Dina Z
Member
- Μηνύματα
- 1.356
- Likes
- 4.332
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ονειρεύομαι ... γενικώς!
Για την Σκωτία έχουν γραφτεί πολλά. Εγώ θα πω ότι την βρήκα τουλάχιστον πανέμορφη:
το ατμοσφαιρικό Εδιμβούργο, η πολύβουη αλλά ιδιαίτερη Γλασκώβη, τα γραφικά χωριουδάκια, φυσικά οι λίμνες και τα βουνά - και πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της - την τοποθετούν στις αναμνήσεις μου σαν έναν από τους πιο αγαπημένους τόπους.
Ανήκω στην κατηγορία των ταξιδιωτών που αν και διαβάζω αρκετά για την ιστορία του τόπου που πρόκειται να επισκεφθώ δεν περνάω τον χρόνο μου στα μουσεία αλλά έξω, στους δρόμους και την εξοχή. Πάντως ολόκληρη η Σκωτία έχει πολλά να δείξει στους λάτρεις των μουσείων και των μνημείων.
Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή.
Τελικός μου προορισμός ήταν το Λονδίνο όπου ζει η κόρη μου. Καθώς πάντα ονειρευόμουν την Σκωτία και επειδή, λόγω της κρίσης, δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το πόσα ταξίδια θα μπορέσω να κάνω στο μέλλον, αποφάσισα να συμπιέσω χρόνο και έξοδα για να μπορέσω να πάρω έστω μια γεύση. Τρεις ημέρες ήταν μόνο αυτές, για ένα ταξίδι που χρειάζεται τουλάχιστον μια εβδομάδα, και προσπάθησα να στριμώξω όσο περισσότερα γινόταν.
Από την hotels.com είχα κλείσει στο Cairn hotel ένα μικρό και οικονομικό ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο (καθαρό και ήσυχο δωμάτιο, με αναπαυτικά κρεβάτια και δικό του μπάνιο ό,τι πρέπει για όποιον δεν έχει ανάγκη από πολυτέλεια).
Να ‘μαστε λοιπόν εγώ και ο άντρας μου στο αεροδρόμιο του Εδιμβούργου Κυριακή 6.5.12 ώρα 12 την νύχτα. Με το λεωφορείο που κάνει περίπου 20΄φθάνουμε στο κέντρο της πόλης στον σταθμό Waverly. Το Εδιμβούργο ακόμα και όταν ησυχάζει δείχνει μυστηριώδες και γοητευτικό. Καθώς ξέρουμε ότι το ξενοδοχείο απέχει μόλις 10 λεπτά με τα πόδια, στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου και προσπαθούμε να προσανατολιστούμε με τον χάρτη.
Έκπληξη: Μας πλησιάζει ένας ευγενέστατος άνθρωπος και μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Μας ζητάει να τον περιμένουμε ένα λεπτό, φέρνει το αυτοκίνητό του, φορτώνει τις βαλίτσες μας και μας πηγαίνει στην πόρτα του ξενοδοχείου, λέγοντας μάλιστα ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο γι αυτόν γιατί έτσι κι αλλιώς ήμασταν στον δρόμο του!!!
Πρέπει να πω ότι δεν ήταν ο μόνος που ήταν τόοοσο εξυπηρετικός. Κάθε φορά που αναζητούσαμε κάτι, εμφανιζόταν ένας άνθρωπος να μας ρωτήσει τι ψάχνουμε και να μας βοηθήσει. Ένοιωθα σαν να βρισκόμουν στο σπίτι ενός πολύ φιλόξενου οικοδεσπότη. Α! Και μην πιστεύετε όσους λένε ότι η προφορά τους είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί κάποιος να τους καταλάβει. Εγώ τα κατάφερα μια χαρά και να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω και με άνεση αγγλικά. Όμως εκείνοι είναι τόσο εξυπηρετικοί, που προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί.
Την πρώτη ημέρα περιηγηθήκαμε σε ολόκληρη την πόλη. Ήταν κουραστικό αλλά επειδή δεν μπήκαμε σε μουσεία ήταν εφικτό. Δεν θα επαναλάβω τα ήδη γνωστά για την παλιά και την νέα πόλη. Θα τονίσω όμως ότι στο κάστρο χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από μισή ώρα στην ουρά (ευτυχώς δεν έβρεχε) για να βγάλουμε εισιτήρια. Θα μπορούσαμε βέβαια να το έχουμε αποφύγει αυτό εάν τα είχαμε αγοράσει από το ίντερνετ
Για φαγητό στο Royal Mile θα συστήσω ανεπιφύλακτα το Deacon Broodies’ Tavern στο οποίο χρειάστηκε να περιμένουμε μέχρι να αδειάσει τραπέζι αλλά άξιζε τον κόπο καθώς το φαγητό είναι νόστιμο και σε καλές μερίδες, το περιβάλλον όμορφο και ο λογαριασμός ήρθε 33 λίρες για δύο μερίδες και δύο μπίρες.
Για την δεύτερη και τρίτη ημέρα μας, νοικιάσαμε αυτοκίνητο από την Europcar (ένα πόλο), για το οποίο πληρώσαμε 160 λίρες όπου συμπεριλαμβάνονταν και η βενζίνη (το παραλάβαμε γεμάτο & το παραδίδαμε άδειο). Θέλω να προσθέσω για όποιον ενδιαφέρεται, ότι εμείς δώσαμε άλλες 55 λίρες σε βενζίνη, που τελικά δεν την καταναλώσαμε όλη και διανύσαμε ακριβώς 1.140 χλμ.
Πριν περιγράψω την διαδρομή που κάναμε θα δώσω κάποιες γενικές πληροφορίες για την οδήγηση στην Σκωτία.
Ο πλοηγός πολύ χρήσιμος όπως σε κάθε καινούριο μέρος.
Οι Σκωτσέζοι σε γενικές γραμμές οδηγούν προσεκτικά αλλά γρήγορα.
Στο Εδιμβούργο βρήκαμε κλειστό παρκινγκ με 24 λίρες για όλη την νύχτα. Επίσης στους δρόμους υπάρχουν παρκόμετρα που είναι φθηνότερα και δεν χρεώνουν καθόλου από τις 10.00 μμ έως τις 8.30 πμ.
Διόδια δεν συναντήσαμε πουθενά.
Το οδικό δίκτυο είναι καλό - αλλά - και εδώ αρχίζουν οι δυσκολίες:
· Φυσικά στην αριστερή οδήγηση, όση εμπειρία κι αν έχει κάποιος από παρόμοια ταξίδια, απαιτείται αυξημένη προσοχή.
· Η σήμανση σε πολλά σημεία είναι ελλιπής.
· Αυτοί οι κυκλικοί κόμβοι …… σκέτος μπελάς να μετράμε τις εξόδους.
· Στο μεγαλύτερο μέρος ο εθνικός δρόμος δεν είναι φωτισμένος.
· Οι επαρχιακοί δρόμοι σε πολλές περιπτώσεις είναι στενοί και δύσκολα χωράνε δύο αυτοκίνητα.
· Υπάρχει περίπτωση ο δρόμος από χωριό σε χωριό να είναι κλειστός οπότε άντε βγάλε άκρη με τον πλοηγό. Ευτυχώς οι φίλτατοι σκωτσέζοι είναι πάντα πρόθυμοι να εξηγήσουν. Εμείς πάντως αναγκαστήκαμε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας όταν στάθηκε αδύνατον να βρούμε τον δρόμο για το Aberfoyle ο οποίος ήταν κλειστός στα τελευταία χιλιόμετρα.
· Τέλος, εκεί που οδηγείς δεν αποκλείεται να πεταχτεί μπροστά σου ……… ένα ελάφι. Υπέροχο το θέαμα μεν, εγώ τα έπαιξα δε.
Ξεκινώντας λοιπόν από το Εδιμβούργο και περνώντας την Forth Road Bridge, η οποία μαζί με την γέφυρα του τρένου ακριβώς δίπλα της, ειδικά το βράδυ που είναι φωτισμένες, αποτελούν από μόνες τους άλλο ένα αξιοθέατο, κατευθυνόμαστε προς Ιnverness.
Κάποιο λάθος κάνω εγώ στον προγραμματισμό του πλοηγού, αυτός μας βγάζει από τον εθνικό δρόμο, μας οδηγεί μέσα από ένα χωριό, ο άντρας μου ανησυχεί (ικανός οδηγός μεν, αγχώδης δε) και οι καλοί Σκωτσέζοι τους οποίους ρωτάω, μας σώζουν ξανά.
Πρώτη στάση το Αberfeldy για επίσκεψη στο αποστακτήριο του Dewar’s όπου ένα μέρος της ξενάγησης γίνεται και στα ελληνικά. Και συνεχίζουμε.
Στην διαδρομή γαληνεύει η ψυχή σου. Ένας φυσικός ζωγραφικός πίνακας. Το απέραντο πράσινο όπου βόσκουν προβατάκια (δεν έχω ξαναδεί τόσα πρόβατα στην ζωή μου) διακόπτεται από σπαρμένες εκτάσεις με ένα κατακίτρινο φυτό (μου είπαν ότι είναι γογγύλια), και μικρά ή μεγαλύτερα ποταμάκια. Όσο οδηγούμε βορειότερα το τοπίο αλλάζει. Οι μικροί λόφοι μένουν πίσω και συναντάμε ψηλότερα και πιο άγρια βουνά.
Και φθάνουμε στο Inverness για το οποίο είχα ακούσει ότι δεν αξίζει. Διαφωνώ. Είναι μια γραφική κωμόπολη με κάποια εμπορική κίνηση, με το κανάλι της που την διασχίζει και με το κάστρο της. Σ’ εμένα άρεσε πολύ και θεωρώ ότι αξίζει κανείς να μείνει ένα βράδυ για να δει καλύτερα την γύρω περιοχή.
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας οδηγώντας δίπλα στην Loch Ness. Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να περιγράψω την ιδιαίτερη ομορφιά αυτού του πραγματικά άγριου τόπου. Είχα διαβάσει ότι η καλύτερη θέα της λίμνης είναι από το κάστρο Urquhart. Για να το βρούμε χρειάστηκε να μπω σε μια παμπ και να ρωτήσω έναν ντόπιο, ο οποίος άφησε την παρέα του και βγήκε έξω για να μου εξηγήσει καλύτερα!
Κατεύθυνση προς Fort William για φαγητό, από εκεί προς Glencoe και επειδή αρχίζει να νυχτώνει, χωρίς καθυστέρηση προς Εδιμβούργο. Το τοπίο γοητευτικό και απόκοσμο. Οι λέξεις και οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν την αίσθηση. Μπορώ όμως να πω ότι λίγες φορές στην ζωή μου έχω εντυπωσιαστεί τόσο.
Tην επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε πρώτα το Saint Andrews, στη συνέχεια Dundee (άλλη μια ωραία γέφυρα εδώ), Perth, Crieff, μετά προσπαθήσαμε να βρούμε το Aberfoyle αλλά δεν τα καταφέραμε όπως είπα πριν και ύστερα Balmaha και Balloch που είναι πολύ γραφικό. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε και στο Luss αλλά είχαμε ήδη χάσει πολύ χρόνο και έτσι το αφήσαμε (δυστυχώς).
Πολλοί βρίσκουν πιο όμορφη την Loch Lomond από την Loch Ness. Εγώ θα πω ότι δεν μπορώ να αποφασίσω καθώς δεν βρήκα να έχουν κοινά στοιχεία και τα συναισθήματα που ένοιωσα, αντικρίζοντάς την κάθε μια, ήταν τελείως διαφορετικά. Η Loch Ness: γκρίζα, άγρια, μυστηριώδης. Η Loch Lomond: καταπράσινη, ήρεμη, γαλήνια, με γραφικά χωριά και λιμανάκια. Είναι βέβαιο ότι αξίζουν και οι δυο μια επίσκεψη.
Επιστροφή στο Εδιμβούργο, κάνοντας μια μεγάλη στάση στην Γλασκώβη. Μποτιλιάρισμα, θόρυβος αλλά και μεσαιωνικά κτήρια. Ζωντανή πόλη εξαιτίας των πανεπιστήμιων. Η κατά τα άλλα όμορφη κεντρική πλατεία (George Square) χάλαγε εξαιτίας μιας ρόδας (τύπου London’s Eye) που θύμιζε πιο πολύ Λούνα Πάρκ. Απλά είδαμε την θέα της πόλης από ψηλά. Δεν θα το συνιστούσα πάντως.
Και τώρα, ως άλλος μετά Χριστόν προφήτης, λέω ότι θα ήταν προτιμότερο να μην είχα δει την Γλασκώβη και να είχα μείνει στην λίμνη και τo Trossachs.
Πέμπτη πρωί πήραμε το τρένο από τον σταθμό Waverly για Λονδίνο. Είχα κλείσει τα εισιτήρια από την raileasy.com τρεις μήνες πριν και για δυο εισιτήρια έδωσα 39 λίρες. Περίπου το 1/3 της κανονικής τιμής. Θέλει όμως προσοχή στην παραλαβή καθώς γίνεται από αυτόματο μηχάνημα. Σε κάθε εισιτήριο αντιστοιχούν δυο μικρές κάρτες συν μια επιπλέον που είναι η απόδειξη. Δηλαδή για δυο εισιτήρια ήταν πέντε κάρτες. Εγώ παραλίγο να την πατήσω γιατί έπεσαν πρώτα οι δυο κάρτες και το φωτάκι στο μηχάνημα έσβησε. Τις πήρα αλλά για να είμαι σίγουρη, ρώτησα έναν υπάλληλο εάν είναι εντάξει. Ευτυχώς, γιατί έτσι βρήκαμε και τις υπόλοιπες, διαφορετικά τα εισιτήρια δεν θα ίσχυαν.
Καθώς απομακρυνόμαστε και παρόλο που οι διακοπές μου συνεχίζονται, έχω την αίσθηση του ανικανοποίητου. Είμαι γεμάτη εικόνες και συναισθήματα αλλά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν γνώρισα. Εύχομαι να καταφέρω μια μέρα να επιστρέψω.
το ατμοσφαιρικό Εδιμβούργο, η πολύβουη αλλά ιδιαίτερη Γλασκώβη, τα γραφικά χωριουδάκια, φυσικά οι λίμνες και τα βουνά - και πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της - την τοποθετούν στις αναμνήσεις μου σαν έναν από τους πιο αγαπημένους τόπους.
Ανήκω στην κατηγορία των ταξιδιωτών που αν και διαβάζω αρκετά για την ιστορία του τόπου που πρόκειται να επισκεφθώ δεν περνάω τον χρόνο μου στα μουσεία αλλά έξω, στους δρόμους και την εξοχή. Πάντως ολόκληρη η Σκωτία έχει πολλά να δείξει στους λάτρεις των μουσείων και των μνημείων.
Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή.
Τελικός μου προορισμός ήταν το Λονδίνο όπου ζει η κόρη μου. Καθώς πάντα ονειρευόμουν την Σκωτία και επειδή, λόγω της κρίσης, δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το πόσα ταξίδια θα μπορέσω να κάνω στο μέλλον, αποφάσισα να συμπιέσω χρόνο και έξοδα για να μπορέσω να πάρω έστω μια γεύση. Τρεις ημέρες ήταν μόνο αυτές, για ένα ταξίδι που χρειάζεται τουλάχιστον μια εβδομάδα, και προσπάθησα να στριμώξω όσο περισσότερα γινόταν.
Από την hotels.com είχα κλείσει στο Cairn hotel ένα μικρό και οικονομικό ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο (καθαρό και ήσυχο δωμάτιο, με αναπαυτικά κρεβάτια και δικό του μπάνιο ό,τι πρέπει για όποιον δεν έχει ανάγκη από πολυτέλεια).
Να ‘μαστε λοιπόν εγώ και ο άντρας μου στο αεροδρόμιο του Εδιμβούργου Κυριακή 6.5.12 ώρα 12 την νύχτα. Με το λεωφορείο που κάνει περίπου 20΄φθάνουμε στο κέντρο της πόλης στον σταθμό Waverly. Το Εδιμβούργο ακόμα και όταν ησυχάζει δείχνει μυστηριώδες και γοητευτικό. Καθώς ξέρουμε ότι το ξενοδοχείο απέχει μόλις 10 λεπτά με τα πόδια, στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου και προσπαθούμε να προσανατολιστούμε με τον χάρτη.
Έκπληξη: Μας πλησιάζει ένας ευγενέστατος άνθρωπος και μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Μας ζητάει να τον περιμένουμε ένα λεπτό, φέρνει το αυτοκίνητό του, φορτώνει τις βαλίτσες μας και μας πηγαίνει στην πόρτα του ξενοδοχείου, λέγοντας μάλιστα ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο γι αυτόν γιατί έτσι κι αλλιώς ήμασταν στον δρόμο του!!!
Πρέπει να πω ότι δεν ήταν ο μόνος που ήταν τόοοσο εξυπηρετικός. Κάθε φορά που αναζητούσαμε κάτι, εμφανιζόταν ένας άνθρωπος να μας ρωτήσει τι ψάχνουμε και να μας βοηθήσει. Ένοιωθα σαν να βρισκόμουν στο σπίτι ενός πολύ φιλόξενου οικοδεσπότη. Α! Και μην πιστεύετε όσους λένε ότι η προφορά τους είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί κάποιος να τους καταλάβει. Εγώ τα κατάφερα μια χαρά και να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω και με άνεση αγγλικά. Όμως εκείνοι είναι τόσο εξυπηρετικοί, που προσπαθούν να γίνουν κατανοητοί.
Την πρώτη ημέρα περιηγηθήκαμε σε ολόκληρη την πόλη. Ήταν κουραστικό αλλά επειδή δεν μπήκαμε σε μουσεία ήταν εφικτό. Δεν θα επαναλάβω τα ήδη γνωστά για την παλιά και την νέα πόλη. Θα τονίσω όμως ότι στο κάστρο χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από μισή ώρα στην ουρά (ευτυχώς δεν έβρεχε) για να βγάλουμε εισιτήρια. Θα μπορούσαμε βέβαια να το έχουμε αποφύγει αυτό εάν τα είχαμε αγοράσει από το ίντερνετ
Για φαγητό στο Royal Mile θα συστήσω ανεπιφύλακτα το Deacon Broodies’ Tavern στο οποίο χρειάστηκε να περιμένουμε μέχρι να αδειάσει τραπέζι αλλά άξιζε τον κόπο καθώς το φαγητό είναι νόστιμο και σε καλές μερίδες, το περιβάλλον όμορφο και ο λογαριασμός ήρθε 33 λίρες για δύο μερίδες και δύο μπίρες.
Για την δεύτερη και τρίτη ημέρα μας, νοικιάσαμε αυτοκίνητο από την Europcar (ένα πόλο), για το οποίο πληρώσαμε 160 λίρες όπου συμπεριλαμβάνονταν και η βενζίνη (το παραλάβαμε γεμάτο & το παραδίδαμε άδειο). Θέλω να προσθέσω για όποιον ενδιαφέρεται, ότι εμείς δώσαμε άλλες 55 λίρες σε βενζίνη, που τελικά δεν την καταναλώσαμε όλη και διανύσαμε ακριβώς 1.140 χλμ.
Πριν περιγράψω την διαδρομή που κάναμε θα δώσω κάποιες γενικές πληροφορίες για την οδήγηση στην Σκωτία.
Ο πλοηγός πολύ χρήσιμος όπως σε κάθε καινούριο μέρος.
Οι Σκωτσέζοι σε γενικές γραμμές οδηγούν προσεκτικά αλλά γρήγορα.
Στο Εδιμβούργο βρήκαμε κλειστό παρκινγκ με 24 λίρες για όλη την νύχτα. Επίσης στους δρόμους υπάρχουν παρκόμετρα που είναι φθηνότερα και δεν χρεώνουν καθόλου από τις 10.00 μμ έως τις 8.30 πμ.
Διόδια δεν συναντήσαμε πουθενά.
Το οδικό δίκτυο είναι καλό - αλλά - και εδώ αρχίζουν οι δυσκολίες:
· Φυσικά στην αριστερή οδήγηση, όση εμπειρία κι αν έχει κάποιος από παρόμοια ταξίδια, απαιτείται αυξημένη προσοχή.
· Η σήμανση σε πολλά σημεία είναι ελλιπής.
· Αυτοί οι κυκλικοί κόμβοι …… σκέτος μπελάς να μετράμε τις εξόδους.
· Στο μεγαλύτερο μέρος ο εθνικός δρόμος δεν είναι φωτισμένος.
· Οι επαρχιακοί δρόμοι σε πολλές περιπτώσεις είναι στενοί και δύσκολα χωράνε δύο αυτοκίνητα.
· Υπάρχει περίπτωση ο δρόμος από χωριό σε χωριό να είναι κλειστός οπότε άντε βγάλε άκρη με τον πλοηγό. Ευτυχώς οι φίλτατοι σκωτσέζοι είναι πάντα πρόθυμοι να εξηγήσουν. Εμείς πάντως αναγκαστήκαμε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας όταν στάθηκε αδύνατον να βρούμε τον δρόμο για το Aberfoyle ο οποίος ήταν κλειστός στα τελευταία χιλιόμετρα.
· Τέλος, εκεί που οδηγείς δεν αποκλείεται να πεταχτεί μπροστά σου ……… ένα ελάφι. Υπέροχο το θέαμα μεν, εγώ τα έπαιξα δε.
Ξεκινώντας λοιπόν από το Εδιμβούργο και περνώντας την Forth Road Bridge, η οποία μαζί με την γέφυρα του τρένου ακριβώς δίπλα της, ειδικά το βράδυ που είναι φωτισμένες, αποτελούν από μόνες τους άλλο ένα αξιοθέατο, κατευθυνόμαστε προς Ιnverness.
Κάποιο λάθος κάνω εγώ στον προγραμματισμό του πλοηγού, αυτός μας βγάζει από τον εθνικό δρόμο, μας οδηγεί μέσα από ένα χωριό, ο άντρας μου ανησυχεί (ικανός οδηγός μεν, αγχώδης δε) και οι καλοί Σκωτσέζοι τους οποίους ρωτάω, μας σώζουν ξανά.
Πρώτη στάση το Αberfeldy για επίσκεψη στο αποστακτήριο του Dewar’s όπου ένα μέρος της ξενάγησης γίνεται και στα ελληνικά. Και συνεχίζουμε.
Στην διαδρομή γαληνεύει η ψυχή σου. Ένας φυσικός ζωγραφικός πίνακας. Το απέραντο πράσινο όπου βόσκουν προβατάκια (δεν έχω ξαναδεί τόσα πρόβατα στην ζωή μου) διακόπτεται από σπαρμένες εκτάσεις με ένα κατακίτρινο φυτό (μου είπαν ότι είναι γογγύλια), και μικρά ή μεγαλύτερα ποταμάκια. Όσο οδηγούμε βορειότερα το τοπίο αλλάζει. Οι μικροί λόφοι μένουν πίσω και συναντάμε ψηλότερα και πιο άγρια βουνά.
Και φθάνουμε στο Inverness για το οποίο είχα ακούσει ότι δεν αξίζει. Διαφωνώ. Είναι μια γραφική κωμόπολη με κάποια εμπορική κίνηση, με το κανάλι της που την διασχίζει και με το κάστρο της. Σ’ εμένα άρεσε πολύ και θεωρώ ότι αξίζει κανείς να μείνει ένα βράδυ για να δει καλύτερα την γύρω περιοχή.
Συνεχίζουμε την διαδρομή μας οδηγώντας δίπλα στην Loch Ness. Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να περιγράψω την ιδιαίτερη ομορφιά αυτού του πραγματικά άγριου τόπου. Είχα διαβάσει ότι η καλύτερη θέα της λίμνης είναι από το κάστρο Urquhart. Για να το βρούμε χρειάστηκε να μπω σε μια παμπ και να ρωτήσω έναν ντόπιο, ο οποίος άφησε την παρέα του και βγήκε έξω για να μου εξηγήσει καλύτερα!
Κατεύθυνση προς Fort William για φαγητό, από εκεί προς Glencoe και επειδή αρχίζει να νυχτώνει, χωρίς καθυστέρηση προς Εδιμβούργο. Το τοπίο γοητευτικό και απόκοσμο. Οι λέξεις και οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν την αίσθηση. Μπορώ όμως να πω ότι λίγες φορές στην ζωή μου έχω εντυπωσιαστεί τόσο.
Tην επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε πρώτα το Saint Andrews, στη συνέχεια Dundee (άλλη μια ωραία γέφυρα εδώ), Perth, Crieff, μετά προσπαθήσαμε να βρούμε το Aberfoyle αλλά δεν τα καταφέραμε όπως είπα πριν και ύστερα Balmaha και Balloch που είναι πολύ γραφικό. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε και στο Luss αλλά είχαμε ήδη χάσει πολύ χρόνο και έτσι το αφήσαμε (δυστυχώς).
Πολλοί βρίσκουν πιο όμορφη την Loch Lomond από την Loch Ness. Εγώ θα πω ότι δεν μπορώ να αποφασίσω καθώς δεν βρήκα να έχουν κοινά στοιχεία και τα συναισθήματα που ένοιωσα, αντικρίζοντάς την κάθε μια, ήταν τελείως διαφορετικά. Η Loch Ness: γκρίζα, άγρια, μυστηριώδης. Η Loch Lomond: καταπράσινη, ήρεμη, γαλήνια, με γραφικά χωριά και λιμανάκια. Είναι βέβαιο ότι αξίζουν και οι δυο μια επίσκεψη.
Επιστροφή στο Εδιμβούργο, κάνοντας μια μεγάλη στάση στην Γλασκώβη. Μποτιλιάρισμα, θόρυβος αλλά και μεσαιωνικά κτήρια. Ζωντανή πόλη εξαιτίας των πανεπιστήμιων. Η κατά τα άλλα όμορφη κεντρική πλατεία (George Square) χάλαγε εξαιτίας μιας ρόδας (τύπου London’s Eye) που θύμιζε πιο πολύ Λούνα Πάρκ. Απλά είδαμε την θέα της πόλης από ψηλά. Δεν θα το συνιστούσα πάντως.
Και τώρα, ως άλλος μετά Χριστόν προφήτης, λέω ότι θα ήταν προτιμότερο να μην είχα δει την Γλασκώβη και να είχα μείνει στην λίμνη και τo Trossachs.
Πέμπτη πρωί πήραμε το τρένο από τον σταθμό Waverly για Λονδίνο. Είχα κλείσει τα εισιτήρια από την raileasy.com τρεις μήνες πριν και για δυο εισιτήρια έδωσα 39 λίρες. Περίπου το 1/3 της κανονικής τιμής. Θέλει όμως προσοχή στην παραλαβή καθώς γίνεται από αυτόματο μηχάνημα. Σε κάθε εισιτήριο αντιστοιχούν δυο μικρές κάρτες συν μια επιπλέον που είναι η απόδειξη. Δηλαδή για δυο εισιτήρια ήταν πέντε κάρτες. Εγώ παραλίγο να την πατήσω γιατί έπεσαν πρώτα οι δυο κάρτες και το φωτάκι στο μηχάνημα έσβησε. Τις πήρα αλλά για να είμαι σίγουρη, ρώτησα έναν υπάλληλο εάν είναι εντάξει. Ευτυχώς, γιατί έτσι βρήκαμε και τις υπόλοιπες, διαφορετικά τα εισιτήρια δεν θα ίσχυαν.
Καθώς απομακρυνόμαστε και παρόλο που οι διακοπές μου συνεχίζονται, έχω την αίσθηση του ανικανοποίητου. Είμαι γεμάτη εικόνες και συναισθήματα αλλά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν γνώρισα. Εύχομαι να καταφέρω μια μέρα να επιστρέψω.
