Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Ιστορίες περιόδου ΙΙ
Location: Μορογκόρο Τανζανίας,
Κατάσταση: Σπίτι που μας φιλοξενούν στη μέση της ζούγκλας
Προορισμός: Αεροδρόμιο στην πόλη Νταρ ελ Σαλάμ
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να ανακαλύπτεις ότι αδιαθέτησες και έχεις ένα 24ωρο ταξιδιού μπροστά σου ή να συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν το τελευταίο σου καθαρό εσώρουχο.
Βγαίνοντας από το μπάνιο ο σύντροφος βλέπει το βλέμμα του τρελού και αντιλαμβάνεται ότι τα σύννεφα μαζεύονται και έρχεται καταιγίδα.
“Γιούλη;”, χτυπάω διακριτικά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των παιδιών που μας φιλοξενούσαν.
“Χρειάζομαι βοήθεια” της λέω και ξεκινάω να της εξηγώ...
“Ωχ έχω μόνο μια και περιμένω και εγώ από στιγμή σε στιγμή, πάρτην αλλά πρέπει να πάμε στην πόλη να αγοράσουμε.”
Αρνούμαι να δεχτώ την προσφορά της και τρέχω να ντυθώ. Τον ρόλο του εσωρούχου ανέλαβε επάξια το μαγιό μου για όσες είχαν την απορία. Στο μεταξύ έχουν καταφθάσει οι οδηγοί μας οι οποίοι θα μας πηγαίνανε στο αεροδρόμιο στο Ντάρ, περίπου έξι ώρες ταξίδι από το σημείο που βρισκόμασταν (οι οποίοι κατά την διαδρομή νομίσαμε ότι μας απαγάγουν – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μπορείτε να κοιτάξετε τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες για περισσότερες λεπτομέρειες). Τους ζητήσαμε να περιμένουν, ο Ρίκι, φίλος της Γιούλη και οικοδεσπότης μας, μας φορτώνει στο τζιπ και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το σούπερ μάρκετ. Εκεί ανακαλύπτω με μεγάλη χαρά ότι η Always ζει και βασιλεύει στην Τανζανία αν και το πακετάκι της φαινόταν λιγάκι διαφορετικό...
“Ωραία, τώρα χρειάζομαι μια τουαλέτα”, λέω στον σύντροφο
“Μα καλά δεν μπορείς να κρατηθείς, σε λίγο θα γυρίσουμε σπίτι;”
“Μα ... δεν θέλω να κατουρήσω, τι δεν καταλαβαίνεις”, του λέω υποτιμητικά, ενώ οι ορμόνες μου έχουν ήδη αρχίσει να βαράνε κόκκινο.
“Τι συμβαίνει εδώ;” μας ρωτάει ο Ρίκι.
Τους παρατάω, δεν υπήρχε πλέον χρόνος για εξηγήσεις, και βγαίνω στον δρόμο κοιτώντας γύρω μου με απόγνωση. Σπίτια, μαγαζί με ρούχα, μαγαζί με ηλεκτρονικά, ψιλικατζίδικο, πάγκος μαναβικής, ωπ ξενοδοχείο, εδώ είμαστε, και με βήμα ταχύ μπουκάρω μέσα.
“Χρειάζομαι την τουαλέτα σας”, λέω στον ρεσεψιονίστ.
“Η τουαλέτα είναι εκτός λειτουργίας” απαντάει.
“Δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω, να μπω ένα λεπτό θέλω.”
“Η τουαλέτα ανακαινίζεται, δεν μπορείτε να μπείτε.”
“Μα είναι female emergency!!!” φωνάζω, ενώ νιώθω ότι είναι ζήτημα δευτερολέπτων το να γίνω εντελώς ρεζίλι, κυριολεκτικά το κερασάκι στην τούρτα.
“Άστη να μπει” λέει ένας σερβιτόρος στον ρεσεψιονίστ, και μου κάνει νόημα προς τα που να πάω.
Ανοίγω την πόρτα και τι βλέπω! Έχετε δει φαντάζομαι το trainspotting. Ε, αν εκείνη ήταν η χειρότερη τουαλέτα της Σκωτίας, μπροστά στα μάτια μου είχα την χειρότερη τουαλέτα της Τανζανίας. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, θα αφήσω την φαντασία σας να τις δώσει, αλλά ένα θα σας πω, η οροφή είχε καταρρεύσει και παντού υπήρχαν κομμάτια της, σαν να είχε πέσει όλμος. Και η μυρωδιά που έβγαινε από την τρύπα της Καλλιόπης ήταν λόγος για να αρχίσεις να γδέρνεις το δέρμα σου από την απόλυτη αηδία. Έβαλα την μπλούζα μου πάνω από την μύτη, έσφιξα τα δόντια και ανοίγω το πακέτο. Αυτό που έβγαλα από μέσα δεν ήταν σερβιέτα αλλά στρώμα για κάμπινγκ, τρία δάχτυλα πάχος και δυόμιση παλάμες μήκος, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα και για πάνα ακράτειας. Κοίταξα ψηλά, στον ουρανό πάνω από την γκρεμισμένη οροφή, τα σπασμένα πλακάκια και κάθε λογής έντομο που πετούσε αμέριμνο γύρω από το κεφάλι μου και άρχισα να κλαίω ... από τα γέλια.
Location: Μορογκόρο Τανζανίας,
Κατάσταση: Σπίτι που μας φιλοξενούν στη μέση της ζούγκλας
Προορισμός: Αεροδρόμιο στην πόλη Νταρ ελ Σαλάμ
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να ανακαλύπτεις ότι αδιαθέτησες και έχεις ένα 24ωρο ταξιδιού μπροστά σου ή να συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν το τελευταίο σου καθαρό εσώρουχο.
Βγαίνοντας από το μπάνιο ο σύντροφος βλέπει το βλέμμα του τρελού και αντιλαμβάνεται ότι τα σύννεφα μαζεύονται και έρχεται καταιγίδα.
“Γιούλη;”, χτυπάω διακριτικά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των παιδιών που μας φιλοξενούσαν.
“Χρειάζομαι βοήθεια” της λέω και ξεκινάω να της εξηγώ...
“Ωχ έχω μόνο μια και περιμένω και εγώ από στιγμή σε στιγμή, πάρτην αλλά πρέπει να πάμε στην πόλη να αγοράσουμε.”
Αρνούμαι να δεχτώ την προσφορά της και τρέχω να ντυθώ. Τον ρόλο του εσωρούχου ανέλαβε επάξια το μαγιό μου για όσες είχαν την απορία. Στο μεταξύ έχουν καταφθάσει οι οδηγοί μας οι οποίοι θα μας πηγαίνανε στο αεροδρόμιο στο Ντάρ, περίπου έξι ώρες ταξίδι από το σημείο που βρισκόμασταν (οι οποίοι κατά την διαδρομή νομίσαμε ότι μας απαγάγουν – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μπορείτε να κοιτάξετε τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες για περισσότερες λεπτομέρειες). Τους ζητήσαμε να περιμένουν, ο Ρίκι, φίλος της Γιούλη και οικοδεσπότης μας, μας φορτώνει στο τζιπ και ξεκινήσαμε όλοι μαζί για το σούπερ μάρκετ. Εκεί ανακαλύπτω με μεγάλη χαρά ότι η Always ζει και βασιλεύει στην Τανζανία αν και το πακετάκι της φαινόταν λιγάκι διαφορετικό...
“Ωραία, τώρα χρειάζομαι μια τουαλέτα”, λέω στον σύντροφο
“Μα καλά δεν μπορείς να κρατηθείς, σε λίγο θα γυρίσουμε σπίτι;”
“Μα ... δεν θέλω να κατουρήσω, τι δεν καταλαβαίνεις”, του λέω υποτιμητικά, ενώ οι ορμόνες μου έχουν ήδη αρχίσει να βαράνε κόκκινο.
“Τι συμβαίνει εδώ;” μας ρωτάει ο Ρίκι.
Τους παρατάω, δεν υπήρχε πλέον χρόνος για εξηγήσεις, και βγαίνω στον δρόμο κοιτώντας γύρω μου με απόγνωση. Σπίτια, μαγαζί με ρούχα, μαγαζί με ηλεκτρονικά, ψιλικατζίδικο, πάγκος μαναβικής, ωπ ξενοδοχείο, εδώ είμαστε, και με βήμα ταχύ μπουκάρω μέσα.
“Χρειάζομαι την τουαλέτα σας”, λέω στον ρεσεψιονίστ.
“Η τουαλέτα είναι εκτός λειτουργίας” απαντάει.
“Δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω, να μπω ένα λεπτό θέλω.”
“Η τουαλέτα ανακαινίζεται, δεν μπορείτε να μπείτε.”
“Μα είναι female emergency!!!” φωνάζω, ενώ νιώθω ότι είναι ζήτημα δευτερολέπτων το να γίνω εντελώς ρεζίλι, κυριολεκτικά το κερασάκι στην τούρτα.
“Άστη να μπει” λέει ένας σερβιτόρος στον ρεσεψιονίστ, και μου κάνει νόημα προς τα που να πάω.
Ανοίγω την πόρτα και τι βλέπω! Έχετε δει φαντάζομαι το trainspotting. Ε, αν εκείνη ήταν η χειρότερη τουαλέτα της Σκωτίας, μπροστά στα μάτια μου είχα την χειρότερη τουαλέτα της Τανζανίας. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, θα αφήσω την φαντασία σας να τις δώσει, αλλά ένα θα σας πω, η οροφή είχε καταρρεύσει και παντού υπήρχαν κομμάτια της, σαν να είχε πέσει όλμος. Και η μυρωδιά που έβγαινε από την τρύπα της Καλλιόπης ήταν λόγος για να αρχίσεις να γδέρνεις το δέρμα σου από την απόλυτη αηδία. Έβαλα την μπλούζα μου πάνω από την μύτη, έσφιξα τα δόντια και ανοίγω το πακέτο. Αυτό που έβγαλα από μέσα δεν ήταν σερβιέτα αλλά στρώμα για κάμπινγκ, τρία δάχτυλα πάχος και δυόμιση παλάμες μήκος, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα και για πάνα ακράτειας. Κοίταξα ψηλά, στον ουρανό πάνω από την γκρεμισμένη οροφή, τα σπασμένα πλακάκια και κάθε λογής έντομο που πετούσε αμέριμνο γύρω από το κεφάλι μου και άρχισα να κλαίω ... από τα γέλια.
δεν εχω τετοιους προβληματισμους πλεον !Τι ειναι αυτο το κυπελο καλε κοπελες?Μπορει στην επομενη ζωη να μου χρειαστει
