Κούβα L'alma de Cuba...

[ioanna.gkan]

Αφήνοντας πίσω την γλυκιά γεύση του ποτού και την μυρωδιά του πούρου να πλανιέται στον ζεστό αερα συνέχισα την πρώτη μου γνωριμία με την πόλη. Περπατώντας στα στενά της έβλεπα την φτώχεια και την βρωμιά να κάνουν παρέα, σχεδόν αρμονικά, στα ασφυχτικά κατοικημένα σπίτια. Ήταν Κυριακή, αργία και για τους Κουβανούς κι έτσι δεν κυκλοφορούσε κανείς στα σοκάκια της Havana Vieja, το κεντρικότερο και ιστορικότερο κομμάτι της πόλης. Τα λιγοστά καφενεία ήταν σαν παλιές αποθήκες και σε καμιά περίπτωση δεν σε προδιέθεταν να καθίσεις για να ξαποστάσεις. Κοιτώντας ψηλά, τα παντζούρια, αν και ξεχαρβαλωμένα, ήταν κλειστά και οι ρωγμές στους τοίχους σε έκαναν να πιστεύεις ότι από λεπτό σε λεπτό θα κατέρρεαν και θα ξεπηδούσε μια άλλη πόλη στη θέση τους, αυτή που ίσως περίμενες να δεις πριν αντικρίσεις αυτό το θέαμα της εξαθλίωσης. Βγαίνοντας για λίγο από τις σκέψεις μου παρατήρησα τον ξεναγό ο οποίος μας έδειχνε στα γρήγορα τις πλατείες του κέντρου, τα μαγαζιά για να προμηθευτούμε πούρα και που να στηθούμε για να πιούμε την ωραιότερη σοκολάτα. Ο Χόρχε όπως τον ήξεραν τα τελευταία 12 χρόνια εκεί, Έλληνας μέχρι το κόκαλο, ζούσε το περισσότερο μέρος της ζωής του μετά τα 18, οπότε και επισκέφτηκε την Κουβά για πρώτη φορά, σε ένα από αυτά τα σπίτια κι έκανε παρέα με ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερο πνεύμα πέρα για πέρα, και προσπαθούσε να μας μυήσει στην φιλοσοφία του λαού. Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πως ένας Έλληνας άφησε τις ανέσεις και την θαλπωρή της πατρίδας για να ζήσει σε έναν τόπο οπού μέχρι πρότινος είχαν ρεύμα συγκεκριμένες λιγοστές ώρες της ημέρας, πολλά αγαθά ήταν απαγορευμένα και οι συγκοινωνίες ήταν και είναι προνόμιο των τουριστών. Κι εκεί που τον παρατηρούσα, το οπτικό μου πεδίο εντόπισε μια πανύψηλη, ρυτιδιασμένη και μαυροφορεμένη φιγούρα να πλησιάζει. Έπρεπε να έρθει διπλά μου για να καταλάβω ότι ήταν μια γυναικά της οποίας τα χαρακτηριστικά την έκαναν να μοιάζει με άνδρα. Άρχισε να λικνίζεται στα μεγαλύτερα άτομα της ομάδας και να μιλά όσο αισθησιακά μπορούσε μέσα από τα λιγοστά εναπομείναντα δόντια της. Έτσι απότομα και τελείως ξαφνικά ήρθαμε αντιμέτωποι με την πρώτη χινετερας, αν και αρκετά ηλικιωμένη, η οποία και προσπαθούσε να πουλήσει το γνωστό όνειρο του εύκολου και γεμάτου Κουβανικό ταπεραμέντο αγοραίου ερωτά. Μετά από αρκετή προσπάθεια εκδιώχτηκε από την Λατίντα, την Κουβανή συνοδό μας κι έτσι συνεχίσαμε την βόλτα έχοντας την να μας ακολουθεί από απόσταση. Φέρνοντας στα γρήγορα βόλτα το κέντρο για να εντοπίσουμε όλα όσα θα μπορούσαμε να δούμε την επόμενη μέρα, από το Floridita και το Βodequita del medio, γνωστά στέκια του συγγραφέα Hemingway μέχρι το μουσείο για την επανάσταση φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης, το λεωφορείο. Ανυπομονούσα να πετάξω τα ρούχα μου, τα οποία είχαν ποτιστεί από την υγρή βρώμικη ατμόσφαιρα και να κάνω ένα καυτό μπάνιο. Το βράδυ με περίμενε το Τροπικάνα, γνωστό τουριστικό κλαμπ με υπερπαραγωγή χορευτικών μπαλέτων.

Φρέσκια και ανανεωμένη μετά από ώρες κάτω από το καυτό νερό έκανα να μπω στο κλαμπ όταν με σταμάτησε ένα τύπος για να μου εξηγήσει με τα λιγοστά αγγλικά που ήξερε και με την βοήθεια της νοηματικής και μιας πινακίδας ότι έπρεπε να πληρώσω για να μπορέσω να πάρω μαζί μου την φωτογραφική μηχανή μου. Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι δεν είχα σκοπό να την χρησιμοποιήσω. Πλήρωσα αρκετά pesos κι ευτυχώς είχα την κάμερα μέσα στην τσάντα και δεν αναγκάστηκα να πληρώσω επιπλέον για ένα θέαμα που ήμουν σίγουρη ότι δεν χρειαζόταν απαθανάτιση.
Πράγματι, το πρόγραμμα ήταν φτηνή απομίμηση των καμπαρέ του Παρισιού αλλά μια πολύ καλή εμπειρία για όσους δεν έχουν ξαναδεί κάτι αντίστοιχο. Παρατηρούσα τον κόσμο ενώ οι χορεύτριες επιδείκνυαν με χάρη τα πλούσια προσόντα τους και οι χορευτές τις ακολουθούσαν στο λίκνισμα τους αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν κατέχουν τυχαία τον τίτλο του λαού που πρώτα μαθαίνει να χορεύει και μετά να περπατάει. Στο μπροστινό τραπέζι καθόταν μια από εκείνες τις ξενέρωτες χαζοχαρούμενες Ευρωπαίες που κουνιόταν στους ρυθμούς της salsa μαζί με τους ακόμη πιο ξενέρωτους γονείς της. Το πρόγραμμα είχε ήδη τελειώσει και η πίστα είχε αρχίσει να γεμίζει με ζευγάρια όλων των ηλικιών που προσπαθούσαν να βάλουν στην πράξη τα λιγοστά βήματα που είχαν μάθει πριν έρθουν στο νησί ή είχαν απλώς είχαν παρασυρθεί από την όμορφη βραδιά. Ξαφνικά βλέπω ένα χέρι να τραβά την χαζοχαρούμενη Ευρωπαία και χωρίς να το καταλάβει βρίσκεται να χορεύει κολλητά με έναν καταπληκτικό έγχρωμο χορευτή, γεννημένο, ήμουν σίγουρη, για να κούνα τόσο ρυθμικά το σώμα του στους ήχους της salsa.Προς στιγμήν το βλέμμα μου στράφηκε στους γονείς της κοπέλας. Ήθελα να δω πως αντέδρασαν στην «αρπαγή» της κόρης τους. Παρέμεναν το ίδιο ανέκφραστοι όπως όταν τους είχα εντοπίσει πολύ πριν και δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι αν ήταν Έλληνες θα καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα που η κόρη τους χορεύει με έναν άγνωστο και δη μαύρο τόσο προκλητικά, θα κοιτούσαν γύρω γύρω να δουν τις αντιδράσεις του κόσμου, ακόμη και τόσα μίλια μακριά κι ας ήξεραν ότι αύριο δεν θα τους θυμόταν κανείς! Γύρισα και ξανακοίταξα τα χαμογελαστά ζευγάρια στην πίστα, άφησα τους ώμους μου να κινηθούν στο ρυθμό, ήπια τις τελευταίες γουλιές του ποτού και έφυγα για το ξενοδοχείο νιώθοντας απλά γλύκα εξαντλημένη…

 

[ioanna.gkan]

Το επόμενο πρωινό άργησα να σηκωθώ από το κρεβάτι.. Δεν ανυπομονούσα, η αλήθεια είναι, να αντικρύσω ξανά την ίδια μελαγχολική εικόνα. Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα να δω το θέμα πιο θετικά και να ξεχυθώ να γνωρίσω την πόλη, με τις αδυναμίες και τις ομορφιές της. Πηρά ταξί, βρέθηκα στο κέντρο και άρχισα να εξερευνώ την πόλη… Εκείνη την ημέρα οι δρόμοι είχαν πολύ περισσότερο κόσμο, Κουβανοί και τουρίστες γέμιζαν ένα κεντρικό πεζόδρομο από τον όποιο απέφυγα να παρεκκλίνω καθώς δεν μπορούσα να μην νιώθω φόβο κοιτώντας ανάμεσα στα στενά σοκάκια και βλέποντας διάφορα βλέμματα να με κοιτούν έντονα. Αφήνοντας πίσω μου διάφορα μαγαζάκια με cd, πινάκες ζωγραφικής, ειδή τροφίμων άλλα και ένα υποτυπώδες παζάρι με 4-5 πάγκους με σουβενίρ βρέθηκα μπροστά στο Floridita! Ειχα ειδη ζεσταθει αρκετα και μπηκα να δροσιστω αλλα και να δω ποσο τουριστικο είχε γινει το θρυλικο μπαρ.Δεν εκανα λαθος. Μονο τουριστες υπηρχαν στο μαγαζι. Παρηγγειλα ένα daiquiri στο μπαρ και δεν μου πηρε παρα η πρωτη γουλια για να ξεχασω ολες τις αρνητικες σκεψεις και να απολαυσω την στιγμη… Ημουν στην καρδια της Κουβας, επινα το καλυτερο daiquiri που εχα δοκιμασει ποτε και το μονο που χρειαζομουν ηταν ακομη ένα Το παρηγγειλα υπο τους ηχουν της γνωριμης κουβανικης μουσικης, σηκωσα το ποτηρι , αναφωνησα viva cuba και ηπια και το 2ο

Η επομενη σταση ηταν το γνωστο palador “La Guarida”. Ρωτησα πολλους ταξιτζηδες πρωτου βρω μετα από πολύ κοπο και περπατημα καποιον που να το ξερει. Κατευθύνθηκε στην περιοχη Centro Habana, η πιο κακοφημη και επικίνδυνη αν και εγω δεν διαπιστωσα κατι τετοιο,αλλα σιγουρα η πιο αθλια και κακοδιατηρημένη. Ο ταξιτζης με αφησε χωρις πολλα πολλα εξω από ένα διωροφο κτιριο που σε καμια περιπτωση δεν προδιδε εισοδο εστιατοριου. Φυσικα δεν υπηρχε πουθενα καποια διαφημιστική πινακιδα κι ετσι αρχισα να ανεβαινω τις σκαλες ελπιζοντας ότι δεν θα βρεθω αντιμετωπη με περιεργα βλεμματα. Φαινόταν ερημο μεχρι που ακουσα θορυβο. κοντοσταθηκα μεχρι να σιγουρευτω ότι ηταν απλα τηλεοραση από ένα δωματιο του 1ου οροφου που δεν ειχε πορτα αλλα καγγελα για προστασια. Η γυναικα φαινοταν μαλλον συνηθισμένη στην ξενη παρουσια διοτι δεν γυρισα καν να με κοιταξει. Επιταχυνα το βημα μου και εφτασα στον 2ο οροφο οπου και ειδα μια αξιοπρεπεσταση πινακιδα που με καλωσοριζε στο μαγαζιΧτυπησα το κουδουνι αρκετα πεινασμενη και ανακουφισμενη…

Μπαινοντας στο χωρο αντικρυσα ένα παλιο αρχοντικο με τρια δωματια για το κοινο, με οδηγησαν στο τραπεζι (ηταν όλα ρεζερβε) και καθησα.Το πρωτο πραγμα που παρατηρησα ηταν ότι δεν υπηρχε ουτε μια καρεκλα ιδια με τις υπολοιπες! Ολες παλιες, φθαρμενες αλλα… διαφορετικες! Ο ενας τοιχος ηταν γεματος ρωγμες, ο άλλος γεματος παλιους πινακες, τα τζαμια φαινοταν βρωμικα με το φως του ηλιου να χτυπαει πανω τους, ο πολυέλαιος ξεχαρβαλλομενος, θαρρεις θα επεφτε από λεπτο σε λεπτο αλλα το τραπεζι ηταν περιποιημενο, με καλοσιδερομενο λευκο τραπεζομαντιλο, καλογυαλισμενα μαχαιροπίρουνα και κολονάτα ποτηρια κρασιου. Ποσο αντιθετες εικονες για ακομη μια φορα…Το φαγητο ηταν απλα καλο, τουλαχιστον για τον δικο μου ουρανισκο, αν και ωραιο εμφανισιακα.
Και μετα ηρθε η ωρα της επιστροφης στο ξενοδοχειο. Κατεβηκα από την ιδια σκαλα πιο σιγουρη αυτή τη φορα μεχρι που συνειδητοποιησα ότι δεν υπηρχε τροπος να βρω ταξι σ’ αυτόν τον δρομο, ουτε και υπηρχε φυσικα καποιο τηεφωνικο κεντρο για να καλεσω καποιο. Ενας Κουβανος προσφερθηκε να βρει ένα αλλα περασαν 45 βασανιστικα λεπτα πρωτου βρεθει ενας κατοχος παλιου Peugeot που συμφωνησε να με μεταφερει με το αζημιωτο φυσικα. Δεδομενου ότι δεν υπηρχε εναλλακτικη επιλογη, επελεξα να μπω. Με ολες τις αισθησεις μου σε εγρηγορση μεχρι να δω το ξενοδοχειο να ξεπροβαλλει, εφτασα τελικα στον προορισμο, πληρωσα τον οδηγο (πηρε οσα επαιρνε και το ταξι για την αντιστοιχη διαδρομη) διεσχισα το lobby του ξενοδοχειου διαπωτιζοντας τα ρουθουνια μου με την γνωστη μυρωδια της λαδιλας που καθολου δεν τιμουσε τον «5ο» τιτλο του ξενοδοχειου και ανεβηκα γρηγορα στο δωματιο, πεταξα τα ρουχα μου και μπηκα κατω από το καυτο νερο γι ακομη μια φορα.
Η βραδινη εξοδος ηταν και παλι γεματη μοχιτο, salsa, πουρα και πολύ γελιο με την παρεα. Πετυχαμε κι έναν κουβανο που εκανε απιστευτα κολπα. Μεχρι που εγδυσε έναν φιλο και ο ιδιος δεν καταλαβαινε που πηγαιναν τα ρουχα του! Καταπληκτικος και ανοιχτος στα πειραγματα όπως και ολοι οι Κουβανοι εκανε την νυχτα στην ομορφη Αβανα ακομη πιο φωτεινη.
Αυτή είναι η Αβανα… μια πολη που η θα ερωτευτεις η θα μισησεις! Μια πολη γεματη αντιθεσεις… με ανθρωπους στο μεταιχμιο της αλλαγης που αγαπουν την ζωη τους όπως εχει, χορευουν οπου βρεθουν και ξερουν πώς να παιρνουν καλα και με λιγα (όχι ότι θα τους χαλουσαν και τα πολλα!)

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής.

 

[paris]

φωτεινη γεια σου.αν πηγες βαραδερο λογικο ειναι να μην ειδες φτωχεια η φτωχεια ειναι εκδηλη κυριωσ στην επαρχια της κουβας και ειναι αρκετη.το ποιο φτωχο κρατος σημερα στην λατινικη αμερικη ειναι η βολιβια αλλα ειναι και η κουβα μεσα στα πρωτα 3.αυτο που σωζει την κουβα απο την πρωτη θεση ειναι τα κουπονια φαγητου και η δωρεαν δημοσια υγεια και παιδεια.τα νοσοκομεια δεν ξερω σε ποιο πηγες ομως ειναι 2 ειδων αυτα για αλλοδαπους και αυτα για κουβανους.τα νοσοκομεια των ξενων ειναι περιπου σαν τα ευρωπαικα τα νοσοκομεια για τους ντοπιους οχι ομως,καμμια σχεση ομως με τα νοσοκομεια της βολιβιας οπου παιρνεις μαζι σου μια λαμπα για να βαζεις σε οποιο μερος του νοσοκομειου πηγαινεις και ενα κουβα νερο για να πλυνεσε.αυτα τα λιγα απο μενα.

 

[pan]

Ο Χόρχε όπως τον ήξεραν τα τελευταία 12 χρόνια εκεί, Έλληνας ............

Cuba χωρις Χορχε δεν γινεται...