soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΨΗΛΟΡΕΙΤΗ
Η τετραμελής ομάδα μας με εμένα αρχηγό… προτίμησε το μονοπάτι «Η στράτα του Ψηλορείτη» για να ανέβει στα 2456 μέτρα, που είναι το ψηλότερο σημείο της Κρήτης. Η διαδρομή μέχρι την κορυφή σύμφωνα με τις πληροφορίες είναι 2-3 ώρες. Χαραγμένη σε απότομη πλαγιά, συνεχώς ανηφορική είναι δυσκολότερη από αυτήν που ξεκινά από το Ιδαίον Άντρον. Αυτή η δεύτερη διαδρομή κρατά περισσότερες ώρες 4-4,5 αλλά είναι φιδόστροφη πάνω στις πλαγιές χωρίς μεγάλη κλίση ήτοι όχι τόσο οδυνηρή. Η δικιά μας σχηματίζει ένα «Γ», η κάθετη πλευρά ήταν σαν να ανεβαίναμε σκάλες επί τρεις ώρες και μόνο η οριζόντια που καταλήγει στη κορυφή ήταν πιο ξεκούραστη. Η διαδρομή που θα ακολουθήσετε για να φτάσετε στο καταφύγιο είναι από Ηράκλειο ή από Ρέθυμνο: Ζωνιανά, Κράνα και Λιβάδια όπου υπάρχει πινακίδα «προς Ψηλορείτη»
Η ανάβαση αρχίζει από την τοποθεσία «Λάκκος του Μυγερού» ένα είδος καταφυγίου και λέω είδος, γιατί δεν είναι οργανωμένο, δεν έχει νερό για να προμηθευτεί ο πεζοπόρος, τα μόνα που έχει είναι τουαλέτα και δύο δωμάτια με κρεβάτια για όσους ενδιαφέρονται να διανυκτερεύσουν και την επομένη μέρα να ξεκινήσουν νωρίς το πρωί να απολαύσουν και την ανατολή του ήλιου. Επίσης, δεν υπάρχει φύλακας αλλά μόνο κάποιοι βοσκοί της διπλανής στάνης κάνουν σταδιακά την παρουσία τους. Αυτοί, αν τους πετύχετε μπορούν να σας ανοίξουν κάποια εκεί κοντά βάνα να πάρετε νεράκι από μια γεώτρηση στα 1700 μέτρα ύψος που βρίσκεται το καταφύγιο, ήτοι καθαρό από μολύνσεις και κρυστάλλινο από τα χιόνια που σκεπάζουν όλη την περιοχή το Χειμώνα.
Δίπλα στο καταφύγιο βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης, όπου θα καταλάβετε αμέσως πόσα άτομα έχουν ήδη ξεκινήσει για την κορυφή, ίσως επιχειρήσετε να τους φτάσετε, αλλά και πόσα θα σας ακολουθήσουν αργότερα υποψήφιοι να σας ξεπεράσουν. Οι επισκέπτες της ημέρας θα φαίνονται σχεδόν σε όλη τη διαδρομή από εκκίνηση μέχρι το τέλος πάνω στις γυμνές πλαγιές. Επίσης θα φαίνεται συνεχώς και θα μικραίνει αργά-αργά το καταφύγιο κάτω από τα πόδια σου κι αντίθετα θα γίνεται πιο ορατή η πολυπόθητος κορυφή πάνω στο κεφάλι σου. Αυτά τα δύο σημεία εκκίνησης και τερματισμού θα φαίνονται σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Δεν σου κρύβονται, καθαρά σου λένε που βρίσκονται και σε καλούν να τα φτάσεις, όμως σου φαίνονται άπιαστα…
Η ορειβατική… μας ομάδας αποτελείτο από μένα, την γυναίκα μου και δύο τριαντάχρονες Γαλλιδούλες γέννημα και θρέμμα της Τουλούζης, η ανιψιά μας και η φίλη της, που η επιθυμία της πρώτης κατά την δεκαήμερη επίσκεψη στην Κρήτη ήταν να ανέβει στον Ψηλορείτη!! Από πού ενέσκηψε αυτή η επιθυμία;
Να γνωρίσει το μέρος που γεννήθηκε ο Θεός Δίας καθώς και ο πατέρας της, όπως τους έλεγε από τις ιστορίες σε εκείνη και την αδερφή της όταν ήταν μικρές. Τούτος ο τελευταίος δε γεννήθηκε βέβαια στην κορυφή αλλά σε πιο χαμηλό χωριό του Ψηλορείτη. Στα 18 του έριξε πέτρα πίσω του… κι αντί να καταντήσει αγρότης ή βοσκός, είναι τώρα πρύτανης του πανεπιστημίου της Τουλούζης. Τέλος για να μη τους χαλάσω το χατίρι και για να μην αφήσουμε μόνα κι απροστάτευτα τα κορίτσια ανάμεσα στους κρητικούς βοσκούς, αποφασίσαμε να τις συνοδέψουμε, μιας και η εμπειρία της ανάβασης στην κορυφή του Μωυσή του βουνού των Εβραίων που κάναμε τον περασμένο Μάρτη μας ώθησε να επιχειρήσουμε και στο βουνό του Δία των Ελλήνων. Ταυτόχρονα θα αποφεύγαμε μελλοντική πιθανή πεζοπορία με την πολυκοσμία ορειβατικού συλλόγου.
Η ανάβαση στο Σινά ήταν παιδική χαρά εν συγκρίσει με τον Ψηλορείτη. Πρώτον γιατί το μονοπάτι ήταν με συνεχείς φιδοστροφές, φαρδύ και καθαρό από πέτρες, στη διαδρομή είχαν δύο ή τρία κιόσκια με σκιά, καφεδάκι, αναψυκτικά, μικροφαγώσιμα και το μόνο δύσκολο ήταν τα 700 σκαλιά μετά από 3,5 ώρες πορείας μέχρι τη κορυφή όπου ήταν η εκκλησία.
Φορτωμένος ο καθένας μας το σακίδιο του με πρόχειρο φαγητό και από ένα δίλιτρο νερό, το οποίο τελικά δεν έφτασε, ξεκινήσαμε το οδυνηρό μονοπάτι. Τα πρώτα εκατοντάδες μέτρα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, ανάβαση πάνω σε πέτρες μυτερές και γλιστερές. Η πρώτη στάση για ξεκούραση έγινε νωρίς. Οι Γαλλιδούλες μας ξέφυγαν, μας περίμεναν, μας ξέφευγαν πάλι κι αυτό συνεχιζόταν σε όλο το ανηφορικό μονοπάτι παρόλο που σε μερικές εκατοντάδες μέτρα ήταν πλακοστρωμένο. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, ο ουρανός καθαρός το καταφύγιο με το αυτοκίνητο όλο και μίκραινε. Η Ελληνική σημαία που βρίσκεται στη κορυφή του προορισμούς μας, φάνηκε μέσα στον τηλεφακό της μηχανής μας προβλημάτισε κάπως για το αν είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε τόση μεγάλη υπολειπόμενη απόσταση. Μια αστραπιαία σκέψη να επιστρέψουμε πίσω ούτε καν συζητήθηκε όταν ιδίως ακολουθούμε δύο τριαντάχρονες Γαλλιδούλες !! Κάποια στιγμή ακούσαμε ποδοβολητά πίσω μας. Απίστευτο αυτό που είδαμε. Σκουπίσαμε τα δακρυσμένα από τον ιδρώτα μάτια μας μήπως βλέπουμε λάθος, κι όμως να: νεαρός τουρίστας, φτεροπόδαρος Ερμής μας ξεπέρασε τρέχοντας πάνω στο κακοτράχαλο μονοπάτι σαν να μετέφερε μήνυμα στο Θεό Δία. Μετά από μία ώρα όταν εμείς ήμασταν ακόμα στην ανάβαση κατέβηκε με τον ίδιο τρόπο πάνω από τις γλιστερές πέτρες. Ήταν κάτι το απίστευτο. Χαμηλά στο βάθος, γυναίκα με δύο μπαστουνάκια φαινόταν να υποφέρει. Όπως το περίμενα, μετά από λίγα λεπτά πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ένα ζευγάρι Γάλλων μας προσπέρασε, κατόπιν ένας ψηλόσωμος με δυνατά πόδια φορτωμένος με φωτογραφικές μηχανές. Ένα ζευγάρι Σουηδών που ανέβηκε πριν από μας, το πρώτο αυτοκίνητο που είδαμε στο χώρο στάθμευσης, επέστρεφε και μας έδωσε κουράγιο λέγοντας μας ότι στο σημείο που στρίβει δηλαδή στην κορυφή του «Γ» της πορείας τα πράματα είναι καλύτερα.
Πράγματι όταν φτάσαμε στη πολυπόθητη στροφή και η υψομετρική διαφορά με την κορυφή ελαττώθηκε, μπορέσαμε και βαδίσαμε χωρίς να υποφέρουν τα γόνατα και η ανάσα μας. Σαν πεζοπόροι πλέον συνεχίσαμε μέχρι την κορυφή χωρίς βεβαίως να λείπουν οι ανηφορούλες.
Φτάνοντας ήμασταν μόνοι χωρίς τα ενοχλητικά στοιχεία… των πεζοπορικών ομάδων. Όλος ο χώρος ήταν δικός μας. Ο χώρος τούτος ήταν μια μεγάλη στρογγυλή πλατεία. Από την άκρη της κάθε πλευρά της το θέαμα ήταν διαφορετικό και μοναδικό. Στο κέντρο της πλατείας ένα παλιό μιτάτο με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, (κτίζεται με τις πλάκες του βουνού τοποθετημένες η μια πάνω στη άλλη χωρίς τη χρήση σοβά), έχει μετατραπεί σε εκκλησία. Ο Τίμιος Σταυρός αντί το ναό του Δία. Μα το ίδιο κάνει… όπως γράφει ο Καζαντζάκης. Στιγμές χαράς, απόλαυσης. Δίπλα στην εκκλησία η καμπάνα της οποίας ό ήχος άρεσε στην ανιψούλα μας και τη κτύπαγε συνεχώς, παρόλο άθεα όπως οι περισσότεροι στην νότιο Γαλλία, και πάνω από την καμπάνα η Ελληνική σημαία κυματίζει ατσαλάκωτη από το αεράκι της κορυφής, σα να επιμένει να δείχνει την παρουσία της από πριν 104 χρόνια μόνο, μετά την κυριαρχία άλλων φυλών και επιδρομέων στη πολυχιλιετή ιστορία της.
Η Κρήτη σαν καράβι με γέφυρα το σημείο που βρισκόμαστε και τη γαλανόλευκη υψωμένη, στην πλώρη το χαμηλότερο κατά 4 μέτρα τα Λευκά Όρη, πίσω μας για πρύμνη τα Λασιθιώτικα βουνά, ταξιδεύει έχοντας στα δεξιά το Αιγαίο με τον πανάρχαιο πολιτισμό του, αριστερά το Λυβικό πέλαγος, να στο βάθος το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, ο κάμπος της Μεσσαράς, χωριά μικρά, μεγάλα, με ιστορία και πολιτισμό αιώνων. Θέση ζηλευτή στον αρχαίο και νέο κόσμο που έλκυε και ελκύει κατακτητές… Ένας γεροδεμένος Αυστριακός χαμογελαστός, με τα χέρια του γεμάτα με κάμερες ήρθε μετά από μας και αργότερα τέλος δύο παιδιά ψηλά, λεπτά μαυριδερά που νομίζοντας ότι είναι μετανάστες έκανα λάθος καθώς ήταν από τις Σέρρες. Ευγενικότατοι θέλησαν να μας πάρουν τα σακίδια στην επιστροφή. Όμως η επιστροφή έγινε τραγουδώντας… αλλά και με τρεις αναγκαστικές στάσεις. Η ιδέα των κοριτσιών ήταν θαυμάσια. Ο συνολικός χρόνος της εκδρομής μας ήταν 7,50 ώρες. Τη συνιστώ σε κάθε κάτοικο της Κρήτης αλλά και σε κάθε επισκέπτη μας που έχει ελεύθερο χρόνο.
Σημ: Απολαύστε τώρα με εικόνες τη διαδρομή, αναπνεύστε τον καθαρό βουνίσιο αέρα, κι όποτε θελήσετε είμαι στη διάθεση σας….
Το καταφύγιο
Ο πτεροπόδαρος Ερμής...
Αν μεγενθύνετε στη δεξιά κορυφή φαίνεται η σημαία
Σε μερικές πλαγιές δυνατός και κρύος αέρας
Η τετραμελής ομάδα μας με εμένα αρχηγό… προτίμησε το μονοπάτι «Η στράτα του Ψηλορείτη» για να ανέβει στα 2456 μέτρα, που είναι το ψηλότερο σημείο της Κρήτης. Η διαδρομή μέχρι την κορυφή σύμφωνα με τις πληροφορίες είναι 2-3 ώρες. Χαραγμένη σε απότομη πλαγιά, συνεχώς ανηφορική είναι δυσκολότερη από αυτήν που ξεκινά από το Ιδαίον Άντρον. Αυτή η δεύτερη διαδρομή κρατά περισσότερες ώρες 4-4,5 αλλά είναι φιδόστροφη πάνω στις πλαγιές χωρίς μεγάλη κλίση ήτοι όχι τόσο οδυνηρή. Η δικιά μας σχηματίζει ένα «Γ», η κάθετη πλευρά ήταν σαν να ανεβαίναμε σκάλες επί τρεις ώρες και μόνο η οριζόντια που καταλήγει στη κορυφή ήταν πιο ξεκούραστη. Η διαδρομή που θα ακολουθήσετε για να φτάσετε στο καταφύγιο είναι από Ηράκλειο ή από Ρέθυμνο: Ζωνιανά, Κράνα και Λιβάδια όπου υπάρχει πινακίδα «προς Ψηλορείτη»
Η ανάβαση αρχίζει από την τοποθεσία «Λάκκος του Μυγερού» ένα είδος καταφυγίου και λέω είδος, γιατί δεν είναι οργανωμένο, δεν έχει νερό για να προμηθευτεί ο πεζοπόρος, τα μόνα που έχει είναι τουαλέτα και δύο δωμάτια με κρεβάτια για όσους ενδιαφέρονται να διανυκτερεύσουν και την επομένη μέρα να ξεκινήσουν νωρίς το πρωί να απολαύσουν και την ανατολή του ήλιου. Επίσης, δεν υπάρχει φύλακας αλλά μόνο κάποιοι βοσκοί της διπλανής στάνης κάνουν σταδιακά την παρουσία τους. Αυτοί, αν τους πετύχετε μπορούν να σας ανοίξουν κάποια εκεί κοντά βάνα να πάρετε νεράκι από μια γεώτρηση στα 1700 μέτρα ύψος που βρίσκεται το καταφύγιο, ήτοι καθαρό από μολύνσεις και κρυστάλλινο από τα χιόνια που σκεπάζουν όλη την περιοχή το Χειμώνα.
Δίπλα στο καταφύγιο βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης, όπου θα καταλάβετε αμέσως πόσα άτομα έχουν ήδη ξεκινήσει για την κορυφή, ίσως επιχειρήσετε να τους φτάσετε, αλλά και πόσα θα σας ακολουθήσουν αργότερα υποψήφιοι να σας ξεπεράσουν. Οι επισκέπτες της ημέρας θα φαίνονται σχεδόν σε όλη τη διαδρομή από εκκίνηση μέχρι το τέλος πάνω στις γυμνές πλαγιές. Επίσης θα φαίνεται συνεχώς και θα μικραίνει αργά-αργά το καταφύγιο κάτω από τα πόδια σου κι αντίθετα θα γίνεται πιο ορατή η πολυπόθητος κορυφή πάνω στο κεφάλι σου. Αυτά τα δύο σημεία εκκίνησης και τερματισμού θα φαίνονται σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Δεν σου κρύβονται, καθαρά σου λένε που βρίσκονται και σε καλούν να τα φτάσεις, όμως σου φαίνονται άπιαστα…
Η ορειβατική… μας ομάδας αποτελείτο από μένα, την γυναίκα μου και δύο τριαντάχρονες Γαλλιδούλες γέννημα και θρέμμα της Τουλούζης, η ανιψιά μας και η φίλη της, που η επιθυμία της πρώτης κατά την δεκαήμερη επίσκεψη στην Κρήτη ήταν να ανέβει στον Ψηλορείτη!! Από πού ενέσκηψε αυτή η επιθυμία;
Να γνωρίσει το μέρος που γεννήθηκε ο Θεός Δίας καθώς και ο πατέρας της, όπως τους έλεγε από τις ιστορίες σε εκείνη και την αδερφή της όταν ήταν μικρές. Τούτος ο τελευταίος δε γεννήθηκε βέβαια στην κορυφή αλλά σε πιο χαμηλό χωριό του Ψηλορείτη. Στα 18 του έριξε πέτρα πίσω του… κι αντί να καταντήσει αγρότης ή βοσκός, είναι τώρα πρύτανης του πανεπιστημίου της Τουλούζης. Τέλος για να μη τους χαλάσω το χατίρι και για να μην αφήσουμε μόνα κι απροστάτευτα τα κορίτσια ανάμεσα στους κρητικούς βοσκούς, αποφασίσαμε να τις συνοδέψουμε, μιας και η εμπειρία της ανάβασης στην κορυφή του Μωυσή του βουνού των Εβραίων που κάναμε τον περασμένο Μάρτη μας ώθησε να επιχειρήσουμε και στο βουνό του Δία των Ελλήνων. Ταυτόχρονα θα αποφεύγαμε μελλοντική πιθανή πεζοπορία με την πολυκοσμία ορειβατικού συλλόγου.
Η ανάβαση στο Σινά ήταν παιδική χαρά εν συγκρίσει με τον Ψηλορείτη. Πρώτον γιατί το μονοπάτι ήταν με συνεχείς φιδοστροφές, φαρδύ και καθαρό από πέτρες, στη διαδρομή είχαν δύο ή τρία κιόσκια με σκιά, καφεδάκι, αναψυκτικά, μικροφαγώσιμα και το μόνο δύσκολο ήταν τα 700 σκαλιά μετά από 3,5 ώρες πορείας μέχρι τη κορυφή όπου ήταν η εκκλησία.
Φορτωμένος ο καθένας μας το σακίδιο του με πρόχειρο φαγητό και από ένα δίλιτρο νερό, το οποίο τελικά δεν έφτασε, ξεκινήσαμε το οδυνηρό μονοπάτι. Τα πρώτα εκατοντάδες μέτρα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, ανάβαση πάνω σε πέτρες μυτερές και γλιστερές. Η πρώτη στάση για ξεκούραση έγινε νωρίς. Οι Γαλλιδούλες μας ξέφυγαν, μας περίμεναν, μας ξέφευγαν πάλι κι αυτό συνεχιζόταν σε όλο το ανηφορικό μονοπάτι παρόλο που σε μερικές εκατοντάδες μέτρα ήταν πλακοστρωμένο. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, ο ουρανός καθαρός το καταφύγιο με το αυτοκίνητο όλο και μίκραινε. Η Ελληνική σημαία που βρίσκεται στη κορυφή του προορισμούς μας, φάνηκε μέσα στον τηλεφακό της μηχανής μας προβλημάτισε κάπως για το αν είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε τόση μεγάλη υπολειπόμενη απόσταση. Μια αστραπιαία σκέψη να επιστρέψουμε πίσω ούτε καν συζητήθηκε όταν ιδίως ακολουθούμε δύο τριαντάχρονες Γαλλιδούλες !! Κάποια στιγμή ακούσαμε ποδοβολητά πίσω μας. Απίστευτο αυτό που είδαμε. Σκουπίσαμε τα δακρυσμένα από τον ιδρώτα μάτια μας μήπως βλέπουμε λάθος, κι όμως να: νεαρός τουρίστας, φτεροπόδαρος Ερμής μας ξεπέρασε τρέχοντας πάνω στο κακοτράχαλο μονοπάτι σαν να μετέφερε μήνυμα στο Θεό Δία. Μετά από μία ώρα όταν εμείς ήμασταν ακόμα στην ανάβαση κατέβηκε με τον ίδιο τρόπο πάνω από τις γλιστερές πέτρες. Ήταν κάτι το απίστευτο. Χαμηλά στο βάθος, γυναίκα με δύο μπαστουνάκια φαινόταν να υποφέρει. Όπως το περίμενα, μετά από λίγα λεπτά πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ένα ζευγάρι Γάλλων μας προσπέρασε, κατόπιν ένας ψηλόσωμος με δυνατά πόδια φορτωμένος με φωτογραφικές μηχανές. Ένα ζευγάρι Σουηδών που ανέβηκε πριν από μας, το πρώτο αυτοκίνητο που είδαμε στο χώρο στάθμευσης, επέστρεφε και μας έδωσε κουράγιο λέγοντας μας ότι στο σημείο που στρίβει δηλαδή στην κορυφή του «Γ» της πορείας τα πράματα είναι καλύτερα.
Πράγματι όταν φτάσαμε στη πολυπόθητη στροφή και η υψομετρική διαφορά με την κορυφή ελαττώθηκε, μπορέσαμε και βαδίσαμε χωρίς να υποφέρουν τα γόνατα και η ανάσα μας. Σαν πεζοπόροι πλέον συνεχίσαμε μέχρι την κορυφή χωρίς βεβαίως να λείπουν οι ανηφορούλες.
Φτάνοντας ήμασταν μόνοι χωρίς τα ενοχλητικά στοιχεία… των πεζοπορικών ομάδων. Όλος ο χώρος ήταν δικός μας. Ο χώρος τούτος ήταν μια μεγάλη στρογγυλή πλατεία. Από την άκρη της κάθε πλευρά της το θέαμα ήταν διαφορετικό και μοναδικό. Στο κέντρο της πλατείας ένα παλιό μιτάτο με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, (κτίζεται με τις πλάκες του βουνού τοποθετημένες η μια πάνω στη άλλη χωρίς τη χρήση σοβά), έχει μετατραπεί σε εκκλησία. Ο Τίμιος Σταυρός αντί το ναό του Δία. Μα το ίδιο κάνει… όπως γράφει ο Καζαντζάκης. Στιγμές χαράς, απόλαυσης. Δίπλα στην εκκλησία η καμπάνα της οποίας ό ήχος άρεσε στην ανιψούλα μας και τη κτύπαγε συνεχώς, παρόλο άθεα όπως οι περισσότεροι στην νότιο Γαλλία, και πάνω από την καμπάνα η Ελληνική σημαία κυματίζει ατσαλάκωτη από το αεράκι της κορυφής, σα να επιμένει να δείχνει την παρουσία της από πριν 104 χρόνια μόνο, μετά την κυριαρχία άλλων φυλών και επιδρομέων στη πολυχιλιετή ιστορία της.
Η Κρήτη σαν καράβι με γέφυρα το σημείο που βρισκόμαστε και τη γαλανόλευκη υψωμένη, στην πλώρη το χαμηλότερο κατά 4 μέτρα τα Λευκά Όρη, πίσω μας για πρύμνη τα Λασιθιώτικα βουνά, ταξιδεύει έχοντας στα δεξιά το Αιγαίο με τον πανάρχαιο πολιτισμό του, αριστερά το Λυβικό πέλαγος, να στο βάθος το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, ο κάμπος της Μεσσαράς, χωριά μικρά, μεγάλα, με ιστορία και πολιτισμό αιώνων. Θέση ζηλευτή στον αρχαίο και νέο κόσμο που έλκυε και ελκύει κατακτητές… Ένας γεροδεμένος Αυστριακός χαμογελαστός, με τα χέρια του γεμάτα με κάμερες ήρθε μετά από μας και αργότερα τέλος δύο παιδιά ψηλά, λεπτά μαυριδερά που νομίζοντας ότι είναι μετανάστες έκανα λάθος καθώς ήταν από τις Σέρρες. Ευγενικότατοι θέλησαν να μας πάρουν τα σακίδια στην επιστροφή. Όμως η επιστροφή έγινε τραγουδώντας… αλλά και με τρεις αναγκαστικές στάσεις. Η ιδέα των κοριτσιών ήταν θαυμάσια. Ο συνολικός χρόνος της εκδρομής μας ήταν 7,50 ώρες. Τη συνιστώ σε κάθε κάτοικο της Κρήτης αλλά και σε κάθε επισκέπτη μας που έχει ελεύθερο χρόνο.
Σημ: Απολαύστε τώρα με εικόνες τη διαδρομή, αναπνεύστε τον καθαρό βουνίσιο αέρα, κι όποτε θελήσετε είμαι στη διάθεση σας….
Το καταφύγιο
Ο πτεροπόδαρος Ερμής...
Αν μεγενθύνετε στη δεξιά κορυφή φαίνεται η σημαία
Σε μερικές πλαγιές δυνατός και κρύος αέρας
