ΗΠΑ Χαβάη : Ένα Όνειρο Που Έγινε Πραγματικότητα

[nikolakis12]

πολυ συντομα(νοεμβριο) θα κανω κ γω το ιδιο ταξιδι,χαβαη κ καλιφορνια....πολυ ωραιαη περιφραφη με πολλες βοηθειες

 

[Nikos1986]

7. Εξερεύνηση της Honolulu

Στο Oahu θα μέναμε από τις 11/3 έως τις 22/3, οπότε και το απόγευμα θα φεύγαμε για το Big Island. Στις 18/3 θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο, οπότε οι πρώτες ημέρες (11/3 - 17/3) θα ήταν αφιερωμένες στη Honolulu, ενώ οι τελευταίες (18/3 - 22/3) στο υπόλοιπο νησί.

Ημέρες 1 & 2: Waikiki
Κατά την 1 το μεσημέρι προσγειωθήκαμε στη Honolulu. Το αεροδρόμιο, αν και σχετικά μεγάλο, με τους φοίνικες έξω δημιουργούσε μια διαφορετική ευχάριστη και “εξωτική” διάθεση. Παρά τη συννεφιά επικρατούσε κουφόβραση. Καθώς δεν θα είχαμε από την αρχή αυτοκίνητο, πήραμε το λεωφορείο The Bus #20 που συνδέει το αεροδρόμιο με το Waikiki και περνούσε κοντά από το ξενοδοχείο που θα διαμέναμε. Για όλες τις μέρες που θα μέναμε στο Oahu, είχαμε διαλέξει το Hilton Hawaiian Village, το οποίο βρίσκεται την αρχή του Waikiki.
Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η ρεσεψιόν, η οποία βρισκόταν εκτός των κτηρίων του ξενοδοχείου. Επίσης κάθε Παρασκευή κατά τις 8, διοργανώνονται γιορτές με πυροτεχνήματα στην παραλία. Η παραλία είναι ελεύθερη, οπότε είναι προσβάσιμη από όλους, ανεξάρτητα αν μένουν στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ή όχι.

Το ξενοδοχείο Hilton Hawaiian Village που διαλέξαμε για τη διαμονή στο Oahu

Η παραλία Waikiki μπροστά από το ξεονδοχείο

Η προετοιμασία για τα πυροτεχνήματα​

Οι δύο πρώτες μέρες (11/3 και 12/3) πέρασαν με βόλτες στο Waikiki. Η γνωστή παραλία της Honolulu ξεκινά από τις εκβολές του Ala Wai Canal στα δυτικά και εκτείνεται μέχρι το Diamond Head στα ανατολικά. Το εν λόγω κανάλι κατασκευάστηκε πριν από περίπου 100 χρόνια, για την αποξήρανση των βάλτων που κάλυπταν το Waikiki, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί η περιοχή. Ο δρόμος Ala Wai Boulevard, δίπλα από το κανάλι, έχει ήπια κυκλοφορία και είναι ωραίος για βόλτες.

Βόλτα δίπλα από το Ala Wai Canal

Η παραλία του Magic Island

Το Waikiki όπως φαίνεται από το Magic Island​

Τόσο η παραλίες του Waikiki, όσο και οι δρόμοι στο εσωτερικό προσφέρονται για βόλτες, καθ’όλη τη διάρκεια της μέρας. Η παραλία προσφέρει τα γνωστά: κολύμπι, σέρφινγκ και άλλες θαλάσσιες δραστηριότητες όπως καταδύσεις και θαλάσσια σπορ.

Ο κεντρικότερος δρόμος του Waikiki είναι η Kalakaua Avenue. Ο δρόμος αυτός είναι παράλληλος με την Ala Wai Boulevard και χοντρικά μετά το Royal Hawaiian Hotel γίνεται ο παραλιακός δρόμος του Waikiki. Στο δυτικό τμήμα της Kalakaua Avenue, υπάρχουν εστιατόρια, καταστήματα με αθλητικά είδη και καταστήματα με σουβενίρ. Τα δύο γνωστά εμπορικά κέντρα είναι τα Royal Hawaiian Center και International Marketplace. Τα εστιατόρια συνεχίζουν και εκεί που ο δρόμος αυτός γίνεται παραλιακός, ενώ στο ανατολικό τμήμα του, πλησιάζοντας το Kapiolani Park υπάρχουν μπαράκια. Κοντά στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο δρόμος έχει γίνει παραλιακός, βρίσκεται και το άγαλμα του σέρφερ Duke Kahanamoku, ο οποίος συνέβαλλε στην αναβίωση του αθλήματος στη Χαβάη και στην διάδοσή του στον υπόλοιπο κόσμο. Γενικά στον δρόμο αυτό υπάρχει κίνηση όλη την μέρα. Επίσης στα εμπορικά κέντρα και κυρίως στο Royal Hawaiian Center διοργανώνονται υπαίθρια σόου.

Η Kalakaua Avenue με κόσμο το βράδυ

Το άγαλμα του Duke Kahanamoku​

Μία παρένθεση για το φαγητό… Πάνω στην Kalakaua Avenue, βρήκαμε 2 εστιατόρια που μας άρεσαν. Το πρώτο, είναι το "Eggs And Things" το οποίο είναι αλυσίδα και βρίσκεται κοντά στα McDonalds. Συνήθως έχει ουρά απ’ έξω και σερβίρει φαγητά με βάση το αυγό. Είναι μια καλή επιλογή κυρίως για πρωινό. Επίσης ωραίες πίτσες είχε στο "California Pizza" απέναντι από το Royal Hawaiian Center, αν και η ευγένεια των σερβιτόρων είναι ένα θέμα. Καλές μακαρονάδες και πίτσες είχε στο "Giovanni", στην Lewers Street κοντά στο Hard Rock Cafe. Για λίγο πιο "γερό" φαγητό, είχε ωραίες μπριζόλες στο "Outback", επί της Ala Moana Boulevard, λίγο πριν τις εκβολές του Ala Wai Canal.
Όπως είχα αναφέρει και σε άλλο post, το φαγητό στη Χαβάη είναι ακριβό, με την πίτσα και την μακαρονάδα γύρω στα 20$, και την μπριζόλα στα 35$. Επίσης επιδημία στην Αμερική είναι το φιλοδόρημα (tip), με γύρω στο 10-15% της τιμής. Μια πιο φθηνή επιλογή για το φαγητό είναι τα McDonalds, όπου 2 άτομα θα φάνε με 20$ (ενδεικτικά, στο Λος Άντζελες για 2 χάμπουργκερ, πατάτες και αναψυκτικό είναι γύρω στα 15$).
Μία δεύτερη παρένθεση… Τόσο στην Kalakaua Avenue, όσο και στο αεροδρόμιο και σε άλλα σημεία της πόλης, υπάρχουν stands με διαφημιστικά περιοδικά, τα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν και κουπόνια για εκπτώσεις σε διάφορα αξιοθέατα, καταστήματα και δραστηριότητες.

Συνεχίζοντας στην Kalakaua Avenue, μόλις τελειώσουν τα κτήρια των ξενοδοχείων έχουμε φτάσει στον ζωολογικό κήπο της Χονολουλού και στο πρώτο δημόσιο πάρκο της Χαβάης, το Kapiolani Park.

Πανορανική φωτογραφία του Waikiki από την προκυμαία δίπλα από το ζωολογικό κήπο​

Δεν επισκεφθήκαμε τον ζωολογικό κήπο, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω κάποια άποψη. Όσον αφορά το Kapiolani Park, είναι ένα μεγάλο πάρκο με γρασίδι και πολύ ωραία θέα στο μεγαλοπρεπές Diamond Head που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Εκτός από τα γηπεδάκια εντός του πάρκου, υπάρχει και ένα αμφιθέατρο, το Waikiki Shell, όπου διοργανώνονται συναυλίες από τη Συμφωνική της Honolulu. Κοντά στο αμφιθέατρο, βρίσκεται και το Kapiolani Bandstand, όπου τραγουδά η Βασιλική Μπάντα της Χαβάης, συνήθως τις Κυριακές. Για το πρόγραμμα, μπορείτε να δείτε εδώ.

Ένα τεράστιο δέντρο Banyan στο Kapiolani Park

Στο Kapiolani Park με φόντο το Diamond Head​

Ημέρα 3: Iolani Palace & Aloha Tower
Την τρίτη ημέρα, θα επισκεπτόμασταν το κέντρο της πόλης (Downtown).
Το Iolani Palace είναι το κύριο αξιοθέατο της περιοχής. Το μοναδικό βασιλικό παλάτι στις ΗΠΑ, ολοκληρώθηκε το 1892, και ήταν κατοικία του βασιλιά της Χαβάης, Ντέιβιντ Καλακάουα και της βασίλισσας Καπιολάνι. Τον βασιλιά Καλακάουα, διαδέχθηκε στο θρόνο η αδελφή του, βασίλισσα Λίντια Λιλιουοκαλάνι, το 1891. Μόλις 2 χρόνια μετά, το 1893, αντιβασιλικοί αλλοδαποί κυρίως από τις ηπειρωτικές ΗΠΑ, με τη βοήθεια αμερικανών πεζοναυτών, πραγματοποίησαν εξέγερση, απαιτώντας την παραίτηση της Λιλιουοκαλάνι. Η βασίλισσα παραιτήθηκε από θρόνο και το 1900, υπό την προεδρία ΜακΚίνλει, η Χαβάη προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ.

Το Iolani Palace​

Στον χώρο έξω από το Iolani Palace, τις Παρασκευές το μεσημέρι, η Βασιλική Μπάντα της Χαβάης δίνει συναυλίες, οι οποίες μάλιστα είναι στα Χαβανέζικα. Ήμασταν τυχεροί εκείνη την ημέρα, και τους προλάβαμε! Είναι πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία, και αν τύχει η επίσκεψή σας εκεί να πέφτει ημέρα Παρασκευή είναι κρίμα να το χάσετε!

Απέναντι από το Iolani Palace, βρίσκεται το άγαλμα του βασιλιά Καμεχαμέχα, και το κτήριο από πίσω (Aliiolani Hale) στεγάζει το ανώτατο δικαστήριο. Ο Μεγάλος Καμεχαμέχα ή Καμεχαμέχα ο 1ος, γεννήθηκε κοντά στο Kapaau του Μπιγκ Άιλαντ το 1758, χρονιά που πέρασε ο κομήτης του Χάλεϊ. Με βάση την προφητεία για την εικόνα του κομήτη στον ουρανό, ο Καμεχαμέχα θα ανέτρεπε τα βασίλεια στα οποία ήταν τότε κατακερματισμένη η Χαβάη και θα ένωνε όλα τα νησιά σε ένα μεγάλο βασίλειο. Θορυβημένοι οι τότε βασιλιάδες, έδωσαν εντολή να σκοτωθεί το μωρό. Όμως, ο Καμεχαμέχα μεταφέρθηκε στην κοιλάδα Waipio του Μπιγκ Άιλαντ, όπου και μεγάλωσε και έγινε πολεμιστής. Εκπληρώνοντας την προφητεία, ο Μέγας Καμεχαμέχα κατέλαβε τα νησιά και τα ένωσε σε ένα βασίλειο. Επίσης, τα χρόνια της βασιλείας του Μέγα Καμεχαμέχα, και συγκεκριμένα το 1778, αποβιβάστηκε στην Χαβάη ο Τζέιμς Κουκ, ο πρώτος δυτικός που πάτησε στα μέχρι τότε απομονωμένα νησιά. Ο μεγάλος βασιλιάς πέθανε το 1819. Ο βασιλιάς Καλακάουα, το 1878, παρήγγειλε το άγαλμα από την Γαλλία. Λίγο πριν φθάσει στην Χαβάη, το πλοίο ναυάγησε. Τότε ο Καλακάουα παρήγγειλε νέο άγαλμα, το οποίο είναι αυτό που εκτίθεται εδώ από το 1883. Λίγο μετά, την ίδια χρονιά, εντοπίστηκε το πλοίο με το αρχικό άγαλμα. Το “πρωτότυπο” βρίσκεται στο Kapaau του Μπιγκ Άιλαντ, όπου είχε γεννηθεί ο μεγάλος βασιλιάς. Το άγαλμα του βασιλιά Καμεχαμέχα στολίζεται με λέι, στις 11 Ιουνίου, την ημέρα Καμεχαμέχα.

Το άγαλμα του Μέγα Καμεχαμέχα στη Honolulu

Το αρχικό άγαλμα του Μέγα Καμεχαμέχα στο Kapaau του Μπιγκ Άιλαντ​

Στην πίσω πλευρά του Iolani Palace, βρίσκεται το Καπιτώλιο. Η αρχιτεκτονική του κτηρίου συμβολίζει την Χαβάη. Το κτήριο περιβάλλεται από νερά, όπως τα νησιά της Χαβάης από τον ωκεανό. Επίσης οι εξωτερικές κολώνες θυμίζουν φοίνικες. Ο θυρεός στο κτήριο γράφει "Ua Mau Ke Ea O Ka Aina I Ka Pono", που ήταν το μότο του βασιλείου της Χαβάης και μια μετάφρασή του είναι "Η Ζωή Της Γης Προστατεύεται Με Σύνεση". Η φράση αυτή στο "πεζό" μπορεί να μην είναι γνωστή, αλλά ίσως κάποιος τη θυμηθεί ως στίχο ενός κλασικού Χαβανέζικου τραγουδιού, του Hawaii '78 του μεγάλου Israel "IZ" Kamakawiwoole. Ανάμεσα στο Iolani Palace και το καπιτώλιο, βρίσκεται το άγαλμα της βασίλισσας Λιλιουοκαλάνι.

Το καπιτώλιο ​

Στην πίσω πλευρά του καπιτώλιου (στην πραγματικότητα είναι η μπροστινή), βρίσκεται το άγαλμα του Πατέρα Νταμιάν. Ο Βέλγος ιερέας, έφθασε στο νησί Μολοκάι της Χαβάης το 1873. Αγωνίστηκε ώστε οι λεπροί οι οποίοι απομονώνονταν εκείνη την εποχή στο νησί του Μολοκάι, να αποκτήσουν νοσοκομείο και να έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και τρόφιμα. Ο Πατέρας Νταμιάν, τελικά αρρώστησε και αυτός από τη νόσο το 1885 και πέθανε το 1889. Τα λείψανά του βρίσκονται τώρα στο Βέλγιο, ενώ το χέρι του έχει ενταφιαστεί στην εκκλησία Σεν Φιλόμενα του Καλαουπάπα του Μολοκάι. Ο Πατέρας Νταμιάν ανακηρύχθηκε άγιος το 1995. Το μουσείο προς τιμήν του που υπήρχε στο τέρμα του Waikiki έχει κλείσει.

Το άγαλμα του Πατέρα Νταμιάν

Το μαυσωλίο του βασιλιά Λουναλίλο​

Αφήνοντας την περιοχή του Iolani Palace, κατευθυνόμαστε προς την θάλασσα και τον Aloha Tower. Αν και υπάρχουν διάφοροι δρόμοι που κατεβαίνουν, καλύτερη είναι η Fort Street, που είναι και πεζοδρομημένη. Στον δρόμο με τους φοίνικες, υπάρχουν και μερικά εστιατόρια και καφέ.

Η πεζοδρομημένη Fort Street​

Ο Aloha Tower είναι ένας πύργος ύψους σχεδόν 70 μέτρων με τον ιστό της σημαίας. Ο πύργος χτίστηκε το 1926. Υπάρχουν ασανσέρ που ανεβάζουν κόσμο στην κορυφή, όπου υπάρχει ωραία θέα του λιμανιού. Δίπλα από τον πύργο, υπάρχει η αγορά του Aloha Tower Marketplace. Όταν είχαμε επισκεφθεί εμείς την περιοχή, η αγορά ήταν κλειστή για ανακαίνιση. Οι σκαλωσιές δεν ήταν και το καλύτερο φόντο για φωτογραφίες. Επίσης, το Ναυτιλιακό Κέντρο της Χαβάης ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης.

Ο Aloha Tower

Θέα του λιμανιού από τον Aloha Tower

Θέα από τον Aloha Tower, με την Fort Street στο βάθος​

Το Hokulea είναι ένα αντίγραφο αρχαίου κανό, το οποίο κατασκευάστηκε στη Χαβάη. Το 1976 ταξίδεψε από την Χαβάη στην Ταϊτή και πίσω στη Χαβάη, χωρίς τη χρήση ραντάρ ή πυξίδας. Έτσι έδωσε ώθηση στην θεωρία πως οι πρώτοι άποικοι της Χαβάης ήρθαν από τα νησιά της Πολυνησίας, χρησιμοποιώντας τους αστέρες για να προσανατολιστούν. Συνήθως ταξιδεύει ανά τον κόσμο χρησιμοποιώντας τεχνικές πλοήγησης των αρχαίων Μικρονησίων, με αποτέλεσμα να λείπει συνήθως από το λιμάνι.

Το Hokulea [πηγή: hokulea.com]​

Εκείνη την ημέρα, κουρασμένοι από το πολύ περπάτημα αλλά και ενθουσιασμένοι με αυτά που είδαμε, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πάνω στην ώρα για τα βραδινά πυροτεχνήματα. Όπως ανέφερα σε προηγούμενο post, το σόου πραγματοποιείται τις Παρασκευές κατά τις 8 το απόγευμα και είναι δωρεάν για όλους.

Ημέρα 4: Fort De Russy
Μετά την κούραση της προηγούμενης ημέρας, αποφασίσαμε να μείνουμε στο Waikiki και να επισκεφθούμε το Fort De Russy. Το Fort De Russy αποτελεί μία από τις παραθαλάσσιες αμυντικές θέσεις του Οάχου, παρόμοια με αυτή στο Diamond Head. Πλέον, το πυροβολείο (battery) Randolph στεγάζει μουσείο του Αμερικάνικου στρατού. Το μουσείο περιλαμβάνει διάφορα εκθέματα σχετικά με τη στρατιωτική ιστορία τόσο των νησιών, όσο και γενικά των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα περιλαμβάνει πολεμικό εξοπλισμό από την αρχαία Χαβάη, ενώ από τις υπόλοιπες αίθουσες, ενδιαφέρον παρουσιάζουν αυτές για τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (κυρίως για τις μάχες στον Ειρηνικό) και για τους πολέμους σε Κορέα και Βιετνάμ. Στην ταράτσα του κτηρίου, όπου μπορεί κάποιος να ανέβει, βρίσκεται ένα ελικόπτερο και ένα πυροβόλο.

Δύο σημεία που θα ήθελα να σταθώ… Πρώτον, στις ΗΠΑ, η αρίθμηση των ορόφων ξεκινά από το 1 (που είναι το ισόγειο). Οπότε, σε κάποιο μουσείο ή γενικά κτήριο, ο όροφος που λέει π.χ. το φυλλάδιο είναι ένας παραπάνω από αυτόν που εννοούμε στην Ελλάδα.
Δεύτερον, σε διάφορα αξιοθέατα και μουσεία, όπως το Fort De Russy, η είσοδος είναι δωρεάν. Αντί για εισιτήριο, ο επισκέπτης παροτρύνεται να αφήσει κάποιο ποσό ως δωρεά.

Ημέρα 5: Bishop Museum
Έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες από την προηγούμενη ημέρα, σήμερα θα επισκεπτόμασταν το μουσείο Bishop. Το μουσείο αυτό φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες συλλογές από Πολυνησιακά εκθέματα. Το εν λόγω μουσείο είναι τεράστιο και καλό είναι να έχετε φθάσει εκεί από νωρίς, καθώς κλείνει (όπως και τα περισσότερα) στις 5 το απόγευμα. Αν κινηθείτε με λεωφορείο, έχετε υπόψη πως απέχει περίπου 45 λεπτά (λόγω κίνησης) από το Waikiki. Επίσης, καθώς δεν έχει κάποιο άλλο κοντινό ορόσημο και τα λεωφορεία περνούν 2-3 στενά δίπλα (δεν θα φαίνεται από το λεωφορείο), καλό είναι να ρωτήσετε τον οδηγό για να σας ενημερώσει για την στάση που πρέπει να κατεβείτε και προς τα πού να κινηθείτε μετά.
Το μουσείο περιλαμβάνει διάφορα κτήρια, καθώς και ένα πλανητάριο γύρω από μια κεντρική αυλή. Τα κύρια εκθέματα του μουσείου, βρίσκονται στην Hawaiian Hall.
Στο ισόγειο, στο κέντρο της αίθουσας, κυριαρχεί η αναπαράσταση μιας παραδοσιακής Χαβανέζικης οικίας, η οποία μεταφέρθηκε εδώ από το Καουάι. Επίσης, από την οροφή κρέμεται μία φάλαινα φυσητήρας.
Επίσης, υπάρχει μια μακέτα ενός αρχαίου ιερού, καθώς και αγάλματα από θεότητες που λατρεύονταν από τους αρχαίους Χαβανέζους. Υπάρχουν επίσης αντίγραφα αρχαίων κανό και εξηγείται πώς οι αρχαίοι Πολυνήσιοι πιθανότατα έφτασαν στα νησιά. Ο επισκέπτης πληροφορείται και για την ιστορία των νησιών και των βασιλιάδων, πριν και μετά την άφιξη του Τζέιμς Κουκ. Επίσης υπάρχουν εκθέματα σχετικά με τη Χαβανέζικη μουσική και το σέρφινγκ, με ιδιαίτερη αναφορά στον Ντουκ Καχαναμόκου.

Η κεντρική αίθουσα του Hawaiian Hall

Μακέτα αρχαίου ναού

Αγάλματα και ομοιώματα θεοτήτων που λατρέυονταν από τους Χαβανέζους πριν την άφιξη του Τζέιμς Κουκ

Οι μήνες του έτους, όπως χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους Χαβανέζους

Βραβεία του Ντουκ Καχαναμόκου​

Καθώς υποτιμήσαμε την πληθώρα και το μεγάλο ενδιαφέρον των εκθεμάτων του μουσείου, δεν προλάβαμε να το γυρίσουμε ολόκληρο. Ίσως κάποιος προλάβει να το δει εν τάχει ολόκληρο, αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι πως το συγκεκριμένο μουσείο αξίζει τουλάχιστον 2 ημέρες.

Ημέρες 6 & 7: Pearl Harbor
Έχοντας πάρει το μάθημά μας από το Bishop, αποφασίσαμε στο επόμενο μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, να αφιερώσουμε 2 ημέρες. Οι μέρες περνούσαν και δεν βόλευε να αφιερώσουμε μισή ημέρα στο Bishop και την υπόλοιπη 1,5 στο Pearl Harbor. Έτσι αποφασίσαμε να δούμε την ναυτική βάση των ΗΠΑ σε 2 ημέρες.

Το Pearl Harbor αποτελεί το δυτικό άκρο της Honolulu και στο λιμάνι του βρίσκεται η ναυτική βάση των ΗΠΑ. Η επίθεση των Ιαπώνων στη βάση αυτή στις 7 Δεκεμβρίου 1941, με 2.300 θύματα, αποτέλεσε την αφορμή για την είσοδο των ΗΠΑ στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων.
Μέσα στον χώρο της βάσης βρίσκονται πολεμικά πλοία, μουσεία και μνημεία που αξίζουν μια επίσκεψη. Τα κύρια “αξιοθέατα” στον χώρο αυτό είναι: το μνημείο του Arizona, το θωρηκτό Missouri, το υποβρύχιο Bowfin, το μουσείο υποβρυχίων, το μουσείο της αεροπορίας και το μνημείο του Oklahoma.
Υπάρχουν εισιτήρια για το καθένα ξεχωριστά, ενώ ο επισκέπτης μπορεί και να συνδυάσει κάποια παίρνοντας "ενιαίο" εισιτήριο. Γενικά, η ώρα που θα χρειαστεί να αφιερώσει κάποιος στη βάση είναι αρκετή και ίσως να μην είναι τόσο πρακτική η αφιέρωση μόνο μίας ημέρας.

Το μνημείο του Arizona ανεγέρθηκε πάνω από το USS Arizona, το οποίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Ο απολογισμός ήταν 1.102 ναύτες νεκροί, καθώς τα πυρομαχικά του πλοίου ανατινάχθηκαν, όταν αυτό χτυπήθηκε από τα Ιαπωνικά αεροσκάφη. Το ίδιο το πλοίο είναι ορατό από το μνημείο, ενώ καύσιμα συνεχίζουν ακόμα να διαρρέουν από το βυθισμένο πλοίο. Σε τοίχο του μνημείου βρίσκονται τα ονόματα όλων των θυμάτων. Πριν τη μεταφορά στο μνημείο, ο επισκέπτης παρακολουθεί ένα βίντεο σχετικό με την επίθεση στο Pearl Harbor. Στη συνέχεια επιβιβάζεται σε μία από τις βάρκες του πολεμικού ναυτικού για την μετάβαση στο μνημείο. Αν και ο επισκέπτης μπορεί να γυρίσει με επόμενο γκρουπ, η βάρκα παραμένει στο μνημείο γύρω στα 20 λεπτά, χρόνος που επαρκεί για να δει κάποιος το μνημείο.

Το μνημείο του Arizona, καθώς πλησιάζουμε με τη βάρκα

Το εσωτερικό του μνημείου του Arizona

Το βυθισμένο πλοίο, όπως φαίνεται από το μνημείο που έχει ανεγερθεί ακριβώς πάνω

Τα ονόματα των 1.102 θυμάτων που επέβαιναν στο Arizona

Καύσιμα συνεχίζουν να διαρρέουν από το βυθισμένο ποίο, 75 χρόνια μετά​

Το υποβρύχιο USS Bowfin βρίσκεται δίπλα από τα γκισέ με τα εισιτήρια. Πριν το υποβρύχιο βρίσκονται δείγματα από διάφορα είδη τορπιλών, πυραύλων και αντιαεροπορικών. Στον έλεγχο των εισιτηρίων δίνονται και ακουστικά με ηχογραφημένη ξενάγηση στα αγγλικά. Είναι δυνατή η είσοδος των επισκεπτών στο στενό εσωτερικό του υποβρυχίου. Το συγκεκριμένο υποβρύχιο, συμμετείχε στον πόλεμο και βύθισε 44 εχθρικά πλοία. Επειδή το εσωτερικό δεν είναι ιδιαίτερα ευρύχωρο, συνήθως οι επισκέπτες περπατάνε ο ένας πίσω από τον άλλο και η επίσκεψη στο εσωτερικό διαρκεί γύρω στα 20 λεπτά.

Στο εισιτήριο του υποβρυχίου, περιλαμβάνεται και η είσοδος στο διπλανό μουσείο υποβρυχίων. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζονται μοντέλα των γερμανικών U-Boats, ένα μεγάλο μοντέλο του Bowfin και στολές του πολεμικού ναυτικού. Εξηγείται η λειτουργία των γυροσκοπίων, καθώς επίσης και των πυραύλων.

Το εξωτερικό του Bowfin

Το εσωτερικό του Bowfin

Ο θάλαμος τορπιλών του Bowfin​

Το USS Missouri, το μνημείο του Oklahoma και το μουσείο αεροπορίας βρίσκονται στο νησί Ford, πίσω από το μνημείο του Arizona. Για την επίσκεψη σε αυτά, ο επισκέπτης χρησιμοποιεί τα πούλμαν που κάνουν την κυκλική διαδρομή. Το USS Missouri είναι το πλοίο στο κατάστρωμα του οποίου υπογράφηκε η παράδοση της Ιαπωνίας, στο Τόκιο στις 2 Σεπτεμβρίου 1945. Το συγκεκριμένο πλοίο συμμετείχε στις μάχες της Οκινάουα και Ίβο Τζίμα, καθώς και στους πολέμους της Κορέας και του Κόλπου το 1991. Ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί στους χώρους του πλοίου μόνος του, ή να ακολουθήσει κάποια από τις ξεναγήσεις. Μία από αυτές μάλιστα, κατεβαίνει και στο μηχανοστάσιο. Το πλοίο είναι μεγάλο και παίρνει τουλάχιστον 2 ώρες για να το γυρίσει κάποιος. Από το κατάστρωμα είναι επίσης εμφανές το σημείο που προσέκρουσε πιλότος καμικάζι, στην προσπάθειά του να πλήξει το πλοίο.

Το εξωτερικό του Missouri

Το κατάστρωμα και τα κανόνια του Missouri

Το σημείο που το πλοίο χτυπήθηκε από τον Ιάπωνα πιλότο

Η συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας, που υπογράφηκε στο Missouri στο τέλος του Β' ΠΠ

Το εσωτερικό του Missouri​

Λίγο πριν το πούλμαν φτάσει στο USS Missouri, βρίσκεται το μνημείο προς τιμή των 429 θυμάτων του USS Oklahoma. Το πλοίο χτυπήθηκε από τους Ιάπωνες κατά την επίθεση στο Pearl Harbor. Εν τέλει το πλοίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια καταιγίδας το 1947, 850 km από το Pearl Harbor, καθώς μεταφερόταν στο San Francisco για διάλυση. Το πούλμαν δεν σταματά, και το μνημείο είναι ορατό στα αριστερά καθώς το πούλμαν πηγαίνει ή στα δεξιά καθώς το πούλμαν επιστρέφει από το USS Missouri.

Το μνημείο του Oklahoma​

Το μουσείο αεροπορίας, βρίσκεται επίσης στο νησί Ford. Από τα εκθέματα του μουσείου περιγράφονται αναλυτικά οι 3 φάσεις της Ιαπωνικής επίθεσης. Επίσης παρουσιάζονται αεροπλάνα που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο και περιγράφεται η ζωή των στρατιωτών στα μέτωπα του πολέμου στον ειρηνικό.

Κινητήρας αεροσκάφους Β' ΠΠ

Αναπαράσταση περιβάλλοντος μαχών στον ειρηνικό

Το ιαπωνικό σχέδιο επίθσης στο Pearl Harbor​

Η επίσκεψη στο Pearl Harbor, ήταν συγκινητική, καθώς πέρα από τους Αμερικάνους έβλεπες και πολλούς Ιάπωνες που επισκέπτονταν τον χώρο. Πέρα από τα αξιόλογα μουσεία, ξεχωριστή εμπειρία ήταν η είσοδος στο υποβρύχιο, όπου ακόμα και σε καιρό ειρήνης, σου δίνει μια ιδέα της ζωής στον περιορισμένο αυτό χώρο. Επίσης αξίζει να δει κανείς το Missouri, στο οποίο έληξε ο πόλεμος που έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα. Τέλος, βλέπεις την θρησκευτική ευλάβεια με την οποία οι αμερικανοί επισκέπτονται το μνημείο του Arizona, πάνω από το βυθισμένο πλοίο. Χρειάζεται σίγουρα καλός προγραμματισμός και άφιξη νωρίς το πρωί, αν κάποιος θέλει να δει όλο το Pearl Harbor σε 1 ημέρα. Το λεωφορείο από το Waikiki έως το Pearl Harbor είναι το #20 που πάει και αεροδρόμιο, και η διαδρομή κρατάει περίπου 1 ώρα, λόγω της κίνησης κοντά στο αεροδρόμιο.

Οι ημέρες που θα αφιερώναμε στη Honolulu πλέον είχαν τελειώσει. Από αύριο θα είχαμε πλέον το αμάξι στη διάθεσή μας και ήμασταν έτοιμοι για να εξερευνήσουμε και το υπόλοιπο Oahu. Πρώτος προορισμός, τι άλλο, η περίφημη Βόρεια Ακτή!

 

[Nikos1986]

Εχω κανει το ιδιο ταξιδι παλιά με DELTA , αλλά χωρις υπνο στη Καλιφορνια οπως πολυ σοφά κανατε .Πεταξα Αθηνα - Φρανφουρτη - λος Αντζελες - Χονολουλου ( με λιγο υπνο στη Χονολουλου ) και μετά Μπιγκ Αιλαντ .
οταν εφτασα στη Κόνα δεν θυμομουν ουτε το ονομα μου

Στην αρχή κι εγώ έλεγα πάμε καλύτερα απευθείας, χωρίς διανυκτερεύσεις κλπ . Όταν προσγειωνόμασταν στο Λος Άντζελες και φανταζόμουν ακόμα μια εξάωρη πτήση αμέσως μετά, είπα πάλι καλά, δεν υπήρχε περίπτωση να την παλεύαμε μόνο με τον (ας πούμε) ύπνο στο αεροπλάνο...

 

[Nikos1986]

8. Εξερεύνηση του Οάχου

Από τις 18/3 έως τις 22/3 που θα φεύγαμε από το Oahu, θα είχαμε στη διάθεσή μας αυτοκίνητο, με το οποίο θα εξερευνούσαμε το νησί, έξω από την περιοχή της Honolulu. Το αυτοκίνητο που είχαμε επιλέξει ήταν ένα Ford Focus. Το συγκεκριμένο αμάξι που πήραμε, είχε ένα θεματάκι ευθυγράμμισης, αλλά εν τέλει μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Θα αποζημιωνόμασταν (και με το παραπάνω) στη συνέχεια του ταξιδιού, στο Big Island.
Όπως έγραψα και σε προηγούμενο post, εντός της Honolulu η στάθμευση είναι κατά κανόνα επί πληρωμή. Στους δρόμους υπάρχουν παρκόμετρα και τα υπαίθρια πάρκινγκ χρεώνουν 10-20$ για 24 ώρες. Η στάθμευση στο υπόλοιπο νησί είναι δωρεάν. Η βενζίνη έχει 3,5$ / γαλόνι (1 γαλόνι = 3,8 λίτρα). Η πιστωτική κάρτα είναι ο κανόνας για την πληρωμή στα βενζινάδικα. Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι στη συντριπτική πλειοψηφία με αυτόματο κιβώτιο.
Για την μεταφορά από το αεροδρόμιο στα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, υπάρχουν ειδικά βανάκια που περνούν από τα terminals του αεροδρομίου και σταματούν έξω από τα γραφεία της αντίστοιχης εταιρίας. Ξαναπηγαίνοντας στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αυτοκίνητο, συναντήσαμε και μια οικογένεια Ελλήνων, που συνέχιζαν τις διακοπές τους στο Oahu, ερχόμενοι από το Maui.
Κάνοντας μια παρένθεση, στο Oahu συναντήσαμε τις πρώτες ημέρες και ένα φοιτητή από την Ελλάδα, καθώς και ένα Έλληνα που έχει έρθει και μένει μόνιμα στο Oahu εδώ και 40 χρόνια! Είναι πολύ συγκινητικό, ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη να υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν τη γλώσσα σου.
Κλείνοντας την παρένθεση, θα ήθελα να ενημερώσω λίγο και για τα διαδικαστικά της ενοικίασης αυτοκινήτου. Για να νοικιάσεις αυτοκίνητο, απαιτείται το διεθνές δίπλωμα οδήγησης. Αυτό το “βιβλιαράκι” το παίρνεις από την ΕΛΠΑ και για τις ΗΠΑ έχει διάρκεια 1 χρόνο. Αν θυμάμαι καλά, χρειάζονται μία φωτογραφία, κοστίζει 50 ευρώ και βγαίνει εκείνη τη στιγμή. Μαζί με το διεθνές δίπλωμα οδήγησης, ο οδηγός πρέπει να έχει και το “κανονικό” δίπλωμα, αυτό δηλαδή με το οποίο κυκλοφορεί και εδώ στην Ελλάδα.
Αφότου τελειώσαμε με τα διαδικαστικά πήραμε το αυτοκίνητο, και μετά από μερικές βόλτες στο χώρο στάθμευσης για να συνηθίσουμε το αυτόματο κιβώτιο, ξεκινήσαμε για τη Βόρεια Ακτή.

Ημέρες 8 & 9: Βόρεια Ακτή
Λέγοντας “Βόρεια Ακτή”, ο κόσμος εννοεί στην πραγματικότητα την βορειοδυτική ακτή του νησιού, από το Kaena Point (δυτικότερο άκρο του νησιού) έως την Kawela (βορειότερο άκρο του νησιού) και το Turtle Bay Resort. Κυρίως όμως, εννοούν την ακτή από τη Haleiwa έως την Kawela. Η μεγαλύτερη κωμόπολη της περιοχής είναι η Haleiwa, η οποία συνδέεται και με τη Honolulu με λεωφορείο The Bus. Οι παραλίες της περιοχής είναι γνωστές για τα μεγάλα κύματα και τους διαγωνισμούς σέρφινγκ που πραγματοποιούνται εδώ κάθε χειμώνα. Όλες οι παραλίες είναι δημόσιες (όπως και σε όλη τη Χαβάη), αλλά η συνεχής δόμηση αφήνει μόνο κάποιες “διόδους” για να βγει κάποιος στη θάλασσα. Επιπλέον θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο, αν κάποιος κοιτάζει για να νοικιάσει κατάλυμα (κυρίως σπίτι) στη Haleiwa. Αυτό διότι, παρότι κάποια καταλύματα αναφέρουν ως τοποθεσία την Haleiwa, στην πραγματικότητα βρίσκονται έξω από την πόλη.

Η γνωστή ταμπέλα για την έξοδο προς Haleiwa​

Η Haleiwa είναι η βάση για την εξερεύνηση της περιοχής. Στην πόλη υπάρχουν εστιατόρια, καταστήματα με αναμνηστικά και είδη σέρφινγκ. Το κέντρο της “πόλης”, από τη γέφυρα και νότια, το γυρνάει κάποιος με τα πόδια. Ο κεντρικός δρόμος είναι ο Kamehameha Highway, αν και μέσα στην πόλη μόνο Highway δεν είναι. Σε μία πλατεία στο αριστερό χέρι, πηγαίνοντας προς την θάλασσα, είναι και το κατάστημα του Matsumoto’s με τις γνωστές γρανίτες. Δεν είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς, καθώς ο κόσμος έξω σχηματίζει την μόνη ουρά που θα δείτε έξω από τη Honolulu.

Στο κέντρο της Haleiwa, με τη γέφυρα στο βάθος​

Στην ίδια τη Haleiwa βρίσκεται η πρώτη από τις παραλίες της βόρειας ακτής, στο Haleiwa Alii Beach Park, δίπλα από το λιμανάκι. Για να εξερευνήσετε τις υπόλοιπες γνωστές παραλίες ξεκινήστε από τη Haleiwa και πάρτε τον δρόμο προς τα βορειοανατολικά. Από όσες παραλίες επισκεφθήκαμε, εμένα μου άρεσαν περισσότερο η παραλία στον κόλπο της Waimea και φυσικά η Banzai Pipeline.

Η παραλία της Waimea βρίσκεται σε ένα κόλπο, όπου ο δρόμος κάνει στροφή αριστερά. Προς την ενδοχώρα υπάρχει η Waimea Valley με τους βοτανικούς κήπους και τον καταρράκτη. Θα το καταλάβετε όταν πλησιάζετε, καθώς το πάρκινγκ γεμίζει γρήγορα και πολλοί οδηγοί αναγκάζονται να παρκάρουν στο δρόμο.

Η παραλία της Waimea​

Το πάρκο των βοτανικών κήπων είναι συμπαθητικό. Εκτός από τα δέντρα και τους θάμνους, υπάρχει μια λιμνούλα με νούφαρα και μία αναπαράσταση αρχαίου χαβανέζικου χωριού. Στο βάθος του πάρκου υπάρχει και ένας μικρός καταρράκτης που χύνεται σε μια λιμνούλα. Παρά τις προειδοποιητικές πινακίδες για λεπτοσπείρωση, κάποιοι είχαν βουτήξει για μπανάκι στη λιμνούλα. Το πάρκο κλείνει στις 5, οπότε η επίσκεψη σε αυτό ίσως βολεύει να γίνει νωρίς, πριν τις βόλτες στις παραλίες. Όταν πήγαμε εμείς, την δεύτερη ημέρα που θα αφιερώναμε στη βόρεια ακτή, είχε αρχίσει να βρέχει, λίγο πριν φτάσουμε στον καταρράκτη.

Φωτογραφίες από τους βοτανικούς κήπους της Waimea​

Η πιο γνωστή παραλία της βόρειας ακτής, είναι σίγουρα η Banzai Pipeline. Στην εν λόγω παραλία, πραγματοποιείται κάθε Δεκέμβριο ο διαγωνισμός Triple Crown of Surfing. Πέρα από τους σέρφερς που περιμένουν να δαμάσουν τα κύματα, η παραλία επιπλέον κοιτάζει προς τα δυτικά και είναι ωραία για το ηλιοβασίλεμα. Πίσω από την παραλία υπάρχει ένα πάρκινγκ, το οποίο όπως είναι αναμενόμενο, γεμίζει γρήγορα. Έτσι και εμείς, όπως και πολλοί άλλοι, αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αμάξι στην άκρη του δρόμου. Η παραλία, όπως και η Waimea, είναι φαρδιά και κατηφορική, με τα σπίτια σε απόσταση από τη θάλασσα. Η εικόνα αυτή σου δίνει μια εντύπωση για το τι επικρατεί το χειμώνα.

Η πρωτεύουσα του σέρφινγκ, Banzai Pipeline​

Αφήνοντας πίσω τις παραλίες της βόρειας ακτής, σειρά είχε το δυτικό τμήμα του νησιού και το Kaena Point. Το Kaena Point αποτελεί το δυτικό άκρο του Oahu. Σε εκείνο το τμήμα δεν υπάρχει δρόμος, όμως ένα μονοπάτι ενώνει το τέρμα του Farrington Highway της βόρειας ακτής με τη συνέχεια του δρόμου στη δυτική ακτή του νησιού.
Στα μέσα του Farrington Highway, δίπλα από τον δρόμο, βρίσκεται το αεροδρόμιο Dillingham. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, αποτελεί τη βάση διαφόρων εταιρειών που προσφέρουν extreme sports, όπως skydiving κλπ. Δίπλα από το αεροδρόμιο βρίσκεται η Mokuleia Beach. Το τμήμα της παραλίας, αμέσως μετά το τέλος του διαδρόμου προσγείωσης / απογείωσης του αεροδρομίου πηγαίνοντας προς το Kaena Point, είναι η παραλία με τα συντρίμμια του αεροπλάνου που εμφανίζεται στην αρχή της σειράς Lost. Επίσης, δίπλα, βρίσκεται η κατασκήνωση Erdman. Τα σπίτια που υπάρχουν εκεί, αποτέλεσαν το σκηνικό για τον καταυλισμό των "Άλλων" στη γνωστή σειρά.

Οδηγόντας στον Farrington Highway

Η παραλία στην οποία ξεκινά η σειρά Lost

Η κατασκήνωση Erdman​

Συνεχίζοντας προς το τέρμα του Farrington, φτάνουμε σε ένα πάρκινγκ, που αποτελεί την αφετηρία του μονοπατιού γύρω από το Kaena Point. Δυστυχώς, όταν είχαμε πάει, πρέπει να είχε μόλις βρέξει, με αποτέλεσμα να έχουν σχηματιστεί μεγάλες λίμνες στο μονοπάτι και η διάβασή του ήταν αδύνατη. Την διαδρομή αυτή δεν την κάναμε και έτσι γυρίσαμε πίσω στη Haleiwa.
Η διαδρομή γύρω από το Kaena Point μπορεί να γίνει και ξεκινώντας από κάτω, από τη δυτική πλευρά του νησιού και τον Yokohama Bay. Όμως, απ’ότι είχα διαβάσει στο internet και ψάχνοντας και το Google Maps, φαίνεται να έχει γίνει κατολίσθηση και ο δρόμος να διακόπτεται κοντά στο τέλος, πριν αρχίσει το μονοπάτι. Οπότε, μάλλον, η καλύτερη επιλογή για το μονοπάτι είναι ξεκινώντας από το τέλος του Farrington μετά το αεροδρόμιο, και στη συνέχεια γυρνώντας πίσω, από τον ίδιο δρόμο.

Ημέρα 10: Καταρράκτες Manoa
Ήδη τις προηγούμενες 2 ημέρες σχεδιάζαμε μια πεζοπορία κοντά στη Honolulu, με επικρατέστερες αυτή στη κοιλάδα Makiki και αυτή στους καταρράκτες Manoa. Η πρώτη, ουσιαστικά αποτελείται από 3 μονοπάτια (Kanealole Trail, Makiki Valley Trail, Maunalaha Trail), με συνολικό μήκος διαδρομής περίπου 5 km και διαρκεί 2-2,5 ώρες. Η δεύτερη, είναι μια πεζοπορία προς τους καταρράκτες Manoa, με μήκος διαδρομής 2 km και διάρκεια 1 ώρα.
Και τις 2 προηγούμενες ημέρες τα πρωινά στη Honolulu ήταν βροχερά. Έτσι ξημέρωσε και η 10η ημέρα. Απ’όσο μείναμε εκεί, αν και ο Μάρτιος θεωρείται ακόμα υγρή περίοδος, έβρεξε αν θυμάμαι καλά 6 ημέρες και τις 5 οι βροχές έπεφταν το πρωί. Το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ, εκτός από 1 ημέρα, ο καιρός καθάριζε. Καθώς την επόμενη (και τελευταία) ημέρα θα την αφιερώναμε στο Diamond Head, έπρεπε να αγνοήσουμε την βροχή που μάλλον θα έριχνε και να πηγαίναμε την πεζοπορία σήμερα.

Καθώς προμηνυόταν βροχή, επιλέξαμε το μονοπάτι για τους καταρράκτες Manoa. Στην αρχή του μονοπατιού υπάρχει πάρκινγκ, το οποίο χρεώνεται. Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε, είχε αρχίσει να βρέχει. Το μονοπάτι δεν είναι δύσκολο, αλλά σε συνδυασμό με τη βροχή σε κάποια σημεία, κυρίως κοντά στον καταρράκτη, γινόταν γλιστερό. Ευτυχώς είχα πάρει τα παπούτσια για την πεζοπορία και (τουλάχιστον στο πήγαινε) δεν είχα θέμα. Ομπρέλες δεν είχαμε πάρει, αλλά είχαμε καπέλα. Πέρα από το γλιστερό έδαφος, η βροχή δεν ενοχλούσε, ίσα-ίσα δρόσιζε λίγο καθώς έπεφτε. Η ζούγκλα, από τα αναρριχητικά φυτά και τα καλάμια στη διαδρομή, αποτελούσε ένα διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που είχαμε συνηθίσει.

Εικόνες από το μονοπάτι, για τους καταρράκτες Manoa​

Ο καταρράκτης έχει ύψος 30 μέτρων και τον περίμενα λίγο πιο εντυπωσιακό, τουλάχιστον με βάση τη βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει ήδη δυνατή. Η λιμνούλα στην οποία χύνεται ο καταρράκτης είναι περιφραγμένη από το 2002, οπότε και είχε σημειωθεί κατολίσθηση.

Οι καταρράκτες Manoa​

Στην αρχή της επιστροφής, ξεκόλλησε και η σόλα από το παπούτσι και η διαδρομή πίσω στο πάρκινγκ έγινε με πολύ πιο αργό ρυθμό. Φτάνοντας το μεσημέρι πίσω στη Honolulu, ο καιρός είχε καθαρίσει και είχε βγει ήλιος.
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με βόλτες στο Waikiki, ψώνια και το βράδυ με τα πυροτεχνήματα που έκλειναν την Aloha Friday. Την αυριανή, τελευταία ολόκληρη μέρα που είχαμε στο Oahu, θα την περνούσαμε εξερευνώντας το πανέμορφο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού.

Ημέρα 11: Diamond Head & ΝΑ Ακτή
Την 11η ημέρα θα εξερευνούσαμε το Diamond Head και το νοτιοανατολικό Oahu. Το πρόγραμμα της τελευταίας ημέρας ήταν λίγο φορτωμένο, καθώς την επόμενη το απόγευμα θα φεύγαμε για το Big Island. Αρχικά θα ανεβαίναμε στο Diamond Head, τον ηφαιστειακό κώνο που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Waikiki. Στη συνέχεια, θα ακολουθούσαμε τον γραφικό Kalanianaole Highway, σταματώντας με τη σειρά στο βυθισμένο κρατήρα Hanauma Bay, στη Halona Blowhole, στον ηφαιστειακό κώνο του Koko Crater και τελειώνοντας την ημέρα στο Makapuu Point, με τον ομώνυμο φάρο.

Το Diamond Head δημιουργήθηκε πριν από περίπου 300.000 χρόνια, από μία μεμονωμένη έκρηξη στο άκρο της οροσειράς Koolau. Το νοτιοδυτικό χείλος του κρατήρα είναι υψηλότερο, καθώς οι βορειοανατολικοί άνεμοι συσσώρευαν στάχτη κατά τη διάρκεια της έκρηξης, στη συγκεκριμένη πλευρά. Στην θάλασσα, δίπλα από τον κρατήρα, έχει σχηματιστεί κοραλλιογενής ύφαλος.
Αρχικά το Diamond Head ονομαζόταν Leahi. Οι βρετανοί ναυτικοί, το 1825, παρερμηνεύοντας τους κρυστάλλους ασβεστίου στις πλαγιές του, το ονόμασαν Diamond Head, νομίζοντας ότι επρόκειτο για διαμάντια. Έτσι, αυτό το όνομα έχει μείνει ως σήμερα.
Η τοποθεσία του Diamond Head ήταν ιδανική για στρατιωτική χρήση, με σκοπό την άμυνα του νησιού. Από το 1908 έως το 1943, χτίστηκαν μέσα στον ηφαιστειακό κώνο 5 οχυρά πυροβολικού, και επίσης ανοίχθηκε το τούνελ Kapahulu. Μέσω του τελευταίου, πραγματοποιείται και σήμερα η είσοδος μέσα στον κρατήρα.

Το τούνελ Kapahulu, που επιτρέπει την πρόσβαση στο εσωτερικό του κρατήρα

Τα οχυρά, όπως φαίνονται από την κορυφή​

Για το Diamond Head ακολουθούμε τον Diamond Head Road. Υπάρχει σήμανση για τον παράδρομο που βγάζει στο πάρκινγκ στο εσωτερικό του κρατήρα, διαμέσου του τούνελ Kapahulu. Το πάρκινγκ αυτό είναι μικρό για το πλήθος των επισκεπτών και είναι πιθανό, όπως και εμείς, να πρέπει να βγείτε και να παρκάρετε έξω από το σβησμένο ηφαίστειο. Αν και το τούνελ είναι στενό, στην άκρη του δρόμου μπορούν να κυκλοφορούν προσεκτικά και οι πεζοί. Δίπλα από το πάρκινγκ, στο εσωτερικό του κρατήρα, υπάρχει ένα κατάστημα με σουβενίρ και αναψυκτήριο. Η πεζοπορία μέχρι την κορυφή είναι κάπως κουραστική, αλλά υπάρχουν σημεία με σκιά για ξεκούραση. Εμείς πήγαμε καταμεσήμερο, κατά τις 1:30, αλλά παλευόταν. Καλό είναι να έχετε καπέλο για τον ήλιο και να κουβαλάτε και ένα επιπλέον μπουκαλάκι κρύο νερό. Η διαδρομή μέχρι πάνω διαρκεί γύρω στην 1 ώρα.

Σχεδιάγραμμα του μονοπατιού προς την κορυφή του Diamond Head​

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι (τι άλλο) ανηφόρα με ζιγκ-ζαγκ. Το καλό είναι πως υπάρχουν κάποια κιόσκια και παγκάκια σε σημεία με σκιά για ξεκούραση. Το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής, είναι συντομότερο αλλά πιο κουραστικό. Περιλαμβάνει 3 σκάλες και δύο τούνελ ενδιάμεσα. Στο τούνελ, κάθε τόσο, υπήρχαν μικρές λάμπες, και πηγαίνοντας αργά πίσω από τον μπροστινό δεν θα χρειαστεί φακός. Βγαίνοντας από το τούνελ, υπάρχουν 2 επιλογές. Η πρώτη είναι να ακολουθήσει κάποιος τα (ομολογουμένως πολλά) σκαλοπάτια στα διξιά. Η δεύτερη είναι να κατέβει στη μικρή εξέδρα αριστερά και να πάρει το ομαλότερο μονοπάτι για την κορυφή. Οι περισσότεροι ανεβαίνουν από τις σκάλες και χρησιμοποιούν το μονοπάτι για το γύρνα. Ανάλογα με τις αντοχές του ο καθένας… Αν ανεβείτε τα σκαλοπάτια, που είναι και ο συντομότερος δρόμος για την κορυφή, μετά από ένα δεύτερο μικρό τούνελ θα καταλήξετε σε μια γυριστή σκάλα που πλέον βγάζει στο οχυρό της κορυφής. Από την κορυφή, ακολουθούμε το μονοπάτι που κατεβαίνει στην εξέδρα, ανάμεσα στο πρώτο τούνελ και στις απότομες δεύτερες σκάλες.

Ο κρατήρας του Diamond Head, από την πλατφόρτμα στη βάση των σκαλοπατιών

Οι απότομες σκάλες, πλησιάζοντας στην κορυφή​

Η θέα της Honolulu που απλώνεται κάτω από τον κρατήρα είναι για καρτ-ποστάλ και κατά τη γνώμη μου ανταμείβει και με το παραπάνω για την ταλαιπωρία της ανάβασης. Επίσης το αεράκι στην κορυφή είναι ό,τι πρέπει.

Θέα της Honolulu, από το υψηλότερο οχυρό του Diamond Head

Ο κοραλλιογενής ύφαλος, στη βάση του Diamond Head

Ο Mauna Lua Bay, πίσω από το Diamond Head​

Φεύγοντας από το Diamond Head, πήραμε τον Kalanianaole Highway, με πρώτη στάση στο Hanauma Bay. Το κυκλικό σχήμα του κόλπου, δίνει πληροφορίες για τον σχηματισμό του, όταν το πλαϊνό τμήμα του ηφαιστειακού κώνου Koko Head κατέρρευσε και το εσωτερικό πλημμύρησε με θαλασσινό νερό. Ο Hanauma Bay φιλοξενεί πολλά ψάρια και κοράλλια, και είναι ό,τι πρέπει για καταδύσεις. Όμως απαιτείται προσοχή, καθώς υπάρχουν ισχυρά θαλάσσια ρεύματα.

Έχοντας πάει πλέον 3:30, αποφασίσαμε να παραλείψουμε την απότομη ανάβαση στον κρατήρα Koko Crater και να αρκεστούμε σε φωτογραφίες από κάτω.

Το προάστιο Hawaii Kai, στους πρόποδες του Koko Crater

Ο Koko Crater​

Συνέχεια είχε η Halona Blowhole. Η άκρη του αγωγού λάβας φαίνεται από την πλατφόρμα στη άκρη του δρόμου. Από την τρύπα, ανάλογα με τον αέρα και τα κύματα πετάγονται από ραντίσματα μέχρι πίδακες θαλασσινού νερού, σαν γκέιζερ. Δυστυχώς, την ημέρα που πήγαμε, δεν είχε μεγάλα κύματα και το θέαμα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό.

Η ακτή δίπλα από τον Kalanianaole Highway είναι εντυπωσιακή. Από την μία τα βουνά με τα ηφαίστεια και από την άλλη η θάλασσα.

Τα σουρεαλιστικά τοπία δίπλα από τον Kalanianaole Highway​

Γενικά αυτό το τμήμα δεν είναι ασφαλές για κολύμπι, αλλά υπάρχουν και προστατευμένοι όρμοι. Σε ένα από αυτούς που κατεβήκαμε, βρήκαμε και θαλάσσιες χελώνες να κολυμπούν μαζί με τους ανθρώπους! Περιμέναμε πως ίσως θα βλέπαμε φάλαινες στον ορίζοντα, αλλά όχι πανέμορφες χελώνες δίπλα από την ακτή! Πάρα πολύ κρίμα που δεν είχα φέρει μαγιό, για μια γρήγορη βουτιά.

Στις παραλίες κυκλοφορούν και θαλάσσιες χελώνες!​

Παρά τον μεγάλο ενθουσιασμό από το θέαμα των χελωνών, έπρεπε να συνεχίσουμε την βόλτα στην νοτιοανατολική ακτή. Τελευταίος σταθμός, καθώς είχε μπει για τα καλά το απόγευμα, ήταν το Makapuu Point. Η πεζοπορία από το πάρκινγκ έως την κορυφή είναι απλή, ανεβαίνεις το βουνό από την μία πλευρά και συνεχίζεις για άλλο τόσο στην κορυφή προς τα πίσω. Η διαδρομή από το πάρκινγκ έως το τέλος του μονοπατιού είναι 1200 μέτρα. Η παγίδα όμως, είναι πως η πρώτη ανηφόρα είναι απότομη και σε όλο το μήκος της διαδρομής δεν υπάρχει σημείο με σκιά. Έτσι είναι πολύ πιο βολικό η πεζοπορία να γίνει το απόγευμα ή με συννεφιά. Όταν είχαμε πάει εμείς, τα συνδυάσαμε και τα δύο.
Το κύριο μονοπάτι καταλήγει σε μια πλατφόρμα στην κορυφή, όπου υπάρχει εντυπωσιακή θέα του νότιου τμήματος της προσήνεμης πλευράς του νησιού. Δίπλα από το Makapuu Point, βρίσκεται η ομώνυμη παραλία, με τα νησάκια Manana και Kaohikaipu. Στη μικρή “χερσόνησο” βρίσκεται το Sea Life Park, όπου γυρίστηκε η ταινία "50 First Dates". Η τεράστια παραλία στο βάθος είναι η Waimanalo. Με λίγη υπομονή, στη θάλασσα είναι πιθανό να δείτε και μεγάπτερες φάλαινες.

Θέα, ανεβαίνοντας το Makapuu Trail

Θέα, από το Makapuu Point

Η παραλία Makapuu

Το Sea Life Park, όπως φάινεται από το Makapuu Point

Μία από τις φάλαινες που είδαμε από το Makapuu Point (δεν έχω κανένα τρομερό τηλεφακό)

Η παραλία Sandy​

Κοντεύοντας στο τέλος του μονοπατιού, υπάρχει ένα κτήριο στα δεξιά. Από εκεί, ξεκινά ένα άλλο μονοπάτι που βγάζει στον φάρο, αλλά το μονοπάτι έχει κλείσει λόγω επικινδυνότητας. Όταν είχαμε πάει, γίνονταν εργασίες συντήρησης σε όλο το μονοπάτι που συνδέει το πάρκινγκ με την πλατφόρμα παρατήρησης. Δεν ξέρω αν είναι στο πρόγραμμα να ξανα-ανοίξει και το μικρότερο μονοπάτι για τον φάρο.

Ο φάρος του Makapuu​

Αυτή η ημέρα ήταν η πιο κουραστική και γεμάτη, σε όλες τις διακοπές. Όμως ανταμειφθήκαμε με πολύ ωραία τοπία, χελώνες και φάλαινες. Ίσως η βόρεια ακτή να είναι το highlight του Oahu, που ξέρει ο καθένας πριν καν αρχίσει να προγραμματίζει την επίσκεψή του στο νησί. Αλλά σίγουρα, η νοτιοανατολική ακτή είναι ένα μαργαριτάρι, το οποίο ανακαλύπτεις όταν το ψάξιμο έχει προχωρήσει.

Ημέρα 12: Sea Life Park
Την τελευταία ημέρα ήταν προγραμματισμένη μια επίσκεψη στο θαλάσσιο πάρκο Sea Life Park, που είχαμε δει το προηγούμενο απόγευμα από το Makapuu Point. Το απόγευμα, και συγκεκριμένα στις 6:30 θα παίρναμε το αεροπλάνο για το Hilo του Big Island.

Το Sea Life Park φιλοξενεί πολλά ζώα της θάλασσας. Δεν είναι μεγάλο σε έκταση, αλλά είναι ωραίο. Εντυπωσιακά πλάσματα που βλέπει κανείς, είναι ο λευκός καρχαρίας και ο πολύ εντυπωσιακός σφυροκέφαλος.

Ο σφυρικέφαλος καρχαρίας, ένα εντυπωσιακό ψάρι​

Επίσης εντυπωσιακά είναι οι θαλάσσιες χελώνες, οι πιγκουίνοι, οι φώκιες και οι θαλάσσιοι λέοντες. Επιπλέον, υπάρχουν και δελφίνια.

Οι θαλάσσιες χελώνες

Ο πιγκουίνος

Η πισίνα των δελφινιών​

Κατά τη διάρκεια της ημέρας διοργανώνονται διάφορα σόου, και οι ώρες είναι αναρτημένες στην είσοδο και στις διάφορες δεξαμενές. Εμείς παρακολουθήσαμε ένα 15λεπτο σόου με δελφίνια και πιγκουίνους, καθώς και κάποια παιδάκια που είχαν μπει για να κολυμπήσουν μαζί τους. Πολλές φορές την ημέρα, οι υπάλληλοι του πάρκου ταΐζουν τα ζώα, και ο κόσμος μπορεί να το παρακολουθήσει.

Ο χώρος δίπλα από το Sea Life Park, αποτελεί την “βάση” για διάφορα σπορ, μεταξύ άλλων και για παραπέντε από την πλαγιά πάνω από τον δρόμο. Πολλά βιντεάκια κυκλοφορούν στο Youtube. Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να βρει πληροφορίες, τιμές κλπ. στο internet.


Το μεσημέρι γεμάτοι όμορφες εικόνες, τόσο από τις προηγούμενες ημέρες όσο και από το θαλάσσιο πάρκο την ημέρα που θα φεύγαμε, κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο της Honolulu για την πενηντάλεπτη πτήση προς το Hilo του Big Island.

Το μικρό Boeing 717, που θα μας πήγαινε στο Hilo του Big Island

Αποχαιρετώντας το Waikiki, πηγαίνοντας στο Hilo​

Κάνοντας μια ανασκόπηση για το Oahu, πολλά από τα αξιοθέατα που είχαμε σχεδιάσει να επισκεφθούμε, τα είδαμε. Όμως υπήρξαν και άλλα, τα οποία θα αναφέρω στη συνέχεια, τα οποία δεν προλάβαμε να δούμε. Είτε λόγω κακού προγραμματισμού, είτε λόγω καιρού, είτε διότι σπαταλήσαμε κάποιες ολόκληρες ημέρες σε βόλτες (π.χ. 2 ημέρες στη βόρεια ακτή, μια ολόκληρη ημέρα με το Fort De Russy, μία ολόκληρη ημέρα με τον καταρράκτη Manoa) - αν και το τελευταίο δεν μας χάλασε. Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, στο Big Island κάναμε από την πρώτη ημέρα καλό προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να το γυρίσουμε και να δούμε σχεδόν όλα όσα είχαμε σχεδιάσει. Και είχαμε και ουσιαστικά ελεύθερες ημέρες.

Συνοψίζοντας, τα 6 αξιοθέατα του Oahu που μου άρεσαν περισσότερο, ταξινομημένα με βάση την ημέρα που τα επισκεφθήκαμε, είναι τα εξής:

• Το Iolani Palace
• Το Bishop Museum
• Το Pearl Harbor
• Η Βόρεια Ακτή
• Το Diamond Head
• Η Νοτιοανατολική Ακτή

 

[Nikos1986]

9. Οάχου - Τι Δεν Προλάβαμε

Υπάρχουν διάφορα ενδιαφέροντα μέρη στο Oahu, τα οποία δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε. Θα τα αναφέρω παρακάτω, με κάποιες συνοπτικές πληροφορίες. Καθώς δεν τα επισκεφθήκαμε, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για το αν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο μου φάνηκαν στην αρχή, όταν έψαχνα για τα αξιοθέατα του νησιού.

North Shore Surf & Culture Museum
Στην πόλη της Haleiwa, στην βόρεια ακτή, υπάρχει ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στο surfing. Πρέπει να βρίσκεται κοντά στο κατάστημα με τις γρανίτες του Matsumoto.

Kaena Point
Όπως έγραψα και προηγουμένως, ο Farrington Highway λίγο μετά το αεροδρόμιο Dillingham, διακόπτεται στο δυτικό άκρο του Oahu. Ένα μονοπάτι συνεχίζει από το τέλος του δρόμου έως το ακρωτήρι, ύστερα από 3 km. Το μονοπάτι καθεαυτό δεν είναι δύσκολο, αλλά η περιοχή είναι κρανίου τόπος και χρειάζεται καπέλο και νερό. Στο ακρωτήρι έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα. Όμως, λόγω ρευμάτων, το κολύμπι είναι επικίνδυνο.
Το ακρωτήρι, μπορεί να προσεγγιστεί και από τα νοτιοανατολικά. Ένα παρόμοιο μονοπάτι, πάλι περίπου 3 km, ξεκινά από το τέλος του Farrington Highway, όπως έρχεται από την Waianae. Όμως προς το τέλος του δρόμου έχω διαβάσει πως έχει γίνει καθίζηση και δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να περάσεις, έστω και με τα πόδια.
Εμείς είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε την πεζοπορία από την πλευρά του Dillingham, αλλά η βροχή που είχε πέσει, είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα του μονοπατιού να έχουν πλημμυρίσει.

Wet 'n' Wild
Καθώς δεν είχαμε συνηθίσει στην ιδέα για μπάνια τον Μάρτιο, είχαμε σαν εφεδρικό σχέδιο μια επίσκεψη στις νεροτσουλίθρες της γνωστής αλυσίδας θεματικών πάρκων. Το συγκεκριμένο, βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Oahu, κοντά στο τέλος του H-1, περίπου 5 km βόρεια από το αεροδρόμιο Kalaeloa. Καθώς όμως η θάλασσα ήταν καλή, δεν πήγαμε στις νεροτσουλίθρες.

Waipahu
Το Waipahu βρίσκεται κοντά στο Pearl Harbor. Το κύριο αξιοθέατο είναι το Hawaii Plantation Village. Σε αυτό το χώρο αναπαρίσταται η ζωή των εργαζομένων από άλλες χώρες που είχαν έρθει στα νησιά, για να εργασθούν στις καλλιέργειες, κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Hanaiakamalama
Το κτήριο Hanaiakamalama αποτέλεσε τα θερινά ανάκτορα της βασίλισσας Emma και του βασιλιά Kamehameha του 4ου, από το 1857 έως το 1885. Είναι Ελληνικού αναγεννησιακού ρυθμού, προσαρμοσμένα στο κλίμα της περιοχής με μεγάλες βεράντες. Πολλά από τα δέντρα στον κήπο είναι από εκείνη την εποχή. Το κτήριο στεγάζει μουσείο, με προσωπικά αντικείμενα της βασιλικής οικογένειας.

Makiki - Tantalus Valley
Για την πεζοπορία στην κοιλάδα, υπάρχουν πολλά μονοπάτια. Η πιο συνηθισμένη διαδρομή είναι το Makiki Valley Loop Trail. Η συγκεκριμένη διαδρομή αποτελείται από 3 επί μέρους μονοπάτια πεζοπορίας: το Kanealole Trail μήκους 1 km, το Makiki Valley Trail μήκους 1,8 km και τo Maunalaha Trail μήκους 1 km. Η διαδρομή μέσω αυτών των τριών μονοπατιών σχηματίζει μια καρδιά και διαρκεί γύρω στις 2 ώρες. Η βροχή στην κοιλάδα είναι πολύ συνηθισμένη. Ένας οδηγός για την πεζοπορία βρίσκεται εδώ.

Nuuanu Pali
Στον Pali Highway (#61 που συνδέει την Kailua με την Downtown Honolulu), κοντά στο σημείο που κάνει στροφή 180 μοιρών, υπάρχει στην άκρη ένα σημείο με ωραία θέα στην πόλη της Honolulu για φωτογραφίες. Εμείς όποτε έτυχε να περάσουμε από εκεί ήταν βράδυ και δεν σταματήσαμε.

Byodo-In Temple
Ο κόκκινος βουδιστικός ναός, αποτελεί αντίγραφο του ομόνυμου ναού στο Ούτζι της Ιαπωνίας. Γύρω από το ναό υπάρχουν κήποι με λιμνούλα και γεφυράκια. Σίγουρα ένα από τα πιο ήσυχα μέρη στο νησί. Στην περιοχή υπάρχουν διάφοροι βοτανικοί κήποι, όπως ο Hoomaluhia, 6 km νοτιοανατολικά, στην καμπή του H-3 νότια από το Kaneohe.

Kualoa Ranch
Το μέρος που έχουν γυριστεί οι μισές ταινίες στη Χαβάη (Lost, Hawaii 5-0, Jurassic Park, Godzilla, 50 First Dates, You Me And Dupree, ...). Η έκταση είναι ιδιωτική και πραγματοποιούνται ξεναγήσεις στους χώρους των γυρισμάτων. Υπάρχουν επίσης πακέτα με ιππασία και ιστιοπλοΐα. Είναι καλό να γίνει κράτηση μέσω internet. Το ράντσο βρίσκεται στο βόρειο άκρο του κόλπου Kaneohe.

Hauula
Στην οροσειρά Koolau, υπάρχουν πολλά μονοπάτια για πεζοπορία. Μια ομάδα 3 μονοπατιών, βρίσκεται στο ύψος του χωριού Hauula, στην προσήνεμη (ΒΑ) πλευρά. Το Hauula Loop Trail έχει μήκος 4 km. Το μονοπάτι ξεκινά από το τέλος του Maakua Road, που ενώνεται με τον παραλιακό Kamehameha Highway.

Polynesian Cultural Center (PCC)
Το πολιτιστικό κέντρο της Πολυνησίας βρίσκεται στο Laie, στο βόρειο τμήμα της προσήνεμης (ΒΑ) πλευράς του νησιού. Το ίδιο το Laie, ιδρύθηκε το 1864 από μορμόνους ιεραπόστολους. Στο Laie βρίσκονται τμήματα του πανεπιστημίου Brigham Young. Το θεματικό πάρκο ιδρύθηκε το 1963, με σκοπό τη διάδοση της κουλτούρας των Πολυνήσιων φοιτητών του πανεπιστημίου. Οι εγκαταστάσεις του κέντρου είναι χωρισμένες σε 7 "νησιά", τα οποία είναι τα εξής: Fijian, Hawaiian, Marquesan, Maori, Samoan, Tahitian, Tongan. Από τους φοιτητές επιδεικνύονται διάφορες δραστηριότητες από τη ζωή των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής της Πολυνησίας, και σε πολλές συμμετέχουν και οι επισκέπτες. Τα απογεύματα παρουσιάζονται σόου με χορούς και φωτιά, και ακολουθεί παραδοσιακό Χαβανέζικο γεύμα. Το εισιτήριο είναι γύρω στα 70 $ ανά άτομο.


Σίγουρα η παραπάνω λίστα, αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο για την επόμενη επίσκεψη στο νησί!

 

[Nikos1986]

10. Λίγα Λόγια για το Μπιγκ Άιλαντ

Το νησί της Χαβάης, ή αλλιώς Big Island για να ξεχωρίζει από την πολιτεία, είναι όντως big. Με διαστάσεις 130 km x 145 km και έκταση 10.400 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το Big Island είναι διπλάσιο από όλα τα υπόλοιπα νησιά της πολιτείας μαζί. Το Μεγάλο Νησί είναι το νεότερο από τα νησιά, έχοντας ηλικία 1.000.000 ετών. Το ηφαίστειο Kilauea, που εκρήγνυται από το 1983, έχει σαν συνέπεια η έκταση του νησιού να αυξάνεται, μέρα με τη μέρα.

Το Big Island δεν έχει κάποια μεγάλη πόλη, όπως το Oahu με την Honolulu. Οι τρείς μεγαλύτερες κωμοπόλεις του νησιού, είναι το Hilo στα ανατολικά, η Waimea στα βόρεια και η Kailua-Kona (συνήθως αναφέρεται ως Kona) στα δυτικά. Τόσο το Hilo, όσο και η Kona έχουν αεροδρόμια, με πολλές καθημερινές 50λεπτες πτήσεις από τη Honolulu και τα υπόλοιπα νησιά. Επίσης η Kona συνδέεται απευθείας και με τις ηπειρωτικές ΗΠΑ. Οι επισκέπτες είναι αισθητά λιγότεροι από το Oahu, και οι ρυθμοί κυλάνε πολύ πιο αργά και χαλαρά απ'ότι στο Oahu.

Χάρτης του Μπιγκ Άιλαντ​

Το Big Island χωρίζεται σε 6 (ή 7) κύριες περιοχές. Το βόρειο τμήμα του νησιού, ονομάζεται Kohala. Γύρω από την μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, τη Waimea, βρίσκονται μεγάλα ράντσα, θυμίζοντας κάτι από Τέξας. Η προσήνεμη (βορειοανατολική) πλευρά του νησιού, ονομάζεται Hamakua. Λόγω των υψηλών βροχοπτώσεων, το τμήμα αυτό του νησιού είναι καταπράσινο, με ποτάμια, καταρράκτες και πανέμορφες κοιλάδες. Η πόλη του Hilo, έχει δώσει το όνομά της και στην γύρω περιοχή. Το ανατολικότερο κομμάτι του νησιού, ονομάζεται Puna. Λόγω της μορφολογίας του εδάφους, μεγάλο μέρος του Puna έχει καλυφθεί από την λάβα του Kilauea, τόσο από προηγούμενες, όσο και από την τωρινή φάση εκρήξεων του ηφαιστείου. Το νοτιότερο τμήμα του νησιού ονομάζεται Kau. Σε ακόμα μεγαλύτερη έκταση απ'ότι το Puna, ο αραιοκατοικημένος νότος του νησιού είναι σχεδόν καλυμμένος από λάβα. Προς το παρόν μεγάλο τμήμα της περιοχής είναι κλειστό, λόγω της αύξησης της δραστηριότητας του Kilauea από τις αρχές του χρόνου. Τέλος, το δυτικό κομμάτι του νησιού ονομάζεται Kona, από την μεγαλύτερη πόλη της δυτικής ακτής, την Kailua-Kona.

Οι περισσότερες ωραίες αμμουδιές βρίσκονται στην δυτική ακτή. Όπως και στο Oahu, η προσήνεμη (ΒΑ) πλευρά δέχεται πολλές βροχές καθ'όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οπότε μια βόλτα στην πανέμορφη ακτή Hamakua είναι σχεδόν σίγουρο πως θα συνοδευτεί έστω από μια ψιχάλα. Το βράδυ είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί και πυκνή ομίχλη, κυρίως μεταξύ της Waimea και της ακτής, όπως και μεταξύ του Kilauea και του Hilo. Αντίθετα, στην δυτική ακτή ο ουρανός είναι σχεδόν κάθε μέρα γαλανός. Το τοπίο μεταξύ Lapakahi και Kona θυμίζει έρημο, με χρώματα είτε καφέ από το χώμα είτε μαύρο από την ηφαιστειακή λάβα.

Τα ηφαίστεια που σχηματίζουν το Μπιγκ Άιλαντ [πηγή: wikipedia.org]​

Η αιτία αυτής της κλιματικής διαφοράς, είναι οι τεράστιοι ορεινοί όγκοι του νησιού. Στην παραπάνω εικόνα, φαίνονται τα ηφαίστεια (ενεργά ή όχι) του νησιού. Τα μεγαλύτερα είναι το "ζαρωμένο" σβησμένο ασπιδωτό Mauna Kea (4.205 μέτρα) και το τεράστιο σε έκταση ασπιδωτό Mauna Loa (4.169 μέτρα). Στο πλάι του Mauna Loa, βρίσκεται η καλντέρα του Kilauea (1.243 μέτρα). Η κρατήρες που εκρήγνυνται τώρα είναι ο Halemaumau (μέσα στην καλντέρα του Kilauea) και o Puu Oo (δίπλα στον Chain of Craters Road, που συνδέει το Kilauea με την ακτή). Το Kilauea είναι ένα από τα πιο εύκολα προσβάσιμα ενεργά ηφαίστεια του κόσμου, αφού υπάρχει δρόμος που συνδέει την καλντέρα με το υπόλοιπο οδικό δίκτυο του νησιού.

Το νησί προσφέρει πολλές "χαβανέζικες" διαδρομές με το αυτοκίνητο, μέσα από πανέμορφα τοπία. Μέρος του #19, γνωστού και ως Hawaii Belt Road, οδηγεί από το Hilo στην Waimea, ενώ υπάρχει σήμανση για πολλές από τις γραφικές διαδρομές-παρακάμψεις του κυρίως δρόμου. Επίσης είναι πολύ όμορφη η διαδρομή προς το ακρωτήρι Kumukahi, στο ανατολικότερο άκρο του νησιού. Ο #200, γνωστός και ως Saddle Road, διασχίζει το νησί στον άξονα δύσης-ανατολής, συνδέοντας χοντρικά την Waikoloa και τη Waimea στα βορειοδυτικά με το Hilo στην ανατολική ακτή. Το τοπίο που διασχίζει ο δρόμος αυτός είναι εντυπωσιακό, καθώς περνάει ανάμεσα στα Mauna Kea και Mauna Loa. Ο δρόμος αυτός είναι με 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση χωρίς διαχωριστικό (καμία σχέση όμως με Κόρινθο-Πάτρα), στενός προς το Hilo αλλά πολύ φαρδύς όταν περνάει ανάμεσα από τα ηφαίστεια και προς τα δυτικά. Το βράδυ, προς το Hilo, ενδέχεται να έχει ομίχλη.

Είναι δυνατό κάποιος να γυρίσει όλο το νησί, έχοντας μια μόνο πόλη ως βάση. Όμως, η διαδρομή μέσω του Saddle Road από το Hilo μέχρι την δυτική ακτή παίρνει γύρω στην 1,5 ώρα και ως την Kona 2-2,5 ώρες. Επιπλέον, καθώς ο Saddle Road ανεβαίνει μέχρι τα 2.500 μέτρα, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη, πέρα από το θέμα του χρόνου, και το κόστος της βενζίνης. Εμείς είχαμε σπάσει την διαμονή μας στο νησί, μένοντας στο Hilo και το Mountain View για να δούμε το ανατολικό τμήμα του νησιού και τα ηφαίστεια, αντίστοιχα. Στη συνέχεια μείναμε στη Waikoloa και γυρίσαμε το δυτικό τμήμα.

Σε αντίθεση με το Oahu, οι δημόσιες συγκοινωνίες δεν βολεύουν. Το αυτοκίνητο είναι ο βολικότερος τρόπος για να δει κάποιος το νησί. Η στάθμευση είναι δωρεάν και η βενζίνη κοστίζει όσο και στο Oahu, περίπου 3,5$ / γαλόνι (1 γαλόνι = 3,8 λίτρα και με ισοτιμία 1,2 είναι περίπου 0,75 ευρώ / λίτρο). Σχεδόν όλα τα αξιοθέατα του νησιού είναι προσβάσιμα με “συμβατικό” αυτοκίνητο. Καθαρά off-road διαδρομή, που απαιτεί κατάλληλο όχημα, είναι ο Mauna Loa Access Road που συνδέει τον Saddle Road με το Weather Observatory στα μέσα της διαδρομής για την κορυφή του Mauna Loa. Επίσης δεν ξέρω τι παίζει μετά το Onizuka Center for International Astronomy στο Mauna Kea. Όμως μέχρι εκεί, η διαδρομή από τον Saddle Road, αν και σε κάποια σημεία απότομη, δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ένα οποιοδήποτε αμάξι. Η πρόσβαση στο Kilauea είναι επίσης δυνατή με οποιοδήποτε αυτοκίνητο.

Το μεγαλύτερο φεστιβάλ του νησιού, είναι το Merrie Monarch Festival, στο Hilo. Πραγματοποιείται την εβδομάδα του Πάσχα, προς τιμήν του βασιλιά Kalakaua, και είναι ο μεγαλύτερος διαγωνισμός Χούλα. Ένα άλλο φεστιβάλ είναι το Ironman Triathlon, που πραγματοποιείται στην Kona στην πανσέληνο του Οκτωβρίου, και περιλαμβάνει τα αγωνίσματα του Ironman τριάθλου: κολύμβηση 3,5 km, ποδηλασία 180 km, τρέξιμο 42 km.

 

[Nikos1986]

11. Εξερεύνηση Ανατολικού Μπιγκ Άιλαντ

Στο Hilo θα μέναμε 22/3 έως 27/3. Στο διάστημα αυτό, θα είχαμε αυτοκίνητο και θα βλέπαμε τόσο το Hilo, όσο και το ανατολικό κομμάτι του Big Island (βόρεια Kohala, ακτή Hamakua και Puna). Στη συνέχεια, 27/3 έως 30/3, θα μέναμε στο Mountain View, γύρω στα 45 λεπτά από το Hilo. Με ένα τζιπ που θα νοικιάζαμε, θα βλέπαμε τα ηφαίστεια (Mauna Kea, Mauna Loa και Kilauea). Τέλος, από 30/3 έως 2/4 θα μέναμε στη Waikoloa, στα δυτικά, και με άλλο αμάξι θα γυρνούσαμε όσο προλαβαίναμε το δυτικό Big Island (νότια Kohala και Kona).

Ημέρα 12 & 13: Hilo & Περίχωρα
Η πτήση από Honolulu προς Hilo ήταν πολύ σύντομη, και σε λιγότερο από μία ώρα προσγειωθήκαμε στην κύρια πόλη της ανατολικής ακτής. Η μέρα αυτή είχε κυρίως αφιερωθεί στην Honolulu και στο Sea Life Park. Έχοντας φτάσει στο Big Island βράδυ, κατά τις 19:30, δεν έμεναν και πολλά να κάνουμε. Θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο από 22/3 έως 27/3, δηλαδή για όσες μέρες θα μέναμε στο Hilo, θα κάναμε check-in στο ξενοδοχείο, θα τρώγαμε τίποτα και μετά ύπνος.
Το αεροδρόμιο του Hilo είναι μικρό, καμία σχέση με το διεθνές της Honolulu. Ακόμη και τα "γραφεία" των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων βρίσκονται απέναντι από το κτήριο του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο εξυπηρετεί κυρίως την Hawaiian, που με συνεχείς πτήσεις Boeing 717 συνδέει την πόλη με τα υπόλοιπα νησιά της πολιτείας.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε, όταν πήγαμε στην θέση Α7 της Avis για να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει, ένα Ford Focus, παρόμοιο με αυτό που είχαμε κάνει κράτηση και είχαμε οδηγήσει στο Oahu. Το αμάξι που μας έδωσαν, ήταν μια μαύρη κάμπριο Camaro, ένα αμάξι με το οποίο είχα ξετρελαθεί βλέποντας τον Μαγκάρετ (και περιστασιακά τον Ντάνο) να το οδηγεί στην Hawaii 5-0! Είχαμε δει κάμποσα τέτοια στο Oahu, αλλά τώρα θα είχαμε 5 ολόκληρες μέρες το αμάξι δικό μας! Πάνω στον ενθουσιασμό, πήγαμε να ξεχάσουμε να φορτώσουμε και την τσάντα με τις πετσέτες και τα μαγιό...

Στο Hilo θα είχαμε διαλέξει το Hilo Seaside Hotel. Είναι ένα μεσαίο ξενοδοχείο, στην άκρη του Hilo, κοντά στο αεροδρόμιο. Τα δωμάτια δεν είχαν κάτι το ξεχωριστό, αλλά φαίνονταν καθαρά. Επίσης το ξενοδοχείο είχε μια μικρή λιμνούλα στην αυλή και δωρεάν Wi-Fi και πάρκινγκ (γενικά, στο Big Island το πάρκινγκ ήταν δωρεάν). Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, στη διασταύρωση Kamehameha Avenue και Mamalahoa Highway (που έρχεται από αεροδρόμιο) βρίσκεται το Ken’s House of Pancakes, ανοικτό όλο το 24ωρο, με πολύ ωραίες τηγανίτες. Επίσης, απέναντι από το ξενοδοχείο, πάνω στη λιμνοθάλασσα, υπήρχε μια ωραία μικρή ταβέρνα. Αν και φαινομενικά σε όχι και τόσο καλό σημείο, τελικά το ξενοδοχείο μας βόλεψε.

Η εξερεύνηση του Hilo, ξεκίνησε ουσιαστικά την 13η ημέρα. Το Hilo σαν πόλη είναι μικρό, θυμίζει περισσότερο κωμόπολη. Τα αξιοθέατα της πόλης είναι λίγα, και περισσότερο αξίζει να κάνει κανείς βόλτα με τα πόδια. Τα περισσότερα κτήρια κατασκευάστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, με το παλιότερο από αυτά, να στεγάζει το Lyman Museum & Mission House. Στο κτήριο του 1839 με ξύλινο σκελετό, στεγάζεται το μουσείο Lyman, το οποίο ουσιαστικά συνδυάζει δύο μουσεία σε ένα.
Στην Earth Heritage Gallery παρουσιάζεται η γεωλογία των νησιών. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται τα δύο είδη λάβας, η αιχμηρή σαν ξυράφι aa και η σχετικά λεία pahoehoe. Εκτίθενται διάφορα άλλα "προϊόντα" από τα ηφαίστεια της Χαβάης, όπως τα μαλλιά της Πέλε, τα δάκρυα της Πέλε, βόμβες λάβας κλπ. Εξηγείται ο κύκλος ζωής των νησιών, από τη στιγμή που αρχίζει ο σχηματισμός τους ως υποθαλάσσιο βουνό, μέχρι τη δημιουργία ατόλης και τελικά την βύθισή τους. Παρουσιάζονται επίσης οι πολλές κλιματικές ζώνες και τα οικοσυστήματα που συναντά κανείς στο Big Island. Τέλος, υπάρχουν δείγματα από ορυκτά και απολιθώματα από όλο τον κόσμο.
Στην Island Heritage Gallery, ο επισκέπτης ενημερώνεται για την καθημερινή ζωή των διαφόρων εθνοτικών ομάδων του νησιού. Παρουσιάζονται ρούχα, καθημερινά αντικείμενα και ομοιώματα δωματίων από σπίτια. Ένα μεγάλο μέρος της Island Heritage Gallery ήταν κλειστό όταν επισκεφθήκαμε το μουσείο, όμως ήταν πολύ εντυπωσιακό και αποτελεί μια πολύ καλή εισαγωγή πριν την επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων.

Δείγματα λάβας από το μουσείο Lyman

Τα μαλλιά (κάτω αριστερά) και τα δάκρυα (κάτω δεξιά) της Πέλε

Τα δύο είδη λάβας, aa και pahoehoe

Ομοίωμα δωματίου Ιαπωνικού σπιτιού​

Κοντά στο Hilo, βρίσκονται οι καταρράκτες Rainbow. Οι καταρράκτες, που το πραγματικό τους όνομα είναι Waianuenue, έχουν πάρει το παρατσούκλι τους από το ουράνιο τόξο που λέγεται πως σχηματίζεται το πρωί από τις ακτίνες του ήλιου. Ο καταρράκτης δεν είναι μεγάλος, με ύψος 25 μέτρα, αλλά έχει πολύ εύκολη πρόσβαση. Υπάρχει μονοπάτι που ανεβαίνει στο ποτάμι και όταν τα νερά δεν είναι φουσκωμένα, μπορεί κάποιος να φτάσει και στο χείλος του καταρράκτη! Ακριβώς πίσω από τον καταρράκτη, υπάρχει μια σπηλιά. Σύμφωνα με το θρύλο, στη σπηλιά κατοικούσε Hina, μητέρα του μυθικού θεού Maui.

Οι καταρράκτες Rainbow

Οι καταρράκτες από ψηλά

Το ποτάμι που καταλήγει στους καταρράκτες​

Δυστυχώς όλες τις μέρες που ήμασταν στο Hilo αναδιαμόρφωναν τα όμορφα πάρκα που υπάρχουν, με το γνωστότερο να είναι οι κήποι Liliuokalani. Όμως παρακολουθήσαμε τα παιδιά από δύο δημοτικά σχολεία να παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα από τα γηπεδάκια του Hilo.

Σχεδόν όλες τις μέρες που μείναμε στο Hilo, τα βράδια έβρεχε ενώ τα πρωινά είτε είχε ήλιο είτε απλά συννεφιά, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό "rainy old Hilo". Τα στατιστικά λένε για σχεδόν 280 βροχερές ημέρες τον χρόνο. Όμως, δεν αξίζει καθόλου να μείνει κανείς στο ξενοδοχείο. Η πόλη έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα, και οι κάτοικοι είναι πολύ ευχάριστοι και ομιλητικοί, ακόμα και με τους ξένους.

Ημέρα 14: Ακτή Hamakua
Η προσήνεμη (βορειοανατολική) πλευρά του νησιού, λόγω των πολύ αυξημένων βροχοπτώσεων, προσφέρει πολλά όμορφα τοπία και υπέροχες εκδρομές με το αυτοκίνητο. Οι παρακάμψεις του κεντρικού #19 είναι πανέμορφες. Για τα μέρη τα οποία επισκεφθήκαμε, υπάρχει σήμανση στον δρόμο στυλ "Scenic Route", οπότε δεν είναι εύκολο να τα προσπεράσει κάποιος χωρίς να τα δει.

Ξεκινώντας από το Hilo προς τα βόρεια, πρώτη παράκαμψη στον Papeekeo Scenic Drive. Αυτή η παράκαμψη στον #19, είναι μεταξύ των μετρητών μιλίων 7 και 8, στο ύψος των Hawaii Tropical Botanical Gardens. Ο Papeekeo Scenic Drive είναι στενός, μίας λωρίδας ανά κατεύθυνση. Περνάει από τοπία γεμάτα βλάστηση.

Τοπία κατά μήκος του Papeekeo Scenic Drive​

Στο ύψος των βοτανικών κήπων, αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, κατεβήκαμε προς την μικρή παραλία. Τα ρεύματα της θάλασσας και τα ηφαιστειακά βράχια, κάνουν επικίνδυνη την εν λόγω παραλία για κολύμπι.

Η μικρή παραλία Papeekeo

Το τοπίο δίπλα από την παραλία​

Ένα άλλο ωραίο σημείο της διαδρομής, είναι στο ύψος της ξύλινης γέφυρας μίας λωρίδας. Αμέσως μετά τη γεφυρούλα, υπάρχει χώρος στην άκρη του δρόμους για να αφήσεις το αμάξι και να κατέβεις το μονοπάτι προς το ποτάμι που περνά από κάτω. Υπάρχει ένα μικρό τούνελ, απ'όπου τρέχει το νερό, σχηματίζοντας δύο μικρούς καταρράκτες.

Η ξύλινη γεφυρούλα πάνω από το ποτάμι

Το τούνελ, από το οποίο διέρχεται το ποτάμι​

Ύστερα από την παράκαμψη του Papeekeo Scenic Drive, σειρά έχουν οι γνωστότεροι καταρράκτες του νησιού, οι Akaka Falls. Από το πάρκινγκ του πάρκου, ξεκινά ένα μονοπάτι περίπου 700 μέτρων, που προσφέρει θέα στους καταρράκτη Kahuna (100 μέτρων) και στους καταρράκτη Akaka (135 μέτρων). Υπολογίστε περίπου 45-60 λεπτά για την κυκλική διαδρομή. Γύρω από το μονοπάτι υπάρχει πυκνή βλάστηση και ο επισκέπτης βλέπει τους καταρράκτες από απόσταση, πάνω σε πλατφόρμες παρατήρησης. Δυστυχώς δεν μπορείς να πλησιάσεις κοντά.

Το δάσος της βροχής, στο πάρκο των καταρρακτών Akaka

Ο καταρράκτης Kahuna (πάνω) και ο καταρράκτης Akaka (κάτω)​

Λίγο μετά τους καταρράκτες Akaka, βρίσκεται το Kolekole Beach Park. Το πάρκο βρίσκεται κάτω από μια μεγάλη γέφυρα, από την οποία περνά ο δρόμος. Στο ποτάμι που περνά από κάτω, πριν εκβάλλει στην θάλασσα ακριβώς δίπλα, σχηματίζονται 2-3 μικροί καταρράκτες. Αν και το ποτάμι την ημέρα που πήγαμε ήταν ήρεμο, η θάλασσα και εδώ σηκώνει πολύ κύμα και δεν είναι ασφαλής για κολύμπι.

Η γέφυρα στο Kolekole Beach Park

Ένας από τους μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονται στο πάρκο

Στην παραλία υπάρχει πολύ κύμα, και το κολύμπι είναι επικίνδυνο​

Τελευταία στάση πριν καταλήξουμε στη Waimea, ήταν στο Laupahoehoe Point. Το συγκεκριμένο μνημείο, αν θυμάμαι καλά, βρίσκεται μετά τα σπίτια του χωριού. Το μνημείο βρίσκεται δίπλα στην ακτή από λάβα. Την 1η Απριλίου 1946, ένας σεισμός 8,1 ρίχτερ στην Αλάσκα, προκάλεσε τσουνάμι, το οποίο χτύπησε 5 ώρες αργότερα και την Χαβάη. Από τα κύματα ύψους 15-20 μέτρων πνίγηκαν πολλοί κάτοικοι των νησιών, μεταξύ αυτών και 32 μαθητές που είχαν πάει εκδρομή στην στενή κοιλάδα στο Laupahoehoe. Το συγκινητικό μνημείο είναι αφιερωμένο στα παιδιά αυτά, και υπάρχουν φωτογραφίες των θυμάτων. Ένα άλλο μεγάλο τσουνάμι χτύπησε τα νησιά το 1960, ύστερα από τον μεγάλο σεισμό στη Χιλή των 9,5 ρίχτερ. Έτσι, στο νησί έχουν πλέον δημιουργηθεί ζώνες εκκένωσης, οι οποίες οριοθετούνται από ειδικές πινακίδες τις οποίες μπορεί κάποιος να δει ακόμα και στο Hilo που επλήγη ιδιαίτερα από τις καταστροφές. Για την ενημέρωση του κόσμου, έχει ιδρυθεί και το Pacific Tsunami Museum στο Hilo

Η κοιλάδα στο Laupahoehoe

Η ακτή στο Laupahoehoe​

Αργά το απόγευμα τελειώσαμε την διαδρομή στην πόλη Waimea. Ύστερα από λίγο περπάτημα και κάποιες αγορές, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο Hilo. Το τμήμα του δρόμου #19 από την Waimea μέχρι την ακτή Hamakua συχνά το βραδάκι έχει πυκνή ομίχλη και θέλει προσοχή. Την Waimea θα την βλέπαμε περισσότερο την επόμενη ημέρα, όταν θα ερχόμασταν από την μεγάλη πεζοπορία στην Waipio Valley.

Ημέρα 15: Waipio Valley, Waimea & Βόρεια Kohala
Η σημερινή μέρα θα είναι γεμάτη. Το πρωί θα κάναμε την ίδια διαδρομή με την προηγούμενη ημέρα, προσπερνώντας όλες της στάσεις κατά μήκος του #19 που είχαμε κάνει χθες. Στην διασταύρωση πριν το Honokaa, αντί να συνεχίσουμε προς Waimea, μπαίνουμε στον #240, ο οποίος προσεγγίζει την Waipio Valley από το νότο. Δεν ξέρω αν υπάρχει μονοπάτι για να μπει κάποιος στην κοιλάδα από τα βόρεια, αλλά ο πλησιέστερος δρόμος είναι ο #270, που τερματίζει στην Pololu Valley, 15 km σε ευθεία γραμμή βορειότερα.

Η απομονωμένη Waipio Valley είναι γνωστή και ως "Valley of the Kings". Στην ιερή κοιλάδα μεγάλωσε ο Μέγας Καμεχαμέχα, προτού ξεκινήσει την εκστρατεία του για την ένωση όλων των νησιών σε ένα βασίλειο. Πριν την ανακάλυψη της Χαβάης από τους Δυτικούς, στην κοιλάδα κατοικούσαν περίπου 10.000 άνθρωποι, και υπήρχαν διάφοροι αρχαίοι ναοί. Σήμερα έχουν απομείνει μόνο λίγοι κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία.
Η κοιλάδα έχει μήκος περίπου 10 km και πλάτος περίπου 1,5 km. Το παρατηρητήριο με τον χώρο στάθμευσης βρίσκονται σε υψόμετρο περίπου 800 μέτρων. Η κοιλάδα διαρρέεται από το Waipio Stream. Για να κατέβει κάποιος στην κοιλάδα, υπάρχουν 2 τρόποι. Ο πρώτος (ας πούμε εύκολος) είναι με αμάξι, οπωσδήποτε 4x4, καθώς ο δρόμος που κατεβαίνει είναι μεν ασφαλτοστρωμένος, αλλά είναι από τους πιο απότομους δρόμους του κόσμου (μέση κλίση 25%) και με λακκούβες. Ο δεύτερος, είναι με τα πόδια. Αυτόν επιλέξαμε και εμείς. Η συγκεκριμένη πεζοπορία απαιτεί οπωσδήποτε νερό και παπούτσια. Επίσης, καθώς μιλάμε για την προσήνεμη πλευρά, είναι πολύ πιθανό να βρέξει.

Η θέα της κοιλάδας Waipio από το παρατηρητήριο​

Η διαδρομή με τα πόδια από το παρατηρητήριο μέχρι την βάση της κοιλάδας, μας πήρε 45 λεπτά. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, αλλά η απότομη κλίση του δρόμου σε αναγκάζει να προχωράς προσεκτικά και αργά.

Ο απότομος δρόμος για τη βάση της κοιλάδας​

Κατεβαίνοντας κάτω, υπάρχουν 2 επιλογές. Η μια είναι προς τα δεξιά (ανατολικά), προς την παραλία. Η δεύτερη είναι προς τα αριστερά (δυτικά), προς τον εντυπωσιακό καταρράκτη Hiilawe, ύψους 500 μέτρων (!). Για τον καταρράκτη οι απόψεις διίστανται για το αν περνάς από ιδιωτικές εκτάσεις, οπότε προτιμήσαμε να πάμε στην παραλία. Ο χωματόδρομος από τη βάση της κοιλάδας μέχρι την παραλία έχει μεγάλες λακκούβες που πλημμυρίζουν με τη βροχή, οπότε ακόμη κι αν κάποιος κατέβει από το παρατηρητήριο με 4x4, θέλει και εδώ προσοχή μέχρι να οδηγήσει και να φτάσει στο χώρο στάθμευσης της παραλίας.

Φτάνοντας κάτω, το περπάτημα είναι πιο ξεκούραστο προς την παραλία

Βάρκα, κοντά στο ποτάμι​

Η παραλία είναι φαρδιά με μαύρη άμμο, πλάτους 1,5 km. Υπάρχουν και καταρράκτες στις δύο πλευρές, που πέφτουν στη θάλασσα.

Η παραλία στην βάση της κοιλάδας Waipio

Καταρράκτης δίπλα από την παραλία​

Όση ώρα ήμασταν στην παραλία, τα σύννεφα άρχισαν να πυκνώνουν, και λίγο αφότου ξεκινήσαμε για να ανέβουμε στο παρατηρητήριο άρχισε να ραντίζει. Ομπρέλες δεν είχαμε πάρει, αλλά οι σταγόνες που έπεφταν ήταν ό,τι έπρεπε για να δροσίζεσαι στην απότομη ανηφόρα. Μετά από μία ώρα, και κάμποσες στάσεις, φτάσαμε πάνω.
Εκτός από την παραλία και τους καταρράκτες, υπάρχει ένα άλλο μονοπάτι, το οποίο ξεκινά από την βόρεια άκρη της παραλίας και καταλήγει στην διπλανή κοιλάδα Waimanu, μήκους περίπου 25 km πήγαινε-έλα. Το μονοπάτι αυτό, το Muliwai Trail, είναι το ζιγκ-ζαγκ που φαίνεται από το παρατηρητήριο να ανεβαίνει στην απέναντι πλαγιά.

Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε για να δούμε την βόρεια Kohala. Όταν ξεκινήσαμε για τη Waimea, το ψιλόβροχο είχε γίνει καταιγίδα. Φτάνοντας στην πόλη, η ουρανός είχε καθαρίσει και είχε βγει ουράνιο τόξο. Η πόλη βρίσκεται στα 800 μέτρα υψόμετρο, με ένα δροσερό κλίμα όλο το χρόνο.

Φτάνοντας στη Waimea, ο καιρός είχε αρχίσει να φτιάχνει​

Η Waimea είναι η μεγαλύτερη πόλη στο βόρειο τμήμα του νησιού. Στην πόλη υπάρχουν κάμποσα καταστήματα, καθώς και ένα εμπορικό κέντρο, δίπλα από τον κεντρικό δρόμο. Στην πόλη, επίσης στεγάζεται το κέντρο επισκεπτών του W. M. Keck Observatory. Τα δύο υπερσύγχρονα τηλεσκόπια, βρίσκονται στην κορυφή του Mauna Kea, σε υψόμετρο 4.205 μέτρων. Ο πεντακάθαρος ουρανός και το μεγάλο υψόμετρο αποτελούν τις ιδανικές συνθήκες για την παρατήρηση του ουρανού, αλλά η πρόσβαση σε αυτά είναι δύσκολη. Έτσι ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί το κέντρο στην Waimea. Αν και για εμένα πιστεύω θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψη, το κέντρο είναι ανοικτό από 10:00-14:00, οπότε ήταν δύσκολη η επίσκεψη σε αυτό από το Hilo εκείνες τις ώρες. Όμως, η Waimea φημίζεται κυρίως για τα ράντσα και τους καουμπόηδες.
Οι πρώτες αγελάδες ήρθαν στην Χαβάη από τον Βρετανό πλοίαρχο Τζορτζ Βανκούβερ, ως δώρο στον βασιλιά Καμεχαμέχα το 1792. Τα πρώτα άλογα εισήχθησαν το 1803 από το Μεξικό. Οι πρώτοι Μεξικάνοι καουμπόηδες (πανιόλο) ήρθαν από την Καλιφόρνια το 1832. Σήμερα, το μεγαλύτερο ράντσο στην πόλη είναι το ράντσο Parker.

Η Waimea αποτελεί το κέντρο της κτηνοτροφίας για την πολιτεία​

Στη συνέχεια, φύγαμε από τη Waimea κατευθυνόμενοι προς το Kapaau στον βορρά. Η διαδρομή μέσω του Kohala Mountain Road ή Highway 250, ήταν απολαυστική, εν μέρει λόγω και της ώρας που την κάναμε 17:30-18:00 με τον ήλιο να έχει χαμηλώσει. Ο γραφικός δρόμος, που πηγαίνει παράλληλα στην κορυφογραμμή της οροσειράς Kohala, είναι μίας λωρίδας ανά κατεύθυνση. Περνάει από πολλά ράντσα της περιοχής. Σταματήσαμε σε διάφορα σημεία της διαδρομής, θαυμάζοντας το τοπίο και τις παραλίες της ηλιόλουστης δυτικής ακτής του νησιού, που θα επισκεπτόμασταν τις τελευταίες ημέρες. Από τον δρόμο φαίνεται το χώρισμα, μεταξύ της καταπράσινης προσήνεμης πλευράς του νησιού και του ξηρού τοπίου που επικρατεί στην δυτική ακτή.

Καταπράσινα τοπία στην αρχή του Kohala Mountain Road

Πηγαίνοντας βόρεια, το τοπίο γίνεται καφέ

Η δυτική ακτή, αμέσως μετά από την παραλία Hapuna​

Στο τέλος του Kohala Mountain Road, στρίβοντας δεξιά στην διασταύρωση, φτάνουμε στο χωριό Kapaau. Το χωριό αυτό είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο μεγάλος βασιλιάς, ο Μέγας Καμεχαμέχα, το 1758. Στο χωριό βρίσκεται το αυθεντικό άγαλμα του βασιλιά, αντίγραφο του οποίου βρίσκεται στη Honolulu, απέναντι από το Iolani Palace.

Το αυθεντικό άγαλμα του Μέγα Καμεχαμέχα, στο Kapaau​

Φεύγοντας από το Kapaau, κατευθυνθήκαμε νοτιοανατολικά, προς την κοιλάδα Pololu. Η Pololu Valley βρίσκεται περίπου 15 km βόρεια από την Waipio Valley, που είχαμε κάνει πεζοπορία εκείνο το πρωί. Μεταξύ των 2 κοιλάδων, είχαμε επιλέξει να κατέβουμε στην Waipio. Και σε αυτή την κοιλάδα υπάρχει μονοπάτι που κατεβαίνει κάτω. Καθώς ξαναβρισκόμασταν στην προσήνεμη πλευρά, ο ήλιος που μας είχε ζεστάνει στον Kohala Mountain Road, έδωσε την θέση του στη συννεφιά και στο ψιλόβροχο.

Η κοιλάδα Pololu​

Δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει τις Pololu και Waipio διαμέσου των άλλων κοιλάδων, οπότε για τον γυρισμό έπρεπε να γυρίσουμε όπως ήρθαμε, μέσω του Kohala Mountain Road στην Waimea και στη συνέχεια μέσω του #19 στο Hilo. Αν και πολύ κουρασμένοι από τη σημερινή διαδρομή, τα τοπία που συναντήσαμε ήταν σίγουρα πανέμορφα και άξιζε τον κόπο.

Ημέρα 16: Puna
Την τελευταία ημέρα παραμονής μας στο Hilo, θα επισκεπτόμασταν την Puna, που περιλαμβάνει το τμήμα του νησιού ανατολικά από το Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων. Η λάβα έχει προκαλέσει ζημιές στην περιοχή από τις διάφορες ηφαιστειακές εκρήξεις. Παρ'όλ'αυτά, υπάρχουν κάποια μέρη που αξίζουν επίσκεψη.

Πρώτος προορισμός ήταν το Lava Tree State Monument. Πλησιάζοντας με το αυτοκίνητο στην τοποθεσία, το τοπίο φαίνεται βομβαρδισμένο, καθώς πολλά δέντρα έχουν πέσει. Το ίδιο το μνημείο, ή καλύτερα πάρκο, περιλαμβάνει δέντρα οχία, τα οποία αποτεφρώθηκαν από την ηφαιστειακή έκρηξη του 1790. Όταν η λάβα υποχώρησε και κρύωσε, οι κορμοί των δέντρων είχαν μετατραπεί σε γλυπτά διαφόρων σχημάτων. Στο πάρκο υπάρχει μονοπάτι 1 km, το οποίο περνά ανάμεσα από περίπου 40 τέτοια γλυπτά. Καθώς στο πάρκο υπάρχουν πολλές εμφανείς ρωγμές στο έδαφος, αλλά και άλλες που καλύπτονται από την βλάστηση, είναι επικίνδυνη η παρέκκλιση από το σημαδεμένο μονοπάτι.

Οι αποτεφρωμένοι κορμοί στο Lava Tree State Monument

Σε πολλά σημεία το έδαφος έχει πάθει καθίζηση​

Μετά το Lava Tree State Monument, συνεχίσαμε προς το ακρωτήρι Kumukahi, το ανατολικότερο άκρο του νησιού. Εδώ πήραμε την πρώτη γεύση από τη στερεοποιημένη πλέον λάβα, η οποία κάλυψε όλη την έκταση γύρω από τον φάρο, το 1960. Τότε, ένα ποτάμι λάβας πλάτους 800 μέτρων, σάρωσε την πόλη Kapoho κατευθυνόμενο προς την ακτή. Ο φάρος γλίτωσε, καθώς η λάβα κινήθηκε γύρω του. Από το Lava Tree State Monument, ακολουθούμε τον #132 και μετά την διασταύρωση με τον #137 συνεχίζουμε στον χωματόδρομο για άλλα 3 km. Ο δρόμος έχει χαλίκια και λακκούβες, αλλά οδηγώντας αργά και προσεκτικά τα καταφέρνει και χαμηλό αμάξι.
Από την αρχή του χωματόδρομου το τοπίο αλλάζει δραματικά. Στερεοποιημένη λάβα εκτείνεται μέχρι τη θάλασσα, με κάποιους θάμνους και μικρά δέντρα να κάνουν την εμφάνισή τους στις ρωγμές. Μεγάλα τμήματα είναι καλυμμένα με τη λάβα aa, που είναι (πάρα) πολύ κοφτερή. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή το περπάτημα πάνω στη λάβα, γιατί αν γλιστρήσεις...

Το τοπίο στη διαδρομή για το ακρωτήριο Kumukahi

Ο φάρος στο ακρωτήρι​

Έχοντας πάει πλέον 15:00, ξεκινήσαμε για να δούμε τον #137. Η διαδρομή που θα κάναμε ήταν από τη διασταύρωση που άρχιζε ο χωματόδρομος μέχρι το τέρμα του στην παραλία Kaimu στα νοτιοδυτικά. Το τμήμα της διαδρομής που ήταν παραλιακό, είναι κατά τη γνώμη μου η ομορφότερη διαδρομή που κάναμε με το αυτοκίνητο όσες μέρες μείναμε στα νησιά.
Στο βορειοανατολικό άκρο του παραλιακού #137, βρίσκεται το Ahalanui Beach Park. Στην περιοχή υπάρχουν θερμές πηγές, οι οποίες συνδέονται με μια πισίνα δίπλα από τη θάλασσα. Το θαλασσινό νερό εισχωρεί στην πισίνα, αλλά παρά τα κύματα της θάλασσας, το νερό στην πισίνα παραμένει ήρεμο. Υπάρχει και ναυαγοσώστης. Το νερό είναι ζεστό και είναι ό,τι πρέπει για χαλάρωση. Όταν είχαμε επισκεφθεί το μέρος ήταν και ένας ηλικιωμένος που έπαιζε γιουκαλίλι!

Η πισίνα στο Ahalanui Beach Park​

Συνεχίζοντας νοτιοδυτικά, λίγο μετά το Ahalanui, βρίσκεται το Isaac Hale Beach Park. Το τοπίο εδώ είναι πιο άγριο, με μεγάλες πέτρες στη θάλασσα. Σχεδόν όλος ο κόσμος εδώ, ήταν ντόπιοι νεαροί, και το μέρος προσφέρεται για σέρφινγκ.

Το Isaac Hale Beach Park​

Από εδώ και πέρα, το τοπίο είναι πανέμορφο, με ωραία βλάστηση πάνω από τη λάβα που καταλήγει στην ακτή. Κατά μήκος του δρόμου, υπάρχουν διάφορα σημεία που μπορεί κανείς να σταματήσει και να βγάλει φωτογραφίες.

Πανέμορφα τοπία κατά μήκος του #137​

Ο #137 καταλήγει στην παραλία Kaimu, πριν αλλάξει σε #130 και αλλάξει πορεία ξαφνικά προς τα βόρεια. Η έκρηξη στον κρατήρα Puu Oo το 1990, ήταν αυτή που δημιούργησε το τοπίο που βλέπουμε σήμερα. Από την λάβα που εκτοξεύθηκε, καλύφθηκε το χωριό Kalapana και καταστράφηκε η παλιά γραφική παραλία Kaimu, με την τότε μαύρη άμμο. Σήμερα, μπορεί κάποιος να περπατήσει πάνω στην στερεοποιημένη λάβα, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος είναι Pahoehoe και είναι λιγότερο αιχμηρή. Μετά από λίγο περπάτημα, φτάνει κανείς στην μικρή παραλία με βότσαλο, που έχει αρχίσει να σχηματίζεται δίπλα από τη θάλασσα.

Η λάβα Pahoehoe

Το τοπίο και η παραλία στο Kaimu​

Για τον γυρισμό, πήραμε τον #130 που βγάζει στο Hilo. Τα σημερινά τοπία που αντικρίσαμε, ήταν επίσης πανέμορφα. Οι εκτάσεις της στερεοποιημένης λάβας ήταν σίγουρα εντυπωσιακές. Το σημερινό βράδυ θα ήταν το τελευταίο στο Hilo. Αύριο πρωί, θα αλλάζαμε αυτοκίνητο παίρνοντας ένα Jeep Wrangler και θα φεύγαμε για το Mountain View, περίπου 45 λεπτά (μαζί με την κίνηση στον δρόμο του αεροδρομίου) από το Hilo. Για τις επόμενες 3 ημέρες, θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την "πηγή του κακού" στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων.

 

[katkats]

Η ιστορία σου είναι πραγματικός θησαυρός. Χίλια μπράβο!

Μια απορία που μου έχει κολλήσει εδώ και λίγη ώρα που τελείωσα το προηγούμενο κεφάλαιο: Ποια είναι η Πελε;

 

[Nikos1986]

Καλημέρα @katkats και σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου!

Η Πέλε, σύμφωνα με τη Χαβανέζικη μυθολογία, είναι η θεά των ηφαιστείων και της λάβας. Σύμφωνα με την παράδοση ξεκίνησε από την Ταϊτή και έμεινε σε διάφορα ηφαίστεια των νησιών, με τη σειρά που αυτά αναδύθηκαν από τη θάλασσα. Με βάση τον μύθο, σημερινό σπίτι της, είναι ο κρατήρας Halemaumau (ο κύριος κρατήρας που εκρήγνυται) στο Κιλαουέα.

Καθώς οι επιστήμονες έχουν υιοθετήσει πολλές χαβανέζικες λέξεις ως ορολογίες στην ηφαιστειολογία, έχουν μείνει εκφράσεις όπως "μαλλιά της Πέλε" και "δάκρυα της Πέλε". Θα βάλω και ένα μικρό "λεξικό" για τα ηφαίστεια στο post για το πάρκο των ηφαιστείων, χρήσιμο για όποιον αποφασίσει να επισκεφθεί τα νησιά αυτά ή κάποιο άλλο με ηφαίστειο.

 

[KIKI]

μπραβο Νίκο για τη λεπτομερή ιστορία σου και τις ωραίες φωτογραφιες .
Διαβαζοντας την νοιωθω πολυ τεμπέλα , ημουνα στο Μεγαλο Νησι πανω απο 2 μηνες με 2 τριημερα στο Μαουι και σε σχεση με σενα ειδα λίγα πραγματα .

 

[Nikos1986]

μπραβο Νίκο για τη λεπτομερή ιστορία σου και τις ωραίες φωτογραφιες .
Διαβαζοντας την νοιωθω πολυ τεμπέλα , ημουνα στο Μεγαλο Νησι πανω απο 2 μηνες με 2 τριημερα στο Μαουι και σε σχεση με σενα ειδα λίγα πραγματα .

Δεν πειράζει, σημασία έχει όπου πας να γυρίσεις μετά με ωραίες αναμνήσεις. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημα, τώρα που το σκέφτομαι και 2 μήνες, κάθε μέρα στην Hapuna!

 

[Nikos1986]

12. Τα Ηφαίστεια του Μπιγκ Άιλαντ

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το 2015, το Κιλαουέα βρισκόταν στη φάση εκρήξεων που είχε ξεκινήσει από το 1983.

Η περίοδος αυτή της ηφαιστειακής δραστηριότητας κορυφώθηκε το 2018 - 2019, με μεγάλες καταστροφές εντός και εκτός του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων. Από το 2019 μέχρι σήμερα (2020), το ηφαίστειο φαίνεται να έχει ηρεμήσει, αλλά διάφορα μέρη που επισκεφθήκαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έχουν κλείσει, πιθανόν επ'αόριστον (όπως το Jaggar Museum που πλέον βρίσκεται στο χείλος της καλντέρας).

Αν κάποιος σκοπεύει να πραγματοποιήσει ταξίδι στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, ας ρίξει πρώτα μια ματιά στο επίσημο site της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων εδώ και εδώ για να ελέγξει πρώτα ποια τμήματα από αυτά που περιγράφω στην ιστορία είναι επισκέψιμα και ποια όχι.


Όπως και όλα τα νησιά της Χαβάης, έτσι και το Big Island, έχει αναδυθεί από τη θάλασσα λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητας. Το νησί "αποτελείται" από 5 ηφαίστεια: το Kohala στα βόρεια, το Hualalai στα δυτικά, το Mauna Loa στα νότια, και το Kilauea στα ανατολικά, και το Mauna Kea στο κέντρο.
Το ηφαίστειο Kohala, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού και θεωρείται σβησμένο ηφαίστειο, με τελευταία έκρηξη περίπου το 60.000 π.Χ.

Το Hualalai βρίσκεται στο δυτικό τμήμα, κοντά στην πόλη της Kona. Θεωρείται ενεργό, αλλά "κοιμάται" από το 1.801.

Το Mauna Kea ("Λευκό Βουνό"), με ύψος 4.205 μέτρα είναι η υψηλότερη κορυφή των νησιών. Το ηφαίστειο κατατάσσεται στα πιθανώς ενεργά. Η τελευταία του έκρηξη πραγματοποιήθηκε το 2.600 π.Χ.

Το Mauna Loa ("Μακρύ Βουνό") είναι ενεργό, με ύψος 4.169 μέτρα. Η τελευταία έκρηξη έγινε το 1984. Το τεράστιο αυτό ηφαίστειο, με διαστάσεις 100 km x 50 km, καταλαμβάνει όλο το νότιο τμήμα του νησιού και είναι το πιο ογκώδες ηφαίστειο του πλανήτη.

Το Kilauea βρίσκεται στους πρόποδες του Mauna Loa, και φτάνει σε ύψος τα 1.243 μέτρα. Η τελευταία φάση εκρήξεων, ξεκίνησε το 1983 και διαρκεί (με εξάρσεις και υφέσεις) μέχρι σήμερα.

Τις επόμενες 3 ημέρες, θα βλέπαμε τα 3 τελευταία ηφαίστεια. Σχεδιάζαμε την πρώτη ημέρα (27/3) να βλέπαμε αρχικά το Mauna Loa, και το βράδυ να πηγαίναμε στο Mauna Kea για παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού. Τις επόμενες 2 ημέρες (28/3 και 29/3) θα επισκεπτόμασταν το Kilauea.

Ημέρα 17: Mauna Kea
Σήμερα το πρωί θα είχαμε πρώτα απ’όλα μετακόμιση. Μέχρι τώρα, μένοντας στο Hilo, είχαμε κάνει διαδρομές στο ανατολικό νησί. Επίσης το Hilo μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως βάση για επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, καθώς έχει αεροδρόμιο, ξενοδοχεία και καταστήματα. Παρ’όλ’αυτά, εμείς είχαμε επιλέξει να περάσουμε τρία βράδια στο Mountain View. Το Mountain View είναι ένα από τα χωριά (ή μάλλον "σύνολο σπιτιών") στο δρόμο που συνδέει το Hilo με το Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι κερδίζαμε περίπου 45 λεπτά από τη διαδρομή, αφού γλιτώναμε το κομμάτι του Mamalahoa Highway που περνά από το αεροδρόμιο και έχει και φανάρια. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι για κατάλυμα είχαμε βρει ένα ενοικιαζόμενο σπίτι, το οποίο φαινόταν ωραίο στο Booking και είχε καλές κριτικές, αλλά φαινόταν στη μέση του πουθενά. Ήταν η πρώτη φορά που θα μέναμε σε διακοπές εκτός ξενοδοχείου. Έτσι, είπαμε δοκιμαστικά να το κλείσουμε για τις μέρες που θα επισκεπτόμασταν τα ηφαίστεια. Μείναμε στο Secluded Rainforest Retreat. Για την επιλογή μας δικαιωθήκαμε πλήρως. Το σπίτι ήταν πολύ όμορφο. Είχε 3 υπνοδωμάτια, βεραντούλα με σήτα, κήπο και πάρα πολύ ησυχία. Καθώς ήταν στο δάσος, για φαγητό κλπ έπρεπε να πάμε στο Hilo, αλλά είχε ψυγείο και κουζίνα, οπότε αν κάποιος ήθελε μπορούσε να αγοράσει τρόφιμα και να μαγειρέψει εκεί. Δυστυχώς τις μέρες που μείναμε εκεί, λείπαμε από το πρωί ως το βράδυ και δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τους ιδιοκτήτες.

Το σαλόνι και η κουζίνα στο σπίτι που μείναμε

Το σπίτι και η αυλή στο πίσω μέρος​

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι κατά τις 12:30, αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο, όπου θα παραδίδαμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για τις πρώτες ημέρες και θα παραλαμβάναμε ένα Jeep Wrangler. Με αυτό, θα πηγαίναμε στα ηφαίστεια.

Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, θα αναχωρούσαμε για τον Saddle Road (Route 200). Ο δρόμος αυτός, συνδέει χοντρικά το Hilo στην ανατολή με την Waimea στον βορρά, περνώντας ανάμεσα από τους 2 γίγαντες: το Mauna Loa στα νότια και το Mauna Kea στα βόρεια. Ερχόμενοι από το Hilo, σε μια ευθεία του Saddle Road, υπάρχει ένα πάρκινγκ στα αριστερά. Περίπου σε αυτό το ύψος, σε υψόμετρο 2.500 μέτρων, ξεκινά πρώτα ένας δρόμος αριστερά, ο οποίος ανεβαίνει στο Mauna Loa (4.169 μέτρα). Λίγο μετά, από τα δεξιά, φεύγει ο δρόμος για το Mauna Kea (4.205 μέτρα). Αρχικά θα κατευθυνόμασταν στον Weather Station στο Mauna Loa. Στη συνέχεια θα φεύγαμε για να κατέβουμε στον Saddle Road και, περνώντας απέναντι, θα ανεβαίναμε στο Onizuka Center for International Astronomy στο Mauna Kea. Εκεί θα καθόμασταν μέχρι το βράδυ, καθώς αστρονόμοι βγάζουν τηλεσκόπια για νυχτερινή παρατήρηση του ουρανού. Αυτό ήταν το σχέδιο.

Είχαμε επιλέξει να αλλάξουμε αυτοκίνητο για να είμαστε καλυμμένοι, καθώς είχαμε διαβάσει αντικρουόμενες απόψεις για την αναγκαιότητα ενός 4x4 για την οδήγηση στον Saddle Road, στο Mauna Kea (μέχρι το Onizuka Center for International Astronomy) και στο Mauna Loa (μέχρι τον Weather Station). Είχαμε διαβάσει ότι κάποιες εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων δεν επιτρέπουν την οδήγηση στον Saddle Road (οδηγός DK) και ότι για την οδήγηση στον δρόμο για το Onizuka Center for International Astronomy απαιτείται 4x4 (οδηγός National Geographic). Αντίθετα, στο site του Onizuka Center for International Astronomy, ανέφερε πως η πρόσβαση είναι δυνατή και με "συμβατικό" αυτοκίνητο. Ακόμη και στο πιο κακοτράχαλο Mauna Loa, υπήρχαν φωτογραφίες στο Google Maps, που φαίνεται ένα οικογενειακό αυτοκίνητο παρκαρισμένο στον Weather Station. Επίσης, καθώς ο Saddle Road είναι ο κύριος οδικός άξονας ανατολής-δύσης, κάποιος που νοικιάζει αυτοκίνητο δεν έστεκε να είναι περιορισμένος στο μισό νησί.

Τέλος πάντων, όταν νοικιάσαμε την Camaro από την Avis δεν μας είχαν πει κάτι σχετικό. Εκ των υστέρων, έχοντας οδηγήσει στον Saddle Road και έως το Onizuka Center for International Astronomy στο Mauna Kea, μπορώ να πω πως δεν χρειάζεται κάποιο 4x4 για να τα βγάλει πέρα. Όμως τότε δεν το ξέραμε, και κάναμε το λάθος (αν και, πάλι εκ των υστέρων, ουδέν κακόν αμιγές καλού) να πάμε για να νοικιάσουμε το Jeep από την Dollar.

Φτάνοντας κατά τις 1:30 στο αεροδρόμιο, αφήσαμε με μισή καρδιά την Camaro. Το πρόβλημα άρχισε όταν πήγαμε στο γκισέ της Dollar για να πάρουμε το Wrangler. Όταν μετά από κανένα δεκάλεπτο εμφανίστηκε η υπάλληλος, ανάμεσα στα υπόλοιπα που μας ζήτησε για να μας δώσει το αμάξι, ήταν το voucher της κράτησης. Το αυτοκίνητο το είχαμε κλείσει μέσω της Hawaiian, ως μέρος από ένα πακέτο αεροπορικών-ξενοδοχείου-αυτοκινήτου. Το μόνο έγγραφο που μας είχε στείλει η Hawaiian, ήταν ένα έγγραφο που ανέφερε τις ημερομηνίες και τους κωδικούς των πτήσεων, του ξενοδοχείου και του αυτοκινήτου. Η υπάλληλος περίμενε όπως φαίνεται κάποιο άλλο, ξεχωριστό έγγραφο μόνο για το αυτοκίνητο, το οποίο δεν είχαμε. Ύστερα από αρκετή ώρα, δύο τηλέφωνα στη Hawaiian και την διαμεσολάβηση μιας πολύ ευγενικής υπαλλήλου της Hawaiian από το check-in του αεροδρομίου, τελικά πήραμε το αυτοκίνητο με το έγγραφο που μας είχε δώσει αρχικά η Hawaiian. Πλέον η ώρα όμως είχε πάει 3. Έτσι, δυστυχώς, το Mauna Loa έμενε έξω, καθώς δεν θέλαμε να χάσουμε την παρατήρηση από το Onizuka.

Όπως διαπιστώσαμε και στην πράξη, δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο για να οδηγήσεις στον Saddle Road. Ίσως κάποια σχόλια που κυκλοφορούν είναι παλιά και ο δρόμος παλιά να ήταν δύσκολος, όμως όχι πια. Ο δρόμος είναι κατά κύριο λόγο μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση και χωρίς διαχωριστικό. Κοντά στο Hilo έχει στροφές, ενώ στη συνέχεια έχει ευθείες. Επίσης, αν και υπάρχουν ευθείες που μπορείς να τρέξεις, θέλει προσοχή στα όρια ταχύτητας, καθώς έχει πολύ αστυνομία. Το επικίνδυνο είναι το βράδυ, που βγάζει πυκνή (αρκετά πυκνή μάλλον) ομίχλη ανάμεσα στο Hilo και στα ηφαίστεια. Εδώ θέλει πολύ προσεκτική οδήγηση, αν και αυτό δεν έχει σχέση με το είδος του οχήματος που έχεις νοικιάσει.
Το τοπίο γύρω από τον Saddle Road είναι εντυπωσιακό, με την λάβα των ηφαιστείων να φτάνει μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Από τη μια πλευρά στα βόρεια, βρίσκεται το ζαρωμένο Mauna Kea. Από την άλλη, το κυριολεκτικά τεράστιο Mauna Loa, το οποίο χρειάζεται πανοραμική φωτογραφία για να χωρέσει.
Η διαδρομή από τον Saddle Road στο Onizuka Center for International Astronomy, αν και σε κάποια σημεία λίγο απότομη, δεν είναι κάτι που να χρειάζεται 4x4. Στην αρχή του δρόμου για το Mauna Kea, μπορεί κάποιος να σταματήσει για να θαυμάσει το τοπίο.

Το Mauna Kea (πάνω) και το μέρος του Mauna Loa (κάτω), από τον δρόμο που συνδέει τον Saddle Road με το Mauna Kea​

Το κέντρο πήρε το όνομά του προς τιμήν του Elison Onizuka, αστροναύτη από την Kona που επέβαινε στο διαστημικό λεωφορείο Challenger και σκοτώθηκε στο δυστύχημα του 1986. Στο κέντρο παρουσιάζονται διάφορα εκθέματα σχετικά με το διάστημα, ενώ προβάλλονται και ντοκιμαντέρ. Όταν βραδιάζει, επιστήμονες τοποθετούν τηλεσκόπια έξω από το κέντρο, και ο κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει το φεγγάρι, διάφορους πλανήτες, αστέρια, νεφελώματα κλπ. Οι επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους είναι και φοιτητές, δίνουν πληροφορίες για τα διάφορα ουράνια σώματα. Επίσης εξιστορούν τις ερμηνείες που έδιναν οι αρχαίοι πολιτισμοί, μεταξύ αυτών και οι αρχαίοι Έλληνες και οι Πολυνήσιοι, για το σχηματισμό των αστερισμών και τα διάφορα αστρονομικά φαινόμενα. Οι παρατηρήσεις από τη συγκεκριμένη τοποθεσία είναι πάρα πολύ καθαρές, με τα αστέρια να μην τρεμοπαίζουν και συνήθως ο ουρανός να καθαρίζει ήδη από το απόγευμα από τα όποια σύννεφα. Παρ’όλ’αυτά, το βράδυ κάνει κρύο (στις 8:30 ήδη είχε γύρω στους 7 βαθμούς) και είναι πιθανό να φυσάει. Οπότε είναι καλό, αν κάποιος σκοπεύει να επισκεφθεί το κέντρο και να μείνει ως το βράδυ, να έχει κάποιο μπουφάν, ή έστω ένα πουλόβερ.

Η θέα από το πάρκινγκ του Onizuka

Κάθε βράδυ τοποθετούνται τηλεσκόπια για το κοινό, έξω από το Onizuka​

Από το Onizuka Center for International Astronomy στα 2.800 μέτρα, ο δρόμος συνεχίζει προς την κορυφή του Mauna Kea στα 4.205 μέτρα. Στην κορυφή βρίσκονται τα δίδυμα τηλεσκόπια Keck 1 & 2. Επίσης, στο βουνό υπάρχει παγετώνας. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται η είσοδος στα τηλεσκόπια, αλλά υπάρχει και το W. M. Keck Observatory Center στην Waimea, που είναι ανοικτό για το κοινό 10:00-14:00. Ο δρόμος μετά το Onizuka δεν ξέρω αν είναι κατάλληλος μόνο για 4x4, οπότε αν κάποιος σκοπεύει να φτάσει ως τέρμα καλό είναι να το ψάξει. Επίσης, όσο ήμασταν στο Onizuka, είδαμε πολλά βανάκια να κατεβαίνουν, οπότε ίσως να οργανώνονται και ομαδικές επισκέψεις στην κορυφή.

Σίγουρα η σημερινή επίσκεψη στο Onizuka, επιβάλλεται για όποιον εκτός από τα ταξίδια, έχει πάθος και με την αστρονομία. Εντυπωσιασμένοι από το θέαμα, ξεκινήσαμε για να γυρίσουμε στο σπίτι. Αφού περάσαμε την πυκνή ομίχλη στο δρόμο προς το Mountain View, φτάσαμε στο σπίτι και πέσαμε για ύπνο.

Ημέρες 18 & 19: Kilauea
Το Kilauea, ένα από τα γνωστότερα ηφαίστεια στον κόσμο, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό Big Island. Το ηφαίστειο δεν είναι ψηλό, έχοντας ύψος 1.243 μέτρα. Το Kilauea βρίσκεται σε φάση εκρήξεων από τις 3 Ιανουαρίου 1983. Η συνεχής δραστηριότητά, του δίνει την δυνατότητα να "ξεθυμαίνει", και τα ξεσπάσματα να μην είναι (τις περισσότερες φορές) τόσο εκρηκτικά.
Το Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, που ιδρύθηκε το 1926, έχει έκταση σχεδόν 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει το Kilauea, το Mauna Loa, καθώς και πολλούς άλλους μικρότερους κρατήρες. Τα εισιτήρια του Πάρκου ισχύουν για 1 εβδομάδα και ο κάτοχος μπορεί να επισκεφθεί το Πάρκο στο διάστημα αυτό, δείχνοντας το εισιτήριο στην είσοδο. Η πρόσβαση στο Πάρκο είναι εύκολη, καθώς υπάρχει δρόμος που ανεβαίνει μέχρι την είσοδο.

Η γενική δομή του Πάρκου γύρω από το Kilauea έχει ως εξής. Η καλντέρα του Kilauea, έχει διάμετρο 4 km. Στο δυτικό άκρο της, βρίσκεται ο κρατήρας Halemaumau. Ο κρατήρας αυτός, με διάμετρο 900 μέτρα και βάθος 90 μέτρα, είναι ένας από τους κρατήρες του ηφαιστείου που έχει ενεργοποιηθεί. Ανατολικά από την καλντέρα, βρίσκεται ο κρατήρας Kilauea Iki. Τη διαδρομή γύρω από την καλντέρα του Kilauea (με τον κρατήρα Halemaumau στο εσωτερικό) και τον κρατήρα Kilauea Iki, την κάνει ο δρόμος Crater Rim Drive. Σε αυτό το τμήμα του Πάρκου υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα μονοπάτια. Από τον Crater Rim Drive, ξεκινά ο Chain of Craters Road, ο οποίος καταλήγει στη θάλασσα. Μεταξύ των πολλών άλλων κρατήρων που βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου, είναι και ο Puu Oo Crater, ο οποίος επίσης έχει ενεργοποιηθεί. Η έξαρση στην οποία βρίσκονται οι κρατήρες Halemaumau και Puu Oo, έχει σαν συνέπεια μέρος του Πάρκου να έχει κλείσει προληπτικά. Οι rangers του πάρκου είναι πολύ κατατοπιστικοί, ενώ υπάρχουν σε πολλά σημεία χάρτες και επεξηγηματικές πινακίδες. Ο προσανατολισμός είναι εύκολος, καθώς το σύννεφο που βγάζει ο Halemaumau είναι ορατό από παντού.
Επίσης, ο καιρός είναι απρόβλεπτος. Μπορεί να χρειάζεται καπέλο λόγω του ήλιου, ενώ σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να σχηματιστούν σύννεφα και να αρχίσει να βρέχει. Επίσης το βράδυ συνήθως φυσάει και κάνει κρύο, σε βαθμό που να χρειάζεται ζακέτα για να μείνει κάποιος έξω για να θαυμάσει την κόκκινη λάμψη της λάβας.

Τρισδιάστατος χάρτης του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων​

Για την εξερεύνηση του Kilauea αφιερώσαμε 2 ημέρες. Τηνπρώτη ημέρα είδαμε τα εξής: Earthquake Trail, Halemaumau Trail, Iliahi Trail, Steam Vents, Sulfur Banks, Jaggar Museum. Την δεύτερη ημέρα είδαμε τα υπόλοιπα: Thurston Lava Tube, Kilauea Iki Trail, Devastation Trail, Crater Rim Drive, Chain of Craters Road, Jaggar Museum. Σε κάποια από αυτά η πρόσβαση επιτρεπόταν μέχρι κάποιο σημείο την περίοδο που πήγαμε (28-29/3/2015). Επίσης δεν αφιερώσαμε όση ώρα ίσως θα χρειαζόταν στον Chain of Craters Road. Όταν επισκεφθήκαμε το Πάρκο, το τμήμα που ήταν κλειστό ήδη από τις αρχές του 2015, ήταν ουσιαστικά όλο το εσωτερικό της καλντέρας του Kilauea και ολόκληρη η νοτιοδυτική πλαγιά του ηφαιστείου. Επίσης το τμήμα γύρω από τον κρατήρα Puu Oo, συμπεριλαμβανομένου και του μονοπατιού που τον συνδέει με τον Chain of Craters Road. Τέλος, είχε κλείσει το παραθαλάσσιο μονοπάτι, που ξεκινά από το τέρμα του Chain of Craters Road.

Χάρτης με τα μονοπάτια γύρω από την καλντέρα του Kilauea (το μπλε τμήμα είχε ανοίξει για τους πεζούς την περίοδο που επισκεφθήκαμε το Πάρκο)​

Η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων ξεκινά από το Κέντρο Επισκεπτών. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν χάρτες του πάρκου καθώς και ένας ανάγλυφος χάρτης του Big Island. Υπάρχουν rangers που δίνουν πληροφορίες στους επισκέπτες και διοργανώνουν ξεναγήσεις. Επίσης, βοηθούν πολύ στην οργάνωση της επίσκεψης στον χώρο, κάποιοι πίνακες με τα κυριότερα αξιοθέατα και ποια από αυτά μπορούν να "ομαδοποιηθούν", ανάλογα με τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει κάποιος. Τα μονοπάτια εκείνου του σημείου του πάρκου, ξεκινούν από το Volcano House, που βρίσκεται απέναντι από το Κέντρο Επισκεπτών.

Το Earthquake Trail συνδέει το Volcano House με τον κρατήρα Kilauea Iki, περνώντας κατά μήκος της κορυφής του Waldron Ledge. Ο δρόμος αυτός χρησιμοποιούταν από τα αυτοκίνητα, μέχρι το 1983. Ένας σεισμός στο Mauna Loa, μεγέθους 6,6 ρίχτερ κατέστρεψε σε σημαντικό βαθμό τον δρόμο. Τμήματα του δρόμου αποτελούν το μονοπάτι, μήκους σχεδόν 1 km. Η πεζοπορία είναι εύκολη, καθώς το έδαφος είναι επίπεδο. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής υπάρχουν καθιζήσεις, τόσο στον δρόμο, όσο και στις άκρες. Η φύση έχει αρχίσει να καταλαμβάνει πάλι τον δρόμο, με χόρτα να ξεπηδούν από τις ρωγμές της ασφάλτου και θάμνοι και δέντρα να κρύβουν πολλές από τις καθιζήσεις στα πλάγια. Όμως το μονοπάτι παραμένει ασφαλές για πεζοπορία, καθώς οι περισσότερες επικίνδυνες περιοχές είναι περιφραγμένες. Όπου το επιτρέπει η βλάστηση, υπάρχει θέα στην καλντέρα του Kilauea, με την καλύτερη από το Waldron Ledge Overlook, που βρίσκεται στην άκρη ενός παλιού χώρου στάθμευσης στα μισά της διαδρομής. Υπάρχουν διάφορες διακλαδώσεις με διπλανά μονοπάτια και παλιούς δρόμους, αλλά ο καπνός από το Kilauea βοηθά στον προσανατολισμό.

Καθιζήσεις στην άκρη του Earthquake Trail

Τμήμα του Earthquake Trail​

Από την αρχή του Earthquake Trail (έξω από το Volcano House), ξεκινά το Halemaumau Trail. Πιθανότατα είναι το εντυπωσιακότερο μονοπάτι του πάρκου, καθώς κατεβαίνει στην βάση της καλντέρας του Kilauea και περνά ακριβώς δίπλα από τον κρατήρα Halemaumau. Το μονοπάτι είναι κουραστικό, καθώς είναι γύρω στα 12 km πήγαινε-έλα. Όμως προσφέρει εντυπωσιακή θέα στην καλντέρα και στον ίδιο τον κρατήρα. Καθώς την περίοδο που επισκεφθήκαμε τα νησιά υπήρχαν πολλές αναθυμιάσεις λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητα στον Halemaumau, το μεγαλύτερο τμήμα του μονοπατιού ήταν κλειστό. Επιτρεπόταν η κατάβαση στην καλντέρα, μέχρι την ταμπέλα με τον αριθμό 10, δηλαδή έως την βάση της καλντέρας. Μία απόσταση 1,5 km με το μονοπάτι να κατεβαίνει 130 μέτρα. Η διαδρομή έως κάτω δεν ήταν ιδιαίτερα κουραστική. Το μονοπάτι περιστοιχιζόταν από δέντρα και βράχους, που κατά καιρούς έχουν κυλίσει από την κορυφή της καλντέρας. Στη διαδρομή συναντήσαμε λίγα άτομα, καθώς την κάναμε στο καταμεσήμερο. Όμως η θέα και η αίσθηση όταν φτάσαμε στο τέλος ήταν μοναδική. Μπορεί να είχε κλείσε τμήμα του μονοπατιού, αλλά αυτό είχε σαν συνέπεια, μπροστά μας να απλώνεται η επίπεδη ξεραμένη λάβα μέχρι τον κρατήρα Halemaumau και να μην υπάρχει ψυχή σε εκείνο το σημείο. Ίσως να είναι κλισέ, αλλά σίγουρα το να βρίσκεσαι εκεί σε κάνει να αναλογίζεσαι πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στην δύναμη της φύσης.

Θέα του κρατήρα Halemaumau από την αρχή του Halemaumau Trail

Τμήμα του Halemaumau Trail

Φτάνοντας στην βάση της καλντέρας, προσπαθούμε να αγνοήσουμε τα βράχια που κρέμονται στα τοιχώματα

Ο πυθμένας της καλντέρας του Kilauea, όταν κατεβαίνεις κάτω​

Ανεβαίνοντας στην κορυφή της καλντέρας από το Halemaumau Trail, συνεχίσαμε την πεζοπορία στο Iliahi Trail. Το μονοπάτι αυτό συνδέει το Volcano House με τις Steam Vents. Η διαδρομή είναι περίπου 1-1,5 km. Το μονοπάτι περιστοιχίζεται από δέντρα και θάμνους, με αποτέλεσμα να είναι κατά βάση σκιερό. Παρά τα δέντρα όμως, υπάρχουν σημεία με θέα στην καλντέρα. Υπάρχουν και κάποιες ρωγμές στο έδαφος δεξιά και αριστερά από το μονοπάτι, αλλά είναι περιφραγμένες. Προς το τέλος του μονοπατιού, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους ρωγμές από τις οποίες ξεπετάγεται καυτός ατμός και αναθυμιάσεις. Σε κάποιες από αυτές το θέαμα είναι σαν αυτό μιας κατσαρόλας που βράζει, ενώ υπάρχουν και άλλες ρωγμές που φαίνεται να ξεπετάγεται ένα μικρό σύννεφο.

Θέα της καλντέρας από το Iliahi Trail (το κόκκινο κτήριο είναι το Volcano House)

Ατμοί που βγαίνουν από τις ρωγμές του εδάφους, κατά μήκος του Iliahi Trail​

Το θέαμα όμως κορυφώνεται, φτάνοντας στις Steam Vents. Από το συγκεκριμένο σημείο, δημιουργείται η εντύπωση πως έχει πάρει φωτιά η πλαγιά, ενώ υπάρχει και άπλετη θέα στην καλντέρα.

Από τις Steam Vents, δίνεται η εντύπωση πως η πλαγιά έχει πάρει φωτιά​

Για την επιστροφή, πίσω στο Κέντρο Επισκεπτών, επιλέξαμε το Sulfur Banks Trail. Το μονοπάτι αυτό, μήκους 1,5 km περνά δίπλα από τοπία που έχουν βαφτεί κίτρινα. Διοξείδιο του θείου και υδρόθειο που περιέχονται στα αέρια του ηφαιστείου, αντιδρούν παράγοντας καθαρό θειάφι, που εναποτίθεται στα βράχια. Στην περιοχή, και ανάλογα με τον αέρα, υπάρχει μυρωδιά. Το κάψιμο οφείλεται στο διοξείδιο του θείου, ενώ το υδρόθειο μυρίζει σαν κλούβιο αυγό. Πέρα από το "κίτρινο τοπίο", συνεχίζουν να υπάρχουν ρωγμές από τις οποίες βγαίνουν αέρια.

Κίτρινα τοπία στις Sulfur Banks​

Κατά τις 5:15, ξεκινήσαμε από το Κέντρο Επισκεπτών για το Jaggar Museum. Ο καθηγητής γεωλογίας στο MIT, Thomas Jaggar, ίδρυσε το Hawaiian Volcano Observatory στο Kilauea, ενώ πίεσε για την ίδρυση του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων. Επίσης, μεταξύ άλλων, ανέπτυξε τεχνικές για την μέτρηση της κλίσης του εδάφους, της θερμοκρασίας της λάβας και της σεισμικής δραστηριότητας. Το μουσείο που έχει πάρει το όνομα του καθηγητή, βρίσκεται λίγο πριν το σημείο που έχει κλείσει από τα βόρεια ο Crater Rim Drive. Αφότου έκλεισε τμήμα της καλντέρας, είναι το κοντινότερο σημείο που επιτρέπεται να φτάσει κάποιος στον κρατήρα Halemaumau.

Ύστερα από το κλείσιμο τμήματος του Halemaumau Trail, το Jaggar Museum είναι το κοντινότερο σημείο που μπορεί να φτάσει κανείς στον κρατήρα Halemaumau​

Το μουσείο, αν και μικρό, περιλαμβάνει διάφορα ενδιαφέροντα εκθέματα σχετικά με την ηφαιστειολογία και την σεισμολογία. Μεταξύ άλλων, περιγράφεται ο σχηματισμός των νησιών και τα είδη των ηφαιστείων. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σεισμογράφοι, καθώς και μια πλάκα που είναι συνδεδεμένη με ένα σεισμογράφο και καταγράφονται οι δονήσεις από κάποιον που χοροπηδάει πάνω στην πλάκα.

Γράφημα (πάνω) και συσκευή σεισμογράφου (κάτω) από το Jaggar Museum

Επεξήγηση του τρόπου σχηματισμού των νησιών, στο Jaggar Museum​

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότεροι επισκέπτες κατέφθαναν στον χώρο έξω από το μουσείο, για να θαυμάσουν το θέαμα του κρατήρα Halemaumau στον σκοτεινό ουρανό. Παρ’όλ’αυτά, τα βράδια εκεί πάνω έκανε κρύο και είχε αέρα, οπότε μια ζακέτα είναι απαραίτητη για να μπορεί κάποιος να μείνει έξω για ώρα.

Φωτογραφίες του κρατήρα, όσο πέρναγε η ώρα​

Την επόμενη ημέρα, σειρά είχε το νοτιοανατολικό τμήμα του πάρκου. Ξεκινήσαμε από τον Thurston Lava Tube. Ο αγωγός λάβας, βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του κρατήρα Kilauea Iki. Το μονοπάτι που κατεβαίνει στην είσοδο του Thurston, φαίνεται σαν να βυθίζεται στα βάθη της ζούγκλας, λόγω της πυκνής βλάστησης. Ο αγωγός λάβας, σχηματίστηκε πριν από περίπου 500 χρόνια. Η λάβα που διερχόταν από το πέρασμα έλιωσε πετρώματα της κορυφής, σχηματίζοντας τους σταλακτίτες. Ένα χρόνο αφότου σταμάτησαν οι εκρήξεις στο ηφαίστειο, ο αγωγός είχε "αδειάσει" από την λάβα, αφήνοντας το τούνελ που υπάρχει σήμερα. Το πέρασμα αυτό έχει μήκος περίπου 200 μέτρα και υπάρχουν λάμπες που φωτίζουν την διαδρομή.

Το εσωτερικό και η έξοδος του Thurston Lava Tube​

Μπορεί το μεγαλύτερο τμήμα του Halemaumau Trail να ήταν κλειστό, όμως η ευκαιρία να διασχίσουμε ένα κρατήρα μας δόθηκε στο Kilauea Iki Trail. Το μονοπάτι μήκους σχεδόν 4 km, ξεκινά ακριβώς απέναντι από το μονοπάτι που κατεβαίνει στον Thurston Lava Tube, και καταλήγει σε έναν "ισθμό" μεταξύ του κρατήρα Kilauea Iki και της καλντέρας Kilauea. Το μονοπάτι αυτό σίγουρα είναι κουραστικό, καθώς πρέπει κάποιος να κατέβει (και η κούραση είναι στο να ξανανέβει) τα 120 μέτρα στον πυθμένα του κρατήρα. Για την διαδρομή υπάρχουν 2 επιλογές. Αν κάποιος χρησιμοποιήσει το ανατολικό χείλος του κρατήρα, υπάρχει ένα κατηφορικό μονοπάτι, το οποίο, αν και όχι επικίνδυνο, είναι όμως κουραστικό στην ανάβαση. Στο δυτικό χείλος, είχα βρει στο internet πως υπάρχουν σκαλοπάτια. Καθώς τα σκαλοπάτια ακούγονταν πιο κουραστικά, επιλέξαμε να κατέβουμε από τα ανατολικά, να διασχίσουμε τον κρατήρα και να γυρνούσαμε πίσω, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που ήρθαμε.

Ο κρατήρας Kilauea Iki​

Η κατηφόρα μέχρι τον πυθμένα είναι εύκολη, με δέντρα να ρίχνουν σκιά στο μονοπάτι. Φτάνοντας κάτω, η βλάστηση ξαφνικά διακόπτεται. Το τοπίο σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, μέχρι το απέναντι τοίχωμα του κρατήρα, είναι κρανίου τόπος. Η διαδρομή μέχρι το απέναντι "άνοιγμα" είναι σχεδόν επίπεδη, ενώ από εκεί έως το απέναντι τοίχωμα είναι ανώμαλη. Η στερεοποιημένη λάβα που απλώνεται μπροστά, έχει προέλθει από την έκρηξη του 1959. Είναι εντυπωσιακό που τόσα χρόνια μετά, υπάρχουν σημεία που το έδαφος κάτω είναι ακόμα ζεστό, κυρίως κοντά στον κώνο Puu Puai, στο "άνοιγμα" του κρατήρα. Όταν ξεκινήσαμε και μέχρι τα μέσα της διαδρομής ως απέναντι, ο ουρανός ήταν καθαρός. Περίπου 45 λεπτά μετά, και φτάνοντας απέναντι, ένα σύννεφο είχε κατέβει μέσα στον κρατήρα και είχε αρχίσει να βρέχει. Γυρίσαμε πίσω, από την ίδια διαδρομή που ήρθαμε. Η ανηφόρα πάνω στο χείλος του κρατήρα ήταν κουραστική, αλλά η διαδρομή που είχαμε κάνει άξιζε.

Η βλάστιση ξαφνικά σταματά στην βάση του κρατήρα

Ο κώνος Puu Puai

Μετά τον Puu Puai, υπάρχουν φυτά που ξεπετάγονται από τις ρωγμές του εδάφους

Το σύννεφο που είχε κατέβει στον κρατήρα, έφερε βροχή στο γύρνα​

Ακολουθώντας τον Crater Rim Road στο νότιο χείλος του Kilauea Iki Crater, υπάρχει ένα πάρκινγκ στο ύψος του κώνου Puu Puai. Πέρα από την ωραία θέα στον Kilauea Iki Crater, από το πάρκινγκ ξεκινά ένα μονοπάτι που κατευθύνεται προς τον κώνο. Επειδή το έδαφος είναι ασταθές, το μονοπάτι αυτό έχει κλείσει. Ένα άλλο μονοπάτι που βγάζει στη διασταύρωση που ξεκινά ο Chain of Craters Road, είναι το Devastation Trail. Το ασφάλτινο μονοπάτι, έχει μήκος περίπου 1 km. Το τοπίο, όπως προδίδει και το όνομα του μονοπατιού, θυμίζει έρημο από λάβα. Η περιοχή είναι ό,τι απέμεινε από την έκρηξη του διπλανού Kilauea Iki το 1959. Παρότι το μονοπάτι δεν είναι περιφραγμένο, υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες για την αστάθεια του εδάφους κοντά στα όρια του κρατήρα.

Το γυμνό τοπίο κατά μήκος του Devastation Trail​

Στο τέρμα του Devastation Trail, είναι και η διασταύρωση του Crater Rim Drive και του Chain of Craters Road. Από τις αρχές του 2015 οι υπεύθυνοι του Πάρκου έχουν κλείσει τον Crater Rim Drive προς τα δυτικά, στο νότιο χείλος της καλντέρας του Kilauea. Όμως, ένα τμήμα του πάρκου ξανάνοιξε, και έτσι κάποιος μπορεί να συνεχίσει πεζός στον Crater Rim Drive μέχρι τον κρατήρα Keanakakoi. Καθώς υπήρχε κατεβασμένη η μπάρα για τα αυτοκίνητα στη διασταύρωση, πολλοί προσπερνούσαν το σημείο. Σε όλη τη διαδρομή των 2 km συναντήσαμε μόνο 2 άτομα. Ύστερα από την αριστερή στροφή στο 1/3 της διαδρομής, το τοπίο γίνεται πραγματικά εντυπωσιακό, με ανεμπόδιστη θέα στην καλντέρα του Kilauea και τις ροές λάβας από τις διάφορες εκρήξεις. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου, βρίσκεται ο μικρότερος κρατήρας Keanakakoi. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο δρόμος κλείνει και για τους πεζούς...

Η αρχή του τμήματος του Crater Rim Drive, που είναι κλειστό για τα αυτοκίνητα

Η μεγάλη ευθεία του Crater Rim Drive, λίγο πριν κλείσει και για τους πεζούς

Ροές λάβας από τις εκρήξεις του Halemaumau Crater

Ο κρατήρας Keanakakoi, από το σημείο που έχει κλείσει ο Crater Rim Drive​

Πλέον έχοντας πάει 5:20, ξεκινήσαμε για να κατέβουμε τον Chain of Craters Road. Ο συγκεκριμένος δρόμος, ξεκινά από το Kilauea και κατευθύνεται νότια, καταλήγοντας στην θάλασσα. Με μήκος 30 km, ο δρόμος ελίσσεται ανάμεσα από πολλούς κρατήρες, εξ ου και το όνομά του. Καθώς είχε περάσει η ώρα, δεν κάναμε πολλές στάσεις στον δρόμο. Καθώς τα νησιά βρίσκονται κοντά στον ισημερινό, η νύχτα πέφτει απότομα, και στις 7 είναι ήδη βράδυ. Οδηγώντας στον δρόμο, αντικρίζει κάποιος εντυπωσιακά τοπία. Από τον κώνο του Mauna Ulu την περίοδο 1969-1974 εκτοξεύθηκαν ποτάμια λάβας, τα οποία κύλισαν προς την θάλασσα. Όπως και το Mauna Ulu τότε, έτσι και το Puu Oo εκτοξεύει λάβα από το 1986 έως σήμερα. Το μονοπάτι που κατευθύνεται στο τελευταίο, προς το παρόν έχει κλείσει. Οι ροές λάβας του Mauna Ulu έχουν διαμορφώσει το τοπίο που βλέπει κανείς οδηγώντας στον Chain of Craters Road. Παρά την καταστροφή της λάβας, υπάρχουν σημεία που η ζωή έχει αρχίσει να ξαναγεννιέται.

Η ζωή έχει αρχίσει να ξανακάνει την εμφανισή της, πάνω στην λάβα του Mauna Ulu Point​

Στην τοποθεσία Alanui Kahiko, μπορεί κανείς να δει ένα άλλο εντυπωσιακό θέαμα. Πίσω από τον χώρο στάθμευσης που βρίσκεται στα αριστερά, καθώς κατεβαίνει κάποιος τον Chain of Craters Road, βρίσκεται ό,τι έχει απομείνει από τον παλιό δρόμο. Ο δρόμος αυτός καλύφθηκε από την λάβα το 1972. Τμήματά του φαίνονται, κάτω από την λάβα.

Το ποτάμι λάβας που κατέβηκε από τον κρατήρα Mauna Ulu προς την θάλασσα, το 1972

Ο παλιός δρόμος στο Alanui Kahiko, που θάφτηκε από τη λάβα​

Μετά από λίγο, ο δρόμος βγαίνει στην θάλασσα, και συνεχίζει ανατολικά ακολουθώντας την ακτή. Μετά από λίγο, σταματά εκεί όπου συναντά την ροή της λάβας του Puu Oo. Σε εκείνο το σημείο υπάρχει η Holei Sea Arch, μια γέφυρα-αψίδα που καταλήγει σε μια στήλη λάβας ύψους 20 μέτρων που ξεπετάγεται από τη θάλασσα. Το μονοπάτι που ξεκινούσε από το τέλος του Chain of Craters Road έχει κλείσει, καθώς σχεδιάζεται η επέκταση του δρόμου προς τα ανατολικά.

Η Holei Sea Arch, στο τέλος του Chain of Craters Road​

Έχοντας πάει ήδη 7 και είχε σκοτεινιάσει, γυρίσαμε πάλι πίσω, στο Jaggar Museum. Αφού καθίσαμε λίγη ώρα για να θαυμάσουμε ξανά την λάμψη από τον κρατήρα Halemaumau, ξεκινήσαμε για το σπίτι. Την επόμενη ημέρα θα αφήναμε την ανατολική πλευρά του νησιού και, αλλάζοντας αμάξι, θα κατευθυνόμασταν για την ηλιόλουστη δυτική ακτή. Εκεί θα περνούσαμε τις υπόλοιπες 4 ημέρες των διακοπών.

Η επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων ήταν αναμφισβήτητα η εμπειρία από το Big Island που μου έμεινε πιο έντονα χαραγμένη στο μυαλό. Και τις 2 ημέρες που αφιερώσαμε στο Πάρκο, ήμασταν στο πόδι από το πρωί, και ρίξαμε πολύ περπάτημα. Όμως τα τοπία ήταν σίγουρα εκπληκτικά. Τμήματα του Πάρκου ήταν κλειστά, αλλά αυτό είχε και το καλό του. Η διαδρομή στο, κλειστό για τα αυτοκίνητα, τμήμα του Crater Rim Drive. Επίσης η θέα της καλντέρας του Kilauea από τον πυθμένα. Υπήρξαν 2-3 μέρη που θα θέλαμε να επισκεφθούμε, αλλά είτε δεν προλάβαμε (όπως το Kipuka Puaulu) είτε ήταν κλειστά (όπως το μονοπάτι που ξεκινά από το τέλος του Chain of Craters Road). Όπως και για το Oahu, έτσι και για το Big Island, θα αφιερώσω μια ενότητα στο τέλος για τα μέρη που δεν είδαμε, ενώ θα θέλαμε. Επίσης, παραθέτω ένα link από το Oregon State University, όπου περιλαμβάνει ένα γλωσσάρι με ορολογίες της ηφαιστειολογίας, ώστε όποιος ψάχνει πληροφορίες για να επισκεφθεί είτε το Big Island είτε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου με ηφαίστειο, να μην νιώθει χαμένος με τις επιστημονικές ορολογίες.