Ποιο ειναι το πιο extreme πραγμα που σας ετυχε σε ταξιδι? Η το πιο extreme μερος που επισκεφτηκατε?

[taxidiara]

Τα δικά μου δεν τα λες και extreme ...μάλλον ταλαιπωρία !!! Το οτι μείναμε 14 ωρες αποκλεισμένοι νύχτα στο αεροδρόμιο της Βενετίας λόγω ισχυρής χιονόπτωσης ,σε ενα μικρό κομμάτι του αεροδρομίου με χιλίαδες ατομα χωρίς καρέκλα να κάτσεις ,χωρίς τίποτα ανοικτό να φας ,με κρύο ...και δυο μικρά παιδιά!!! Επίσης πάλι αποκλεισμός λόγω ισχυρής βροχης στο αεροδρόμιο του Μαιαμι μιας και είχε κλείσει το JFK σχεδόν μια ολόκληρη μέρα ...που απο στιγμη σε στιγμή όλο φεύγαμε και όλο μέναμε....Α και αλλος αποκλεισμός σε πούλμαν λογω χιονιά στη διαδρομή Καρλο βιβαρι- Πραγα ,για 7 ώρες με δίπλα το χιόνι βουνό ,με κρυο και ενα τριχρονο να θέλει μαμ ,κακα,και νάνι....και κίνδυνο να χάσεις και την πτήση!!! Αχ τι μου θυμίσατε....εχω και ωραία όμως και είναι τα περισσότερα!!!!

Εεμμμ... Παρακαλείται η συντάκτης του εν λόγω ποστ να ενημερώνει το φόρουμ εκ των προτέρων για προορισμό και ώρες κ ημέρες αναχώρησής της μη συμπέσουμε πουθενά καλού-κακού λέμε τώρα... Μα τι γκαντεμιά είναι αυτή καλέ (πλάκα κάνω έτσι?)

 

[James]

Εεμμμ... Παρακαλείται η συντάκτης του εν λόγω ποστ να ενημερώνει το φόρουμ εκ των προτέρων για προορισμό και ώρες κ ημέρες αναχώρησής της μη συμπέσουμε πουθενά καλού-κακού λέμε τώρα... Μα τι γκαντεμιά είναι αυτή καλέ (πλάκα κάνω έτσι?)

Λογικά κάποια συγγένεια θα υπάρχει με γνωστό πολιτικό από την Κρήτη......

 

[vasilis_emm]

Επίσης στη Δαμασκό μετά απο ενα ντου των ταλιμπάν, καταλάβανε το αεροδρόμιο και φύγαμε όπως όπως οδικώς προς Λίβανο και με το χάος που επικρατούσε στα σύνορα κάνεμε 8 ώρες να φτάσουμε Βηρυτό...επισυνάπτεται και σχετική φωτο!

 

[Grerena]

Το δικό μου extreme για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα (ή μάλλον ένα από τα extreme που μου έρχεται τώρα στο μυαλό) είναι ένα μπάνιο στους καταρράκτες του Εθνικού Δρυμού Krka της Κροατίας. Για του λόγου το αληθές επισυνάπτω και φωτό. Κάπου εκεί μέσα είμαι.....

 

[connosp]

Δυο από τα πολλά που με συνέβησαν στο ταξίδι "INTERAIL 1984 1-31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ -7 ΚΙΛΑ", είναι το μπάνιο στην μαρίνα του Μονακό στην route de la piscine και στην Βερόνα σε μια festa όπου έφαγα και είπια τόσο που την επόμενη μέρα βρέθηκα να κοιμάμαι μέσα σε έναν κήπο.

 

[kitsos!]

Τα δικά μου δεν τα λες και extreme ...μάλλον ταλαιπωρία !!! Το οτι μείναμε 14 ωρες αποκλεισμένοι νύχτα στο αεροδρόμιο της Βενετίας λόγω ισχυρής χιονόπτωσης ,σε ενα μικρό κομμάτι του αεροδρομίου με χιλίαδες ατομα χωρίς καρέκλα να κάτσεις ,χωρίς τίποτα ανοικτό να φας ,με κρύο ...και δυο μικρά παιδιά!!! Επίσης πάλι αποκλεισμός λόγω ισχυρής βροχης στο αεροδρόμιο του Μαιαμι μιας και είχε κλείσει το JFK σχεδόν μια ολόκληρη μέρα ...που απο στιγμη σε στιγμή όλο φεύγαμε και όλο μέναμε....Α και αλλος αποκλεισμός σε πούλμαν λογω χιονιά στη διαδρομή Καρλο βιβαρι- Πραγα ,για 7 ώρες με δίπλα το χιόνι βουνό ,με κρυο και ενα τριχρονο να θέλει μαμ ,κακα,και νάνι....και κίνδυνο να χάσεις και την πτήση!!! Αχ τι μου θυμίσατε....εχω και ωραία όμως και είναι τα περισσότερα!!!!

Να μας ενημερώνεις που είναι να πας κ πότε να μην ερχόμαστε....

 

[Nikos1986]

Γενικά με τον καιρό τα πάω καλά στα ταξίδια. Όμως από extreme περιστατικά θυμάμαι δύο:

1) Την επιστροφή από το Mauna Kea στο ξενοδοχείο μας, το βράδυ με πυκνή ομίχλη (άντε να έβλεπες μπροστά 1-2 μέτρα). Λες και πρωταγωνιστούσαμε σε θρίλερ! Το πρόβλημα ήταν ότι από κάποιο σημείο και μετά είχαμε μείνει μόνοι στη διαδρομή, οπότε και να πέφταμε πουθενά δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι και κανένας. Θυμάμαι που λέγαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου να σταματούσαμε στην άκρη, να κοιμόμασταν στο αμάξι και να ξεκινούσαμε το πρωί που θα είχε διαλυθεί η ομίχλη. Τελικά μετά από κάμποση ώρα φτάσαμε σώοι και αβλαβείς στο σπίτι...

2) Την προσγείωση της Etihad Αμπού Ντάμπι - Αθήνα στις 6/1/2012. Θυμάμαι είχε απαγορευτικό εκείνη την ημέρα, δεν ξέρω πόσα μποφόρ φύσαγε. Ήταν σαν αυτές τις προσγειώσεις με πλάγιους ανέμους που έχει σε κάτι βιντεάκια, απλά το ζήσαμε από "μέσα". Από τα Δωδεκάνησα μπήκαμε σε σύννεφο, και για κανένα 20-30 λεπτο δεν βλέπαμε τίποτα, μέχρι που είχαμε φτάσει στην Αθήνα και προσγειωνόμασταν. Λίγο πριν πατήσουμε κάτω, ο πιλότος το έστριψε απότομα στο πλάι και μετά από 1-2 χοροπηδήματα τελικά προσγειωθήκαμε. Αν ήταν η πρώτη πτήση μας αυτή, δεν ξέρω πόσο σύντομα θα ξαναέμπαινα σε αεροπλάνο . Σχεδιάζω και τη δεύτερη ταξιδιωτική μου ιστορία για αυτό το ταξίδι.

Την επιστροφή από το Mauna Kea στο ξενοδοχείο μας, το βράδυ με πυκνή ομίχλη (άντε να έβλεπες μπροστά 1-2 μέτρα).

Διόρθωση: Όχι 1-2, εντάξει. Γύρω στα 5 μέτρα, όσο το μήκος ενός αυτοκινήτου.

 

[Grerena]

Τώρα που ξεσκόνισα λίγο τις φωτογραφίες μου και τις ιστορίες μου θυμήθηκα μερικά «extreme», για τα δικά μου μέτρα και σταθμά, πάντα.
• Βόλτα με καμήλα στη Σαχάρα (Τυνησία)
• Βόλτα με φελούκα στο Νείλο (Αίγυπτος)
• Καγιάκ στο φιόρδ του Κοτόρ (Μαυροβούνιο)
• Punting στα κανάλια της Οξφόρδης (Αγγλία)
• Το “ζόρικο” hiking στα μονοπάτια των Cinque Terre
• Rafting στον Εύηνο ποταμό στην Αιτωλοακαρνανία
Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμα και άλλα που δεν είναι πολύ “extreme” με την κλασική έννοια του όρου. Δεν είναι δύσκολο να τα κάνει κάποιος, ούτε δύσκολο να αποφασίσει να τα κάνει. Απλά δεν τα κάνει.
Μπορώ να αναφέρω δύο παραδείγματα του τι εννοώ:

1ο : Νυχτερινή περιήγηση στην Πομπηία.
Η Πομπηία το καλοκαίρι είναι επισκέψιμη έως τις 7:30. Το ωράριο αυτό ισχύει μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου, που πήγα εγώ. Τέλος Οκτωβρίου όμως νυχτώνει στις επτά παρά. Όλοι οι επισκέπτες με το που έπεσε το φως έφυγαν. Εγώ όμως ήμουν μέσα έως τις 7:30. Εντάξει σε μένα το όλο σκηνικό μου προκάλεσε δέος. Περπατούσα ανάμεσα στο αρχαίο καλντερίμι, ανάμεσα στα ρωμαϊκά σπίτια του 69μ.Χ. που μέσα στο σκοτάδι δεν φαινόντουσαν καν γκρεμισμένα, υπό το φως του φεγγαριού, που μόλις είχε «σκάσει» πίσω από τον Βεζούβιο.


2ο : Περιήγηση στα film location του Leone.
Η μοναδική έρημος της Ευρώπης (έρημη και άνυδρη έκταση), εκτός από την ιδιαίτερη ομορφιά που έχει, αποτέλεσε και τοποθεσία γυρισμάτων πολλών ταινιών. Πρόκειται για την περιοχή της Αλμερίας στην Ανδαλουσία. Η περιήγηση στα μεξικάνικου τύπου χωριά της περιοχής, στις εκκλησίες, στις αγροικίες, στα παλιά ορυχεία μέσα από ερημικούς χωματόδρομους, που οριοθετούνταν από αθάνατα (τα ψηλά λουλούδια των κάκτων της ερήμου), μου προκάλεσε επίσης έντονα συναισθήματα. Ήταν από τα πλέον επιβλητικά σκηνικά που έχω δει ποτέ μου. Και ήμασταν μόνοι μας. Ψυχή τριγύρω.



Τα δύο παραπάνω δεν έτυχαν. Τα επεδίωξα. Και μου προκάλεσαν “extreme” κατάσταση. Άσε που αν δεν ήταν extreme, μάλλον θα είχε κι άλλο κόσμο εκτός από εμάς.
Είναι νομίζω υποκειμενικό, του τι είναι ‘extreme” για τον καθένα.