατείες, πεζόδρομους, μοντέρνα καταστήματα, τουριστικά εστιατόρια και καφέ, διάσημα ζαχαροπλαστεία, αρτ νουβό προσόψεις, αφρικανούς μετανάστες, νεαρούς skaters, πωλητές λουλουδιών και μικροαντικειμένων, καλλιτέχνες του δρόμου και φυσικά πλανόδιους πωλητές ναρκωτικών! Όσο γι’ αυτό να περιμένετε απανωτές οχλήσεις από τους στημένους ή διερχόμενους νεαρούς που πουλάνε Κόκα, χασίς και μαριχουάνα.
''Κόκα, χασίς? No, thanks'' άνθρωπέ μου άφησε με να συνεχίσω την ξενάγηση!
Η πλατεία Rossio ή επίσημα Praca Dom Pedro Iv, το κέντρο του κέντρου είναι ίσως η ομορφότερη της πόλης και πλαισιώνεται από ομοιόμορφα νεοκλασικά κτίρια, που χτίστηκαν μετά τον σεισμό του 1755. Eίναι γνωστή για τα υπέροχα κυματιστά ψηφιδωτά μοτίβα στο πεζοδρόμιο κάτι που συναντάμε σε όλη την Πορτογαλία και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε. Σε κάθε πλατεία σε κάθε πεζοδρόμιο και της πιο απλής περιοχής το δάπεδο είναι στρωμένο σε κυβόλιθος σε διαφορετικά σχέδια και μωσαϊκά.
Στη βόρεια πλευρά της πλατείας είναι το Εθνικό Θέατρο Dona Maria II, ένα μνημειώδες νεοκλασικό κτίριο που χτίστηκε στη δεκαετία του 1840. Σε κάθε πλευρά της πλατείας είναι δύο μπαρόκ σιντριβάνια, και στο κέντρο είναι μία στήλη 27 μέτρα σε ύψος που ανεγέρθηκε το 1874 και αποτελείται από ένα βάθρο στην κορυφή του οποίου είναι τοποθετημένο το άγαλμα του βασιλιά Dom Pedro IV. Από την ανασυγκρότηση της περιοχής μετά το σεισμό χρονολογείται και το Arco da Bandeira, ένα μπαρόκ κτίριο στη νότια πλευρά της πλατείας με μια μεγάλη καμάρα που συνδέει την Rossio με την Rua dos Sapateiros.
Μερικά από τα καφέ και τα καταστήματα της πλατείας χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα, όπως το αρτ ντεκό Cafe Nicola στη δυτική πλευρά, το πιο δημοφιλές στη περιοχή τα γλυκά του οποίου τιμήσαμε την ίδια μέρα. Από την πλατεία Rossio από την Rua da Betesga που την συνδέει με την πλατεία Figueira , είναι ένα ακόμα ωραίο σημείο για φωτογραφίες καθώς φαίνεται καμαρωτό στον λόγο το κάστρο του Αγ. Γεωργίου.
Η Praca Figueira είναι μια σχετικά μικρή πλατεία που μάλλον θα τη συναντήσει κανείς στα γρήγορα και στο μόνο που θα σταθεί είναι και πάλι το κάστρο του Αγ. Γεωργίου που έχει πολύ καλή οπτική από την πλατεία. Είχε κίνηση από τουριστικά λεωφορεία, είχε Skateboarders και είχε… ''Κόκα, χασίς? ''!
Πριν συνεχίσουμε μικρή στάση σε ένα από τα πιο ιστορικά και διάσημα ζαχαροπλαστεία της Λισαβόνας. Confeitaria Nacional. Ένα μαγαζί που κρατά από το 1829 με πολλές διεθνείς διακρίσεις και βραβεία. Το κατάστημα εσωτερικά είναι πολυτελές, κλασικό και πανέμορφο αλλά ακόμα πιο πανέμορφη είναι η βιτρίνα με μεγάλη ποικιλία από εξαιρετικά γλυκάκια αλλά και τέλειες τούρτες. Πήραμε 4 διαφορετικά γλυκά τύπου ταρτάκια τέλεια σε εμφάνιση αλλά και πολύ νόστιμα που εξαφανίσαμε στο λεπτό. Τελικά απ’ όπου φάγαμε γλυκά στην Πορτογαλία όλα ήταν φρέσκα και νόστιμα και όλα ταρτοειδή, σφολιατοειδή, τύπου κέικ με ζύμες με μαρμελάδες με κρέμες κτλ. Και λιγότερο σοκολατοειδή!
Και συνεχίζουμε στην κύρια αρτηρία της Baixa τον μεγάλο και πιο ζωντανό πεζόδρομο της Λισαβόνας την Rua Augusta που ενώνει την Rossio με την Praca do Comercio. Ένας εμπορικός δρόμος όπου μοντέρνα καταστήματα συνυπάρχουν με τα παλιά κτίρια, με παλιές πινακίδες προηγούμενων δεκαετιών. Ένα μέρος όπου οι τουρίστες αναμειγνύονται με καλλιτέχνες του δρόμου, μουσικούς, ψητάδες που πουλάνε κάστανα, και βέβαια τους γνωστούς-αγνώστους που πουλάνε με διακριτικότητα το καλό ''πράμα''! Τα εστιατόρια και καφέ τα υπαίθρια τραπεζάκια είναι αμέτρητα όπως και τα καταστήματα με σουβενίρ. Από όλες τις απόψεις ο πεζόδρομος είναι όμορφος, κομψός, γοητευτικός, ζωντανός και δημοφιλής άξονας μέσα στο κέντρο που δίνει το στίγμα του τι εστί Λισαβόνα!
Το Elevador de Santa Justa από την Rua Augusta
Η Αψίδα του θριάμβου της Rua Augusta (Arco Triunfal da Rua Augusta) χρονολογίας 1775 είναι η πύλη που μας οδήγησε στην μεγάλη παραποτάμια πλατεία Εμπορίου (Praca do Comercio). Η πύλη από την πλευρά της πλατείας είναι η κύρια πρόσοψη και η είσοδος προς την πόλη. Την αψίδα την είδαμε την καμαρώσαμε και κοιτώντας την κάτι μου θύμιζε ότι ήθελα να κάνω αλλά είχα ξεχάσει. Έσπαγα το κεφάλι μου τι. Τελικά δεν το θυμήθηκα. Η Αψίδα διαθέτει ασανσέρ που σε ανεβάζει στο ψηλότερο σημείο σε μια βεράντα με ωραία θέα προς την Praca do Comercio. Απορώ πως το ξέχασα. Όχι ότι είναι κάτι τρομερό. Έχει τόσα πανοραμικά σημεία η πόλη που αυτό ωχριά μπροστά στα άλλα. Ίσως γι’ αυτό να μη το έδωσα σημασία και να βγήκε από το μυαλό μου.
Η Praca do Comercio είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας, αντιμετωπίζει τον ποταμό Τάγο και πριν ξαναχτιστεί μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1755, ονομαζόταν Terreiro do Paco. Την χάζευα και σκεφτόμουν σε ποιο σημείο άραγε σκότωσαν τον βασιλιά Carlos I? Πως εξελίχθηκαν εκείνες οι δραματικές στιγμές το 1908? Για την ιστορία όταν ο βασιλιάς Carlos I περνούσε με την άμαξα μαζί με την βασιλική οικογένεια του την πλατεία, δύο μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον πυροβόλησαν και πέθανε ακαριαία, ενώ ο γιός του Luis Filipe λίγα λεπτά αργοτερα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο χρόνια αργότερα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν αυτό που ανέτρεψε την πορτογαλική μοναρχία! Και εκεί που σκεφτόμουν αυτό το γεγονός που σημάδεψε για πολλά χρόνια τη χώρα ακούω μια φωνή… ''Κόκα, χασίς? No, thanks''! και επανέρχομαι στην πραγματικότητα!
Στις στοές των κτιρίων που περιβάλλουν την πλατεία κρύβονται ιστορικά καφέ, γραφεία, καταστήματα και εστιατόρια με τραπέζια έξω. Ο ήλιος ήταν λαμπερός και ο ποταμός μπροστά στην πλατεία σαν θάλασσα μας καλούσε. Πριν πάμε όμως προς τον ποταμό λίγο πιο πίσω από την Praca do Comercio ψάξαμε να βρούμε ένα μαγαζί που ήθελα οπωσδήποτε να δω. Το παραδοσιακό κατάστημα Conserveira de Lisboa στην Rua dos Bacalhoeiros 34. Mε την πρώτη ματιά νομίζεις ότι μπαίνεις σε φαρμακείο κι αυτό γιατί έτσι όπως είναι στοιβαγμένες οι κονσέρβες μοιάζουν με φάρμακα ή τσιγάρα! Το μαγαζί λειτουργεί από το 1930 και έχει κρατήσει το στυλ του παλιού και του ρετρό. Αγοράσαμε λίγες κονσέρβες τη μικρή συσκευασία της μάρκας Tricana και Prata do Mar όπως σκουμπρί, σαρδέλα, αυγά μπακαλιάρου και τόνο όπου η μία συσκευασία κοστίζει περίπου 2-3€ ανάλογα τον τύπο της κονσέρβας φυσικά. Έτσι φεύγοντας πήραμε στην Ελλάδα γεύσεις Πορτογαλίας και δηλώνω πως όλες οι κονσέρβες ήταν πολύ νόστιμες και καλής ποιότητας. Αλλά κονσέρβες! Μπορούν να αγοραστούν και για σουβενίρ για φίλους και γνωστούς γιατί τις τυλίγουν σε χαριτωμένες ρετρό πολύχρωμες συσκευασίες.
Η πλατεία do Comercio βλέπει και φτάνει μέχρι την προκυμαία του ποταμού Τάγου και από κει φαίνεται η τέλεια γεωμετρία που είναι χτισμένη. Αυτό το μέρος μπροστά στον ποταμό ήταν από τα αγαπημένα μου στη Λισαβόνα. Ακριβώς μπροστά στέκονται δύο κολώνες που είναι μέρος ξεκούρασης για τα γλαροπούλια που συντροφεύουν τους ανθρώπους που χαλαρώνουν στο σημείο. Καθίσαμε και ατενίσαμε τον ποταμό υπό την live μουσική υπόκρουση ενός εξαιρετικού τραγουδιστή που μας χαλάρωνε με υπέροχα τραγούδια country.
χμ ήθελα δεν ήθελα (που δεν ήθελα) φορτώθηκα τον σάκο!
Καλή η μουσική, καλό το χάζεμα του κόσμου, καλή η θέα αλλά έχουμε και συνέχεια και μάλιστα σπέσιαλ! Η βόλτα συνεχίστηκε επί της Avenida Ribeira das Naus, της λεωφόρου δίπλα στην προκυμαία, σε ένα μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι. Το μέρος αυτό είναι πρόσφατα ανακατασκευασμένο και για άλλη μια φορά οι Πορτογάλοι μας βάζουν τα γυαλιά. Αυτό το έργο βασίστηκε στην αναδημιουργία της θέσης που κάποτε ήταν το Dry Dock που χρονολογείται από τις πορτογαλικές ανακαλύψεις, και η παρέμβαση στο σημείο είναι συνώνυμο με την ποιότητα και τον σεβασμό του πνεύματος του τόπου. Ένας εξαιρετικός δημόσιος χώρος που εστιάζει στον πεζόδρομο και την επαφή με το ποτάμι, δημιουργώντας ένα νέο χώρο περιπάτου δίπλα στον ποταμό και μια σκάλα που παριστά τη νέα αστική παραλία της πόλης. Επιπλέον, δημιουργήθηκε ένας κήπος με χλοοτάπητες, και αναδημιουργία της παλιάς αποβάθρας που μας επιτρέπει να απολαύσουμε τον Τάγο.
Η Ribeira μας έφερε στον σταθμό Cais do Sodre. Ο σταθμός είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους κόμβους της πόλης και περιλαμβάνει την Πράσινη Γραμμή του μετρό, τον σιδηροδρομικό σταθμό με διασύνδεση τη γραμμή για Cascais, στάσεις λεωφορείων και τραμ και τον σταθμό στον ποταμό για τη μεταφορά με τα δημόσια πλοιάρια της Transtejo. Μάταια προσπαθούσαμε να φορτώσουμε διαδρομές στην lisboa card. Το μηχάνημα δεν την δέχονταν κι αυτό γιατί ΔΕΝ μπορείς να φορτώσεις διαδρομές για τα πλοία της Transtejo. Οπότε από τα εκδοτήρια μας έβγαλαν νέες κάρτες τις 7 colinas με δύο διαδρομές την καθεμία για Cacilhas. Το κόστος ήταν 1,20€ η διαδρομή, δηλαδή 2,40€ με επιστροφή + 0,50€ η έκδοση της κάρτας και τρέξαμε σαν τρελοί στην προβλήτα γιατί σε 1 λεπτό αναχωρούσε το πλοίο. Ευτυχώς το προλάβαμε! Το site της εταιρείας http://www.transtejo.pt/pt/homepage/index.html
Η διαδρομή μέχρι Cacilhas ήταν ευχάριστη αν και κουνούσε λιγάκι, με όμορφη θέα της γέφυρας 25 de Abril και του Cristo Rei του αγάλματος του Χριστού που ήταν και ο προορισμός μας.
Σε 10 λεπτάκια το πλοίο έφτασε στο πορθμείο Cacilhas. Το ήσυχο παραθαλάσσιο προάστιο είναι μια γραφική γειτονιά στις όχθες του ποταμού, ακριβώς απέναντι από τη Λισαβόνα. Σαν πρώτη εικόνα μου άρεσε και απ’ ότι παρατήρησα έχει αρκετές ψαροταβέρνες.
Όμως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, έτσι με το που βγήκαμε από το ferry πήγαμε στον σταθμό λεωφορείων που βρίσκεται δίπλα και πήγαμε στη στάση του 101 του λεωφορείου που κάνει τη διαδρομή μέχρι το άγαλμα του Χριστού. Τα λεωφορεία είναι της TST και ότι κάρτα μεταφορών να έχει κάποιος εδώ δεν ισχύει και κόβεις ξεχωριστό εισιτήριο στον οδηγό. Η τιμή με επιστροφή ήταν 2€. Ο καιρός είναι περίεργος. Έχει βαριά συννεφιά αλλά απέναντι στη Λισαβόνα βλέπουμε ένα σημείο να φωτίζεται από τον ήλιο. Η διαδρομή κρατάει κάνα 10λεπτο και το λεωφορείο μας άφησε έξω από την κύρια είσοδο στο Εθνικό Παρεκκλήσι.
http://www.cristorei.pt/default.aspx?langid=2
Με το που φτάσαμε άρχισαν οι ψιχάλες που ευτυχώς έμειναν ψιχάλες και μετά από λίγο σταμάτησαν! Πάλι καλά. Με το που αντικρίζεις το άγαλμα (Santuário Nacional de Cristo Rei) νοιώθεις ένα δέος και μόνο από το μέγεθος του! Το 79 μέτρων γιγαντιαίο μνημείο είναι αφιερωμένο στον Βασιλιά Χριστό και ως γνωστόν είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και σχηματίζει ένα σταυρό, με τα χέρια. Τα απλωμένα χέρια του Χριστού αγκαλιάζουν την πόλη της Λισαβόνας που είναι απέναντι και με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον Χριστό, διότι οι Πορτογάλοι είχαν γλιτώσει τις συνέπειες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το μνημείο χτίστηκε στον ψηλότερο λόφο της περιοχής 133 μέτρα πάνω από τον ποταμό και εγκαινιάστηκε το 1959.
Ο χώρος περιλαμβάνει κάποια ιερά κτίρια και παρεκκλήσια που μάλλον περνούν απαρατήρητα αφού όλοι οι επισκέπτες εστιάζουν στο άγαλμα. Ένας ανελκυστήρας οδηγεί στη βεράντα 192 μέτρα πάνω από το ποτάμι με κόστος 4€. Δεν ανεβήκαμε γιατί η θέα από κάτω ήταν έτσι κι αλλιώς πανοραμική και εκθαμβωτική οπότε δεν ξέρω αν αξίζει η ανάβαση. Το άγαλμα φωτογραφήθηκε από όλες τις οπτικές γωνίες και σε διαφορετικούς φωτισμούς!
Προαύλιος χώρος
Το άγαλμα μπορεί να είναι επιβλητικό όμως κατά τη γνώμη μου ίσως την παράσταση να κλέβει η άποψη της Ponte 25 de Abril, 70 μέτρα πάνω από τον ποταμό. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1966 και ήταν για την εποχή μια από τις πρωτοπόρες και μεγαλύτερες γέφυρες στον κόσμο. Σήμερα είναι η 27η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου 2,2 χλμ. και συχνά γίνεται η σύγκριση της με την γέφυρα Golden Gate του San Francisco που ομολογουμένως έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η ώρα περνούσε και τα χρώματα της γέφυρας και του ορίζοντα άλλαζαν με τα σύννεφα και τον ήλιο να παίζουν στο ουρανό και να δίνουν υπέροχες εικόνες!
Καθίσαμε γύρω στα 45 λεπτά και απολαύσαμε τη θέα με ένα ελαφρό αεράκι να μας φυσάει. Δεν διαπραγματεύομαι πως όποιος έρθει Λισαβόνα θα περάσει και από δω. Από τη στάση πήραμε το λεωφορείο και επιστρέψαμε στην αφετηρία Cacilhas. Και πάλι ήμασταν τυχεροί και σε ελάχιστα λεπτά ξεκίνησε το ferry για την επιστροφή στον σταθμό Cais do Sodre. Από ένα καφέ δίπλα στον σταθμό πήραμε από ένα ελαφρύ νόστιμο σάντουιτς με ομελέτα που το φάγαμε στην Ribeira απολαμβάνοντας παράλληλα την δύση του ηλίου και το σούρουπο.
Δεν θέλαμε ακόμα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Όσο εξουθενωμένος και να είσαι από το περπάτημα δεν θες να αφήσεις αυτή την πόλη. Πραγματικά θέλαμε να είμαστε συνέχεια έξω στους δρόμους. Γι’ αυτό και είπαμε να δούμε και κάτι ακόμα και με δημοκρατικές διαδικασίες επέλεξα την Alfama. Μπορεί την αυριανή μέρα να αφιερώναμε το χρόνο μας στην παλιά πόλη όπως θέλαμε να πάρουμε μια μικρή πρόγευση! Φτάσαμε στην Praca do Comercio και αφού βρήκαμε τη στάση Largo da Madalena πήραμε το τραμ 28.
Μετά από 3 στάσεις κατεβήκαμε στο Miradouro Santa Luzia. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση και ειδικά στην πλατεία Largo Portas do Sol. Το προαύλιο του πανέμορφου κήπου Jardim Julio de Castilho δίπλα στο λευκό εκκλησάκι, είναι ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη της παλιάς πόλης. Το miradouro de Santa Luzia είναι μια αγαπημένη βεράντα κάτω από ένα υπέροχο κιόσκι με αμπέλια με θέα πάνω από τις στέγες της Alfama και την προκυμαία. Κόσμος είχε μαζευτεί στη βεράντα όταν τα φώτα της πόλης άναψαν και η νύχτα έκανε την εμφάνιση της. Η γοητεία αυτής της πόλης σε κάθε γωνιά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Είναι μεγάλος έρωτας η Λισαβόνα και το διαπίστωνα σε όποιο σημείο και να βρισκόμουν. Αλλά η Alfama είναι η μάγισσα πλανεύτρα!
Λίγο πιο δίπλα στο Largo Portas do Sol είναι άλλο ένα μπαλκόνι το Miradouro Portas do Sol. H εξαιρετικές καρτ-ποστάλ απόψεις από αυτή την βεράντα πάνω από τη συνοικία της Alfama είναι μαγευτικές. Ένα από τα must σημεία για φωτογράφιση γι’ αυτό και είχε πάρα πολύ κόσμο, με μουσικούς του δρόμου που σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή αύρα δημιουργούσαν μια τέλεια ατμόσφαιρα. Είναι ένα πολύ ζωντανό μέρος της παλιάς πόλης με το Cafe Portas do Sol στην ταράτσα και ένα κιόσκι να είναι γεμάτα κόσμο που έπιναν το ποτό ή τον καφέ τους απολαμβάνοντας την απίστευτη θέα. Για μένα ήταν το αγαπημένο μου Miradouro!
Δεν θέλαμε να φύγουμε. Ήμασταν πάνω από 10 ώρες στους δρόμους και η Λισαβόνα δεν μας άφηνε και δεν την αφήναμε. Το τραμ 28 μας κατέβασε στην γειτονιά μας. Κλασικά τρελός κόσμος παντού και φυσικά ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Τι ήθελα και έδωσα σημασία σε έναν μας πήρε κι αυτός από πίσω. Από πού είστε? Από Ιταλία? Α Ιταλία! Και άρχισε να πετάει ιταλικές λέξεις. Μας είπε ότι έχει κόκα αρίστης ποιότητας και θα μας έδινε free μικρή ποσότητα να δοκιμάσουμε! Δελεαστική η πρόταση σου αλλά No, thanks!
Praca de D. Pedro IV – Rossio
Όλη τη μέρα γευτήκαμε διάφορα σάντουιτς, σνακ και γλυκάκια όμως θέλαμε και ένα γλυκό-γλυκό! Στην Rossio βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο Cafe Nicola http://www.nicola.pt/?lang=en Όταν άνοιξε το 1929 ήταν άλλο από λογοτεχνικό και πολιτικό σημείο συνάντησης της Λισαβόνας. Διατηρεί κομμάτι του παρελθόντος με αρτ ντεκό πρόσοψη του. Το καφέ είναι ένας συνδυασμός ζαχαροπλαστείου-εστιατορίου και πολύ τουριστικό. Ο κοινωνικός και χαρούμενος πωλητής μας έδειξε τα γλυκά στην βιτρίνα και επιλέξαμε μια σοκολατόπιτα και ένα τιραμισού. Τα οποία καταβροχθίσαμε σε ένα παγκάκι στην πλατεία. Η σοκολατόπιτα ήταν μέτρια προς καλή αλλά το τιραμισού ήταν όνειρο.
Ο σταθμός τρένων Rossio
Απόψε τα σχέδια για νυχτερινή έξοδο δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί κατά την ξεκούραση στο δωμάτιο επήλθε και ο ύπνος που ήρθε απροειδοποίητα. Boa noite λοιπόν και η επόμενη μέρα θα είναι άλλη μια υπέροχη ατελείωτη μέρα από την υπέροχη ατελείωτη Λισαβόνα!
Café A Brasileira
Προτιμήσαμε να καθίσουμε στο εσωτερικό του καφέ για να πάρουμε μια μυρωδιά εποχής! Το εσωτερικό του είναι σε στυλ Art Nouveau και κυριαρχεί το ξύλο, το μάρμαρο, τα μπρούτζινα κιγκλιδώματα, ένα εντυπωσιακό θολωτό ταβάνι με τους πολυελαίους και τους μεγάλους καθρέπτες στους τοίχους, παραπέμπουν πραγματικά σε μιαν άλλη εποχή.
Το καφέ είχε κίνηση και το σέρβις αν και ήταν σοβαρό και αγέλαστο ήταν αρκετά γρήγορο και δεν υπήρχε αναμονή. Προτιμήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι από το να πιούμε καφέ. Πήραμε μια ποικιλία για την μπύρα μας από διάφορα μεζεδάκια μπουκιές όπως μπακαλιαροκεφτέ και κοτοκροκέτα που μπορεί στην όψη να μη ήταν δελεαστικά αλλά ήταν νοστιμότατα και συνόδεψαν ιδανικά την κρύα μπύρα μας. Ιδανική στιγμή για ξεκούραση ψυχική και σωματική σ’ αυτόν τον γοητευτικό ιστορικό χώρο!
Αφήσαμε την ζωντανή αυτή πλατεία και αφού περπατήσαμε την Rua Garrett θέλαμε να παραμείνουμε στην πάνω πόλη και να πάμε στην πλατεία Largo do Carmo, μόνο που ξεχαστήκαμε και χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε την κάθοδο και αφού περάσαμε την Rua do Carmo βρεθήκαμε κάτω στο Elevador de Santa Justa. Δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε το Elevador de Santa Justa αλλά να που από αυτό το μικρό λάθος έμελε να ανέβουμε ξανά στην πάνω πόλη στο Chiado με το ασανσέρ αυτή τη φορά. Το ασανσέρ της Santa Justa ή Elevador do Carmo, η κατασκευή του θυμίζει τον πύργο του Άιφελ και χτίστηκε από έναν μαθητή του Gustave Eiffel το 1902. Εμείς δεν μπορέσαμε να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο γιατί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές και ήταν ένα χάλι. Το κόστος είναι 5€ οι δυο διαδρομές. Αν δεν είχαμε την κάρτα δεν υπήρχε περίπτωση να το παίρναμε. Είχε μεγάλη ουρά από τουρίστες φυσικά και περιμέναμε υπομονετικά. Ας όψεται το λάθος!
Μέσα στο ασανσέρ υπήρχε υπάλληλος που έλεγχε ή έκοβε τα εισιτήρια. Σε λίγα δευτερόλεπτα ανεβήκαμε τα 45 μέτρα και βγήκαμε σε έναν διάδρομο, μια βεράντα με προστατευτικά σύρματα που προσφέρει θέα 360 μοιρών από ψηλά της πόλης. Η οπτική της πόλης και από εδώ ήταν όμορφη και φωτεινή. Απ’ όπου και να δεις πανοραμικά τη Λισαβόνα είναι κούκλα. Ήταν εξαιρετική η εικόνα του μαύρου ουρανού με την πόλη όμως λουσμένη στο φως να τονίζονται οι κόκκινες στέγες. Η θέα προς κάθε σημείο ήταν ιδιαίτερα φωτογενής!
Διακρίνεται η πλατεία Rossio
Rua do Carmo
Castelo de Sao Jorge
Ο διάδρομος του ασανσέρ μας οδηγεί κατευθείαν στην πλατεία Largo do Carmo με την κρήνη Carmo (Chafariz do Carmo) του 1771 να κοσμεί το κέντρο της πλατείας.
Άλλο ένα ζωντανό μέρος της Λισαβόνας με αρκετή κίνηση, μια μπάντα που έπαιζε μουσική και μαγαζάκια τριγύρω. Η μικρή σκιερή πλατεία ήταν το μέρος που χρειαζόμασταν για ξεκούραση και χαλάρωση. Στην πλατεία βρίσκεται το Αρχηγείο που ανήκει στην Εθνική Φρουρά και βέβαια το Convento da Ordem do Carmo ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. http://www.museuarqueologicodocarmo.pt/ Πληρώσαμε 3,5€ το άτομο στο εκδοτήριο και μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας! Ουσιαστικά πρόκειται για τα ερείπια του Convento do Carmo, ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Λισαβόνας που στέκεται ως υπενθύμιση του καταστροφικού σεισμού του 1755 που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Η μονή ιδρύθηκε το 1839 και ήταν η κύρια εκκλησία γοτθικού ρυθμού της πρωτεύουσας. Ο μεγάλος σεισμός που αποτιμάται σε 8,7 ρίχτερ κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ναού και το μοναστήρι δεν ξαναχτίστηκε.
Ο κουρασμένος Rose κάθισε στα σκαλιά και δεν κουνήθηκε. Εγώ επεξεργάστηκα και αποτύπωσα τις εικόνες αυτού του δραματικού σκηνικού, καθώς το κτίσμα δεν έχει οροφή και είναι ομολογουμένως μια πρωτόγνωρη εικόνα.
Συνέχισα στο κύριο σώμα της εκκλησίας του οποίου η οροφή άντεξε το σεισμό, και στεγάζει ένα Αρχαιολογικό μουσείο με μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα συλλογή. Της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής περιόδου, με κομμάτια από ανασκαφές της προϊστορικής οχύρωσης, με εξαιρετικούς γοτθικούς τάφους, ενώ την παράσταση κλέβουν οι απόκοσμες μούμιες του Περού!
Ajulejus με σκηνές από τα πάθη του Χριστού
Η Εκκλησία πριν την καταστροφή της από το σεισμό
Η περιήγηση ήταν αρκετά αξιόλογή και ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε από την Calcada do Carmo, μια ωραία διαδρομή μέσω του στενού δρόμου που μας έφερε στον σταθμό τρένων Rossio με τα καφέ και τα ταβερνάκια τριγύρω του και κατεβήκαμε πια στην κάτω πόλη την Baixa και συγκεκριμένα στην πλατεία Rossio.
Η Baixa είναι το κέντρο της πόλης. Είναι η περιοχή που στο σεισμό του 1755 καταστράφηκε ολοσχερώς και στη συνέχεια το πολεοδομικό συγκρότημα χτίστηκε με νεοκλασικό σχεδιασμό και δυναμική αντισεισμική κατασκευή που έγινε παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα της εποχής και εξετάζεται η αναγνώριση του σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, εφόσον πραγματοποιηθεί η ανακαίνιση σε πολλά από τα κτίρια.
Η καρδιά της Λισαβόνας έχει τη μεγαλοπρέπεια που της αρμόζει και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν λαμπερή, λαϊκή, ζωντανή, δημοφιλής, εμπορική και τουριστική. Με κομψές πλατείες, πεζόδρομους, μοντέρνα καταστήματα, τουριστικά εστιατόρια και καφέ, διάσημα ζαχαροπλαστεία, αρτ νουβό προσόψεις, αφρικανούς μετανάστες, νεαρούς skaters, πωλητές λουλουδιών και μικροαντικειμένων, καλλιτέχνες του δρόμου και φυσικά πλανόδιους πωλητές ναρκωτικών! Όσο γι’ αυτό να περιμένετε απανωτές οχλήσεις από τους στημένους ή διερχόμενους νεαρούς που πουλάνε Κόκα, χασίς και μαριχουάνα.
''Κόκα, χασίς? No, thanks'' άνθρωπέ μου άφησε με να συνεχίσω την ξενάγηση!
Η πλατεία Rossio ή επίσημα Praca Dom Pedro Iv, το κέντρο του κέντρου είναι ίσως η ομορφότερη της πόλης και πλαισιώνεται από ομοιόμορφα νεοκλασικά κτίρια, που χτίστηκαν μετά τον σεισμό του 1755. Eίναι γνωστή για τα υπέροχα κυματιστά ψηφιδωτά μοτίβα στο πεζοδρόμιο κάτι που συναντάμε σε όλη την Πορτογαλία και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε. Σε κάθε πλατεία σε κάθε πεζοδρόμιο και της πιο απλής περιοχής το δάπεδο είναι στρωμένο σε κυβόλιθος σε διαφορετικά σχέδια και μωσαϊκά.
Στη βόρεια πλευρά της πλατείας είναι το Εθνικό Θέατρο Dona Maria II, ένα μνημειώδες νεοκλασικό κτίριο που χτίστηκε στη δεκαετία του 1840. Σε κάθε πλευρά της πλατείας είναι δύο μπαρόκ σιντριβάνια, και στο κέντρο είναι μία στήλη 27 μέτρα σε ύψος που ανεγέρθηκε το 1874 και αποτελείται από ένα βάθρο στην κορυφή του οποίου είναι τοποθετημένο το άγαλμα του βασιλιά Dom Pedro IV. Από την ανασυγκρότηση της περιοχής μετά το σεισμό χρονολογείται και το Arco da Bandeira, ένα μπαρόκ κτίριο στη νότια πλευρά της πλατείας με μια μεγάλη καμάρα που συνδέει την Rossio με την Rua dos Sapateiros.
Μερικά από τα καφέ και τα καταστήματα της πλατείας χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα, όπως το αρτ ντεκό Cafe Nicola στη δυτική πλευρά, το πιο δημοφιλές στη περιοχή τα γλυκά του οποίου τιμήσαμε την ίδια μέρα. Από την πλατεία Rossio από την Rua da Betesga που την συνδέει με την πλατεία Figueira , είναι ένα ακόμα ωραίο σημείο για φωτογραφίες καθώς φαίνεται καμαρωτό στον λόγο το κάστρο του Αγ. Γεωργίου.
Η Praca Figueira είναι μια σχετικά μικρή πλατεία που μάλλον θα τη συναντήσει κανείς στα γρήγορα και στο μόνο που θα σταθεί είναι και πάλι το κάστρο του Αγ. Γεωργίου που έχει πολύ καλή οπτική από την πλατεία. Είχε κίνηση από τουριστικά λεωφορεία, είχε Skateboarders και είχε… ''Κόκα, χασίς? ''!
Πριν συνεχίσουμε μικρή στάση σε ένα από τα πιο ιστορικά και διάσημα ζαχαροπλαστεία της Λισαβόνας. Confeitaria Nacional. Ένα μαγαζί που κρατά από το 1829 με πολλές διεθνείς διακρίσεις και βραβεία. Το κατάστημα εσωτερικά είναι πολυτελές, κλασικό και πανέμορφο αλλά ακόμα πιο πανέμορφη είναι η βιτρίνα με μεγάλη ποικιλία από εξαιρετικά γλυκάκια αλλά και τέλειες τούρτες. Πήραμε 4 διαφορετικά γλυκά τύπου ταρτάκια τέλεια σε εμφάνιση αλλά και πολύ νόστιμα που εξαφανίσαμε στο λεπτό. Τελικά απ’ όπου φάγαμε γλυκά στην Πορτογαλία όλα ήταν φρέσκα και νόστιμα και όλα ταρτοειδή, σφολιατοειδή, τύπου κέικ με ζύμες με μαρμελάδες με κρέμες κτλ. Και λιγότερο σοκολατοειδή!
Και συνεχίζουμε στην κύρια αρτηρία της Baixa τον μεγάλο και πιο ζωντανό πεζόδρομο της Λισαβόνας την Rua Augusta που ενώνει την Rossio με την Praca do Comercio. Ένας εμπορικός δρόμος όπου μοντέρνα καταστήματα συνυπάρχουν με τα παλιά κτίρια, με παλιές πινακίδες προηγούμενων δεκαετιών. Ένα μέρος όπου οι τουρίστες αναμειγνύονται με καλλιτέχνες του δρόμου, μουσικούς, ψητάδες που πουλάνε κάστανα, και βέβαια τους γνωστούς-αγνώστους που πουλάνε με διακριτικότητα το καλό ''πράμα''! Τα εστιατόρια και καφέ τα υπαίθρια τραπεζάκια είναι αμέτρητα όπως και τα καταστήματα με σουβενίρ. Από όλες τις απόψεις ο πεζόδρομος είναι όμορφος, κομψός, γοητευτικός, ζωντανός και δημοφιλής άξονας μέσα στο κέντρο που δίνει το στίγμα του τι εστί Λισαβόνα!
Το Elevador de Santa Justa από την Rua Augusta
Η Αψίδα του θριάμβου της Rua Augusta (Arco Triunfal da Rua Augusta) χρονολογίας 1775 είναι η πύλη που μας οδήγησε στην μεγάλη παραποτάμια πλατεία Εμπορίου (Praca do Comercio). Η πύλη από την πλευρά της πλατείας είναι η κύρια πρόσοψη και η είσοδος προς την πόλη. Την αψίδα την είδαμε την καμαρώσαμε και κοιτώντας την κάτι μου θύμιζε ότι ήθελα να κάνω αλλά είχα ξεχάσει. Έσπαγα το κεφάλι μου τι. Τελικά δεν το θυμήθηκα. Η Αψίδα διαθέτει ασανσέρ που σε ανεβάζει στο ψηλότερο σημείο σε μια βεράντα με ωραία θέα προς την Praca do Comercio. Απορώ πως το ξέχασα. Όχι ότι είναι κάτι τρομερό. Έχει τόσα πανοραμικά σημεία η πόλη που αυτό ωχριά μπροστά στα άλλα. Ίσως γι’ αυτό να μη το έδωσα σημασία και να βγήκε από το μυαλό μου.
Η Praca do Comercio είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας, αντιμετωπίζει τον ποταμό Τάγο και πριν ξαναχτιστεί μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1755, ονομαζόταν Terreiro do Paco. Την χάζευα και σκεφτόμουν σε ποιο σημείο άραγε σκότωσαν τον βασιλιά Carlos I? Πως εξελίχθηκαν εκείνες οι δραματικές στιγμές το 1908? Για την ιστορία όταν ο βασιλιάς Carlos I περνούσε με την άμαξα μαζί με την βασιλική οικογένεια του την πλατεία, δύο μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον πυροβόλησαν και πέθανε ακαριαία, ενώ ο γιός του Luis Filipe λίγα λεπτά αργοτερα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο χρόνια αργότερα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν αυτό που ανέτρεψε την πορτογαλική μοναρχία! Και εκεί που σκεφτόμουν αυτό το γεγονός που σημάδεψε για πολλά χρόνια τη χώρα ακούω μια φωνή… ''Κόκα, χασίς? No, thanks''! και επανέρχομαι στην πραγματικότητα!
Στις στοές των κτιρίων που περιβάλλουν την πλατεία κρύβονται ιστορικά καφέ, γραφεία, καταστήματα και εστιατόρια με τραπέζια έξω. Ο ήλιος ήταν λαμπερός και ο ποταμός μπροστά στην πλατεία σαν θάλασσα μας καλούσε. Πριν πάμε όμως προς τον ποταμό λίγο πιο πίσω από την Praca do Comercio ψάξαμε να βρούμε ένα μαγαζί που ήθελα οπωσδήποτε να δω. Το παραδοσιακό κατάστημα Conserveira de Lisboa στην Rua dos Bacalhoeiros 34. Mε την πρώτη ματιά νομίζεις ότι μπαίνεις σε φαρμακείο κι αυτό γιατί έτσι όπως είναι στοιβαγμένες οι κονσέρβες μοιάζουν με φάρμακα ή τσιγάρα! Το μαγαζί λειτουργεί από το 1930 και έχει κρατήσει το στυλ του παλιού και του ρετρό. Αγοράσαμε λίγες κονσέρβες τη μικρή συσκευασία της μάρκας Tricana και Prata do Mar όπως σκουμπρί, σαρδέλα, αυγά μπακαλιάρου και τόνο όπου η μία συσκευασία κοστίζει περίπου 2-3€ ανάλογα τον τύπο της κονσέρβας φυσικά. Έτσι φεύγοντας πήραμε στην Ελλάδα γεύσεις Πορτογαλίας και δηλώνω πως όλες οι κονσέρβες ήταν πολύ νόστιμες και καλής ποιότητας. Αλλά κονσέρβες! Μπορούν να αγοραστούν και για σουβενίρ για φίλους και γνωστούς γιατί τις τυλίγουν σε χαριτωμένες ρετρό πολύχρωμες συσκευασίες.
Η πλατεία do Comercio βλέπει και φτάνει μέχρι την προκυμαία του ποταμού Τάγου και από κει φαίνεται η τέλεια γεωμετρία που είναι χτισμένη. Αυτό το μέρος μπροστά στον ποταμό ήταν από τα αγαπημένα μου στη Λισαβόνα. Ακριβώς μπροστά στέκονται δύο κολώνες που είναι μέρος ξεκούρασης για τα γλαροπούλια που συντροφεύουν τους ανθρώπους που χαλαρώνουν στο σημείο. Καθίσαμε και ατενίσαμε τον ποταμό υπό την live μουσική υπόκρουση ενός εξαιρετικού τραγουδιστή που μας χαλάρωνε με υπέροχα τραγούδια country.
χμ ήθελα δεν ήθελα (που δεν ήθελα) φορτώθηκα τον σάκο!
Καλή η μουσική, καλό το χάζεμα του κόσμου, καλή η θέα αλλά έχουμε και συνέχεια και μάλιστα σπέσιαλ! Η βόλτα συνεχίστηκε επί της Avenida Ribeira das Naus, της λεωφόρου δίπλα στην προκυμαία, σε ένα μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι. Το μέρος αυτό είναι πρόσφατα ανακατασκευασμένο και για άλλη μια φορά οι Πορτογάλοι μας βάζουν τα γυαλιά. Αυτό το έργο βασίστηκε στην αναδημιουργία της θέσης που κάποτε ήταν το Dry Dock που χρονολογείται από τις πορτογαλικές ανακαλύψεις, και η παρέμβαση στο σημείο είναι συνώνυμο με την ποιότητα και τον σεβασμό του πνεύματος του τόπου. Ένας εξαιρετικός δημόσιος χώρος που εστιάζει στον πεζόδρομο και την επαφή με το ποτάμι, δημιουργώντας ένα νέο χώρο περιπάτου δίπλα στον ποταμό και μια σκάλα που παριστά τη νέα αστική παραλία της πόλης. Επιπλέον, δημιουργήθηκε ένας κήπος με χλοοτάπητες, και αναδημιουργία της παλιάς αποβάθρας που μας επιτρέπει να απολαύσουμε τον Τάγο.
Η Ribeira μας έφερε στον σταθμό Cais do Sodre. Ο σταθμός είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους κόμβους της πόλης και περιλαμβάνει την Πράσινη Γραμμή του μετρό, τον σιδηροδρομικό σταθμό με διασύνδεση τη γραμμή για Cascais, στάσεις λεωφορείων και τραμ και τον σταθμό στον ποταμό για τη μεταφορά με τα δημόσια πλοιάρια της Transtejo. Μάταια προσπαθούσαμε να φορτώσουμε διαδρομές στην lisboa card. Το μηχάνημα δεν την δέχονταν κι αυτό γιατί ΔΕΝ μπορείς να φορτώσεις διαδρομές για τα πλοία της Transtejo. Οπότε από τα εκδοτήρια μας έβγαλαν νέες κάρτες τις 7 colinas με δύο διαδρομές την καθεμία για Cacilhas. Το κόστος ήταν 1,20€ η διαδρομή, δηλαδή 2,40€ με επιστροφή + 0,50€ η έκδοση της κάρτας και τρέξαμε σαν τρελοί στην προβλήτα γιατί σε 1 λεπτό αναχωρούσε το πλοίο. Ευτυχώς το προλάβαμε! Το site της εταιρείας http://www.transtejo.pt/pt/homepage/index.html
Η διαδρομή μέχρι Cacilhas ήταν ευχάριστη αν και κουνούσε λιγάκι, με όμορφη θέα της γέφυρας 25 de Abril και του Cristo Rei του αγάλματος του Χριστού που ήταν και ο προορισμός μας.
Σε 10 λεπτάκια το πλοίο έφτασε στο πορθμείο Cacilhas. Το ήσυχο παραθαλάσσιο προάστιο είναι μια γραφική γειτονιά στις όχθες του ποταμού, ακριβώς απέναντι από τη Λισαβόνα. Σαν πρώτη εικόνα μου άρεσε και απ’ ότι παρατήρησα έχει αρκετές ψαροταβέρνες.
Όμως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, έτσι με το που βγήκαμε από το ferry πήγαμε στον σταθμό λεωφορείων που βρίσκεται δίπλα και πήγαμε στη στάση του 101 του λεωφορείου που κάνει τη διαδρομή μέχρι το άγαλμα του Χριστού. Τα λεωφορεία είναι της TST και ότι κάρτα μεταφορών να έχει κάποιος εδώ δεν ισχύει και κόβεις ξεχωριστό εισιτήριο στον οδηγό. Η τιμή με επιστροφή ήταν 2€. Ο καιρός είναι περίεργος. Έχει βαριά συννεφιά αλλά απέναντι στη Λισαβόνα βλέπουμε ένα σημείο να φωτίζεται από τον ήλιο. Η διαδρομή κρατάει κάνα 10λεπτο και το λεωφορείο μας άφησε έξω από την κύρια είσοδο στο Εθνικό Παρεκκλήσι.
http://www.cristorei.pt/default.aspx?langid=2
Με το που φτάσαμε άρχισαν οι ψιχάλες που ευτυχώς έμειναν ψιχάλες και μετά από λίγο σταμάτησαν! Πάλι καλά. Με το που αντικρίζεις το άγαλμα (Santuário Nacional de Cristo Rei) νοιώθεις ένα δέος και μόνο από το μέγεθος του! Το 79 μέτρων γιγαντιαίο μνημείο είναι αφιερωμένο στον Βασιλιά Χριστό και ως γνωστόν είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και σχηματίζει ένα σταυρό, με τα χέρια. Τα απλωμένα χέρια του Χριστού αγκαλιάζουν την πόλη της Λισαβόνας που είναι απέναντι και με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον Χριστό, διότι οι Πορτογάλοι είχαν γλιτώσει τις συνέπειες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το μνημείο χτίστηκε στον ψηλότερο λόφο της περιοχής 133 μέτρα πάνω από τον ποταμό και εγκαινιάστηκε το 1959.
Ο χώρος περιλαμβάνει κάποια ιερά κτίρια και παρεκκλήσια που μάλλον περνούν απαρατήρητα αφού όλοι οι επισκέπτες εστιάζουν στο άγαλμα. Ένας ανελκυστήρας οδηγεί στη βεράντα 192 μέτρα πάνω από το ποτάμι με κόστος 4€. Δεν ανεβήκαμε γιατί η θέα από κάτω ήταν έτσι κι αλλιώς πανοραμική και εκθαμβωτική οπότε δεν ξέρω αν αξίζει η ανάβαση. Το άγαλμα φωτογραφήθηκε από όλες τις οπτικές γωνίες και σε διαφορετικούς φωτισμούς!
