Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B][U]Εσσαουίρα[/U][/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο][B][U]Marrakech[/U][/B
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B][U]Ouarzazate – Kelaat M ‘Gouna[/U][/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο][U][B]Dades Gorge -Todra Gorge[/B][/U
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][U][B]Hassi Labiad (Merzouga) – Erg Chebbi[/B][/U
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο][B][U]Middle Atlas – Meknes[/U][/B
- Κεφάλαιο 17ο][B][U]Volubilis – Moulay Idriss- Casablanca[/U][/B
- Κεφάλαιο 18ο][B][U]Fes[/U][/B
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο][B][U]Chefchaouen[/U][/B
- Κεφάλαιο 23ο][B][U
- Κεφάλαιο 24ο][B][U]Tangier[/U][/B
Καταρχήν θα ήθελα να κάνω δυο διευκρινίσεις : είναι η πρώτη ιστορία που γράφω κι επειδή έχω διαβάσει κι άλλες ιστορίες από το Μαρόκο θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιεκτική γίνεται και να μη σας κουράσω, δεύτερον ο τίτλος μη σας αποθαρρύνει από μια μελλοντική επίσκεψη στη γεμάτη αυτή αντιθέσεις χώρα, το αντίθετο μάλιστα όπως θα καταλάβετε αργότερα.
Σκεφτόμασταν εδώ και καιρό να κάνουμε ένα ταξίδι στο Μαρόκο και να το συνδυάζαμε και με Ανδαλουσία αλλά επειδή τα λεφτά είναι πολλά Άρη, τον Ιούνιο καταλήξαμε να πάμε δυο εβδομάδες μόνο στο Μαρόκο. Ψάξαμε για φτηνά σχετικά εισιτήρια και καταλήξαμε με Aegean από Αθήνα-Μαδρίτη και επιστροφή και από εκεί θα πετούσαμε για Μαρακές και θα επιστρέφαμε με την ‘’αγαπημένη’’ πολλών του forum Ryanair (είπαμε να μη μας φάει το επίδομα αδείας ούτε ο Μπένυ ούτε οι αεροπορικές…). Έτσι η 29η Ιουλίου με βρίσκει να πηγαίνω στη δουλειά με το βαλιτσάκι μου και μετά στο Ελ. Βενιζέλος, Μαδρίτη φτάσαμε στις 00.30 και πετούσαμε 05.40. Ωραία λέμε μια χαρά διάστημα ο Άγιος Μιχαλάκης των Ισπανών να είναι καλά μεγάλη η χάρη του (San Miguel = ισπανική μπύρα ) και η ώρα που θα στριμωχνόμασταν σαν τα γίδια στο μαντρί για check-in της Ryan ήρθε χωρίς να το καταλάβουμε καθόλου. Κάτι το ξενύχτι, κάτι οι μπύρες λέμε θα κοιμηθούμε στο αεροπλάνο αλλά δεν ήξερες δεν ρώταγες? Βέβαια η αλήθεια είναι πως και νόμιζα ότι ήξερα αλλά και το είχα ρωτήσει και ήμουν προετοιμασμένη ότι θα σε ρωτάνε στο αεροπλάνο συχνά σχετικά αν θες να αγοράσεις κάτι αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι κάθε δύο λεπτά θα γκαρίζανε χαζογελώντας και θα σε προέτρεπαν να αγοράσεις λαχνούς! Ναι, ναι λαχνούς και με τέτοια συχνότητα που όποτε έκλεινες τα μάτια σου να κοιμηθείς μετά από δυο λεπτά νόμιζες ότι ονειρευόσουν τον Τζόκερ. Το πήραμε λοιπόν απόφαση, πτήση είναι λέμε θα περάσει και όντως μετά από 2,5 ώρες στο ιπτάμενο καζίνο της Πάρνηθας πέρασε. Κατά τα άλλα τα αεροπλάνα εμένα μου φανήκαν και καινούρια και όχι και τόσο στενά όπως τα περίμενα.
Φτάνουμε λοιπόν στο Μαρακές άυπνοι και με ένα κεφάλι καζάνι και σαν φυσιολογικοί και λογικοί άνθρωποι που είμαστε παίρνουμε ένα ταξί και πάμε κατευθείαν στο σταθμό των λεωφορείων για Εσσαουίρα. Πάω λοιπόν εγώ που το κατέχω και το γαλλικό ρε αδερφέ και ζητάω 2 εισιτήρια για το επόμενο που φεύγει , με κοιτάει ο τύπος λες και ήμουν ο Ε.Τ ο εξωγήινος (εντάξει είχα μαύρους κύκλους αλλά όχι κι έτσι) και μου λέει μέσες άκρες κοπελιά εδώ αρχίζει το Ραμαζάνι κι αν θες Εσσαουίρα και δροσερό αεράκι αργά το απόγευμα και να δούμε. Εμείς εκεί όμως απτόητοι θα πάμε Εσσαουίρα τώρα (ήταν 8 το πρωί) το μεσημέρι θέλω να χαζεύω Ατλαντικό πώς να το κάνουμε. Οπότε έξω από το σταθμό υπήρχαν grand taxi (είναι μαροκινά ταξί για διαδρομές εκτός πόλης που παίρνουν από 1-7 άτομα και μοιράζεσαι την ταρίφα που είναι σταθερή ) και αρχίζουμε την αναζήτηση ή μάλλον πιο σωστά οι ταξιτζήδες άρχισαν την αλίευση των μελλοθανάτων (θα καταλάβετε το γιατί). Εσσαουίρα θέλαμε να πάμε εμείς που ήμασταν δύο άτομα , άλλη μια κοπελίτσα (όχι μαροκινή αλλά αφρικανή) και ψάχναμε και κάνα δύο άτομα ακόμα για να μοιραστούμε τα 600 Dirham ήτοι 55? που στοίχιζε η κούρσα , μετά από 40 λεπτά αναζήτησης που όλοι μας απέρριπταν ως συνταξιδιώτες γιατί κατά το πλείστον ταξίδευαν γυναίκες και παιδιά και επουδενί δεν έμπαιναν σε ταξί με ξένο άντρα και ειδικά Ευρωπαίο και αλλόθρησκο αποφασίσαμε με την κοπελιά να μοιραστούμε την κούρσα στα τρία και επιτέλους να φύγουμε. Επιβιβαζόμαστε λοιπόν στην Μερσεντές του 3000π.Χ με τις προβιές αντί για πατάκια και ξεκινάμε για την κούρσα του τρόμου. Ο οδηγός δεν ξέρω καν αν είχε δίπλωμα κι αν είχε το είχε πάρει μαύρα μεσάνυχτα οπότε κάθε φορά που πήγαινα να κοιμηθώ με ξυπνούσε το σφύριγμα του αέρα από τις πάντοτε αντικανονικές προσπεράσεις που έκανε. Γενικά να σημειώσω ότι όλοι στο Μαρόκο οδηγάνε σαν τρελοί γιατί πιστεύουν ότι τη ζωή τους την καθορίζει ο Αλλάχ όποτε αν είναι να τους πάρει θα τους πάρει, βέβαια εμείς που δεν πιστεύαμε στον Αλλάχ δεν ξέρω πως θα τη γλιτώναμε , θα μας ξεχώριζε ο Αλλάχ η έπρεπε να είχα πάρει τελικά την ταυτότητα μου που δήλωνε ότι είμαι περήφανη χριστιανοπούλα? Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε κι έτσι μετά από 2 ώρες περίπου φτάσαμε στην Εσσαουίρα.
Σκεφτόμασταν εδώ και καιρό να κάνουμε ένα ταξίδι στο Μαρόκο και να το συνδυάζαμε και με Ανδαλουσία αλλά επειδή τα λεφτά είναι πολλά Άρη, τον Ιούνιο καταλήξαμε να πάμε δυο εβδομάδες μόνο στο Μαρόκο. Ψάξαμε για φτηνά σχετικά εισιτήρια και καταλήξαμε με Aegean από Αθήνα-Μαδρίτη και επιστροφή και από εκεί θα πετούσαμε για Μαρακές και θα επιστρέφαμε με την ‘’αγαπημένη’’ πολλών του forum Ryanair (είπαμε να μη μας φάει το επίδομα αδείας ούτε ο Μπένυ ούτε οι αεροπορικές…). Έτσι η 29η Ιουλίου με βρίσκει να πηγαίνω στη δουλειά με το βαλιτσάκι μου και μετά στο Ελ. Βενιζέλος, Μαδρίτη φτάσαμε στις 00.30 και πετούσαμε 05.40. Ωραία λέμε μια χαρά διάστημα ο Άγιος Μιχαλάκης των Ισπανών να είναι καλά μεγάλη η χάρη του (San Miguel = ισπανική μπύρα ) και η ώρα που θα στριμωχνόμασταν σαν τα γίδια στο μαντρί για check-in της Ryan ήρθε χωρίς να το καταλάβουμε καθόλου. Κάτι το ξενύχτι, κάτι οι μπύρες λέμε θα κοιμηθούμε στο αεροπλάνο αλλά δεν ήξερες δεν ρώταγες? Βέβαια η αλήθεια είναι πως και νόμιζα ότι ήξερα αλλά και το είχα ρωτήσει και ήμουν προετοιμασμένη ότι θα σε ρωτάνε στο αεροπλάνο συχνά σχετικά αν θες να αγοράσεις κάτι αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι κάθε δύο λεπτά θα γκαρίζανε χαζογελώντας και θα σε προέτρεπαν να αγοράσεις λαχνούς! Ναι, ναι λαχνούς και με τέτοια συχνότητα που όποτε έκλεινες τα μάτια σου να κοιμηθείς μετά από δυο λεπτά νόμιζες ότι ονειρευόσουν τον Τζόκερ. Το πήραμε λοιπόν απόφαση, πτήση είναι λέμε θα περάσει και όντως μετά από 2,5 ώρες στο ιπτάμενο καζίνο της Πάρνηθας πέρασε. Κατά τα άλλα τα αεροπλάνα εμένα μου φανήκαν και καινούρια και όχι και τόσο στενά όπως τα περίμενα.
Φτάνουμε λοιπόν στο Μαρακές άυπνοι και με ένα κεφάλι καζάνι και σαν φυσιολογικοί και λογικοί άνθρωποι που είμαστε παίρνουμε ένα ταξί και πάμε κατευθείαν στο σταθμό των λεωφορείων για Εσσαουίρα. Πάω λοιπόν εγώ που το κατέχω και το γαλλικό ρε αδερφέ και ζητάω 2 εισιτήρια για το επόμενο που φεύγει , με κοιτάει ο τύπος λες και ήμουν ο Ε.Τ ο εξωγήινος (εντάξει είχα μαύρους κύκλους αλλά όχι κι έτσι) και μου λέει μέσες άκρες κοπελιά εδώ αρχίζει το Ραμαζάνι κι αν θες Εσσαουίρα και δροσερό αεράκι αργά το απόγευμα και να δούμε. Εμείς εκεί όμως απτόητοι θα πάμε Εσσαουίρα τώρα (ήταν 8 το πρωί) το μεσημέρι θέλω να χαζεύω Ατλαντικό πώς να το κάνουμε. Οπότε έξω από το σταθμό υπήρχαν grand taxi (είναι μαροκινά ταξί για διαδρομές εκτός πόλης που παίρνουν από 1-7 άτομα και μοιράζεσαι την ταρίφα που είναι σταθερή ) και αρχίζουμε την αναζήτηση ή μάλλον πιο σωστά οι ταξιτζήδες άρχισαν την αλίευση των μελλοθανάτων (θα καταλάβετε το γιατί). Εσσαουίρα θέλαμε να πάμε εμείς που ήμασταν δύο άτομα , άλλη μια κοπελίτσα (όχι μαροκινή αλλά αφρικανή) και ψάχναμε και κάνα δύο άτομα ακόμα για να μοιραστούμε τα 600 Dirham ήτοι 55? που στοίχιζε η κούρσα , μετά από 40 λεπτά αναζήτησης που όλοι μας απέρριπταν ως συνταξιδιώτες γιατί κατά το πλείστον ταξίδευαν γυναίκες και παιδιά και επουδενί δεν έμπαιναν σε ταξί με ξένο άντρα και ειδικά Ευρωπαίο και αλλόθρησκο αποφασίσαμε με την κοπελιά να μοιραστούμε την κούρσα στα τρία και επιτέλους να φύγουμε. Επιβιβαζόμαστε λοιπόν στην Μερσεντές του 3000π.Χ με τις προβιές αντί για πατάκια και ξεκινάμε για την κούρσα του τρόμου. Ο οδηγός δεν ξέρω καν αν είχε δίπλωμα κι αν είχε το είχε πάρει μαύρα μεσάνυχτα οπότε κάθε φορά που πήγαινα να κοιμηθώ με ξυπνούσε το σφύριγμα του αέρα από τις πάντοτε αντικανονικές προσπεράσεις που έκανε. Γενικά να σημειώσω ότι όλοι στο Μαρόκο οδηγάνε σαν τρελοί γιατί πιστεύουν ότι τη ζωή τους την καθορίζει ο Αλλάχ όποτε αν είναι να τους πάρει θα τους πάρει, βέβαια εμείς που δεν πιστεύαμε στον Αλλάχ δεν ξέρω πως θα τη γλιτώναμε , θα μας ξεχώριζε ο Αλλάχ η έπρεπε να είχα πάρει τελικά την ταυτότητα μου που δήλωνε ότι είμαι περήφανη χριστιανοπούλα? Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε κι έτσι μετά από 2 ώρες περίπου φτάσαμε στην Εσσαουίρα.
Attachments
Last edited by a moderator:
