James
Member
- Μηνύματα
- 1.001
- Likes
- 5.328
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Αυτή την φορά δεν έχω παράπονο. Τις είχαμε μερικές απαντήσεις στο κουίζ. Και ήταν και από τα πολύ δύσκολα.
Η τελευταία μας βόλτα λοιπόν έμελλε να πάρει διαφορετική τροπή, από την στιγμή που μας κέντρισε το ενδιαφέρον το παραπάνω μηχανάκι το οποίο μάλλον ήταν κάτι σαν μασκότ μιας μπυραρίας (δηλαδή ούτε εσύ ξέρεις την απάντηση στο κουίζ)! Της 2be. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο μας και ήταν από τα πιο περίεργα μαγαζιά που έχω βρεθεί!
Αποτελούνταν από έναν διάδρομο, μερικώς σκεπαστός, μερικώς κάμπριο,
ενώ στο βάθος αχνοφαίνεται και το "κυρίως" μαγαζί, το οποίο μέσα είναι κάπως έτσι
Όπως γίνεται αντιληπτό παντού υπάρχουν βιτρίνες με χιλιάδες μπύρες οποιασδήποτε ετικέτας μπορείτε να φανταστείτε, κάτι που αποτελεί και το κύριο (για να μην πω μοναδικό) ντεκόρ του εν λόγω καταστήματος. Στην φωτογραφία επίσης φαίνονται και οι κατάλογοι που ήταν σε πολλές γλώσσες. Πού είναι? Στο ταβάνι! Όλοι κρέμονται από λάστιχο, τους τραβάς στο ύψος που θες, επιλέγεις, τους αφήνεις, και επιστρέφουν στη θέση τους! Είναι οι κιτρινοκόκκινες ταμπέλες πάνω από τα κεφάλια των πελατών.
Για να πετύχεις βέβαια την γλώσσα που σε ενδιαφέρει, χρειαζόταν μερικά τραβήγματα....
Χώρος μέσα δεν υπήρχε (ζήτημα να είχε 5 σκαμπό) και έξω ψιλοέβρεχε. Χώρος κάτω από τις πιο παράξενες ομπρέλες που έχω δει επίσης δεν υπήρχε (μα κρατάνε αυτές το νερό?)
Χμ. Δύσκολο κουίζ? Όχι βέβαια. Η λύση απλή. Στεκόμαστε με ένα ποτήρι στο χέρι μέσα, και σαν αρπακτικά περιμένουμε να αδειάσει κάτι. Και όντως! Με αναμονή λίγων λεπτών καταλάβαμε μία από τις ομπρέλες! Στην πορεία βέβαια μας φορτώθηκαν και 4 Ισπανοί, αλλά χίλιοι καλοί χωράνε.
Εγώ φωτογράφιζα ασταμάτητα το μέρος (τύφλα να χουν οι Ιάπωνες) που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση.
πολύγλωσσες τουαλέτες
όταν ακουμπούσες το χέρι σου άνοιγε η πόρτα απέναντι (καλά ουάου λέμε)
Οι επιλογές στις μπύρες ήταν αρκετά αποτυχημένες (καμία έκπληξη), ειδικά της συζύγου που είχε την φοβερή ιδέα να πάρει μία με κεράσι
Εκεί λοιπόν που διασκεδάζαμε και πίναμε (έπινα) τις μπυρίτσες μας.....ντριιιινννν. Καμπανάκι. Ναταααααα λέω.....Να δεις που είναι προειδοποίηση για να κάνουμε τις τελευταίες παραγγελίες. Δεν περνούν 10 λεπτά νάτο και το επόμενο καμπανάκι. Τώρα όμως δεν έμειναν μόνο σε αυτό, αλλά έκλεισαν και το ένα φύλλο από την κεντρική πόρτα...Κοίταξα και το ρολόι μου, είχε πάει 20:45. ΠΟΣΟ??? Μα κανένα όριο πια? Αυτό δεν είναι ξενύχτι, όργια είναι.
Έλα να φεύγουμε μην βγει από καμιά γωνία ο Σόιμπλε και άντε να του εξηγήσουμε....
Τι? Αυτό ήταν? 'Οοοοχι βέβαια. Να βγάλουμε καμία φώτο ακόμα. Έχουμε και ένα travelstories να ενημερώσουμε. Ακολουθούν κορυφαία στιγμιότυπα. Θα σας συμβούλευα να καθίσετε
εντάξει, μπορείτε να σηκωθείτε.
Για να έχουμε και μια καλή ανάμνηση από το δωμάτιό μας, αποθανατίσαμε ίσως το καλύτερο σημείο του, που όντως ήταν κορυφαίο...
(βροχή τα likes)
Οι ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα, το ξυπνητήρι χτύπησε κατά τις 6 παρά, πήραμε το λεωφορείο για τον κεντρικό σταθμό, και από εκεί το περιβόητο Flibco για αεροδρόμιο.
"Καλά, έτσι απλά φτάσατε, δεν συνέβη κάτι περίεργο?" θα πείτε. Μα φυσικά και συνέβη! Ακριβώς έξω από το αεροδρόμιο υπάρχει ένα μεγάλο κιόσκι μέσα από το οποίο πρέπει να περάσεις. Εκεί υπάρχουν αρκετοί ένοπλοι και κάποιοι αυστηροί κύριοι που σταματούν όποιον δεν τους γεμίζει το μάτι, για έλεγχο.
Ε μην τα πολυλογώ, ενώ σε όλους τους μπροστινούς μου έκανε χαρακτηριστικό νεύμα "προς τα αριστερά" για να συνεχίσουν, μόλις ήρθε η σειρά μου το νεύμα έγινε "προς τα δεξιά" και με "πάρκαρε" σε ένα τραπεζάκι. (Εμ μούσια μου ήθελες). Ζήτησε να ανοίξω τα χέρια μου και έσυρε πάνω τους ένα χαρτάκι που έμοιαζε με τσιρότο. Το ίδιο έκανε και από την πίσω πλευρά των χεριών αλλά και στην βαλίτσα μου. Έπειτα έβαλε το χαρτάκι μέσα σε έναν υπολογιστή (?). Το σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα το μηχάνημα, μέχρι που πέταξε το μήνυμα που με απελευθέρωνε! Ουφ. Να δεις τελικά που θα με στάμπαραν λόγω τον πολλών ξενυχτιών που έκανα.
(Όποιος ξέρει περισσότερα για τον συγκεκριμένο έλεγχο ας με διαφωτίσει).
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι αυτό ήταν ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια και το ευχαριστήθηκα περισσότερο από κάποια άλλα.
Τα μέρη που επισκεφθήκαμε ήταν φανταστικά και κακώς τόσα χρόνια τα άφηνα πιο πίσω. Συμβουλεύω όλους όσους δεν έχουν ταξιδέψει κυρίως στην Μπριζ, αλλά και στην Γάνδη να το κάνουν άμεσα. Ελπίζω και με αυτή την ιστορία να πείσω όσους το σκέφτονται ακόμα και έχουν ενδοιασμούς.
Για όσους δεν θέλουν πολυκοσμία, να προτιμήσουν χειμώνα, αν και αυτό το μέρος νομίζω θα είναι τρομερό όλο τον χρόνο.
Υ.Γ. Ρε παιδιά, είδε τελικά κανείς τον Φάρελ?