Προαύλιος χώρος
Το άγαλμα μπορεί να είναι επιβλητικό όμως κατά τη γνώμη μου ίσως την παράσταση να κλέβει η άποψη της Ponte 25 de Abril, 70 μέτρα πάνω από τον ποταμό. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1966 και ήταν για την εποχή μια από τις πρωτοπόρες και μεγαλύτερες γέφυρες στον κόσμο. Σήμερα είναι η 27η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου 2,2 χλμ. και συχνά γίνεται η σύγκριση της με την γέφυρα Golden Gate του San Francisco που ομολογουμένως έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η ώρα περνούσε και τα χρώματα της γέφυρας και του ορίζοντα άλλαζαν με τα σύννεφα και τον ήλιο να παίζουν στο ουρανό και να δίνουν υπέροχες εικόνες!
Καθίσαμε γύρω στα 45 λεπτά και απολαύσαμε τη θέα με ένα ελαφρό αεράκι να μας φυσάει. Δεν διαπραγματεύομαι πως όποιος έρθει Λισαβόνα θα περάσει και από δω. Από τη στάση πήραμε το λεωφορείο και επιστρέψαμε στην αφετηρία Cacilhas. Και πάλι ήμασταν τυχεροί και σε ελάχιστα λεπτά ξεκίνησε το ferry για την επιστροφή στον σταθμό Cais do Sodre. Από ένα καφέ δίπλα στον σταθμό πήραμε από ένα ελαφρύ νόστιμο σάντουιτς με ομελέτα που το φάγαμε στην Ribeira απολαμβάνοντας παράλληλα την δύση του ηλίου και το σούρουπο.
Δεν θέλαμε ακόμα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Όσο εξουθενωμένος και να είσαι από το περπάτημα δεν θες να αφήσεις αυτή την πόλη. Πραγματικά θέλαμε να είμαστε συνέχεια έξω στους δρόμους. Γι’ αυτό και είπαμε να δούμε και κάτι ακόμα και με δημοκρατικές διαδικασίες επέλεξα την Alfama. Μπορεί την αυριανή μέρα να αφιερώναμε το χρόνο μας στην παλιά πόλη όπως θέλαμε να πάρουμε μια μικρή πρόγευση! Φτάσαμε στην Praca do Comercio και αφού βρήκαμε τη στάση Largo da Madalena πήραμε το τραμ 28.
Μετά από 3 στάσεις κατεβήκαμε στο Miradouro Santa Luzia. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση και ειδικά στην πλατεία Largo Portas do Sol. Το προαύλιο του πανέμορφου κήπου Jardim Julio de Castilho δίπλα στο λευκό εκκλησάκι, είναι ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη της παλιάς πόλης. Το miradouro de Santa Luzia είναι μια αγαπημένη βεράντα κάτω από ένα υπέροχο κιόσκι με αμπέλια με θέα πάνω από τις στέγες της Alfama και την προκυμαία. Κόσμος είχε μαζευτεί στη βεράντα όταν τα φώτα της πόλης άναψαν και η νύχτα έκανε την εμφάνιση της. Η γοητεία αυτής της πόλης σε κάθε γωνιά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Είναι μεγάλος έρωτας η Λισαβόνα και το διαπίστωνα σε όποιο σημείο και να βρισκόμουν. Αλλά η Alfama είναι η μάγισσα πλανεύτρα!
Λίγο πιο δίπλα στο Largo Portas do Sol είναι άλλο ένα μπαλκόνι το Miradouro Portas do Sol. H εξαιρετικές καρτ-ποστάλ απόψεις από αυτή την βεράντα πάνω από τη συνοικία της Alfama είναι μαγευτικές. Ένα από τα must σημεία για φωτογράφιση γι’ αυτό και είχε πάρα πολύ κόσμο, με μουσικούς του δρόμου που σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή αύρα δημιουργούσαν μια τέλεια ατμόσφαιρα. Είναι ένα πολύ ζωντανό μέρος της παλιάς πόλης με το Cafe Portas do Sol στην ταράτσα και ένα κιόσκι να είναι γεμάτα κόσμο που έπιναν το ποτό ή τον καφέ τους απολαμβάνοντας την απίστευτη θέα. Για μένα ήταν το αγαπημένο μου Miradouro!
Δεν θέλαμε να φύγουμε. Ήμασταν πάνω από 10 ώρες στους δρόμους και η Λισαβόνα δεν μας άφηνε και δεν την αφήναμε. Το τραμ 28 μας κατέβασε στην γειτονιά μας. Κλασικά τρελός κόσμος παντού και φυσικά ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Τι ήθελα και έδωσα σημασία σε έναν μας πήρε κι αυτός από πίσω. Από πού είστε? Από Ιταλία? Α Ιταλία! Και άρχισε να πετάει ιταλικές λέξεις. Μας είπε ότι έχει κόκα αρίστης ποιότητας και θα μας έδινε free μικρή ποσότητα να δοκιμάσουμε! Δελεαστική η πρόταση σου αλλά No, thanks!
Praca de D. Pedro IV – Rossio
Όλη τη μέρα γευτήκαμε διάφορα σάντουιτς, σνακ και γλυκάκια όμως θέλαμε και ένα γλυκό-γλυκό! Στην Rossio βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο Cafe Nicola http://www.nicola.pt/?lang=en Όταν άνοιξε το 1929 ήταν άλλο από λογοτεχνικό και πολιτικό σημείο συνάντησης της Λισαβόνας. Διατηρεί κομμάτι του παρελθόντος με αρτ ντεκό πρόσοψη του. Το καφέ είναι ένας συνδυασμός ζαχαροπλαστείου-εστιατορίου και πολύ τουριστικό. Ο κοινωνικός και χαρούμενος πωλητής μας έδειξε τα γλυκά στην βιτρίνα και επιλέξαμε μια σοκολατόπιτα και ένα τιραμισού. Τα οποία καταβροχθίσαμε σε ένα παγκάκι στην πλατεία. Η σοκολατόπιτα ήταν μέτρια προς καλή αλλά το τιραμισού ήταν όνειρο.
Ο σταθμός τρένων Rossio
Απόψε τα σχέδια για νυχτερινή έξοδο δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί κατά την ξεκούραση στο δωμάτιο επήλθε και ο ύπνος που ήρθε απροειδοποίητα. Boa noite λοιπόν και η επόμενη μέρα θα είναι άλλη μια υπέροχη ατελείωτη μέρα από την υπέροχη ατελείωτη Λισαβόνα!
Last edited:
