emmy
Member
- Μηνύματα
- 47
- Likes
- 39
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΜΕΞΙΚΟ
Περιεχόμενα
Όταν η φίλη μου, μου ανακοίνωσε τον προορισμό για τις καλοκαιρινές διακοπές, ντράπηκα να ομολογήσω ότι δεν είχα ιδέα ούτε καν σε ποια ήπειρο θα πηγαίναμε.
Ψάχνοντας στο google εντόπισα δύο μικροσκοπικά νησάκια, κοντά στις ακτές της Βενεζουέλας που έμελε να περάσω 15 μέρες καταδύσεων και όχι μόνο.
Με KLM φτάσαμε Άμστερνταμ και μετά απευθείας Curacao, δεδομένου ότι τα νησάκια αυτά ανήκουν στις Ολλανδικές Αντίλες. Μαζί δε με την Aruba αποτελούν τα ABC islands από τα αρχικά των ονομάτων τους.
Από το Curacao, άρχισε η περιπέτεια, αφού πετάξαμε για μισή ώρα στα 300μέτρα, με ένα απίστευτο μονοκινητήριο, 8θέσιο αεροπλανάκι το οποίο κατάφερε να μας προσγειώσει στο Bonaire.
home Dividivi Air
Μικρό νησάκι, με πολύ χαρακτηριστικά χρωματιστά σπιτάκια αποικιακού τύπου, και παραλίες Καραϊβικής με τιρκουάζ νερά.
Στο συγκρότημα που μέναμε υπήρχε καταδυτικό όπου και μας έκαναν ξενάγηση και μας ενημέρωσαν για τις επιλογές μας: Πληρώνεις αριθμό καταδυτικών ημερών και μετά βουτάς ελεύθερα όπου θέλεις και όσο θέλεις, κοινώς μέχρι να τιγκάρεις στο άζωτο... Τις μπουκάλες τις προμηθεύεσαι ότι ώρα θέλεις, συμπεριλαμβανομένου και Nitrox και είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ υπεύθυνος για ότι κάνεις.
Μας έδωσαν και έναν οδηγό με 54 πράγματα που μπορούσαμε να κάνουμε (εκτός καταδύσεων) και ήταν εντυπωσιακό το πόσο καλό marketing είχαν χρησιμοποιήσει για να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι στο κέντρο του κόσμου με άπειρες επιλογές για να γεμίσεις τον χρόνο σου!
Καταδυτικά το νησάκι ήταν συμπαθητικό αλλά όχι αυτό που είχαμε ακούσει, δηλαδή τοπ προορισμός. Υπήρχαν κοράλια, αρκετά είδη τροπικών ψαριών, αρκετά καλή ορατότητα αλλά δυστυχώς τα σημάδια της οικολογικής καταστροφής λόγω αύξησης της θερμοκρασίας, ήταν έντονα: τα σκληρά κοράλια έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε τεράστιους άμορφους όγκους πέτρας ενώ τα μαλακά κοράλια φαίνονται καχεκτικά και μαραμένα. Η βιοποικιλία ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών ήταν σημαντικά περιορισμένη (δεν υπήρχε ιδιαίτερη μικροζωή αλλά ούτε μεγάλα πελαγικά) αν και υπήρχαν σημεία που ήταν αρκετά καλά διατηρημένα.
Το τρομαχτικό ήταν πως σε καμία-μα καμία -παραλία δεν μπορούσες να δεις το χρώμα της άμμου, από τους τεράστιους σωρούς νεκρών κοραλιών που ήταν συσσορευμένα!
Επίσης κάτι άλλο ενδιαφέρον ήταν το γεγονός πως τα αυτοκίνητα (όλα τύπου αγροτικό με καρότσα), τα αφήναμε όλοι ανοιχτά, ξεκλείδωτα και με κατεβασμένα τζάμια, προκειμένου να δείξουμε στους επίδοξους ’’βουτηχτάδες’’ οτι δεν έχουμε κάτι πολύτιμο να μας πάρουν!
Τις ώρες που δεν βρισκόμασταν στον βυθό, είχαμε την επιλογή να δούμε την φύση του νησιού: τεράστιες εκτάσεις καλυμένες με ψηλούς κάκτους και απόκρυμνους βράχους αλλά και ελεύθερους παπαγάλους να πετάνε ανάμεσα μας! Αλυκές με λευκούς λόφους δίπλα στις υπέροχες παραλίες και τεράστιους πελεκάνους να βολτάρουν πέρα-δώθε. Μίκρες λίμνες με μακρόβια βλάστηση αλλά και εκτροφείο γαϊδουριών με τμήμα που στέγαζε χελώνες, σαύρες και ιγκουάνα. Τέλος υπήρχε μια περιοχή με σκαλισμένα σχέδια και γραφή Ινδιάνων πάνω στον βράχο σε ένα περιβάλλον που μόνο στις ταινίες είχα ξαναδεί...
Και επειδή η φύση είναι καλή μόνο όταν έχεις γεμάτο στομάχι...υπήρχαν σε πολλά σημεία εστιές που μπορούσες να κάνεις BBQ χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα (γιατί καλή η ρομαντζάδα, αλλά και το κοψίδι επίσης...)
Μια εβδομάδα μετά, ξανα ανεβήκαμε στο 8θέσιο Dividivi και μεταφερθήκαμε στο περισσότερο κοσμοπολίτικο Curacao για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο των διακοπών μας.
Περισσότερη βαβούρα, περισσότερη νυχτερινή ζωή, περισσότερες επιλογές αλλά όχι τόσο ’’ζεστό’’ όσο το Bonaire...
Στο Curacao οι βουτιές ήταν πάντα με σκάφος και με συνοδό αλλά ο βυθός ήταν πανομοιότυπος με αυτόν του Bonaire, χωρίς κάτι το εξαιρετικό (εκτός από ένα eagle ray και έναν ξέμπαρκο, ταλαίπωρο καρχαρία ο οποίος είχε κουρνιάσει κάτω από μια εσοχή...).
Εδώ η καλύτερη επιλογή ήταν βόλτα στην υπέροχα χρωματιστή πρωτεύουσα Willemstad. Τα εντυπωσιακά χρώματα των κτιρίων οφείλονται σε έναν παλιό κυβερνήτη της πόλης που βλέποντας μονότονα, αδιάφορα, άσπρα κτίρια, και λίγο πριν πάθει κατάθλιψη, διέταξε να δώσουν χρώμα στην πόλη, πετυχαίνοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα.
Εντυπωσιακή είναι η πλωτή γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του λιμανιού, και που ανά διαστήματα τραβιέται για να αφήσει κάποιο μεγάλο καράβι να περάσει.
Τοπ στιγμή: Σούρουπο, με blue Curacao (ή ότι άλλο αλκοολούχο και μη...) στην προκυμαία με τα μπαράκια να χαζεύεις τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός και τα οποία συγκινούν ακόμη και τον πιο πεζό άνθρωπο όπως εμένα...
Επίσης στο Curacao είχαμε την ευκαιρία να νοικιάσουμε αυτοκινητάκια baggies και να διασχίσουμε όλο το νησί, βλέποντας όμορφες σπηλιές, φυτίες Αλόης, πάρκα στρουθοκαμήλων και αγριογούρουνων. Υπήρχε δυνατότητα ενοικιάσης ελικόπτερου καθώς και κανό.
Γενικό συμπέρασμα: Αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, για όσους προτιμούν εναλλακτικές ιδέες τουρισμού. Στους δύτες θα σύστηνα, αν έχουν πάει προς Ασία για βουτιές να το ξεχάσουν, αλλά αν δεν έχουν βγει εκτός Ελλάδας, σίγουρα θα τους συναρπάσει!
Φωτογραφίες εδώ: Ολλανδικές Αντίλλες - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories
Ψάχνοντας στο google εντόπισα δύο μικροσκοπικά νησάκια, κοντά στις ακτές της Βενεζουέλας που έμελε να περάσω 15 μέρες καταδύσεων και όχι μόνο.
Με KLM φτάσαμε Άμστερνταμ και μετά απευθείας Curacao, δεδομένου ότι τα νησάκια αυτά ανήκουν στις Ολλανδικές Αντίλες. Μαζί δε με την Aruba αποτελούν τα ABC islands από τα αρχικά των ονομάτων τους.
Από το Curacao, άρχισε η περιπέτεια, αφού πετάξαμε για μισή ώρα στα 300μέτρα, με ένα απίστευτο μονοκινητήριο, 8θέσιο αεροπλανάκι το οποίο κατάφερε να μας προσγειώσει στο Bonaire.
home Dividivi Air
Μικρό νησάκι, με πολύ χαρακτηριστικά χρωματιστά σπιτάκια αποικιακού τύπου, και παραλίες Καραϊβικής με τιρκουάζ νερά.
Στο συγκρότημα που μέναμε υπήρχε καταδυτικό όπου και μας έκαναν ξενάγηση και μας ενημέρωσαν για τις επιλογές μας: Πληρώνεις αριθμό καταδυτικών ημερών και μετά βουτάς ελεύθερα όπου θέλεις και όσο θέλεις, κοινώς μέχρι να τιγκάρεις στο άζωτο... Τις μπουκάλες τις προμηθεύεσαι ότι ώρα θέλεις, συμπεριλαμβανομένου και Nitrox και είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ υπεύθυνος για ότι κάνεις.
Μας έδωσαν και έναν οδηγό με 54 πράγματα που μπορούσαμε να κάνουμε (εκτός καταδύσεων) και ήταν εντυπωσιακό το πόσο καλό marketing είχαν χρησιμοποιήσει για να σε κάνουν να αισθανθείς πως είσαι στο κέντρο του κόσμου με άπειρες επιλογές για να γεμίσεις τον χρόνο σου!
Καταδυτικά το νησάκι ήταν συμπαθητικό αλλά όχι αυτό που είχαμε ακούσει, δηλαδή τοπ προορισμός. Υπήρχαν κοράλια, αρκετά είδη τροπικών ψαριών, αρκετά καλή ορατότητα αλλά δυστυχώς τα σημάδια της οικολογικής καταστροφής λόγω αύξησης της θερμοκρασίας, ήταν έντονα: τα σκληρά κοράλια έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε τεράστιους άμορφους όγκους πέτρας ενώ τα μαλακά κοράλια φαίνονται καχεκτικά και μαραμένα. Η βιοποικιλία ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών ήταν σημαντικά περιορισμένη (δεν υπήρχε ιδιαίτερη μικροζωή αλλά ούτε μεγάλα πελαγικά) αν και υπήρχαν σημεία που ήταν αρκετά καλά διατηρημένα.
Το τρομαχτικό ήταν πως σε καμία-μα καμία -παραλία δεν μπορούσες να δεις το χρώμα της άμμου, από τους τεράστιους σωρούς νεκρών κοραλιών που ήταν συσσορευμένα!
Επίσης κάτι άλλο ενδιαφέρον ήταν το γεγονός πως τα αυτοκίνητα (όλα τύπου αγροτικό με καρότσα), τα αφήναμε όλοι ανοιχτά, ξεκλείδωτα και με κατεβασμένα τζάμια, προκειμένου να δείξουμε στους επίδοξους ’’βουτηχτάδες’’ οτι δεν έχουμε κάτι πολύτιμο να μας πάρουν!
Τις ώρες που δεν βρισκόμασταν στον βυθό, είχαμε την επιλογή να δούμε την φύση του νησιού: τεράστιες εκτάσεις καλυμένες με ψηλούς κάκτους και απόκρυμνους βράχους αλλά και ελεύθερους παπαγάλους να πετάνε ανάμεσα μας! Αλυκές με λευκούς λόφους δίπλα στις υπέροχες παραλίες και τεράστιους πελεκάνους να βολτάρουν πέρα-δώθε. Μίκρες λίμνες με μακρόβια βλάστηση αλλά και εκτροφείο γαϊδουριών με τμήμα που στέγαζε χελώνες, σαύρες και ιγκουάνα. Τέλος υπήρχε μια περιοχή με σκαλισμένα σχέδια και γραφή Ινδιάνων πάνω στον βράχο σε ένα περιβάλλον που μόνο στις ταινίες είχα ξαναδεί...
Και επειδή η φύση είναι καλή μόνο όταν έχεις γεμάτο στομάχι...υπήρχαν σε πολλά σημεία εστιές που μπορούσες να κάνεις BBQ χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα (γιατί καλή η ρομαντζάδα, αλλά και το κοψίδι επίσης...)
Μια εβδομάδα μετά, ξανα ανεβήκαμε στο 8θέσιο Dividivi και μεταφερθήκαμε στο περισσότερο κοσμοπολίτικο Curacao για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο των διακοπών μας.
Περισσότερη βαβούρα, περισσότερη νυχτερινή ζωή, περισσότερες επιλογές αλλά όχι τόσο ’’ζεστό’’ όσο το Bonaire...
Στο Curacao οι βουτιές ήταν πάντα με σκάφος και με συνοδό αλλά ο βυθός ήταν πανομοιότυπος με αυτόν του Bonaire, χωρίς κάτι το εξαιρετικό (εκτός από ένα eagle ray και έναν ξέμπαρκο, ταλαίπωρο καρχαρία ο οποίος είχε κουρνιάσει κάτω από μια εσοχή...).
Εδώ η καλύτερη επιλογή ήταν βόλτα στην υπέροχα χρωματιστή πρωτεύουσα Willemstad. Τα εντυπωσιακά χρώματα των κτιρίων οφείλονται σε έναν παλιό κυβερνήτη της πόλης που βλέποντας μονότονα, αδιάφορα, άσπρα κτίρια, και λίγο πριν πάθει κατάθλιψη, διέταξε να δώσουν χρώμα στην πόλη, πετυχαίνοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα.
Εντυπωσιακή είναι η πλωτή γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του λιμανιού, και που ανά διαστήματα τραβιέται για να αφήσει κάποιο μεγάλο καράβι να περάσει.
Τοπ στιγμή: Σούρουπο, με blue Curacao (ή ότι άλλο αλκοολούχο και μη...) στην προκυμαία με τα μπαράκια να χαζεύεις τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός και τα οποία συγκινούν ακόμη και τον πιο πεζό άνθρωπο όπως εμένα...
Επίσης στο Curacao είχαμε την ευκαιρία να νοικιάσουμε αυτοκινητάκια baggies και να διασχίσουμε όλο το νησί, βλέποντας όμορφες σπηλιές, φυτίες Αλόης, πάρκα στρουθοκαμήλων και αγριογούρουνων. Υπήρχε δυνατότητα ενοικιάσης ελικόπτερου καθώς και κανό.
Γενικό συμπέρασμα: Αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, για όσους προτιμούν εναλλακτικές ιδέες τουρισμού. Στους δύτες θα σύστηνα, αν έχουν πάει προς Ασία για βουτιές να το ξεχάσουν, αλλά αν δεν έχουν βγει εκτός Ελλάδας, σίγουρα θα τους συναρπάσει!
Φωτογραφίες εδώ: Ολλανδικές Αντίλλες - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories
