Nikos1986
Member
- Μηνύματα
- 897
- Likes
- 3.945
- Επόμενο Ταξίδι
- Γενεύη - Ανεσί
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Αυστραλία - Καλιφόρνια
Περιεχόμενα
12. Σίδνεϊ - Άμπου Ντάμπι - Αθήνα
Φεύγοντας από το Σίδνεϊ στις 21:50 το βράδυ και φτάνοντας στο Άμπου Ντάμπι στις 5:35 τα χαράματα, όλο το ταξίδι το κάναμε βράδυ. Στην επιστροφή είχαμε θέσεις στο παράθυρο, αλλά πέρα από τις αστραπές που φώτιζαν τον ουρανό στις πρώτες 1-2 ώρες της πτήσης, δεν βλέπαμε έξω τίποτα. Ενώ στο πήγαινε είχαμε μια αθλητική ομάδα της Ουκρανίας που έκανε αισθητή την παρουσία της μέσα στο αεροπλάνο , κατά την επιστροφή η πτήση ήταν πολύ ήσυχη, ίσως λόγω της νύχτας που επικρατούσε έξω και του γεγονότος ότι ο πιλότος είχε σβήσει τα φώτα της καμπίνας.
Χωρίς πολλά-πολλά, προσγειωθήκαμε στην ώρα μας, σε ένα αεροδρόμιο το οποίο ήταν σχεδόν έρημο και με πολλά από τα καταστήματα κλειστά. Όμως, το φαγάδικο που είχαμε κάτσει και όταν κάναμε στάση στο πήγαινε ήταν ανοικτό, οπότε και καθίσαμε εκεί για πρωινό.
Στη συνέχεια, θα φεύγαμε στις 9:30 για την Αθήνα, όπου και θα φτάναμε μετά από σχεδόν 5,5 ώρες, στις 12:50 το μεσημέρι. Κατά την απογείωση, που ήταν η μόνη φορά που είδαμε το Άμπου Ντάμπι στο φως του ήλιου, τράβηξα και τις φωτογραφίες που είχα παραθέσει στην ενότητα "5. Αθήνα - Άμπου Ντάμπι - Μελβούρνη". Ακόμη και κατά την τροχοδρόμηση φαινόταν το αεροδρόμιο να έχει χτιστεί πάνω στην άμμο της ερήμου, ενώ καθώς το αεροπλάνο σηκωνόταν και έβλεπες και πιο μακριά, παρατηρούσες δρόμους - ατέλειωτες ευθείες. Αυτό το κτίσμα με το σήμα της Ferrari στην οροφή δεν ξέραμε τι ήταν, και το φωτογράφησα επειδή μου είχε κάνει εντύπωση. Μετά έμαθα πως πρόκειται για το Ferrari World στο Yas Island.
Επίσης, στο γύρνα, είδαμε πρώτη φορά (τουλάχιστον από τα 10km ύψος) την Κύπρο. Μέχρι τότε δεν την είχα επισκεφθεί, αλλά 2,5 χρόνια μετά θα πήγαινα στρατό εκεί, οπότε και θα έβλεπα (και θα γυρνούσα) το νησί και από κοντά!
Η νοτιοανατολική Κύπρος, με τη Δεκέλια στα αριστερά και την Αγία Νάπα στα δεξιά
Η πρωτεύουσα, Λευκωσία
Πάντως, τα "καλά" του ταξιδιού ήρθαν μετά την Κύπρο, και αμέσως μόλις περάσαμε τα Δωδεκάνησα. Πλησιάζοντας πλέον την Αθήνα, μπήκαμε μέσα σε πυκνά σύννεφα και φυσικά άρχισαν οι αναταράξεις. Εκείνη την ημέρα, όπως μας είπαν οι γονείς μας αργότερα, είχε και απαγορευτικό για τα πλοία (εμείς ακόμα πετούσαμε ψηλά ). Το καλύτερο όμως ο καιρός μας το επιφύλασσε για την ώρα της προσγείωσης, όπου άρχισαν να φυσούν πλάγιοι άνεμοι και κάναμε αυτή την προσγείωση που δείχνει σε κάτι βιντεάκια με το αεροπλάνο να πηγαίνει πλάγια και τον πιλότο να το ισιώνει τελευταία στιγμή πριν ακουμπήσουν οι ρόδες. Μετά από 1-2 χοροπηδήματα προσγειωθήκαμε κανονικά και κατευθυνθήκαμε προς την πύλη για να τελειώσει και τυπικά αυτό το, ιδιαίτερα ξεχωριστό για εμένα, ταξίδι.
Έχοντας προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Αθήνας
Το σκέλος Άμπου Ντάμπι - Αθήνα, για εμένα τουλάχιστον, ήταν συναισθηματικά φορτισμένο. Σε αντίθεση π.χ. με τις τελευταίες ημέρες στο Σίδνεϊ ή με το Σίδνεϊ - Άμπου Ντάμπι. Από τη μια ΟΚ, λείπαμε για καιρό και θα βλέπαμε πάλι τους δικούς μας. Όμως, αναπολώντας το ταξίδι, σε έπιανε μια μελαγχολία. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε σχεδιάσει να φύγουμε από τα γεωγραφικά όρια της Ευρώπης. Μέχρι τώρα επισκεπτόμασταν μουσεία, θαυμάζαμε την αρχιτεκτονική και κάναμε καμιά πεζοπορία. Αυτή τη φορά προσπαθήσαμε να μη δούμε τη χώρα τόσο ψυχρά και σε αυτό συνέβαλλε τόσο η περίοδος που πήγαμε, με τις γιορτές και τις εκδηλώσεις, όσο και το αντάμωμα με τους συγγενείς μας εκεί. Συναντούσαμε σε καθημερινή βάση Έλληνες που έμεναν μόνιμα στη χώρα και τολμώ να πω πως ακούγαμε Ελληνικά το ίδιο συχνά π.χ. με τη Ρώμη, παρότι βρισκόμασταν στην άλλη άκρη της Γης. Ξανά, θα ήθελα να τονίσω την ευγένεια του κόσμου προς τον ξένο, και στο Σίδνεϊ αλλά κυρίως στη Μελβούρνη .
Φεύγοντας από το Σίδνεϊ στις 21:50 το βράδυ και φτάνοντας στο Άμπου Ντάμπι στις 5:35 τα χαράματα, όλο το ταξίδι το κάναμε βράδυ. Στην επιστροφή είχαμε θέσεις στο παράθυρο, αλλά πέρα από τις αστραπές που φώτιζαν τον ουρανό στις πρώτες 1-2 ώρες της πτήσης, δεν βλέπαμε έξω τίποτα. Ενώ στο πήγαινε είχαμε μια αθλητική ομάδα της Ουκρανίας που έκανε αισθητή την παρουσία της μέσα στο αεροπλάνο , κατά την επιστροφή η πτήση ήταν πολύ ήσυχη, ίσως λόγω της νύχτας που επικρατούσε έξω και του γεγονότος ότι ο πιλότος είχε σβήσει τα φώτα της καμπίνας.
Χωρίς πολλά-πολλά, προσγειωθήκαμε στην ώρα μας, σε ένα αεροδρόμιο το οποίο ήταν σχεδόν έρημο και με πολλά από τα καταστήματα κλειστά. Όμως, το φαγάδικο που είχαμε κάτσει και όταν κάναμε στάση στο πήγαινε ήταν ανοικτό, οπότε και καθίσαμε εκεί για πρωινό.
Στη συνέχεια, θα φεύγαμε στις 9:30 για την Αθήνα, όπου και θα φτάναμε μετά από σχεδόν 5,5 ώρες, στις 12:50 το μεσημέρι. Κατά την απογείωση, που ήταν η μόνη φορά που είδαμε το Άμπου Ντάμπι στο φως του ήλιου, τράβηξα και τις φωτογραφίες που είχα παραθέσει στην ενότητα "5. Αθήνα - Άμπου Ντάμπι - Μελβούρνη". Ακόμη και κατά την τροχοδρόμηση φαινόταν το αεροδρόμιο να έχει χτιστεί πάνω στην άμμο της ερήμου, ενώ καθώς το αεροπλάνο σηκωνόταν και έβλεπες και πιο μακριά, παρατηρούσες δρόμους - ατέλειωτες ευθείες. Αυτό το κτίσμα με το σήμα της Ferrari στην οροφή δεν ξέραμε τι ήταν, και το φωτογράφησα επειδή μου είχε κάνει εντύπωση. Μετά έμαθα πως πρόκειται για το Ferrari World στο Yas Island.
Επίσης, στο γύρνα, είδαμε πρώτη φορά (τουλάχιστον από τα 10km ύψος) την Κύπρο. Μέχρι τότε δεν την είχα επισκεφθεί, αλλά 2,5 χρόνια μετά θα πήγαινα στρατό εκεί, οπότε και θα έβλεπα (και θα γυρνούσα) το νησί και από κοντά!
Η νοτιοανατολική Κύπρος, με τη Δεκέλια στα αριστερά και την Αγία Νάπα στα δεξιά
Η πρωτεύουσα, Λευκωσία
Πάντως, τα "καλά" του ταξιδιού ήρθαν μετά την Κύπρο, και αμέσως μόλις περάσαμε τα Δωδεκάνησα. Πλησιάζοντας πλέον την Αθήνα, μπήκαμε μέσα σε πυκνά σύννεφα και φυσικά άρχισαν οι αναταράξεις. Εκείνη την ημέρα, όπως μας είπαν οι γονείς μας αργότερα, είχε και απαγορευτικό για τα πλοία (εμείς ακόμα πετούσαμε ψηλά ). Το καλύτερο όμως ο καιρός μας το επιφύλασσε για την ώρα της προσγείωσης, όπου άρχισαν να φυσούν πλάγιοι άνεμοι και κάναμε αυτή την προσγείωση που δείχνει σε κάτι βιντεάκια με το αεροπλάνο να πηγαίνει πλάγια και τον πιλότο να το ισιώνει τελευταία στιγμή πριν ακουμπήσουν οι ρόδες. Μετά από 1-2 χοροπηδήματα προσγειωθήκαμε κανονικά και κατευθυνθήκαμε προς την πύλη για να τελειώσει και τυπικά αυτό το, ιδιαίτερα ξεχωριστό για εμένα, ταξίδι.
Έχοντας προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Αθήνας
Το σκέλος Άμπου Ντάμπι - Αθήνα, για εμένα τουλάχιστον, ήταν συναισθηματικά φορτισμένο. Σε αντίθεση π.χ. με τις τελευταίες ημέρες στο Σίδνεϊ ή με το Σίδνεϊ - Άμπου Ντάμπι. Από τη μια ΟΚ, λείπαμε για καιρό και θα βλέπαμε πάλι τους δικούς μας. Όμως, αναπολώντας το ταξίδι, σε έπιανε μια μελαγχολία. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε σχεδιάσει να φύγουμε από τα γεωγραφικά όρια της Ευρώπης. Μέχρι τώρα επισκεπτόμασταν μουσεία, θαυμάζαμε την αρχιτεκτονική και κάναμε καμιά πεζοπορία. Αυτή τη φορά προσπαθήσαμε να μη δούμε τη χώρα τόσο ψυχρά και σε αυτό συνέβαλλε τόσο η περίοδος που πήγαμε, με τις γιορτές και τις εκδηλώσεις, όσο και το αντάμωμα με τους συγγενείς μας εκεί. Συναντούσαμε σε καθημερινή βάση Έλληνες που έμεναν μόνιμα στη χώρα και τολμώ να πω πως ακούγαμε Ελληνικά το ίδιο συχνά π.χ. με τη Ρώμη, παρότι βρισκόμασταν στην άλλη άκρη της Γης. Ξανά, θα ήθελα να τονίσω την ευγένεια του κόσμου προς τον ξένο, και στο Σίδνεϊ αλλά κυρίως στη Μελβούρνη .
Last edited: