campesino
Member
- Μηνύματα
- 27
- Likes
- 132
- Επόμενο Ταξίδι
- λατιν αμερικα κ καμποτζη
- Ταξίδι-Όνειρο
- λατιν αμερικα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχετικά με τους χάρτες και τις διαδρομές
- Οaxaca][I]ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ[/I
- San Cristobal de las Casas][I]Το ταξίδι προβλέπεται μακρύ απο την Ο[/I][I]axaca[/I][I] και πραγματικά είναι (12 ώρες)... Το λεωφορείο φεύγει αργά το βράδυ, η αστυνομία σε τραβάει με κάμερα με το που μπείς μέσα και φαντάζεσαι οτι όλο αυτό δεν θα σου βγεί σε καλό. Σε διαφορα σημεια της διαδρομης οπου σταματάς για κάποιο έλεγχο του στρατού ή σε κάποια ανύποπτη στιγμή βλέπεις πάντα 2 μάτια να πετάγονται πάνω απο κάθε κάθισμα, κάπως απορημένα και φοβισμένα και μετα χάνονται. Εαν δε, έχεις και την εμπερία της Μ. να ξυπνάς κατα τύχη 3 η ώρα τη νύχτα και να βλέπεις τον φαντάρο με το [/I][I]full[/I][I]-[/I][I]face[/I][I] και το [/I][I]G[/I][I]3 πάνω απ το κεφάλι σου, ε όπως και να το κάνουμε, αναρωτιέσαι τι διάολο γίνεται.[/I
- Comitan][I]Σκέψου να μην έχεις καμία επικοινωνία με τους ανθρώπους που υποτίθεται θα σε φιλοξενήσουν στην πόλη και ξαφνικά την μέρα που ετοιμάζεσαι να αφήσεις το [/I][I]San [/I][I]Cristobal[/I][I] για το [/I][I]Comitan[/I][I], να καταφέρνεις μέσω μηνύματος να κλείσεις ραντεβού σε ένα [/I][I]caf[/I][I]é στο [/I][I]Zocalo[/I][I]. Δεν μπορείς να φανταστείς καλύτερο σενάριο, οπότε απολαμβάνεις τον καφέ σου ήρεμος περιμένοντας μάλιστα τα παιδιά που θα περάσουν να σε πάρουν με αμάξι, μιας και ήταν στην [/I][I]Tuxtla[/I][I
- Palenque][I]Στέκοντας πεφήφανος και νικητής που έκλεισες τα 2 τελευταία εισιτήρια του λεωφορείου αφού περίμενες με το άγχος μισή ώρα στην ουρά, την κάνεις για πρωινό. Πας στο σταθμό του [/I][I]Comitan[/I][I] στη 13.00, αποχαιρετάς συγκινημένος τους [/I][I]L[/I][I]. και [/I][I]N[/I][I]. και περιμένεις το αργότερο 20.00 να είσαι στο [/I][I]Palenque[/I][I]. Το λεωφορείο σου φεύγει στη 13.30 άλλα ενα ύπουλο παιχνίδι της μοίρας το κάνει να εμφανιστεί στις 15.30 για να σε πάει πρώτα [/I][I]San [/I][I]Cristobal[/I][I] να μαζέψει κόσμο και να φύγει για το εξαντλητικό ταξίδι μέχρι το [/I][I]Palenque[/I][I
- Σύνορα, Γουατεμάλα και πάλι πίσω][I]Διαλυμένοι απο την κούραση περιμένουμε 05.30 η ώρα το πρωί την μεταφορά μας στα σύνορα. Το[/I][I] πλάνο[/I][I] είναι[/I][I] 3[/I][I]ήμερο[/I][I]: Frontera Corozal – Flores – Tikal – Yaxchilan – Bonampak – Palenque. [/I][I]Σίγουρα η σκέψη που βασανίζει το κεφάλι σου είναι αν θα βγούν όλες οι μεταφορές που έχεις κανονίσει, γιατι όπως και να το κάνεις...στο Μεξικό βρίσκεσαι. Δεν θές να σε ξεχάσουν σε καναν χωματόδρομο στη Γουατεμάλα, ούτε να ξεμείνεις σε καμια αρχαία πόλη των Μάγιας χωμένη στη ζούγκλα, κάπου στην όχθες του [/I][I]R[/I][I]í[/I][I]o[/I][I] Usumacinta[/I][I]. [/I
- Κλείνοντας][I]¨Όσοι δεν βρίσκουν αναπαμό ούτε στον Θεό, ούτε στην Ιστορία, καταδικάζονται να ζούν για εκείνους που, όπως και αυτοί, δεν μπορούν να ζούν: για τους ταπεινωμένους¨[/I
και κατηφορίζουν.
Αφήνεις επιφώνημα ¨ναι, ρε #$%^&* μου!¨ σαν να έβαλε γκολ ο Παναθηναϊκός με ψαλίδι και μάλιστα στο 90’, ενάντια στον Ποσειδώνα Ν. Μηχανιώνας για το κύπελλο (αν θές ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ, [/I]no problem) και χαλαρώνεις.
Τελικά εμφανίζονται η N. και ο L., είναι και γαμώ τα παιδιά, διακρίνεις πρόβλημα με την Μεξικάνικη αργκώ, τους το επισημαίνεις, γελάτε και αρχίζετε να κατηφορίζετε προς τα λημέρια τους. Σίγουρα δεν κλείνεις μάτι σε όλη τη διαδρομή (2 ώρες) απο το πανέμορφο φίλμ που τρέχει πλάι σου και φτάνεις αθόρυβα στο αντιτουριστικό και χαλαρό Comitan.
H ΠΟΛΗ
Με τη μια διαπιστώνεις την διαφορά. Οι indigenas να σουλατσάρουν δω και κεί δεν υπάρχουν, ξένος ούτε για δείγμα και ζέστη κάργα να σε βαραίνει καθώς βγαίνεις απο τη σφαίρα επιρροής του San Cristobal. Σίγουρα δεν μπορείς να πείς οτι είναι και το κέντρο του σύμπαντος αλλά το γεγονός οτι είσαι ο μόνος ξένος εδώ και αράζεις και με Μεξικάνους είναι ενα βασικό προτέρημα.
Το Ζocalo της πόλης όπως πάντα, σου φαίνεται ειδυλλιακό και ουσιαστικά με την συντροφιά των γύρω δρόμων αποτελεί το βασικό, αν οχι το μοναδικό σημείο αναφοράς της πόλης. Ένα παγκάκι κάπου εκεί είναι πιθανότατα η καλύτερη επιλογή και τα καλλιτεχνικά κλαδεμένα δεντράκια που το συνοδεύουν, σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.
Τα παίρνεις όμως στο κρανίο οταν κάθεσαι στο Café Quiptic δίπλα στην πλατεία, απ όπου μπορείς να τσεκάρεις ολη τη κίνηση του κόσμου. Και αυτό γιατί, αν και ο καφές είναι εξαιρετικός το κάπνισμα δεν επιτρέπεται.
Θα σου φαινόταν λογικό αυτό αν καθόσουν...μέσα στο μαγαζί. Εδω πέρα όμως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση μοναδικής τρέλας όπου κάθεσαι έξω, σχεδόν πάνω στην πλατεία αλλά παρόλα αυτά το κάπνισμα απαγορεύεται. Αν όμως αφήσεις την καρέκλα σου, καθήσεις στο περβάζι και ακουμπήσεις τα πόδια σου στο πεζοδρόμιο (μόνο έτσι, αλλιώς είναι cheating), μπορείς άνετα να κάνεις το τσιγάρο σου.
Και παράλληλα το κεφάλι σου να ψήνεται απο overheating καθώς προσπαθείς με δυσκολία να αντιληφθείς το ανορθόδοξο της όλης κατάστασης.
Ας είναι. Τουλάχιστον θα πάρεις ύστερα τον αέρα σου στον Mirador της πόλης, με εκπληκτική θέα και ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με...λάμπες να κρέμεται απο πάνω σου (μην περιμένεις να το δείς το Πάσχα ας πούμε). Πιάτο απο κάτω σου όλη η πόλη και αισθάνεσαι σαν θεός αλλά το κρύο που έχει σκάσει απο το πουθενά, σε καταβάλλει.
Βόλτα στο Wings οπότε, στέκι των φίλων μας και ενώ στην αρχή σου φαίνεται σαν Friday’s και ξενερώνεις, συνειδητοποιείς οτι οι φωνακλάδες Μεξικάνοι, η δυνατή μουσική, η άφθονη μπύρα και τα απίστευτα καυτερά κοτόπουλα με κόκκινη σάλτσα είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το βράδυ.
Ρίχνεις και ενα τσακωμό για το ποιός θα πληρώσει, χάνεις με διαφορά, μπαίνεις στο αμάξι και πας να κοιμηθείς σαν πουλάκι.
Αν θέλεις μπορείς να ρίξεις άλλο ενα πρωινό περίπατο στην πόλη, να επισκεφθείς κάποιο μικρό μουσείο (εμείς δεν πήγαμε, 1-2 έχει πάντως) και να παρατηρήσεις με απορία οτι ενώ βρίσκεσαι πολύ κοντά στα ¨καυτά¨ Ζαπατιστικά εδάφη της Chiapas, ο κόσμος ζει σε διαφορετικό ρυθμό.
Φαίνεται να έχει περισσότερα χρήματα και μια ζωή πιο άνετη, πράγμα που σου προξενεί εντύπωση αν αναλογιστείς οτι μερικές ώρες πριν βρισκόσουν στην καρδιά της πιο indigenous πόλης του Μεξικό. Η απάντηση της Ν. στην ερώτησή μας επ αυτού, ήταν οτι ο κόσμος εδώ έχει λίγη γη και την καλλιεργεί. Όμως και αλλού έχουν γη και την δουλεύουν αλλα τα πράγματα δεν τα είδες έτσι. Για δούλεψέ το λίγο στο μυαλό σου λοιπόν.
Για την ιστορία το Comitan ήταν απο τις πρώτες πόλεις που καταλήφθηκαν στην κατάβαση της 1 Ιανουαρίου του 1994 μαζί με το San Cristobal και το Ocosingo μεταξύ άλλων.
ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Ο άσσος στο μανίκι του Comitan είναι ακριβώς αυτός. Οτι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για τον φυσικό και ιστορικό πλούτο που βρίσκεται σε απόσταση 1 ώρας, γι αυτό άλλωστε και το μυρίστηκες και αποφάσισες να επισκεφθείς την πόλη.
Πηγαίνοντας στον El Chiflon τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι αυτό που έρχεται. Η αρχή γίνεται με κάτι σαν μικρό ποταμάκι, ύστερα να σου και ο πρώτος μικρούλης καταράχτης, μετα άλλος ένας και άλλος ένας και πάει λέγοντας ώσπου να φτάσεις στον ομώνυμο. Ο L. και η N. προτείνουν να κρυφτούν οι φωτογραφικές γιατί θα γίνουν χάλια απο τα νερά. Τελικά φτάνεις στο τελευταίο σκαλί, ενα βήμα δηλαδή πρίν τον γιγάντιο και τρομακτικό καταράχτη και έτσι που έχεις γίνει, ένα σαμπουάν σου λείπει για να κάνει μπάνιο και με το νόμο.
Όλα αυτά μέσα σε ενα τεράστιο προστατευόμενο πάρκο, με ζόρικη ανάβαση απο μονοπάτι και πολύ σκαλί που χρειάζεται πολλές φορές προσοχή. Caer esta permirido, levantarse es obligatorio (=επιτρέπεται να πέσεις, είναι υποχρεωτικό να σηκωθείς), σε συμβουλεύει η ταμπέλα. Όταν έτρωγες και έπινες μπύρες πριν την ανάβαση, σε ενα απ τα χαριτωμένα τραπεζάκια στις όχθες του μίνι-ποταμού, δεν είδες καμια ταμπέλα να σε προειδοποιεί.
Στον γυρισμό Corona μέχρι τελικής πτώσεως σε ενα μίνι-θερετράκι των κατοίκων του Comitan (μας διαφεύγει το όνομα) και επιστροφή στο σπίτι ψιλο-dead. Ώρα για χαλάρωση και ύπνο.
Την επόμενη μέρα δεν σου κάνει εντύπωση που το σπίτι τους έχει ελληνικό καφέ, τσίπουρο και ούζο. Τα έχεις φέρει όλα ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τα παιδιά.
Διαλέγεις ελληνικό (είπαμε, είναι πρωί), λίγο χάζεμα στο Internet να δεις και τα χάλια της...πατρίδας και έφυγες για σύνορα. Στο δρόμο κάνεις και μια στάση στο Chincuktic. Πρόκειται για ένα απο τα λιγότερο τουριστικά Maya Sites, λόγω του ότι έχουν ανασκαφεί ελάχιστες πυραμίδες απο τις μερικές εκατοντάδες και επειδή ο αρχαιολογικός χώρος αποτελεί σκληρό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των κοντινών κοινοτήτων και της κυβέρνησης. Μάλιστα πριν κάποια χρόνια, έγιναν συμπλοκές με νεκρούς απο τη μεριά των κατοίκων, όταν ο στρατός όρμησε μαινόμενος να τους βγάλει έξω. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σκέφτεσαι.
Ενώ ακούς προσεκτικά όλα αυτά και προχωράς προς τον κύριο λόφο μαθαίνεις οτι δεν πλήρωσες είσοδο αφού παρουσιάστηκες ως μικρό μεξικανάκι(!) στους φύλακες απο τον L. και την N. Kαι αυτό ενώ είσαι 1,84 και 1,71 αντίστοιχα, με ηλικία που προφανώς δεν πείθει ενώ πριν λίγο μίλαγες και ελληνικά. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Η ανάβαση ήταν δύσκολη, όμως το τοπίο μεγαλοπρεπές. Στο χείλος του γκρεμού 2 λίμνες και συ είσαι αραχτός πάνω στις πυραμίδες. Θες να μπείς λίγο περισσότερο στο πνεύμα των Mayas θυσιάζοντας την Μ., πετώντας την μες την λίμνη αλλα το ξανασκέφτεσαι γιατί μάλλον οι λέξεις Ποινικός Κώδικας και Μεξικάνικη φυλακή σίγουρα φαντάζουν χειρότερες απο μια τσακ-μπαμ θυσιούλα.
Στο δρόμο προς τις Lagos de Montebello, έφτασες πια στο φυσικό σύνορο με την Γουατεμάλα και τα παίζεις με το που βλέπεις τα τεράστια, συμπαγή δάση, χωρισμένα άτακτα απο περίπου 50 μικρές και μεσαίες λίμνες. Αν μια λίμνη που περικλείεται απο βουνά και δάση είναι κάτι το εξαιρετικό, φαντάσου αυτο το συναίσθημα 50 φορές δυνατότερο.
Η περιήγηση μέσα στο αχανές πάρκο γίνεται μόνο με αμάξι, αλλιώς φέρε σκηνή μαζί σου, πολλά ζευγάρια παπούτσια, αν και πάλι δεν σε βλέπω να σώνεσαι. Είναι τόσο ήρεμα εδώ, που δεν μπορείς να το περιγράψεις και θες να μείνεις καιρό, μακριά απο την αλλοτρίωση και την ματαιοδοξία του αστικού πολιτισμού. To μόνο που σε φτιάχνει είναι η θέα των Cinco Lagunas απο ψηλά και όλα τα προβλήματά σου μοιάζουν να εξαφανίζονται.
Ξυπνάς απ το όνειρο όμως, γιατί δυστυχώς δεν θα μείνεις εδώ για πάντα και γυρνώντας νοιώθεις ενα μεγάλο κενό στο στομάχι. Τι καλύτερο απο μια χωριάτικη σαλάτα, τζατζίκι, ντάκο, χοιρινές μπριζόλες και τηγανητές πατάτες. Για την φέτα και το ελαιόλαδο που αγόρασες, δεν σου λέω τίποτα, άστα καλύτερα. Τουλάχιστον προσπάθησες για το καλύτερο και ο L. και η Ν. φάνηκαν να το ευχαριστιούνται, μιας και ποτέ τους δεν είχαν πάρει μυρωδιά απο ελληνική κουζίνα. Και συ γλίτωσες, έστω για σήμερα, τα καταραμένα μεξικάνικα tacos που μερικές μέρες αργότερα θα έπαιρναν την εκδικησή τους πάραυτα...
ΜΙΚΡΑ ΜΙΚΡΑ
Μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Tenam Puente μας είπαν τα παιδιά οτι αξίζει, αλλα δεν μας βγήκε στο πρόγραμμα τελικά.
Μπορείς να δοκιμάσεις το παραδοσιακό Comiteco σε κάποια απο τις αγορές στην κεντρική πλατεία. Για το γαμώτο έστω.
Θα δυσκολευτείς να βρείς φθηνό μέρος να μείνεις στην πόλη οπότε ψάξτο αλλιώς.
Αν ποτέ αποφασίσεις να πας στην Laguna Miramar στη ζωή σου, απο δω βρές την άκρη σου. Απο το Ocosingo μάλλον θα κάνεις αιώνες.
Αφήνεις επιφώνημα ¨ναι, ρε #$%^&* μου!¨ σαν να έβαλε γκολ ο Παναθηναϊκός με ψαλίδι και μάλιστα στο 90’, ενάντια στον Ποσειδώνα Ν. Μηχανιώνας για το κύπελλο (αν θές ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ, [/I]no problem) και χαλαρώνεις.
Τελικά εμφανίζονται η N. και ο L., είναι και γαμώ τα παιδιά, διακρίνεις πρόβλημα με την Μεξικάνικη αργκώ, τους το επισημαίνεις, γελάτε και αρχίζετε να κατηφορίζετε προς τα λημέρια τους. Σίγουρα δεν κλείνεις μάτι σε όλη τη διαδρομή (2 ώρες) απο το πανέμορφο φίλμ που τρέχει πλάι σου και φτάνεις αθόρυβα στο αντιτουριστικό και χαλαρό Comitan.
H ΠΟΛΗ
Με τη μια διαπιστώνεις την διαφορά. Οι indigenas να σουλατσάρουν δω και κεί δεν υπάρχουν, ξένος ούτε για δείγμα και ζέστη κάργα να σε βαραίνει καθώς βγαίνεις απο τη σφαίρα επιρροής του San Cristobal. Σίγουρα δεν μπορείς να πείς οτι είναι και το κέντρο του σύμπαντος αλλά το γεγονός οτι είσαι ο μόνος ξένος εδώ και αράζεις και με Μεξικάνους είναι ενα βασικό προτέρημα.
Το Ζocalo της πόλης όπως πάντα, σου φαίνεται ειδυλλιακό και ουσιαστικά με την συντροφιά των γύρω δρόμων αποτελεί το βασικό, αν οχι το μοναδικό σημείο αναφοράς της πόλης. Ένα παγκάκι κάπου εκεί είναι πιθανότατα η καλύτερη επιλογή και τα καλλιτεχνικά κλαδεμένα δεντράκια που το συνοδεύουν, σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.
Τα παίρνεις όμως στο κρανίο οταν κάθεσαι στο Café Quiptic δίπλα στην πλατεία, απ όπου μπορείς να τσεκάρεις ολη τη κίνηση του κόσμου. Και αυτό γιατί, αν και ο καφές είναι εξαιρετικός το κάπνισμα δεν επιτρέπεται.
Θα σου φαινόταν λογικό αυτό αν καθόσουν...μέσα στο μαγαζί. Εδω πέρα όμως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση μοναδικής τρέλας όπου κάθεσαι έξω, σχεδόν πάνω στην πλατεία αλλά παρόλα αυτά το κάπνισμα απαγορεύεται. Αν όμως αφήσεις την καρέκλα σου, καθήσεις στο περβάζι και ακουμπήσεις τα πόδια σου στο πεζοδρόμιο (μόνο έτσι, αλλιώς είναι cheating), μπορείς άνετα να κάνεις το τσιγάρο σου.
Και παράλληλα το κεφάλι σου να ψήνεται απο overheating καθώς προσπαθείς με δυσκολία να αντιληφθείς το ανορθόδοξο της όλης κατάστασης.
Ας είναι. Τουλάχιστον θα πάρεις ύστερα τον αέρα σου στον Mirador της πόλης, με εκπληκτική θέα και ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με...λάμπες να κρέμεται απο πάνω σου (μην περιμένεις να το δείς το Πάσχα ας πούμε). Πιάτο απο κάτω σου όλη η πόλη και αισθάνεσαι σαν θεός αλλά το κρύο που έχει σκάσει απο το πουθενά, σε καταβάλλει.
Βόλτα στο Wings οπότε, στέκι των φίλων μας και ενώ στην αρχή σου φαίνεται σαν Friday’s και ξενερώνεις, συνειδητοποιείς οτι οι φωνακλάδες Μεξικάνοι, η δυνατή μουσική, η άφθονη μπύρα και τα απίστευτα καυτερά κοτόπουλα με κόκκινη σάλτσα είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το βράδυ.
Ρίχνεις και ενα τσακωμό για το ποιός θα πληρώσει, χάνεις με διαφορά, μπαίνεις στο αμάξι και πας να κοιμηθείς σαν πουλάκι.
Αν θέλεις μπορείς να ρίξεις άλλο ενα πρωινό περίπατο στην πόλη, να επισκεφθείς κάποιο μικρό μουσείο (εμείς δεν πήγαμε, 1-2 έχει πάντως) και να παρατηρήσεις με απορία οτι ενώ βρίσκεσαι πολύ κοντά στα ¨καυτά¨ Ζαπατιστικά εδάφη της Chiapas, ο κόσμος ζει σε διαφορετικό ρυθμό.
Φαίνεται να έχει περισσότερα χρήματα και μια ζωή πιο άνετη, πράγμα που σου προξενεί εντύπωση αν αναλογιστείς οτι μερικές ώρες πριν βρισκόσουν στην καρδιά της πιο indigenous πόλης του Μεξικό. Η απάντηση της Ν. στην ερώτησή μας επ αυτού, ήταν οτι ο κόσμος εδώ έχει λίγη γη και την καλλιεργεί. Όμως και αλλού έχουν γη και την δουλεύουν αλλα τα πράγματα δεν τα είδες έτσι. Για δούλεψέ το λίγο στο μυαλό σου λοιπόν.
Για την ιστορία το Comitan ήταν απο τις πρώτες πόλεις που καταλήφθηκαν στην κατάβαση της 1 Ιανουαρίου του 1994 μαζί με το San Cristobal και το Ocosingo μεταξύ άλλων.
ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Ο άσσος στο μανίκι του Comitan είναι ακριβώς αυτός. Οτι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για τον φυσικό και ιστορικό πλούτο που βρίσκεται σε απόσταση 1 ώρας, γι αυτό άλλωστε και το μυρίστηκες και αποφάσισες να επισκεφθείς την πόλη.
Πηγαίνοντας στον El Chiflon τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι αυτό που έρχεται. Η αρχή γίνεται με κάτι σαν μικρό ποταμάκι, ύστερα να σου και ο πρώτος μικρούλης καταράχτης, μετα άλλος ένας και άλλος ένας και πάει λέγοντας ώσπου να φτάσεις στον ομώνυμο. Ο L. και η N. προτείνουν να κρυφτούν οι φωτογραφικές γιατί θα γίνουν χάλια απο τα νερά. Τελικά φτάνεις στο τελευταίο σκαλί, ενα βήμα δηλαδή πρίν τον γιγάντιο και τρομακτικό καταράχτη και έτσι που έχεις γίνει, ένα σαμπουάν σου λείπει για να κάνει μπάνιο και με το νόμο.
Όλα αυτά μέσα σε ενα τεράστιο προστατευόμενο πάρκο, με ζόρικη ανάβαση απο μονοπάτι και πολύ σκαλί που χρειάζεται πολλές φορές προσοχή. Caer esta permirido, levantarse es obligatorio (=επιτρέπεται να πέσεις, είναι υποχρεωτικό να σηκωθείς), σε συμβουλεύει η ταμπέλα. Όταν έτρωγες και έπινες μπύρες πριν την ανάβαση, σε ενα απ τα χαριτωμένα τραπεζάκια στις όχθες του μίνι-ποταμού, δεν είδες καμια ταμπέλα να σε προειδοποιεί.
Στον γυρισμό Corona μέχρι τελικής πτώσεως σε ενα μίνι-θερετράκι των κατοίκων του Comitan (μας διαφεύγει το όνομα) και επιστροφή στο σπίτι ψιλο-dead. Ώρα για χαλάρωση και ύπνο.
Την επόμενη μέρα δεν σου κάνει εντύπωση που το σπίτι τους έχει ελληνικό καφέ, τσίπουρο και ούζο. Τα έχεις φέρει όλα ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τα παιδιά.
Διαλέγεις ελληνικό (είπαμε, είναι πρωί), λίγο χάζεμα στο Internet να δεις και τα χάλια της...πατρίδας και έφυγες για σύνορα. Στο δρόμο κάνεις και μια στάση στο Chincuktic. Πρόκειται για ένα απο τα λιγότερο τουριστικά Maya Sites, λόγω του ότι έχουν ανασκαφεί ελάχιστες πυραμίδες απο τις μερικές εκατοντάδες και επειδή ο αρχαιολογικός χώρος αποτελεί σκληρό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των κοντινών κοινοτήτων και της κυβέρνησης. Μάλιστα πριν κάποια χρόνια, έγιναν συμπλοκές με νεκρούς απο τη μεριά των κατοίκων, όταν ο στρατός όρμησε μαινόμενος να τους βγάλει έξω. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σκέφτεσαι.
Ενώ ακούς προσεκτικά όλα αυτά και προχωράς προς τον κύριο λόφο μαθαίνεις οτι δεν πλήρωσες είσοδο αφού παρουσιάστηκες ως μικρό μεξικανάκι(!) στους φύλακες απο τον L. και την N. Kαι αυτό ενώ είσαι 1,84 και 1,71 αντίστοιχα, με ηλικία που προφανώς δεν πείθει ενώ πριν λίγο μίλαγες και ελληνικά. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Η ανάβαση ήταν δύσκολη, όμως το τοπίο μεγαλοπρεπές. Στο χείλος του γκρεμού 2 λίμνες και συ είσαι αραχτός πάνω στις πυραμίδες. Θες να μπείς λίγο περισσότερο στο πνεύμα των Mayas θυσιάζοντας την Μ., πετώντας την μες την λίμνη αλλα το ξανασκέφτεσαι γιατί μάλλον οι λέξεις Ποινικός Κώδικας και Μεξικάνικη φυλακή σίγουρα φαντάζουν χειρότερες απο μια τσακ-μπαμ θυσιούλα.
Στο δρόμο προς τις Lagos de Montebello, έφτασες πια στο φυσικό σύνορο με την Γουατεμάλα και τα παίζεις με το που βλέπεις τα τεράστια, συμπαγή δάση, χωρισμένα άτακτα απο περίπου 50 μικρές και μεσαίες λίμνες. Αν μια λίμνη που περικλείεται απο βουνά και δάση είναι κάτι το εξαιρετικό, φαντάσου αυτο το συναίσθημα 50 φορές δυνατότερο.
Η περιήγηση μέσα στο αχανές πάρκο γίνεται μόνο με αμάξι, αλλιώς φέρε σκηνή μαζί σου, πολλά ζευγάρια παπούτσια, αν και πάλι δεν σε βλέπω να σώνεσαι. Είναι τόσο ήρεμα εδώ, που δεν μπορείς να το περιγράψεις και θες να μείνεις καιρό, μακριά απο την αλλοτρίωση και την ματαιοδοξία του αστικού πολιτισμού. To μόνο που σε φτιάχνει είναι η θέα των Cinco Lagunas απο ψηλά και όλα τα προβλήματά σου μοιάζουν να εξαφανίζονται.
Ξυπνάς απ το όνειρο όμως, γιατί δυστυχώς δεν θα μείνεις εδώ για πάντα και γυρνώντας νοιώθεις ενα μεγάλο κενό στο στομάχι. Τι καλύτερο απο μια χωριάτικη σαλάτα, τζατζίκι, ντάκο, χοιρινές μπριζόλες και τηγανητές πατάτες. Για την φέτα και το ελαιόλαδο που αγόρασες, δεν σου λέω τίποτα, άστα καλύτερα. Τουλάχιστον προσπάθησες για το καλύτερο και ο L. και η Ν. φάνηκαν να το ευχαριστιούνται, μιας και ποτέ τους δεν είχαν πάρει μυρωδιά απο ελληνική κουζίνα. Και συ γλίτωσες, έστω για σήμερα, τα καταραμένα μεξικάνικα tacos που μερικές μέρες αργότερα θα έπαιρναν την εκδικησή τους πάραυτα...
ΜΙΚΡΑ ΜΙΚΡΑ
Μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Tenam Puente μας είπαν τα παιδιά οτι αξίζει, αλλα δεν μας βγήκε στο πρόγραμμα τελικά.
Μπορείς να δοκιμάσεις το παραδοσιακό Comiteco σε κάποια απο τις αγορές στην κεντρική πλατεία. Για το γαμώτο έστω.
Θα δυσκολευτείς να βρείς φθηνό μέρος να μείνεις στην πόλη οπότε ψάξτο αλλιώς.
Αν ποτέ αποφασίσεις να πας στην Laguna Miramar στη ζωή σου, απο δω βρές την άκρη σου. Απο το Ocosingo μάλλον θα κάνεις αιώνες.
