Ταξίδι αστραπή στη Ρώμη
Βρισκόμαστε στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου του 2016. Έχουν περάσει ήδη σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον Ιούλιο του 2012 όταν επιστρέψαμε από Παρίσι που ήταν και το τελευταίο μας, έως τότε, ταξίδι στο εξωτερικό. Καταλυτικό ρόλο, βεβαίως, διαδραμάτισε η συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία που δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση μιας ολιγοήμερης εξόρμησης στο εξωτερικό στο διάστημα 2012-2016. Η αλήθεια είναι ότι το ενδεχόμενο ενός ταξιδιού στην Ευρώπη δεν το είχα στο μυαλό μου.
Βλέπω λοιπόν τη σύζυγό μου να κοιτάζει κάποια στιγμή στο Διαδίκτυο για αεροπορικά εισιτήρια και κατάλαβα ότι κάτι είχε στο μυαλό της. Ρωτώντας τη έλαβα την εξής απάντηση σε μορφή ερώτησης «Θέλεις να ξαναπάμε Ρώμη;». Εννοείται ότι απάντησα καταφατικά και μου είπε πως ετοιμάζει κάτι καλό. Αυτό το καλό ήταν το κλείσιμο των εισιτηρίων για Ρώμη το Σάββατο 11 Ιουνίου και επιστροφή την επομένη 12 Ιουνίου μέσω Ryan air.
Στην ερώτηση που θα έλθει στο μυαλό του καθενός γιατί να είναι τόσο σύντομη η διάρκεια του ταξιδιού, η απάντηση είναι ότι οικογενειακοί λόγοι δεν επέτρεπαν τη μεγαλύτερη παραμονή στην αιώνια πόλη. Αξίζει να αναφερθεί ότι αυτό ήταν το δεύτερο ταξίδι μας προς την ιταλική πρωτεύουσα αφού είχαμε πάει για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2011 έχοντας θαυμάσει τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Όμως, για το επερχόμενο ταξίδι της 11ης Ιουνίου, η κατάσταση ήταν σαφώς διαφορετική λόγω της συντομότατης διάρκειας αφού θα ξεκινούσαμε Σάββατο πρωί από Αθήνα και θα επιστρέφαμε ξημερώματα Κυριακής από την αιώνια πόλη.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Σπάρτη στις 5:30 το πρωί για να φθάσουμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 8:10. Πήραμε μετά από δύο ώρες την πτήση της Ryanair προς το μικρό αεροδρόμιο της Ρώμης, το Ciampino. Επόμενο στάδιο ήταν το λεωφορείο προς τον κεντρικό σταθμό της Ιταλικής πρωτεύουσας, το Roma Termini. Σημαντική παράμετρος ήταν ο καλός καιρός με θερμοκρασία στους 30 βαθμούς κάτι που σταδιακά θα μπορούσε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα.
Πρώτος σταθμός της επίσκεψης ήταν η πασίγνωστη πλατεία Ισπανίας (Piazza di Spagna) με τα πολυδιαφημισμένα σκαλιά, ένα από το πιο πολυσύχναστα μέρη στην αιώνια πόλη. Επιλέξαμε το μέρος αυτό γιατί στο πρώτο ταξίδι μας δεν είχαμε προλάβει να το επισκεφθούμε. Εκείνη την εποχή γίνονταν επισκευές στην πλατεία και δεν είχαμε τη δυνατότητα να ανεβούμε στα φημισμένα σκαλιά. Παρόλα αυτά ήταν μια όμορφη ολιγόλεπτη επίσκεψη για να πληρωθεί ένα μέρος του χρωστούμενου γραμματίου από το 2011. Παράλληλα αγοράσαμε και δύο μεγάλα κομμάτια πίτσα για να ηρεμήσουμε το θεριό της πείνας.
Στην συνέχεια περπατήσαμε προς την Piazza del Popolo (πλατεία Λαού) στην οποία φθάσαμε μετά από είκοσι, περίπου, λεπτά. Στην πλατεία αυτή, με το νεοκλασικό ρυθμό, δεσπόζει ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος ύψους περίπου 30 μέτρων που τραβάει την προσοχή. Μείναμε και εκεί λίγα λεπτά και σκεφτήκαμε να προχωρήσουμε προς τη Villa Borghese (Βίλα Μποργκέζε). Η Βίλα Μποργκέζε είναι ένα τεράστιο πάρκο με όμορφα κτήρια, πολλά δέντρα, λίμνες, αγάλματα, σιντριβάνια, κλπ, αλλά είδαμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αφού αν συνεχίζαμε την πορεία μας σε αυτό θα βγαίναμε εκτός προγράμματος.
Έτσι επιστρέψαμε γρήγορα στην Piazza Del Popolo. Σύμφωνα με το σχέδιο που είχαμε καταστρώσει, επόμενος προορισμός ήταν η Piazza Navona η οποία απέχει περίπου είκοσι λεπτά (πάντα με τα πόδια) από την Piazza del Popolo. Η Piazza Navona είναι αναμφίβολα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της αιώνιας πόλης και, κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, είναι από τις ωραιότερες στην Ιταλία. Σημειώνουμε ότι η θερμοκρασία, σε συνδυασμό με την αυξημένη υγρασία αφού ήμασταν λίγα μέτρα από τον Τίβερη, άρχισε να δημιουργεί μια καθόλου ευχάριστη κατάσταση. Επιπλέον, νιώθαμε ήδη μια διόλου ευκαταφρόνητη κούραση με δεδομένο ότι ήμασταν ξύπνιοι από τις 4:30 (ώρα Ελλάδας) το πρωί και τρέχαμε ασταμάτητα έως εκείνη την ώρα (περίπου 15:00 ώρα Ιταλίας). Για να είμαι απολύτως ειλικρινής εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι κάναμε λάθος θέλοντας να πραγματοποιήσουμε ένα τόσο τολμηρό ταξίδι με σχεδόν διαρκές περπάτημα για πολλές ώρες. Μέσα μου είχα αρχίσει να λέω στον εαυτό μου (με τον οποίο θυμώνω πολύ συχνά) «Πάλι βλακεία έκανες, δεν σκέφτηκες σωστά, κτλ…». Για λίγο μάλιστα ένιωσα να δειλιάζω…. Πάντως η σύζυγός μου, αν και δεν συμπαθεί τη ζέστη, δεν φάνηκε να πτοείται και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Όταν φθάσαμε στην πλατεία Navona, καθίσαμε σε ένα καφέ για κάτι λιγότερο από μία ώρα περίπου. Πρέπει να τονίσω ότι ο καφές στην πανέμορφη αυτή πλατεία ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Η στάση αυτή (συν την απαραίτητη καφεΐνη) ήταν αναζωογονητική και μας έδωσε την ευκαιρία να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Μετά τον καφέ περιηγηθήκαμε στην πλατεία θαυμάζοντας το συντριβάνι των τεσσάρων ποταμών (Γάγγη, Νείλου, Δούναβη, Ρίο Ντε λα Πλάτα). Η piazza Navona είναι από τα αξιοθέατα εκείνα που δέχονται πάμπολλους επισκέπτες κάθε ημέρα με αποτέλεσμα να καθίσταται ενίοτε προβληματική η μετακίνηση. Παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται κάποια σύννεφα στον ουρανό της αιώνιας πόλης και αυτό επέφερε μια μικρή αλλά καθοριστική και ευπρόσδεκτη μείωση της θερμοκρασίας η οποία βοήθησε κατά τις υπόλοιπες μετακινήσεις μας.
Εν συνεχεία κινηθήκαμε προς τον Τίβερη για να φθάσουμε στη γέφυρα Ουμπέρτο (Ponte Umberto), μια από τις γνωστότερες της Ρώμης και απολαύσαμε εξ αποστάσεως το επιβλητικό Κάστρο του Αγίου Αγγέλου (Castel Sant’ Angelo) που λειτουργεί ως μουσείο. Δεν είχαμε δει το κάστρο στο πρώτο ταξίδι μας το 2011 και θεωρήσαμε αναγκαίο να το επισκεφθούμε. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν εισήλθαμε και σταθήκαμε να το παρατηρούμε για λίγα λεπτά όπως και τον Τίβερη, στις όχθες του οποίου βρισκόμασταν. Από το σημείο που βρίσκεται το Castel Sant’ Angelo φαίνεται ο ναός του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Η αλήθεια είναι ότι φάνηκε τόσο κοντά και πήραμε γρήγορα την απόφαση να κάνουμε άλλη μια επίσκεψη στο μικρότερο κράτος του κόσμου με έκταση λιγότερο από μισό τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η είσοδος στο Βατικανό δεν ήταν στα αρχικά σχέδια αλλά η συνειδητοποίηση ότι οι αποστάσεις είναι δεν είναι απαγορευτικές, έδωσε την ώθηση να κινηθούμε προς την πλατεία Αγίου Πέτρου. Έτσι περπατήσαμε περίπου δεκαπέντε λεπτά και εισήλθαμε στην πλατεία του Βατικανού που είναι κυριολεκτικά «κράτος εν κράτει». Σημειωτέον ότι τα αξιοθέατα της Αγίας Έδρας των Καθολικών τα είχαμε δει στο παρελθόν. Άλλωστε και μόνο για το μουσείο του Βατικανού απαιτούνται αρκετές ώρες (ουρά αναμονής και περιήγηση), κάτι για το οποίο δεν είχαμε τη δυνατότητα αυτή τη φορά λόγω της στενότητας χρόνου. Σταθήκαμε λοιπόν στην πλατεία Αγίου Πέτρου για λίγα λεπτά νιώθοντας περίφημα που είχαμε καταφέρει να δούμε κάτι εκτός προγράμματος. Παρεμπιπτόντως θα τελείτο κάποια υπαίθρια θρησκευτική εκδήλωση και δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κύριο μέρος της πλατείας και, συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο.
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε αντίστροφη πορεία έως την Piazza Navona από την οποία κάναμε μια ακόμα ολιγόλεπτη διέλευση. Επόμενος σταθμός η Piazza della Rotonda, λιγότερο από δέκα λεπτά με τα πόδια, όπου βρίσκεται το περίφημο Πάνθεον, αρχαίος ναός που ήταν αφιερωμένος σε όλες τις θεότητες της Ρώμης, όπως μαρτυρά και το όνομά του. Δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω έργων και δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε. Στο προηγούμενο ταξίδι μας το είχαμε δει και, συνεπώς, δεν μας στενοχώρησε ιδιαίτερα η αδυναμία εισόδου.
Έπειτα ξεκινήσαμε με σκοπό να κινηθούμε προς το Κολοσσαίο, μια απόσταση περίπου μιας ώρας πεζή. Περάσαμε λοιπόν από την περίφημη Piazza Venezia (πλατεία Βενετίας με το ρολόι να δείχνει περίπου 19:05) με το διάσημο μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε, πρώτου βασιλιά της Ιταλίας (όταν ενώθηκαν τα διάφορα μικρότερα κράτη). Θεωρώ ότι η πλατεία Βενετίας είναι από τις πλέον εντυπωσιακές. Όταν φθάσαμε είδαμε αυξημένη συγκέντρωση κόσμου και μάθαμε το λόγο. Ακολουθούσε η παρέλαση Gay pride.
Εννοείται ότι υπήρχαν αρκετά αυξημένες αστυνομικές δυνάμεις για αποφυγή επεισοδίων. Εμείς πάντως σπεύσαμε προς το Κολοσσαίο, μέσω via dei Fori Imperialli όπου φθάσαμε στις 19:25 δηλαδή ύστερα από 20-25 λεπτά. Κανονικά η απόσταση δεν χρειάζεται περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά αλλά η συγκέντρωση των παρελαυνόντων κατέστησε πιο δύσκολη τη μετακίνησή μας. Στο Κολοσσαίο πήραμε μια βαθιά ανάσα τουλάχιστον 45 λεπτών αφού μετά τον καφέ στην Piazza Navona δεν είχαμε ξεκουραστεί καθόλου. Στο σημείο αυτό αναλογιστήκαμε πόσα είχαμε καταφέρει να δούμε μέσα σε λίγες ώρες πεζοπορώντας. Κι αν στην αρχή της πεζοπορίας, στην Piazza del Popolo, είχα μετανιώσει γι’ αυτό το τόλμημα, κατά την ώρα της σύντομης ανάπαυλας στο Κολοσσαίο ήμουν βέβαιος, όπως και η σύζυγός μου, πως είχαμε πάρει τη σωστή απόφαση όσον αφορά το ταξίδι …….
Η συνέχεια περιλάμβανε πορεία προς την Fontana Di Trevi, ένα από τα πιο ξακουστά σιντριβάνια στον κόσμο. Λόγω της πορείας Gay pride χρειαστήκαμε περισσότερη ώρα, περίπου 30-35 λεπτά. Στη Fontana di Trevi μείναμε λίγα λεπτά αφού ο αριθμός των επισκεπτών ήταν υπερβολικά μεγάλος και καθιστούσε δύσκολη την παραμονή μεγαλύτερης διάρκειας. Εννοείται ότι κάναμε την καθιερωμένη ευχή πετώντας το νόμισμα!
Έπειτα έπρεπε να σκεφτούμε το φαγητό, κάτι πολύ εύκολο στην Ρώμη λόγω της ύπαρξης εκατοντάδων φθηνών εστιατορίων. Κοντά στο θρυλικό σιντριβάνι βρήκαμε λοιπόν ένα εστιατόριο-πιτσαρία και μείναμε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Το φαγητό αρκετά καλό και φθηνό. Δεν πήραμε βέβαια τίποτα αξιοπερίεργο αλλά κάτι κλασικό δηλαδή δύο πιάτα ζυμαρικών και μια σαλάτα. Η ώρα είχε φτάσει περίπου 21:45-22:00 και κινηθήκαμε σιγά σιγά προς το μετρό (στάση Barberini) για να πάμε στο Roma Termini όπου εισήλθαμε στο σταθμό. Εκεί σταθήκαμε σε καθίσματα εντός του σταθμού έως τις δώδεκα τα μεσάνυχτα όταν ξεκίνησε η πορεία του λεωφορείου προς το αεροδρόμιο Ciampino. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 40-45 λεπτά και για λίγο μας πήρε στην, πάντα φιλόξενη, αγκαλιά του ο Μορφέας.
Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο (περίπου 00:45), μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο χώρος αναμονής ήταν κλειστός και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε έξω, στον περιβάλλοντα χώρο, μαζί με περίπου 80-100 ταξιδιώτες. Εννοείται ότι αυτό ήταν δικό μου λάθος αφού δεν είχα εξετάσει την πιθανότητα να είναι κλειστό το αεροδρόμιο εκείνη την ώρα παρόλο που είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο. Πάντως στην αρχή ο χρόνος πέρασε εύκολα και διασκεδαστικά. Σε αυτό συνετέλεσε και η τρομερή υπερένταση από όσα είχαμε ζήσει κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους ημέρας αλλά γύρω στις 3 το τέρας της κούρασης άρχισε να δείχνει τα κοφτερά δόντια του και πέτυχε να μας καταβάλει. Τα λεπτά κυλούσαν μαρτυρικά εξαιτίας νύστας, στενότητας χώρου (αφού δεν ήταν εύκολο να βολευτούμε λόγω πολυκοσμίας) και της πτώσης της θερμοκρασίας. Για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστες φορές μίσησα τον εαυτό μου τόσο πολύ όσο κατά την παραμονή έξω από το Ciampino μεταξύ 03:00 και 04:00. Αν είχα λάβει γνώση του καθεστώτος, θα είχαμε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο αλλά εκείνη τη δύσκολη ώρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να περιμένουμε. Η αλήθεια είναι ότι η μία ώρα από 3:00 έως τις 4:00 που άνοιξαν οι πόρτες του αεροδρομίου, μας φάνηκε αιώνας.. Μπαίνοντας στο Ciampino προσπαθήσαμε να τακτοποιηθούμε με το check in όσο το δυνατόν γρηγορότερα, κάτι που το πετύχαμε παρόλο που είχε αρχίσει να καταφθάνει αρκετός κόσμος. Εννοείται ότι η ψυχολογική κατάσταση άλλαξε άρδην προς το καλύτερο ενώ οι δύσκολες ώρες που περιμέναμε εκτός αεροδρομίου ήταν πια παρελθόν.
Η πτήση επιστροφής ξεκίνησε κανονικά αλλά, δυστυχώς, δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε κατά τη διάρκειά όσο θα θέλαμε. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η πολύ χαμηλή θερμοκρασίας στο χώρο του αεροπλάνου λόγω κλιματισμού. Φθάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος άνευ προβλημάτων και κατευθυνθήκαμε προς το πάρκινγκ P3. Πήραμε το αμαξάκι μας και ξεκινήσαμε προς Σπάρτη με την κούραση να είναι μεγάλη. Κάποια στιγμή κοντά στην Τρίπολη ήταν φανερή η έλλειψη ύπνου και σταματήσαμε για ένα καφεδάκι στην Κερασίτσα Αρκαδίας (το χωριό του θρυλικού Γρηγόρη Λαμπράκη).
Έτσι λοιπόν τελείωσε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχαμε κάνει στη ζωή μας έως τότε. Στο παρελθόν είχαμε ταξιδέψει αρκετές φορές στην Ευρώπη με συνηθισμένη διάρκεια 4-7 ημέρες. Σε μερικές περιπτώσεις είχαμε κάνει και το κλασικό ταξίδι των δύο διανυκτερεύσεων (Παρασκευή και Σάββατο με επιστροφή την Κυριακή). Όμως ένα τέτοιο τόλμημα ουδέποτε είχαμε κάνει έως την 11η Ιουνίου 2016 αφού περιφερόμασταν τουλάχιστον δέκα ώρες στην Ρώμη και η διανυκτέρευσή μας περιλάμβανε τον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καθόλου ξενοδοχείο. Έως την ημέρα που κλείσαμε τα εισιτήρια, ένα τέτοιο ενδεχόμενο φάνταζε στο μυαλό μου σχεδόν απίθανο. Όμως με λίγο θάρρος, αρκετή αυτοπεποίθηση και όρεξη για περπάτημα, όλα είναι κατορθωτά. Εξάλλου οι εμπειρίες από ένα τέτοιο ταξίδι είναι πολλές και χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Αναμφισβήτητα τα συναισθήματα που πήγασαν ήταν πλούσια αλλά τα βασικότερα ήταν η χαρά της εξερεύνησης και της ανακάλυψης. Φαινόταν απίστευτο ότι την Παρασκευή ήμασταν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και την επόμενη περιφερόμασταν στην Ρώμη μέσω Αθηνών. Την Κυριακή γυρίσαμε στην πόλη μας και συμπληρώσαμε μια ξεχωριστή τριάδα διάσημων πόλεων (Σπάρτη, Αθήνα, Ρώμη) με ασύγκριτα ένδοξη ιστορία.
Όταν την Δευτέρα 13 Ιουνίου επέστρεψα στη δουλειά, μού φαινόταν εντελώς αδιανόητο ότι είχαμε κάνει ένα τέτοιο ταξίδι το οποίο είχε πολλαπλές ευεργετικές επιδράσεις. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί λάθους απόφασης. Ήταν μια θαρραλέα κίνηση που μας έδειξε ότι μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα ταξίδι όνειρο. Πέρα από τις πολλές εμπειρίες, μάς χαλύβδωσε την πεποίθηση ότι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια αστραπή, κάτι που έγινε. Πράγματι λοιπόν, η Ρώμη ήταν το εφαλτήριο για να κάνουμε κι άλλες τέτοιου τύπου αποδράσεις σε Βερολίνο, Ζυρίχη, Βιέννη και Γενεύη μέσα στην επόμενη διετία.
Στην παρούσα φάση δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι ακόμα αλλά ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα εξέλθουμε των συνόρων της χώρας μας για μια γλυκιά εξόρμηση.
Απαραίτητη σημείωση.
Οι περισσότερες και βασικότερες σημειώσεις για τις λεπτομέρειες του ταξιδιού γράφτηκαν τον Ιούνιο του 2016 αλλά δεν είχα μπει στη διαδικασία να τις πληκτρολογήσω ούτε να προσθέσω κάποια ακόμα στοιχεία μέχρι το καλοκαίρι του 2019.
Βρισκόμαστε στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου του 2016. Έχουν περάσει ήδη σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον Ιούλιο του 2012 όταν επιστρέψαμε από Παρίσι που ήταν και το τελευταίο μας, έως τότε, ταξίδι στο εξωτερικό. Καταλυτικό ρόλο, βεβαίως, διαδραμάτισε η συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία που δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση μιας ολιγοήμερης εξόρμησης στο εξωτερικό στο διάστημα 2012-2016. Η αλήθεια είναι ότι το ενδεχόμενο ενός ταξιδιού στην Ευρώπη δεν το είχα στο μυαλό μου.
Βλέπω λοιπόν τη σύζυγό μου να κοιτάζει κάποια στιγμή στο Διαδίκτυο για αεροπορικά εισιτήρια και κατάλαβα ότι κάτι είχε στο μυαλό της. Ρωτώντας τη έλαβα την εξής απάντηση σε μορφή ερώτησης «Θέλεις να ξαναπάμε Ρώμη;». Εννοείται ότι απάντησα καταφατικά και μου είπε πως ετοιμάζει κάτι καλό. Αυτό το καλό ήταν το κλείσιμο των εισιτηρίων για Ρώμη το Σάββατο 11 Ιουνίου και επιστροφή την επομένη 12 Ιουνίου μέσω Ryan air.
Στην ερώτηση που θα έλθει στο μυαλό του καθενός γιατί να είναι τόσο σύντομη η διάρκεια του ταξιδιού, η απάντηση είναι ότι οικογενειακοί λόγοι δεν επέτρεπαν τη μεγαλύτερη παραμονή στην αιώνια πόλη. Αξίζει να αναφερθεί ότι αυτό ήταν το δεύτερο ταξίδι μας προς την ιταλική πρωτεύουσα αφού είχαμε πάει για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2011 έχοντας θαυμάσει τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Όμως, για το επερχόμενο ταξίδι της 11ης Ιουνίου, η κατάσταση ήταν σαφώς διαφορετική λόγω της συντομότατης διάρκειας αφού θα ξεκινούσαμε Σάββατο πρωί από Αθήνα και θα επιστρέφαμε ξημερώματα Κυριακής από την αιώνια πόλη.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Σπάρτη στις 5:30 το πρωί για να φθάσουμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 8:10. Πήραμε μετά από δύο ώρες την πτήση της Ryanair προς το μικρό αεροδρόμιο της Ρώμης, το Ciampino. Επόμενο στάδιο ήταν το λεωφορείο προς τον κεντρικό σταθμό της Ιταλικής πρωτεύουσας, το Roma Termini. Σημαντική παράμετρος ήταν ο καλός καιρός με θερμοκρασία στους 30 βαθμούς κάτι που σταδιακά θα μπορούσε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα.
Πρώτος σταθμός της επίσκεψης ήταν η πασίγνωστη πλατεία Ισπανίας (Piazza di Spagna) με τα πολυδιαφημισμένα σκαλιά, ένα από το πιο πολυσύχναστα μέρη στην αιώνια πόλη. Επιλέξαμε το μέρος αυτό γιατί στο πρώτο ταξίδι μας δεν είχαμε προλάβει να το επισκεφθούμε. Εκείνη την εποχή γίνονταν επισκευές στην πλατεία και δεν είχαμε τη δυνατότητα να ανεβούμε στα φημισμένα σκαλιά. Παρόλα αυτά ήταν μια όμορφη ολιγόλεπτη επίσκεψη για να πληρωθεί ένα μέρος του χρωστούμενου γραμματίου από το 2011. Παράλληλα αγοράσαμε και δύο μεγάλα κομμάτια πίτσα για να ηρεμήσουμε το θεριό της πείνας.
Στην συνέχεια περπατήσαμε προς την Piazza del Popolo (πλατεία Λαού) στην οποία φθάσαμε μετά από είκοσι, περίπου, λεπτά. Στην πλατεία αυτή, με το νεοκλασικό ρυθμό, δεσπόζει ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος ύψους περίπου 30 μέτρων που τραβάει την προσοχή. Μείναμε και εκεί λίγα λεπτά και σκεφτήκαμε να προχωρήσουμε προς τη Villa Borghese (Βίλα Μποργκέζε). Η Βίλα Μποργκέζε είναι ένα τεράστιο πάρκο με όμορφα κτήρια, πολλά δέντρα, λίμνες, αγάλματα, σιντριβάνια, κλπ, αλλά είδαμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αφού αν συνεχίζαμε την πορεία μας σε αυτό θα βγαίναμε εκτός προγράμματος.
Έτσι επιστρέψαμε γρήγορα στην Piazza Del Popolo. Σύμφωνα με το σχέδιο που είχαμε καταστρώσει, επόμενος προορισμός ήταν η Piazza Navona η οποία απέχει περίπου είκοσι λεπτά (πάντα με τα πόδια) από την Piazza del Popolo. Η Piazza Navona είναι αναμφίβολα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της αιώνιας πόλης και, κατά την ταπεινή μου προσωπική άποψη, είναι από τις ωραιότερες στην Ιταλία. Σημειώνουμε ότι η θερμοκρασία, σε συνδυασμό με την αυξημένη υγρασία αφού ήμασταν λίγα μέτρα από τον Τίβερη, άρχισε να δημιουργεί μια καθόλου ευχάριστη κατάσταση. Επιπλέον, νιώθαμε ήδη μια διόλου ευκαταφρόνητη κούραση με δεδομένο ότι ήμασταν ξύπνιοι από τις 4:30 (ώρα Ελλάδας) το πρωί και τρέχαμε ασταμάτητα έως εκείνη την ώρα (περίπου 15:00 ώρα Ιταλίας). Για να είμαι απολύτως ειλικρινής εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι κάναμε λάθος θέλοντας να πραγματοποιήσουμε ένα τόσο τολμηρό ταξίδι με σχεδόν διαρκές περπάτημα για πολλές ώρες. Μέσα μου είχα αρχίσει να λέω στον εαυτό μου (με τον οποίο θυμώνω πολύ συχνά) «Πάλι βλακεία έκανες, δεν σκέφτηκες σωστά, κτλ…». Για λίγο μάλιστα ένιωσα να δειλιάζω…. Πάντως η σύζυγός μου, αν και δεν συμπαθεί τη ζέστη, δεν φάνηκε να πτοείται και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Όταν φθάσαμε στην πλατεία Navona, καθίσαμε σε ένα καφέ για κάτι λιγότερο από μία ώρα περίπου. Πρέπει να τονίσω ότι ο καφές στην πανέμορφη αυτή πλατεία ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Η στάση αυτή (συν την απαραίτητη καφεΐνη) ήταν αναζωογονητική και μας έδωσε την ευκαιρία να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Μετά τον καφέ περιηγηθήκαμε στην πλατεία θαυμάζοντας το συντριβάνι των τεσσάρων ποταμών (Γάγγη, Νείλου, Δούναβη, Ρίο Ντε λα Πλάτα). Η piazza Navona είναι από τα αξιοθέατα εκείνα που δέχονται πάμπολλους επισκέπτες κάθε ημέρα με αποτέλεσμα να καθίσταται ενίοτε προβληματική η μετακίνηση. Παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται κάποια σύννεφα στον ουρανό της αιώνιας πόλης και αυτό επέφερε μια μικρή αλλά καθοριστική και ευπρόσδεκτη μείωση της θερμοκρασίας η οποία βοήθησε κατά τις υπόλοιπες μετακινήσεις μας.
Εν συνεχεία κινηθήκαμε προς τον Τίβερη για να φθάσουμε στη γέφυρα Ουμπέρτο (Ponte Umberto), μια από τις γνωστότερες της Ρώμης και απολαύσαμε εξ αποστάσεως το επιβλητικό Κάστρο του Αγίου Αγγέλου (Castel Sant’ Angelo) που λειτουργεί ως μουσείο. Δεν είχαμε δει το κάστρο στο πρώτο ταξίδι μας το 2011 και θεωρήσαμε αναγκαίο να το επισκεφθούμε. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν εισήλθαμε και σταθήκαμε να το παρατηρούμε για λίγα λεπτά όπως και τον Τίβερη, στις όχθες του οποίου βρισκόμασταν. Από το σημείο που βρίσκεται το Castel Sant’ Angelo φαίνεται ο ναός του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Η αλήθεια είναι ότι φάνηκε τόσο κοντά και πήραμε γρήγορα την απόφαση να κάνουμε άλλη μια επίσκεψη στο μικρότερο κράτος του κόσμου με έκταση λιγότερο από μισό τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η είσοδος στο Βατικανό δεν ήταν στα αρχικά σχέδια αλλά η συνειδητοποίηση ότι οι αποστάσεις είναι δεν είναι απαγορευτικές, έδωσε την ώθηση να κινηθούμε προς την πλατεία Αγίου Πέτρου. Έτσι περπατήσαμε περίπου δεκαπέντε λεπτά και εισήλθαμε στην πλατεία του Βατικανού που είναι κυριολεκτικά «κράτος εν κράτει». Σημειωτέον ότι τα αξιοθέατα της Αγίας Έδρας των Καθολικών τα είχαμε δει στο παρελθόν. Άλλωστε και μόνο για το μουσείο του Βατικανού απαιτούνται αρκετές ώρες (ουρά αναμονής και περιήγηση), κάτι για το οποίο δεν είχαμε τη δυνατότητα αυτή τη φορά λόγω της στενότητας χρόνου. Σταθήκαμε λοιπόν στην πλατεία Αγίου Πέτρου για λίγα λεπτά νιώθοντας περίφημα που είχαμε καταφέρει να δούμε κάτι εκτός προγράμματος. Παρεμπιπτόντως θα τελείτο κάποια υπαίθρια θρησκευτική εκδήλωση και δεν επιτρεπόταν η είσοδος στο κύριο μέρος της πλατείας και, συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο.
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε αντίστροφη πορεία έως την Piazza Navona από την οποία κάναμε μια ακόμα ολιγόλεπτη διέλευση. Επόμενος σταθμός η Piazza della Rotonda, λιγότερο από δέκα λεπτά με τα πόδια, όπου βρίσκεται το περίφημο Πάνθεον, αρχαίος ναός που ήταν αφιερωμένος σε όλες τις θεότητες της Ρώμης, όπως μαρτυρά και το όνομά του. Δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω έργων και δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε. Στο προηγούμενο ταξίδι μας το είχαμε δει και, συνεπώς, δεν μας στενοχώρησε ιδιαίτερα η αδυναμία εισόδου.
Έπειτα ξεκινήσαμε με σκοπό να κινηθούμε προς το Κολοσσαίο, μια απόσταση περίπου μιας ώρας πεζή. Περάσαμε λοιπόν από την περίφημη Piazza Venezia (πλατεία Βενετίας με το ρολόι να δείχνει περίπου 19:05) με το διάσημο μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε, πρώτου βασιλιά της Ιταλίας (όταν ενώθηκαν τα διάφορα μικρότερα κράτη). Θεωρώ ότι η πλατεία Βενετίας είναι από τις πλέον εντυπωσιακές. Όταν φθάσαμε είδαμε αυξημένη συγκέντρωση κόσμου και μάθαμε το λόγο. Ακολουθούσε η παρέλαση Gay pride.
Εννοείται ότι υπήρχαν αρκετά αυξημένες αστυνομικές δυνάμεις για αποφυγή επεισοδίων. Εμείς πάντως σπεύσαμε προς το Κολοσσαίο, μέσω via dei Fori Imperialli όπου φθάσαμε στις 19:25 δηλαδή ύστερα από 20-25 λεπτά. Κανονικά η απόσταση δεν χρειάζεται περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά αλλά η συγκέντρωση των παρελαυνόντων κατέστησε πιο δύσκολη τη μετακίνησή μας. Στο Κολοσσαίο πήραμε μια βαθιά ανάσα τουλάχιστον 45 λεπτών αφού μετά τον καφέ στην Piazza Navona δεν είχαμε ξεκουραστεί καθόλου. Στο σημείο αυτό αναλογιστήκαμε πόσα είχαμε καταφέρει να δούμε μέσα σε λίγες ώρες πεζοπορώντας. Κι αν στην αρχή της πεζοπορίας, στην Piazza del Popolo, είχα μετανιώσει γι’ αυτό το τόλμημα, κατά την ώρα της σύντομης ανάπαυλας στο Κολοσσαίο ήμουν βέβαιος, όπως και η σύζυγός μου, πως είχαμε πάρει τη σωστή απόφαση όσον αφορά το ταξίδι …….
Η συνέχεια περιλάμβανε πορεία προς την Fontana Di Trevi, ένα από τα πιο ξακουστά σιντριβάνια στον κόσμο. Λόγω της πορείας Gay pride χρειαστήκαμε περισσότερη ώρα, περίπου 30-35 λεπτά. Στη Fontana di Trevi μείναμε λίγα λεπτά αφού ο αριθμός των επισκεπτών ήταν υπερβολικά μεγάλος και καθιστούσε δύσκολη την παραμονή μεγαλύτερης διάρκειας. Εννοείται ότι κάναμε την καθιερωμένη ευχή πετώντας το νόμισμα!
Έπειτα έπρεπε να σκεφτούμε το φαγητό, κάτι πολύ εύκολο στην Ρώμη λόγω της ύπαρξης εκατοντάδων φθηνών εστιατορίων. Κοντά στο θρυλικό σιντριβάνι βρήκαμε λοιπόν ένα εστιατόριο-πιτσαρία και μείναμε κάτι λιγότερο από μία ώρα. Το φαγητό αρκετά καλό και φθηνό. Δεν πήραμε βέβαια τίποτα αξιοπερίεργο αλλά κάτι κλασικό δηλαδή δύο πιάτα ζυμαρικών και μια σαλάτα. Η ώρα είχε φτάσει περίπου 21:45-22:00 και κινηθήκαμε σιγά σιγά προς το μετρό (στάση Barberini) για να πάμε στο Roma Termini όπου εισήλθαμε στο σταθμό. Εκεί σταθήκαμε σε καθίσματα εντός του σταθμού έως τις δώδεκα τα μεσάνυχτα όταν ξεκίνησε η πορεία του λεωφορείου προς το αεροδρόμιο Ciampino. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 40-45 λεπτά και για λίγο μας πήρε στην, πάντα φιλόξενη, αγκαλιά του ο Μορφέας.
Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο (περίπου 00:45), μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο χώρος αναμονής ήταν κλειστός και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε έξω, στον περιβάλλοντα χώρο, μαζί με περίπου 80-100 ταξιδιώτες. Εννοείται ότι αυτό ήταν δικό μου λάθος αφού δεν είχα εξετάσει την πιθανότητα να είναι κλειστό το αεροδρόμιο εκείνη την ώρα παρόλο που είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο. Πάντως στην αρχή ο χρόνος πέρασε εύκολα και διασκεδαστικά. Σε αυτό συνετέλεσε και η τρομερή υπερένταση από όσα είχαμε ζήσει κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους ημέρας αλλά γύρω στις 3 το τέρας της κούρασης άρχισε να δείχνει τα κοφτερά δόντια του και πέτυχε να μας καταβάλει. Τα λεπτά κυλούσαν μαρτυρικά εξαιτίας νύστας, στενότητας χώρου (αφού δεν ήταν εύκολο να βολευτούμε λόγω πολυκοσμίας) και της πτώσης της θερμοκρασίας. Για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστες φορές μίσησα τον εαυτό μου τόσο πολύ όσο κατά την παραμονή έξω από το Ciampino μεταξύ 03:00 και 04:00. Αν είχα λάβει γνώση του καθεστώτος, θα είχαμε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο αλλά εκείνη τη δύσκολη ώρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να περιμένουμε. Η αλήθεια είναι ότι η μία ώρα από 3:00 έως τις 4:00 που άνοιξαν οι πόρτες του αεροδρομίου, μας φάνηκε αιώνας.. Μπαίνοντας στο Ciampino προσπαθήσαμε να τακτοποιηθούμε με το check in όσο το δυνατόν γρηγορότερα, κάτι που το πετύχαμε παρόλο που είχε αρχίσει να καταφθάνει αρκετός κόσμος. Εννοείται ότι η ψυχολογική κατάσταση άλλαξε άρδην προς το καλύτερο ενώ οι δύσκολες ώρες που περιμέναμε εκτός αεροδρομίου ήταν πια παρελθόν.
Η πτήση επιστροφής ξεκίνησε κανονικά αλλά, δυστυχώς, δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε κατά τη διάρκειά όσο θα θέλαμε. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η πολύ χαμηλή θερμοκρασίας στο χώρο του αεροπλάνου λόγω κλιματισμού. Φθάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος άνευ προβλημάτων και κατευθυνθήκαμε προς το πάρκινγκ P3. Πήραμε το αμαξάκι μας και ξεκινήσαμε προς Σπάρτη με την κούραση να είναι μεγάλη. Κάποια στιγμή κοντά στην Τρίπολη ήταν φανερή η έλλειψη ύπνου και σταματήσαμε για ένα καφεδάκι στην Κερασίτσα Αρκαδίας (το χωριό του θρυλικού Γρηγόρη Λαμπράκη).
Έτσι λοιπόν τελείωσε ένα ταξίδι, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχαμε κάνει στη ζωή μας έως τότε. Στο παρελθόν είχαμε ταξιδέψει αρκετές φορές στην Ευρώπη με συνηθισμένη διάρκεια 4-7 ημέρες. Σε μερικές περιπτώσεις είχαμε κάνει και το κλασικό ταξίδι των δύο διανυκτερεύσεων (Παρασκευή και Σάββατο με επιστροφή την Κυριακή). Όμως ένα τέτοιο τόλμημα ουδέποτε είχαμε κάνει έως την 11η Ιουνίου 2016 αφού περιφερόμασταν τουλάχιστον δέκα ώρες στην Ρώμη και η διανυκτέρευσή μας περιλάμβανε τον εξωτερικό χώρο του αεροδρομίου χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καθόλου ξενοδοχείο. Έως την ημέρα που κλείσαμε τα εισιτήρια, ένα τέτοιο ενδεχόμενο φάνταζε στο μυαλό μου σχεδόν απίθανο. Όμως με λίγο θάρρος, αρκετή αυτοπεποίθηση και όρεξη για περπάτημα, όλα είναι κατορθωτά. Εξάλλου οι εμπειρίες από ένα τέτοιο ταξίδι είναι πολλές και χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Αναμφισβήτητα τα συναισθήματα που πήγασαν ήταν πλούσια αλλά τα βασικότερα ήταν η χαρά της εξερεύνησης και της ανακάλυψης. Φαινόταν απίστευτο ότι την Παρασκευή ήμασταν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και την επόμενη περιφερόμασταν στην Ρώμη μέσω Αθηνών. Την Κυριακή γυρίσαμε στην πόλη μας και συμπληρώσαμε μια ξεχωριστή τριάδα διάσημων πόλεων (Σπάρτη, Αθήνα, Ρώμη) με ασύγκριτα ένδοξη ιστορία.
Όταν την Δευτέρα 13 Ιουνίου επέστρεψα στη δουλειά, μού φαινόταν εντελώς αδιανόητο ότι είχαμε κάνει ένα τέτοιο ταξίδι το οποίο είχε πολλαπλές ευεργετικές επιδράσεις. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί λάθους απόφασης. Ήταν μια θαρραλέα κίνηση που μας έδειξε ότι μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα ταξίδι όνειρο. Πέρα από τις πολλές εμπειρίες, μάς χαλύβδωσε την πεποίθηση ότι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια αστραπή, κάτι που έγινε. Πράγματι λοιπόν, η Ρώμη ήταν το εφαλτήριο για να κάνουμε κι άλλες τέτοιου τύπου αποδράσεις σε Βερολίνο, Ζυρίχη, Βιέννη και Γενεύη μέσα στην επόμενη διετία.
Στην παρούσα φάση δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι ακόμα αλλά ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα εξέλθουμε των συνόρων της χώρας μας για μια γλυκιά εξόρμηση.
Απαραίτητη σημείωση.
Οι περισσότερες και βασικότερες σημειώσεις για τις λεπτομέρειες του ταξιδιού γράφτηκαν τον Ιούνιο του 2016 αλλά δεν είχα μπει στη διαδικασία να τις πληκτρολογήσω ούτε να προσθέσω κάποια ακόμα στοιχεία μέχρι το καλοκαίρι του 2019.
Last edited:
Δεν ξέρω αν δημιούργησαμε με την παρέα μου trend στο forum αλλά στον κύκλο μου μιμήθηκε το παράδειγμα μας μια παρέα 16 γυναικών. Είχα κάνει και πριν την εν λόγω ιστορία μια 6ωρη βόλτα στην 
