Christos Saroglou
New Member
- Μηνύματα
- 1
- Likes
- 8
Μάιος του 2016 και αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε ένα ακόμα ευρωπαϊκό ταξίδι, με μία όμως σημαντική διαφορά, σε σχέση με τα προηγούμενα. Αυτή την φορά θα παίρναμε μαζί μας και τα δύο μας παιδιά, 4,5 χρονών ο μεγάλος και 2,5 χρονών ο μικρός. Προορισμός η βόρεια Γαλλία, την οποία αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κυρίως για το ονειρικό Saint Michel και όπως γίνεται πάντα προσθέσαμε και ότι άλλο αξιόλογο υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το ταξίδι μας.
Ημέρα Πρώτη
Αναχώρηση από την Θεσσαλονίκη με την Ryanair και μετά από ένα ήσυχο ταξίδι 3 ωρών (κατά ένα περίεργο λόγο τα παιδιά κοιμήθηκαν στο αεροπλάνο) φτάνουμε στο αεροδρόμιο Beauvais, που βρίσκεται βόρεια του Παρισιού. Το αεροδρόμιο είναι μικρό και συμπαθητικό, σίγουρα σε καμία περίπτωση χαώδες και γενικά νομίζω ήταν ότι έπρεπε για μας, που είχαμε τρεις βαλίτσες, δύο παιδιά και διάφορες άλλες σακούλες με νερά, πατατάκια κτλ και σίγουρα δεν ήμασταν για πολύ περπάτημα. Ευτυχώς, ακριβώς έξω και απέναντι από την είσοδο του αεροδρομίου, βρισκόταν το κτίριο με όλες τις εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτων. Με σύντομες διαδικασίες πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει από την Ελλάδα μέσω του site Rentalcars και συνεχίσαμε για τον τελικό σημερινό προορισμό μας. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου διαπιστώνουμε ότι οι δρόμοι είναι σε άριστη κατάσταση και ότι ακόμα και η παραμικρή διασταύρωση συνοδεύεται από ταμπέλες και σήμανση. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι δρόμοι έχουν αρίθμηση και στις ταμπέλες αναφέρεται συνέχεια αυτή η αρίθμηση, με αποτέλεσμα ακόμα και με έναν απλό χάρτη να φτάνεις εύκολα στον προορισμό σου. Τελικός προορισμός για σήμερα ο οικισμός Saint-Martin-de-Boscherville ο οποίος απέχει από το αεροδρόμιο περίπου 90 χλμ και βρίσκεται στα περίχωρα της Ρουέν. Σχεδόν σε κάθε ταξίδι με αυτοκίνητο επιλέγουμε το κατάλυμα μας σε κάποιον περιφερειακό οικισμό, τόσο για λόγους οικονομίας, όσο και για πρακτικούς λόγους (εύκολο πάρκινγκ, αυλή για να παίζουν τα παιδιά, ησυχία κτλ). Φτάνοντας στο κατάλυμα μας, την πανσιόν Les Hostises de Boscherville είχε πια βραδιάσει και έτσι απλά τακτοποιηθήκαμε στο τετράκλινο δωμάτιο μας και κοιμηθήκαμε.
Ημέρα Δεύτερη
Πρωινό ξύπνημα στις 07:00 και αμέσως στα παράθυρα για να θαυμάσουμε την θέα (αλλά και για να δούμε και τον σημερινό καιρό, καθώς όταν ταξιδεύεις με παιδιά πρέπει ανάλογα με τον καιρό να κάνεις τον απαραίτητο ανεφοδιασμό της ημέρας με μπλουζάκια, μπουφάν, κάλτσες, δεύτερο ζευγάρι παπούτσια κτλ). Πράγματι, η θέα ήταν φανταστική, όπως ακριβώς στις φωτογραφίες του booking, το τεράστιο αβαείο του οικισμού ακριβώς απέναντί μας, με το ψηλό καμπαναριό να δεσπόζει σε όλη την περιοχή και πράσινο, πολύ πράσινο. Κήποι, δέντρα, αυλές, περιποιημένα μονοπάτια. Τρώμε το γαλλικό πρωινό μας, το οποίο αποτελείται κατά 99% από γλυκά (κρέπες, μαρμελάδες, κέικ), πίνουμε τον καφέ μας και ξεκινάμε για την σημερινή περιπέτεια μας.
Πρώτη στάση μετά από μερικά χιλιόμετρα στον οικισμό Jumieges, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα υπέροχο και ατμοσφαιρικό ερειπωμένο αβαείο. Η είσοδος κοστίζει 6,5 ευρώ για τους ενήλικες ενώ είναι δωρεάν για τα παιδιά. Αμέσως μετά την είσοδο μας διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες λόγω της ώρας, ήταν 09:30 και ο χώρος μόλις είχε ανοίξει για το κοινό. Μπαίνοντας μέσα μας έπιασε μια ανατριχίλα καθώς αμέσως ήρθαν στο μυαλό μας μεσαιωνικές ιστορίες με πολέμους, μάγισσες, καθολικισμό και μυστικισμό. Τα παιδιά μαγεύτηκαν και αυτά και σύντομα βρισκόμασταν καθισμένοι σε κάτι πεσμένες κολώνες να λέγε ιστορίες και παραμύθια. Πότε πέρασε μια ώρα ούτε που το καταλάβαμε και έτσι συνεχίσαμε για την επόμενη στάση μας.
Τον μικρό οικισμό Allouville-Bellefosse, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα πανάρχαιο δέντρο μέσα στο οποίο υπάρχουν δύο μικρές εκκλησίες, η μία στο επίπεδο του εδάφους και η άλλη σχεδόν στην κορυφή του δέντρου, στην οποία ανεβαίνεις με περιμετρικά ξύλινα σκαλοπάτια. Μάλιστα, η δεύτερη (ψηλότερη) εκκλησία γιορτάζει τον 15 Αύγουστο και τελείται μέσα σε αυτή η θεία λειτουργία και μετά γίνεται πανηγύρι. Βέβαια αυτά τα διαβάσαμε σε μία σχετική πινακίδα που υπήρχε στον χώρο, αλλά δεν τα είδαμε με τα μάτια μας.
Συνεχίζουμε και μετά από μισή ώρα (περίπου 30 χλμ) φτάνουμε στην παραθαλάσσια πόλη Fecamp. Εκεί έχουμε και την πρώτη γνωριμία με τις άγριες ακτές της Νορμανδίας και την δύναμη του Ατλαντικού Ωκεανού. Αφήσαμε το κέντρο της πόλης και κατευθυνθήκαμε προς την ακτή και το λιμάνι. Στο λιμάνι κοντά στον φάρο παρκάραμε (δωρεάν) το αυτοκίνητό μας και κάναμε βόλτα πάνω στις ξύλινες προβλήτες που βρίσκονται σε μεγάλο ύψος πάνω από το νερό και οδηγούν στους δύο φάρους του λιμανιού. Ο ήχος των κυμάτων και του αέρα ήταν πολύ δυνατός, αλλά η γοητεία της θάλασσας σε συνδυασμό με την αγριάδα του τοπίου μας αποζημίωνε. Δίπλα η παραλία, η οποία δεν ήταν αμμώδες αλλά αποτελούνταν από εκατομμύρια πέτρες μικρού και μεσαίου μεγέθους. Φυσικά, τα παιδιά δεν άργησαν να παίζουν το γνώριμο παιχνίδι...παίρνουμε όσες πέτρες μπορούμε να κουβαλήσουμε στα χέρια μας και μετά τις πετάμε από ψηλά στην θάλασσα κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο. Η πόλη αυτή είναι παγκοσμίως διάσημη για ένα πασίγνωστο ποτό, την Βενεδικτίνη, η οποία δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην πόλη, μέσα στο μοναστήρι των Βενενδεκτίνων μοναχών από τον Βενετσιάνο μοναχό Dom Bernardo Vincelli που επιδίδωνταν σε αλχημείες αναμειγνύοντας φυτά της περιοχής και εξωτικά μπαχάρια. Αποτέλεσμα αυτό το θεόσταλτο ελιξήριο! Σήμερα, το μοναστήρι χρησιμοποιείται ως μουσείο και μπορεί κάποιος να μπει μέσα και να περιηγηθεί σε όλους τους χώρους (κελάρια, αποστακτήρια, κοινόχρηστους χώρους και δωμάτια). Ωστόσο, επειδή δεν επιτρέπεται η πρόσβαση μεμονωμένα, αλλά μόνο σε μικρά γκρουπ με ξεναγήσεις σε αγγλικά και γαλλικά σε προκαθορισμένες ώρες εμείς δεν μπήκαμε μέσα (είπαμε να μην το ρισκάρουμε με τα παιδιά), αλλά πήραμε το μικρό μπουκαλάκι βενεδικτίνης σαν σουβενίρ και συνεχίσαμε.
Επόμενος σταθμός μας το Etretat, το οποίο είναι ίσως το πιο γνωστό μέρος της περιοχής, τόσο για τις περίφημες αψίδες που σχηματίζουν οι ακτές του και χάνονται μέσα στην θάλασσα όσο και για τους πολυάριθμους πίνακες του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Monet, που απεικονίζουν την περιοχή σε διάφορα χρώματα και περιόδους. Το Etretat είναι κτισμένο σε μια στριμωγμένη ακτή ανάμεσα σε δύο λόφους, οι οποίοι κόβονται απότομα για να συναντήσουν τον ωκεανό. Τα πάντα γύρω είναι καταπράσινα, τα σπίτια όλα είναι παραδοσιακού τύπου half-timbered, οι ακτές είναι τελείως απόκρημνες, η θάλασσα είναι πιο ήρεμη και η ακτή αμμώδες και το σημαντικότερο, οι τουρίστες είναι μεμονωμένοι, πουθενά δεν υπήρχαν γκρουπ. Αφού παίξαμε σε μια παιδική χαρά που συναντήσαμε, φάγαμε παγωτό στην παραλία, επισκεφτήκαμε κανά δυο αξιοθέατα, είπαμε και εμείς να κάτσουμε σε ένα εστιατόριο να φάμε τα πασίγνωστα μύδια της Νορμανδίας. Βρήκαμε ένα γεμάτο με Γάλλους εστιατόριο (ένδειξη ότι θα είναι καλό και όχι τουριστικό) καθίσαμε αναπαυτικά στον εσωτερικό χώρο του καταστήματος για να αποφύγουμε το πολύ πλήθος και την συνεχόμενη γκρίνια "κρυώνω-με χτυπάει ο ήλιος στα μάτια" και παραγγείλαμε με μεγάλη όρεξη. Μετά από λίγο έρχεται η κατσαρόλα με τα μύδια και την σχετική σάλτσα από πάνω και αρχίζουμε τις πρώτες βουτιές. Μετά από ένα δυο μύδια, αρχίζουμε να κοιτιόμαστε και μετά από μερικά ακόμα αρχίζουμε να γελάμε. Ένας ακόμα μύθος καταρρίφθηκε και το ακριβοπληρώσαμε μάλιστα (περίπου 20 ευρώ τα μύδια). Συγκριτικά, αυτά τα μύδια που φάγαμε ήταν χειρότερα ακόμα και από τα χειρότερα μύδια που θα συναντήσετε στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδας και στην πιο άγνωστη ψαροταβέρνα μας. Συνεχίσαμε το φαγητό μας με πατάτες και μακαρόνια και λίγο μηλίτη. Από το Etretat φύγαμε με κρύα καρδιά, καθώς το μέρος αυτό ήταν πραγματικά πανέμορφο και αν κάποιος έχει περισσότερο χρόνο στην διάθεσή του, να μην διστάσει να μείνει εκεί ένα βράδυ.
Τελευταίος σταθμός για σήμερα το Honfleur, το οποίο βρίσκεται στις εκβολές του Σηκουάνα στον Ατλαντικό ωκεανό, ακριβώς απέναντι από την Χάβρη. Την Χάβρη, αν και διάσημη για διάφορα πράγματα (δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας, γενέτειρα του ιμπρεσιονισμού, πολλά μουσεία κτλ) δεν την επισκεφτήκαμε, καθώς κρίναμε ότι με τα παιδιά μαζί μας, θα ήταν περισσότερο ταλαιπωρία παρά απόλαυση. Ευτυχώς ένα μποτιλιάρισμα με χιλιάδες νταλίκες και αυτοκίνητα που υπήρχε στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου προς την πόλη, διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες μας. Αμέσως μετά την έξοδο αυτή, συναντήσαμε διόδια και κατόπιν την επιβλητική γέφυρα της Νορμανδίας, την Pont de Normandie. Η γέφυρα αποτελεί ένα θαύμα της μηχανικής και όταν την διασχίζεις δεν μπορείς παρά να κοιτάς δεξιά και αριστερά για να αποτυπώσεις όσες περισσότερες εικόνες μπορείς από τις εκβολές του Σηκουάνα, τα μεγάλα πλοία που πηγαινοέρχονται από κάτω, την Χάβρη που φαίνεται στο βάθος, τον ωκεανό, αλλά και από το υψόμετρο. Ναι, το υψόμετρο, καθώς η κλίση της γέφυρας είναι τέτοια όπου στην μέση της βρίσκεσαι σε υψόμετρο περίπου 80 μέτρων. Με μικρή ταχύτητα περάσαμε την γέφυρα και αμέσως μετά στον επόμενο κόμβο ακολουθήσαμε πινακίδες για Honfleur. Η πόλη είναι αρκετά γραφική αλλά και άκρως τουριστική. Μάλιστα, πολλά γκρουπ που επισκέπτονται το Παρίσι έχουν στο πρόγραμμά τους μια ημερήσια εκδρομή εδώ και στο γειτονικό Deauville. Λίγο πριν το λιμανάκι υπάρχουν μεγάλα πάρκινγκ (αρκετά τσουχτερά από όσο θυμάμαι - περίπου 6 ευρώ οι δυόμιση ώρες) και η απόσταση μέχρι το λιμανάκι και τους κεντρικούς πεζόδρομους είναι εύκολη με τα πόδια. Μπροστά στην είσοδο του λιμανιού υπάρχει ένα όμορφο carousel οπότε κάναμε την απαραίτητη στάση και συνεχίσαμε σε κάποιο μαγαζάκι για καφέ και κρέπα. Γενικά, η Honfleur μας άρεσε, ήταν ήσυχη, είχε μεγάλη ποικιλία από καταστήματα για φαγητό και ποτό, είχε επίσης μαγαζιά για να ψωνίσεις τα σουβενίρ σου αλλά και ότι άλλο ήθελες, είχε κόσμο που έκανε βόλτα, είχε παλαιούς ξύλινες καθεδρικούς, είχε διάφορα, αλλά δεν είχε την μαγεία του Etretat. Επομένως, γυρνώντας πίσω στην πανσιόν μας στον οικισμό Saint-Martin-de-Boscherville, μέσα στο αυτοκίνητο ψηφίσαμε ομόφωνα (ακόμα και τα παιδιά - μάλλον λόγω παγωτού στην παραλία) ότι το highlight της ημέρας ήταν το Etretat. Φτάνοντας, πλήρως εξαντλημένοι, κοιμηθήκαμε όλοι με συνοπτικές διαδικασίες.
Ημέρα Πρώτη
Αναχώρηση από την Θεσσαλονίκη με την Ryanair και μετά από ένα ήσυχο ταξίδι 3 ωρών (κατά ένα περίεργο λόγο τα παιδιά κοιμήθηκαν στο αεροπλάνο) φτάνουμε στο αεροδρόμιο Beauvais, που βρίσκεται βόρεια του Παρισιού. Το αεροδρόμιο είναι μικρό και συμπαθητικό, σίγουρα σε καμία περίπτωση χαώδες και γενικά νομίζω ήταν ότι έπρεπε για μας, που είχαμε τρεις βαλίτσες, δύο παιδιά και διάφορες άλλες σακούλες με νερά, πατατάκια κτλ και σίγουρα δεν ήμασταν για πολύ περπάτημα. Ευτυχώς, ακριβώς έξω και απέναντι από την είσοδο του αεροδρομίου, βρισκόταν το κτίριο με όλες τις εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτων. Με σύντομες διαδικασίες πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει από την Ελλάδα μέσω του site Rentalcars και συνεχίσαμε για τον τελικό σημερινό προορισμό μας. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου διαπιστώνουμε ότι οι δρόμοι είναι σε άριστη κατάσταση και ότι ακόμα και η παραμικρή διασταύρωση συνοδεύεται από ταμπέλες και σήμανση. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι δρόμοι έχουν αρίθμηση και στις ταμπέλες αναφέρεται συνέχεια αυτή η αρίθμηση, με αποτέλεσμα ακόμα και με έναν απλό χάρτη να φτάνεις εύκολα στον προορισμό σου. Τελικός προορισμός για σήμερα ο οικισμός Saint-Martin-de-Boscherville ο οποίος απέχει από το αεροδρόμιο περίπου 90 χλμ και βρίσκεται στα περίχωρα της Ρουέν. Σχεδόν σε κάθε ταξίδι με αυτοκίνητο επιλέγουμε το κατάλυμα μας σε κάποιον περιφερειακό οικισμό, τόσο για λόγους οικονομίας, όσο και για πρακτικούς λόγους (εύκολο πάρκινγκ, αυλή για να παίζουν τα παιδιά, ησυχία κτλ). Φτάνοντας στο κατάλυμα μας, την πανσιόν Les Hostises de Boscherville είχε πια βραδιάσει και έτσι απλά τακτοποιηθήκαμε στο τετράκλινο δωμάτιο μας και κοιμηθήκαμε.
Ημέρα Δεύτερη
Πρωινό ξύπνημα στις 07:00 και αμέσως στα παράθυρα για να θαυμάσουμε την θέα (αλλά και για να δούμε και τον σημερινό καιρό, καθώς όταν ταξιδεύεις με παιδιά πρέπει ανάλογα με τον καιρό να κάνεις τον απαραίτητο ανεφοδιασμό της ημέρας με μπλουζάκια, μπουφάν, κάλτσες, δεύτερο ζευγάρι παπούτσια κτλ). Πράγματι, η θέα ήταν φανταστική, όπως ακριβώς στις φωτογραφίες του booking, το τεράστιο αβαείο του οικισμού ακριβώς απέναντί μας, με το ψηλό καμπαναριό να δεσπόζει σε όλη την περιοχή και πράσινο, πολύ πράσινο. Κήποι, δέντρα, αυλές, περιποιημένα μονοπάτια. Τρώμε το γαλλικό πρωινό μας, το οποίο αποτελείται κατά 99% από γλυκά (κρέπες, μαρμελάδες, κέικ), πίνουμε τον καφέ μας και ξεκινάμε για την σημερινή περιπέτεια μας.
Πρώτη στάση μετά από μερικά χιλιόμετρα στον οικισμό Jumieges, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα υπέροχο και ατμοσφαιρικό ερειπωμένο αβαείο. Η είσοδος κοστίζει 6,5 ευρώ για τους ενήλικες ενώ είναι δωρεάν για τα παιδιά. Αμέσως μετά την είσοδο μας διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες λόγω της ώρας, ήταν 09:30 και ο χώρος μόλις είχε ανοίξει για το κοινό. Μπαίνοντας μέσα μας έπιασε μια ανατριχίλα καθώς αμέσως ήρθαν στο μυαλό μας μεσαιωνικές ιστορίες με πολέμους, μάγισσες, καθολικισμό και μυστικισμό. Τα παιδιά μαγεύτηκαν και αυτά και σύντομα βρισκόμασταν καθισμένοι σε κάτι πεσμένες κολώνες να λέγε ιστορίες και παραμύθια. Πότε πέρασε μια ώρα ούτε που το καταλάβαμε και έτσι συνεχίσαμε για την επόμενη στάση μας.
Τον μικρό οικισμό Allouville-Bellefosse, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα πανάρχαιο δέντρο μέσα στο οποίο υπάρχουν δύο μικρές εκκλησίες, η μία στο επίπεδο του εδάφους και η άλλη σχεδόν στην κορυφή του δέντρου, στην οποία ανεβαίνεις με περιμετρικά ξύλινα σκαλοπάτια. Μάλιστα, η δεύτερη (ψηλότερη) εκκλησία γιορτάζει τον 15 Αύγουστο και τελείται μέσα σε αυτή η θεία λειτουργία και μετά γίνεται πανηγύρι. Βέβαια αυτά τα διαβάσαμε σε μία σχετική πινακίδα που υπήρχε στον χώρο, αλλά δεν τα είδαμε με τα μάτια μας.
Συνεχίζουμε και μετά από μισή ώρα (περίπου 30 χλμ) φτάνουμε στην παραθαλάσσια πόλη Fecamp. Εκεί έχουμε και την πρώτη γνωριμία με τις άγριες ακτές της Νορμανδίας και την δύναμη του Ατλαντικού Ωκεανού. Αφήσαμε το κέντρο της πόλης και κατευθυνθήκαμε προς την ακτή και το λιμάνι. Στο λιμάνι κοντά στον φάρο παρκάραμε (δωρεάν) το αυτοκίνητό μας και κάναμε βόλτα πάνω στις ξύλινες προβλήτες που βρίσκονται σε μεγάλο ύψος πάνω από το νερό και οδηγούν στους δύο φάρους του λιμανιού. Ο ήχος των κυμάτων και του αέρα ήταν πολύ δυνατός, αλλά η γοητεία της θάλασσας σε συνδυασμό με την αγριάδα του τοπίου μας αποζημίωνε. Δίπλα η παραλία, η οποία δεν ήταν αμμώδες αλλά αποτελούνταν από εκατομμύρια πέτρες μικρού και μεσαίου μεγέθους. Φυσικά, τα παιδιά δεν άργησαν να παίζουν το γνώριμο παιχνίδι...παίρνουμε όσες πέτρες μπορούμε να κουβαλήσουμε στα χέρια μας και μετά τις πετάμε από ψηλά στην θάλασσα κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο. Η πόλη αυτή είναι παγκοσμίως διάσημη για ένα πασίγνωστο ποτό, την Βενεδικτίνη, η οποία δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην πόλη, μέσα στο μοναστήρι των Βενενδεκτίνων μοναχών από τον Βενετσιάνο μοναχό Dom Bernardo Vincelli που επιδίδωνταν σε αλχημείες αναμειγνύοντας φυτά της περιοχής και εξωτικά μπαχάρια. Αποτέλεσμα αυτό το θεόσταλτο ελιξήριο! Σήμερα, το μοναστήρι χρησιμοποιείται ως μουσείο και μπορεί κάποιος να μπει μέσα και να περιηγηθεί σε όλους τους χώρους (κελάρια, αποστακτήρια, κοινόχρηστους χώρους και δωμάτια). Ωστόσο, επειδή δεν επιτρέπεται η πρόσβαση μεμονωμένα, αλλά μόνο σε μικρά γκρουπ με ξεναγήσεις σε αγγλικά και γαλλικά σε προκαθορισμένες ώρες εμείς δεν μπήκαμε μέσα (είπαμε να μην το ρισκάρουμε με τα παιδιά), αλλά πήραμε το μικρό μπουκαλάκι βενεδικτίνης σαν σουβενίρ και συνεχίσαμε.
Επόμενος σταθμός μας το Etretat, το οποίο είναι ίσως το πιο γνωστό μέρος της περιοχής, τόσο για τις περίφημες αψίδες που σχηματίζουν οι ακτές του και χάνονται μέσα στην θάλασσα όσο και για τους πολυάριθμους πίνακες του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Monet, που απεικονίζουν την περιοχή σε διάφορα χρώματα και περιόδους. Το Etretat είναι κτισμένο σε μια στριμωγμένη ακτή ανάμεσα σε δύο λόφους, οι οποίοι κόβονται απότομα για να συναντήσουν τον ωκεανό. Τα πάντα γύρω είναι καταπράσινα, τα σπίτια όλα είναι παραδοσιακού τύπου half-timbered, οι ακτές είναι τελείως απόκρημνες, η θάλασσα είναι πιο ήρεμη και η ακτή αμμώδες και το σημαντικότερο, οι τουρίστες είναι μεμονωμένοι, πουθενά δεν υπήρχαν γκρουπ. Αφού παίξαμε σε μια παιδική χαρά που συναντήσαμε, φάγαμε παγωτό στην παραλία, επισκεφτήκαμε κανά δυο αξιοθέατα, είπαμε και εμείς να κάτσουμε σε ένα εστιατόριο να φάμε τα πασίγνωστα μύδια της Νορμανδίας. Βρήκαμε ένα γεμάτο με Γάλλους εστιατόριο (ένδειξη ότι θα είναι καλό και όχι τουριστικό) καθίσαμε αναπαυτικά στον εσωτερικό χώρο του καταστήματος για να αποφύγουμε το πολύ πλήθος και την συνεχόμενη γκρίνια "κρυώνω-με χτυπάει ο ήλιος στα μάτια" και παραγγείλαμε με μεγάλη όρεξη. Μετά από λίγο έρχεται η κατσαρόλα με τα μύδια και την σχετική σάλτσα από πάνω και αρχίζουμε τις πρώτες βουτιές. Μετά από ένα δυο μύδια, αρχίζουμε να κοιτιόμαστε και μετά από μερικά ακόμα αρχίζουμε να γελάμε. Ένας ακόμα μύθος καταρρίφθηκε και το ακριβοπληρώσαμε μάλιστα (περίπου 20 ευρώ τα μύδια). Συγκριτικά, αυτά τα μύδια που φάγαμε ήταν χειρότερα ακόμα και από τα χειρότερα μύδια που θα συναντήσετε στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδας και στην πιο άγνωστη ψαροταβέρνα μας. Συνεχίσαμε το φαγητό μας με πατάτες και μακαρόνια και λίγο μηλίτη. Από το Etretat φύγαμε με κρύα καρδιά, καθώς το μέρος αυτό ήταν πραγματικά πανέμορφο και αν κάποιος έχει περισσότερο χρόνο στην διάθεσή του, να μην διστάσει να μείνει εκεί ένα βράδυ.
Τελευταίος σταθμός για σήμερα το Honfleur, το οποίο βρίσκεται στις εκβολές του Σηκουάνα στον Ατλαντικό ωκεανό, ακριβώς απέναντι από την Χάβρη. Την Χάβρη, αν και διάσημη για διάφορα πράγματα (δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας, γενέτειρα του ιμπρεσιονισμού, πολλά μουσεία κτλ) δεν την επισκεφτήκαμε, καθώς κρίναμε ότι με τα παιδιά μαζί μας, θα ήταν περισσότερο ταλαιπωρία παρά απόλαυση. Ευτυχώς ένα μποτιλιάρισμα με χιλιάδες νταλίκες και αυτοκίνητα που υπήρχε στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου προς την πόλη, διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες μας. Αμέσως μετά την έξοδο αυτή, συναντήσαμε διόδια και κατόπιν την επιβλητική γέφυρα της Νορμανδίας, την Pont de Normandie. Η γέφυρα αποτελεί ένα θαύμα της μηχανικής και όταν την διασχίζεις δεν μπορείς παρά να κοιτάς δεξιά και αριστερά για να αποτυπώσεις όσες περισσότερες εικόνες μπορείς από τις εκβολές του Σηκουάνα, τα μεγάλα πλοία που πηγαινοέρχονται από κάτω, την Χάβρη που φαίνεται στο βάθος, τον ωκεανό, αλλά και από το υψόμετρο. Ναι, το υψόμετρο, καθώς η κλίση της γέφυρας είναι τέτοια όπου στην μέση της βρίσκεσαι σε υψόμετρο περίπου 80 μέτρων. Με μικρή ταχύτητα περάσαμε την γέφυρα και αμέσως μετά στον επόμενο κόμβο ακολουθήσαμε πινακίδες για Honfleur. Η πόλη είναι αρκετά γραφική αλλά και άκρως τουριστική. Μάλιστα, πολλά γκρουπ που επισκέπτονται το Παρίσι έχουν στο πρόγραμμά τους μια ημερήσια εκδρομή εδώ και στο γειτονικό Deauville. Λίγο πριν το λιμανάκι υπάρχουν μεγάλα πάρκινγκ (αρκετά τσουχτερά από όσο θυμάμαι - περίπου 6 ευρώ οι δυόμιση ώρες) και η απόσταση μέχρι το λιμανάκι και τους κεντρικούς πεζόδρομους είναι εύκολη με τα πόδια. Μπροστά στην είσοδο του λιμανιού υπάρχει ένα όμορφο carousel οπότε κάναμε την απαραίτητη στάση και συνεχίσαμε σε κάποιο μαγαζάκι για καφέ και κρέπα. Γενικά, η Honfleur μας άρεσε, ήταν ήσυχη, είχε μεγάλη ποικιλία από καταστήματα για φαγητό και ποτό, είχε επίσης μαγαζιά για να ψωνίσεις τα σουβενίρ σου αλλά και ότι άλλο ήθελες, είχε κόσμο που έκανε βόλτα, είχε παλαιούς ξύλινες καθεδρικούς, είχε διάφορα, αλλά δεν είχε την μαγεία του Etretat. Επομένως, γυρνώντας πίσω στην πανσιόν μας στον οικισμό Saint-Martin-de-Boscherville, μέσα στο αυτοκίνητο ψηφίσαμε ομόφωνα (ακόμα και τα παιδιά - μάλλον λόγω παγωτού στην παραλία) ότι το highlight της ημέρας ήταν το Etretat. Φτάνοντας, πλήρως εξαντλημένοι, κοιμηθήκαμε όλοι με συνοπτικές διαδικασίες.
