Σαλπαρουμε, ενω οι του πληρωματος, ετοιμαζουν κομπλιμενταρυ ντρινκς με παγωμενα φρουτα.Ενα ζευγαρι προσαρμοσμενα ηχεια αυτοκινητου, παιζουν, τι αλλο, ρεγγε.Οι Αυστραλοι, εκτος του οτι ειναι φιλικοι και προσχαροι, καταλαμβανουν ενα χωρο στην πλωρη, μεσα στον ηλιο.Οι φοιτητες απο τη Σκανδιναυια, βολευονται στο πανω καταστρωμα, που επισης λιαζεται ολημερις.Οι νοτιοι, δειχνουμε την προτιμηση μας στο μοναδικο σκιερο κι ευρυχωρο καταστρωμα.
Πριν περασουν δυο ωρες, πλησιαζουμε το Perama Island (ιδιοκτητο νησακι της εταιριας). Ριχνουμε αγκυρα εξω απο το κοραλι και το μικρο βαρκακι-τεντερ, μας μεταφερει πεντε-πεντε στη λευκη αμμο της παραλιας.Μασκες εν δρασει.
Τα ψαρακια ειναι μπολικα και χαριτωμενα, αλλα ο βυθος ειναι διασπαρτος με νεκρα σπασμενα κοραλια.Ενα ματσακι μπητς βολευ ειναι οτι πρεπει για να πνιξει την περιβαλλοντικη μελαγχολια στον ιδρωτα και ν' ανοιξει την ορεξη.Το φαγητο, ψημενο στη φωτια, εγκαινιαζει τη συμπαθεια μου για το μαγειρα.Ακολουθει γλεντακι γνωριμιας.Ο Φραντζεσκο, το πιο κοινωνικο κι αγγλομαθες μελος του πληρωματος και πρωτος μου φιλος on board, μας μοιραζει ενα διφυλλο με τα τραγουδια της Perama.Στην πρωτη σελιδα βρισκεται ο "Εθνικος Υμνος" της εταιριας, σε στυλ ω εσυ γλυκια εταιρια Περαμα, φωλιαζουμε κατω απο τα στοργικα φτερα σου, η λαμψη σου μας δειχνει το δρομο ... κλπ.. κλπ.To παθος με το οποιο τραγουδανε τον υμνο του αφεντικου τους, θακανε το Λουκατς να φαει τα γυαλια του, μαζι με το σκελετο.Λιγο αργοτερα, τραγουδανε το get up on your rights (καλα παιδια, αλλα ελαχιστα συνεκτικο ρεπερτοριο).Αργα τη νυχτα επιστρεφουμε στο Πλοιο της (ταξικης) Αγαπης και σαλπαρουμε.Στο σκεπαστο καταστρωμα, απλωνουν λεπτα μαυρα στρωματακια, σαν καριματ κι ο καθενας βολευει καπου τον υπνοσακο του.Οι προνομιουχοι, αποσυρομαστε στις καμπινες.Υπνος εν πλω.
Εγερτηριο στις 6:30, ξυπναω εικοσι λεπτα νωριτερα (σοφη τακτικη, οταν διεκδικεις μια τουαλετα απο αλλους δεκαεφτα αγουροξυπνημενους).Αγκυροβολουμε σε μικρη αποσταση απο ενα - φαινομενικα - συνηθισμενο νησακι, τη Σατοντα.Η λαντζα πιανει δουλεια και σε λιγο ανηφοριζουμε ενα καλογραμμενο μονοπατι στο μικρο λοφο.Στην κορυφη του, η θεα ειναι απεριγραπτη : ολο το εσωτερικο του μικρου νησιου, αποτελειται απο μια αλμυρη λιμνη, που περιβαλλεται απο δασωμενους λοφους.Βουταω, σχεδον κουτρουβαλωντας, στα σκουρα νερα κι απομακρυνομαι απο τους υπολοιπους.Το δασος γυρω ξυπναει και γεμιζει ηχους.Πλησιαζω ενα απομερο σημειο της ακτης, οσο πιο αθορυβα γινεται.Φτανοντας στα ρηχα, οι ηχοι γινονται εκκωφαντικοι και ξαφνικα, χτυπαω δυνατα το νερο.ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ.Σα να καηκε ο ενισχυτης.Για τουλαχιστον δεκα δευτερολεπτα, δεν ακουγεται το παραμικρο.Σιγα σιγα, οι ηχοι του δασους ξαναδυναμωνουν.Ξαναχτυπαω, ξανα σιωπη.Τετοιο υπακουο ακροατηριο, ουτε κομμισαριος σε κομματικη συγκεντρωση δεν εχει απολαυσει.Συνιστω το παραπανω παιχνιδι, σα θεραπευτικη μεθοδο εκτονωσης σταλινικων απωθημενων.Οι γυρω λοφοι προσφερονται για μοναχικη βολτα, παραλληλα με την ακτη.Η λιμνη αλλαζει χρωματα, αναλογα με το σημειο παρατηρησης.Λιγο πιο κατω, μια οικογενεια πιθηκων, διακοπτει το πρωινο ξεψειριασμα και με παρατηρει καχυποπτη.Ενα ζαρκαδακι νομιζει οτι διαλεξε τον καταλληλο θαμνο, να κρυφτει, αλλα κανει λαθος.
Επιστροφη στο πλοιο και πρωινο, ενω σαλπαρουμε για αγνωστη, ερημη ακτη στα βορεια παραλια της Σουμπαουα.
Πριν περασουν δυο ωρες, πλησιαζουμε το Perama Island (ιδιοκτητο νησακι της εταιριας). Ριχνουμε αγκυρα εξω απο το κοραλι και το μικρο βαρκακι-τεντερ, μας μεταφερει πεντε-πεντε στη λευκη αμμο της παραλιας.Μασκες εν δρασει.
Τα ψαρακια ειναι μπολικα και χαριτωμενα, αλλα ο βυθος ειναι διασπαρτος με νεκρα σπασμενα κοραλια.Ενα ματσακι μπητς βολευ ειναι οτι πρεπει για να πνιξει την περιβαλλοντικη μελαγχολια στον ιδρωτα και ν' ανοιξει την ορεξη.Το φαγητο, ψημενο στη φωτια, εγκαινιαζει τη συμπαθεια μου για το μαγειρα.Ακολουθει γλεντακι γνωριμιας.Ο Φραντζεσκο, το πιο κοινωνικο κι αγγλομαθες μελος του πληρωματος και πρωτος μου φιλος on board, μας μοιραζει ενα διφυλλο με τα τραγουδια της Perama.Στην πρωτη σελιδα βρισκεται ο "Εθνικος Υμνος" της εταιριας, σε στυλ ω εσυ γλυκια εταιρια Περαμα, φωλιαζουμε κατω απο τα στοργικα φτερα σου, η λαμψη σου μας δειχνει το δρομο ... κλπ.. κλπ.To παθος με το οποιο τραγουδανε τον υμνο του αφεντικου τους, θακανε το Λουκατς να φαει τα γυαλια του, μαζι με το σκελετο.Λιγο αργοτερα, τραγουδανε το get up on your rights (καλα παιδια, αλλα ελαχιστα συνεκτικο ρεπερτοριο).Αργα τη νυχτα επιστρεφουμε στο Πλοιο της (ταξικης) Αγαπης και σαλπαρουμε.Στο σκεπαστο καταστρωμα, απλωνουν λεπτα μαυρα στρωματακια, σαν καριματ κι ο καθενας βολευει καπου τον υπνοσακο του.Οι προνομιουχοι, αποσυρομαστε στις καμπινες.Υπνος εν πλω.
Εγερτηριο στις 6:30, ξυπναω εικοσι λεπτα νωριτερα (σοφη τακτικη, οταν διεκδικεις μια τουαλετα απο αλλους δεκαεφτα αγουροξυπνημενους).Αγκυροβολουμε σε μικρη αποσταση απο ενα - φαινομενικα - συνηθισμενο νησακι, τη Σατοντα.Η λαντζα πιανει δουλεια και σε λιγο ανηφοριζουμε ενα καλογραμμενο μονοπατι στο μικρο λοφο.Στην κορυφη του, η θεα ειναι απεριγραπτη : ολο το εσωτερικο του μικρου νησιου, αποτελειται απο μια αλμυρη λιμνη, που περιβαλλεται απο δασωμενους λοφους.Βουταω, σχεδον κουτρουβαλωντας, στα σκουρα νερα κι απομακρυνομαι απο τους υπολοιπους.Το δασος γυρω ξυπναει και γεμιζει ηχους.Πλησιαζω ενα απομερο σημειο της ακτης, οσο πιο αθορυβα γινεται.Φτανοντας στα ρηχα, οι ηχοι γινονται εκκωφαντικοι και ξαφνικα, χτυπαω δυνατα το νερο.ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ.Σα να καηκε ο ενισχυτης.Για τουλαχιστον δεκα δευτερολεπτα, δεν ακουγεται το παραμικρο.Σιγα σιγα, οι ηχοι του δασους ξαναδυναμωνουν.Ξαναχτυπαω, ξανα σιωπη.Τετοιο υπακουο ακροατηριο, ουτε κομμισαριος σε κομματικη συγκεντρωση δεν εχει απολαυσει.Συνιστω το παραπανω παιχνιδι, σα θεραπευτικη μεθοδο εκτονωσης σταλινικων απωθημενων.Οι γυρω λοφοι προσφερονται για μοναχικη βολτα, παραλληλα με την ακτη.Η λιμνη αλλαζει χρωματα, αναλογα με το σημειο παρατηρησης.Λιγο πιο κατω, μια οικογενεια πιθηκων, διακοπτει το πρωινο ξεψειριασμα και με παρατηρει καχυποπτη.Ενα ζαρκαδακι νομιζει οτι διαλεξε τον καταλληλο θαμνο, να κρυφτει, αλλα κανει λαθος.
Επιστροφη στο πλοιο και πρωινο, ενω σαλπαρουμε για αγνωστη, ερημη ακτη στα βορεια παραλια της Σουμπαουα.
