8avos
Member
- Μηνύματα
- 650
- Likes
- 6.355
Περιεχόμενα
Οι Αλβανία είναι το κομμάτι που περιμένουν,τουριστικά να "βγεί"
ένα μικρό διαμαντάκι.Η τουριστική της βιομηχανία έχει ραγδαίες
εξελίξεις,πως να μην είχε άλλωστε καθώς ήταν στον πάτο με τα
διάφορα θέματα που τους κατέτρεχαν.Κοντολογίς,το 2008 που
ξαναπέρασα και είχα την ευκαιρία να μείνω χωρίς να συμβεί αυτό
τώρα ήταν ένας προορισμός παρεξηγημένος,τουλάχιστον από μένα.
Το Δυρράχιο με μια λέξη θα έλεγα το χαρακτηρίζει το χάος και θα το
παρομοίαζα άνετα με την Αφρική,όχι όλες τις πόλεις αλλά κάποιες.
Ειδικά στην παραλία γίνεται πανζουρλισμός,μποτιλιαρισμένη σχεδόν
πάντα,οδηγοί πετάγονται από παντού και πιάνουν κάθε λογής θέση
μάχης στο δρόμο.Εν τούτοις έχει έναν αέρα διαφορετικό η ατμόσφαιρα
θα έλεγα Ιταλικό,μιας που είναι αρκετά κοντά με τα παράλιά της και
πολλοί κάτοικοί της έχουν βρεθεί εκεί,περιστασιακά και μη.
Τετάρτη πρωί και κατευθύνομαι προς Σπλίτ.Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό
μου,να διανύω 500χλμ την μέρα.Την πρώτη μέρα επετεύχθη,η δεύτερη
παιζόταν!Από Δυρράχιο και βορειότερα προς τα σύνορα Σκόδρας άλλος
χαμός.Ο κακός μάλιστα.Μου θύμισε βέβαια δεκαετία 1990 στην Ελλάδα
αλλά θέλει πολύ πολύ προσοχή.Τα παιδιά βέβαια μου είχαν πει ότι η σχέση
των οδηγών με την οδήγηση είναι κάτι υποκειμενικό καθώς μέχρι το 1990
δεν υπήρχαν αυτοκίνητα,αντιπροσωπείες και υπηρεσίες για να δίνουν
άδεις-πινακίδες κλπ.Μοτοσυκλέτα δε στην Αλβανία καινούρια δεν υπάρχει.
Έτσι λοιπόν απ τα όνειρα του κάθε άντρα στον δυτικό πολιτισμό είναι
να πιάσει το τιμόνι του δικού του αυτοκινήτου,το θέμα είναι όμως τι
γίνεται αν μόλις λίγο πρίν έχει αφήσει τα χαλινάρια...
Το δικό δίκτυο συνεχίζει να κάνει προσπάθειες έως που φτάνω
στα σύνορα με Μαυροβούνιο.Η διαφορά εμφανέστατη!Η "κίνηση"
δίνει τη θέση της στην ησυχία και τον πρώτο λόγο παίρνουν τα
τζιτζίκια.
Έχω ξεπεράσει το στάδιο που σταματάω να βγάλω φωτο στις
πινακίδες (ή έτσι νόμιζα) αλλά το έκανα γιατί είχα να δώ πολλά
χρόνια μια που είναι ακριβής και σε τόσα πολλά χλμ.Ο προορισμός
μου θα ήταν αυτός με τα περισσότερα χλμ.
Ερημικά πολύ τα πράγματα και η σήμανση σε αντίθεση με την
Αλβανία,κάκιστη.Το gps είπαμε,δουλεύει μόνο περιορισμένα
αλλά και αλλιώς να ήταν δεν θα το χρησιμοποιούσα για να
διανύσω μια "ευθεία".Παρ όλα αυτά το να ξεδιαλυθεί το
ποιος δρόμος θα ακολουθηθεί ήταν ένα θέμα.Ακολούθησα
τους ποδηλάτες που κατέβαιναν απ τα βουνά.Όλο και
περισσότερος κόσμος θέλει να διαβεί την δαλματική
Ριβιέρα.
Σαφώς και όχι άδικα.Η θάλασσα άρχισε να φαίνεται και να παραμένει
αργότερα στα αριστερά της διαδρομής για πολλάααα χλμ. Η διαδικασία
στα τελωνεία,τυπική.Το 2008 θυμάμαι που ζήταγαν και χρήματα.10
ευρώ ή αλλιώς ότι ήθελε ο καθ ένας,σου δίναν ένα χαρτάκι και σου
λέγαν θα το δείξεις στο τελωνείο βγαίνοντας.Αφρική θύμιζε αυτό.
Φτάνοντας στο ομόνυμο νησάκι του Αγ.Στεφάνου στη Μπούντβα
όπου τα πράγματα εκεί έχουν αλλάξει άρδην από τότε που τα
θυμάμαι.Όλο το μέρος έχει γίνει ένα θέρετρο,παραλίες αξιποιημένες
παιχίδια θαλάσσια και μένα να προσπαθώ να ξεφύγω απ αυτή
την πίεση.Μάταια βέβαια.Μιλάμε για πολύ κόσμο,πολύ κίνηση.
Ειλικρίνα δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα αμάξι.Σε μια ώρα είχα κάνει
15 χλμ.Κόσμος πετάγεται με τα στρώματα θαλάσσης από παντού
αμάξια πηγαίνουν σημειωτόν,προσπέραση από πουθενά μιας που
συχνά τα φυσικά όρια καθορίζουν το δρόμο.
Τα παιδιά στη Αλβανία μου είχαν πεί ότι μόνο μισθωτός κατά
παραγγελία θα μπορούσε να είναι ο κάτοχος του πορτοκαλί
αυτοκινήτου με τις αλβανικές πινακίδες.Ας όψεται!Όλοι έχουν
δικαίωμα στον τουρισμό.
Σε ένα τέτοιο μέρος δεν θα ήθελα να ψάχνω λίγο κομμάτι γης
ελεύθερο για να κάνω μπάνιο.
Σε ένα τέτοιο κάτι γίνεται.Πηγαίνοντας για το Κότορ τα πράγματα
και η διάθεση άλλαξαν δραμματικά.
Πολύ ωραία κατάσταση είχε δημιουργηθεί εκεί ως φυσικός κολπίσκος.
Φυσικά γίνεται να ενώσεις τις τελίτσες παίρνοντας απλά καράβι αλλά
ήταν φοβερή η αίσθηση της οδήγησης.
Τα φυσικά όρια του δρόμου.
...και όταν τελείωσε η όλη παράκαμψη.
Είχα ήδη περάσει τα σύνορα επί Κροατικού εδάφους και σε λίγο ήμουν
στο Ντουμπρόβνικ.Στο τόσο πολυδιαφημισμένο και τουριστικό.
3 κρουαζιερόπλοια ήταν μπαρκαρισμένα εκεί.Η μέρα σταμάτησε
σε ένα χόστελ εκεί,πανάκριβο και χωρίς λόγο το Ντουμπρόβνικ.
ένα μικρό διαμαντάκι.Η τουριστική της βιομηχανία έχει ραγδαίες
εξελίξεις,πως να μην είχε άλλωστε καθώς ήταν στον πάτο με τα
διάφορα θέματα που τους κατέτρεχαν.Κοντολογίς,το 2008 που
ξαναπέρασα και είχα την ευκαιρία να μείνω χωρίς να συμβεί αυτό
τώρα ήταν ένας προορισμός παρεξηγημένος,τουλάχιστον από μένα.
Το Δυρράχιο με μια λέξη θα έλεγα το χαρακτηρίζει το χάος και θα το
παρομοίαζα άνετα με την Αφρική,όχι όλες τις πόλεις αλλά κάποιες.
Ειδικά στην παραλία γίνεται πανζουρλισμός,μποτιλιαρισμένη σχεδόν
πάντα,οδηγοί πετάγονται από παντού και πιάνουν κάθε λογής θέση
μάχης στο δρόμο.Εν τούτοις έχει έναν αέρα διαφορετικό η ατμόσφαιρα
θα έλεγα Ιταλικό,μιας που είναι αρκετά κοντά με τα παράλιά της και
πολλοί κάτοικοί της έχουν βρεθεί εκεί,περιστασιακά και μη.
Τετάρτη πρωί και κατευθύνομαι προς Σπλίτ.Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό
μου,να διανύω 500χλμ την μέρα.Την πρώτη μέρα επετεύχθη,η δεύτερη
παιζόταν!Από Δυρράχιο και βορειότερα προς τα σύνορα Σκόδρας άλλος
χαμός.Ο κακός μάλιστα.Μου θύμισε βέβαια δεκαετία 1990 στην Ελλάδα
αλλά θέλει πολύ πολύ προσοχή.Τα παιδιά βέβαια μου είχαν πει ότι η σχέση
των οδηγών με την οδήγηση είναι κάτι υποκειμενικό καθώς μέχρι το 1990
δεν υπήρχαν αυτοκίνητα,αντιπροσωπείες και υπηρεσίες για να δίνουν
άδεις-πινακίδες κλπ.Μοτοσυκλέτα δε στην Αλβανία καινούρια δεν υπάρχει.
Έτσι λοιπόν απ τα όνειρα του κάθε άντρα στον δυτικό πολιτισμό είναι
να πιάσει το τιμόνι του δικού του αυτοκινήτου,το θέμα είναι όμως τι
γίνεται αν μόλις λίγο πρίν έχει αφήσει τα χαλινάρια...
Το δικό δίκτυο συνεχίζει να κάνει προσπάθειες έως που φτάνω
στα σύνορα με Μαυροβούνιο.Η διαφορά εμφανέστατη!Η "κίνηση"
δίνει τη θέση της στην ησυχία και τον πρώτο λόγο παίρνουν τα
τζιτζίκια.
Έχω ξεπεράσει το στάδιο που σταματάω να βγάλω φωτο στις
πινακίδες (ή έτσι νόμιζα) αλλά το έκανα γιατί είχα να δώ πολλά
χρόνια μια που είναι ακριβής και σε τόσα πολλά χλμ.Ο προορισμός
μου θα ήταν αυτός με τα περισσότερα χλμ.
Ερημικά πολύ τα πράγματα και η σήμανση σε αντίθεση με την
Αλβανία,κάκιστη.Το gps είπαμε,δουλεύει μόνο περιορισμένα
αλλά και αλλιώς να ήταν δεν θα το χρησιμοποιούσα για να
διανύσω μια "ευθεία".Παρ όλα αυτά το να ξεδιαλυθεί το
ποιος δρόμος θα ακολουθηθεί ήταν ένα θέμα.Ακολούθησα
τους ποδηλάτες που κατέβαιναν απ τα βουνά.Όλο και
περισσότερος κόσμος θέλει να διαβεί την δαλματική
Ριβιέρα.
Σαφώς και όχι άδικα.Η θάλασσα άρχισε να φαίνεται και να παραμένει
αργότερα στα αριστερά της διαδρομής για πολλάααα χλμ. Η διαδικασία
στα τελωνεία,τυπική.Το 2008 θυμάμαι που ζήταγαν και χρήματα.10
ευρώ ή αλλιώς ότι ήθελε ο καθ ένας,σου δίναν ένα χαρτάκι και σου
λέγαν θα το δείξεις στο τελωνείο βγαίνοντας.Αφρική θύμιζε αυτό.
Φτάνοντας στο ομόνυμο νησάκι του Αγ.Στεφάνου στη Μπούντβα
όπου τα πράγματα εκεί έχουν αλλάξει άρδην από τότε που τα
θυμάμαι.Όλο το μέρος έχει γίνει ένα θέρετρο,παραλίες αξιποιημένες
παιχίδια θαλάσσια και μένα να προσπαθώ να ξεφύγω απ αυτή
την πίεση.Μάταια βέβαια.Μιλάμε για πολύ κόσμο,πολύ κίνηση.
Ειλικρίνα δεν ξέρω τι θα έκανα αν είχα αμάξι.Σε μια ώρα είχα κάνει
15 χλμ.Κόσμος πετάγεται με τα στρώματα θαλάσσης από παντού
αμάξια πηγαίνουν σημειωτόν,προσπέραση από πουθενά μιας που
συχνά τα φυσικά όρια καθορίζουν το δρόμο.
Τα παιδιά στη Αλβανία μου είχαν πεί ότι μόνο μισθωτός κατά
παραγγελία θα μπορούσε να είναι ο κάτοχος του πορτοκαλί
αυτοκινήτου με τις αλβανικές πινακίδες.Ας όψεται!Όλοι έχουν
δικαίωμα στον τουρισμό.
Σε ένα τέτοιο μέρος δεν θα ήθελα να ψάχνω λίγο κομμάτι γης
ελεύθερο για να κάνω μπάνιο.
Σε ένα τέτοιο κάτι γίνεται.Πηγαίνοντας για το Κότορ τα πράγματα
και η διάθεση άλλαξαν δραμματικά.
Πολύ ωραία κατάσταση είχε δημιουργηθεί εκεί ως φυσικός κολπίσκος.
Φυσικά γίνεται να ενώσεις τις τελίτσες παίρνοντας απλά καράβι αλλά
ήταν φοβερή η αίσθηση της οδήγησης.
Τα φυσικά όρια του δρόμου.
...και όταν τελείωσε η όλη παράκαμψη.
Είχα ήδη περάσει τα σύνορα επί Κροατικού εδάφους και σε λίγο ήμουν
στο Ντουμπρόβνικ.Στο τόσο πολυδιαφημισμένο και τουριστικό.
3 κρουαζιερόπλοια ήταν μπαρκαρισμένα εκεί.Η μέρα σταμάτησε
σε ένα χόστελ εκεί,πανάκριβο και χωρίς λόγο το Ντουμπρόβνικ.
Last edited: