ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Το 2002 που πηγα τα πραγματα για τον ντοπιο πληθυσμο ηταν εξισου αγρια με σημερα. Η χωρα αυτη εχει δικτατορια απο το 1962(! ) η οποια ηταν σοσιαλιστικου τυπου δηλαδη καμια πρωτοβουλια στην ιδιωτικη οικονομια. Και πιο πριν μη φανταστειτε καμια αψογη δημοκρατια, ουσιαστικα υπηρχε μια μονιμη ενταση πολλες φορες και στρατιωτικη με τις διαφορετικες φυλες που αποτελουν το μωσαικο της Βιρμανιας. Υπηρχε δηλαδη ενα εμφυλιοπολεμικο κλιμα. (Αν και δεν ξερω κατα ποσο ειναι δοκιμος αυτος ορος για διαφυλετικες συγκρουσεις). Το 1988, πριν εικοσι χρονια, εγινε ξανα εξεγερση με ταραχες και με αρκετους νεκρους (ποσους ποτε κανεις δεν εμαθε υπολογιζουν γυρω στους 3.000 μπορει και περισσοτεροι) και επιβληθηκε και στρατιωτικος νομος (ητανε στραβο το κλημα το εφαγε και ο γαιδαρος...). Τοτε ομως κανεις απο τις μεγαλες δυναμεις δεν ενδιαφερθηκε να το κανει θεμα. Το 2007 εγιναν ξανα ταραχες και οι ΗΠΑ τωρα ειχαν λογους να το κανουν πρωτοσελιδο. Βλεπετε στο μεταξυ η Βιρμανια, που ειναι μια εξαιρετικα πλουσια χωρα και εχει ξεκοψει απο αυτους με τους οποιους παραδοσιακα ειχε σχεσεις, δηλαδη με τους Βρεταννους και τους διαδοχους αυτων τους Αμερικανους αρχισε να πουλαει ολα της τα προιοντα και κυριως το πετρελαιο της στην Κινα η οποια φυσικα υποστηριζει, με ολους τους τροπους, αυτο το απανθρωπο καθεστως (μη αλλαξει και που να τρεχουμε με τους καινουργιους, ειναι η αποψη της Κινας, η οποια επεπλεον δε θελει και πολυ πολυ να προμηθευεται το πετρελαιο της απο τις χωρες του Κολπου για ευνοητους λογους). Η Κινα με τη σειρα της τους πουλαει στρατιωτικους εξοπλισμους και η αγαστη συμμαχια καλα κρατει προς εκνευρισμο των Αμερικανο-βρεταννων, οι οποιοι καταγγελλουν τη βιρμανεζικη χουντα, την Κινα κλπ, οχι οτι τους νοιαζει ιδιαιτερα η αθλια κατασταση του λαου εκει, τους νοιαζει ομως η προσπαθεια της Κινας για ανεξαρτησια στην ενεργεια. Ο λαος, και οταν πηγα εγω, αθλια περνουσε χωρις [B]καμια[/B
- Κεφάλαιο 8ο]Δεν ειναι σωστο να σας αφησω με την εντυπωση οτι το Mandalay ειναι μια πολη μονο για ψωνια και τουριστικα σουβενιρ και παγοδες (που πραγματι εχει απειρες). Η ιδια η πολη ειναι ρυμοτομημενη με δρομους παραλληλους και καθετους (που να ειχε μαθει αραγε ο βιρμανος βασιλιας Mindon το ιπποδαμειο συστημα πολεοδομησης) εχει, η μαλλον ειχε, χαμηλα σπιτια. Τωρα πια δεν ξερω τι εχει συμβει ετσι και την επιασαν στα χερια τους οι κινεζοι... Στο κεντρο της υπαρχει το Mandalay Fort ενα ειδος "απαγορευμενης πολης". Προκειται για ενα τετραγωνο με εκταση 2χμ επι 2χλμ. (αυτο κανει τεσσερα τετραγωνικα χλμ αν δεν κανω λαθος ετσι δεν ειναι;)Περιστιχιζεται απο μια ταφρο κοντα εβδομηντα μετρα φαρδια και σχεδον τρια μετρα βαθια, κανονικο ποταμι δηλαδη. Αυτο το τετραγωνο ειναι ολο περιτοιχισμενο. Ο μονος τροπος να σας το δειξω και να παρετε μια ιδεα για το τι προσπαθω να περιγραψω ειναι να σας παραθεσω μια φωτογραφια απο το site του ξενοδοχειου που μειναμε και που εχει ακριβως τη θεα προς το Fort Mandalay. Δεν πιστευω να υπαρχει αντιρρηση, αλλιως ο administrator ας την αφαιρεσει: [URL]http://www.sedonasmyanmar.com/images/detail/mdy_01.jpg[/URL
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
Φτάσαμε στη Yangon το απόγευμα, έτσι αυτή τη φορά διασχίζαμε την ευρύτερη περιοχή της πόλης με το φως της ημέρας, ώσπου να φθάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Ήταν πολύ αραιοκτισμένη, καταπράσινη με πολλές, μα πάρα πολλές μονοκατοικίες από την εποχή των Άγγλων και σκιερούς φαρδείς δρόμους. Παντού πάρκα και λίμνες, άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες. Κάπου κάπου υψωνόταν και ένας μοναχικός ουρανοξύστης που είτε ήταν ήδη είτε θα γινόταν ξενοδοχείο. Θυμήθηκα τα λόγια μιας συνταξιδιώτισσάς μας αγγλίδας στο ποταμόπλοιο, ότι η Yangon της θύμιζε την Σιγκαπούρη των παιδικών της χρόνων. Όσο προχωρούσαμε άρχιζαν να εμφανίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες, εντελώς σαραβαλιασμένες σε τέτοιο σημείο που φαινόταν αδύνατο να υπήρξαν ποτέ καινούργιες. Τα πρώτα δημόσια κτίρια, τα οποία φυσικά είχαν κτισθεί επί Άγγλων και προφανώς από τότε είχε να μπει και καρφί πάνω τους, έτσι ώστε η Yangon θύμιζε τυπική πόλη της ανατολής. Θεέ μου πόσο τρέμω μήπως κάποτε ξαναγυρίσω πίσω και ανακαλύψω ότι όλα αυτά τα κτίρια καταστράφηκαν και στη θέση τους υψώθηκαν μεγαθήρια. Κάπως με καθησύχασε ότι η χούντα είχε αποφασίσει να μεταφέρει την πρωτεύουσα παρά δίπλα σε μια καινούργια τεχνική πόλη-για λόγους ασφαλείας προφανώς- οπότε είναι ενδεχόμενο κάποιο τμήμα της κίνησης να εκτονωθεί προς τα εκεί. Δεν ξέρω σήμερα πώς είναι αυτή η πόλη- όλα στην Ασία αλλάζουν με εντυπωσιακά γρήγορους ρυθμούς- πάντως στις αρχές του 2003 καταλάβαινε κανείς πώς ήταν κάποτε οι εγγλέζικες αποικιοκρατικές πόλεις. Η Yangon είναι ένα μνημείο αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής. Ας μη σταθώ στην ομορφιά των λιμνών της καθώς δύει ο ήλιος ( και τις ανόητες κραυγές που βγάζαμε στο θέαμα –λες και κάναμε τίποτε άλλο τις προηγούμενες μέρες σε κάθε ηλιοβασίλεμα), ούτε στην άψογη ρυμοτομία της, με τις φαρδιές λεωφόρους, να επισημάνω όμως ότι όταν και στο βαθμό που υπήρχε δημόσια συγκοινωνία όλος ο κόσμος συνωστιζόταν ο ένας πάνω στον άλλο, πολύ κρεμασμένοι από έξω και όσοι μπορούσαν καθόντουσαν στην οροφή. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο, βγήκαμε βόλτα στην κινέζικη συνοικία όπου όπως μας είχε πει η Σούση είναι η πιο ζωντανή περιοχή. Και πράγματι έτσι ήταν: πάγκοι παντού, να πουλάνε το κάθε τι. Θυμάμαι τόσα χρόνια μετά, έναν πάγκο να πουλά ανταλλακτικά για ομπρέλες! (μπαλένες, χερούλια κοκ). Πάρα πέρα οργίαζε το street food. Αλλά όταν λέμε street food εννοούμε pavement food: Όλοι παρασκεύαζαν τα φαγητά επί του πεζοδρομίου, κανείς δεν είχε κάποιο τραπεζάκι, βρε αδελφέ. Οι πιο τυχεροί, είχαν κάποιο καφάσι. Όσο και όρεξη να είχαμε- που δεν είχαμε- μας κόπηκε με το μαχαίρι μόλις είδαμε έναν αρουραίο γενναίων διαστάσεων να τρέχει στο πεζοδρόμιο αλαφιασμένος και να δίνει ένα σάλτο και να υπερπηδά μια πιατέλα με σουβλάκια μιας κυρίας η οποία ήταν απασχολημένη με το να παρασκευάζει κάτι άλλο. Σημασία δεν έδωσε η κυρία στον αρουραίο. Κόκαλο εμείς…
Συνεχίζεται….
Συνεχίζεται….
