Γερμανία Δανία Νορβηγία Ουγγαρία Σουηδία Τσεχική Δημοκρατία Inter-Rail 1982. Γυρνώ πίσω 35 χρόνια

[travelbreak]

19/4/1982 (07:00)

Μόλις φύγαμε από το Μπόντεν της Σουηδίας και τραβάμε για το Νάρβικ που είναι στη Νορβηγία. Έχομε ακόμα επτά ώρες δρόμο. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη. Παντού βέβαια κυριαρχεί το άσπρο από τα χιόνια. Είναι φανερό όμως ότι το χιόνι υποχωρεί του «καλοκαιριού» ερχόμενου. Τα νερά λιμνάζουν στις κοιλότητες του εδάφους και εγώ δεν ξέρω τι θα γίνουν τελικά. Οι πιο πολλές λίμνες είναι μισοπαγωμένες ενώ υπάρχουν και λίμνες εντελώς παγωμένες. Σου λέω: το θέαμα είναι ωραίο!

Παντού λοιπόν στη γη υπάρχουν δέντρα και χιόνια, και μερικά σπίτια που και που. Και ένα τρένο που τα διασχίζει όλα αυτά και τραβά στο βορρά. Σε δυο ώρες θα έχομε φτάσει στο βόρειο πολικό, που έκατσε ο Γιώργος και μου εξηγούσε τι είναι.

Μέχρι τότε από αστρονομία είχα μεσάνυχτα. Όμως μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια (χάρη στο Γιώργο) έγινα φανατικός αναγνώστης βιβλίων και περιοδικών του είδους.

Από την Ουψάλα ως τώρα έχομε αλλάξει τρία τρένα. Μάλιστα στο δεύτερο αναγκαστήκαμε και πληρώσαμε 35 κορώνες για να πάρομε κρεβάτι και να περάσομε τη νύχτα μας. Τώρα φυσικά οι νύχτες είναι μικρές, 6, 7 ώρες.

Είχαμε πλάκα σε αυτό το τρένο, που μπήκαμε στην Ουψάλα. Καθίσαμε σε ένα κάθισμα ο καθένας αρχικά. Μετά από κάποιο σταθμό μας είπαν να μετακινηθούμε σε άλλο βαγόνι, γιατί εκείνο στο οποίο βρισκόμασταν θα αποσυρόταν, αφού πλέον δεν υπήρχε τόσος κόσμος να ταξιδεύει βόρεια. Αυτό ξανάγινε κάμποσες φορές, μέχρι που τα μόνα διαθέσιμα καθίσματα ήταν στο εστιατόριο. Το οποίο μάλιστα θα έκλεινε ή δε ξέρω τι, και μας υποχρέωσαν να πάρομε κρεβάτι. Γι αυτό και πληρώσαμε τις 35 κορώνες.


Θυμάμαι ότι λίγο μετά τις δέκα που πήγαμε για ύπνο το φως ήταν δυνατό έξω. Κοιμηθήκαμε στις κουκέτες και κάποια στιγμή ξυπνώ και βλέπω έξω φως. Επειδή δεν φορούσα ρολόι δεν ήξερα την ώρα, αλλά αφού είχε ξημερώσει σηκώθηκα να κάνω τον καφέ μου. Βγαίνω στο διάδρομο να τον πιω και περνώντας ένας υπάλληλος του τρένου, μου λέει ότι η ώρα ήταν κάπου δύο ή δύο και μισή (άντε τρεις αν δε θυμάμαι τόσο καλά). Έπαθα σοκ: είχαμε ανέβει τόσο βόρεια που το σκοτάδι διαρκούσε ελάχιστες ώρες.


Κοιτάζοντας τώρα στο ίντερνετ, βλέπω ότι στο Μπόντεν της Σουηδίας στις 19 Απριλίου ο ήλιος ανατέλλει στις 4:38 και δύει στις 20:29. Το λυκόφως όμως τόσο ψηλά διαρκεί πολλές ώρες. Συγκεκριμένα το ναυτικό λυκόφως (Nautical twilight) αρχίζει από τις 01:40 ενώ το πολιτικό (Civil twilight) στις 03:35. Ενώ το ναυτικό λυκόφως τελειώνει στις 23:36 και το πολιτικό στις 21:34. Το ναυτικό λυκόφως υπάρχει όταν ο ήλιος είναι 0 ως 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα και το πολιτικό όταν ο ήλιος είναι κάτω από τον ορίζοντα από 0 ως 6 μοίρες. Άρα καλά θυμάμαι.

19/4/1982 (11:00)

Τώρα είμαστε στην Κιρούνα, δηλαδή περάσαμε τον βόρειο πολικό κύκλο και σε τρεις ώρες θα είμαστε στο Νάρβικ. Η Κιρούνα είναι μεγαλούτσικη πόλη. Πως διάολο αντέχουν οι άνθρωποι και ζουν σ’ αυτήν; Και πως περνάνε τον καιρό τους το χειμώνα; Κι όταν λέω χειμώνα, εννοώ 9 με 10 μήνες το χρόνο. Παίζοντας χιονοπόλεμο και κάνοντας σκι;

Τώρα τα δάση έχουν αραιώσει. Έλατα, κυπαρίσσια, δεν ξέρω τι ήτανε, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τώρα πια. Ίσως είναι από το πολικό κρύο, που λένε, και από εδώ και πάνω δεν έχει τέτοια.

Πολύ ώρα να καθίσομε στο Νάρβικ δεν έχομε σκοπό. Λίγο να στείλομε μερικές κάρτες, να αγοράσομε τίποτα να φάμε και μετά να φύγομε. Μάλλον θα κατέβομε νότια μέσω Νορβηγίας. Από το Νάρβικ θα πάρομε λεωφορείο και μετά από 150-200 χιλιόμετρα θα συναντήσομε τρένο να το πάρομε, χρησιμοποιώντας το inter rail. Μπορεί να δούμε και τα περίφημα Σκανδιναβικά φιόρδ. Έτσι, αν όλα πάνε καλά, αύριο το απόγευμα θα είμαστε στο Όσλο. Πριν από 15 μέρες ακριβώς ήμασταν στην Αθήνα. Διαβάζαμε ή μάλλον κάναμε σχέδια στις ανυψωτικές μηχανές.

20/4/1982 (07:00)

Η ιδέα να ανέβομε τόσο ψηλά ήταν αρκετά καλή. Άξιζε και τον κόπο και τα λεφτά. Το θέαμα ήταν (και συνεχίζεται ακόμα να είναι) από τα λίγα που έχω δει. Τώρα αν και έχει ομίχλη, θα σταματήσω να γράφω για να βλέπω έξω από το τρένο ό,τι μπορώ.

Καταπληκτικές εικόνες από το τρένο. Αρχικά με τις μισοπαγωμένες λίμνες της Σουηδίας και αργότερα το φιόρδ του Νάρβικ. Κρίμα που δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή!


Εδώ δεν τα έχω γράψει με σαφήνεια τα μέρη που περάσαμε. Στο Νάρβικ μείναμε λίγες ώρες και φύγαμε γιατί τα πάντα μας φάνηκαν πανάκριβα και νομίζω κάποιος που αλλάξαμε δολάρια μας τα πούλησε σε άσχημη για μας ισοτιμία. Μπήκαμε λοιπόν στο πούλμαν και πήγαμε στον πιο κοντινό σταθμό τρένου που όπως διαπιστώνω τώρα στο διαδίκτυο είναι στην πόλη Φάουσκε (Fauske). Απέχει 250 χιλιόμετρα από το Νάρβικ και ακολουθώντας τον Ε6 πράγματι μπαίνεις δυο φορές σε πλοίο για να διασχίσεις δυο φιόρδ.

20/4/1982 (13:00)

Τελικά αυτό το ταξίδι έχει πολλά απρόοπτα και ωραία. Κατά τις 9 το πρωί φτάσαμε σε μια πόλη, το Τροντχάιμ. Είχαμε σκοπό να αλλάξομε τρένο και να πάμε μέχρι το απόγευμα στο Όσλο. Μπήκαμε λοιπόν στο τρένο, αλλά εγώ έλεγα στο Γιώργο να μείνομε στην πόλη αυτή, γιατί ο καιρός ήταν πολύ ωραίος και έβλεπα κάτι πανέμορφα δάση τριγύρω και ήθελα να πάω. Εκείνος όμως δεν ήθελε. Τελικά επειδή το τρένο θα είχε καθυστέρηση αποφάσισε και αυτός να μείνομε, και έτσι τώρα την βρίσκομε σε ένα δάσος έξω από την πόλη.

Η πόλη δεν είναι καθόλου ωραία, τουλάχιστον στο κέντρο της που πήγα, αλλά εδώ νιώθω περίφημα. Θα φύγομε το βράδυ από εδώ και αύριο το πρωί θα βρισκόμαστε στο Όσλο.

Τώρα θα ήθελα να πω μερικά λόγια για τα μέρη που είδα στη Νορβηγία τις 24 ώρες που είμαι σε αυτήν. Ίσως είδαμε την πιο ωραία μεριά αυτής της χώρας σε μια πολύ καλή εποχή. Αν είχαμε δει και τον ήλιο του μεσονυχτίου, τότε ίσως θα τα είχαμε δει όλα. Τα φιόρδ είναι φοβερά σε ομορφιά. Τα είδαμε πολύ καλά γιατί από το Νάρβικ πήραμε λεωφορείο (δεν είχε τρένο) χτες το απόγευμα στις 4:30 και μετά από έξι ώρες ταξίδι φτάσαμε στον πρώτο σταθμό τρένου.

Το πούλμαν συνήθως πήγαινε παραλιακά και μάλιστα δυο φορές μπήκε σε καραβάκι, για να περάσει σε ευθεία το φιόρδ για να μην κάνει γύρο. Αυτά τα φιόρδ είναι φανταστικά. Μερικές γωνιές τους ήταν παγωμένες, αλλά έβλεπες ότι ο πάγος σιγά-σιγά έλιωνε. Και η ξηρά γεμάτη χιόνια και καταπράσινα δάση. Ήταν το κάτι άλλο, δεν μπορεί να περιγραφεί.

Σε όλη τη διαδρομή με το πούλμαν εκτός από τα υπέροχα τοπία που κοιτούσαμε, γελούσαμε με τον οδηγό. Μας θύμιζε πολύ τον Αθανάσιο (Θανασάκη) Κανελλόπουλο (πρώην υπουργό), οπότε Θανασάκη τον ανεβάζαμε Θανασάκη τον κατεβάζαμε.

Εν τω μεταξύ τα βλέπαμε όλα άνετα, γιατί εδώ αργεί να νυχτώσει. Μετά τις δέκα πια δεν μπορούσες να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα γύρω σου, αλλά αυτά που είχαμε δει ήταν αρκετά για να πάρομε μια καλή γεύση.

Πάντως στο Νάρβικ (όπου μείναμε περίπου τρεις ώρες) δεν συναντήσαμε και πολύ κρύο. Υπολογίζω τη θερμοκρασία γύρω στους 0oC. Οι ακτές την Νορβηγίας έχουν, έστω και τόσο ψηλά σε γεωγραφικό πλάτος, αρκετά χωριά και πόλεις. Φταίει που είναι δίπλα η θάλασσα και εκτός των άλλων διατηρεί κάποια ψηλότερη θερμοκρασία από την ηπειρωτική χώρα. Για παράδειγμα, τα μέρη της βόρειας Σουηδίας που περάσαμε είχαν λιγότερα σπίτια και βέβαια περισσότερο χιόνι.

Εδώ στο δασάκι που κάθομαι (και δίπλα κοιμάται ο Γιώργος) όπως είπα είναι πολύ ωραία. Το πιο ωραίο ίσως είναι τα ρυακάκια που είναι τριγύρω μας και δημιουργούνται από το χιόνι που λιώνει. Εγώ μετακινούμαι που και που, ακολουθώντας τις ακτίνες του ήλιου ώστε να μη βρίσκομαι ποτέ σε σκιά. Ούτως ή άλλως πάντως δεν κάνει κρύο. Τώρα θα την αράξω κάπου και ίσως κοιμηθώ.

20/4/1982 (20:00)

Έριξα λοιπόν κάτι πολύ σπέσιαλ ύπνους το μεσημέρι. Άραξα δίπλα στα δέντρα, μα κάτω από τον ήλιο σταθερά, και θα κοιμήθηκα πιο πολύ από δυο ώρες. Και δεν θα ξυπνούσα αν δεν έκανε τόσο πολύ ζέστη. Είχε στα χόρτα πάνω στα οποία κοιμόμουν κάτι περίεργα μυρμήγκια, μα δε με ένοιαζε. Μετά που σηκώθηκα έκανα την τουαλέτα μου κάτω από τα δέντρα, κάπνισα μερικά τσιγάρα και ξύπνησα το Γιώργο πετώντας του χιόνι. Πήγαμε και μια βόλτα λίγο πιο πάνω στο βουνό και τώρα ήρθαμε στο σταθμό. Θα φύγομε με το τρένο των 22:30.

Η Νορβηγία είναι αρκετά ακριβή χώρα. Μας έρχεται η μια κορώνα της πάνω από 11,5 δραχμές. Οι καρτ ποστάλ είναι πολύ ακριβές. Η μία κάνει δύο κορώνες. Και στη Σουηδία τόσο είχαν περίπου. Και στην Ελλάδα οι πιο ακριβές κάνουν 5 δραχμές. Στη Νορβηγία είναι πιο ακριβά τα πάντα. Ακόμη και στον καμπινέ να μπεις πληρώνεις μία ή δύο κορώνες, ανάλογα με την περίπτωση. Πάντως εμείς δεν πληρώσαμε ακόμα γι αυτό. Πάμε στα τρένα και στα πάρκα. Όπου βρούμε γενικά. Και το ευχαριστιόμαστε κιόλας.

Παρ’ όλες όμως τις ακρίβειες, εμείς τρώμε καλά. Σήμερα μάλιστα σκεφτόμασταν ότι σε αυτό το ταξίδι το έχομε παρακάνει. Δίνομε κάθε μέρα γύρω στα 2 με 2,5 κατοστάρικα. Φυσικά τρώμε φτηνά πράγματα. Όπως ξανάπα τρώμε γάλα, ψωμί και γιαούρτι. Πότε-πότε και σαλάμι, ενώ σπανιότερα τυρί.

21/4/1982 (13:00)

Όσλο: Τώρα φεύγει το τρένο από το Όσλο. Πρέπει να είναι ωραία πόλη, μα δυστυχώς δε θα τη δούμε. Γι αυτό φταίνε τα οικονομικά μας. Το Youth Hostel ήθελε γύρω στις 60 κορώνες τη βραδιά κι εμείς δεν τα δίναμε. Έτσι φύγαμε. Όπως βλέπω τώρα την πόλη μέσα από το τρένο που φεύγομε, έχει φανταστικά μέρη για να κάνεις βόλτα: θάλασσα, νησάκια, ωραία σπίτια, ό,τι θέλεις. Τώρα κουνά το τρένο και δε μου είναι εύκολο να γράφω.

21/4/1982 (21:00)

Γκέτεμποργκ: τελικά φτάσαμε σε αυτή την πόλη. Και λέω τελικά γιατί πριν φύγομε για το ταξίδι έλεγα στα παιδιά ότι θα πήγαινα 3, 4 μέρες στο Γκέτεμποργκ που έχω 2, 3 φίλους. Δεν ξέρω αν έχω ξαναγράψει εδώ γι αυτούς. Είχα γνωρίσει πέρσι το καλοκαίρι στην Αντίπαρο δυο αδέρφια (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) από δω και κάναμε κάμποσες μέρες παρέα. Μετά αλληλογραφούσαμε κατά διαστήματα και όλο μου έλεγαν να τους επισκεφτώ. Μια λοιπόν και ήρθα στη Σουηδία θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην τους έβλεπα. Πάντως ακόμα δεν τους πήρα τηλέφωνο γιατί ήρθα να τακτοποιηθώ με το Γιώργο σε ένα Youth Hostel της πόλης. Βέβαια θα μου έλεγαν να πάω να μείνω σ’ αυτούς, μα εγώ δε γουστάρω. Θα τους τηλεφωνήσω αργότερα και ίσως πάω αύριο από εκεί. Αυτό θα εξαρτηθεί από το αν θα μπορούν να φιλοξενήσουν και το Γιώργο ή αν ο Γιώργος φύγει για το Λουντ αύριο πάλι. Ας είναι όμως.

Μα πολύ αισιόδοξος ήμουν! Σιγά μη με φιλοξενούσαν! Και δεν ήξερα πώς να τους πω και για το Γιώργο! Με έγραψαν κανονικά. Ούτε ένα καφέ δεν ήπιαμε.

Στο Γκέτεμποργκ φτάσαμε στις έξι το απόγευμα. Ήρθαμε κατ’ ευθείαν εδώ (στο Youth Hostel) και μάλιστα το εισιτήριο για το λεωφορείο ήταν 5 κορώνες. Πολύ-πολύ ακριβό. Ήδη από τη Δανία πάντα υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε εισιτήριο, γιατί στις Σκανδιναβικές χώρες έχουν καλό σύστημα. Πάντως δε χρησιμοποιούμε συχνά τις αστικές συγκοινωνίες. Για παράδειγμα στη Στοκχόλμη δεν μπήκαμε καθόλου, στο Μάλμοε μόνο δύο φορές, κλπ. Τώρα είμαι πολύ κουρασμένος, έκανα ένα μπάνιο, που είχα 3, 4 μέρες να κάνω. Δεν πρόκειται απόψε να βγω καθόλου έξω. Θα πάω να τηλεφωνήσω στην Ελίζαμπεθ, θα αγοράσω και μερικές κάρτες για να τις γράψω απόψε και να τις στείλω αύριο. Έτσι μετά από μια δυο ώρες θα πέφτω για ύπνο.

Ο καλός καιρός στη Σκανδιναβία συνεχίζεται. Αν είναι έτσι εδώ ο Απρίλης δεν είναι και άσχημα. Μόνο στο Νάρβικ είχε συννεφιά. Πάντα λιακάδα έχομε και δε φυσά σχεδόν καθόλου. Το Youth Hostel που ήρθαμε είναι έξω από την πόλη αρκετά. Μένουμε σε δίκλινο δωμάτιο, και αυτό βέβαια είναι πολύ καλό. Πληρώνουμε από 41 κορώνες και ασφαλώς δεν έχει πρωινό. Εδώ στη Σουηδία αν θες πρωινό το πληρώνεις εξτρά γύρω στις 15 με 20 κορώνες.

22/4/1982 (23:00)

Καλή πόλη φαίνεται το Γκέτεμποργκ. Πρέπει να είναι και αρκετά μεγάλη. Όμως δεν κατάφερα να δω τους φίλους μου εδώ. Την κοπέλα τη βρήκα στο τηλέφωνο το πρωί μα μου έλεγε ότι είναι μισοάρρωστη και τέτοια και κατάλαβα ότι το έλεγε για να μην πάω να μείνω (ενώ δεν τόχα σκοπό) στο σπίτι της. Πήρα τηλέφωνο και το Ρούντη στο χωριό που μένει, αλλά τρεις φορές έλειπε. Μα τώρα πάω για ύπνο και αύριο θα γράψω για τις σημερινές ιστορίες που έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

23/4/1982 (22:30)

Κοπεγχάγη: τώρα είμαστε στην Κοπεγχάγη περιμένοντας να πάει 11:45 για να πάρουμε το τραίνο και αύριο το πρωί να βρισκόμαστε στο Αννόβερο της Γερμανίας και από εκεί να πάμε στο Βερολίνο. Εδώ ήρθαμε στις 5:30 το απόγευμα.

Τώρα να γράψω μια ιστορία από το Όσλο που δεν έγραψα τις προηγούμενες μέρες. Πηγαίνοντας λοιπόν στο Όσλο από τον Τροντχάιμ με το τρένο, ο Γιώργος ψέκασε (=έκανε καμάκι) μία Νορβηγίδα (μέσα στο τρένο). Όταν φτάσαμε στο Όσλο, εγώ θα καθόμουν 5, 6 ώρες και μετά θα έφευγα (γιατί το κατάλυμα ήταν πανάκριβο). Ο Γιώργος ήθελε να πάει με το κορίτσι, μήπως και γινόταν τίποτα. Αποχαιρετιστήκαμε λοιπόν και λέγαμε ότι μάλλον θα συναντιόμασταν στο Γκέτεμποργκ.

Εγώ πήγα στις πληροφορίες και μετά τριγυρνούσα για λίγο στο σταθμό. Ξαναβρίσκω το Γιώργο τυχαία λίγο αργότερα. Είχε χωρίσει οριστικά με την Νορβηγίδα και περίμενε εκεί μήπως και τυχαία με συναντήσει. Έτσι μετά από ένα δεύτερο χωρισμό (μετά του Λουντ), πιο σύντομο όμως, ξανασμίξαμε με το Γιώργο.

Νομίζω θυμάμαι καλά ορισμένες λεπτομέρειες από αυτό το περιστατικό. Στο τρένο για το Όσλο ο Γιώργος πλεύρισε την κοπέλα αυτή. Απλά πιάσανε την κουβέντα, αλλά εκείνη θα ήταν πολύ ζεστή. Όταν φτάσαμε στο σταθμό είτε ο Γιώργος τη ρώτησε είτε αυτή του πρότεινε και θα πήγαινε να μείνει στο σπίτι της. Όλο χαρά ο Γιώργος με αποχαιρέτησε, πήρε τα πράγματά του και έφυγε με την κοπέλα. Φαντάζομαι καλού κακού θα κράτησε το τηλέφωνο των Youth Hostel του Όσλο και του Γκέτεμποργκ. Εγώ είχα σκοπό να μείνω στο Youth Hostel στο Όσλο, όμως ήταν ακριβό. Έτσι άφησα τα μπαγκάζια μου σε μια θυρίδα μέχρι να φύγει το επόμενο τρένο για Γκέτεμποργκ και έκανα βόλτα εκεί γύρω να δω λίγο την πόλη. Μετά από ώρα, που επέστρεψα για την αναχώρησή μου, πέτυχα το Γιώργο να με ψάχνει. Ήξερε ότι δε θα έμενα στην πόλη, και κατάλαβε ότι θα ήμουν έτοιμος να φύγω. Αλλά και εκείνος δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει παρά να συνεχίσει για το Γκέτεμποργκ.

Με την κοπέλα η δουλειά χάλασε ευτυχώς πολύ νωρίς: όπως πήγαιναν στο σπίτι της εκείνη του αποκαλύπτει ότι μένει με τον φίλο της! Τόσο απλά! Και δεν είχε πρόβλημα να φιλοξενήσει και ένα Έλληνα που της έκανε καμάκι στο τρένο.

Στο Γκέτεμποργκ που μείναμε ήμασταν οι δυο μας σε ένα δωμάτιο με δύο μόνο κρεβάτια. Την πρώτη βραδιά όλα καλά, αλλά το πρωί ο Γιώργος σκέφτηκε να κάνει το εξής κόλπο: είπε στη ρεσεψιόν ότι θα έφευγε το επόμενο βράδυ, ενώ εγώ είπα ότι θα μείνω. Δεν είχε σκοπό όμως να φύγει. Κάνανε το πρωί μία βόλτα στην πόλη και το μεσημέρι εγώ πήγα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ. Τον ξανασυνάντησα το απόγευμα στην πόλη που είχαμε δώσει ραντεβού. Είχαμε σκοπό να ξαναγυρίσουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο και να έμπαινε κρυφά μέσα ο Γιώργος. Θα έμενε στο δωμάτιο χωρίς βέβαια να πληρώσει. Πάμε λοιπόν το βράδυ πίσω, αλλά με λύπη μου βλέπω ότι το άλλο κρεβάτι του δωματίου μας ήταν πιασμένο από ένα Σκωτσέζο. Έτσι το κόλπο πήγε χαράμι. Ο Γιώργος αναγκάστηκε να πληρώσει κανονικά κρεβάτι και πήγε τζάμπα η ταλαιπωρία. Φυσικά έμεινε σε άλλο δωμάτιο.

Εγώ στο Γκέτεμποργκ τηλεφώνησα τρεις φορές στον Ρούντη, μα δεν τον βρήκα και έτσι έφυγα σήμερα από εδώ χωρίς να δω ούτε αυτόν ούτε την αδερφή του.

Η βόλτα που κάναμε με το Γιώργο χτες το απόγευμα στην πόλη ήταν πολύ καλή. Πήγαμε σε ένα ωραίο πάρκο και εγώ το ευχαριστήθηκα.

Τώρα στη Κοπεγχάγη που ήρθαμε, είχαμε χρόνο και κάναμε μια βόλτα μέχρι τη συνοικία Χριστιάνα. Εκεί έχουν καταληφθεί ένα σωρό σπίτια τώρα και χρόνια από νέους. Εκεί ζουν εντελώς ελεύθεροι. Εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια, αλλά ορισμένα από αυτά που είδα σήμερα, δεν μου γέμισαν το μάτι. Και ο κύριος λόγος είναι το πολύ χασίσι, και δεν ξέρω τι άλλα ναρκωτικά κυκλοφορούν εκεί μέσα, που παίρνει ο κόσμος. Μπήκαμε σε μια μπυραρία και με το που μπαίνεις βλέπεις ένα σωρό νέους να πουλούν «μαύρο». Οι πιο πολλοί εκεί μέσα ασχολούνται με το να φτιάχνουν τα τσιγάρα τους.

Εδώ τα γράφω σχετικά καλά για τη Χριστιάνα. Εκείνο όμως που μου έχει μείνει είναι μια άσχημη ανάμνηση. Πήγαμε να μπούμε στην μπυραρία και πριν την είσοδο έβλεπες δεξιά και αριστερά δυο σειρές από τύπους να κρατάνε τη μαύρη σα σοκολάτα και να είναι έτοιμοι να σου ξύσουν αν ήθελες να αγοράσεις. Εμείς προχωρήσαμε και καθίσαμε σε ένα τραπέζι να πιούμε μια μπύρα. Νομίζω ότι ήταν λίγο βρώμικο το μέρος. Δεν είχα συνηθίσει τότε τα ζώα στα μαγαζιά και ήταν ένα μεγάλο σκυλί που μου ήταν ενοχλητικό. Εκείνο που με απογοήτευσε τελείως ήταν μια κοπέλα που είδα έξω να κατεβάζει τα ρούχα της και να κατουρά σε κοινή θέα.

Σε λίγο λοιπόν φεύγουμε για το Αννόβερο, και μετά λέμε να πάμε για μία, δύο μέρες στο Βερολίνο. Aπό εκεί και πέρα δεν ξέρω καθόλου τι θα κάνουμε και που θα πάμε. Νομίζω όμως ότι αν υπάρχει τρένο από εκεί για την Πράγα θα το πάρουμε να πάμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KIKI]

Αλλο ενα ωραίο οδοιπορικό !
Τι μου θυμίζεις . Το συνάλλαγμα (μέχρι 1981 που θυμάμαι σιγουρα )ηταν 300 δολλάρια ,εκτος που δεν εφταναν , ηταν και για όλο το χρόνο !
Αντε να ηθελες να πας και άλλο ταξίδι μέσα στη χρονιά ..
Τι αντοχές είχαμε τότε , θυμάμαι χρειαστηκε να επιστρεψω εκτακτα απο Μαδριτη και το εκανα χωρις σταση Μαδριτη - Μπαρι , μετα πλοιο 24 ωρες τότε μεχρι Πατρα και Πατρα -Αθηνα με το χειροτερο τραίνο ολου του ταξιδιου
Δεν θυμαμαι γιατί αλλά 82-85 που εκανα ιντερ ρεηλ , ποτέ δεν πηγα απο Γιουγκοσλαβια ,μόνο με πλοιο Πατρα - Ιταλία , το οποίο ηταν μεσα στην τιμή που είχαμε ήδη πληρώσει .

Να είσαι καλά να μας γραφεις , μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου και για τα παλιά και τα τωρινά σου ταξιδια . Δηλώνω φαν ....

 

[travelbreak]

Αλλο ενα ωραίο οδοιπορικό !
Τι μου θυμίζεις . Το συνάλλαγμα (μέχρι 1981 που θυμάμαι σιγουρα )ηταν 300 δολλάρια ,εκτος που δεν εφταναν , ηταν και για όλο το χρόνο !
Αντε να ηθελες να πας και άλλο ταξίδι μέσα στη χρονιά ..
Τι αντοχές είχαμε τότε , θυμάμαι χρειαστηκε να επιστρεψω εκτακτα απο Μαδριτη και το εκανα χωρις σταση Μαδριτη - Μπαρι , μετα πλοιο 24 ωρες τότε μεχρι Πατρα και Πατρα -Αθηνα με το χειροτερο τραίνο ολου του ταξιδιου
Δεν θυμαμαι γιατί αλλά 82-85 που εκανα ιντερ ρεηλ , ποτέ δεν πηγα απο Γιουγκοσλαβια ,μόνο με πλοιο Πατρα - Ιταλία , το οποίο ηταν μεσα στην τιμή που είχαμε ήδη πληρώσει .

Να είσαι καλά να μας γραφεις , μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου και για τα παλιά και τα τωρινά σου ταξιδια . Δηλώνω φαν ....

Χαίρομαι που σου αρέσει η ιστορία μου.
Και αντοχές είχαμε τότε και νομίζαμε ότι αυτό είναι καλοπέραση!
Από Ιταλία δεν πηγαίναμε γιατί μας ερχόταν πιο ακριβά, αφού ο προορισμός μας ήταν η κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Το πλοίο είχε νομίζω χρέωση το μισό εισιτήριο. Τρώγαμε τη Γιουγκοσλαβία και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε.
Στο τρίτο Inter rail που έκανα το 1984 προς Ισπανία και Πορτογαλία πήγαμε από Ιταλία. Αλλά και από εκεί δεν ήταν λίγη η ταλαιπωρία.

 

[travelbreak]

Η ιστορία συνεχίζεται. Μέρος δεύτερο.
Υπενθυμίζω ότι με πλάγια γράμματα είναι προσθήκες σημερινές, τα υπόλοιπα είναι από το ημερολόγιο που κρατούσα.

8 Απριλίου 1982, στις 10 το βράδυ

Βιέννη: δεν είδα ακόμα τίποτα από αυτή την πόλη, εκτός από αυτά που φαινόταν από το τρένο όταν ερχόμασταν, αλλά αυτά που είδα ήταν ωραία. Όταν λοιπόν φτάσαμε στη Βιέννη κατά τις οχτώ το βραδάκι, προσπαθήσαμε να τηλεφωνήσουμε από το σταθμό του τρένου σε κάποιο Youth hostel, αλλά δεν απαντούσαν. Εκείνη την ώρα ήρθε ένας γέρος (τότε τους εξηντάρηδες τους έλεγα γέρους!) και μας ρώτησε αγγλικά αν ψάχναμε για δωμάτια. Τον ρωτήσαμε το λόγο και μας είπε ότι νοικιάζει το σπίτι του. Τον ακολουθήσαμε κι εγώ δεν ξέρω που, αφού δεν είχαμε άλλη ευκολότερη λύση. Τελικά θα μείνουμε σε ένα σπίτι δικό του σε ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια και κουζίνα, τουαλέτα και διάφορα μαγειρικά σκεύη. Και αυτός ο ηλικιωμένος και η γυναίκα του είναι συμπαθητικοί και εδώ που ήρθαμε είναι πολύ άνετα με ωραία παλιά έπιπλα. Δίνουμε 100 σελίνια (το καθένα ισοδυναμεί με 3,85 δρχ) και θα μας δώσει και πρωινό. Μάλλον θα μείνομε και αύριο εδώ. Πιστεύω να προλάβουμε αύριο όλη μέρα να δούμε τη Βιέννη.

Ως τώρα έτρωγα συνήθως κονσέρβες (που κρατούσα από την Ελλάδα) και καθόλου δεν πείνασα. Μου έχουν μείνει και μερικές για αύριο.

9 Απριλίου 1982, στις μία το μεσημέρι

Βιέννη: τελικά είναι πολύ ωραία εδώ που ήρθαμε και μείναμε. Έχουμε πολλές ανέσεις και είναι σχετικά φτηνά. Αν δε βιαζόμασταν σ' αυτό το ταξίδι, εγώ θα πρότεινα στα παιδιά να μέναμε 5, 6 μέρες γιατί βέβαια σε 1, 2 μέρες δεν προλαβαίνεις να δεις και πολλά πράγματα από μία τέτοια πόλη.

Τις πρώτες 15-20 μέρες εδώ γράφω ότι βιαζόμασταν και τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα τέσσερις μέρες πριν τελειώσει το Inter-rail.

Σήμερα σηκωθήκαμε νωρίς και πήραμε το πρωινό μας στο σπίτι εδώ. Μετά κάνανε 3, 4 ώρες βόλτα εδώ γύρω στη γειτονιά. Είναι πολύ όμορφα. Είδα πολλά πράγματα άλλα δεν ξέρω πως τα λένε. Αυτό που κατάλαβα καλά είναι ο ζωολογικός κήπος, γιατί μπήκα μέσα δίνοντας 25 σελίνια.

Για ζωολογικός κήπος καλός πρέπει να είναι, μόνο που κάτι τέτοια πράγματα πρέπει να τα λένε «ζωολογικές φυλακές». Είμαι σίγουρος ότι οι φυλακισμένοι άνθρωποι νιώθουν λιγότερη θλίψη για τη θέση τους από αυτά τα ζώα. Για πολλούς λόγους: γιατί έχουν πιο μεγάλη ελευθερία κινήσεων (δύο ελέφαντες τους έχουν δεμένους με αλυσίδες στα δύο τους πόδια), γιατί οι άνθρωποι ξέρουν ότι κάποτε θα βγουν έξω (άσχετα αν και αυτό το έξω αποτελεί μια άλλη φυλακή άλλου είδους). Γιατί οι άνθρωποι σίγουρα μπορεί να σκέφτονται στη φυλακή, να διαβάζουν ή να εργάζονται. Οι άνθρωποι στις φυλακές μπορεί να κάνουν φιλίες και νέες γνωριμίες. Τέλος πάντων όμως. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και φάγαμε μεσημεριανό. Το απόγευμα θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ο καιρός πια δεν είναι και τόσο καλός. Έχει ήλιο αλλά κάνει πολύ κρύο.

9 Απριλίου 1982, στις 11 το βράδυ

Τελικά το μεσημέρι ρίξαμε όλοι μας κάτι σπέσιαλ ύπνους ως τις 16:30. Και τότε ξυπνήσαμε με το ζόρι γιατί έπρεπε κάποτε να αρχίσομε τη βόλτα στο κέντρο της Βιέννης.

Τριγυρίζαμε από τις πέντε ως τώρα. Είναι αρκετά ωραία πόλη. Έχει πολλά παλιά και εντυπωσιακά συγχρόνως κτήρια. Βαρεθήκαμε να περπατάμε. Και 6, 7 φορές πάντως πήραμε το μετρό ή το τραμ για πολύ κοντινές αποστάσεις. Όμως σε καμιά δεν πληρώσαμε. Αλίμονο και πληρώναμε. Θα μας έβγαινε ο πάτος (οικονομικά). Το εισιτήριο κοστίζει 10,5 σελίνια (40 δραχμές). Και στη Βουδαπέστη πάντως αν και ήταν φτηνό δεν πληρώναμε.

Πέρσι που είχαμε ξανάρθει Αυστρία πήγαινε 3,5 δρχ το σελίνι και τώρα σχεδόν τέσσερις.

Στη βόλτα μας είχαμε πολύ μεγάλη φάση. Όλη την ώρα γελούμε, κυρίως εγώ με το Στρατή.

Οι Βιεννέζες είναι πολύ ωραίες γκόμενες, αλλά ακόμα δεν κάναμε κανένα καμάκι. Τώρα μάλλον θα κοιμηθώ.

10/4/1982 (16:30)

Η περασμένη νύχτα ήταν λίγο επεισοδιακή. Εγώ ροχάλιζα και έτσι ο Γιώργος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ο Στρατής τα κατάφερε. Ξαφνικά λοιπόν ξυπνώ και βλέπω ότι ο Γιώργος από το διπλανό κρεβάτι μου είχε πετάξει ένα μαξιλάρι για να ξυπνήσω και να μη ροχαλίζω. Πιάνω και εγώ το ίδιο μαξιλάρι και του το ξαναπετώ λέγοντάς του, αν ξανά αρχίσω το ροχαλητό να μου το ξαναπετάξει. Μετά από λίγο είχαμε τα ίδια. Τελικά με ξύπνησε 3, 4 φορές. Πάντως στο τέλος κατάφερε και κοιμήθηκε. Και εγώ φυσικά.

Το πρωί πήραμε το πρωινό με τους δύο ηλικιωμένους, τους αποχαιρετήσαμε και φύγαμε. Είχαμε σκοπό από τη Βιέννη να πάμε στην Πράγα, μα το τρένο φεύγει στις 9.30 το βράδυ και θα φτάναμε εκεί τις 3, 4 τα ξημερώματα. Επειδή δεν θα είχαμε τι να κάνουμε, αποφασίσαμε να φύγουμε στις εφτά για να πάμε στο Αννόβερο με ένα ολονύκτιο τρένο και Πράγα να πάμε όταν θα γυρίζουμε από τη Σουηδία, να μην πάει χαμένη και η Visa. Από το Αννόβερο εν τω μεταξύ θα κοιτάξουμε να δούμε αν μπορούμε να πάμε στο Δυτικό Βερολίνο χωρίς να χρειαστούμε βίζα ανατολικής Γερμανίας και να ισχύει και το Inter-rail. Αν υπάρχουν αυτές οι δυο προϋποθέσεις μάλλον θα πάμε. Βέβαια μπορεί να υπάρξει και καμιά διαφορετική πρόταση, όπως ας πούμε να πάμε στο γυρισμό στο Βερολίνο και από εκεί αν είναι δυνατόν στην Πράγα. Πάντως γενικά σ’ αυτό το ταξίδι οι εναλλακτικές λύσεις είναι πάρα πολλές για κάθε περίπτωση και γι αυτό τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Από το πρωί στις 8:30 τριγυρίζαμε στην πόλη. Την πιο πολλή ώρα βέβαια με τα πόδια, αλλά αρκετή και με το μετρό και το τραμ. Είχε πάλι κρύο, αλλά όχι όσο χθες.

Οι κονσέρβες που είχα πάρει από την Ελλάδα σήμερα μας τελείωσαν. Τις φάγαμε σχεδόν στο δρόμο, κάτω από ένα δέντρο. Και φυσικά οι περίεργοι μας κοίταζαν με παράξενο βλέμμα, αλλά εμείς δε δίναμε σημασία.

Γενικά έχομε πολύ πλάκα στην παρέα. Δεν το περίμενα. Και αυτό οφείλεται κύρια στο Στρατή, που όμως αυτά που κάνει (ή τουλάχιστο τα περισσότερα) δεν τα κάνει για αστείο, μα εγώ τα παίρνω στην πλάκα και έτσι γελάμε τελικά όλοι μαζί.

Σήμερα πήγαμε στο Πράτερ. Δε νομίζω ότι είναι τίποτα το σπουδαίο, εκτός από ένα καλό και σίγουρα πανάκριβο Λούνα Παρκ. Μα και τι δεν είναι ακριβό στη Βιέννη; Ακόμα και τα κομπιουτεράκια και τα ρολόγια. Θα αγοράσω ένα ρολόι από τη Γερμανία στον αδερφό μου που μου το παράγγειλε.

Αν καθόμουν παραπάνω στη Βιέννη θα βαριόμουν. Και αυτό γιατί όταν δε διαθέτεις λεφτά για να τρως σε ένα εστιατόριο ή να κάθεσαι σε ένα μαγαζί να πιεις ένα καφέ, δε σου μένει τίποτε άλλο από το να κάνεις βόλτες στους δρόμους βλέποντας τα κτήρια, τις βιτρίνες και τους ανθρώπους. Και όταν τύχει και κάνει και κρύο, άστα να πάνε. Τότε δε σου κάνει όρεξη να κάνεις βόλτες συνέχεια.

Η Βιέννη είναι να έρθεις να κάτσεις το λιγότερο μια εβδομάδα, να χαλάσεις το λιγότερο 10 χιλιάδες δραχμές και να το ευχαριστηθείς. Εμείς με το να θέλομε να ξοδέψομε τόσο λίγα λεφτά, δεν είμαστε για πολλές μέρες, σε μια οποιαδήποτε ακριβή πόλη. Έτσι είναι ωραία το καλοκαίρι στις Κυκλάδες ή στην Κρήτη που το χαίρεσαι. Λίγο φαί και λίγο νερό να έχεις να πίνεις. Να μην έχεις το πρόβλημα πως θα περάσει η ώρα μερικές φορές. Κι ας μη βλέπεις πανύψηλες εκκλησίες, σιντριβάνια, πάρκα και αγάλματα. Καλά δεν τα λέω ρε Γιώργο; Όχι παίζομε.

Βέβαια χθες που έκανα για πρώτη φορά βόλτα στη Βιέννη την έβρισκα κάργα, παρ’ όλο το κρύο. Σήμερα όμως βαρέθηκα. Αν έκανε καλό καιρό θα την άραζα και σε κανένα παγκάκι ρίχνοντας κάτι ξεγυρισμένους ύπνους αλλά αυτά τα πράγματα τέτοια εποχή μόνο στην Ελλάδα γίνονται.

Τώρα κάθομαι στο σταθμό, απ’ όπου στις 7 θα φύγει το τρένο για Αννόβερο, γιατί βαριέμαι να τριγυρνώ στο κρύο και κύρια βλέποντας τα ίδια και τα ίδια. Είναι βέβαια και ο λόγος που έλεγα και πιο πριν: ότι θάθελα πότε-πότε να την αράζω για ένα καφέ, που λέει ο λόγος, κάπου. Και δεν έχω σελίνι για σελίνι πάνω μου. Ούτε να κατουρήσω δεν μπορώ γιατί και εκεί πρέπει να πληρώσεις. Και δεν είναι βέβαια τίποτα σπουδαίο να πάω να αλλάξω 5-6 δολάρια και να κάνω ό,τι γουστάρω, αλλά πρώτον βαριέμαι τώρα και δεύτερον αν το κάνω αυτό όποτε κάνω κέφι (εδώ είχα γράψει μια άλλη λέξη!) (και μου κάνει κέφι συχνά, (και εδώ)) θα έμενα σε λίγες μέρες χωρίς φράγκο στην τσέπη. Καλά είμαι λοιπόν εδώ που κάθομαι και τούτα δω πιο πολύ τα γράφω για να περνά η ώρα παρά γιατί θέλω να τα γράψω (γι αυτό γράφω και πολλές άχρηστες λεπτομέρειες). Τι φταίτε κι εσείς να τα διαβάζεται τώρα;

Ο Στρατής είναι εδώ δίπλα, που δεν κάνει πολύ κρύο, και λαγοκοιμάται, ενώ ο Γιώργος κάνει δωρεάν βόλτες με τα τραμ για να βλέπει την πόλη.

Σήμερα στο μετρό τα χρειαστήκαμε, γιατί ο ελεγκτής ήταν στο δίπλα βαγόνι (κάνοντας έλεγχο στα εισιτήρια) και εμείς ίσα-ίσα που προλάβαμε και κατεβήκαμε. Μετά αρχίσαμε και προσέχαμε περισσότερο μη μας έρθει κανείς τέτοιος ουρανοκατέβατος και μας τσιμπήσει (και εδώ άλλη λέξη ήταν, όπως και σε πολλά άλλα σημεία του γραπτού).

Με το γράψιμο η ώρα πήγε 5:30 και σε καμιά ώρα ακόμα θα ψάχνουμε για το Gleis μας. Σε μισή ώρα πρέπει να φανεί και ο Γιώργος, να μαζεύουμε τα πράγματά μας από τις θυρίδες που τα έχουμε βάλει.

Στην Αυστρία θυμάμαι και από πέρυσι που είχα έρθει, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σχεδόν παντού τους βλέπεις να πουλάνε εφημερίδες στους περαστικούς ανθρώπους που πάνε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο. Ε, όλοι αυτοί είναι ασιάτες ή Αιγύπτιοι. Δεν βλέπεις κανένα ξανθό. Εγώ πέρυσι που τους είχα δει, νόμιζα ότι πουλούσαν εφημερίδες κάποιου αραβικού κινήματος (Παλαιστίνιοι ή κάτι τέτοιο). Όμως τώρα διαπίστωσα ότι πουλάνε αυστριακές εφημερίδες και αυτή είναι η δουλειά τους σε τούτη τη χώρα.

Τώρα είπα για άραβες και θυμήθηκα ότι το μεσημέρι είδα μια διαδήλωση που μάλλον την έκαναν γενικά οι μουσουλμάνοι και απ’ ό,τι κατάλαβα τα παιδιά τα είχαν με τη Σοβιετική Ένωση. Ίσως να διαδήλωναν και για το Αφγανιστάν, που τότε οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να το φτιάξουν. Μετά πήγαν με τη σειρά τους οι Αμερικάνοι και το έκαναν σαν τα μούτρα τους. Πάντως όλοι αυτοί έκαναν αρκετά έντονη την παρουσία τους σε πολλούς δρόμους της πόλης. Εγώ τους υπολογίζω σε 1000 με 1500 το πολύ. Δεν είχαν όμως πυκνές γραμμές και φαινόταν περισσότεροι, ή τουλάχιστον έκαναν τόση φασαρία όση 5000 άτομα. Πως φαίνεται το φοιτηταριό της εποχής! Ξέραμε να υπολογίζομε τους διαδηλωτές με ακρίβεια.

Ο Γιώργος ήρθε τώρα και εγώ λέω να στρίψω κανένα τσιγάρο. Πήρα πάλι καπνό και χαρτάκια και στρίβω τσιγαράκια που τόσο μου αρέσουν! Έτσι (με το στρίψιμο) και η ώρα περνά και λιγότερο καπνίζω. Και φυσικά ευχαριστιέμαι πιο πολύ από τον άσσο σκέτο. Πάντως μερικές φορές τον άσσο σκέτο τον ευχαριστιέμαι φοβερά. Ίσως γι' αυτό δεν κόβω και το τσιγάρο.

11 Απριλίου 1982, τρεις το απόγευμα

Αμβούργο: να λοιπόν όπως έλεγα, όταν έχει κανείς (όχι βέβαια και ο καθένας) Inter-rail, δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το που θα πάει και πόσο θα καθίσει. Φτάσαμε που λες πρωί-πρωί στο Αννόβερο και ρωτήσαμε για το Βερολίνο. Μας είπαν ότι ναι μεν δε χρειάζεται βίζα, αλλά χρειάζεται εισιτήριο που μόνο να πας θέλει γύρω στα 30 μάρκα δηλαδή περίπου στις 800 δρχ. Έτσι αποφασίσαμε, στα γρήγορα, να μην πάμε σήμερα αλλά να το κοιτάξουμε και αυτό όπως και την Πράγα στο γυρισμό. Να δούμε δηλαδή πόσα χρήματα θα μας έχουν μείνει. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι καλύτερα θα ήταν να πηγαίναμε γιατί στο γυρισμό δεν βλέπω να υπάρχει όρεξη για τέτοια ταξίδια.

Η ουσία είναι ότι κατά τις 10 το πρωί βρεθήκαμε στο Αμβούργο και τώρα την έχουμε βολέψει σε ένα Youth Hostel, που όμως δεν μου αρέσει και πολύ. Δίνουμε 11,3 γερμανικά μάρκα το άτομο και έχει και πρωινό. Είναι κάπως έξω από το κέντρο της πόλης.

Σε λίγο θα ξυπνήσουν τα παιδιά να πάμε μια βόλτα στην πόλη, αν και γι' αυτό χρειάζεται πολύ θάρρος λόγω του κρύου. Το έχουμε νομίζω. Άλλωστε είναι απαραίτητο, γιατί στη Σουηδία που θα πάμε θα συναντήσουμε χειρότερα κρύα. Και τι θα κάνουμε; Μέσα θα καθόμαστε; Η πλάκα τώρα είναι ότι όταν σταματά το χιόνι βγάζει και ήλιο.

Οι άνθρωποι εδώ τώρα έχουν Πάσχα. Στην Ελλάδα έχουν Κυριακή των Βαΐων. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω από πουθενά (βιτρίνες κλπ) ότι έχουν εδώ Πάσχα. Πάντως στη Βουδαπέστη, και νομίζω και στη Βιέννη, θυμάμαι τα μαγαζιά που πουλούσαν κεράκια με κορδέλες και σοκολατένια αυγά.

Το Αμβούργο είναι η πιο βόρεια πόλη της γης που έχω πάει. Δεν μπορώ να πω αν είναι όμορφη ή όχι γιατί δεν την είδα. Θα σου πω το βράδυ που θα γυρίσω από την βόλτα. Τώρα θα κάτσω να γράψω μερικές κάρτες για να στείλω.

12 Απριλίου 1982, εννέα το βράδυ

Κοπεγχάγη: Μεγαλοβδομάδα αλλά εμείς εδώ δεν καταλαβαίνομε τέτοια πράγματα. Φτάσαμε πριν από τρεις ώρες περίπου στην πρωτεύουσα της Δανίας, μετά από 6ωρο ταξίδι από το Αμβούργο. Πρώτη φορά σε αυτή την εκδρομή που συναντήσαμε πολύ κόσμο στο τρένο. Δεν μας ήταν όμως καθόλου ενοχλητικό.

Για να φτάσομε στην Κοπεγχάγη το τρένο μπήκε για 40 περίπου λεπτά σε πλοίο, που είχε και αυτό ράγες. Εμείς βγήκαμε από το τρένο και κάναμε βόλτα στο πλοίο.

Κατά παράδοξο τρόπο εδώ στην Κοπεγχάγη ο καιρός είναι πολύ καλός (τουλάχιστον έτσι ήταν πριν από μια ώρα που ήμουν έξω για τελευταία φορά). Αν ήμουν βέβαια στην Ελλάδα θα έλεγα πως ήταν παλιόκαιρος, μα δεν ξεχνώ ότι είμαι στην Δανία. Και ο καιρός είναι κάπως παράξενος: όσο έχει σύννεφα ξεπαγιάζεις, αλλά μόλις σε δει ο ήλιος αμέσως νιώθεις μια δυνατή ζέστη, αρκεί να μη φυσά εκεί που είσαι. Βέβαια το να σε δει ο ήλιος δε συμβαίνει και τόσο συχνά.

Ήρθαμε σε ένα Youth Hostel που είναι κάπως φτηνό αλλά αν δεν έχεις σεντόνια πληρώνεις 180 δραχμές για να σου δώσουν κάτι χάρτινα πράγματα μιας χρήσης που σου τα προσφέρουν για σεντόνια. Εγώ ευτυχώς κρατούσα, μα τα άλλα παιδιά όχι και έτσι πλήρωσαν αυτά τα λεφτά. Εγώ πλήρωσα 260 δραχμές περίπου για το κρεβάτι, χωρίς να έχει πρωινό.

Το Youth Hostel είναι πολύ καλό. Την πόλη δεν την είδα σχεδόν καθόλου. Ελπίζω να κάτσομε αύριο να τη δούμε. Και λέω ελπίζω γιατί ο Γιώργος έχει τσατιστεί, κι εγώ δεν ξέρω για πιο συγκεκριμένο λόγο (ίσως για τα σεντόνια που πλήρωσε), και νομίζω θέλει να φύγει. Πάντως εγώ σκάφτομαι να κάτσω κι ας φύγει αυτός. Για να δω λίγο την πόλη, γιατί έχω ακούσει πολλά ωραία γι αυτήν. Και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον έτσι θα κάνω. Βέβαια έτσι θα χαλάσει η παρέα. Όμως με το Γιώργο ξέρω ότι αυτό μπορεί να γίνει κάθε στιγμή, και το ξέρει κι αυτός και δεν παρεξηγούμαστε. Το πολύ-πολύ να δώσουμε κάποιο ραντεβού μετά από λίγες μέρες και να συνεχίσομε μαζί. Ελπίζω όμως ότι τελικά δε θα φύγει.

Τελικά το Αμβούργο δεν είναι και πολύ όμορφη πόλη, τουλάχιστο αυτά που είδα, δε μου έκαναν εντύπωση. Χτες το απόγευμα κάναμε βόλτα στην πόλη παρ’ όλο το χιόνι που έριχνε. Είχαμε ντυθεί για καλά και δε μας ενοχλούσε και πολύ.

Τη βρίσκω πολύ με την παρέα, και σε αυτό φταίει ο Στρατής. Με όλους τους μελαχρινούς που συναντά στα ξενοδοχεία που μένουμε μιλά (αυτή τη στιγμή μιλά με ένα Ινδό). Τον τραβάνε πολύ οι ανατολίτες, ξέρει διάφορες γλώσσες και τα βγάζει πέρα με οποιονδήποτε. Εγώ όμως αναρωτιέμαι μήπως και η αιτία που όλο κουβεντιάζει με μελαχρινούς δεν είναι τόσο η πρόθεση του Στρατή, όσο η φάτσα του, ότι δηλαδή είναι και αυτός μελαχρινός. Οι ξανθοί, τόχω καταλάβει, δεν τους γουστάρουν τους νότιους. Γι αυτό και δεν μας πολυμιλούν. Ίσως και να το κάνουν επειδή είναι ψυχροί και ανάποδοι. Οι μελαχρινοί όμως μας πιάνουν κουβέντα με ικανοποίηση.

Σήμερα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αμβούργου πετύχαμε ένα Έλληνα μετανάστη και μας έπιασε την κουβέντα. Πιστεύω ότι έκανε βόλτες στο σταθμό για να μιλά με Έλληνες ταξιδιώτες και να μαθαίνει νέα. Δεκαπέντε χρόνια στη Γερμανία και δεν έχει μαζέψει, όπως έλεγε, κάμποσα λεφτά για να σηκωθεί να φύγει. Περιμένει να αυξηθεί η αποζημίωση για τους μετανάστες που εγκαταλείπουν τη Γερμανία για να γυρίσει πίσω. Έχει τέσσερα χρόνια να πάει στην Ελλάδα. Μου φάνηκε (και ήταν) πολύ απογοητευμένος από τη ζωή του στην ξένη χώρα. Στη δουλειά που είναι παίρνει γύρω στα 1000 μάρκα, που νομίζω δε θα του περισσεύει τίποτε από αυτά. Στην Ελλάδα να ήταν δε θα του έφταναν, φαντάσου στη Γερμανία. Αυτός πάντως πίστευε ότι με 20.000 δραχμές στην Ελλάδα θα καλοπέρναγε, εγώ του έλεγα όχι. Φύγαμε και τον αφήσαμε στην τύχη του.

Στο Αμβούργο κυκλοφορούσαμε με το μετρό. Φυσικά δεν πληρώναμε καθόλου μα είχαμε συνεχώς το φόβο. Από τότε που στη Βιέννη κινδυνέψαμε να πιαστούμε, φοβόμαστε και γι αυτό προσέχομε πολύ κάθε φορά που μπαίνομε στο τρένο. Αφού λέγαμε ότι καλύτερα θα ήταν να πληρώναμε εισιτήριο (τώρα βέβαια θα είχαμε 3, 4 κατοστάρικα λιγότερα) προκειμένου να μην έχομε αυτό το φόβο και το άγχος. Τώρα είναι αργά και δε σηκώνει να πάμε να δούμε την πόλη. Θα κάνω ένα μπάνιο και ίσως πάω για ύπνο.

Έκανα το μπάνιο και συνεχίζω να γράφω εδώ, μια και δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω. Νυστάζω βέβαια μα θα κάτσω λίγο ακόμη.

Νομίζω ότι μπορώ τώρα να κάνω λίγες συγκρίσεις τούτου του ταξιδιού με το περσινό. Σε τούτο προστέθηκαν δυο βασικά πράγματα: ο Στρατής και η πείρα που έχομε από το προηγούμενο. Και τα δυο για μένα είναι θετικά. Η πείρα μας κάνει πιο άνετο το ταξίδι και χωρίς απρόσμενες δυσκολίες. Φοβάμαι όμως ότι χωρίς δυσκολίες θα καταντήσει ανιαρό.

Η πείρα, για παράδειγμα, μας έκανε να μην πάμε στην Πράγα. Μια περιπέτεια όμως στην Πράγα θα τη θυμόμασταν σε όλη τη ζωή μας, όπως πέρσι στη Ρώμη (που κοιμηθήκαμε στο δρόμο δύο βραδιές), στο Βελιγράδι και αλλού. Τώρα όπου πάμε, πάμε στα σίγουρα. Και όπου υποψιαζόμαστε κακοπέραση δεν πάμε καθόλου. Καλά είναι όμως κι έτσι. Και στο κάτω-κάτω στην αρχή του ταξιδιού είμαστε. Έχομε ακόμη τρεις εβδομάδες. Μέχρι τότε μπορεί να έχομε πάθει μεγάλες πλάκες.

Ένα άλλο πράγμα που βρίσκω διαφορετικό σε αυτό το ταξίδι είναι ότι ο Γιώργος δεν κάνει και πολλά καμάκια. Του έχει φύγει η όρεξη; Δε βρίσκει προσβάσεις; Πέρυσι θυμάμαι μαλώναμε συχνά και ήταν το πολύ καμάκι η αιτία. Τώρα σχεδόν καθόλου δε μαλώνουμε. Μια χαρά τα πάμε. Ενώ τώρα δε θα με ένοιαζε να ψέκαζε και λίγο. (ψεκάζω στην αργκό της παρέας μας σήμαινε: κάνω καμάκι) Θα τον βοηθούσα κι εγώ. Επίσης, πέρυσι δεν τα βρίσκαμε ακόμη και σε ποιο μέρος θα κάναμε τη βόλτα μας. Τώρα κανένα τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει. Τι άλλαξε; Εμείς;

Στην ουσία όμως το ταξίδι είναι ίδιο. Τα ουσιαστικά στοιχεία δεν άλλαξαν. Α, ξέχασα πιο πριν να γράψω ότι φέτος δεν πεινάμε. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αυτά περί αυτών.

Άρχισα ήδη να στέλνω κάρτες σε διάφορους φίλους και συγγενείς. Έχω στείλει πέντε, έχω έτοιμη και μια έχτη. Αυτά για σήμερα.

13/4/1982 (20:00)

Από το πρωί στις 09:30 τριγυρίζαμε στην Κοπεγχάγη, ως τις 4 το απόγευμα περίπου. Μια χαρά πόλη είναι. Με τα όλα της. Είναι όμως πολύ ακριβή. Δεν είναι για Έλληνες τουρίστες σαν εμάς. Πρέπει να κρατάς πολύ παραδάκι. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί πάντως και αγοράσαμε φαγώσιμα για τις ανάγκες μας. Κονσέρβες, γάλα και ψωμί. Έτσι σήμερα έχομε φάει καλά.

Είμαστε πολύ τυχεροί με τον καιρό, αφού έλιαζε όλη μέρα και το κρύο δεν ήταν τόσο τσουχτερό. Πήγαμε και σε κείνη την γκόμενα που είναι καθισμένη σε ένα βράχο στα βρώμικα από τις βιομηχανίες νερά της θάλασσας. Σαν γκόμενα δεν αξίζει και πολλά. Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι της βρίσκουν και έχει γίνει τόσο διάσημη. Ο κόσμος της έβγαζε φωτογραφίες. Εγώ βέβαια όχι, ίσως μόνο και μόνο επειδή σε αυτή την εκδρομή δεν κρατώ τη φωτογραφική μου μηχανή. Έτσι πραγματικά έχω απαλλαγεί από τον μπελά του να θέλω κάθε λίγο να τραβώ φωτογραφίες. Και με αυτό το κρύο θα ήταν οδυνηρό. Κρατά ο Γιώργος μα και αυτός σπάνια βγάζει.

Τελικά και ο Γιώργος και ο Στρατής έμειναν και μια δεύτερη βραδιά εδώ στην πόλη. Έτσι αύριο θα φύγομε όλοι μαζί για το Μάλμοε. Εκεί βλέπομε τι θα γίνει, γιατί ο Γιώργος έχει μια παλιά γνωστή και αν θέλει να μείνει εκεί μαζί της κάμποσες μέρες, εγώ δεν έχω όρεξη να μείνω περισσότερες από μια, δυο.

Κατά τις 4 το απόγευμα πήραμε το τρένο και πήγαμε βόρεια σε μια μικρή πόλη, το Χέλσιγκορ. Κάναμε βόλτα μια ώρα και φύγαμε. Κι αν είχε τίποτα το εξαιρετικό εκεί, εμείς δε το είδαμε. Πιο πολύ άξιζε η όμορφη διαδρομή. Πολύ κοντά, απέναντι, φαινόταν η Σουηδία.

Τώρα είμαι κουρασμένος μα δεν πάω να ξαπλώσω, για να κοιμηθώ νωρίς το βράδυ.

Κάθομαι τώρα σε κάτι καρέκλες στο Youth Hostel και τη βρίσκω γράφοντας, πίνοντας καφέ και στρίβοντας τσιγαράκι. Αυτό που με ενοχλεί λίγο είναι μια παρέα παλιοαμερικάνοι που χαζογελάνε και φωνάζουν εδώ δίπλα. Δεν τους χωνεύω καθόλου. Όταν είναι στην Ελλάδα μου φαίνεται μας δίνουν πιο πολύ σημασία. Δηλαδή αλλάζει κάπως η ψυχολογία τους, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην πατρίδα μου ή όχι. Ίσως εκείνοι να το σκέφτονται και συμφεροντολογικά: Στην Ελλάδα όπως και να το κάνομε έχουν κάπως την ανάγκη μου, να τους βοηθήσω ίσως, μια και είμαι ντόπιος. Εδώ όμως, θα προτιμήσουν να γνωρίσουν κανένα Δανό ή να τη βρουν μόνοι τους.

 

[Dina Z]

Τι δροσερη ιστορια!
Διαβαζοντας την αλλοτε γελω και αλλοτε χαμογελω με την αθωοτητα, τη φυσικοτητα, το θαρρος, την ανεμελια του -νεαρου τοτε- travelbreak!
Επισης μου κανει εντυπωση το γεγονος πως οχι μονο κρατουσες ημερολογιο αλλα εγραφες καθημερινα με τοσες λεπτομερειες.
Ομως παρατηρησα και μια ουσιαστικη διαφορα με το παρον: την ψιλο-αδιαφορια σου για τις φωτογραφιες. Ειναι προφανες πως οι προτεραιοτητες τοτε ηταν διαφορετικες

 

[travelbreak]

Τι δροσερη ιστορια!
Διαβαζοντας την αλλοτε γελω και αλλοτε χαμογελω με την αθωοτητα, τη φυσικοτητα, το θαρρος, την ανεμελια του -νεαρου τοτε- travelbreak!
Επισης μου κανει εντυπωση το γεγονος πως οχι μονο κρατουσες ημερολογιο αλλα εγραφες καθημερινα με τοσες λεπτομερειες.
Ομως παρατηρησα και μια ουσιαστικη διαφορα με το παρον: την ψιλο-αδιαφορια σου για τις φωτογραφιες. Ειναι προφανες πως οι προτεραιοτητες τοτε ηταν διαφορετικες

ΟΚ. Απαντώ για τις φωτογραφίες. Από τα 14 έκανα οικονομίες για να αγοράσω την πρώτη μου φωτογραφική. Μου άρεσε η φωτογραφία. Όμως ως φοιτητής άρχισα να αδιαφορώ για διάφορα που θεωρούσα αστικά. Έτσι η κάμερα ήρθε σε δεύτερη θέση. Τώρα έχω επανέλθει στην αγάπη για τη φωτογραφία.

 

[travelbreak]

Να και η Σουηδία!
14/4/1982 (22:00)

Μάλμοε: Φτάσαμε στη Σουηδία. Και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα γιατί το τρένο που ήμασταν μπήκε σε ένα πλοίο (αυτό το κατάλαβα) και το πλοίο ξεκίνησε (αυτό δεν το κατάλαβα) και έφτασε πολύ γρήγορα στην απέναντι ακτή. Αυτή η διαδρομή έγινε από τον Χέλσινγκορ της Δανίας στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας.

Τώρα υπάρχει μεγάλη γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες.

Ο έλεγχος των σουηδών, για λαθραία εισαγωγή πραγμάτων, ήταν πιο αυστηρός από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες. Πάντως τις δικές μας τσάντες δεν τις ανακάτωσαν. Από το Χέλσινμποργκ πήραμε το τρένο για το Μάλμοε και η απόσταση είναι μία ώρα. Είκοσι λεπτά πριν το Μάλμοε είναι μία μικρή πόλη, το Λουντ. Εκεί ο Γιώργος έχει μια καλοκαιρινή γνωριμία και σταμάτησε (κατέβηκε από το τρένο). Εγώ με το Στρατή ήρθαμε στο Μάλμοε. Αυτός θα μείνει εκεί (ο Γιώργος) και εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες. Μπορεί να συναντηθούμε αύριο, μπορεί και να τον ξαναδώ στην Αθήνα. Πάντως, αν συμβεί το δεύτερο, τότε σε δυο τρεις μέρες θα χωρίσουμε και με τον Στρατή . Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα, ενώ εγώ θα καθίσω κάμποσες μέρες πιο πολύ στη Σουηδία και μετά έτσι όπως θα είμαι μόνος μου θα πάω όπου με βγάλει.

Το ότι υπήρχε πιθανότητα να χωρίσει η παρέα το ξέραμε από πριν φύγουμε από την Ελλάδα. Δεν με ενοχλεί πάντως καθόλου. Με το να είμαστε οι δύο μας με το Στρατή, αυτός έχει κόψει τα πολλά αστεία και εγώ πάντως δε γελώ με όσα γελούσα όταν ήμασταν και οι τρεις μαζί.

Ο Γιώργος με είχε προειδοποιήσει πριν την έναρξη του ταξιδιού ότι μάλλον θα κατέβαινε στο Λουντ για να συναντήσει τον κοπέλα εκείνη. Και ο Στρατής ξέραμε ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα νωρίτερα από εμάς για να παρουσιαστεί στο στρατό. Πριν χωρίσουμε με το Γιώργο στο τρένο, κράτησε τα τηλέφωνα από διάφορα Youth Hostel που ήταν πιθανό να πάω να μείνω (Μάλμοε, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, κλπ), ώστε όταν θα έφευγε από το Λουντ (αν έφευγε σύντομα) να με βρει. Τα τηλέφωνα τα είχαμε σε ένα βιβλίο με διευθύνσεις και τηλέφωνα όλων των Youth Hostel της Ευρώπης που είχαμε μαζί.

Εδώ στο Μάλμοε φτάσαμε κατά τις 1:30, κάναμε βόλτα δυο, τρεις ώρες, μέχρι που ήρθαμε στο Youth Hostel. Το δωμάτιο μας έχει πέντε κρεβάτια, μα μόνο τα δύο δικά μας είναι πιασμένα. Τα υπόλοιπα είναι άδεια. Πληρώνουμε περίπου 400 δρχ χωρίς όμως πρωινό.

Αύριο το πρωί εγώ θα φύγω για την Στοκχόλμη, ενώ ο Στρατής ούτε που ξέρει τι θα κάνει γιατί θα πάρει το Γιώργο τηλέφωνο να συνεννοηθεί. Τώρα είπα για τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι πήρα τον αδερφό μου στην Ελλάδα και πολύ ευχαριστήθηκα που του μίλησα.

Ο καιρός σήμερα ήταν πολύ καλός μα τώρα το βραδάκι έριχνε λίγο ψιχάλες.

Εδώ βραδιάζει αργά, κατά τις εννέα και ξημερώνει νωρίς, κατά τις έξι ή επτά. Είναι φυσικό, γιατί στις βόρειες χώρες από τον Μάρτη και μετά (μετά δηλαδή από την ισημερία) οι μέρες είναι μεγαλύτερες από τις ημέρες στις πιο νότιες χώρες. Το ότι οι μέρες είναι μεγάλες είναι καλό, γιατί έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε με το φως της μέρας (όχι του ήλιου) περισσότερα πράγματα.

Το απόγευμα λοιπόν κατά τις επτά βγήκαμε ξανά για 2, 3 ώρες βόλτα με το Στρατή στην πόλη. Δεν είναι και πολύ μεγάλη και είναι πολύ όμορφη. Έχει αρκετά πάρκα με λιμνούλες. Οι δρόμοι είναι αρκετά μεγάλοι και τα αυτοκίνητα λίγα, έτσι δεν έχουν πολύ κίνηση. Εξάλλου πολύς κόσμος, όπως και στη Δανία, κυκλοφορεί με ποδήλατο. Το ποδήλατο προσφέρεται στη Δανία και στη νότια Σουηδία γιατί το έδαφος είναι επίπεδο και οριζόντιο. Στην άκρη των δρόμων υπάρχουν ειδικοί διάδρομοι για ποδήλατα. Ακόμη υπάρχουν και κάτι φαναράκια (Σταμάτης – Γρηγόρης) γι αυτά. Έχουν φάση, γιατί κυκλοφορούν με ποδήλατο άνθρωποι κάθε ηλικίας. Τα μηχανάκια είναι λιγοστά. Οι άνθρωποι στα φανάρια δεν ξεκινούν να περάσουν το δρόμο αν δεν ανάψει το πράσινο. Είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτό και ας μην περνούν αυτοκίνητα. Πάντως εμείς συνήθως περνάμε. Ως τώρα στο ταξίδι, από φαγητό πάμε πολύ καλά (δεν πεινάμε) και δεν ξοδεύουμε και πολλά χρήματα.

15/4/1982 (09:15)

Τώρα πια είναι σίγουρο ότι το Γιώργο θα τον ξαναδώ στη Ελλάδα. Το πρωί επικοινωνήσαμε και την έχει αράξει για καλά στην κοπελιά εκεί στο Λουντ. Τι σου κάνει ο άνθρωπος για τον έρωτα! Και μόνο αυτό; Και πολλά παραπάνω. Την Μαρία ο Γιώργος δεν την πολυγουστάρει, την βρίσκει όμως μαζί της.

Τώρα είμαι με το Στρατή στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μάλμοε, και στις δέκα θα φύγει το τρένο για Στοκχόλμη. Εκεί θα μείνομε μαζί για 1, 2 μέρες και μετά θα πάρει αυτός το δρόμο του γυρισμού, και εγώ θα πάω στο Γκέτεμποργκ. Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν έτσι είναι καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό θα το ξέρω όταν γυρίσω στην πατρίδα. Προς το παρόν θα προτιμούσα να έχω την παρέα, ξέροντας όμως ότι και μόνος μου δεν θα νιώθω και τόσο άσχημα.

Εγώ δε νομίζω να έχω προβλήματα. Μόνο που ίσως μερικές φορές να νιώθω μοναξιά. Τώρα που θα μείνω μόνος, μπορεί η ροή του ταξιδιού να αλλάξει απρόβλεπτα πάρα πολύ.

15/4/1982 (21:30)

Στοκχόλμη: Μετά από 7ωρο ταξίδι με το τρένο φτάσαμε, κατά τις πέντε το απόγευμα, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Πήγαμε με το Στρατή σε ένα πρωτότυπο Youth Hostel. Είναι ένα πλοίο αραγμένο και τις καμπίνες του τις έχουν κάνει δωμάτια για τον κόσμο. Σε ένα από αυτά είμαι και εγώ. Έχει οκτώ κρεβάτια. Μια χαρά είναι. Έχει αρκετό κόσμο εδώ. Κλείσαμε δωμάτιο για δυο μέρες, μα μου φαίνεται ότι θα μείνουμε παραπάνω.

Μια από αυτές τις μέρες θα πάμε στη Ουψάλα για μονοήμερη βόλτα.

Όταν ερχόμασταν στο Youth Hostel συναντήσαμε δυο έλληνες, στην ηλικία μας, και κάναμε παρέα λίγο, αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο. Μας είπαν κάμποσα χρήσιμα πράγματα για την παραμονή μας εδώ. Καλά παιδιά φαίνονται. Μπορεί να τους ξαναδούμε. Έχουν 6, 7 χρόνια στη Σουηδία και δουλεύουν. Δεν περνάνε λένε και άσχημα. Ο ένας από αυτούς ξεκίνησε για φοιτητής εδώ, μα τα παράτησε. Σκοπεύει όμως να συνεχίσει, γιατί θέλει μόνο ένα χρόνο να τελειώσει οικονομικές επιστήμες και ίσως μετά γυρίσει στην Ελλάδα.

Η Σουηδία όπως λέει είναι ένας βούρκος που σε τραβά και εσύ θέλεις να φύγεις μα δεν μπορείς, γιατί ακριβώς σε τραβά, και χωρίς να φαίνεται, σε δένει κιόλας.

Μας πήγαν σε ένα σούπερ μάρκετ και ψωνίσαμε διάφορα (κυρίως κονσέρβες) για 3, 4 μέρες. Πάντως για σήμερα αγοράσαμε ένα κοτόπουλο (20 κορώνες) και το φάγαμε μαζί με το Στρατή, όπως και ένα λίτρο γάλα. Είχαμε να φάμε από χτες το βράδυ. Είχαμε μαζί μας κονσέρβες, αλλά δεν μπορούσαμε να φάμε μέσα στο τρένο. Τώρα πάντως εμένα το στομάχι μου είναι γεμάτο.

Η φάση στο σούπερ μάρκετ είναι ξεχωριστή: με το που βλέπει ο Στρατής κάτι ψημένο, το αγοράζει σε πακετάκι. Νομίζω ότι ήταν ένα μπούτι κοτόπουλου. Πεινούσε τόσο όμως που το καταβροχθίζει σε ένα λεπτό. Πετά και τα χαρτιά περιτυλίγματος κάπου στα κρυφά και έτσι δεν το πλήρωσε.

Όταν χωρίσαμε από αυτούς τους δυο Έλληνες που έλεγα πριν, συναντήσαμε κάποιον άλλον και τον άρχισε ο Στρατής τις ερωτήσεις περί έρωτος στη Σουηδία και σεξουαλικές ελευθερίες. Και ήταν σοβαρός άνθρωπος, γύρω στα σαράντα. Αυτός ήταν φοιτητής στην Ελλάδα, μα όταν ήταν να πάει φαντάρος (πριν πάρει το πτυχίο του) ήρθε εδώ, το 1971. Όπως λέει ανήκει στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτός δε νομίζω ότι σκοπεύει να γυρίσει ποτέ στην πατρίδα, αν και πολύ τον ενδιαφέρουν αυτά που γίνονται εκεί.

Εγώ τώρα θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και μετά για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένος.

16/4/1982 (11:00)

Τελικά σήμερα το πρωί σμίξαμε πάλι με το Γιώργο. Δεν το περίμενα. Ήρθε στη Στοκχόλμη και με βρήκε αφού πήρε τηλέφωνο στο Youth Hostel. Έτσι τώρα κάνομε βόλτα στην πόλη, που φαίνεται πολύ όμορφη. Έχει συννεφιά μα δεν κάνει πολύ κρύο.

Εν τω μεταξύ έχομε μια κοινή ιδέα με το Γιώργο: να πάμε στο Νάρβικ, που βρίσκεται πάνω από το βόρειο πολικό κύκλο. Και μάλλον θα πάμε, γιατί το θέλομε και οι δυο. Για κάτι τέτοια το Στρατή δεν τον ρωτάμε. Αυτός ακολουθά και δε ρωτά. Πάντως αν πάμε θα πάμε πιο πολύ για να ικανοποιήσομε ένα κάποιο εγωισμό, παρά επειδή μας τραβά το Νάρβικ. Άλλωστε εμάς μας νοιάζει να περάσομε το βόρειο πολικό και όπου πάμε.

16/4/1982 (16:00)

Κάναμε μια καλούτσικη βόλτα με τα παιδιά σε κάτι πάρκα της Στοκχόλμης. Αυτή η πόλη πρέπει να είναι γεμάτη πράσινο. Είναι και γεμάτη νερό, αλλά μία βρύση να πιείς νερό δεν μπορείς να βρεις. Σ' αυτή τη βόλτα που κάναμε είχαμε πολύ κέφι. Πάλι κύρια στο Στρατή. Αυτός μάλλον δεν ακούει καλά και το άσχημο είναι ότι όταν του πεις κάτι και δεν το ακούσει, σε ρωτά αν είπες κάτι που αυτός φαντάζεται. Για παράδειγμα, του λέω προχθές να βάλει κάτι στο νεροχύτη και αυτός μου λέει: τι να κάνω το ανοιχτήρι;

Όμως για τα πολλά σημερινά γέλια φταίει βέβαια ο Στρατής αλλά αν δεν ήταν και ο Γιώργος δεν θα γελούσαμε τόσο. Θέλω να πω ότι ο Στρατής έκανε τα ίδια και όταν ήμασταν οι δυο μας, όμως δεν γελούσα και τόσο πολύ.

Τώρα είμαι σε ένα κτήριο στο κέντρο της πόλης (κέντρο κουλτούρας για μετανάστες) που έχει βιβλία, μουσική, εφημερίδες και δεν ξέρω τι άλλο, από όλες τις χώρες, και όποιος θέλει έρχεται και ασχολείται δωρεάν με ό,τι από αυτά τον ενδιαφέρει. Καλό κέντρο είναι αυτό γιατί και πράγματα που δεν είναι εύκολο να μάθεις τα μαθαίνεις κι εμείς μπορούμε πιο εύκολα να συναντήσομε κάποιον έλληνα εδώ.

Σε λίγο πάντως θα σηκωθώ να φύγω, γιατί άρχισα και βαριέμαι, ίσως να φταίει που εδώ μέσα απαγορεύουν το κάπνισμα. Στη Στοκχόλμη ούτως ή άλλως θα καθίσουμε ακόμα δύο βραδιές και μετά μάλλον για βόρειο πόλο θα τραβήξουμε.

17/4/1982 (14:00)

Σήμερα το βράδυ στην Ελλάδα θα έχουν Ανάσταση. Εμείς εδώ έχομε ένα απλό Σάββατο. Και Τρίτη να ήταν το ίδιο θα έκανε. Πάντως Ανάσταση δεν έχομε. Θα τηλεφωνήσω το απόγευμα στην Ελλάδα να δω αν μου μεταδώσουν λίγη από την ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί.

Εμείς εδώ τα ίδια και τα ίδια. Βόλτες και κόντρα βόλτες.

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα στις 8:30 από το Youth Hostel και άραξα μόνο πριν από μία ώρα. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα σε μέρη της πόλης που ως τώρα δεν είχα πάει. Όμως δεν ήταν τόσο ωραία όσο περίμενα.

Μερικές φορές στο ημερολόγιο χρησιμοποιώ το πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως πιο πάνω ακριβώς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοώ ότι πήγα μόνος ή ήταν και τα παιδιά. Το πρώτο ενικό δεν αποκλείει να ήμασταν όλοι μαζί.

Τώρα πάλι έχω αράξει στο κέντρο που έγραφα και χθες το απόγευμα σε αυτό το χαρτί. Άκουσα ένα δίσκο (την «Ιθαγένεια» του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη+). Τον άκουσα με ακουστικά φυσικά. Έχουν καμιά εικοσαριά πικ-απ και αφού παραγγείλεις, πας και κάθεσαι και σου το βάζουν.

Πέρασε μια ώρα (τώρα είναι 15:00) και βρίσκομαι στο Youth Hostel που θα μείνω για τελευταία βραδιά. Το άσχημο είναι ότι τα δωμάτια θα ανοίξουν σε μια ώρα και εγώ πρέπει να περιμένω εδώ. Μια και δεν έχω τι να κάνω θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει.

Έχω αράξει στη ρεσεψιόν και πίνω ζεστό καφεδάκι. Σήμερα έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για φαί, χωρίς να έχω φάει κάτι που να στένει (χορταίνει). Έδωσα 6 κορώνες για μπισκότα (στην Ελλάδα θα έκαναν 2 κορώνες=22 δραχμές), 6,25 κορώνες για ψωμί (στην Ελλάδα θα έκανε 3 κορώνες=33 δραχμές), 6 κορώνες για μισό κιλό γιαούρτι (στην Ελλάδα θα έκανε 4 κορώνες=44 δραχμές) και 6,75 κορώνες για 7 μπανάνες=1,2 κιλά (που στην Ελλάδα θα τις πλήρωνα περισσότερο). Δηλαδή έχομε ένα σύνολο 25 κορώνες, δηλαδή περίπου 270 δραχμές. Το καλό είναι ότι νιώθω το στομάχι μου γεμάτο και μου έχουν περισσέψει και τα μισά, εκτός από το γιαούρτι που το έφαγα όλο (ήταν πολύ νόστιμο με διάφορα φρούτα μέσα). Το έφαγα βάζοντάς του μέσα και ψωμί. Η πλάκα είναι ότι όταν το έτρωγα τα γένια μου γύρω από το στόμα είχαν γεμίσει γιαούρτι και τώρα κολλάνε.

Στους δρόμους της Στοκχόλμης συναντάς διάφορους τύπους. Παρατήρησα ότι κυκλοφορούν πολλοί τρελοί ή μισότρελοι. Υπάρχουν όμως και ωραίοι τύποι. Για παράδειγμα σήμερα είδα τα εξής: σε μια πλατεία ήταν ένας μεσογειακός τύπος και έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα ταυτόχρονα, έχοντας ενισχυτή και δυο ωραία ηχεία. Πολύ τον γούσταρα. Κόσμος πολύς γύρω-γύρω τον άκουγε και χειροκροτούσε. Δεν έλειπε και ένας ηλίθιος, που πήγαινε πίσω από το νεαρό μουσικό και έκανε ηλίθιες γκριμάτσες και χειρονομίες.

Δίπλα, σε μια άλλη πλατεία ήταν καμιά 10ριά άλλοι νεαροί και 5-6 κοπελιές και γύρω τους πολύς κόσμος που έβλεπε. Οι άντρες φορούσαν κάτι παράξενα ρούχα (μάλλον λουρίδες από ύφασμα ήταν) και είχαν τα κεφάλια τους κουρεμένα, όλα εκτός από μια μικρή τούφα μαλλιών που έμενε στην κορυφή ακούρευτη. Οι γυναίκες ήταν κανονικά κουρεμένες. Ένας από τους νεαρούς έπαιζε ένα περίεργο ταμ-ταμ και μερικοί από τους υπόλοιπους χτυπούσαν κάτι περίεργα χάλκινα πιατάκια (τα πιάτα της μπάντας που λένε, αλλά μικρά). Και όλοι μαζί αυτοί, χόρευαν και τραγουδούσαν στο ρυθμό που έπαιζαν. Είκοσι ακόμα λεπτά και πάω να κατουρήσω.

Μάλλον θα ήταν ινδουιστές ή βουδιστές από κάποια χώρα της Ινδοκίνας. Τότε στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοια και μου φαινόταν περίεργα.

18/4/1982 (10:00)

Σε λίγα λεπτά αφήνουμε τη Στοκχόλμη. Μπορεί να περάσομε ξανά πηγαίνοντας στο Γκέτεμποργκ. Προς το παρόν ο επόμενος σταθμός μας είναι η Ουψάλα. Από εκεί το απόγευμα λέμε να φύγομε για Νάρβικ. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.

Τώρα έχομε μείνει δύο. Ο Στρατής έφυγε (όπως και το γέλιο από τα χείλη μας) πριν λίγο, για να κατηφορίζει προς Ελλάδα. Γι αυτόν είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξαναδούμε πριν πάμε κι εμείς στην πατρίδα.

Σήμερα είναι Πάσχα για τους Έλληνες. Ψήνουν αρνιά και τέτοια. Εμείς τρώμε κονσέρβες φασολάδα και σαρδέλα. Πήρα χτες τηλέφωνο στο χωριό και μίλησα με αυτούς εκεί λίγο. Ξαναείπα ότι ο αδερφός μου θα έκανε εκεί Πάσχα. Εγώ το έκανα στη Στοκχόλμη. Χτες στις 12 τα μεσάνυχτα που οι παπάδες λένε το Χριστός Ανέστη εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν έκανα Πάσχα στην Ελλάδα.

Τις μέρες που είμαι στη Σουηδία η θερμοκρασία είναι από +5οC μέχρι 11οC (τώρα έχει +5οC). Συχνά βλέπεις σε διάφορα κτήρια φωτεινούς πίνακες με τη θερμοκρασία, την ώρα και κάποια διαφήμιση.

Θυμάμαι ότι είχα δει ένα τουριστικό γραφείο και είχε τη θερμοκρασία στην Κω (τότε πήγαιναν πολλοί Σκανδιναβοί στα Δωδεκάνησα) και έγραφε ένα νούμερο ίσως πάνω από 20 βαθμούς Κελσίου.

18/4/1982 (15:30)

Ουψάλα: Ωραία πόλη η Ουψάλα που ήρθαμε. Έχει και καλό καιρό. Βέβαια κυκλοφορούμε με σακάκι, κασκόλ, σκούφο και γάντια, αλλά έχει και λιακάδα που όταν είσαι σε αυτήν και δε φυσά, ζεσταίνεσαι. Τώρα καθόμαστε δίπλα στο ποταμάκι της, που είναι αρκετά ορμητικό και με πολλά νερά γιατί λιώνουν τα χιόνια. Σε κάμποση ώρα φεύγομε για το Νάρβικ.

Στην Ουψάλα πήγαμε γιατί ήταν διάσημη στην Ελλάδα από το σεισμολογικό εργαστήριο που είχε. Μετά το σεισμό του 1981 στην Αθήνα ακούγαμε συνεχώς γι αυτή την πόλη.

 

[Dina Z]

Η ιστορια σου με ελκει διοτι περιγραφεις καταστασεις που θα ηθελα να εχω ζησει κι εγω αλλα δυστυχως οι επιλογες εκεινης της ηλικιας δεν μου το επετρεψαν.

Σημερα ομως που ειμαι στο σπιτι, πινω τον καφε μου και νοιωθω μελος της απιστευτης παρεας σας!
Χαμογελω με την απουσια προγραμματισμου και με το σχεδιο ταξιδιου σε στυλ "παμε και θα δουμε".

Ποσο διαφορετικα απο το παρον που - εγω τουλαχιστον - θελω να προγραμματιζω και να ελεγχω τα παντα ..... Μεγαλωνω !!!
Διεκρινα παντως πως ησουν ενα παιδι που ειχε επαφη με τα συναισθηματα του και παρ' ολο που περνουσες καλα, σου ελειπαν οι δικοι σου και το Πασχα που εχανες.
Οσο για τον Γιωργο ελπιζω να μην παντρευτηκε εκεινη τη Μαρια γιατι με οσα αποκαλυπτεις για το Λουντ - εστω και μετα απο 35 χρονια - θα βρει τον μπελα του

 

[travelbreak]

Η ιστορια σου με ελκει διοτι περιγραφεις καταστασεις που θα ηθελα να εχω ζησει κι εγω αλλα δυστυχως οι επιλογες εκεινης της ηλικιας δεν μου το επετρεψαν.

Σημερα ομως που ειμαι στο σπιτι, πινω τον καφε μου και νοιωθω μελος της απιστευτης παρεας σας!
Χαμογελω με την απουσια προγραμματισμου και με το σχεδιο ταξιδιου σε στυλ "παμε και θα δουμε".

Ποσο διαφορετικα απο το παρον που - εγω τουλαχιστον - θελω να προγραμματιζω και να ελεγχω τα παντα ..... Μεγαλωνω !!!
Διεκρινα παντως πως ησουν ενα παιδι που ειχε επαφη με τα συναισθηματα του και παρ' ολο που περνουσες καλα, σου ελειπαν οι δικοι σου και το Πασχα που εχανες.
Οσο για τον Γιωργο ελπιζω να μην παντρευτηκε εκεινη τη Μαρια γιατι με οσα αποκαλυπτεις για το Λουντ - εστω και μετα απο 35 χρονια - θα βρει τον μπελα του

Συμφωνώ μαζί σου για την άποψη που έχεις για την τότε ηλικία μου.
Ο Γιώργος όχι δεν την πήρε τη Μαρία. Πήρε άλλη πατριώτισσά της.

 

[flying Doc]

Κατά τις μία στη ντισκοτέκ έβαλαν τσόντα, έχοντας μια μηχανή προβολής. Είχαν μαζευτεί καμιά 30ριά άτομα και έβλεπαν την τσόντα. Ήταν γερμανική και χωρίς υπότιτλους. Δεν αξίζει τίποτα.

Δια τους έχοντας προβλήματα ακοής. Να μη χάσουν την υπόθεση.....

 

[LULLU]

τι ωραιες αναμνησεις απο ταξιδια νιοτης.. νασε καλα που τα θυμασαι και μας γραφεις..

 

[travelbreak]

τι ωραιες αναμνησεις απο ταξιδια νιοτης.. νασε καλα που τα θυμασαι και μας γραφεις..

Ευτυχώς τα είχα γραμμένα, αλλιώς μετά από τόσα χρόνια δε θα θυμόμουν και τόσα πολλά.