ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

ΚΑΝΑΔΑ ΑΛΑΣΚΑ-Τα τελευταία Σύνορα

Η υπέργεια και … υπόγεια μοντέρνα πόλη..

Ε, δεν είμαστε με τα συγκαλά μας! Ακούστε τι γράφει ο Berlitz μου ( αυτός είναι ο Οδηγός μου, το αγαπημένο μου βιβλιαράκι, που με ξεστραβώνει πάντα)

«Η πλατεία Ville Marie, είναι το σημείο από όπου ξεκινά η τεράστια υπόγεια πόλη του Montreal. Είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι, εδώ, διάλεξαν να εκδικηθούν τον άγριο χειμώνα. Οι Καναδοί βρίσκονται σε αυτοάμυνα, για 8-9 μήνες, το χρόνο, όταν η πόλη τους δοκιμάζεται από χιόνι, πάγο, ανέμους και πολικό κρύο. 150,000 πεζοί, λοιπόν κυκλοφορούν σε στεγασμένο και θερμαινόμενο χώρο, υπό την γη, που φτάνει τα 25 χιλιόμετρα…». Κύριε ελέησον! Δεν θέλω να το πιστέψω. Μου φαίνεται απίστευτο! Ακούστε, όμως, και τα υπόλοιπα:

« Η υπόγεια αυτή πόλη διαθέτει: ρεστωράν, πολυκαταστήματα, σινεμά, θέατρα, night club, λογιών λογιών bar, φαστφουντάδικα, cafeterias, γυμναστήρια, κομμωτήρια, μπουτίκ, χορευτικά κέντρα, ακόμα και ξενοδοχεία. Έτσι, ένας ένοικος τέτοιου ξενοδοχείου μπορεί να κυκλοφορεί επί 24 ώρες, μέσα στο καταχείμωνο, δίχως να χρειαστεί γαλότσες, γάντια, σκούφο και γούνινο ή βαρύ πανωφόρι, - αξεσουάρ ζωτικής σημασίας στον Καναδά. Και να εξυπηρετηθεί απολύτως. Βεβαίως, όλες οι έξοδοι της υπόγειας πόλης, συνδέονται, απαραίτητως, με τους σταθμούς του μετρό.»

Σταματώ το διάβασμα, και κοιτώ στα μάτια τις απορημένες φίλες μου.
- " Πάμε;" Λέει διστακτικά η Φρόσω.
- "Πω, πω, ακόμα εδώ είμαστε?" αναφωνεί η Ελεάνα.
- "Εμ, για αυτό σας το διάβασα ", κρυφογελώ εγώ. " Για να σας συνεγείρω! Και να μπούμε στην περιπέτεια της κυκλοφορίας υπό την γην που, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο της άγνωστής μας πόλης, θα μας βγάλει..."
- " Μωρ’ δεν βαριέσαι; Αν δε χαθείς σε μια πόλη, δεν την μαθαίνεις. Έτσι δεν είναι "; Αποφαίνεται η πάντα ρηξικέλευθη Ελεάνα.

Είναι η πρώτη μας καναδική εμπειρία. Και μας αφήνει, ομολογουμένως, άφωνες. Ανεβοκατεβαίνουμε ορόφους. Χαζεύουμε σε δεκάδες βιτρίνες. Πίνουμε καφέ και, αργότερα, τρώμε ένα χάμπουρκερ σε… υπαίθρια, υπόγεια πάρκα, αν είναι δυνατόν! Χαζολογούμε μέσα σε τεράστια, πολυόροφα shopping centers όπου, από αλλού μπαίνουμε κι από αλλού βγαίνουμε, και δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε.

- "Παιδιά, πολύ τρελό το βρίσκω " , λέω θαυμάζοντας.
- " Ναι, αλλά και πρακτικό! Δες πόσες δουλειές κάναμε, και πόσην ώρα καταναλώσαμε, δίχως να δούμε φως ημέρας. Το σπουδαιότερο όμως είναι, ότι διόλου δεν μας φάνηκε, πως είμαστε σε υπόγειο. Εδώ μέσα έχει ένα θαυμάσιο φωτισμό, όπου όλα τα φυτά μεγαλώνουν κι ανθίζουν, όπως αν βρίσκονταν στην επιφάνεια της γης, μερικούς ορόφους, δηλαδή, πιο πάνω. Κι ανθίζουν καλοκαίρι αλλά, προ πάντων, το χειμώνα που, αλλιώτικα, θα πέθαιναν. Ενώ, έτσι, υπογείως, ομορφαίνουν το χώρο ολοχρονίς. Απίστευτο.
http://www.potinsnews.com/images/12-...e_au_monde.jpg

Στον οδηγό μου διαβάζω ακόμα, πως οι Καναδοί, παρά το δαγκωτικό κρύο, αρέσκονται να πηγαίνουν στις δουλειές τους με skating boards, ή snowmobils –ότι και αν σημαίνει αυτό. Εγώ υποθέτω, πως θα πρέπει να είναι ένα είδος μηχανοκίνητου ελκήθρου, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Δεν το είδα καλοκαιριάτικα. Μη σας πάρω στο λαιμό μου.

Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Μας έδωσε μια πραγματική εικόνα για το πώς μπορεί να είναι οι οικολογικές πόλεις του μέλλοντος. Το πείραμα, εδώ, πέτυχε.

- " Θαρρώ πως έχουμε ακόμα ελπίδες για υγιεινή ζωή, όταν, κάποτε, η αιθαλομίχλη θα πνίξει τις μεγαλουπόλεις," μονολογώ, καθώς, έντρομες, διαπιστώνουμε ότι βγήκαμε αλλού και αλλού. (Περίεργο βέβαια, θα ήταν το αντίθετο). Είχαμε χαθεί στην ανοικονόμητη υπόγα. Ευτυχώς, όμως, δεν ήταν χειμώνας, να μας παγώσουν τα ήπατα. Ο καιρός ήταν γλυκύτατος κι ο περίπατος στην «πάνω πόλη» ήταν πολύ ευχάριστος.

-" Καλά είναι τα science fictions, φιλενάδες, αλλά εγώ εθίστηκα εις το τετριμμένον, κι αναγνωρίζω μόνο την πεπατημένη. Άλλο πράμα το «έξω». Άλλο πράμα το φως του ήλιου, και το τρυφερό αεράκι. Πώς να ζήσεις, μωρέ, σαν τον τυφλοπόντικα, στα έγκατα της γης. Δεν θα παλαβώσεις; Μακάρι να μη ζήσω, για να μη δω ποτέ τους ανθρώπους να ζουν θαμμένοι ζωντανοί, δεκάδες μέτρα κάτω από το χώμα...

Το Μόντρεαλ, στην επαρχία του Quebec, είναι χτισμένο πάνω σε νησί, που σχηματίζεται στις εκβολές του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου, στον Ατλαντικό. Ο οδηγός μου αποκαλεί αυτήν την επαρχία «την καλύτερη εικόνα του κόσμου, μέσα στα ίδια της τα σύνορα». Δικαιολογημένη παρατήρηση, αφού τα 2/3 του εδάφους της είναι δάση.
Το επίγειο Μόντρεαλ είναι θαυμάσιο. Είναι πόλη μεγάλη, με 3.000.000 κατοίκους, κι έκταση 675 τχ. Πρώτο λιμάνι της χώρας. Πόλη με ανάσες. Δρόμοι φαρδείς και δεντροφυτεμένοι. Πλατείες τεράστιες, ανθοστόλιστες. Και πάρκα. Πολλά πάρκα. Σε κάθε σημείο, στο κέντρο, στο απόκεντρο, στις γωνίες, πάνω στις νησίδες των λεωφορείων. Ομορφαίνουν τον τόπο, και σου φτιάχνουν το κέφι. Νοιώθεις άνθρωπος κι όχι μηχάνημα.

Οι ουρανοξύστες –γυάλινοι κι ατσάλινοι- βρίσκονται στο εμπορικό κέντρο, για λόγους ευνόητους. Για τους ίδιους λόγους που, οι πράγματι κοσμοπολίτικες γειτονιές της έχουν μονώροφα και διώροφα σπίτια, μέσα σε περιποιημένους κήπους. Είναι πάντα μια απόλαυση ένας περίπατος σε αυτές τις τόσο ανθρώπινες περιοχές.

Εδώ το Μόντρεαλ, λόγω επιρροής της πλειοψηφίας, τα κτίσματα θυμίζουν Παρίσι, με τα παράθυρα στις γερτές πρασινωπές στέγες, και στολισμένα με περίτεχνα κεντίδια.

Στην πρώτη μας επίσημη τουριστική εξόρμηση, βρισκόμαστε στην Πλατεία των Όπλων, την Place d’ Armes. Στη μέση της δεσπόζει το άγαλμα του Maisonneuve. Κραδαίνει μια σημαία με τους κρίνους των Βουρβώνων, που έδωσε, άλλωστε, την έμπνευση στους Quebecois -στους Κεμπεκιανούς δηλαδή- να φτιάξουν και τη σημαία της επαρχίας τους, που έχει και αυτή κρινάκια. Για να μην ξεχνούν οι άνθρωποι την ευρωπαϊκή τους πατρίδα.

Στην ίδια πλατεία, βρίσκεται και η σχετικά νέα Basilica de Notre Dame, αφού αυτός ο τομέας της πόλης βρίσκεται ανάμεσα στο ιστορικό τμήμα του Μόντρεαλ –γύρω από το Place Jacqes Cartier- και στο υπερσύγχρονο εμπορικό κέντρο. Νεογοτθικού ρυθμού, σχεδιάστηκε στα 1842 από τον Νεοϋρκέζο James O’ Donell, ένα προτεστάντη Ιρλανδό. Και, τόσο πολύ επηρεάστηκε από τούτο το καθολικό του δημιούργημα ώστε, τελικά, αυτός ο φανατικός Διαμαρτυρόμενος, έγινε Καθολικός.
http://farm6.staticflickr.com/5263/5...5c5594ab_z.jpg

Η καμπάνα αυτής της εκκλησίας, ζυγίζει, λένε, 12 τόνους. Και, χάρις στον ηλεκτρισμό σήμερα, δεν χρειάζεται , πια, τους 12 κωδωνοκρούστες του παρελθόντος. Απλώς, τώρα, πατούν μερικά κουμπιά, κι αχολογά ο τόπος. «Παντέρμη τεχνολογία, ήντα δεν κάνεις» που λέει κι ένας φίλος μου Κρητικός.

Τα λαμπρά και πλούσια διακοσμημένο εσωτερικό, είναι δουλειά του Qebecois Victor Bourgeau. Κι οφείλω να ομολογήσω ότι ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον ευατό του. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το εκπληκτικό, απερίγρατπο ιερό, που η διακόσμηση του θυμίζει τις δαντέλλες του Duomo του Μιλάνου; Τα ξυλόγλυπτα που καλύπτουν όλο το εσωτερικό του ναού; 40 χρόνια δούλευαν για να υλοποιήσουν τα, πράγματι, ευφάνταστα σχέδια του Bourgeau. Και η δουλειά; Ψιλοβελονιά της μαύρης υπομονής. Και η τελευταία, αλλά όχι ελάχιστη, πρωτοτυπία. Ένα τεράστιο πανέμορφο βιτράιγ, στην οροφή, να σας χαρώ. Να μπάζει φως χρωματιστό, και ιριδίζον! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο αλλού πουθενά.

Φοβάμαι, όμως, ότι το ενδιαφέρον του επισκέπτη κλέβει το παρεκκλήσι, πίσω από το ιερό της βασιλικής. Το λένε «Η Αγία Καρδιά της Παναγίας» (Our Lady Of The Sacred Heart). Λίγα χρόνια παλιότερο από τον καθεδρικό ναό, γύρω στα 1823 αυτό, είναι η αποθέωση των ολόχρυσων ξόμπλιων, και των αριστουργημάτων της ξυλογλυπτικής. Είναι ένα θέαμα που, επειδή σου κόβει την αναπνοή, δεν λέγεται. Ούτε, φυσικά, περιγράφεται. Στράφτει ο τόπος ένα γύρω. Οι ξύλινες δαντέλλες κρέμονται παντού, σαν πολύτιμα παραπετάσματα. Σαστίζεις κατά που να κοιτάξεις, και τι να προλάβεις να θαυμάσεις. Τέτοια συγκλονιστική εικόνα. Μόλις μπήκαμε μέσα, και μη ξέροντας εκ των προτέρων τι θα δούμε, ακούστηκε ένα ομαδικό «ΑΑΑΑΑ!!!»... Μείναμε όλοι, ανίκανοι να αρθρώσουμε άλλον λόγο. Απλώς αφήσαμε τις βιντεοκάμερες να καταγράφουν αχόρταγα, ότι έβλεπαν. Κι έκαναν άριστη δουλειά διότι, μονάχα το δικό τους μάτι διαθέτει… μνημονικό. Κι έτσι μπορεί να επαναφέρει στο δικό μας μυαλό, με πιστότητα κι ενάργεια, ό,τι ίσως θα είχαμε φυσιολογικά ξεχάσει στις λεπτομέρειές του. Στραφτολογάει ο τόπος, γυαλοκοπούν τα πάντα. Χρωματιστές αστραπές χορεύουν στο χώρο. Φτιάχνουν μια περίεργη ίριδα που, το κυριαρχικό της χρώμα, είναι το χρυσοκίτρινο, και η βασική της ιδιότητα είναι η πρόκληση… ζαλάδας!!!. Αλήθεια σας λέω! Τα μάτια μας βλέπουν χρυσές εκρήξεις και μισοκλείνουν για να μη τυφλωθούν. Σου πιάνεται η ψυχή, από την αδυναμία να χωνέψεις αυτό που βλέπεις.

http://www.globalinternet.ca/webzone...oto%20BND.jpeg


Σε αυτό το παρεκκλήσι γίνονται, συνήθως, οι πολυτελείς γάμοι. Για να βλέπουν οι οχτροί των νυμφευόμενων τα μεγαλεία, και να σκάνε!. Η ξεναγός μάς είπε ότι η εκκλησία έχει τόση ζήτηση, που υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι ενδιαφερόμενοι περιμένουν έως και δύο χρόνια, για να.... αυτοχειριασθούν!. Παίρνουν μιαν αναγκαστική... αναστολή.....
-" Κι ως τότε, έχουν μπόλικο καιρό για να σκεφθούν τι παν να κάνουν, και να ανακρούσουν πρύμναν," κάνω φωναχτά τη σκέψη.
-" Πολύ σωστά," έρχεται αναπάντεχα η γελαστή απάντηση της ξεναγού. " Ξέρετε πόσοι προγραμματισμένοι γάμοι δεν έγιναν ποτέ;"
-" Και ισάριθμα διαζύγια, βεβαίως δεν βγήκαν ποτέ," αποφαίνομαι θριαμβευτικά
-"Μεγάλη οικονομία!!!. Για σκεφτείτε το. Γλυτώνετε τα έξοδα του πολυτελούς γάμου, και μια ακόμη πολυτελέστερη διατροφή. Σοφόν το αθέλητον μέτρον...."

Πάντως τα χρυσά χερουβείμ είναι πάντα εκεί, σαλπίζοντας, Κύριος οίδε ποια μηνύματα στους πιστούς. Είναι θεϊκά μηνύματα, που ο καθείς, όπως τον βολεύει, τα ερμηνεύει. Όπως εγώ, φερ’ ειπείν.

Απέναντι από την Notre Dame, η Τράπεζα του Μόντρεαλ, μεγάλη και σεβαστή στον Καναδά. Το κτίριο που την στεγάζει είναι εντυπωσιακό, αντάξιο της φήμης της. Μαύρο μάρμαρο και μπρούντζος το χωλ της εισόδου. Και μπροστά της, ο ιδρυτής της πόλης, ο Paul de Chomedey, φεουδάρχης της Maison Neuve. Και, πράμα περίεργο, σχεδόν κανείς σήμερα δεν τον θυμάται ως “Chomedey». Όλοι τον ξέρουν ως τον κύριο Maisoneuve, μια λέξη, πια. Κάτι σαν επώνυμο, ας πούμε.

Την περιοχή πρωτοπάτησε ο Γάλλος εξερευνητής και θαλασσοπόρος Jaques Cartier στο 1535. ΄Εψαχνε για χρυσό (δίκιο είχε), διαμάντια (μάλλον την πάτησε), μπαχαρικά (μέσα στο πολικό ψύχος!!!) και για ένα εύκολο και σύντομο πέρασμα προς την Ασία. Ιδιοφυές αυτό, το τελευταίο. Κι ας μην το πραγματοποίησε. Τότε…

Ο Cartier λοιπόν, ήταν εκείνος, που βάφτισε το βουνό, που διαφέντευε την περιοχή. Mont Real – Το Βασιλικό Βουνό.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια, εως ότου φτάσουν εδώ οι Γάλλοι, με επικεφαλής τον Champlain, θεμελιωτή της επαρχίας και της πόλης Quebec. Αυτός άλλαξε λίγο το όνομα, και το έκανε: Place Royal. Ουδείς, ωστόσο, σεβάστηκε το παλιότερο και πραγματικό της όνομα. Οι Ινδιάνοι της φυλής Χιούρον, το έλεγαν, «Χοσελάγκο». Κανείς όμως δεν το ξέρει πια έτσι.

Τον Μάη του 1645, ο Paul Chomedey, ο φεουδάρχης του MAison Neuve που λέγαμε, ίδρυσε το Μόντρεαλ, που σήμερα το αποτελεί η παλιά πόλη, της έδωσε το όναμα Ville Marie, κι έγινε ο πρώτος Κυβερνήτης. Αυτουνού είναι το άγαλμα στην Πλατεία των Όπλων, μπροστά στην Τράπεζα.

Στην ίδια Πλατεία υπάρχει και το όμορφο κτίριο του παλιού Ταχυδρομείου, καθώς και ο παλιότερος ουρανοξύστης( –ένα πολυόροφο κτίριο- που στέγασε στα 1685 τα μέλη της Ιεραποστολής.

Χασομεράμε κάμποση ώρα στην Πλατεία. Τα Αυγουστιάτικο πρωινό είναι χλιαρό και ηλιόλουστο. Και η περιοχή πού όμορφη. Όμως το Μόντρεαλ είναι μεγάλη πόλη, κι έχουμε πολλά να δούμε, ενώ ο χρόνος μας είναι περιορισμένος.

Περνώντας μέσα από την China Town, κατευθυνόμαστε στην εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ, το St Joseph’s Oratory. Είναι αφιερωμένη στους αρρώστους, και στους κάθε λογής απομάχους. 2.000.000 καθολικοί την επισκέπτονται στη μνήμη του αδελφού Ανδρέα, του μοναχού που έχτισε το ξύλινο παρεκκλήσι, όπου γιάτρευε και παρηγορούσε τους φτωχούς και τους απελπισμένους της περιοχής. Το κοσμικό του όνομα ήταν Alfred Bessette. Γεννήθηκε στο Quebec το 1845, κι ήταν ένα από τα 12 παιδιά μιας παμπτωχης οικογένειας. Ήταν ο οικονόμος του μοναστηριού του Αγίου Σταυρού, κι ήταν δική του πρωτοβουλία το στήσιμο ενός ξύλινου παρεκκλησιού, όπου θα μπορούσε ο ίδιος να συνδράμει και να παραμυθεί τους αναξιοπαθούντες της ενορίας του.

Στην κηδεία του το 1937 –πέθανε όπως βλέπετε σε βαθύ γήρας, 92 ετών- παρακολούθησαν περισσότεροι από 1.000.000 πιστοί. Ο τάφος του βρίσκεται μέσα σε κρύπτη, στο εσωτερικό της σημερινής εκκλησίας, κτίσμα του 1904, που το εξωτερικό της θυμίζει έντονα την παρισινή Sacre Coeur. Το κυριακάτικα απογεύματα δίνονται εδώ συναυλίες εκκλησιαστικού οργάνου.

Πάνω στον όμορφο και κατάφυτο λόφο MCGill βρίσκεται το ομώνυμο φημισμένο και παγκόσμια γνωστό αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο του Καναδά. Χτισμένο στις αρχές του 19ου αι. από τον Σκοτσέζο γουνέμπορο James MCGill, και ιδιαίτερα διάσημο για τις Σχολές μηχανικών και Γιατρών, αριθμεί 15.000 φοιτητές. Το 1969 οι σχισματικοί κάτοικοι του Quebec, δημιούργησαν βίαιες ταραχές, για να γίνει και τούτο το Εκπαιδευτικό Ίδρυμα γαλλόφωνο, αλλά απέτυχαν. Το άλλο αγγλόφωνο Ίδρυμα του Μόντρεαλ, είναι το Κολέγιο Concordia. Κι έτσι, υπάρχει ένα είδος ισορροπίας με τα άλλα δύο γαλλόφωνα της πόλης.

Μια ματιά στην πόλη, πάνω από το λόφο Mont Real είναι απαραίτητο, πριν κατεβούμε στο Ολυμπιακό Πάρκο, όπου το στάδιο, οι βοτανικοί κήποι, και το απροσδόκητο Biodome.

Από δω πάνω, καταλαβαίνεις, επί τέλους, πως η πόλη είναι ένα τεράστιο λιμάνι, στις εκβολές των ποταμών St Laurence και Ottawa, πάνω στο φυσικό νησί της Αγίας Ελένης, μέσα στο Δέλτα των δύο ποταμών. Μέσα σε αυτό το Δέλτα, υπάρχουν και δύο τεχνητά νησιά, που πάνω τους βρίσκονται τα κτίρια της EXPO 1967.

Ξεχωρίζουμε πεντακάθαρα, μέσα στην κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, όλα τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης, τις γέφυρες, τις λεωφόρους, τα αλσύλια, τα μεγάλα πάρκα, το κέντρο με τους ουρανοξύστες, τις κουκλίστικες γειτονιές. Είναι πράγματι, μια συναρπαστική εικόνα.

-" Προσέξατε τους αμέτρητους πνεύμονες;" Ρωτώ
-" Το άκρο αντίθετο της εικόνας της Αθήνας, πάνω από τον Λυκαβηττό," μου απαντούν. Μονάχα μπετόν και γυαλί, και πλήρης ξεραϊλα.
-" Ενώ εκεί κάτω, πρασινίζει το σύμπαν! Νοιώθεις, ως εδώ πάνω, τις βαθειές ανάσες της πόλης. Αχ μωρέ, γιατί να μην γεννηθώ κάπου στο Βορρά;' Γκρινιάζω
- " Και μη με κοιτάτε παράξενα. Είμαι παιδί του Βορρά. Εκεί γεννήθηκα, κι εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στις ψυχρές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, όπου το χιόνι λιώνει στα τέλη Μάρτη. Μεγαλείο. Πιστέψτε με. Η μαγεία του Χειμώνα! Θα τη θυμάμαι ως το θάνατο μου...."

Το Ολυμπιακό Πάρκο, στα ανατολικά του κέντρου της πόλης, είναι κάτι το μοναδικό στον κόσμο. Κατ’ αρχήν βρίσκεται στην καρδιά του Μόντρεαλ, και όχι εξοστρακισμένο κάπου στα περίχωρα. «Και αποτελεί» λέει ο οδηγός μου «την αποθέωση του Νέου Μόντρεαλ» που είχε στο νου του ο Δήμαρχος jean Drapeau. Είναι ένα τεράστιο σύμπλεγμα αθλητικών εγκαταστάσεων, με κορωνίδα το στάδιο μαμούθ, χωρητικότητας 70.000 θεατών.

http://montrealtourismsvt.com/wp-con...ympic-park.gif

Ο χώρος διαμορφώθηκε έτσι, για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1976, όταν δήμαρχος ήταν αυτός ο κύριος Drapeau, ο οποίος ονειρευόταν να κάνει θαύματα στην πόλη του. Κι έκανε, ο αθεόφοβος! Το εγχείρημα γενικώς, χαρακτηρίστηκε «Μεγαλειώδες, ως προς τον σχεδιασμό» και «άκρως καταστροφικό για τα πορτοφόλια των φορολογούμενων Καναδών, που έχουν μακρυά μνήμη και μικρούς τραπεζικούς λογαριασμούς» με πληροφορεί ο πολύξερος Οδηγός μου. Περιττό, βέβαια, να σας πω, πως ο κύριος Δήμαρχος, στις επόμενες εκλογές, πήγε σπίτι του. Το έργο του όμως, έμεινε, πόλος έλξεως όλων των τουριστών, που αφήνουν μπόλικο συνάλλαγμα.

Το τι έχει εκείνο το Πάρκο, να μη σας το απαριθμήσω. Μέχρι πισίνα καταδύσεων διαθέτει, βάθους 18 μέτρων. Όμως, τα δικά μας μάτια μένουν στο στάδιο. Διότι έχει μια παραξενιά. Ενώ είναι τεράστιο και ορθάνοιχτο, διαθέτει διαβολικούς μηχανισμούς, οι οποίοι σηκώνουν, σε κομμάτια, μιαν πραγματική στέγη πάνω του, και σε χρόνο μηδέν, σκεπάζουν το χώρο! Για να γίνει ωστόσο αυτό το θαυμαστό, χτίστηκε, στη μιαν άκρη του γηπέδου, ένας «πύργος» ύψους 175 μέτρων, και κλίσεως 45ο. Στην κορφή του καταλήγουν τα ατσάλινα σύρματα που υψώνουν και απλώνουν τη στέγη, σχηματίζοντας ένα είδος ανοικονόμητης βεδουίνικης τέντας. Όταν ανεβείς με το ασανσέρ σε αυτό το κεκλιμένο κατασκεύασμα, που εγώ το λέω «πύργο», έχεις μια πανοραμική εικόνα του Μόντρεαλ, σε απόσταση αναπνοής, τούτη τη φορά.

Πλάι βρίσκονται οι Κήποι. Τι ψυχική ξεκούραση. Κήποι Κινέζικοι, Ιαπωνέζικοι, Ιταλικοί, Γαλλικοί, Αγγλικοί…. Λογής εμπνεύσεις και αρχιτεκτονικές. Και, μέσα στη σέρα, με την αποπνικτική ατμόσφαιρα, 25.000 φυτών.

http://www.gothereguide.com/Images/C...e_Montreal.jpg

http://www.kalyanpurwala.com/animal-...-Garden-1.jpeg

Εδώ, όμως, εμάς μας τραβά το Περιβαλλοντικό Μουσείο, που διαθέτει όλων των λογιών τα κλίματα της Υδρογείου: ψυχρό, τροπικό, ημιτροπικό, πολικό, εύκρατο. Και, σχεδόν ευλαβικά, συντηρείται μέσα στο απέραντο κτίριο, η πανίδα αυτών των κλιμάτων. Το φαντάζεστε; Παραδείσια πουλιά, στη ζέστη, πιγκουΐνοι στους πάγους. Κι όλα αυτά μέσα σε τεράστιες τζαμαρίες, με τον κατάλληλο φωτισμό, και ανάλογο ντεκόρ.

Το τέλος της μέρας –πολύ ζεστής περιέργως- μας βρίσκει κατάκοπους στο ξενοδοχείο, με τον περίεργο εξωτερικό, γυάλινο αναβατήρα. Όμως, ολόκληρο το κτίριο είναι περίεργο. Η ρεσεψιόν και τα εστιατόρια βρίσκονται στο 2ο όροφο, από τον οποίο και ανεβοκατεβαίνουμε με τούτο το παράξενο ασανσέρ, ενώ, από κει και πάνω λειτουργούν ορθόδοξοι αναβατήρες. Καναδικές παραξενιές.

Αύριο θα ταξιδέψουμε, μονομερής στο Quebec. Μάλλον κουραστική μέρα. Γρήγορα στα κρεβάτια μας, μπας και εξοικονομήσουμε μια στάλα ξεκούραση. Να την έχουμε αύριο, να πορευόμαστε χωρίς να βογκάμε.....

Καληνύχτα σας, πρός το παρόν....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!