Μαρόκο Μαυριτανία Σενεγάλη Λάρισα-Dakar με vespa

[8avos]

Κατευθυνόμενοι για Λαγιούν εμένα μου χανε μπει κάτι άρρωστες ιδέες να φτάναμε Κανάρια Νησιά.
Άρρωστη βέβαια,γιατί μόλις αναφέρθηκε έγιανε και ήρθα στα σύγκαλά μου .Η περιοχή αν το ψάχναμε,είχε ακτοπλοική σύνδεση,απλά δεν ήξερε κανείς αν υπήρχε όντως αυτό το δρομολόγιο.

Αυτό που έκανε εντύπωση στη διαδρομή ήταν πολλά μικρά "υπό ανέγερση" χωριουδάκια καθώς και ένα αιολικό πάρκο.Στην Tarfaya επίσης,μια μικρή πόλη πριν τη Λαγιουν,υπήρχε το μουσείο του συγγραφέα του γνωστού παραμυθιού,Μικρός Πρίγκηπας.Βέβαια περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε ως γνωστόν .

Σουρούπωνε καθώς φτάναμε στην πόλη και βλέπαμε μια πόλη πεντακάθαρη,νεόδμητα κτήρια,πλατείες με πολύ πράσινο,αρκετές τράπεζες,καινούριους δρόμους και αριστερά δεξιά αμμόλοφους.Το ιδιόμορφο θέαμα όμως αφορά τους κατοίκους,το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν ένστολοι!!Ένας τρόπος απ ότι μάθαμε να γίνει πιο κομψή η μεθώρια διαβίωση των ανθρώπων που λέγαμε οτι έχουν χρέος να διαφυλλάσουν την εύρυθμη λειτουργία της περιοχής.

Το βράδυ,ψάχναμε το κάμπιγκ στο μαραφέτι που μας υποδείκνυε την τοποθεσία.Κάναμε γύρες ξανά και ξανά ώσπου δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε λάθος.Το κάμπιγκ ήταν ένα παλιό στρατόπεδο,στρατοπεδεύσαμε κανονικότατα αυτή τη φορά .Στίβος μάχης,ντουζιέρες κοινόχρηστες,δεξαμενές που κρατάγανε το νερό και άλλα όμορφα.Μπήκαμε μέσα και μιας που είμασταν οι πρώτοι και τελευταίοι πελάτες σφράγισε τις πύλες,ετοιμάσμε μακαρονάκι κλασσικά,διπλή μερίδα αυτή τη φορά και ύπνο,μια νέα μέρα με κάμποσα χιλιόμετρα θα μας περίμενε.

Την επομένη μιας που ξύπνησα πρώτος είπα να κάνω και το στίβο μάχης βέβαια ο Σ. με πρόλαβε και είπαμε να ετοιμάσουμε πρωινό.

Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι μιας που είχαμε να βρούμε νετ καμμιά δεκαριά μέρες και κει που πάμε να μαζέψουμε ξεκινά να ρίχνει σταγόνες βροχής.Η βροχή δυνάμωσε και η αναβολή της συνέχειας για κείνη τη μέρα ήταν μονόδρομος.Είχε και μια ψύχρα,έτσι κρυβόμασταν μια στο κψμ,μια στις ντουζιέρες.Περνάγαμε την ώρα περιμένοντας να σταματήσει η βροχή ακούγωντας μουσική και κοιτώντας φωτό στον υπολογιστή.Μεσημέριασε και ο μπαρμπαδάκος μας έφερε ένα πιάτο φακή με ελιές και ψωμί,ούτε γαλλικά μίλαγε όχι βέβαια οτι μιλούσαμε εμείς αλλά στην κυριολεξία μόνο νοήματα.Σταμάτησε η βροχή και μετά το μίνι σερβις που κάναμε βγήκαμε να δούμε την πόλη.

Σαντορίνη δεν έχω πάει αλλά και αυτό που έβλεπα όχι ότι με χάλαγε.

Μια νέα μέρα μας περίμενε την επομένη για τα καθιερωμένα μας χιλιομετράκια.

 

[8avos]

Το ταξίδι μας αυτό,δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με αξιοθέατα,κτίρια,αρχιτεκτονικές,
πάρκα και nightlife.Ήταν ένας τρόπος να απογυμνωθεί η αλήθεια περί αφρικάνικης
φτώχειας,η οποία φτώχεια δεν είχε καμία σχέση με τον εσωτερικό κόσμο των
ανθρώπων.Αυτών που εμείς συναντήσαμε τέλος πάντων.

Αυτή τη στιγμή που γράφω,ο συνταξιδιώτης μου βρίσκεται ήδη στη Νότια Αφρική
φιλοξενούμενος από καουτσσέρφερς,αφού έχει διασχίσει τη δυτική Αφρική οδικώς
με την ταπεινή του βέσπα.Κοντεύοντας τους 13 μήνες ταξιδιού!Είναι άραγε κάτι
τέτοιο ταξίδι;Ή κάτι μεγαλύτερο!


Ξεκινήσαμε λοιπόν απ τη Λαγιούν πρωί πρωί με κατεύθυνση,τι άλλο;Νότια.Αυτό
που είχαμε βάλει σαν στόχο ήταν η πόλη Boujdour.Παραδόξως,μάλλον είχαμε ξεκουραστεί αρκετά,9 το πρωί είμασταν καθ οδόν για να καλύψουμε μια απόσταση
περί τα 150 χλμ.Σιγά σιγά όπως πάντα,το Μαρόκο και δη η Δυτική Σαχάρα,μας
πρόσφεραν άπλετη ασφάλεια και οικονομία όσον αφορά τον ανεφοδιασμό των
καυσίμων.Η πόλη στόχος,ήταν η μοναδική που έδειχναν οι σημειώσεις μας.

Στις 12.00 μεσημβρινή βρισκόμασταν ήδη στο Μπουζντούρ.Οι Μαροκινοί έχουν μια
τάση να υπερβάλουν και έτσι στις είσοδο-έξοδο κάθε πόλης,εκτός του αγγλικού
round-about (κόμβο υποχρεωτικής πορείας,στα Ελληνικά) πετάν και ένα θυρεό.
Από καμήλες,ψάρια μέχρι δεν θυμάμαι και γω τι άλλο βλέπαμε.Αφού κατευθυνθήκαμε στο camping της πόλης,έτσι και φύγαμε από αυτό μόλις ακούσαμε
την εξωπραγματική τιμή των 6 ολόκληρων ευρώ που μας ζήταγε ανα νύχτα .
Εν τάξει η αλήθεια είναι ότι το μπαγιόκο μας ήταν περιορισμένο και όταν συνιθίζεις
να πληρώνεις 4.5 ευρώ το ακριβότερό μας στη Φές με πλυντήρια και ντουζ
ευρωπαικών προδιαγραφών,τα 6 στη Δ.Σαχάρα είναι αρπαγή ολόκληρη.Ο Σ. με
προέτρεψε να ψάξουμε για ξενοδοχείο,όπως και κάναμε.Με wi-fi,δική μας τουαλέτα
όπου είχαμε να κάτσουμε σε χεστρ@ δεν θυμόμασταν και μεις από πότε και τιμή
έκπληξη,12 ευρώ.Όμως ώσπου να ρωτήσει ο Σ. εγώ περίμενα κάτω φυλάγοντας τα
πράγματα.Οι πιτσιρικάδες της περιοχής ήταν υπερβολικά κινητικοί,μέχρι οι γείτονες τους απομάκρυναν από μας,για να μην χαθεί ο τουρισμός (εμείς είμαστε
αυτός).Τελικά οι προσπάθειές των,δεν με έπεισαν και πρότεινα στον Σ. να την
κάνουμε,γιατί απ τη στιγμή που δεν υπήρχε πάρκιγκ,φοβόμουν να αφήσω στις ορέξεις της νεολαίας την πολύτιμη βεσπούλα μου.Βγάλαμε και τα καλά του κάμπιγκ,
έχεις στο προσκεφάλι σου το όχημα.

Ο Σ. πρότεινε να κάνουμε μπους κάμπιγκ,όπερ και εγένετο.Αφού έβαλε στο ταπεράκι του,μοσχαρίσιο κιοφτέ με πατάτες,ξεκινήσαμε για όπου μας πιάσει το
σκοτάδι.Λίγο έξω απ την πόλη σταματήσαμε να τσιμπήσουμε μιας που ήδη είχε
μεσημεριάσει.

Η θέα λιτή.Ένα ναυάγιο,ένας εγκαταλημένος δρόμος και λίγες σκηνές νομάδων.
Ότι πρέπει για μασαμπούκωμα.Τρώγωντας δεν ήρθε η όρεξη μόνο,αλλά και η
παρέα των Άγγλων τουριστών που ταξίδευαν σ ένα φορτηγό τους οποίους είχαμε
γνωρίσει στη Φές.Μετά από τόσο καιρό τους ξαναείδαμε.

Συνεχίσαμε,όταν έπρεπε να ψάξουμε για τόπο όπου θα κατασκηνώναμε.Μπήκαμε
δεξιά απ τον δρόμο,στο πουθενά και βρήκαμε την πιο κατάλληλη θέση.

 

[8avos]

Ήταν η πρώτη μας διανυκτέρευση που κάναμε χωρίς να είμαστε σε ελεγχόμενο περιβάλλον και ειδικά σε έδαφος Αφρικής,ε καλά όχι και τόσο άφρικα στο Μαρόκο.Αφότου παρκάραμε τα βεσπάκια και στήσαμε τις σκηνές μας απλά αρράξαμε έφτιαξε ο Σ. καφεδάκι και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα κουβεντιάζοντας.

Ο Σ. για να ναι σίγουρος έδεσε μ έναν ιμάντα την βέσπα με την σκηνή του.Το τι πειράγματα πέσαν μέχρι να κοιμηθούμε,μιας σκάλιζε ο ένας έξω απ την τέντα του άλλου,μιας ο άλλος!Αφότου μας πήρε ο μορφέας,το πρωί είχαμε εγερτήριο από ντόπιους ψαράδες όπου ο Σ. κλασσικά δεν έχασε την ευκαιρεία να τα πει μαζί τους.

'Οχι ότι κατάλαβε και πολλά,μιας και στο σχολείο τα Γαλλικά που μας μάθαν ήταν αρκετά για να επικοινωνούμε σε τυχόν μποτιλιαρίσματα και στην κίνηση των πόλεων,με τίποτα όμως κανονικά Γαλλικά.

Ξεκινήσαμε και ο επόμενος προορισμός ήταν η Dakhla.Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ξέραμε η πόλη αυτή αλλά ήταν στο δρόμο μας.Καθώς σταματήσαμε να φάμε πρός το μεσημέρι και να ξεπιαστούμε βέβαια,είδαμε έναν άλλο καβαλάρη,ο οποίος έκανε με το παπί του Παρίσι-Ντακάρ και μιας που μας είδε σταμάτησε να μας χαιρετήσει γιατί έπαθε πλάκα που εμείς οδηγούσαμε βέσπα!Λες και αυτός είχε καμμιά χιλιάρα...

Το παλικάρι εκτός των άλλων που μας είπε για σύνορα Μαυριτανίας-Σενεγάλης για τα οποία είχαμε διαβάσει για απίστευτη διαφθορά,μας είπε και για ένα άλλο μέρος όπου θα μπορούσαμε να κατασκηνώναμε πρίν την Ντάχλα,η οποία ήταν προορισμός των απανταχού kyte-surfers.

Η συνοικία όπου μέναμε είχε πολλούς φανατικούς,οι οποίοι παρατήσανε τα σπίτια τους για ένα εξάμηνο οι περισσότεροι,να απολαύσουν τον κόλπο που δημιουργείται σ αυτό το κομμάτι του Ατλαντικού,με τους αέρηδες.Στο σημείο εκείνο δεν υπήρχε κάτο οργανωμένο παρά η θέληση πολλών για να δαμάσουν τα πανιά.Άλλη μια διανυκτέρευση λοιπόν στην φύση.

 

[8avos]

Έγερση πρωινή στην Ντάχλα χωρίς ωστόσο ήλιο ντάλα.Βασικά μας ξύπνησε η βροχή και ο Σ. αναθεμάτιζε για άλλη μια φορά μιας που δεν πίστευε ότι στην έρημο ήταν η δεύτερη φορά που τρώγαμε ψιχάλες!Εκεί για πρώτη φορά έπρεπε να οργανωθούμε γρήγορα ώστε να αναχωρήσουμε χωρίς να χάσουμε δευτερόλεπτο,έτσι χωρίς να χαιρετήσουμε και πολλούς απ τους γείτονες την κάναμε με ελαφρά μήπως και γλυτώναμε καμμιά ψιχάλα.Αρματωθήκαμε ωσάν να πηγαίναμε σε χώρες τις σιβηρία να αποφύγουμε τις ψυχάλες.Αφού αφήσαμε την διασταύρωση της Ντάχλα με τον μοναδικό δρόμο που πηγαίνει Μαυριτανία,40 χλμ μετά το σκηνικό άλλαξε απότομα.Προφανώς γιατί περνάγαμε τον πρώτο τροπικό της ζωής μας.

Λίγο πιο κάτω τις καθιερωμένες φωτογραφίες το σκηνικό άλλαξε αρκετά έως απειλητικά.

Η ζέστη μας παλάβωσε στην κυριολεξία.Ήμασταν ακριβώς του αγίου Νικολάου και η θερμοκρασία ήταν στους 35 ενώ λίγες ώρες πρίν είχαμε αναστατωθεί με τις σταγόνες βροχής και ότι αντιστρέψαμε το κλίμα στην σαχάρα με τον ερχομό μας.Εν τέλη ήρθε η ανακούφιση μετά από δύο βραδιές κάτω απ τα αστέρια,σε παραπλήσιο μοτέλ.Ανακούφιση όχι μόνο για μας αλλά και για τις πολλές μύγες και τα κουνούπια που βρήκανε νέο αίμα,εμείς όμως τους δυσκολεύαμε όσο μπορούσαμε τη ζωή τους.
Παίρναμε για δυο μέρες γερές δόσεις ξεκούρασης μιας που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα πρώτα δύσκολα σύνορα.Αυτά της Μαυριτανίας με τα διάφορα που ακούγαμε.

Η Μαυριτανία ήταν προ των πυλών και εμείς στη no mans land.

 

[giannoula]

Εκπληκτική η ιστορία σου! Ελπίζω να μην αργήσει η συνέχεια!!

 

[8avos]

Δευτέρα πρωί λοιπόν και παντελώς φρέσκοι,αναζωογονημένοι από την απίστευτη κούρα που ρίξαμε στο μοτελάκι,είπαμε να ριχτούμε στην μάχη με τα σύνορα Μαρόκου-Μαυριτανίας,επιλέγοντας για μέρα την δευτέρα να αποφύγουμε τον τουρισμό !!! Φτάνοντας στο Μαροκινό τελωνείο ο Σ. έλεγε πως πρέπει να περιμένουμε με τα δίτροχα υπομονετικά πίσω απ τα αυτοκίνητα,να μην πάρουμε κανενός την σειρά και μας πάρει κ αυτός κάνα κεφάλι.Εγώ βέβαια δεν το χω κάνει ποτέ μου κάτι τέτοιο (εντάξει όχι σε αφρικανικό έδαφος τέλος πάντων) να περιμένω τα αυτοκίνητα ή τα φορτηγα και έτσι πήγα ορθά κοφτά μπροστά.Ο εκεί υπάλληλος έκανε νόημα και του Σ. που είχε μείνει πίσω στην ουρά να έρθει και αυτός μπροστά μαζί μου.

Γενικότερα αντιμετωπίζαμε τα πράγματα με μια καχυποψία,κυρίως όμως των πληροφοριών που είχε πάρει ο Σ. από αντίστοιχους δίτροχους ταξιδιώτες άλλων ηπείρων ακόμα ακόμα.Οι υπάλληλοι εκεί,παρ όλο που δεν ξέραμε γρί από Γαλλικά,μας βοήθησαν με το παραπάνω και έτσι σε λιγότερο από μια ώρα είμασταν στην no mans land της Μαυριτανίας

Ένα κομμάτι δρόμου κάπου στα 8-10 χιλιόμετρα το οποίο και οι δύο χώρες έχουν αφήσει στο έρμαιό του.Άμμος,κλεμμένα εγκατελημένα αυτοκίνητα,νεκρά ζώα και από κει πρέπει να περάσουν νταλίκες και οτιδήποτε άλλο.Ε,αυτό το κομμάτι προσεκτικά το κάναμε σε μια ώρα.8 χλμ. σε μιά ώρα.Η φωτογραφία της προηγούμενης ανάρτησης δίνει μια εικόνα.

Η Μαυριτανία μας καλωσόριζε και με τις κινήσεις που γινόταν στα Μαροκινά σύνορα του φυγε ένας βραχνάς του Σ. γιατί,εγώ σαν μεγαλύτερος και υπομονετικότερος σε κάποια θέματα τρύπωνα στα γραφεία και αυτός καθότανε έξω να φυλάει τα βεσπάκια και τα πράγματα.

Για την Μαυριτανία είχαμε διαβάσει ότι είναι δύσκολη η διαδικασία και περίπλοκη γι αυτό πληρώνοντας έναν "φίξερ" σου κανε όλη τη δουλειά και ήσουν κύριος.Όμως,ο κύριος φίξερ απαιτούσε προσοχή,γιατί μέσα στα γραφεία σου άλλαζε την προσυμφωνημένη τιμή αν ήθελε και αν δεν συμφωνούσες άφηνε το διαβατήριό σου στα γραφεία,μιας που με τους υπαλλήλους βγάζουν όλοι τους ένα μεροκαματάκι.Πρεσβεία δεν υπάρχει παρά μόνο στη Ραμπάτ στο Μαρόκο,οπότε οποιαδήποτε απειλή θα σ έφερνε σε δύσκολη θέση.

Αυτά τα συζητάγαμε με τον Σ. για μέρες ολόκληρες,τι θα γίνει άμα έτσι και γιουβέτσι και κοκορέτσι.Αρπάζω εγώ τα χαρτιά,μπουκάρω μέσα στο πρώτο γραφείο
-Bonjour ! Savva ? - Savva,e tout ? -Savva bien ο κλασσικός μαλακοδιάλογος με τους πάντες στις τρείς χώρες αυτές που πέρασα.Τρία χρόνια εγώ και άλλα τρία χρόνια ο Σ. στο γυμνάσιο μας δίδασκαν Γαλλικά και τα Γαλλικά μας μέχρι εκεί έφταναν.Με σφυροκοπούν διάφοροι φίξερ πλαγιομετωπικά,αλλά εγώ ανένδοτος δεν αφήνω τα χαρτιά μου με τίποτα και για κανέναν λόγο.ΠΟΤΕ !!! Ρε μπελά που βρήκανε οι φουκαράδες.Βγαίνω απ το πρώτο γραφείο - Τι έγινε ρε; ρωτά ο Σ. - Οκ,λέω πάμε στο επόμενο γραφείο,ασε ρε μου λέει.Ναι ρε του λέω είμαστε να χανουμε καιρό;Πάμε αμέσως.Χαζογελώντας και η διάθεση να έχει ανέβει πάμε στο επόμενο γραφείο να πληρώσουμε μια ασφάλεια που θέλει η Μαυριτανία από κάθε όχημα.Των 10 ευρώ η ασφάλεια.Ο τύπος απ έξω απ το γραφείο μας υποδυκνύει το μέρος που έπρεπε να παρκάρουμε.Άμμος!
Εδώ μας λέει.
Εδώ μάστορα δεν έχει,βέσπα έχουμε όχι τζιπ.Αρχίζει να ωρύεται να παρκάρουμε εκεί,στην άμμο.Οκ άμμο θές,άμμο.Κολάει η βέσπα.
Και άλλο μέσα να μας φωνάζει.Ρε θα πάθεις τίποτα,χαζός είσαι.Δεν πάει λέμε έχει μικρές ρόδες.
Έρχεται μαζί με άλλους όσους βρήκε να μας σπρώξει απ τις βαλίτσες να μας βάλει μέσα,ε εκεί τρελαθήκαμε και του κατεβάσαμε τα κουλά απ τα πράγματά μας,όχι για τίποτ άλλο,άντε να μας ξηλώσει καμιά σχάρα και να τις έχουμε που;Επειδή αυτός θέλει να κάνει κέφι με τους τουρίστες.

Οκ,μπαίνω μέσα.!10 ευρώ ο ένας για την ασφάλεια μας λέει,αφήστε το διαβατήριο και ελάτε σε μια ώρα.Αδερφέ του λέω,σ αγαπάω σ εκτιμάω το διαβατήριο εδώ δεν στ αφήνω.Κλασικά αρχίζει να φωνάζει επιδικνύοντας τις αμυγδαλές του,οκ οκ του λέω στ αφήνω αλλά όχι και μια ώρα,έλα να δεις με τι θα πάμε Νουαντίμπου.Βγαίνει,βλέπει,τον πιάνουν κάτι γέλια,μας πετάει τις στάμπες-παίρνει τα φράγκα,βγαίνω έξω με το χαρτί,πάμε παρακάτω φίίίίλε.Τρίτο και τελευταίο γραφείο τα πράγματα ήταν υπεραπλούστατα,απλά λίγα λεπτά και όλα εντάξει.Ρε συ μου λέει ο Σ. και εγώ τι διάβαζα τόσο καιρό;Εσύ του λέω διάβαζες για να με σπάς τα ....... τόσο καιρό και μας πιάνουν κάτι γέλια,φύγαμε για Nouadibou.

Ο δρόμος,η διάθεση που ξεμπερδέψαμε χωρίς να χουμε μπερδέψει τίποτα,όλα μας είχανε ηρεμήσει και πηγαίναμε τρένο.Στο δρόμο βρίσκουμε τους πρώτους μπάτσους,χαρτιά μας λένε,τα δίνουμε μαζί με το φισέ.Μας σκάει ένα χαμόγελο.Που θα μείνετε;Στο κάμπιγκ στη Νουαντίμπου.Οκ,καλό σας ταξίδι.Και μπαίνουμεεεεεεεεε..................

Η Νουαντίμπου,δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πιο σημαντικό λιμάνι εξαγωγής για τους Μαυριτανούς,το οποίο με σύνορα τοίχους,όπως αυτό του Βερολίνου,τους το έχουνε διαχωρίσει και το εκμεταλεύεται το Μαρόκο λόγω Δ.Σαχάρας.Αυτή τη σύμβαση έχουνε αυτή λούζονται.Εκεί μείναμε μια βραδιά και αυτή μόνο και μόνο επειδή μας ψαρώσανε τα φόρουμ που διάβαζε ο Σ. τα οποία σχόλιά τους ήταν ικανά ώστε να μην προσπαθήσουμε να γλυτώσουμε 50 μέσα και 50 έξω σύνολο εκατό χλ μιας που ούτε καν πέρασμά μας ήταν η πόλη αυτή,κατασκηνώνοντας έξω στη φύση.Την επομένη καθώς φεύγαμε για την πρωτεύουσα,σταματήσαμε να βγάλουμε φωτοτυπίες σ ένα μαγαζάκι τα φισέ,εκεί καθώς περίμενα τον Σ. μου λέει ο τυπάκος σε άπταιστα αγγλικά (ούτε εγώ ξέρω τόσα) από που είστε;Ισπανία;Ιταλία;Όχι,Ελλάδα του λέω.Εκεί με την κρίση μου λέει;Εσείς τι να πείτε ύστερα του λέω;Εμείς μου λέει δεν ξέρουμε από κρίση γιατί το ρεύμα να μας κόψουν,θα ανέβουμε στο στύλο της δεη και θα κλέψουμε,αμάξι για να πάω που;οπότε λύθηκε και αυτό το έξοδο.Όπως και να χει ένα πιάτο ψάρι θα το φάω ή οτιδήποτε βγάλει η γη.Στην Αγγλία που δούλευα,οκ μου λέει όλα καθαρά,πολιτισμός,μουσεία και τα λοιπά,αλλά να δουλεύεις και τα λεφτά σου πάνε στα έξοδα για να πληρώσεις και τον αέρα που ανπνέεις,τι να το κάνω;

Δώστε του απάντηση,τώρα,του τύπου.........

 

[8avos]

Ξεκινάμε λοιπόν μετά την πρώτη διανυκτέρευση σε έδαφος που δεν ήταν τουριστικό για να κατευθυνθούμε προς την πρωτεύουσα Νουακσότ,κοντά στα 400 χλμ δρόμος από Νουαντίμπου.Μου λέει ο Σ. να πάρουμε τίποτα για το δρόμο φαγώσιμο.Σταματάμε σ ένα σαν μπακάλικο στην άκρη του δρόμου,μιας που οι αγορά τους ήταν όπως έχουμε εμείς τις λαικές αλλά σε μαγαζί των 40 τετραγωνικών όλο αυτό και παίρνει 2 μπαγκέτες και κάτι μπισκότα,πάει να πληρώσει του λέει περίπου 3000 ουγκίες ήτοι 8 ευρώ.κάνει την αναγωγή ο Σ. και μόλις που τον γλυτώνω από εγγεφαλικό.Τι λες ρε μάστορα αναφωνεί!Αρχίζει εξαγριωμένος ο τυπάκος να μην σηκώνει κουβέντα για παζάρι και του λέει κάτι "Αμερικάνο" νο νο αμερικάνο λέει ο Σ. γκρέκ γκρέκ,κράισης γιου νοου; Μόλις άκουσε αυτά ο τυπάκος πετάει ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά και του λέει 2,5 ευρώ από 8.Τα πήραμε και φύγαμε,βάζει και μια βενζίνη και κινάμε για Νουακσότ.

Στο δρόμο δεν τους κόψαμε και για τόσο ικανούς οδηγούς

Όποιος τρακάριζε το άφηνε στην άκρη τ αμάξι.Ίσως οι οδικές τους να ήταν απλήρωτες.Έτσι ακόμα περισσότερη προσοχή.Το τοπίο πραγματικά έρημο.Καμμία σχέση με Μαρόκο ή Δ.Σαχάρα.Η Μαυριτανία σαν έκταση είναι τρείς φορές η Γαλλία αλλά με 2.5 εκατομμύρια πληθυσμό,από κει καταλαβαίνεις το τι έρημος επικρατεί και φυσικά ο κόσμος κυρίως κατοικεί κατά μήκος της θάλλασας όπου μπορεί να φάει κάνα ψαράκι σαν κύρια τροφή.

Έρχεται η ώρα του ανεφοδιασμού

Αυτό που είδαμε δεν μας άρεσε τόσο αλλά θέλαμε το υγρό αυτής της αντλίας.Φυσικά δεν υπήρχε.Πετρέλαιο μας λέει έχω αλλά βενζίνη ποιος να την χρειαστεί.Οκ μάστορα θα φουλάρουμε απ τα ντεποζιτάκια μας.

Όπου συνέβαινε αυτό στο Μαρόκο πάντα κάτι πειράζανε,με το που βλέπουμε τους μάο μάο (όπως μας έχουν μάθει να τους λέμε) λέμε φύλαγε τα πράγματα,θα μας τα ψηρίσουν! Όμως δεν πέιραζε κανένας και δεν ενοχλούσε κανένας.Πάθαμε πλάκα!Ρε τους Μαυριτανούς,που άλλα περιμέναμε και άλλα βλέπουμε και πάντα όλοι τους με μια χαρά.

Τέλος πάντων,ας μη ξεθαρεύουμε.

Συνεχίζουμε,τι λέει ρε Σ. το μαραφέτι;Πότε θα ξαναβρούμε υγρό πύρ;Σε καμμιά κατοστή χλμ έχει ένα ΤΟΤΑΛ.Συνεχίζουμε με το τοπίο να είναι μόνο έρημος με ένα κομμάτι ασφάλτου.Φτάνουμε στο ΤΟΤΑΛ,πάμε να βάλουμε,μας λέει εκεί ο τυπάκος δεν έχω αμόλυβδη περιμένω το βυτίο αύριο!Οκ λέμε,τι ώρα;Θα φύγει από Νουακσότ νύχτα μας λέει και κατά τις 7 θα είναι εδώ.
-Πω ρε φίλε οργάνωση!Μπράβο στους μάγγες.

Ε λέμε θα κατασκηνώσουμε εδώ τριγύρω και το πρωί ανεφοδιάζουμε και φεύγουμε.Στήνουμε σκηνάκια σε μια ερημιά,βλέπουμε έναν ρακένδυτο,μας πλησιάζει.Παιδιά μας λέει εδώ είναι κάμπιγκ και κοστίζει 8 ευρώ ο ένας.χαχαχαχα καλό!το άλλο με τον τοτό το ξέρεις;πεθάναμε στα γέλια.
Οχι μας λέει είστε στην ιδιοκτησία μου.Μα είναι ερημιά του λέμε,δεν έχει καμιά περίφραξη,τίποτα!Το βλέπετε εκεί το σπιτάκι;-Ναι,απαντάμε.Εκεί είναι η ρεσεψιόν.
Λέμε τώρα τι κάνουμε;Αρχίζει ο Σ. τα παζάρια εκεί με τα μαγικά του και τελικά μας κατεβάζει την τιμή από 8 ευρώ ο ένας στα 5 αλλά να στήσουμε μια σκηνή!Γιατί του λέει μήπως δεν μπορούν να στήσουν άλλες δίπλα,χαχχαχα ξανά στα γέλια.

Ξημερώνοντας,πάμε στο βενζινάδικο για να φουλάρουμε.Μας λέει ο μαγγάκος,δεν ήρθε ακόμα το φορτηγό.Πότε,ρωτάμε;Μέχρι τις 10 θα είναι εδώ.Τι κάνουμε,αναρρωτιόμαστε.Ε θα περιμένουμε,τι άλλο μπορούμε.Κοντεύει 10 απ το πρωί στις 7 που ξυπνήσαμε.-θα αργήσει και άλλο μας λέει.-Ε ο τύπος μας δουλεύει.Λέω εγώ στον Σ. εγώ έχω λίγη βενζίνη και γω μου απαντάει.Πάμε του λέω;Που;Νουακσότ!
-Αφού ρε μου λέει έχει ερημιά,που ξέρεις ότι θα βρούμε βενζίνη;
-Ε και τι κάνουμε;
-Εγώ μου λέει είδα όπως ερχόμασταν κάτι μπουκάλια στο δρόμο,πρέπει να είναι βενζίνη στην μαύρη αγορά.
-Αν είναι κάτι θα είναι πετρέλαιο,απαντάω,είδες όχημα εδώ με βενζίνη;
-Μου λέει εσύ τι θα κανες;
-Αν ήμουν μόνος απαντάω μόνο μπροστά θα πήγαινα
-Εγώ μου λέει θα πήγαινα πίσω στα σίγουρα και ότι βγεί.Εαν είναι μου λέει έχουμε τα τηλέφωνα.Περιμένω εγώ εδώ και αν βρείς με παίρνεις τηλέφωνο είτε να ρθω είτε να γυρίσω πίσω να πάω εκεί που λέω.
-Οκ,έφυγα.

Ξεκινάω,οικονομικά οικονομικά υπολόγιζα 60 χλμ.Ε στα 40 έμεινα.Πάω να πάρω τηλέφωνο με κάτι κάρτες σιμ που πιάνουν σε όλο τον κόσμο,χορηγιά οι κάρτες σιμ έτσι;Να τα λέμε αυτά.Μια εμένα μια στον Στέργιο.Έλα που δεν έβγαινε κλίση.Ξανά εγώ,τίποτα αυτό.Ξανά εγώ,τίποτα αυτό.Στέλνω sms.Ούτε που άκουγε το κινητό.Ε λέω κάτι θα γίνει.Απόλυτη ερημιά μ ένα δεντράκι.Πάω από κάτω μπας και γλυτώσω λίγο ήλιο,ανοίγω το λαπ τοπ,βλέπω μια ταινία.Ε,λέω.Δεν θα με δει ο Σ. σε τόσες ώρες,θα καταλάβει ότι έμεινα,τα τηλ. θα διαπιστώσει ότι δεν δουλεύουν και θα συνεχίσει στο υπόλοιπο μέρος του σχεδίου.

Μετά από κάμποση ώρα,σταματά ένας γερούλης με πρόθεση να βοηθήσει,αλλά χωρίς να έχει βενζίνη,με τον ιμάντα που πήγε να με τραβήξει κόντεψα να σκοτωθώ και το αφήσαμε,η καρότσα ήταν γεμάτη λάστιχα που ίσως πήγαινε να τα πουλήσει,έτσι του γραψα ένα σημείωμα και του λέω στο ΤΟΤΑΛ θα το δώσεις σε έναν άλλο καραφλό που έχει ένα πετίτ μοτό.Χαμογελαστός έφυγε να παραδώσει το γράμμα που έλεγε να συνεχίσει ο Σ. στο β μέρος του σχεδίου μας,

Μετά από ώρα σταματέι ένας άλλος και μη μπορώντας να δώσει βοήθεια μου αφήνει δυο μπουκαλάκια με νερό εμφιαλωμένα.

Ένας τρίτος μετά από ώρα,αφού δεν θέλησα να με φορτώσει μιας και πήγαινε Νουακσότ,μου αφήνει ένα γάλα με δύο μπανάνες.

Η ώρα πέρναγε και άκρη δεν έβγαινε.Έτσι έπρεπε να φροντίσω την επιστροφή στο βενζινάδικο όπου τουλάχιστον είχε νερά και φαγητό.τα δικά μου είχαν τελειώσει.Σταμάτησα κάτι παληκάρια με ένα φορτηγό τα οποία μετά χαράς προσφέρθηκαν να με βοηθήσουνε.Τους είπα όμως ότι εγώ πάνω από 40 στο κοντέρ είναι επικύνδινο και έχουμε άλλα 40 χλμ να διανύσουμε,αν βιάζονται να φύγουν.Τελικά έρχεται ο ένας μάγγας απ την παρέα να μου πει ότι ο οδηγός θέλει πενήντα ευρώ για όλο αυτό.Λύνω τους ιμάντες φύγετε του λέω εγώ τόσα δεν έχω,Με βλέπει ο οδηγός,γιατί με ρωτάει τους έλυσες;Γιατί 50 ευρώ δεν έχω,όχι μου λέει δεν θέλω λεφτά.Έτσι μετά από ώρα φτάσαμε στο ΤΟΤΑΛ με τους νέους μου φίλους

Σε κάμποση ώρα αργότερα βλέπω τον Στέργιο να έρχεται με τη βέσπα και ένα 20 λιτρο βενζίνη.Η χαρά μας που ξαναβρεθήκαμε απερίγραπτη μετά από τόσες ώρες.Τελικά εκεί που και αυτός έλεγε ότι θα βρισκε πουλάγανε όντως πετρέλαιο,ένας ταξιτζής όμως προσφέρθηκε για κάτι λιγότερο από 10 ευρώ κούρσα να πάει Νουαντίμπου και να γυρίσει με 20 λίτρα καύσιμο.

Περιμένοντας τον Σ. στο βενζινάδικο,ρώτησα τον βενζινά πως και δεν ήρθε το βυτίο όλη μέρα.Μου λέει δεν ήρθε και ότι αν ήθελα είχε ένα 20λιτρο με εφτά ευρώ το λίτρο,θα μπορούσε να μου το πούλαγε.Του λέω θέλω 5 λίτρα να φτάσω.Οχι μου λέει,δεν κατάλαβες.Μόνο 20λιτρο πουλάω,τι είμαστε,τζαμπατζήδες;

Με το που ήρθε ο Σ. και του το πα,μωρέ τώρα μου λέει έχουμε να του βάλουμε φωτιά όλο το βενζινάδικο,όχι να του δώσω 160 ευρώ αντί 24 ! Με το που μας βλέπει ότι είχαμε πλέον καύσιμο,πηγαίνει μια μέσα στο πρατήριο,ανοίγει τον διακόπτη της αμόλυβδης και μας λέει τώρα έχω με 1,10 το λίτρο.Το πως δεν θρηνήσαμε θύμματα,θαύμα ήταν μετά από τόσα όσα περάσαμε για το καπρίτσιο του βενζινά.Φουλάραμε και απ αυτόν και είπαμε ας οδηγήσουμε και νύχτα,αρκεί να μην μείνουμε ούτε λεπτό σ αυτό το μέρος.

Μπήκα μπροστά,μιας που η βέσπα μου είναι πιο καινούριας τεχνολογίας με προορισμό μας Νουακσότ.Βέβαια όσο περνάγανε οι ώρες τόσο η κούραση ήταν εμφανής.Έτσι κάναμε στην άκρη,αρκετά άκρη αυτή τη φορά και στήσαμε να κοιμηθούμε.

Η περιοχή που αντικρύσαμε το πρωί,μας μάγεψε απ το γεμάτο κοχύλια έδαφος.

 

[8avos]

Ο Σ. είχε βάλει μέχρι και το μπιτόνι μέσα στη σκηνή να μην μας το κλέψουν τίποτα Μαυριτανοί σε τυχόν πέσιμο.Εγώ απ την άλλη,τα παράτησα όλα πάνω στη βέσπα μου,κράνος-εξοπλισμό,μόνο τα κλειδιά πήρα μαζί μου.Δεν ξέρω,αυτό μου βγαλε η Μαυριτανία.Ότι δεν θα συμβεί τίποτα.

Πρωί πρωί με τη δροσούλα,ξεκινήσαμε να φτάσουμε Νουακσότ.Θέλαμε κάνα τετράωρο περίπου.Το τοπίο έρημο.Αμάξια μηδέν.Οι νομάδες στήνανε κατά μήκος του δρόμου τους καταυλισμούς τους.Πολλά ψάρια πουλάγανε,παστά μιας που ρεύμα δεν υπήρχε.Φτάσαμε στην πρωτεύουσα.Άλλη φάση να σαι με το μηχανάκι σου στο απόλυτο χάος.Και όμως δεν απέχει πολύ απ τη δική μας κουλτούρα.Τα φανάρια εκεί διακοσμητικά είναι,σε μας έχουν λίγο περισσότερη σημασία.Στη Γερμανία είναι σαν τον χωροφύλακα.

Ψάξαμε να βρούμε την πρεσβεία της Σενεγάλης για να μας δώσουνε την βίζα να ξεμπερδέψουμε,μιας που ήταν Πέμπτη και την επόμενη,μαζί με το σαββατοκύριακο σίγουρα θα ήτανε κλειστά.Η Παρασκευή για τους μουσουλμάνους είναι ότι για μας η Κυριακή.Αργία.Βρήκαμε κάτι να τσιμπήσουμε στο δρόμο,εννοώντας μπαγκέτα-μέλι και μπανάνα από ψιλικατζίδικο με μύγες.

Παίρνοντας τις βίζες,σχεδόν ανώδυνα καθώς είχαμε κάνει τις αιτήσεις μας ηλεκτρονικά απ το Μαρόκο ακόμα,ψάξαμε να βρούμε το κάμπιγκ να ξεκουραστούμε.Auberge Sahara !!! Παράδεισος μας φάνηκε.Πολύ φτηνά.Τεσσεράμιση ευρώ το άτομο για ένα δίκλινο σπιτάκι στην ταράτσα με κουνούπια.

Την επόμενη μέρα,στο πρωινό,γνωρίσαμε τον Έστεμπαν.Έναν Ισπανό πενηντάρη που θα έκανε τον γύρο της αφρικής με μια μοτοσυκλέτα KTM η οποία του έβγαλε πρόβλημα και περίμενε τον ένα και μοναδικό καλό μάστορα στη Νουακσότ.Μας είπε να βγάλουμε οποσδήπωτε την βίζα του Μάλι γιατί κόστιζε μόνο 12 ευρώ για ένα μήνα με πολλαπλές εισόδους.Στο ίδιο ομπέρζ γνωρίσαμε λίγο αργότερα τον Λίαμ,έναν Άγγλο εικοσιεξάρη ο οποίος θέλησε να κάνει τον γύρο του κόσμου πάνω σ ένα παπάκι.Την επόμενη μέρα γνωρίσαμε και την Καταρίνα,μια ίδιας ηλικίας με τον Λίαμ και τον Στέργιο,κοπέλα από Σλοβενία η οποία φιλοδοξούσε να φτάσει Μαδαγασκάρη με το ποδήλατό της.

Η Μαυριτανία μας έβγαλε κάτι τελείως διαφορετικό απ ότι μας είχαν περιγράψει και η Νουακσότ ήταν προορισμός που μας φιλοξένησε για μια βδομάδα.Μα μια ολόκληρη βδομάδα στη Νουακσότ;Τι κάνατε;

Καθήσαμε να πάρουμε το χρόνο μας,δημιουργήσαμε για πρώτη φορά παρεάκι μεταξύ ταξιδιωτών,ανταλλάξαμε απόψεις ο καθ ένας μας για το πως βλέπαμε αυτό που κάναμε και το τι θα επακολουθούσε.Ο Έστεμπαν,επισκευάζοντας την μοτοσυκλέτα ήρθε η ώρα να φύγει,να συνεχίσει αυτό που είχε σταματήσει λόγω του θέματος με τη μηχανή.Ένας άνθρωπος ιδιαίτερος,καλόκαρδος,ψυχή της παρέας μιας που εμείς ψαρωμένοι καθώς είμασταν αυτός μας γνώρισε όλους μεταξύ μας.

Τον Λίαμ απ την πρώτη στιγμή που τον είδε ο Σ.να μπαίνει στο κάμπιγκ του πρότεινε να συνεχίσουμε το ταξίδι μαζί.Μόνος καθώς ήτανε σαφώς και το δέχτηκε. Ο Λίαμ πολύ σκληρόπετσος.Δεν μασούσε τίποτα,άνοιγε τη σκηνή στη μέση του πουθενά και κοιμότανε,δεν είχε ανάγκη από κάμπιγ παρά μόνο κάποια διαστήματα για να μπανιαρίζεται.

Η Καταρίνα!Μας έκανε να αισθανόμαστε κότες.Μια κοπέλα ξανθούλα,όμορφη,μόνη με το ποδήλατό της με σκοπό να διασχίσει την Αφρική.Όταν της είπαμε πως μπορεί και φτάνει σε κάμπιγκ να κοιμηθεί,αφού οι αποστάσεις είναι μεγάλες,μας απάντησε αυτό είναι αδύνατο καθώς μπορώ μόνο εκατό χιλιόμετρα να καλύψω σε μια μέρα.Απλά όταν δω είτε κόσμο,είτε αστυνομικούς,πηγαίνω και του ς λέω εγώ θα είμαι σε εκείνο το σημείο.Και έτσι όχι απλά μου επιτρέπουν αλλά με προσέχουν κ όλας.

Κανονίσαμε μερικά ωραία τσιμπούσια με τα παιδιά,βολτούλες στο λιμάνι,χαραρά πράγματα που τόσο μας είχαν λείψει.Είχαμε βάλει σκοπό να περνάγαμε μαζί τα σύνορα Μαυριτανίας-Σενεγάλης.Οι τέσσερίς μας.Έτσι,μιας που είχαμε λιγότερο από διακόσια πενήντα χιλιόμετρα να κάνουμε,έφυγε η Καταρίνα την πέμπτη με το ποδηλατάκι της να κάνει τα πρώτα εκατό χιλιόμετρα

ώστε εμείς να ξεκινάγαμε την μεθεπόμενη,να την βρίσκαμε περίπου στα 200 να κοιμόμασταν μαζί κάπου στο πουθενά,μιας που δεν υπήρχε τίποτα,ούτε χωριό ούτε σημείο ζωής και να ξεκινάγαμε το Σάββατο όλοι μαζί για τα δυσκολότερα και πιο διεφθαρμένα σύνορα της Αφρικής,Ρόσσο ή Ντιάμα.

Η συνάντηση στη μέση του πουθενά.

Με παιδάκια νομάδων τα οποία ήρθανε αμέσως να μας περιεργαστούν μόλις μας είδανε ότι πήγαμε στην γειτονιά τους με τα τσαντήρια μας να κατοικήσουμε.

 

[8avos]

Το σάββατο το πρωί ξυπνώντας συνέβη κάτι που τρόμαξε τον Σ. ο οποίος κρατούσε πάντα τις επιφυλάξεις του.Ήρθε λοιπόν ένα τζίπ με έναν αστυνομικό και ένα παιδάκι μέσα,ο Σ. καθώς ετοίμαζε τα μπαγκάζια του ενώ εγώ τα είχα ήδη ετοιμάσει ξεκίνησα να δείχνω διάθεση έστω,γιατί από γαλλικά ξέρω μόνο κάτι ελληνικά γαλλικά,να επικοινωνήσουμε.Σε κάποια φάση λίγο πρίν φύγει κάτι μας είπε αλλά εγώ λόγω της διάθεσης που έδειχνε το κατάλαβα σαν να προσφερότανε να μας δώσει μια μπαγκέτα,ενώ ο Σ. κατάλαβε να του δώσουμε μια μπαγκέτα.Ο μπάτσος φειδωλός και περίμενε από μας κάτι ν ακούσει,όχι ρε μου έλεγε ο Σ.-ναι ρε του λέω εγώ,τέλικα έκανα του κεφαλιού μου του είπα το Ουί και καταλήξαμε με μια μπαγκέτα στη μέση του πουθενά.Αξία;Ανεκτίμητη.

Η ποδηλάτρια άλλαξε τα πλάνα της και θα πέρναγε απ τα σύνορα τα οποία είχανε άσφαλτο αλλά ζητάγανε πολλά χρήματα για να περάσουν τα οχήματα στη Σενεγάλη,αυτή βέβαια δεν την ένοιαζε μιας που είχε ποδηλατάκι,γι αυτό και τα επέλεξε.Έτσι χωρίσαμε τους δρόμους μας για άλλη μια φορά και ανανεώσαμε για ενδεχόμενο Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν όλοι μαζί.Ξεκινήσαμε και πολύ σύντομα μπήκαμε στο χωματόδρομο ο οποίος για άλλα περίπου 300 χλμ θα συνεχιζότανε.

Περάσαμε μέσα απ το εθνικό πάρκο Diawling,το δεύτερο εθνικό πάρκο που δίνει η Μαυριτανία μετά το μεγάλο και προστατευόμενο απ την Ουνέσκο Banc d'Arguin.


Έχει κάποια πουλιά που προβάλει αυτό το πάρκο αλλά περισσότερο το κάνουν για την είσοδο που πληρώνεις στο πάρκο μιας και ο μόνος δρόμος διέρχεται μέσα απ αυτό.Το μόνο που μας έκανε εντύπωση ήταν τα αγριογούρουνα που περνάγαν σε απόσταση πολύ κοντά σε μας και μόλις ακούγαμε θρόισμα φύλλων τα χρειαζόμασταν λιγάκι.
Τελικά φτάνοντας στα σύνορα,μέσα στο χρονοδιάγραμα που μας δίναμε,έπρεπε να ελιχθούμε όμορφα απέναντι στους τελευταίους τελωνειακούς.Πράγμα που δεν κάναμε.Μια εγώ με κάτι "εξυπνάδες" να πλησιάσω τη μπάρα και να παρκάρω τη βέσπα χωρίς να μου το επιτρέψει ο συνοροφύλακας,μια τα λεφτά που χρειάστηκε για να κάνει την προσευχή του τα οποία τα έλαβε σε ελληνικά καντήλια απ τον Σ. φάγαμε κάνα 3 ωρο για να του δώσουμε 10 ευρώ ο καθ ένας μας και να φύγουμε ευτυχισμένοι.

Φτάνοντας στην Σενεγάλη (στη No man's land) υπάρχει μια γέφυρα,της οποία η διέλευση έχει ιδιωτικά διόδια στο ποσό των 50 ευρώ κατ άτομο.Άλλη χασομέρια από κεί.Τελικά,μιας που οι διαπραγματεύσεις μας είχαν εξελιχθεί,φτάσαμε να την περνάμε μετά από καμιά ώρα με το ποσό των 25 ευρώ και οι τρείς μας αφού την μπουγάδα καθάρισε ο Σ. για να πάμε στο τελωνειακό σύνορο Σενεγάλης και να αρχίσουν το εμπαιγμό μαζί μας.Να μην τα πολυλογώ φάγαμε κάνα δίωρο και κεί.Πήραν τα 10 απ τα 100 ευρώ που ζητάγαν και κάτι μπλουζάκια δικά μου δίνοντάς τους επίσης και κάτι κουτάκια γάλα με ανθρακικό που πίνουν στη μαυριτανία.Εμείς κλαφτήκαμε και είχαμε και τα πολύπτυχα από την Ελπα που ζητά η χώρα.Ο Λίαμ που δεν φρόντισε να χει μαζί του τον ξύρισαν κόντρα.Έδωσε και τα 100 ευρώ δίχως αντίκρυσμα.Το καλό ήταν ότι μ αυτά και με τ άλλα περάσαμε τα δυσκολότερα σύνορα του ταξιδιού μας χωρίς ιδιαίτερες φοβίες και βρισκόμασταν πια ΣΕΝΕΓΑΛΗ.Πανέμορφα δένδρα και ποταμοί κάναν την ενφάνισή τους.

 

[8avos]

Τελειώνοντας με τα πολύπτυχα και με τα τελωνεία χαρούμενοι και ευτυχισμένοι,ρόλο τον οποίο έπαιξε ο Σ. που ανέφερε λόγω κρίσης στην Ελλάδα πάμε Σενεγάλη για να βρούμε δουλειά μαζί με τον Άγγλο ξάδερφό μας(το τελευταίο δεν το πίστεψαν),βάζουμε μπρός τα μηχανάκια να φύγουμε για τα τελευταία χλμ μέχρι το Σαίντ Λούις.Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι,εκτός απ το παπί του Λίαμ.Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να το κάνουμε να δουλέψει,έβγαλα τον ιμάντα που έδενα τα πράγματα για να τραβήξω με τη βέσπα μου τον πάπιο του Λίαμ.

Σουρουπώνοντας επάνω στον δρόμο βρήκαμε ένα συνεργείο που τελικά το επισκεύασε ζητώντας απ τον Άγγλο να του αφήσει ότι είχε ευχαρίστηση για τη δουλειά.Η ευχαρίστηση του Άγγλου τελικά δεν ήταν και πολύ μεγάλη!Τσίπης ο Άγγλος μας βγήκε.Η εικόνα που φτάσαμε στο κάμπιγκ,τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό έχει χαρακτεί ανεξίτηλη.

Οι οικοδεσπότες του κάμπιγκ Γερμανοί.Πάντα είχα πολύ καλή γνώμη γι αυτό το λαό,να μην πω τους αγαπάω και βγήκα αληθινός.

Στο Σεντ Λούις μείναμε δυο βδομάδες,κάναμε Χριστούγεννα χωρίς την κοπελίτσα μιας που προτίμησε να κινηθεί μόνη της όπως είχε συνιθίσει,αλλάξαμε χρόνο κάνοντας ρεβεγιόν και πλησίαζε η ώρα της αναχώρησης για Μάλι.Στις δυο αυτές βδομάδες,υπήρξε ξεκούραση,ευκαιρεία για αναδιοργάνωση και απόφαση δική μου να επιστρέψω,λίγο ξαφνική αλλά είχε μόνο λογική στο μυαλό μου αυτή η κίνηση μιας που τα χρήματά μου φτάναν στο τέλος (είπαμε low budget) και αν έπαιρνα αυτή την απόφαση στους χωματόδρομους του Μάλι απλά θα δυσκόλευα το βεσπάκι μου προσθέτοντας χώμα στα χλμ του.

Η ποιότητα του δρόμου μας άφησε ευχαριστημένους και συμμετείχε και αυτό στην απόφασή μου να επιστρέψω.Το ανέφερα στον Σ. αφού ήταν η τελική απόφασή μου,συνεχίζοντας το ταξίδι του με τον Λίαμ.Εγώ απλά έπρεπε να συνεχίσω μέχρι την πρωτεύουσα Ντακάρ να πάρω βίζα ξανά για Μαυριτανία μιας που ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσα να την προμηθευτώ.Μια γαστρεντερίτιδα από στριτ φούντ στο Σεντ Λουις με καθήλωσε στη σκηνή για αρχή και μετά στο κρεβάτι ενός μπάγκαλόουζ στο κάμπιγκ με 40 πυρετό μες στους 40 βαθμούς.Ευτυχώς ο οργανισμός επανήλθε σε 4 μέρες και έτσι ξεκίνησα πια μόνος το ταξίδι για Dakar.

 

[8avos]

Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες βδομάδες (απ τα Χριστούγεννα) προβληματιζόμουν γι αυτή την απόφαση,γιατί δεν ήθελα να φανώ "ρίχτης" απέναντι στον συνταξιδιώτη μου,μιας και το πλάνο της επιστροφής μου δεν υπήρχε στα λεγόμενα για τόσο νωρίς,ήμαστε στο δεύτερο μήνα και εγώ έλεγα τουλάχιστον για ένα χρόνο ότι θα ταξιδεύω (βέβαια καλύτερα να ξέρουν όλοι και να με περιμένουν αργότερα και να επιστρέψω νωρίτερα παρά να με περιμένουν νωρίς και να επιστρέψω του αγίου κούκου,όχι τίποτ άλλο,για τη φουκαριάρα τη μάνα μου!Επίσης σε συζητήσεις μας με τον συνταξιδιώτη μου είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη στο συγκεκριμένο ταξίδι.Εμένα μ ενδιέφερε απλά να ταξιδέψω όσο μ ευχαριστεί,τουρίστας ένα πράγμα.Τον Στέργιο τον ενδιέφεραν άλλα πράγματα,κυρίως να περάσει ένα μύνημα με τη Χαλκιδική και τον τόπο του που μαστίζεται με την εξόρυξη χρυσού,αλλά και τις δυνάμεις του σαν άτομο πάνω στο ταξίδι.

Επίσης ο Στέργιος εξ αρχής της απόφασής μας θέλησε να πλησιάσει χορηγούς για να υλοποιηθεί,οπότε έπρεπε να δοθεί μια -χ- δημοσιότητα ώστε και ο χορηγός να έχει την ευκαιρεία να ακουστεί σε περίπτωση -επένδυσής του- εγώ βλέποντας τον Στέργιο να τα τρέχει όλα αυτά και κατά δέκα ηλικιακά χρόνια νεώτερός μου,δεν θέλησα να τον αποθαρύνω και βοήθησα όσο μπορούσα.Στην πραγματικότητα όμως ήμουν παντελώς κάθετος με κάτι τέτοιο,γιατί μέχρι τώρα ταξιδεύω για μένα και να βρώ το δικό μου κομμάτι μέσα απ το κάθε ταξίδι μου.Στην αλήθεια δεν μ ενδιαφέρει να ξέρει κανείς άλλος εκτός απ τη μάνα μου,τον πατέρα μου και τον αδερφό μου το τι πραγματικά συμβαίνει.

Το ίντερνετ είναι πολύ καλό στην εποχή μας και απλουστεύει κατά πολύ διαδικασίες λόγω της ενημέρωσης που προσφέρει,απ την άλλη όμως δεν θέλει κανείς να αποτυπώσει και να "εξωτερικεύσει" την ένταση πχ που θα παρθεί μια απόφαση και λίγο μετά να διαβάζει κάποιος σαν εμένα όσο είμαι στο ταξίδι -μπράβο μεγάλε,κάνε το όνειρό σου είμαστε μαζί σου - . Σόρυ φίλε αλλά ούτε καν γνωριζόμαστε στην ουσία και δεν ξέρεις τίποτα για τα όνειρά μου,την καύλα μου κάνω,μέχρι εκεί αντ αυτού όμως πρέπει να γράψω "ευχαριστώ,τα λόγια σου μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω" .

Ίσως πει κάποιος γιατί γράφω εδώ;Και ο μόνος λόγος που γράφω είναι για το λόγο ότι κατ αρχάς έχω πάει και ίσως μελλοντικά να μπορέσω να πληροφορήσω κάποιον επίδοξο μοτοσυκλετιστή,αν και δυστυχώς είναι μύθος κάτι τέτοιο γιατί οι πληροφορίες και η κατάσταση στην Αφρική αλλάζουν από χρόνο σε χρόνο,έτσι ο δρόμος κακής ποιότητας του χρόνο μπορεί να είναι ασφαλτοστρωμένος,μπορεί όμως και ναμην υπάρχει κάν και να δημιουργηθεί σύγχηση.Η βίζα που πήρα εγώ απ το τελωνείο του χρόνου μπορεί να μην εκδίδεται κάν για χώρες ευρωπαικής ένωσης.

Και ο τελευταίος λόγος που γράφω είναι γιατί υπάρχει και αυτός ο τρόπος ταξιδιού!

 

[8avos]

Έτσι λοιπόν ανακουφισμένος που ήμουν υγιής λόγω της πρότερης γαστρεντερίτιδας όπου τα χρειάστηκα γιατί φοβόμουν μαλάρροια,αποχαιρετήθηκα με τον συνταξιδιώτη μου και ξεκίνησα για Dakar.Το οποίο έβλεπα για τόσα χρόνια στην τηλεόραση μέσα απ τον πολυφημισμένο αγώνα αντοχής Παρίσι-Ντακάρ.Η βέσπα μου δούλευε ρολόι,ξεκίνησα νωρίς κατά τις 9 και έπιασα το σύνηθες ρυθμό που ταξιδεύω,κοντά στα 110.Περνώντας μέσα απ την πρώτη πόλη ο μπάτσος με σταματάει,τυπικές χαιρετούρες μου λέει ξέρεις ότι έτρεχες; (σαφώς και μέσα στα χωριά έκοβα και ακολουθούσα κάποιο τετράτροχο για να μην γίνομαι στόχος,εκτός αυτού έχουν κάτι σαμαράκια για τη μείωση της ταχύτητας τα οποία μπορούν να σου μειώσουν άνετα τη ζωή με παραπανίσια ταχύτητα) εχθές μου λέει ένας άλλος μοτοσυκλετιστής σκότωσε ένα παιδάκι.Οκ,και;Μου λέει το πρόστιμο είναι 150 ευρώ.Οκ του λέω,επάνω μου δεν έχω,πες μου που είναι η τράπεζα να πάω να σου φέρω.Ε καλά φέρε ότι έχεις μου λέει,το θέμα είναι ότι δεν έχω,πάω τράπεζα και έρχομαι.Φέρε μου το δίπλωμά σου μου λέει για να ξανάρθεις,μετά χαράς,του δωσα μια φωτοτυπία του διπλώματος και έτσι συνέχισα το ταξίδι μέσω χωριών και πόλεων για το Ντακάρ.Στο Ντακάρ έπρεπε να πάρω τη σφραγίδα ότι μπήκα στη χώρα,επειδή είχα όχημα και έπρεπε να βγάλω και τη βίζα για Μαυριτανία.Ήταν σάββατο και αυτά θα γίνοταν δευτέρα.Η διαμονή μου θα γινόταν στο πάρκιγκ ενός εστιατορίου το οποίο έκανε χρέη κάμπιγκ,πολύ φθηνό για Ντακάρ μόλις στα 8 ευρώ τη μέρα.

Το Ντακάρ αποπνέει άλλο αέρα,ένα συνοθύλευμα Ευρωπαικής και Αφρικανικής κουλτούρας.Ο επισκέπτης βλέπει ουρανοξύστες,ωραίους δρόμους γύρω απ το κέντρο αλλά λίγο έξω την πραγματικότητα,Αφρική

Τα πάντα τους είναι πανάκριβα,τα Καζίνο περιμένουν επισκέπτες κατά χιλιάδες,τη νύχτα το είχαν σαν λατέρνα στολισμένο,λεωφορεία ευρωπαικών προδοαγραφών για τους τουρίστες και παλιά με σπασμένα τζάμια για τους ντόπιους,η θερμοκρασία στις 3 Ιανουαρίου ήταν

Άφησα το βεσπάκι κατά μέρους,γιατί το ήθελα να επιστρέψω και όχι να το κάψω στους δρόμους του Ντακάρ,συνδέθηκα στο σκάιπ και ενημέρωσα κολητούς και οικογένεια ότι επιστρέφω,όχι τίποτ άλλο να ετοιμάσουν καταστάσεις μέθης και γαστρονομίας.Το σαββατοκύριακό μου ήταν ταπεινό,μόνο φαγητό περιείχε και ξεκούραση,προσπαθώντας να μην εξαντλούμαι και ξαναφέρω στον οργανισμό μου εξάντληση,μιας που ήθελα τις δυνάμεις για να επιστρέψω.Η δευτέρα έφτασε πρωί πρωί πήγα να πάρω τη σφραγίδα στο πολύπτυχο,την οποία και πήρα εύκολα,συνεχίζοντας στην Μαυριτανική πρεσβεία για τη Βίζα τους,από 35 ευρώ που πληρώσαμε στη Ραμπάτ για ένα μήνα,πλήρωσα 90 ευρώ στο Ντακάρ για μια τράνζιτ τριών ημερών.Ο τυπάκος θέλησε να με φέρει την άλλη μέρα,αλλά του είπα ότι αυτό είναι αδύνατο,έτσι απλά μου δωσε τη Βίζα σε λίγα λεπτά.Αποφάσισα να μην μείνω άλλη μέρα και να φύγω την Δευτέρα για να κάνω τα "μισά" χλμ αυτά πό Ντακάρ μέχρι Σέντ Λούις,το κάμπιγκ των Γερμανών.Το ταξίδι θα ξεκίναγε από κει ξανά,στο μυαλό μου και την καθυστέρηση του συνόρου Σενεγάλης-Μαυριτανίας ,το πέρασμα του χωματόδρομου και τα υπόλοιπα όμορφα.Μόνος αυτή τη φορά.

Τα περιέργα δένδρα Baobab.Χαρακτηριστικό της υποσαχάριας Αφρικής.

Σε υπαίθριο γυμναστήριο με εξοπλισμό αυτοκινήτου.

Με το σύμβολο της Αναγέννησης,το ψηλότερο άγαλμα σε όλη την Αφρική.