vangeliskont
Member
- Μηνύματα
- 22
- Likes
- 156
- Επόμενο Ταξίδι
- ιταλια-ελβετια
Περιεχόμενα
Θέλεις να κάνεις γενέθλια στην Fontana di Trevi? Σε αυτό το ρητορικό ερώτημα υπάρχει μόνο μία απάντηση. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Και μάλιστα δίχως διόδια και με εισιτήριο 35€ allez retours.
Η Ιταλία πάντα μου ασκούσε μια ακαταμάχητη γοητεία. Πρώτα από όλα ήταν τα τραγούδια. Κάτι δίσκοι στο σπίτι Albano και Romina που μου κίνησαν την περιέργεια. Αγάπησα τη γλώσσα. E un bicchiere di vino con un panino, la felicita. Κάθισα και την έμαθα σε ένα χρόνο. Μετά ήρθαν τα cd που μοίραζε ο τύπος και μια εκπομπή στον fm 100, το δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, που κάθε Κυριακή βράδυ είχε μια ώρα εκπομπή με ιταλικά τραγούδια, παλιά και νέα. La fisarmonica stasera suona per te. Διδακτορικό στα 60s 70s. Μετά το ποδόσφαιρο. Όταν πρωτάρχισα να βλέπω συστηματικά ήταν το μουντιάλ της Αμερικής. Roberto Baggio και η μπάλα στο κρίσιμο πέναλτι πάνω στην μπεκάτσα. Keep walking. Και μεγαλώνοντας εκτίμησα όλα τα υπέροχα ιταλικά πράγματα που δόθηκαν απλόχερα στην ανθρωπότητα: αναγέννηση, stracciatella, πίτσα, Leonardo da Vinci, Monica Bellucci, Σινεμά ο παράδεισος, η λίστα είναι ατελείωτη με σημαντικά και ασήμαντα. Είχα ξεκοκαλίσει όλο τον οδηγό του national geographic για την Ιταλία, στον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα τι πίνακες υπάρχουν σε κάθε μοναστήρι, σε κάθε μουσείο, τι άγαλμα σε κάθε piazza, ποιος είναι ο αρχιτέκτονας και ποιος ο ζωγράφος χωρίς στο τέλος να θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Απλά με εντυπωσίασε όλος αυτός ο υπερσυγκεντρωτισμός τέχνης. Ουμανισμός και επαναπροσέγγιση στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας. Μια αναγνώριση αν μη τι άλλο. Μια σύνδεση μέσα μου με βαθιά συναισθήματα. Βουβή αλλά υπαρκτή και έντονη.
Αφού κλείστηκαν λοιπόν τα εισιτήρια δύο μήνες πριν, αφενός μετρούσα μέρες σαν κατάδικος και αφετέρου επικεντρώθηκα στη Ρώμη και άρχισα να οργανώνω ένα πολύ πιεστικό πρόγραμμα με όσα περισσότερα μπορούσα να χωρέσω σε 3 σκάρτες μέρες. Il giorno ti penso, la notte ti sogno.
Μέρα πρώτη
Με καθυστέρηση της πτήσης της Ryanair από το Μακεδονία φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Fiumicino. Κανονικά το terminal της Ryanair από Θεσσαλονίκη είναι στο δεύτερο αεροδρόμιο της Ρώμης, το Ciampino, αλλά λόγω κάποιων εργασιών προσγειωθήκαμε στο πρώτο. Αφού περιπλανηθήκαμε άσκοπα στο Fiumicino βρήκαμε το σταθμό του εξπρές τρένου Leonardo da vinci για Ρώμη. Mιας και είχαμε και την καθυστέρηση, είπα να πάρουμε το γρήγορο τρένο και όχι τα πουλμανακια. Και έτσι ξεστόμισα την πρώτη μου φράση στα ιταλικά στο γκισέ εισιτηρίων του τρένου. Με πολύ άγχος! 'Vorrei due biglietti per Roma.' 'Andata E ritorno?' 'No solo andata grazie.' Με κατάλαβε!! Τα κατάφερα! Τι ανακούφιση και τι ικανοποίηση να μπορείς να συνεννοείσαι στη γλώσσα που τόσο έχεις αγαπήσει! Η διαδρομή σχετικά σύντομη, το τρένο κατά κύριο λόγω γεμάτο με τουρίστες. Μια αγγλίδα να λέει oh finaly we will drink some fine wine at night. Κάτι γιαπωνεζοκινεζοι μπουμπουλισμένοι με κάμερες παρακάμερες, ίσως και κρυμμένα μικρόφωνα ποιος ξέρει. Μια Ιταλίδα μιλάει στο κινητό, πολύ γρήγορα πιάνω μόνο κάτι σκόρπιες λέξεις. Απογοήτευση. Το τόπιο πολύ ελληνικό από το τζάμι, σαν να ταξιδεύεις Λιανοκλαδι Παλαιοφαρσαλο. Τα πρώτα κλικς στη φωτογραφική.
Άφιξη στο κεντρικό σταθμό termini, όπου εκεί κοντά βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Πολύ underground περιοχή, κάτι σαν Ομόνοια, ειδικά το βράδυ. Μπορείς μετά από κάποια ώρα και μετά να δεις τα πάντα σχεδόν.
Το ξενοδοχείο κλεισμένο από το ίντερνετ κατευθείαν από το σαιτ του και όχι από κάποιο μεταψαχτηρι ήταν λίγο μια απογοήτευση. Πρώτη φορά ταξίδι και μόνοι, πήγαμε σαν ερασιτέχνες, γκαβάδια εντελώς. Η ταμπέλα έγραφε Clara domus bed and breakfast 3ος όροφος, σκάλα βήτα. Άντε να βρεις ποια είναι η σκάλα βήτα. Ήταν σε μια πολυκατοικία και αφού χτυπήσαμε διαφορά κουδούνια, ενοχλήσαμε διάφορους Ιταλούς τελικά φτάσαμε στην πηγή! Συνεννοούμαι με τον Ιταλό, πληρώνουμε τον δημοτικό μας φόρο έξτρα (κι άλλο level γκαβαδισμου) και ξαμολιόμαστε. Avanti popolo.
Τρώμε ένα κομμάτι πίτσα μέσα στο σταθμό και πρώτη μας στάση Spagna με την linea a του μετρό, οι Ιταλοί το λένε και metropolitana. Οι δρόμοι κάτω καλντεριμοφερνουν, ωραία η πρώτη αίσθηση, μεσαιωνική, μόνο αν φοράς σπορτέξ φυσικά. Το πιο Hot Spot σημείο συνάντησης της Ρώμης η σκαλινατα της piazza di Spagna. Πολύς κόσμος στα πόδια της ισπανικής πρεσβείας, η Μ. απογοητεύτηκε εγώ πάλι ζούσα το όνειρο μου. Μια σύντομη επίσκεψη στην εκκλησία της πλατείας, Τrinita dei monti που εκείνη την ώρα για κάποιο λόγο υπήρχε δραστηριότητα. Ωραία ατμόσφαιρά η καθολική εκκλησία, φυσικά είχα ξαναμπεί στην Ελλάδα σε καθολική εκκλησία, αλλά είναι άλλη αίσθηση στην κοιτίδα του καθολικισμού ακόμα και σε μια τρίτο δεύτερη εκκλησία της Ρώμης. Τριγύρω νύφες για φωτογράφηση στα σκαλιά της πλατείας ,ο οβελίσκος, το συντριβάνι. Εντάξει είμαι ο νέος Ρόμπερτ Λανγκτον. Μόνο που δεν ξέρω την τύφλα μου στο να διαβάζω σύμβολα και να αποκωδικοποιώ θεωρίες συνωμοσίας. Γκαβακας είπαμε.
Στάση στη φτωχή πλην τίμια Via Condotti και στο αρχαιότερο καφέ της Ρώμης. Ας ξεπαραδιαστούμε για έναν καφέ. Η διακόσμηση συμπαθητική, το καλύτερο ήταν οι σερβιτόροι με τους φρακους και τα παπιγιόν. Αξιοφωτογραφισημοι. Πήραμε μια τιραμισου κι έναν καπουτσίνο. Η τιραμισου όλα τα λεφτά. Πιο κρεμωδης, πιο γευστική, πιο σε ολα ρε παιδί μου. Ιταλικό γλυκό που γεννήθηκε στο Veneto και είναι παραδοσιακό γάμου αν δεν κάνω λάθος και με σαφές σεξουαλικό υπονοούμενο tira Mi su στα ιταλικά θα πει τραβά με πάνω, σήκωσε με. You get the point
Περιπλάνηση στα στενά της Ρώμης σχεδόν βράδυ για να βγούμε στη Fontana di Trevi. Η Μ. φανταζόταν ότι είναι μια πολύ ευρύχωρη φοντάνα και ότι σαν άλλη Αnita Εkberg θα πιτσιλιζόταν στα νερά της. Εγώ ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος. Σε ένα στενoσόκακο εκατοντάδες τουρίστες σε κάθε πιθανή τρύπα της να πετάξουν ένα νόμισμα σε αυτή την κωλοζωή. Ευτυχώς άρχισε να βρέχει σε κάποια φάση, τα ασκέρια παραμέρισαν και μπορέσαμε να απολαύσουμε την πιο εντυπωσιακή κρήνη της Ρώμης για λίγο μοναχή της. Σχεδόν δηλαδή γιατί αφενός κράτησε λίγο η μπόρα, αφετέρου ένα μέρος της το αναστήλωνε ο οίκος Fendi.
Μετά περπάτημα και πάλι. Ρώμη χωρίς περπάτημα, πίτσα χωρίς μοτσαρελα. Μια στάση στο μνημείο του Vittorio Emnanuele, μεγάλο μνημείο και τη νύχτα φωτισμένο δείχνει εντυπωσιακό. Κλικ και πάλι κλικ. Πιστεύω πως κατά βάθος είμαι Ιταλός και δεν το ξέρω. Επόμενη στάση Kολοσσαιο. Ευτυχώς το είδαμε βράδυ χωρίς κόσμο. Αν καθίσεις να αφουγκραστείς νομίζεις θα ακούσεις τις μονομαχίες και θα νιώσεις τις αιματοχυσίες. Το φωτογραφίσαμε από κάθε δυνατή οπτική, από κάτω, από πλάγια, από μακρυά, από κοντά, με γρασίδι και άνευ εντός εκτός και επί τα αυτά. Είναι από τα μνημεία που πρέπει κάποιος να δει στη ζωή του. Ευτυχώς λόγω του ότι πήγαμε βράδυ δεν είχε τα καραγκιοζιλικια με τους Ρωμαίους καρικατούρες ούτε τις ορδές κόσμου. Στεναχωρήθηκα λίγο που δεν μπήκα και μέσα αλλά και πάλι η νυχτερινή του εικόνα με αποζημίωσε εξίσου.
Η μέρα τελείωσε με παγωτό από τη Via merulana. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του μαγαζιού αλλά ήταν το ωραιότερο παγωτό που έχω φάει ποτέ. Κι αυτό πιο κρεμωδης να χαϊδεύει τον ουρανίσκο, πιο γευστικό, πιο ρε παιδί μου. Che bella cosa una giornata al sole..
Η Ιταλία πάντα μου ασκούσε μια ακαταμάχητη γοητεία. Πρώτα από όλα ήταν τα τραγούδια. Κάτι δίσκοι στο σπίτι Albano και Romina που μου κίνησαν την περιέργεια. Αγάπησα τη γλώσσα. E un bicchiere di vino con un panino, la felicita. Κάθισα και την έμαθα σε ένα χρόνο. Μετά ήρθαν τα cd που μοίραζε ο τύπος και μια εκπομπή στον fm 100, το δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης, που κάθε Κυριακή βράδυ είχε μια ώρα εκπομπή με ιταλικά τραγούδια, παλιά και νέα. La fisarmonica stasera suona per te. Διδακτορικό στα 60s 70s. Μετά το ποδόσφαιρο. Όταν πρωτάρχισα να βλέπω συστηματικά ήταν το μουντιάλ της Αμερικής. Roberto Baggio και η μπάλα στο κρίσιμο πέναλτι πάνω στην μπεκάτσα. Keep walking. Και μεγαλώνοντας εκτίμησα όλα τα υπέροχα ιταλικά πράγματα που δόθηκαν απλόχερα στην ανθρωπότητα: αναγέννηση, stracciatella, πίτσα, Leonardo da Vinci, Monica Bellucci, Σινεμά ο παράδεισος, η λίστα είναι ατελείωτη με σημαντικά και ασήμαντα. Είχα ξεκοκαλίσει όλο τον οδηγό του national geographic για την Ιταλία, στον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα τι πίνακες υπάρχουν σε κάθε μοναστήρι, σε κάθε μουσείο, τι άγαλμα σε κάθε piazza, ποιος είναι ο αρχιτέκτονας και ποιος ο ζωγράφος χωρίς στο τέλος να θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Απλά με εντυπωσίασε όλος αυτός ο υπερσυγκεντρωτισμός τέχνης. Ουμανισμός και επαναπροσέγγιση στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας. Μια αναγνώριση αν μη τι άλλο. Μια σύνδεση μέσα μου με βαθιά συναισθήματα. Βουβή αλλά υπαρκτή και έντονη.
Αφού κλείστηκαν λοιπόν τα εισιτήρια δύο μήνες πριν, αφενός μετρούσα μέρες σαν κατάδικος και αφετέρου επικεντρώθηκα στη Ρώμη και άρχισα να οργανώνω ένα πολύ πιεστικό πρόγραμμα με όσα περισσότερα μπορούσα να χωρέσω σε 3 σκάρτες μέρες. Il giorno ti penso, la notte ti sogno.
Μέρα πρώτη
Με καθυστέρηση της πτήσης της Ryanair από το Μακεδονία φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Fiumicino. Κανονικά το terminal της Ryanair από Θεσσαλονίκη είναι στο δεύτερο αεροδρόμιο της Ρώμης, το Ciampino, αλλά λόγω κάποιων εργασιών προσγειωθήκαμε στο πρώτο. Αφού περιπλανηθήκαμε άσκοπα στο Fiumicino βρήκαμε το σταθμό του εξπρές τρένου Leonardo da vinci για Ρώμη. Mιας και είχαμε και την καθυστέρηση, είπα να πάρουμε το γρήγορο τρένο και όχι τα πουλμανακια. Και έτσι ξεστόμισα την πρώτη μου φράση στα ιταλικά στο γκισέ εισιτηρίων του τρένου. Με πολύ άγχος! 'Vorrei due biglietti per Roma.' 'Andata E ritorno?' 'No solo andata grazie.' Με κατάλαβε!! Τα κατάφερα! Τι ανακούφιση και τι ικανοποίηση να μπορείς να συνεννοείσαι στη γλώσσα που τόσο έχεις αγαπήσει! Η διαδρομή σχετικά σύντομη, το τρένο κατά κύριο λόγω γεμάτο με τουρίστες. Μια αγγλίδα να λέει oh finaly we will drink some fine wine at night. Κάτι γιαπωνεζοκινεζοι μπουμπουλισμένοι με κάμερες παρακάμερες, ίσως και κρυμμένα μικρόφωνα ποιος ξέρει. Μια Ιταλίδα μιλάει στο κινητό, πολύ γρήγορα πιάνω μόνο κάτι σκόρπιες λέξεις. Απογοήτευση. Το τόπιο πολύ ελληνικό από το τζάμι, σαν να ταξιδεύεις Λιανοκλαδι Παλαιοφαρσαλο. Τα πρώτα κλικς στη φωτογραφική.
Άφιξη στο κεντρικό σταθμό termini, όπου εκεί κοντά βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Πολύ underground περιοχή, κάτι σαν Ομόνοια, ειδικά το βράδυ. Μπορείς μετά από κάποια ώρα και μετά να δεις τα πάντα σχεδόν.
Το ξενοδοχείο κλεισμένο από το ίντερνετ κατευθείαν από το σαιτ του και όχι από κάποιο μεταψαχτηρι ήταν λίγο μια απογοήτευση. Πρώτη φορά ταξίδι και μόνοι, πήγαμε σαν ερασιτέχνες, γκαβάδια εντελώς. Η ταμπέλα έγραφε Clara domus bed and breakfast 3ος όροφος, σκάλα βήτα. Άντε να βρεις ποια είναι η σκάλα βήτα. Ήταν σε μια πολυκατοικία και αφού χτυπήσαμε διαφορά κουδούνια, ενοχλήσαμε διάφορους Ιταλούς τελικά φτάσαμε στην πηγή! Συνεννοούμαι με τον Ιταλό, πληρώνουμε τον δημοτικό μας φόρο έξτρα (κι άλλο level γκαβαδισμου) και ξαμολιόμαστε. Avanti popolo.
Τρώμε ένα κομμάτι πίτσα μέσα στο σταθμό και πρώτη μας στάση Spagna με την linea a του μετρό, οι Ιταλοί το λένε και metropolitana. Οι δρόμοι κάτω καλντεριμοφερνουν, ωραία η πρώτη αίσθηση, μεσαιωνική, μόνο αν φοράς σπορτέξ φυσικά. Το πιο Hot Spot σημείο συνάντησης της Ρώμης η σκαλινατα της piazza di Spagna. Πολύς κόσμος στα πόδια της ισπανικής πρεσβείας, η Μ. απογοητεύτηκε εγώ πάλι ζούσα το όνειρο μου. Μια σύντομη επίσκεψη στην εκκλησία της πλατείας, Τrinita dei monti που εκείνη την ώρα για κάποιο λόγο υπήρχε δραστηριότητα. Ωραία ατμόσφαιρά η καθολική εκκλησία, φυσικά είχα ξαναμπεί στην Ελλάδα σε καθολική εκκλησία, αλλά είναι άλλη αίσθηση στην κοιτίδα του καθολικισμού ακόμα και σε μια τρίτο δεύτερη εκκλησία της Ρώμης. Τριγύρω νύφες για φωτογράφηση στα σκαλιά της πλατείας ,ο οβελίσκος, το συντριβάνι. Εντάξει είμαι ο νέος Ρόμπερτ Λανγκτον. Μόνο που δεν ξέρω την τύφλα μου στο να διαβάζω σύμβολα και να αποκωδικοποιώ θεωρίες συνωμοσίας. Γκαβακας είπαμε.
Στάση στη φτωχή πλην τίμια Via Condotti και στο αρχαιότερο καφέ της Ρώμης. Ας ξεπαραδιαστούμε για έναν καφέ. Η διακόσμηση συμπαθητική, το καλύτερο ήταν οι σερβιτόροι με τους φρακους και τα παπιγιόν. Αξιοφωτογραφισημοι. Πήραμε μια τιραμισου κι έναν καπουτσίνο. Η τιραμισου όλα τα λεφτά. Πιο κρεμωδης, πιο γευστική, πιο σε ολα ρε παιδί μου. Ιταλικό γλυκό που γεννήθηκε στο Veneto και είναι παραδοσιακό γάμου αν δεν κάνω λάθος και με σαφές σεξουαλικό υπονοούμενο tira Mi su στα ιταλικά θα πει τραβά με πάνω, σήκωσε με. You get the point
Περιπλάνηση στα στενά της Ρώμης σχεδόν βράδυ για να βγούμε στη Fontana di Trevi. Η Μ. φανταζόταν ότι είναι μια πολύ ευρύχωρη φοντάνα και ότι σαν άλλη Αnita Εkberg θα πιτσιλιζόταν στα νερά της. Εγώ ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος. Σε ένα στενoσόκακο εκατοντάδες τουρίστες σε κάθε πιθανή τρύπα της να πετάξουν ένα νόμισμα σε αυτή την κωλοζωή. Ευτυχώς άρχισε να βρέχει σε κάποια φάση, τα ασκέρια παραμέρισαν και μπορέσαμε να απολαύσουμε την πιο εντυπωσιακή κρήνη της Ρώμης για λίγο μοναχή της. Σχεδόν δηλαδή γιατί αφενός κράτησε λίγο η μπόρα, αφετέρου ένα μέρος της το αναστήλωνε ο οίκος Fendi.
Μετά περπάτημα και πάλι. Ρώμη χωρίς περπάτημα, πίτσα χωρίς μοτσαρελα. Μια στάση στο μνημείο του Vittorio Emnanuele, μεγάλο μνημείο και τη νύχτα φωτισμένο δείχνει εντυπωσιακό. Κλικ και πάλι κλικ. Πιστεύω πως κατά βάθος είμαι Ιταλός και δεν το ξέρω. Επόμενη στάση Kολοσσαιο. Ευτυχώς το είδαμε βράδυ χωρίς κόσμο. Αν καθίσεις να αφουγκραστείς νομίζεις θα ακούσεις τις μονομαχίες και θα νιώσεις τις αιματοχυσίες. Το φωτογραφίσαμε από κάθε δυνατή οπτική, από κάτω, από πλάγια, από μακρυά, από κοντά, με γρασίδι και άνευ εντός εκτός και επί τα αυτά. Είναι από τα μνημεία που πρέπει κάποιος να δει στη ζωή του. Ευτυχώς λόγω του ότι πήγαμε βράδυ δεν είχε τα καραγκιοζιλικια με τους Ρωμαίους καρικατούρες ούτε τις ορδές κόσμου. Στεναχωρήθηκα λίγο που δεν μπήκα και μέσα αλλά και πάλι η νυχτερινή του εικόνα με αποζημίωσε εξίσου.
Η μέρα τελείωσε με παγωτό από τη Via merulana. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του μαγαζιού αλλά ήταν το ωραιότερο παγωτό που έχω φάει ποτέ. Κι αυτό πιο κρεμωδης να χαϊδεύει τον ουρανίσκο, πιο γευστικό, πιο ρε παιδί μου. Che bella cosa una giornata al sole..
Last edited:
