go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 5.966
- Likes
- 9.373
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Συχνα αναρωτιεμαι απο που θα αρχιζα την περιπλανηση μου στην Τζαμαικα.
Σιγουρα οχι απο την Treasure beach…οχι,οχι απο κει.Μου αρεσει να κραταω τα καλυτερα για το τελος..
Η ανατολικη ακτη και η παραλια Λονγκ Mπει θα ηταν οτι πρεπει.Αν και απευθυνεται κυριως σε σερφερς , η περιοχη ειναι πανεμορφη και καθολου τουριστικη.
Τα αξιοθεατα πολλα.Κατ’αρχην ο ιδιος ο δρομος που φιδογυριζει στους λαξεμενους απο το κυμα βραχους προσφεροντας απιστευτη θεα στη θαλασσα της καραιβικης και στα ησυχα χωριουδακια πνιγμενα στο πρασινο , πριν περασει πανω απο τη γεφυρα του ποταμου Ντραιβερ που οδηγει στους καταραχτες Ριτς.
Δεκαδες λιμνουλες σχηματιζονται απο το ποταμι που κατεβαινει , ισως οχι τοσο εντυπωσιακα οσο αυτο του Ocho rios , αλλα προσφερει την ηρεμια και απομονωση που δε βρισκεις στα γελαστα -ακρως τουριστικα- νερα.
Και ακριβως πισω απο το Πορτ Αντονιο , η αγαπημενη μου κοιλαδα Ριο Γκραντε , μια περιοχη με οργιαστικη βλαστηση και φυτειες μπανανας υπο τη σκια των Μπλου Μαουντενς.Εδω το ενδιαφερον μονοπωλει το ραφτινγκ στα νερα του ποταμου και η εντυπωσιακη καταβαση του , απο τοτε που ο ηθοποιος Ερολ Φλιν αρχισε να κανει με τους φιλους του αγωνες με σχεδιες στο ποταμι. Η εννιαμετρη σχεδια με θεσεις για δυο ατομα στο πισω μερος κανει συχνες στασεις για κολυμπι , πικνικ , σνακ , ποτα αλλα και ganja.
Εμενα κανεις δε μου προσφερει τιποτα...πιανω βιαστικα τα ραστα κοτσιδια μου κατω απ’το πλεχτο κιτρινομαυρο καπελο και αφου ελεγχω τα μπαμπου αν ειναι καλα δεμενα , σπρωχνω με το κονταρι μου τη σχεδια.Το τοπιο που διασχιζει ο Ριο Γκραντε τις δυο ωρες απο το Μπεριντειλ ως την ακτη ειναι καταπληκτικο περνωντας κατω απο αψιδες που σχηματιζουν τα δεντρα και τα μπαμπου , η απο στενα περασματα στους βραχους γνωστα ως Lover’s Rock.
Πλησιαζοντας την ακτη φτανει στα αυτια μου το τραγουδι των εργατων που φορτωνουν μπανανες στα πλοια...αρχιζω να σιγομουρμουραω κι εγω το ‘Day O’ το banana boat song , τραγουδι που εκανε γνωστο ο Μπελαφοντε.
Κι ενω οι μισοι τουριστες ψαχνουν το αυτοκινητο τους που οδηγησε μεχρι εδω ο oδηγος απο το σημειο εκκινησης και οι αλλοι μισοι τρεχουν στο Rafter’s rest για καφε , Red stripe και σουβενιρ , εγω θα ψαχνω τον mr. Tallyman.
‘Six hands , seven hands , eight hands , bunch!!’ Tραγουδουσαν ρυθμικα μεταφεροντας τα τεραστια τσαμπια κερδιζοντας το tally με ιδρωτα απ’το ξημερωμα ως το σουρουπο..
Σημερα οι ερημη αποβαθρα και οι αδειες αποθηκες , ελαχιστα θυμιζουν οτι το Πορτ Αντονιο ηταν καποτε η πρωτευουσα της μπανανας...Ακομα σημερα γινεται εμποριο μπανανας , αλλα οι εργατες εχουν αντικατασταθει απο μοντερνα μηχανηματα και το τραγουδι Day O μαλλον θα ειμαι η μονη που το ακουει...
Σιγουρα οχι απο την Treasure beach…οχι,οχι απο κει.Μου αρεσει να κραταω τα καλυτερα για το τελος..
Η ανατολικη ακτη και η παραλια Λονγκ Mπει θα ηταν οτι πρεπει.Αν και απευθυνεται κυριως σε σερφερς , η περιοχη ειναι πανεμορφη και καθολου τουριστικη.
Τα αξιοθεατα πολλα.Κατ’αρχην ο ιδιος ο δρομος που φιδογυριζει στους λαξεμενους απο το κυμα βραχους προσφεροντας απιστευτη θεα στη θαλασσα της καραιβικης και στα ησυχα χωριουδακια πνιγμενα στο πρασινο , πριν περασει πανω απο τη γεφυρα του ποταμου Ντραιβερ που οδηγει στους καταραχτες Ριτς.
Δεκαδες λιμνουλες σχηματιζονται απο το ποταμι που κατεβαινει , ισως οχι τοσο εντυπωσιακα οσο αυτο του Ocho rios , αλλα προσφερει την ηρεμια και απομονωση που δε βρισκεις στα γελαστα -ακρως τουριστικα- νερα.
Και ακριβως πισω απο το Πορτ Αντονιο , η αγαπημενη μου κοιλαδα Ριο Γκραντε , μια περιοχη με οργιαστικη βλαστηση και φυτειες μπανανας υπο τη σκια των Μπλου Μαουντενς.Εδω το ενδιαφερον μονοπωλει το ραφτινγκ στα νερα του ποταμου και η εντυπωσιακη καταβαση του , απο τοτε που ο ηθοποιος Ερολ Φλιν αρχισε να κανει με τους φιλους του αγωνες με σχεδιες στο ποταμι. Η εννιαμετρη σχεδια με θεσεις για δυο ατομα στο πισω μερος κανει συχνες στασεις για κολυμπι , πικνικ , σνακ , ποτα αλλα και ganja.
Εμενα κανεις δε μου προσφερει τιποτα...πιανω βιαστικα τα ραστα κοτσιδια μου κατω απ’το πλεχτο κιτρινομαυρο καπελο και αφου ελεγχω τα μπαμπου αν ειναι καλα δεμενα , σπρωχνω με το κονταρι μου τη σχεδια.Το τοπιο που διασχιζει ο Ριο Γκραντε τις δυο ωρες απο το Μπεριντειλ ως την ακτη ειναι καταπληκτικο περνωντας κατω απο αψιδες που σχηματιζουν τα δεντρα και τα μπαμπου , η απο στενα περασματα στους βραχους γνωστα ως Lover’s Rock.
Πλησιαζοντας την ακτη φτανει στα αυτια μου το τραγουδι των εργατων που φορτωνουν μπανανες στα πλοια...αρχιζω να σιγομουρμουραω κι εγω το ‘Day O’ το banana boat song , τραγουδι που εκανε γνωστο ο Μπελαφοντε.
Κι ενω οι μισοι τουριστες ψαχνουν το αυτοκινητο τους που οδηγησε μεχρι εδω ο oδηγος απο το σημειο εκκινησης και οι αλλοι μισοι τρεχουν στο Rafter’s rest για καφε , Red stripe και σουβενιρ , εγω θα ψαχνω τον mr. Tallyman.
‘Six hands , seven hands , eight hands , bunch!!’ Tραγουδουσαν ρυθμικα μεταφεροντας τα τεραστια τσαμπια κερδιζοντας το tally με ιδρωτα απ’το ξημερωμα ως το σουρουπο..
Σημερα οι ερημη αποβαθρα και οι αδειες αποθηκες , ελαχιστα θυμιζουν οτι το Πορτ Αντονιο ηταν καποτε η πρωτευουσα της μπανανας...Ακομα σημερα γινεται εμποριο μπανανας , αλλα οι εργατες εχουν αντικατασταθει απο μοντερνα μηχανηματα και το τραγουδι Day O μαλλον θα ειμαι η μονη που το ακουει...
καταπληκτικη περιγραφη 
