Στο 1ο ταξίδι, όπως προανέφερα, πήγα με ένα φίλο ΑΕΚτζή. Δεν ανέφερα τυχαία την ομάδα του. Απλά, το ταξίδι το είχαμε συνδιάσει με τον αγώνα του Ch.L. Ρόμα-ΑΕΚ. Οπότε, επισκέφθηκα και το Ολύμπικο. Το τραγελάφικο ήταν ότι πηγαίνοντας στο γήπεδο, με τα λεωφορεία των οπαδών της ΑΕΚ, έπιασε βροχή. Είπαμε τότε με τον φίλο ότι δεν είχμα πάρει ομπρέλες και θα γίνουμε μούσκεμα. Μπαίνοντας στην εξέδρα (φυσικά σχεδόν στο πέταλο), κοιταχτήκαμε με νόημα. Το νόημα ήταν ότι νιώσαμε βλάκες. Το γήπεδο είχε στέγαστρο και δεν μπορούσες να βραχείς. Βλέπετε τότε στην Ελλάδα δεν υπήρχαν σκεπαστές εξέδρες σε κανένα γήπεδο. Μόνο για την ιστορία και για όσους δεν ασχολούνται, το παιχνίδι ήρθε ισοπαλία και φύγαμε ευχαριστημένοι. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο από το οποίο ξεκινούσαν τα λεωφορεία και φύγαμε για να βρούμε ένα ταξί για να γυρίσουμε στο δωμάτιό μας. Καταλάβαμε ότι δεν είχαμε καθόλου τύχη. Παρότι είχαμε στηθεί σε σχετικά κεντρικό δρόμο, δεν εμφανιζόταν κανένα ταξί, ούτε καν ΙΧ. Μα που πάτε ρε βλάχοι, χωρίς να καλέσετε ταξί; Με τα πολλά γυρίσαμε στο δωμάτιο.
Στη Ρώμη (1ο ταξίδι), είχαμε κάποιον φίλο που δούλευε εκεί και κάναμε λίγη παρέα. Ένα βράδυ, πήγαμε σε ένα πάρτυ Ρωμαίων. Ήταν απλά καταπληκτικά. Τα παιδιά ήταν γύρω στα 25 με 30 και ιδιαίτερα φιλικοί. Γνωριστήκαμε αμέσως και νοιώσαμε πολύ άνετα. Το πάρτυ με έφερε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Οι Ιταλοί χορεύαν ασταμάτητα, τα τραγούδια ήταν γνωστά και μη εξαιρεταία και όπως είπα ήταν κλασσικό πάρτυ δεκαετίας 80.
Μία άλλη ενδιαφέρουσα βόλτα ήταν στις κατακόμβες. Αφού επιλέξαμε σε ποιες θα πάμε, πήραμε το λεωφορείο και φύγαμε. Τις προλάβαμε στο τσακ πριν το κλείσιμο και μπήκαμε. Το περιβάλλον, αρκετά μέτρα κάτω από γη, ήταν ιδιαίτερα κλειστοφοβικό και ταυτόχρονα υποβλητικό. Εκατοντάδες μέτρα, ιδιαίτερα στενών και σκοτεινών διαδρόμων, με χιλιάδες τάφους αριστερά και δεξιά.
Και τις δύο φορές που επισκέφθηκα τη Ρώμη, επισκέφθηκα και το Κολοσσαίο. Ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη δεν με εντυπωσίασε. Εντάξει, ένα τερατώδους μεγέθους κατασκεύασμα, που το συνοδεύουν οι ιστορίες των μονομάχων, των λιονταριών κλπ που ντύνουν τον μύθο του, αλλά δεν ... Αυτό βέβαια είναι μία προσωπική άποψη και ήταν πολλοί αυτοί που έμεναν εκστασιαμένοι.
Όλα στη Ρώμη ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, έως απίστευτα μεγάλα. Για παράδειγμα το μνημείο του Βιττόριο Εμμανουέλλε (Ιλ Βιτοριάνο) είναι ένα ακόμη τέτοιο δείγμα που μάλιστα κατασκευάστηκε σχετικά πρόσφατα, στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι απλά ένα έκτρωμα, που καταστρέφει την Piazza Vennezia και τη γύρω περιοχή.
Κάναμε και κάποιες βόλτες εκτός του ιστορικού κέντρου και λίγο τυχαία. Η πόλη μας έδωσε την εικόνα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης με τα καλά και τα άσχημα που αυτό συνεπάγεται. Δύο φορές επιχείρησαν να μας κλέψουν τα κινητά. Η τεχνική απλή. Ερχόντουσαν δύο τύποι στο καφέ που καθόμασταν και προτάσαν δύο κάρτες που κάτι έγραφαν στα Ιταλικά (προφανώς, έχω παιδί άρρωστο, είμαι άνεργος κλπ). Τις κάρτες τις βάζαν ακριβώς πάνω στα τηλέφωνα με σκοπό να τα πάρουν μαζί. Ευτυχώς και τις δύο φορές το γλυτώσαμε. Από εκεί και πέρα, στο τραπέζι πάνω ήταν μόνο οι καφέδες. Και κάπου ενδιάμεσα είχαμε πάρει το δρόμο για το Βατικανό ...
Στη Ρώμη (1ο ταξίδι), είχαμε κάποιον φίλο που δούλευε εκεί και κάναμε λίγη παρέα. Ένα βράδυ, πήγαμε σε ένα πάρτυ Ρωμαίων. Ήταν απλά καταπληκτικά. Τα παιδιά ήταν γύρω στα 25 με 30 και ιδιαίτερα φιλικοί. Γνωριστήκαμε αμέσως και νοιώσαμε πολύ άνετα. Το πάρτυ με έφερε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Οι Ιταλοί χορεύαν ασταμάτητα, τα τραγούδια ήταν γνωστά και μη εξαιρεταία και όπως είπα ήταν κλασσικό πάρτυ δεκαετίας 80.
Μία άλλη ενδιαφέρουσα βόλτα ήταν στις κατακόμβες. Αφού επιλέξαμε σε ποιες θα πάμε, πήραμε το λεωφορείο και φύγαμε. Τις προλάβαμε στο τσακ πριν το κλείσιμο και μπήκαμε. Το περιβάλλον, αρκετά μέτρα κάτω από γη, ήταν ιδιαίτερα κλειστοφοβικό και ταυτόχρονα υποβλητικό. Εκατοντάδες μέτρα, ιδιαίτερα στενών και σκοτεινών διαδρόμων, με χιλιάδες τάφους αριστερά και δεξιά.
Και τις δύο φορές που επισκέφθηκα τη Ρώμη, επισκέφθηκα και το Κολοσσαίο. Ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη δεν με εντυπωσίασε. Εντάξει, ένα τερατώδους μεγέθους κατασκεύασμα, που το συνοδεύουν οι ιστορίες των μονομάχων, των λιονταριών κλπ που ντύνουν τον μύθο του, αλλά δεν ... Αυτό βέβαια είναι μία προσωπική άποψη και ήταν πολλοί αυτοί που έμεναν εκστασιαμένοι.
Όλα στη Ρώμη ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, έως απίστευτα μεγάλα. Για παράδειγμα το μνημείο του Βιττόριο Εμμανουέλλε (Ιλ Βιτοριάνο) είναι ένα ακόμη τέτοιο δείγμα που μάλιστα κατασκευάστηκε σχετικά πρόσφατα, στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι απλά ένα έκτρωμα, που καταστρέφει την Piazza Vennezia και τη γύρω περιοχή.
Κάναμε και κάποιες βόλτες εκτός του ιστορικού κέντρου και λίγο τυχαία. Η πόλη μας έδωσε την εικόνα μιας σύγχρονης μεγαλούπολης με τα καλά και τα άσχημα που αυτό συνεπάγεται. Δύο φορές επιχείρησαν να μας κλέψουν τα κινητά. Η τεχνική απλή. Ερχόντουσαν δύο τύποι στο καφέ που καθόμασταν και προτάσαν δύο κάρτες που κάτι έγραφαν στα Ιταλικά (προφανώς, έχω παιδί άρρωστο, είμαι άνεργος κλπ). Τις κάρτες τις βάζαν ακριβώς πάνω στα τηλέφωνα με σκοπό να τα πάρουν μαζί. Ευτυχώς και τις δύο φορές το γλυτώσαμε. Από εκεί και πέρα, στο τραπέζι πάνω ήταν μόνο οι καφέδες. Και κάπου ενδιάμεσα είχαμε πάρει το δρόμο για το Βατικανό ...
