Ινδονησία Μπαλί : Οδοιπορικό στον Παράδεισο

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ

Ανοίξαμε την καγκελόπορτα της «βίλας» προσέχοντας να μην πατήσουμε το μικρό καλαθάκι - προσφορά με τα λουλούδια καί το ρύζι. Τά ξυλάκια - κεριά πού έκαιγαν μπροστά στο τερατόμορφο άγαλμα με την ασπρόμαυρη καρό φουστίτσα, ανάδυε μιά περίεργη καί ακαθόριστη μυρωδιά. Μπροστά μας το ρυζοχώραφο λαμπύριζε με τούς ώριμους καρπούς, έτοιμους γιά συγκομιδή. Το στενό χωμάτινο δρομάκι ίσα πού χώραγε έναν άνθρωπο κι’ ένα μηχανάκι.
Ετσι κυκλοφορούσες εκεί, ο ένας πίσω από τον άλλο. Ετσι είδαμε τέσσερις γυναίκες να κατηφορίζουν, η μία πίσω από την άλλη, με τα ψάθινα τριγωνικά καπέλα τους κατεβασμένα ως τα φρύδια, φορτωμένες με καρότσια οικοδομής να μεταφέρουν άμμο, χαλίκι, τούβλα, κεραμίδια. Σταθήκαμε γιά να τις διευκολύνουμε να περάσουν. Ολως περιέργως σταμάτησαν καί αυτές μπροστά μας, άφησαν τα καρότσια κάτω καί έφεραν τα χέρια τους ενωμένα στό στήθος. Ενα εγκάρδιο χαμόγελο φώτισε τα κουρασμένα καί αποστεωμένα πρόσωπα. «Hallo, good morning>> καί συνέχισαν τον δρόμο τους. Μείναμε αποσβολωμένες . Είχαν σταματήσει γιά να μας χαιρετήσουν!!!
Στην πορεία των ημερών πού ακολούθησαν, εισπράξαμε τόσα χαμόγελα όσα σε όλη μας την ζωή. Κι΄ από ανθρώπους πού δεν είχαν κανένα λόγο ή συμφέρον να το κάνουν: από αγρότες, εργάτες, περαστικούς, παιδιά.
Είδαμε, ζήσαμε, θαυμάσαμε πολλά τις τρείς εβδομάδες πού μείναμε στο Μπαλί. Είναι στην κυριολεξία ένας Παράδεισος στην Γή. Αλλά αυτό το χαμόγελο τού απλού ανθρώπου σφραγίστηκε γιά πάντα στην καρδιά μας, το πήραμε μαζί μας στις αποσκευές μας, το φέραμε στην χώρα μας. Καί είναι αυτό πού μας βοήθησε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις των τελευταίων ημερών. Τρείς βδομάδες αποκομμένες στον παράδεισό μας, δεν είχαμε ιδέα τι συνέβαινε στην Ελλάδα. Στο Ελ. Βενιζέλος μάθαμε τα καθέκαστα, όταν πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια γιά το λεωφορείο τού αεροδρομίου γιά Πειραιά.
<<Ελευθέρας>> μας είπε ο εισπράκτορας.
<<Γιατί>>?
<<Λόγω τραπεζών>>
‘Ηταν Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015.
Κοιταχτήκαμε καί χαμογελάσαμε. Οχι από κεκτημένη ταχύτητα. Το Μπαλί μας άλλαξε τον τρόπο να βλέπουμε τη Ζωή.

Ξεκίνησα ανορθόδοξα, το ξέρω. Αλλά όλα στο μυαλό μου είναι κουβάρι. Θα το ξετυλίξω σιγά σιγά. Είκοσι μέρες ήταν αυτές. Εχετε υπομονή

 

katkats

Moderator
Μηνύματα
9.552
Likes
12.363
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ν. Αμερική
kalove και Μπαλί και ωραία αρχή: Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!
 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
5.962
Likes
9.341
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ωραία εισαγωγή :) κι εγώ περιμένω τη συνέχεια!
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ντενπασάρ, στις 10 Ιουνίου 2015, μετά από 24 σχεδόν ώρες πτήσεων καί αναμονών, μέσω Κωνσταντινούπολης καί Σιγκαπούρης. Παρά την κούραση καί ταλαιπωρία, χαρήκαμε την αναμονή στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, το οποίο θεωρώ μοναδικό. Σαν ένας ατέλειωτος εσωτερικός κήπος, γεμάτος τροπικά φυτά καί δέντρα, λιμνούλες με ψάρια, βραχόκηπους, γεφυρούλες, τεράστιες ανθοδέσμες καί οί ορχιδέες σε όλο τους το μεγαλείο.
Στο αεροδρόμιο της Ντενπασάρ πληρώσαμε 35 ευρώ το άτομο γιά βίζα. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι υπάρχει καί φόρος εξόδου από την χώρα 18 ευρώ, πού το πληρώνετε στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση.
Εκεί μας περίμεναν η Nyoman καί ο Janos, οί ιδοκτήτες (ή διαχειριστές?) της βίλας στην Ουμπούντ, πού είχαμε κάνει κράτηση μέσω booking, μήνες πρίν, με 40 ευρώ την διανυκτέρευση με πρωϊνό. Επρόκειτο γιά μία μικρή ανεξάρτητη κατοικία, με κήπο γεμάτο εξωτικά φυτά καί λουλούδια, με ιδιωτική πισίνα. Το υπνοδωμάτιο όλο με τζαμαρία, ώστε ξυπνώντας το πρωί να έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στην φύση. Το μπάνιο ημιυπαίθριο με μικρό κήπο μέσα. Το πρωϊνό ήταν καθαρά τοπικό καί παραδοσιακό. Δεν μας ενθουσίασε αλλά εκείνο το πιάτο με τα εξωτικά φρούτα πού μας έφερναν κάθε πρωί, ήταν όλα τα λεφτά: παπάγια, μάνγκο, ανανάς, μπανάνες (μιά ιδιαίτερη ποικιλία, μικρές αλλά πολύ γευστικές) καί άλλα φρούτα πού ούτε το όνομά τους δεν γνωρίζουμε.
Μέρες πρίν την αναχώρησή μας, είχαμε συνεννοηθεί μαζί τους γιά ενοικίαση αυτοκινήτου. Είχαμε συμφωνήσει γιά 35 ευρώ την ημέρα. Η τιμή περιελάμβανε ενοικίαση αυτοκινήτου, οδηγό, βενζίνη, διόδια, πάρκινγκ, γιά 10 ώρες την ημέρα. Θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος καί πιό συμφέρον τρόπος να εξερευνήσεις το Μπαλί, με έναν τοπικό οδηγό, γνώστη των δρόμων καί αξιοθεάτων, των αγορών, των εστιατορίων καί ιδίως αν λάβετε υπ’ όψιν σας ότι στο Μπαλί οδηγούν από αριστερά.
Ο Γιάνος αποδείχτηκε πολύτιμος (γιατί αυτός ήταν ο οδηγός μας). Ευγενικός, υπομονετικός, εξυπηρετικός καί φυσικά χαμογελαστός. Επί πλέον ευχάριστη νότα : ερχόταν ντυμένος παραδοσιακά, με το σαρόνγκ καί εκείνο το περίεργο μαντηλο-καπελάκι στο κεφάλι.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ της περιοχής, ο Γιάνος φόρτωσε τις βαλίτσες μας στο μηχανάκι του καί μείς συνεχίσαμε πεζή με την Νίομαν, μιάς καί η βίλα ήταν μέσα στα ριζοχώραφα της Ουμπούντ.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μας στις πρώτες εικόνες πού αντικρίσαμε. Αυτή η μικρή απόσταση των 200-250 μέτρων, μας έδωσε την ευκαιρία (καί μας την έδινε καθημερινά) να δούμε από κοντά το αληθινό Μπαλί. Τα ριζοχώραφα απλώνονται όσο πάει το μάτι σου. Αλλα ολοπράσινα, έτοιμα γιά θερισμό. Αλλα τα προετοιμάζουν γιά σπορά, γεμίζοντάς τα νερό καί ανακατεύοντας το χώμα ώστε να γίνει λάσπη πού θα υποδεχθεί τα νέα φυντάνια. Σε άλλα οί αγρότες τσαλαβουτώντας μέχρι το γόνατο να φυτεύουν, με τόση γρηγοράδα καί μαεστρία τα νέα φυτά, ώστε να είναι σε απόλυτη ευθεία. Εβλεπες τα ψάθινα καπελάκια τους να ανεβοκατεβαίνουν συνέχεια, ασταμάτητα, κάτω από τον καυτό ήλιο.
Ανάμεσα στα χωράφια να φιδώνουν οί στενοί χωματόδρομοι. Δεξιά - αριστερά των δρόμων ρυάκια πού διοχέτευαν το νερό τους στα χωράφια.
Οί πάπιες να τσαλαβουτούν καί να χώνουν το ρύγχος τους στην λάσπη, ψάχνοντας γιά τροφή.
Καί μηχανάκια. Πολλά μηχανάκια. Ακόμη καί μικρά παιδιά οδηγούν μηχανάκια. Είναι βλέπετε ο μόνος τρόπος όχι μόνο να μετακινηθείς αλλά καί να μεταφέρεις.
Α, ναί! Υπάρχει καί το κεφάλι της γυναίκας. Βάζουν μία μαξιλαρο-κουλούρα στό κεφάλι τους καί από πάνω ότι μπορείς να φανταστείς. Από καλάθια με φρούτα καί τρόφιμα μέχρι ξύλα. Δεμάτια ξύλα. Θεόβαρα. Καί τα χέρια στη μέση. Πως τα ισορροπούν?
Πέρα απ’ τα χωράφια το δάσος. Απέραντο, γεμάτο κοκοφοίνικες, φορτωμένους με καρύδες. Είναι απίστευτο πόσες καρύδες μπορεί να έχει ένα δέντρο. Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μιά καρύδα.
(συμβουλή: μην κάθεστε κάτω από δέντρο με καρύδες. Κάθε χρόνο σημειώνονται πολλά ατυχήματα από πτώση καρύδας, μερικά θανατηφόρα).
Φθάσαμε επί τέλους στην βίλα. Κατάκοπες. Νυσταγμένες. Οι πολύωρες πτήσεις, η αλλαγή κλίματος καί κυρίως η αλλαγή ώρας (το Μπαλί είναι έξι ώρες μπροστά από την Ελλάδα) μας είχαν κάνει κουρέλι.
Είχε πλέον σουρουπώσει. Εδώ στο Μπαλί η νύχτα πέφτει νωρίς. Έξι το απόγευμα είναι νύχτα. Ολες τις εποχές τού χρόνου, νύχτα καί μέρα ισομοιράζονται σε 12ωρα.
Η Νίομαν είχε ανάψει τα φώτα της πισίνας. Από ένα άγαλμα έτρεχε νερό, γιά το φενγκ σούϊ.
«Δεν ρίχνουμε μιά βουτιά, έτσι να χαλαρώσουμε λίγο?»
Το δροσερό νερό απάλυνε τα κουρασμένα κορμιά μας.
Καί τότε γύρω από την πισίνα, άρχισαν να χοροπηδούν κάτι μικροσκοπικά πλασματάκια, να τόσα δα, σαν το νύχι τού μεγάλου δακτύλου. Βατραχάκια. Δεκάδες βατραχάκια.
Ενας κούκος μας έκανε καντάδα από τα κεραμίδια: κούκου-κούκου....
Καί αρχίζει μία τροπική βροχή, μα μιά βροχή... Καί μείς μες στην πισίνα να κάνουμε σαν παλαβές, σαν παιδιά.
Πέντε λεπτά κράτησε. Αρκετά γιά να βγάλει όλες τις ευωδιές τού κήπου.
Τότε έγινε κάτι πού δεν νομίζω πως θα ξαναζήσω.
Πάνω από τα κεφάλια μας, άρχισαν να χορεύουν δεκάδες ή εκατοντάδες πυγολαμπίδες. Εναν ατέλειωτο, εξωπραγματικό χορό τού φωτός. Τα μάτια μας μόνο από την κίνησή τους μπορούσε να τις ξεχωρίσει από τ’ αστέρια.
Είμασταν στον Παράδεισο....
 

giannoula

Member
Μηνύματα
1.299
Likes
2.429
Επόμενο Ταξίδι
who knows???
Μα τέτοια γκαντεμιά να γυρίσετε τη Δευτέρα που ξεκίνησαν τα όργανα;; ευτυχώς είχατε μπόλικα ψυχικά αποθέματα!!! Αναμένω τη συνέχεια!!
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Ubud
Ο Γιάνος έβαλε μπρος το τζιπ-βανάκι. Λίγη ώρα πρίν, στο πρωϊνό, τού είχαμε δώσει το πρόγραμμα των επόμενων ημερών, με επιφύλαξη πρέπει να ομολογήσω, γιατί ήταν απαιτητικό, κάποιες διαδρομές μακρινές καί δύσκολες.
Οχι μόνο το δέχτηκε, αλλά έκανε πολύ χρήσιμες παρατηρήσεις, διευκρινήσεις καί το εμπλούτισε.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, περνώντας πρώτα από ανταλλακτήριο συναλλάγματος γιά να κάνουμε ρουπίες. Αξίζει να κάνετε μία έρευνα, γιατί οί τιμές διαφέρουν από γραφείο σε γραφείο. Βέβαια οί διαφορές είναι αμελητέες αν αναλογιστείτε ότι η ισοτιμία χοντρικά είναι 1 προς 15.000 (1 ευρώ = 15.000 ρουπίες Ινδονησίας). Οπωσδήποτε πάντως αποφύγετε τα αεροδρόμια καί τα ξενοδοχεία (όπως παντού άλλωστε). Εκεί οί διαφορές είναι μεγάλες.
Το πρόγραμμα γιά σήμερα έλεγε γνωριμία με την Ουμπούντ, γνωστή ως καλλιτεχνική πρωτεύουσα τού Μπαλί.
Πρώτο μας σταθμός το Καταφύγιο τού Δάσους των Πιθήκων, πού φιλοξενεί τρία είδη μακάκων, ελεύθερα μέσα στο δάσος εννοείται καί πολύ εξοικειωμένα με την παρουσία των ανθρώπων. Ξετρελαθήκαμε με τα πιθηκάκια. Ξεφύτρωναν από παντού, σκαρφάλωναν παντού: στα δέντρα, στα σκαλιά, στα τοιχία καί πάνω μας. Προσοχή, προσοχή: Κρύψτε στην τσάντα σας ότι μικροαντικείμενο έχετε: καπέλο, γυαλιά, τηλέφωνο καί κρατάτε γερά καί με τρόπο την κάμερα. Είναι κλέφτικα τα άτιμα.
Υπαίθριοι πωλητές πωλούν μπανάνες για τα πιθηκάκια. Καί εδώ θέλει προσοχή. Μή δούν όλο το τσαμπί γιατί θα ορμήξουν. Αφήστε τα να έρθουν αυτά κοντά σας, έστω με δέλεαρ την μπανάνα. Θα την καθαρίσουν καί θα την ‘εξαφανίσουν εν ριπή οφθαλμού. Πολλές πιθηκίνες μόλις είχαν γεννήσει καί τα μικρά κρέμονταν από την κοιλιά των μανάδων τους σχεδόν άτριχα.
Μέσα στο δάσος είδαμε καί τον πρώτο μας ναό στο Μπαλί, τον Πούρα Ντάλεμ Αγκουνγκ πού μεταφράζεται ως «ναός των νεκρών» με περίεργα καί θα έλεγα τρομακτικά ανάγλυφα, με κύρίαρχο θέμα τούς πιθήκους.

Εδώ θα ήθελα να σας πώ δύο λόγια γιά την αρχιτεκτονική των Ναών τού Μπαλί. Στην ουσία πρόκειται γιά έναν ανοιχτό περίβολο πού κυκλώνεται από κτίσματα χωρίς τοίχους, μόνο βάση, κίονες καί οροφή. Κάθε κτίσμα είναι προσανατολισμένο πάνω στον άξονα βουνού-θάλασσας. Οσο πιό κοντά στο βουνό είναι το κτίσμα, τόσο πιό ιερό είναι, με εγγύτερο καί ως εκ τούτου ιερότερο τον βωμό Παντμασάνα (θρόνος τού Λωτού). Στήν κορυφή του βρίσκεται ένας άδειος θρόνος πού συμβολίζει τον Ανώτατο Θεό. Ωστόσο από τα πιό εντυπωσιακά είναι η Διαιρεμένη Πύλη (καντι μπένταρ), η πύλη δηλαδή απ’ όπου εισέρχεσαι στην κεντρική αυλή. Μοιάζει με ένα ισοσκελές τρίγωνο πού το έχουν χωρίσει κάθετα σε δύο άλλα μικρότερα ορθογώνια καί απομάκρυναν τα κομμάτια. Δεν είναι απλά θαυμάσιο αρχιτεκτονικά αλλά συμβολίζει την διαίρεση τού κόσμου σε θετικές καί αρνητικές δυνάμεις τού σύμπαντος.
Αλλο εντυπωσιακό κτίσμα στούς ναούς είναι ο βωμός «μέρου». Μοιάζει με παγόδα με πολλά επίπεδα. Αυτά είναι συγκεκριμένα τον αριθμό: 3,5,7,9 ή 11 ανάλογα με την σπουδαιότητα της θεότητας πού είναι αφιερωμένο.
Στην εσωτερική αυλή θα δούμε βωμούς θεοτήτων, κυρίως των βουνών, των λιμνών καί της θάλασσας
Στο Μπαλί τα πάντα έχουν να κάνουν με την Θεά Φύση. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε, εδώ πού η φύση είναι το κυρίαρχο στοιχείο καί άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση των κατοίκων?
Να αναφέρω ότι γιά να μπείτε σε οποιονδήποτε ναό, άντρες καί γυναίκες, πρέπει να φορέσετε το παραδοσιακό σαρόγκ καί την ιερή ζώνη. Το σαρόγκ είναι ένα μεγάλο κομμάτι ύφασμα πού το δένετε στην μέση καί πρόσθετα από πάνω βάζετε μία υφασμάτινη ζώνη. Αν δεν έχετε δικά σας, υπάρχουν στην είσοδο κάθε ναού.
Οί περισσότεροι ναοί έχουν είσοδο 1-2 ευρώ, ενώ σε κάποιους άλλους κάνετε προσφορά.

Συνεχίσαμε με αξιοθέατα στο κέντρο της Ουμπούντ, στον κεντρικό δρόμο Τζάλαν Ράγια Ουμπούντ.
Εδώ επισκεφθήκαμε το Πούρι Σάρεν, δηλ το βασιλικό παλάτι της Ουμπούντ πού χρονολογείται από το 1890. Λέγοντας παλάτι, μην φανταστείτε κάποιο ανάκτορο δυτικού τύπου, με ατέλειωτες αίθουσες πολυτελώς επιπλωμένες καί διακοσμημένες. Καί εδώ οί αίθουσες, σχεδόν όλες, είναι ανοιχτές χωρίς τοίχους. Η έμφαση δίδεται στούς κήπους, στα περίτεχνα ταβάνια, στις εντυπωσιακές πύλες, στα σκαλιστά υπέρθυρα. Περιττό να αναφέρω ότι παντού υπάρχουν αγάλματα θεοτήτων, κυρίως δρακόμορφων, ντυμένα με «πόλενγκ».
Τι είναι τα πόλενγκ? Αυτά τα φουστανάκια πού βάζουν στα αγάλματα, με πιό συχνά σε ασπρόμαυρο καρό. Οί Μπαλινέζοι πιστεύουν στο δυαρχικό σύμπαν: στο υψηλό καί το ποταπό, στο θετικό καί το αρνητικό, στο Καλό καί το Κακό, τα οποία είναι σε απόλυτη συνύπαρξη καί ισορροπία. Το άσπρο λοιπόν συμβολίζει το Απόλυτο Καλό καί το μαύρο το Απόλυτο Κακό. Στο τέλος δεν κυριαρχεί κανένα. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει μόνο μία αέναη πάλη, με εναλλαγή καί ισορροπία.
Συνεχίσαμε με το Μουσείο Πούρι Λουκίσαν, αλλά η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Το Μουσείο Πούρι Λουκίσαν, πού έχει ιδρυθεί το 1953, στεγάζεται σε τρία ανεξάρτητα κτήρια σε ένα πανέμορφο κήπο με εξωτικά φυτά καί λιμνούλες με νούφαρα καί συγκεντρώνει μία εξαιρετική συλλογή μπαλινέζικων έργων, τόσο ζωγραφικής όσο καί ξυλογλυπτικής.
Οί Μπαλινέζοι ζωγράφοι, επηρεασμένοι κατά πολύ από την σχολή της Ιάβας, δημιουργώντας σε ύφασμα ή χαρτί, χρησιμοποιούσαν φυσικές χρωστικές ουσίες, με αποτέλεσμα ο χρωματισμός να περιορίζεται σε ότι αυτές μπορούσαν να παρáξουν: κόκκινο, ώχρα, μαύρο κτλ Τα θέματά τους παρμένα κατά κύριο λόγο από την καθημερινότητα είναι πυκνά δομημένα με αυστηρούς κανόνες καί πολλές λεπτομέρειες.
Εξαιρετικά εντυπωσιακή είναι η παραδοσιακή ξυλογλυπτική, τόσο γιά τα τελετουργικά αντικείμενα (μάσκες, ειδώλια κτλ) όσο καί τα διακοσμητικά αντικείμενα. Ακολουθώντας την φυσική φόρμα τού δέντρου, δημιουργούν συνθέσεις μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Θεωρώντας το δέντρο ζωντανό οργανισμό καί ως εκ τούτου άξιο σεβασμού (σας λέει κάτι αυτό?) τού κάνουν προσφορές πριν το κόψουν.
Τα κύρια καλλιτεχνικά κέντρα τού Μπαλί ήταν η Ουμπούντ, η Σανούρ καί το Μπατούαν, δημιουργώντας το κάθε ένα την δική του ξεχωριστή σχολή.
Τα χωριά γύρω από την Ουμπούντ ανέπτυξαν έντονη καλλιτεχνική καί δημιουργική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα η Ουμπούντ να αναγνωρίζεται σήμερα ως η καλλιτεχνική καρδιά τού Μπαλί.
Το Μπατουμπούλαν παραμένει το κέντρο της παραδοσιακής λιθογλυπτικής, στο Τσέλουκ σχεδόν όλοι ασχολούνται μη την χρυσοχοία καί την αργυροχοία, το Κεμένουχ καί το Πελιάταν είναι κέντρα ξυλογλυπτικής καί ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Συνεχίσαμε με την Πάσαρ Ουμπούντ, δηλ την Αγορά της Ουμπούντ. Εδώ πωλούνται τα πάντα: από αγροτικά τοπικά προϊόντα μέχρι χειροτεχνήματα καί τουριστικά είδη. Εδώ (καί γενικά στις αγορές τους) σηκώνει πολύ παζάρι. Οί τιμές πέφτουν κάτω από το μισό από την αρχική προτεινόμενη. Οπότε έχετε υπομονή καί επιμονή.

Ο καλός μας Γιάνος μας πρότεινε γιά γεύμα το Cafe Lotus, στο κέντρο της Ουμπούντ, μιά πολύ πετυχημένη γευστική καί οπτική επιλογή. Τα τραπέζια γύρω από μιά λιμνη με νούφαρα καί στο βάθος τού κήπου ο ναός Πούρα Τάμαν Σαρασβάτι, αφιερωμένος στην θεά της μάθησης καί των τεχνών Σαρασβάτι.
Γευστικά το Μπαλί δεν θα σας απογοητεύσει, αν σας αρέσει η ελαφριά κουζίνα καί οί φυσικές γεύσεις. Η κουζίνα τους, επηρεασμένη από κινέζους, ινδούς, άραβες καί ολλανδούς, βασίζεται στα λαχανικά, τούς ξηρούς καρπούς καί τα φρούτα πού θα τα βρείτε σε αφθονία στο πιάτο σας. Το κρέας σε μικρή ποσότητα, τα θαλασσινά σε μεγαλύτερη , παντελή έλλειψη γαλακτοκομικών καί φυσικά ο μεγάλος πρωταγωνιστής το ρύζι. Τα μπαχαρικά καί οί σάλτσες, απαραίτητο συμπλήρωμα (κάποιες πολύ καυτερές) καί πιάτα διακοσμημένα με φύλλα μπανάνας ακόμη καί με λουλούδια.

Η μέρα μας τελείωσε μέ μία υπέροχη βόλτα στο Φαράγγι τού ποταμού Αγιούνγκ. Ενα μαγευτικό μέρος στην ανατολική όχθη τού ποταμού πού περιβάλλεται από ορυζώνες σε αναβαθμίδες καί γύρω το πυκνό δάσος. Μία ξύλινη εξέδρα σε φέρνει πάνω από τα φαράγγι, παρέχοντας μιά καλή οπτική.
Να αναφέρω εδώ ότι οί ορυζώνες τού Μπαλί μαζί με το αρδευτικό τους σύστημα πού ονομάζεται subak καί λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο εδώ καί αιώνες, είναι υπό την αιγίδα της Ουνέσκο καί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Συνεχίζεται
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Πάρκο Πουλιών - Πάρκο Ερπετών - Τελετή καύσης Lembu -
Γκόα Γκάτζαχ - Γιέχ Πούλου
Παράδεισος χωρίς παραδείσια πουλιά δεν νοείται. Οπως δεν νοείται χωρίς αγγελούδια.
Πρώτη μέρα πού είχαν κλείσει τα σχολεία γιά τις θερινές διακοπές, τα πιτσιρίκια είχαν κατακλύσει το Πάρκο των Πουλιών καί τιτίβιζαν δυνατότερα από τα πουλιά.
Ηδη από τούς δρόμους της Ουμπούντ βλέπαμε τις ομάδες των μαθητών με τις στολές τού σχολείου. Αυτά είναι τα τυχερά παιδιά. Γιατί πολλά παιδιά στο Μπαλί δεν έχουν την ευκαιρία ούτε γιά την στοιχειώδη εκπαίδευση. Η παιδεία δεν είναι δωρεάν καί τα πενιχρά εισοδήματα των περισσότερων οικογενειών δεν επιτρέπουν αυτή την «πολυτέλεια». Το μεροκάματο των 3-4 δολλαρίων δεν μπορεί να καλύψει το κόστος σπουδών. Καί μιλάμε γιά το ποσό των 400-500 δολλαρίων το χρόνο. Ετσι, έχουν δημιουργηθεί διάφοροι οργανισμοί, οί περισσότεροι με ιδιωτική πρωτοβουλία, πού φροντίζουν να βρούν χορηγούς, κυρίως από τον Δυτικό «πλούσιο» Κόσμο.
Το εισιτήριο γιά το Πάρκο των Πουλιών τσουχτερό γιά τα δεδομένα τού Μπαλί: 30 ευρώ, ενιαίο με την είσοδο τού Πάρκου Ερπετών. Ηταν το πιό ακριβό εισιτήριο πού πληρώσαμε. Τα περισσότερα μουσεία καί αξιοθέατα έχουν 2-3 ευρώ είσοδο.
Μόλις μπήκαμε μέσα, μας την «πέσαν» τα πιτσιρίκια:
-Hallo, where are you from?
-Greece.
Μας κοίταγαν με απορία. Κατά πού πέφτει αυτό βρέ παιδιά?
«Γιουνάν» τούς είπαμε στο τέλος (έτσι μας ξέρουν) καί κατάλαβαν.
Πολύ κοινωνικά, χαμογελαστά, στριμώχτηκαν δίπλα μας κάνοντας το σήμα της νίκης. Τί θέλανε? Να βγούν φωτογραφίες μαζί μας. Τα πιτσιρίκια τρελαίνονται με τούς τουρίστες, ιδίως μ’ αυτούς πού είναι «αλλιώτικοι».
Το Πάρκο των Πουλιών ή Τάμαν Μπούρουνγκ, είναι ένας παράδεισος μέσα στον παράδεισο. Δημιουργήθηκε το 1995 σε μιά έκταση όπου υπήρχαν ορυζώνες καί φιλοξενεί πάνω από 1000 παραδείσια καί σπάνια πουλιά από Ινδονησία, Αμερική, Αυστραλία καί Αφρική. Χρώματα, χρώματα, χρώματα. Κελαϊδίσματα, τιτιβίσματα, κρωξίματα. Λοφία σαν βεντάλιες, ουρές σαν καταρράκτες, περίεργα ράμφη. Ο ασπρόμαυρος ασιατικός βούκερος με το κίτρινο μεγάλο ράμφος, το γαλάζιο εστεμμένο περιστέρι, το αυστραλέζικο ροζ κακατούα, η πορτοκαλόχρωμη ψαροκουκουβάγια καί φυσικά οί πολύχρωμοι παπαγάλοι. Εβδομήντα πέντε είδη παπαγάλων σε απίστευτους χρωματικούς συνδυασμούς. Πολλούς από αυτούς τούς εκπαιδεύουν καί κάνουν σώου, άλλους πάλι τούς βάζουν πάνω σου καί βγάζεις φωτογραφίες.
Υπάρχει καί ένα «βρεφοκομείο» πουλιών, όπου εδώ αναπαράγονται τα σπάνια καί υπό εξαφάνιση είδη.
Δίπλα ακριβώς από το πάρκο πουλιών βρίσκεται το Πάρκο Ερπετών. Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους θα δείτε τον περίφημο Δράκο τού Κομόντο, ιγκουάνα, κροκόδειλους, κόμπρες καί κροταλίες.

Από την προηγούμενη ο Γιάνος μας είχε ενημερώσει ότι γινόταν μία παραδοσιακή τελετή σ’ ένα χωριό κοντά στην Ουμπούντ. Αλλο πού δεν θέλαμε.
Μετά από τις επισκέψεις στα πάρκα, κατευθυνθήκαμε στο χωριό (όνομα δεν θυμάμαι) καί μάλιστα στο χώρο τού κοιμητηρίου. Εδώ γινόταν το αδιαχώρητο. Προφανώς δεν ήταν μόνο όλοι οί κάτοικοι τού χωριού αλλά καί των διπλανών.
Φορέσαμε τα σαρόγκ μας καί ανακατευτήκαμε με τον κόσμο. Να σημειώσω ότι δεν απαγορεύουν στούς ξένους ή αλλόθρησκους να παρακολουθούν τις τελετές τους.
Οί μηχανές πήραν φωτιά. Ομάδες ανδρών ντυμένοι στα λευκά παραδοσιακά ρούχα να προπορεύονται με μουσικά όργανα κάνοντας εκκωφαντικό ήχο, να ακολουθούν άμαξες πού πάνω είχαν ομοιώματα ταύρων στολισμένους με την Αρτα καί τα Γιάννενα, πιό πίσω έρχονταν ελέφαντες με αναβάτες, αμφότεροι στολισμένοι με φτερά καί πούπουλα καί τέλος μιά μεγάλη άμαξα πού έφερε έναν ψηλό πύργο καί στην κορυφή ένα πτώμα καλυμμένο με χρυσό ύφασμα. Δίπλα βρίσκονταν κάποιοι άνδρες (μέλη της οικογένειας απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων) καί ένας ιερέας πού έψελνε.
Καί ξαφνικά λαμπάδιασε το σύμπαν. Από την κορυφή τού πύργου, σαν σε τσουλήθρα, κατέβασαν το πτώμα σε μιά φωτιά γιά αποτέφρωση καί ταυτόχρονα έβαλαν καί φωτιά σε όλες τις άμαξες με τα ομοιώματα ταύρων.
Στο τέλος ακολούθησε φαγοπότι.
Αυτή η τελετή καύσης ονομάζεται Lembu ή Ngaben καί θεωρείται η πιό σημαντική στιγμή τού ανθρώπου γιατί περνά από τον θάνατο στην επόμενη ζωή. Οί τελετές γύρω από τον θάνατο είναι ιδιαίτερα σημαντικές γιά τούς ντόπιους πού αντιμετωπίζουν το τέλος της ζωής σαν μετάβαση σε μιάν άλλη.
Γιά να γίνει όμως αυτή η μετάβαση (μετενσάρκωση) , πρέπει πρώτα ο νεκρός να απελευθερωθεί καί αυτό γίνεται με την καύση. Να λοιπόν γιατί αντιμετωπίζουν αυτό το θλιβερό γεγονός σαν γιορτή. Στην ουσία γιορτάζουν την Ζωή καί όχι τον θάνατο.
Δεδομένου ότι αυτή η τελετή είναι πολυδάπανη καί τις περισσότερες φορές δυσβάστακτη γιά τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας, συμβάλλουν καί οι λοιποί συγγενείς ακόμη καί όλο το χωριό. Αυτός είναι καί ο λόγος πού τις περισσότερες φορές η καύση δεν γίνεται την ημέρα τού θανάτου αλλά ακόμη καί χρόνια αργότερα.
Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Η επίσκεψη στο Γκόα Γκάτζαχ (σπηλιά τού ελέφαντα) πού ακολούθησε μας αναζωογόνησε καί μας ενθουσίασε. Είναι απερίγραπτη η ομορφιά τού τοπίου. Κατεβαίνοντας αρκετές σκάλες, βρίσκεσαι μπροστά σε μιά σπηλιά με ανάγλυφους βράχους σε όλη την πρόσοψη. Το στόμα της δρακόμορφης μορφής πού χάσκει, δημιουργεί την είσοδο στην μικρή σπηλιά, γεμάτη με κόγχες με αγάλματα τού Σίβα καί τού Βούδα. Εξω από το σπήλαιο θα δείτε τις ιερές πηγές, με το νερό τους να τρέχει από αγάλματα.
Από εδώ ξεκινάνε άλλες σκάλες πού σε κατεβάζουν στον κυρίως ναό ή μάλλον ότι έμεινε από αυτόν, με ένα κολοσσιαίο άγαλμα τού Βούδα ξαπλωμένο καί σπασμένο. Το τοπίο είναι μαγευτικό πέρα από κάθε περιγραφή. Ρυάκια, μικροί καταρράκτες, σπηλιές, γεφυρούλες, σκάλες πού ανεβαίνουν κατεβαίνουν.
Από τον ναό ένας γέροντας ιερέας μας έκανε νόημα να ανεβούμε. Κάτι μας έψαλε, κάτι μας ράντισε, κάτι μας έδωσε την ευλογία του , μας έτεινε ένα κουτάκι: ότι προαιρείστε!
Πίσω από τον ναό, η πλαγιά τού βουνού γεμάτη με ανάγλυφα κεφάλια πιθήκων.
Συνεχίσαμε γιά το κοντινό χωριό Μπεντούλου γιά να εισκεφθούμε τα μνημειώδη ανάγλυφα στο μεγάλο βράχο της πηγής Γιέχ Πούλου τού 14ου αιώνα. Τα ανάγλυφα αυτά , μήκους 25 μέτρων καί ύψους 2 μέτρων, αναπαριστούν ηρωϊκές σκηνές με ανθρώπους να πολεμούν δαιμονικά τέρατα καί η ιστορία «διαβάζεται» από αριστερά προς τα δεξιά. Είναι πολύ εντυπωσιακά σε συνδυασμό με την θέση καί την γύρω φύση.
Συνεχίζεται...
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Ντενπασάρ - Τζιμπάραν - Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού - Χορός Κέτσακ
Σήμερα θα κάναμε γνωριμία με το νότιο Μπαλί.
Κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Ντενπασάρ. Στούς δρόμους γινόταν το αδιαχώρητο. Αυτοκίνητα καί μηχανάκια -πολλά μηχανάκια- στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο προχωρούσαν βήμα βήμα. Αλλά κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν φώναζε, κανείς δεν έκανε χειρονομίες. Υπομονετικά οί οδηγοί περίμεναν, διευκολύνοντας όσο μπορούσαν την κατάσταση. Γενικά είναι ένας λαός πολύ χαμηλών τόνων καί όσες μέρες μείναμε στο Μπαλί δεν ακούσαμε ούτε ΕΝΑΝ να φωνάζει.
Εκείνο πού μας ενδιέφερε στην θορυβώδη πρωτεύουσα ήταν το Μουσείο τού Μπαλί. Ακόμη καί αν δεν είστε φανατικοί τού είδους, αξίζει μία επίσκεψη εδώ καί μόνο γιά τα κτήρια. Ενα αρχιτεκτονικό διαμάντι με τις τελετουργικές πύλες, την αψιδωτή πύλη της εισόδου, τα κιόσκια καί τον πύργο, τα μπρούτζινα κανόνια, τις ανάγλυφες πόρτες καί τα πέτρινα αγάλματα, όλα κατασκευασμένα στα πρότυπα ενός παλιού βασιλικού παλατιού.
Το Μουσείο τού Μπαλί, πού εγκαινιάσθηκε το 1931, στεγάζει όλη την ιστορία τού νησιού καί περιλαμβάνει μία από τις καλύτερες συλλογές Μπαλινέζικης τέχνης παγκοσμίως.
Από ευρήματα ανασκαφών της εποχής τού χαλκού μέχρι υφάσματα με μπατίκ καί από τελετουργικές μάσκες μέχρι μουσικά όργανα.
Η μεγάλη κίνηση στην Ντενπασάρ καί η πολύωρη επίσκεψη στο μουσείο μας έφαγε όλο το πρωϊνό. Μεσημέρι πιά κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Τζιμπάραν, φημισμένη γιά τα παραλιακά εστιατόρια με φρέσκα θαλασσινά καί ψάρια.
Εδώ διαλέγεις μόνος σου: ψάρια, καλαμάρια, χταπόδια, γαρίδες, αχινούς, αστακούς, όστρακα, όλα ολόφρεσκα μυρίζουν θάλασσα. Διαλέγεις ότι θέλεις, όποιο θέλεις, στο ζυγίζουν, πληρώνεις καί τα στέλνουν δίπλα γιά μαγείρεμα.
Διαλέξαμε καλαμάρι, γαρίδες καί όστρακα.
- Στα κάρβουνα, τούς είπαμε.
Φεύ! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες?
Εμείς ξέρουμε ότι τα όστρακα τα τρώμε ωμά, με το λεμονάκι τους καί είναι ο καλύτερος μεζές. Το θεωρήσαμε αυτονόητο.
Εκεί μας τα ψήσανε στα κάρβουνα μαζί με όλα τα άλλα. Εγιναν ένα μαύρο πετσί πού δεν τρωγότανε . Πάνε τα καημένα τα οστρακάκια μας. Καί είχαμε κάνει μιά όρεξη!!!
Συνεχίσαμε νωρίς το απόγευμα γιά το νοτιότερο σημείο τού Μπαλί, εδώ πού βρίσκεται ο ναός Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού.
Δεν θέλω να γίνομαι κουραστική επαναλαμβάνοντας καί τονίζοντας την ομορφιά κάθε μνημείου, της φύσης καί της θέσης αυτού. Θεωρήστε το δεδομένο ότι παντού, όπου πήγαμε, ότι είδαμε, ήταν απείρου κάλλους καί πέραν πάσης περιγραφής.
Ο Πούρα Λούχουρ Ουλουβατού λοιπόν είναι ένας ναός κυριολεκτικά κρεμασμένος στον γκρεμό. Χτισμένος τον 11ο αιώνα, θεωρείται ένας από τούς ιερότερους χώρους λατρείας τού Μπαλί. Μέχρι τις αρχές τού 20ου αιώνα μόνο οί πρίγκιπες της Ντενπασάρ μπορούσαν να προσευχηθούν εδώ.
Ενα μονοπάτι με σκάλες στον βράχο οδηγεί στον ναό πού βρίσκεται 200 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Οσο ανεβαίναμε τόσο πιό εντυπωσιακή θέα είχαμε. Να βλέπουμε από διάφορες οπτικές γωνίες τα κάθετα λευκά βράχια να βουτούν στον Ινδικό Ωκεανό καί τα άγρια κύματα να σκάνε σε ύψος πολλών μέτρων. Το δάσος πού το περιβάλλει είναι γεμάτο πιθηκάκια.
Εκεί κοντά έχουν δημιουργήσει ένα θέατρο όπου δίδονται παραστάσεις τού ιερού χορού Κέτσακ.
Κόψαμε εισιτήριο (περίπου 5-6 ευρώ) καί πήγαμε αρκετά νωρίτερα γιά να βρούμε καλή θέση, όχι μόνο γιά την παρακολούθηση της παράστασης καί γιά την συνολική άγρια ομορφιά τού τοπίου αλλά καί να δούμε το φημισμένο ηλιοβασίλεμα .
Στην σκηνή ήδη υπήρχε μία εστία με πέντε αναμμένους πυρσούς. Μόλις άρχισε να σουρουπώνει βγήκαν περίπου πενήντα άνδρες με σαρόνγκ, γυμνοί από την μέση καί πάνω, με ένα κατακόκκινο ιβίσκο στο δεξί αυτί, κύκλωσαν τούς πυρσούς, κάθισαν οκλαδόν καί άρχισαν ένα αδιάκοπο μακρόσυρτο τελετουργικό συριγμό να το πώ? Βογγυτό να το πώ? Τακα τακα τα, αααααα!
Δεν σταμάτησαν καθόλου καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, πάνω από μία ώρα. Τούς έβλεπες να πέφτουν σιγά σιγά σε έκσταση.
Πίσω τους, στο βάθος τού ορίζοντα, ο ήλιος έπεφτε καί αυτός στην δική του έκσταση. Πύρινος, βουτούσε καί χανότανε σιγά σιγά στο απύθμενο τού ωκεανού. Απλωνε στο νερό τις χρυσές του πλεξούδες σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί. Ο ναός έγειρε ακόμη περισσότερο στον γκρεμό γιά να τού δώσει το χέρι, πλην όμως ματαίως. Εσυρε μιά φωνή : τακα τακα τα αααααα καί χάθηκε....
Συμβουλή γιά τούς αθεράπευτα ρομαντικούς: αποφεύγετε τα ηλιοβασιλέματα.
Σας ξεστρατίζουν...
Το κέτσακ (kecak) είναι τελετουργικός χορός καί απαρτίζεται από τον ανδρικό χορό πού πέφτει σε έκσταση καί τούς ηθοποιούς πού αναπαριστούν ένα απόσπασμα από το Επος Ραμαγιάνα. Αφηγείται την ιστορία τού πρίγκιπα Ράμα, ο οποίος με την βοήθεια τού Πιθήκου νικά τον κακό βασιλιά Ραβάνα καί σώζει την πριγκίπισσα Σίτα. Η όλη τελετουργία βασίζεται στην πεποίθηση ότι οί πνευματικές οντότητες θα εισέλθουν στα σώματα των χορευτών.
Είναι μία μυσταγωγική καί μοναδική παράσταση. Μην τη χάσετε...

Συνεχίζεται
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Τάμαν Γκίλι - Γκόα Λάβαχ - Χωριό Τενγκάναν - Υδάτινο Παλάτι Τιρταγκάνγκα.

Εξερεύνηση στο ανατολικό Μπαλί θα κάναμε σήμερα.
Πρώτη μας επίσκεψη στο Βασιλικό Παλάτι τού Κλούνγουνγκ, το Τάμαν Γκίλι, πού μεταφράζεται ως «κήπος σε τάφρο». Κατασκευάστηκε στις αρχές τού 18ου αιώνα αλλά καταστράφηκε το 1908 κατά την Ολλανδική κατάκτηση. Το κύριο στοιχείο είναι ο Μπάλε Κάμπανγκ, ενας υπερυψωμένος ανοιχτός χώρος στην μέση της τάφρου, με περίτεχνα ζωγραφισμένα ταβάνια τού στυλ βαγιάνγκ, όπου οι φιγούρες μοιάζουν με κούκλες τού θεάτρου σκιών.
Στην οροφή τού Κέρτα Γκόσα, τόν διπλανό εκτός τάφρου χώρο, υπάρχουν 267 ζωγραφισμένες σκηνές από το ινδικό έπος Μαχαμπαράτα καί από την μυθολογία τού Μπαλινέζικου Τάντρι.
Η τάφρος είναι γεμάτη κυπρίνους καί νούφαρα καί ο κήπος γεμάτος εξωτικά φυτά.
Το 1908 στο παλάτι τού Τάμαν Γκίλι έλαβε χώρα ένα «πουπούταν» δηλ μία ομαδική τελετουργική αυτοκτονία. Διακόσια άτομα, μέλη της βασιλικής αυλής, αυτοκτόνησαν γιά να μην πέσουν στα χέρια των Ολλανδών κατακτητών.
Εξω από το Τάμαν Γκίλι, υπάρχει ένα Μνημείο αφιερωμένο στο γεγονός αυτό.

Επόμενη στάση στον παραλιακό υπέροχο ναό Γκόα Λάβαχ. Είναι ολόκληρος κατασκευασμένος από μαύρη ηφαιστειακή πέτρα καί πιστεύεται ότι είναι άνω των χιλίων ετών. Το όνομά του στην κυριολεξία μεταφράζεται ως «σπηλιά των νυχτερίδων» εξ’ αιτίας της σπηλιάς πού βρίσκεται στο πίσω μέρος τού ναού, γεμάτη με χιλιάδες καρποφάγους νυχτερίδες. Δεν επιτρέπεται η είσοδος στην σπηλιά αλλά πλησιάζεις πολύ κοντά, πράγμα πού σού επιτρέπει να τις δείς πολύ καθαρά να κρέμονται ανάποδα από τη στέγη της.
Είναι ένα πολύ περίεργο θέαμα .
Στο ναό Γκόα Λάβαχ παρατηρήσαμε γιά πρώτη φορά το σύμβολο της σβάστικας. Οχι, δεν έφτασαν εδώ τα στρατεύματα τού Χίτλερ. Αυτός ο δεξιόστροφος αγκυλωτός σταυρός (ο αριστερόστροφος ονομάζεται σωβάστικα) είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο γιά το οποίο έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Εδώ στο Μπαλί συμβολίζει την ισορροπία στην σχέση. Οι Μπαλινέζοι Ινδουϊστές πιστεύουν ότι ευτυχισμένη ζωή είναι ή ζωή πού διέπεται από τρείς ισορροπημένες σχέσεις : την σχέση τού ανθρώπου με τον Θεό, την σχέση τού ανθρώπου με τον άνθρωπο καί την σχέση τού ανθρώπου με τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης (ζώα καί φυτά) . Ετσι επέρχεται ευημερία καί ειρήνη. Το σύμβολο αυτό θα το δείτε πολύ συχνά σε ναούς, δημόσια κτήρια, σπίτια, ακόμη καί επιτύμβιες πλάκες. Είναι γιά καλή τύχη.
Διάλλειμα γιά φαγητό στην παραλιακή τοποθεσία Τσάντι Ντάσα, μπροστά σε μιά λίμνη με νούφαρα με λωτούς καί συνεχίσαμε γιά το χωριό Τενγκάναν στην ενδοχώρα.
Το χωριό αυτό κατοικείται από Μπάλι Αγκα, τούς «γνήσιους Μπαλινέζους», δηλ μία φυλή πού τηρεί αυστηρά τα πανάρχαια έθιμα καί τον τρόπο ζωής τού Μπαλί.
Κλεισμένο μέσα σε τείχη, είναι το πιό καλοδιατηρημένο χωριό των Μπάλι Αγκα καί είναι ανοιχτό στούς ξένους μόνο όσο κρατάει η μέρα (οπότε λάβετε το υπ’ όψιν σας).
Αφού πληρώσαμε μία είσοδο-προσφορά, μπήκαμε στο χωριό. Χωματόδρομοι, σπίτια, ναός, αποθήκες, λιθόστρωτα, όλα έχουν μείνει αναλλοίωτα εδώ καί αιώνες.
Εδώ είδαμε μερικά πολύ «ιδιαίτερα» κτίσματα:
-Το Βαντίλαν, όπου τα μέλη τού χωριού συγκεντρώνονται γιά κοινωνικές δραστηριότητες.
- Τα δημόσια λουτρά
- Το Μπάλε Πετέμου, όπου συγκεντρώνονται οί ανύμφευτοι άνδρες τού χωριού. Να αναφέρω εδώ ότι οί χωρικοί πρέπει να παίρνουν γυναίκα μόνο από το χωριό, αλλιώς είναι υποχρεωμένοι να το εγκαταλείψουν.
Στο χωριό εκτρέφονται πολλά κοκόρια πού τα εκπαιδεύουν γιά κοκορομαχίες. Τα περιορίζουν σε πλεκτά ψάθινα κλουβιά καί τα βάφουν: ροζ, πορτοκαλί, φούξια, κίτρινα...
Κάποια έσοδα έχουν από χειροτεχνήματα πού κατασκευάζουν καί πωλούν, ιδίως τα περίφημα υφαντά υφάσματα γκερίνκοϊνγκ.
Μία εξαιρετικά αδύνατη ηλικιωμένη γυναίκα μας προσκάλεσε να δούμε το σπίτι της.
Ενα δωμάτιο όλο κι’ όλο, χωμάτινο πάτωμα καί μία ξύλινη υπερυψωμένη κατασκευή πού το άνω μέρος χρησίμευε γιά κρεβάτι καί το κάτω γιά αποθήκη.
Δίπλα ένα μικρό κουζινάκι. Δύο πέτρες χρησίμευαν σαν βάση γιά το δοχείο με το νερό καί άλλες δύο σαν εστία γιά την κατσαρόλα πού έβραζε το ρύζι.
Αυτό ήταν όλο τό σπίτι. Αυτό ήταν όλο το φαγητό.
Κι’ όμως, αυτοί οί άνθρωποι είναι ήρεμοι καί χαμογελαστοί.
Μοιρολάτρες? Θρησκευτική πεποίθηση? Δεν έχουν επιλογή?
Μάλλον ποτέ δεν θα δώσω απάντηση, με τον «δυτικό» τρόπο σκέψης μου.
Αν καί τώρα πού τα γράφω, μού έρχεται στο μυαλό η φράση της δικής μας Λωξάντρας: «Τις έστι πλούσιος? Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος»

Ο δρόμος μας τώρα μας πήγε γιά Τιρταγκάνκα (πού σημαίνει «ιερό νερό τού Γάγγη»). Εδώ βρίσκεται το πιό καλοδιατηρημένο βασιλικό υδάτινο παλάτι τού Μπαλί. Καί όταν λέω υδάτινο, το εννοώ στην κυριολεξία. Οί κήποι γεμάτοι με λίμνες, συντριβάνια, δεξαμενές, πηγές, λουτρά, κρήνες, γέφυρες. Παντού έβλεπες το στοιχείο τού νερού.
Σε μία από τις λιμνούλες μάλιστα μπορούσες να περπατήσεις πάνω στο νερό. Πως? Μέσα στο νερό της λίμνης εχουν τοποθετήσει κολώνες σε μέγεθος πέλματος καί σε απόσταση βήματος. Ετσι περνούσες από την μία στην άλλη καί είχες την αίσθηση ότι βάδιζες πάνω στο νερό, ανάμεσα στα αγάλματα καί πάνω στα νούφαρα καί τούς λωτούς.
Η απόλυτη φτώχεια καί η απόλυτη χλιδή, λίγα χιλιόμετρα το ένα από το άλλο.
Το Μπαλί των αντιθέσεων...

Συνεχίζεται...
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Λίμνες Βόρειου Μπαλί ( Μπράταν-Μπούγιαν-Ταμπλίνγκαν) , Βοτανικοί Κήποι Εκα Κάρια, Φυτεία καφέ.

Προς τις λίμνες τού Βόρειου Μπαλί μας πήγε ο δρόμος μας σήμερα. Οί τρείς αυτές ηφαιστειακές λίμνες βρίσκονται σε υψόμετρο περίπου 1200 - 1250 μέτρα ,ανάμεσα σε δάση καί πυκνή βλάστηση.
Πρώτη μας στάση στη λίμνη Μπράταν. Εδώ νοικιάσαμε μία βάρκα γιά να κάνουμε τον γύρω της λίμνης (η τιμή περίπου 20 ευρώ το άτομο), μιά θαλάσσια βόλτα περίπου μισής ώρας, πού μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε όλη την πυκνή βλάστηση πού «πνίγει» την περιοχή, τις κορυφές των βουνών Γκούνουνγκ Πούντσακ Μάνγκου καί Γκούνουνγκ Τσάτουρ μέσα στα σύννεφα, τα μικρά χωριουδάκια γύρω από την λίμνη καί κυρίως τον υδάτινο ναό Πούρα Ούλουν Ντάνου Μπράτουν.
Ο «καπετάνιος» πλήρως οργανωμένος. Εβγαλε κάποια στιγμή μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή καί μας έβγαζε φωτογραφίες . Στην επιστροφή, μέχρι να πιούμε ένα αναψυκτικό, τις είχε εμφανίσει κιόλας. Πληρώσαμε περίπου 5 ευρώ.
Πολύ κοντά στην λίμνη είναι ο βοτανικός κήπος Εκα Κάρια, μία τεράστια έκταση πού χρειάζεσαι αυτοκίνητο γιά να το διασχίσεις. Εδώ υπάρχει ένα θερμοκήπιο με 320 είδη ορχιδέας. Δεν ξέρω αν η εποχή πού πήγαμε δεν ήταν η εποχή της ανθοφορίας, πάντως ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας. Το ίδιο συνέβη καί στο άλλο θερμοκήπιο με τούς κάκτους: περιορισμένες ποικιλίες. Εκείνο πού μας ενθουσίασε ήταν η βόλτα με το αυτοκίνητο μέσα στον κήπο καί κυρίως το τμήμα με τα μπαμπού.
Επιστρέψαμε στην λίμνη Μπράταν γιά να επισκεφθούμε, από ξηράς πιά, τον Πούρα Ούλουν Ντάνου Μπράτουν. Είναι η πιό γνωστή εικόνα τού Μπαλί καί βρίσκεται σε όλα τα διαφημιστικά φυλλάδια. Χτισμένος τον 17ο αιώνα σε ένα νησάκι της λίμνης, είναι αφιερωμένος στη θεά της λίμνης Ντέβι Ντάνου. Το πιό εντυπωσιακό είναι το 11 επιπέδων μέρου. Οί μεγάλοι κήποι με λουλούδια πού το πλαισιώνουν, η θέα της λίμνης καί των βουνών, δημιουργούν μία ονειρική εικόνα.
Διάλλειμα γιά φαγητό σε εστιατόριο με θέα την λίμνη καί συνεχίσαμε γιά τις άλλες δύο λίμνες. Καθ’ οδόν σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου είχε πολλά μαϊμουδάκια. Τα κεράσαμε μπανάνες καί φυστίκια καί συνεχίσαμε.
Οί δύο επόμενες λίμνες, Μπούγιαν καί Ταμπλίνγκαν, ήταν κάποτε μία λίμνη αλλά διαχωρίστηκε από μία κατολίσθηση. Περιβάλλονται δε από τροπικά δάση βροχής όπου ζούν πολλά είδη πουλιών.
Ακολουθήσαμε την ορεινή διαδρομή καί σταματήσαμε στο σημείο όπου χωρίζουν οί δύο λίμνες, έχοντας μία πανοραμική εικόνα καί των δύο.
Κοιτάζοντάς τες από ψηλά βλέπεις τα δάση να κατεβαίνουν μέχρι τις όχθες των λιμνών.
Από εδώ, γιά όποιον ενδιαφέρεται, ξεκινούν πολλά μονοπάτια πεζοπορίας προς τις λίμνες καί το τροπικό δάσος βροχής.
Στον δρόμο της επιστροφής σταματήσαμε σε μία φυτεία καφέ καί κακάο.
Εδώ είδαμε πολλές ποικιλίες καφέ , μας άφησαν να καβουρδίσουμε καφέ με τον παραδοσιακό χειροκίνητο τρόπο καί εδώ ανακαλύψαμε ότι το κακάο είναι φρούτο. Ενας καρπός σαν μακρόστενο πεπόνι, μας το σπάσανε πάνω στον κορμό καί το δοκιμάσαμε, όπως δοκιμάσαμε καί καφέ. Περίεργες γεύσεις, ωραίες μυρωδιές, κάποιες ποικιλίες αναμεμειγμένες με άλλα στοιχεία, όπως βανίλια καί τοπικά μπαχαρικά.
Σε κάποια κλουβιά είδαμε κάτι περίεργα ζώα, σαν γάτες. Μας πληροφόρησαν ότι πρόκειται γιά μία ινδονησιακή ράτσα αγριόγατας πού λέγεται civet.
Τί δουλειά έχουν οί αγριόγατες σε μιά φυτεία καφέ? Αναρωτηθήκαμε.
Η απάντηση μας άφησε άφωνες. Τις χρησιμοποιούν γιά την παραγωγή της πιό περιζήτητης καί ακριβότερης ποικιλία καφέ τού κόσμου: τον coffe luwak.
Θα σας κόψω την φόρα αν σας πω ότι στοιχίζει από 100 έως 600 δολλάρια το κιλό? Όχι?
Να σας πώ τότε τον τρόπο παραγωγής.
Ταίζουν τις αγριόγατες με άγουρους κόκκους καφέ οί οποίοι θα υποστούν κάποιου είδους ζύμωσης στο πεπτικό της σύστημα, θα συρρικνωθούν καί θα αποβληθούν με τα περιττώματα. Αυτά τα συλλέγουν καί με ειδική επεξεργασία κάνουν αυτόν τον καφέ!!!!!
Ψωνίσαμε το κάτι τις μας καί αποχωρήσαμε.
 

kalove

Member
Μηνύματα
436
Likes
1.637
Επόμενο Ταξίδι
Παρίσι
Ονειρεμένο Ταξίδι
Εθνικά πάρκα ΗΠΑ
Πάρκο Πεταλούδων- Πούρα Λούχουρ Μπατουκάου - Οριζώνες Τζατιλούβιχ - Θερμές Πηγές Γιέχ Πάνας
Πάλι στο κεντρικό Μπαλί κινηθήκαμε καί σήμερα.
Πρώτη μας επίσκεψη στο Πάρκο Πεταλούδων, το Τάμαν Κούπου Κούπου, στο χωριό Βανασάρι.
Ενα πάρκο σε μεγάλη έκταση καί πολύ όμορφα διαμορφωμένο, με τροπικά λουλούδια, λιμνούλες, γεφυρούλες, πηγές, φιλοξενεί μία μεγάλη ποικιλία με σπάνια είδη πεταλούδων. Είναι απίστευτοι οί χρωματικοί συνδυασμοί πού μπορεί να υπάρχουν σε δύο μικρά φτεράκια. Η υφάντρα της φύσης έδωσε γενναιόδωρα σ’ αυτά τα μικρά πλάσματα τόση χάρη, τόση ομορφιά, τόσο χρώμα. «Πεταλούδες άσπρες, κόκκινες, κίτρινες καί γαλάζιες» όπως έλεγε καί η αείμνηστη Αλίκη. Ναί, γαλάζιες καί μπλέ πού φωσφορίζουν καί ..
Στο μικρό μουσείο πού διαθέτει το πάρκο, θα δείτε μιά εκτενή συλλογή με πεταλούδες καί σκαθάρια.
Ζωντανά σκαθάρια τεραστίων διαστάσεων θα δείτε επίσης σε μία χωριστή αίθουσα σαν σπηλιά (μη φοβάστε, σε γυάλινες προθήκες είναι).
Ανηφορίζουμε τώρα προς το Γκούνουνγκ Μπατουκάου, το δεύτερο ψηλότερο βουνό τού Μπαλί. Τις πλαγιές του καλύπτει ένα τροπικό δάσος της βροχής.
Μέσα σ’ αυτό το όργιο της φύσης ξεπροβάλλει ο ναός Πούρα Λούχουρ Μπατουκάου, ένας από τούς ωραιότερους πού είδαμε στο Μπαλί.
Βρίσκεται στούς πρόποδες τού βουνού καί θεωρείται ιερός τόπος γιά τούς Μπαλινέζους, οί οποίοι συρρέουν γιά να κάνουν τελετές ή να ζητήσουν αγίασμα από την θεότητα τού ναού Σανγκ Χιανγκ Τουμούβουχ πού μεταφράζεται ως «Υπέρτατος Καλλιεργητής». Στο κάτω επίπεδο τού ναού, δίπλα στο χώρο προσφορών, υπάρχει μία τεχνητή λίμνη με ένα ιερό στη μέση της καί ένα λιθόστρωτο γραφικό δρόμο. Εκεί είδαμε ομάδες πιστών καί γυναίκες με καλάθια προσφορών στο κεφάλι.
Συνεχίζοντας τον δρόμο μας, διασχίσαμε της πιό όμορφη περιοχή ορυζώνων σε αναβαθμίδες στο Τζατιλούβιχ.
Σταθήκαμε αρκετή ώρα να παρακολουθούμε την συγκομιδή. Αναρίθμητα ψάθινα καπελάκια, λες καί τα βάλανε πάνω στα στάχυα, πήγαιναν πέρα δώθε.
Οί αγρότες ούτε καν φαίνονταν μέσα στα χωράφια. Σκυμμένοι, μάζευαν με πολύ κόπο ένα ένα τα στάχυα με το ώριμο ρύζι. Τα έκαναν δεμάτια, σαν μεγάλες ανθοδέσμες καί τα άφηναν ανάποδα να στεγνώσουν.
Πιό κάτω είχαν στήσει πάγκους πού πουλούσαν ρύζι της παραγωγής τους. Αγοράσαμε από την ποικιλία τού κόκκινου καί τού μαύρου ρυζιού.
Το κόκκινο ρύζι είναι μία πολύ ιδιαίτερη αρωματική καί γευστική ποικιλία.
Το μαύρο θέλει προσοχή, είναι πολύ δυνατό. Χρησιμοποιείται σε πολύ μικρή ποσότητα, αναμεμειγμένο με το λευκό. Μία κουταλιά αρκεί, αλλιώς το λευκό ρύζι θα γίνει γκρί.
Από εδώ ξεκινούν πολλά μονοπάτια πεζοπορίας ανάμεσα στούς ορυζώνες.
Σε ένα τέτοιο μικρό περίπατο, είδαμε σε ένα χωράφι πού μόλις είχαν θερίσει, ένα ζευγάρι με το δεκάχρονο κοριτσάκι τους. Προσπαθούσαν να μαζέψουν ότι ρύζι είχε παραπέσει από την συγκομιδή.
Συνεχίσαμε με τις κοντινές θερμές πηγές τού Γιέχ Πάνας.
Να αναφέρω εδώ ότι στο Μπαλί υπάρχουν πολλές αξιοποιημένες θερμές πηγές, οί περισσότερες από τις οποίες θεωρούνται ιερές.
Οί θειούχες πηγές τού Γιέχ Πάνας αποτελούνται από φυσικές πισίνες πού τροφοδοτούνται από μικρούς καταρράκτες. Η οσμή βέβαια είναι έντονη καί τα νερά κιτρινοπράσινα. Η κάθοδος έχει αρκετά σκαλιά οπότε λάβετέ το υπ’ όψιν σας.
Συμβουλή: κρατάτε πάντα ένα μαγιώ μαζί σας. Δεν ξέρετε πού θα σας βγάλει ο δρόμος σας.
Συνεχίζεται...
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.108
Μηνύματα
880.493
Μέλη
38.836
Νεότερο μέλος
ipagou

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom