Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

mysteredgar

Member
Μηνύματα
319
Likes
1.127
Επόμενο Ταξίδι
Αργεντινή
Ονειρεμένο Ταξίδι
Κιλιμάντζαρο
κάθε μέρα μπαίνω μπας k συνέχισες...τι θα γίνει?

.... Η ζωή είναι μικρή.
και εγώ τα ίδια :p Οπότε για να μου φεύγει η κάψα, έχω πιάσει τα παλιά έπη.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Σήμερα. Απλά μου έχουν στείλει κάτι φωτογραφίες από το wallis and futuna ο Πασκάλ κι η Γαλλιδουλα αλλά είναι 6GB η καθεμία κι είναι αδύνατο να τις κατεβάσω με το εδώ ίντερνετ. Θα βάλω όμως κείμενο σήμερα, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Αυτή τη φορά στο πρωινό δεν ήμουν μόνος. Υπήρχαν άλλοι τρεις τύποι, υπάλληλοι της πετρελαϊκής Total που απολαμβάνουν το τεραστίων διαστάσεων κι εξαιρετικής ποιότητας πρόγευμα. Προφανώς οι όποιοι πελάτες του Μανουέλ είναι είτε επισκέπτες που έρχονται για μπίζνες όπως αυτοί, είτε Γάλλοι που βρίσκονται στη Νέα Καληδονία κι έχουν περιέργεια να δουν και το Wallis ή -όπως μου είπε η Αντριάνα- Κινέζοι που έχουν βάλει ως στόχο να πάνε σε όλες τις "περιοχές" του κόσμου και τικάρουν κι αυτή τη συστάδα νησιών. Λέω συστάδα διότι κατοικείται και το όχι και τόσο κοντινό Futuna, που είναι πολύ πιο παραδοσιακό και ακόμη υπάρχουν άνθρωποι (σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) που ζουν σε σπιτάκια με ψάθινες σκεπές, αν και το τελευταίο θα το ζήσω σε πολύ πιο μεγάλο βαθμό στη συνέχεια αυτού του ταξιδιού.

Ο κύριος που μου βρήκε ο Μανουέλ για να με πάει στα νησάκια είναι ένας συμπαθής τετράγωνος κύριος που υπηρέτησε στο γαλλικό στρατό "γιατί τα λεφτά ήταν καλά" και θα με πήγαινε με τη βάρκα του σε διάφορα νησάκια για 3,5 ώρες. Παρότι μιλάει μόνο Γαλλικά, συνεννοούμαστε σχετικά καλά και συμφωνούμε η πρώτη στάση να είναι στο ευμεγέθες Νησί των Λεπρών που, παρά το όνομα, ήταν μια σκέτη ομορφιά, από αυτές που βλέπει κανείς στις μπροσούρες για την Ωκεανία.

Σειρά είχε το νησάκι St Cristoph, ένα τροπικός μικροσκοπικός βράχος με τη βλάστηση ασυγκράτητη να ξεπετάγεται από όλες τις κατευθύνσεις. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει προβλήτα, οπότε η όποια ας την πούμε απόβαση έγινε περπατώντας πάνω σε γλιστερές πέτρες μέσα στο νερό κι αναγκάστηκα να προχωρώ μπουσουλώντας μέσα στο νερό, προσπαθώντας να μη βρέξω και το κινητό μου, με το οποίο θα έβγαζα λίγες φωτογραφίες για τις επόμενες ημέρες. Μια ξεχασμένη πέτρινη σκάλα με έφερε στην κορυφή του νησιού, όπου υπάρχει ένα καθολικό ιερό, εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης, που θύμιζε περισσότερο στούπα αλλά το κλου ήταν η θέα από ψηλά των κρυστάλλινων υδάτων και των υπολοίπων νησιών.

Ακολούθησε το νησί "Νέα Γη", με καθαρότατα νερά και μια πανέμορφη παραλία, όπου κατοικεί... μια και μόνο -τετραμελής- οικογένεια. Και η κατοικία της δεν είναι ακριβώς κάποιο σπίτι ή έστω κάποια καλύβα, αλλά δύο σκεπές (μια από φύλλα φοίνικα και μια μεταλλική), κάτω από τις οποίες και χωρίς τοίχους βρίσκονται κάποιες αιώρες και μερικές οικοσκευές. Για ρεύμα και τηλέφωνο ούτε λόγος, αλλά τουλάχιστον έχουν μια βάρκα με την οποία μπορούν να πάνε στο Wallis, όπως μου εξήγησε η μητέρα Nadia, όσο τα δύο παιδάκια της έπαιζαν στα πεντακάθαρα νερά.

Επιστρέψαμε στο Νησί των Λεπρών, αυτή τη φορά από την πίσω πλευρά, όπου πέραν των παρθένων παραλιών και των κορμών δέντρων, συναπαντήθηκα με ένα μίνι σαλάχι κι ένα πανέμορφο στενό sandbar. Τι ομορφιά! Και τι ωραίο συναίσθημα να νιώθεις Ροβινσώνας Κρούσος σε αυτά τα παρθένα μέρη. Κρίμα που δεν είχα τη φωτογραφική μου μηχανή για να μπορέσω να τα απαθανατίσω καλύτερα, αλλά είπαμε, συμβαίνουν αυτά.

Μας έριξε και μια ωραία βροχούλα, έτσι για να θυμόμαστε πως είμαστε στους τροπικούς, κι επιστρέψαμε στην προβλήτα αναχώρησης, όπου μας περίμενε η συμπαθής σύζυγος του βαρκάρη, η πεθερά του και η αξιολάτρευτη κορούλα του, όλες ντυμένες παραδοσιακά. Εμφανίστηκε κι ο Μανουέλ ό οποίος ήρθε να με πάρει, επέστρεψα σπίτι, τον εξόφλησα (τεράστιο το κόστος για δυόμιση ημέρες, αλλά οι υψηλές τιμές για δωμάτια κι εκδρομή θα μοιράζονταν δια δύο ή τρία αν είχα συνταξιδιώτες, που δεν είχα) και με πήγε στο αεροδρόμιο-κοτέτσι, όπου πάντως τα πάντα ήταν γρήγορα κι απλά. Είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο stopover μου στο Nadi των Φίτζι.

Πριν ταλαιπωρηθώ με τις φωτογραφίες, ας κάνω και μια αξιολόγηση των Wallis & Futuna, κι ας μην πρόκειται για χώρα και παρότι το Futuna δεν κατάφερα να το επισκεφθώ. Ιδού οι αρχικές προσδοκίες, για όποιον τις ξέχασε:

Wallis & Futuna: A, εδώ έχουμε απαιτήσεις! Ολόκληρο γύρω-γύρω έκανα για να φτάσω σε ένα από τα πιο μακρινά κομμάτια της... Ευρωπαϊκής Ένωσης! Έχω απαιτήσεις από τη φύση, την κουλτούρα, ναι και από τα αρχαία από ένα μέρος τόσο μακρινό, εξωτικό και είμαι απογοητευμένος που θα περιοριστώ στο Wallis, διότι οι πτήσεις για Futuna δε βολεύουν, ακόμη περισσότερο μετά την πατάτα που μου έκανε με την αλλαγή πτήσης η Air Calin. Αλλά ακριβώς επειδή κοστίζει και όσο κοστίζει, αναμένω να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία σε ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο λίγοι, ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ε, είναι λίγο ακριβά τα διαμάντια, αλλά διαμάντια είναι.

Κι εδώ ο... έλεγχος:

Φύση: Όμορφη τροπική βλάστηση, εξαιρετικά όμορφο θέαμα η λίμνη στο Wallis, ορισμένες κουκλίστικες νησίδες στα εξώτερα νησιά, αλλά τέλος πάντων θα έλεγα ότι είναι ένας κλασικός τροπικός παράδεισος, χωρίς κάτι που να μου μείνει ως ανεπανάληπτο από πλευράς φύσης. Δικαιωματικά παίρνει ένα 7.

Αρχαιολογία: Απογοήτευση, για να είμαι ειλικρινής. Ένα παλάτι-φρούριο του οποίου τα υπολείμματα δεν ξεπερνούν σε κανένα σημείο το μισό μέτρο στο ύψος. Παίρνει ένα δύο διότι "κάτι έχει".

Αρχιτεκτονική: Χωρίς να είναι άσχημες οι κατασκευές των σπιτιών, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν όμως χαριτωμένες κάποιες εκκλησίες και δεν υπήρχε γενική ασχήμια. Θα πάρει ένα 3.

Άνθρωποι: Ωραίοι τύποι στο λίγο που είχαμε επαφή, ευχάριστοι και χαμογελαστοί. Ίσως περίμενα κάτι πιο ιδιαίτερο πολιτιστικά. 7

Κόστος: Τα πάντα όλα πανάκριβα, από τα ακριβότερα μέρη που έχω πάει στον πλανήτη. Παίρνει 1.

Ασφάλεια: Κανείς κίνδυνος, σε τίποτε. Μέχρι κι ο καρχαρίας μας είδε και τα έκανε πάνω του. 10

Μοναδικότητα:
Είναι ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολύ διαφορετικό και κυρίως απόμακρο, οπότε έχει μια ιδιαιτερότητα. Είναι ενδιαφέρον που γλωσσικά και πολιτιστικά το Wallis και το Futuna είναι διαφορετικά μεταξύ τους, είναι ιδιαίτερο που η κουλτούρα της Πολυνησίας συνυπάρχει με τη Γαλλία, ε μέχρι εκεί. Παίρνει ένα 6.

Αυθεντικότητα: Σε αυτή την κατηγορία θυμίζω πως βαθμολογώ δύο πράγματα: το κατά πόσον ένας προορισμός έχει κατασκευάσει πράγματα για να τα δείχνει στους τουρίστες και είναι κατακλυσμένος από τον τουρισμό και το κατά πόσον υπάρχουν ακόμη αρχέγονες πρακτικές, διαφορετικός -μη παγκοσμιοποιημένος- τρόπος ζωής (για παράδειγμα στο δεύτερο σκέλος η Ιαπωνία των αρχέγονων παραδόσεων ή η βιβλική Αιθιοπία παίρνουν πολύ υψηλό βαθμό). Το Wallis έχει ελάχιστο τουρισμό, οπότε σκοράρει υψηλά στο πρώτο σκέλος μην έχοντας τεχνητά αξιοθέατα, ενώ στο δεύτερο σκέλος μάλλον σκοράρει χαμηλότερα από το αναμενόμενο. Θα πάρει ένα 7.

Φαγητό: Ό,τι έφαγα ήταν εύγευστο, χωρίς να είμαι και στην Ινδία, την Ιαπωνία, το Περού ή την Ισπανία και να ανυπομονώ να έρθει η ώρα να φάμε. Ένα αξιοπρεπέστατο 7 κι εδώ.

Ποικιλία:
Μικρό μέρος, αλλά προσφέρει πράγματα: και πολιτιστικά και ολίγον αρχιτεκοτνικά, έχει και κάτι από αρχαιολογία, προσφέρει και δυνατότητα θαλάσσιων σπορ συν φύση, νομίζω το αξίζει το 6.

Οι 56 βαθμοί της τελικής βαθμολογίας δεν είναι άσχημοι, θα κατέτασσαν τη "χώρα" στην 75η θέση, σε σύνολο 113. Απογοητευτικό σκορ όμως, αν αναλογιστεί κανείς το κόστος και τον κόπο για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί. Ε, εντάξει θα μου πει κανείς, έτσι είναι η Ωκεανία, ακριβή και δυσπρόσιτη. Συμφωνώ μεν, αντιπαρατάσσω δε τη Μικρονησία, το εκπληκτικό Παλάου και ναι, επιτρέψτε μου το σπόιλερ, το αποκαλυπτικό Βανουάτου, που μου "άφησαν" πολλά μα πολλά περισσότερα...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Kαθαρά για παραλιόπληκτους οι σημερινές φωτογραφίες, αφού δυστυχώς από το Wallis με την ενδιαφέρουσα πολιτιστική κατάσταση δε διεσώθη καμία. Ιδού ό,τι έχουμε από την εκδρομή με τα κανό και την άλλη με το σκάφος.


Ένα από τα σαλάχια.
thumbnail_image1.png

Η Μελανί με το Μαξ. Και οι δυο τους πιο αθλητικοί από μένα.
thumbnail_IMG_3861.jpg

Στην κορυφή του Νησιού των Πουλιών είχε... πουλιά. Που έκλωθαν. Κοίτα έκπληξη.
thumbnail_IMG_3870 (1).jpg

Σχεδόν ξέχασα ότι έχασα την κάμερά μου με αυτή τη θέα.
thumbnail_IMG_3879.jpg

Κάτσαμε να φάμε το μεσημεριανό μας, παρκάροντας τα καγιάκ. Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει.
IMG_20190407_141837.jpg
IMG_20190407_141923.jpg
IMG_20190407_141928.jpg

Νομίζω ότι αυτό ήταν το νησί του Αγίου Χριστοφόρου.
20190408_081855.jpg

Κι η παραλιούλα του.
20190408_082136.jpg

Η θέα από ψηλά.
20190408_083523.jpg

Το νησάκι οπου έμενε μόνη της η οικογένεια.
20190408_085942.jpg

Που είχε και δύο ολόκληρα παιδάκια. Χαρούμενα τα είδα.
20190408_090328.jpg

Εδώ κοιμόνοτουσαν.
20190408_090526.jpg

Αυτό είναι το σαλόνι και η κουζίνα τους.
20190408_090930.jpg

Δε θυμάμαι πώς λεγόταν αυτό το νησάκι, είναι και πολλά τα άτιμα.
20190408_092313.jpg

Αυτό νομίζω ότι είναι το Νησί των Λεπρών.
20190408_092340.jpg

Κι η θέα μετά από ελάχιστο αυτή τη φορά σκαρφάλωμα.
20190408_092854.jpg
20190408_093000.jpg

Μεγαλούτσικο ήταν το νησί κι από πίσω είχε και sandbar.
20190408_093114.jpg
20190408_094306.jpg
20190408_094623.jpg
20190408_101041.jpg
20190408_102016.jpg
20190408_102302.jpg
20190408_103009.jpg
20190408_103711.jpg

Σύζυγος, πεθερά και κόρη του βαρκάρη.
20190408_110828.jpg
20190408_111127.jpg
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Δεύτερο stopover στο Nadi

Πόσο τίμιοι είναι αυτοί οι Φιτζιανοί; Αφού πέρασα πάλι από τον έλεγχο διαβατηρίων με τους χαμογελαστούς, τους τύπους με τις φουστίτσες και τα "Bula!", όταν πήγα να δω την ισοτιμία στο ανταλλακτήριο η κυρία που εργαζόταν εκεί μου συνέστησε (κάνοντας νοήματα!) να πάω στο διπλανό, που δε χρεώνει προμήθεια. Το ήξερα από την προηγούμενη φορά, αλλά βρήκα αφοπλιστική την ειλικρίνειά της.

Οι ταξιτζήδες του αεροδρομίου ζητούσαν 10 φιτζιανά δολάρια, αλλά αφού δεν είχα παρά μόνο το σακίδιό μου για αποσκευές, βγήκα έξω από το αεροδρόμιο κι η τιμή έπεσε στο μισό. Σκέφτηκα ότι "από εδώ θα βγάλω τα σπασμένα για την κάμερα, χαχα".

Το κατάλυμά μου θα ήταν κάποιο Ace Hotel, που κόστιζε 41€ παρακαλώ πολύ. Μια ομορφότατη και γλυκύτατη ρεσεψιονίστ μου διευκρίνισε πως στα δωμάτια δεν υπάρχει ίντερνετ, οπότε θα έπρεπε να κατεβαίνω στη ρεσεψιόν για να συνδέομαι. Τουλάχιστον θα την είχα μπροστά μου όσο ήμουν online αλλά η χαριτωμενιά της δεν αντιστάθμιζε την τρελή υγρασία και το βιασμό από τα κουνούπια.

Τέλος πάντων, δεν είχα και καμία καούρα να ξαναδώ την πόλη, είχα όμως μια καλή δικαιολογία να πάω στο Deneraux, ένα είδος θερέτρου εκεί κόντα, αφού εκεί βρισκόταν το Hard Rock Cafe, από όπου μου είχε ζητήσει ο @Krekouzas να του αγοράσω μια μπλούζα για τη συλλογή του. Μεγάλη η χάρη του κι ακριβά τα ταξί, αλλά ο πιτσιρικάς που ταξιτζής ήταν συμπαθέστατος. Μιλήσαμε λοιπόν για τους μισθούς στη χώρα (περίπου 8€/ημέρα) και για το γιατί έχει τόσους ινδικής καταγωγής κατοίκους η χώρα. Ο παππούς του ήταν μια κλασική περίπτωση, ένας από τους εκατοντάδες που ξεγελάστηκαν στο Punjab από τις αγγελίες για υποσχέσεις εργασίας με καλές αμοιβές σε ένα μακρινό μέρος ονόματι Φίτζι, με συμβόλαιο πενταετίας και καλές συνθήκες. Ε, οι άνθρωποι κατέληξαν από το Punjab στην Ωκεανία και δεν επέστρεψαν ποτέ.

Το Deneraux ήξερα πως είναι ένα τεχνητό νησί, με μαρίνα, ακριβά ξενοδοχεία κι εμπορικό κέντρο. Βρήκαμε εύκολα το Hard Rock Cafe όπου μια χαζοαρφίτσα και μια μπλόυζα υποτίθεται XXL μου κόστισαν 40€ . Ακόμη χειρότερα, η μπλούζα εκ των υστέρων αποδείχθηκε... medium, αφού άλλη μου έδειξαν κι άλλη έβαλαν στη σακούλα, οπότε δώρον άδωρον.

Έψαξα να βρω καλό φαγητό στο εμπορικό κέντρο κι αποδείχθηκε ότι το Indigo, το οποίο μου σύστησε η καλή ρεσεψιονίστ, είχε αξιοπρεπέστατο μπουφέ με 16€. Ε, μου αρέσει που μου αρέσει και το ινδικό, ήταν και all you can eat, οπότε τιγκάρισα το πιάτο μου τρεις φορές και η πολυταξιδεμένη μου ζυγαριά με τιμώρησε την άλλη μέρα: +1,5 κιλό. Μ' αρέσει που έλεγα και στο Δευκαλίωνα να κάνει δίαιτα τρομάρα μου.

Το εμπορικό κέντρο δεν έλεγε και τίποτε, οπότε βρέθηκα να περιμένω τον οδηγό μου στο πάρκινγκ, στο booth του οποίου έπιασα κουβέντα με την ευγενική κυρία που δίνει τα εισιτήρια για το πάρκινγκ. Το τι γέλιο έκανε η κυρία όταν της απαντούσε στις ερωτήσεις της για τη ζωή στην Κούβα, δε λέγεται. Στο τέλος στενοχωρήθηκε που ήρθε το ταξί μου να με πάρει, μου είπε πως ήταν τα πιο διασκεδαστικά 45 λεπτά που είχε περάσει ποτέ στη δουλειά της, ακούγοντας για τον τρόπο ζωής στην Κούβα, τους σουρρεαλιστικούς μας νόμους αλλά και το πολιτιστικό σοκ της κοπέλας μου όταν πήγε στην Ελλάδα. Καλά να είναι η κυρία, πολύ τη συμπάθησα.

Πολύ συμπάθησα και τον ταρίφα μου, που μου έκανε κι ένα μικρό τουρ στα ξενοδοχεία, που ήταν αδιάφορο, είχε όμως ενδιαφέρον η συζήτηση μαζί του. Επέστρεψα, κοιμήθηκα και την άλλη μέρα, παρότι η πτήση μου ήταν στις 15:00, έκανε τόση ζέστη που δε βγήκα καν από το ξενοδοχείο, άλλωστε δεν είχα και κάτι άλλο να δω. Τελικά έχει αξιοθέατα αυτή η χώρα; Γιατί και για τη Suva διάβασα πως εχει τα μαύρα της τα χάλια. Τέλος πάντων, επειδή δεν τη γύρισα τη χώρα καθόλου, ας μην προτρέχω.

Τελικώς ο ταξιτζής που εμφανίστηκε στη θέση του συμπαθέστατου πιτσιρικά ήταν συνάδελφός του, με το οποίο δεν είχα πρόβλημα, αφού με χρέωσε σωστά. Βρέθηκα λοιπόν πάλι στο "πιο βελτιωμένο αεροδρόμιο του κόσμου" για το 2019, που παρότι μικρό είναι εντυπωσιακό. Στα duty free του πάντως οι μόνες κάμερες που βρήκα ήταν κάτι άθλιες compact, οπότε το να μπορώ να βγάζω φωτογραφίες θα εξακολουθούσε για άλλες λίγες (ή πολλές;;) μέρες να είναι υπόθεση του κινητού μου. Και υπέθετα και ότι στο Τόνγκα που πήγαινα δε θα έβρισα και πολλές προσφορές. Δε βαριέσαι, εδώ φτάσαμε στο Τόνγκα.... Που το ανέμενα ως την αποκάλυψη του ταξιδιού.
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Τόνγκα

Το Τόνγκα είναι ένα αρχιπέλαγος στον Ειρηνικό, με (υπερ)μπόλικα νησάκια, ορισμένα με εκατοντάδες χιλιόμετρα απόσταση μεταξύ τους. Με μόλις κάτι παραπάνω από 100.000 κατοίκους, δεν έχει πολύ τουρισμό κι είναι από τα σχετικά ξεχασμένα κομμάτια της ηπείρου. Ο όποιος τουρισμός έρχεται κυρίως για τις παραλίες του νησιωτικού συμπλέγματος Vava'u, όπου κάποιους μήνες του χρόνου έχει κανείς την ευκαιρία να κολυμπήσει και με φάλαινες.

Το κεντρικό νησί είναι το Tongatapu, όπου βρίσκεται και η πρωτεύουσα Nuku'alofa, στην οποία θα προσγειωνόμουν. Χάρη στις φανταστικές αλλαγές των αεροπορικών εταιρειών, θα περνούσα μόλις 3 βράδια στη χώρα, άρα όλα στο κεντρικό νησί, μακριά από τα highlights, αν και για να είμαι ειλικρινής για μένα το βασικό αξιοθέατο θα ήταν τα αρχαία του Tongatapu, οπότε είχα και τις σχετικές προσδοκίες.

Προσγειώθηκα στις 18.05 και το αεροδρόμιο μου φάνηκε μινιατούρα. Είχα κάνει κράτηση σε ένα χόστελ για τις τρεις βραδιές κι υποτίθεται πως θα ερχόντουσαν να με πάρουν, αλλά δεν εμφανίστηκε κανείς. Τελικά τους πήρα τηλέφωνο μέσω Skype και μου είπαν να πάρω όποιον ταξιτζή βρω και ότι θα τον πλήρωναν εκείνοι. Η διαδρομή ήταν unimpressive, τα σπίτια πάντως τα είδα σε αρκετά καλή κατάσταση ενώ από τα πρώτα δυο χιλιόμετρα έκανε μπαμπ ότι μιλάμε για βαθιά θρησκευόμενη περιοχή, με εκκλησίες κάθε τρεις και λίγο, καθώς και ταμπέλες που ωθούν τον αναγνώστη στον ορθό δρόμο (του Θεού δηλαδή). Ο οποίος Θεός είχε φροντίσει να ρίξει και μια βροχάρα κι όλα ήταν λασπωμένα και μουντά.

Το Village Backpackers βρίσκεται σε ένα λασπωμένο στενάκι της Nuku'alofa, όπου με υποδέχτηκε μια ευγενής κυρία. Το δωμάτιό μου ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση πρέπει να πω: Έμπαινες στις κοινές τουαλέτες και ΠΙΣΩ από τους νιπτήρες τους υπήρχε μια πόρτα, που ήταν το δωμάτιό μου, δηλαδή τέσσερα φύλλα κόντρα πλακέ για τοίχους, έναν ανεμιστήρα σε μια καρέκλα, καθόλου κλιματισμό, κανένα παράθυρο και "το ίντερνέτ μας δε λειτουργεί από τον τελευταίο τυφώνα". Εντάξει, με 72€ για τρία βράδια δεν περίμενα και κάτι πολύ καλύτερο για 3 βράδια σε αυτές τις μάλλον ακριβές νησιωτικές χώρες, αλλά νομίζω ότι ΚΑΤΙ καλύτερο γινόταν. Είχε και βαθμολογία 10 τρομάρα του, μάλλον λόγω της αξιαγάπητης κυριούλας και του πολύ basic αλλά με μάλλον ενδιαφέρον μενού εστιατορίου που φιλοξενούσε στο ισόγειο. Τέλος πάντων, τους είπα πως θα μείνω το πρώτο βράδυ, αλλά χωρίς ίντερνετ δεν ήθελα να μείνω παραπάνω, έτσι που αλλάζουν τα ωράρια των πτήσεων σε αυτά τα μέρη μην είμαι και εκτός επικοινωνίας.

Βγήκα να περπατήσω. Η πρωτεύουσα δεν έδινε την αίσθηση πόλης, μάλλον δυο δρόμοι με σχετική πυκνότητα χαμηλών μάλιστα κτιρίων κι από κει και πέρα μάλλον προάστιο χωριού θύμιζε. Πεινούσα σα λύκος. Κατέληξα στο Friends' Cafe, όπου καταβρόχθισα μια εξαιρετική σούπα καρύδας που θύμιζε ταϊλανδέζικη Thom Ka, συνδέθηκα και στο διαδίκτυο κι έκλεισα δωμάτιο για την επομένη σε κάποιο Tonga Holiday Villa, όπου θα είχα και "free wifi" σε μια πόλη με internet cafes, δείγμα πως αυτό δεν είναι και τρομερά συνηθισμένο. Είχε νυχτώσει, δεν είχα και πολλά να κάνω, ξανάβρεξε, οπότε επέστρεψα ανάμεσα στα κόντρα πλακέ μου κι έγραψα το ημερολόγιο που διαβάζετε. Καμιά φορά και οι κενές μέρες ή νύχτες χρήσιμες είναι.

Ξύπνησα και πεινούσα. Κατέληξα πάλι στο Friends Cafe, βασικά για το ίντερνετ, όπου το πρωινό ήταν ακριβό και ο χυμός ήταν από συσκευασμένο αναψυκτικό τύπου Amita, απογοητευτικόν για τροπικό μέρος. Μπαίνοντας όμως στο διαδίκτυο διαπίστωσα πως το κατάλυμα που είχα κλείσει για σήμερα νοίκιαζε και μηχανάκια και -μια που είχα και ίντερνετ στο Friends- κάλεσα μέσω Skype την κυριούλα ιδιοκτήτρια, που μου είπε πως ναι, ήταν διαθέσιμο και η ενοικίασή του κόστιζε το αντίτιμο των 20€/ημέρα, καθόλου άσχημα. Επέστρεψα λοιπόν στο Backpackers, ακύρωσα την εκεί κράτησή μου, άφησα κι ένα φιλοδώρημα στην κυριούλα που με ξεπροβόδισε χαμογελώντας και τη φράση "να έρχεσαι να τρως εδώ!" και της υποσχέθηκα πως θα το κάνω. Μου φώναξε κι ένα ταξί και τελικώς βρήκα αυτό το Tonga Holiday Villa, που βρίσκεται σε λιγότερο κεντρικό σημείο της Tongatapu, αλλά είχε κατατοπιστικές ταμπέλες. Εκεί με υποδέχθηκε η Φιτζιανή γειτόνισσα, που μου έδειξε το απλό δωμάτιό μου, το πεντακάθαρο εξωτερικό μπάνιο και τη σαλονάρα με την κουζίνα της μονοκατοικίας. Μου έδειξε και το μηχανάκι, το νοίκιασα κι έφυγα! Ήταν και καλός ο καιρός κι έφυγα όλο ενθουσιασμό. Δε θα κρατούσε για πολύ (ο καλός καιρός, όχι ο ενθουσιασμός).

Φυσικά στην έξοδο από την πόλη χάθηκα, κι ας είναι μια σταλιά. Μου πήρε πάνω από μία ώρα να εξέλθω, χάρη στις μαγικές μου προσανατολιστικές ικανότητες: πρέπει να ρώτησα τρεις φορές ...στο ίδιο σημείο για το πώς κατευθύνομαι στο Cook's landing site, αλλά τουλάχιστον μπλέχτηκα στα πίσω (λασπωμένα και φτωχικά) στενά της πόλης, όπου τα παιδάκια ήταν κάτι παραπάνω από χαρούμενα να με βλέπουν και να με χαιρετούν, δεν είναι και καθημερινότητα οι τουρίστες, πολύ λιγότερο πάνω σε μηχανάκια. Πέρασα κι από πολλούς πάγκους με χταπόδια, μύδια, φρούτα, ενώ μου έκαναν εντύπωση και τα άπειρα γουρουνάκια που τρέχουν σε όλο το νησί ελεύθερα, συμπεριλαμβανομένων των fishing pigs, που είναι ακριβώς αυτό: γουρουνάκια που έχουν μάθει να "ψαρεύουν" όταν αποσύρεται η παλίρροια και τρώνε ό,τι βρουν, από κανένα άμοιρο ψαράκι μέχρι καβούρια.

Τα κατάφερα και βγήκα από την πόλη, μέγα κατόρθωμα. Από κει και πέρα δεν είναι εύκολο να χαθείς (αν και το κατάφερα κι αυτό!) βασικά υπάρχει ένας περιφερειακός δρόμος που πηγαίνει γύρω-γύρω το νησί (που όλη του η περίμετρος δεν πρέπει να είναι πάνω από 100 χιλιόμετρα) κι ένας εσωτερικός. Έφτασα και στο σημείο απόβασης του αγαπημένου μου Captain Cook, που πάντως βασικά ήταν μια τσιμεντένια πλατφόρμα με μια επιγραφή. Αλλά είπαμε, η ιστορική σημασία ήταν μεγαλύτερη της οπτικής θελκτικότητας.

Επόμενη στάση ήταν οι μεγαλιθικοί τάφοι, που τους περίμενα πώς και πώς. Λοιπόν... Είναι μεγαλιθικοί. Και είναι τάφοι. Αυτάαααα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, θυμίζουν κάτι σα ζιγκουράτ με τεράστιες πέτρες. Είχε και μια ενημερωτική πινακίδα αλλά έμεινα ανενημέρωτος, αφού δεν ομιλώ Τονγκανικά ο αδαής. Ξέρω να σας πω ότι είναι του 11ου αιώνα και ότι σε απόσταση βολής από τον αρχαιολογικό χώρο είχε ένα σπιτάκι, στο πλυσταριό του οποίου δύο κοριτσάκια έκαναν μπουγάδα. Τους τάφους μάλλον δεν τους επισκέπτεται και κανείς, πλην ενός συμπαθούς σκύλου με μεταβολισμό κροκόδειλου, δε σηκωνόταν με τίποτε.

Απ όπου περνούσα πάντως, έβλεπα ντόπιους να μου χαμογελούν και να μου γνέφουν όλο καλοσύνη. Η πρώτη εντύπωση από τους Τονγκανούς είναι πως είναι υπέρβαροι (ειμαι επιεικής...), συνεχώς τρώνε (δύσκολο να πετύχεις κάποιον που να μη μασουλάει κάτι) και ότι όλο παίζουν, από πλατσουρίσματα στο νερό μέχρι γκαζές. Το στρες δεν κάνει θραύση στη χώρα, θαρρώ.

Ο ουρανός πια είχε γίνει απειλητικός: μαύρα σύννεφα κι ένας κρύος αέρας προμήνυαν ότι θα γινόμουν μούσκεμα, αλλά πλησίαζα πια το πιο ποθητό από τα αξιοθέατα του νησιού, το Ha' Amonga a Maui, γνωστό και ως Trilithon, γνωστό και ως "Stonehenge του Νότιου Ειρηνικού". Με δεδομένο ότι το Stonehedge της Βόρειας Ευρώπης εμένα με συγκλόνισε, πήγα με προσδοκίες συγκλονισμού. Πρέπει να έχεις μεγάλη αδυναμία (κοινώς: μεγάλο βλήμα!) με την αρχαιολογία για το συγκρίνεις με το Stonehenge, αλλά ως βλήμα που είμαι, το βρήκα αρκετά ατμοσφαιρικό: μια μυστηριώδης πύλη από τρία όλα κι όλα μενίρ, χωρίς γουρουνάκια γύρω γύρω, και τα δύο ενδείξεις ότι πέρασε ο Οβελίξ από δω. Κι άφησε και συγγενείς αν κρίνω από τη χοντρούλα στην είσοδο του φράχτη που υποτίθεται πως οριοθετεί τον αρχαιολογικό χώρο.

-Είστε η κυρία που εισπράττει το εισιτήριο; ρώτησα
- Μπα, εγώ κανά σουβενίρ πουλάω, απάντησε η χοντρούλα, αλλά δεν περνάει και κανείς, θα τα μαζέψω να φύγω, θα βρέξει.
- Σε ποιον πληρώνω; ρώτησα
- Α, δεν έρχεται αυτός εκτός κι αν έρθει κανέναν κρουαζιερόπλοιο, αλλά αυτό είναι σπάνιο, απάντησε βγάζοντας το μουσαμά από τα σκαλιστά που πουλούσε, μπας και δελεαστώ, που δεν...

Μπήκα λοιπόν στον αρχαιολογικό χώρο, που βασικά είναι η τρίλιθη πύλη που λέγαμε, αποτελούμενη από κοραλλιογενείς πέτρες των 40 τόνων, και ένα τεράστιο μενίρ, το Esi Makafakinanga, που δεν είναι σαφές τι ακριβώς εξυπηρετούσε. Πλησίασα, προσπαθώντας να "καταλάβω" το μνημείο. Τι να ήταν όλο αυτό; Πύλη σε παλάτι; Τάφος; Τα τεράστια δέντρα τριγύρω και το γκαζόν του έδιναν μια μυστηριώδη ρουστίκ εμφάνιση, ενώ ο σκοτεινός ουρανός και ο ξαφνικός αέρας που με έκανε να ανατριχιάσω πρόσθεσαν μια spooky εσάνς. Σε καμία περίπτωση δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου, αλλά χάρηκα που το είδα.

Άρχισε να ψιχαλίζει. Πλησιάσα τη σουβενιροπωλήτρια, έκατσα κάτω από το παράπηγμα από φύλλα φοίνικα και της έπιασα την κουβέντα, ελπίζοντας ότι θα κοπάσει η βροχή. Είναι 23 χρονών, μου είπε προσφέροντάς μου ένα τσιγάρο, και στο ερώτημά μου γιατί έχει προφορά από τη Νέα Ζηλανδία μου απάντησε τρία χρόνια εκεί. "Ωραία ήταν, εδώ δεν έχει δουλειές. Βέβαια κι εκεί που έχει, στα τρώνε οι λογαριασμοί, εδώ είναι πιο χαλαρά, αλλά τελικά προτιμούσα τη Νέα Ζηλανδία. Βέβαια τώρα έκανα παιδί και θα μείνω εδώ. Είχα οικογένεια εκεί κι ήταν εύκολη η προσαρμογή, άλλωστε ποιος Τονγκανός δεν έχει οικογένεια σε Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία; Εμείς είμαστε 9 αδέλφια!", είπε όλο ενθουσιασμό και στενοχωρέθηκε που δεν έχω κάνει παιδιά.

Σταμάτησε η ψιχάλα, αλλά στο βάθος ακόμη πιο σκούρα σύννεφα έρχονταν κατά πάνω μου. Αποφάσισα να καβαλήσω το μηχανάκι κι όποιον πάρει ο χάρος. "Μην πάρεις τον απέξω δρόμο!", μου είπε η κοπελίτσα, αλλά δεν την άκουσα.

Πάντως κι ο εξωτερικός δρόμος δε βλέπει καθόλου θάλασσα, σε λίγα σημεία είναι παραλιακός. Υποθέτω πως έχει να κάνει με τα τσουνάμι. Η επόμενη στάση ήταν το σπήλαιο Anahulu, για το οποίο είχα διαβάσει πως έχει χαριτωμένους σταλακτίτες και μια εσωτερική λίμνη στην οποία μπορεί κανείς να κολυμπήσει. Για κάποιο λόγο το διαχειρίζεται ένα ιδιωτικό πρακτορείο, το οποίο πρακτικά σημαίνει πως στο πάρκινγκ του (όπου το μόνο παρκαρισμένο όχημα ήταν το δικό μου) σε περιμένει ένας νεαρός, που με 15$ Νέας Ζηλανδίας (σόρι, δεν είχα σε τοπικό νόμισμα), σε καθοδηγεί στο εσωτερικό του. Όντως χαριτωμένο ήταν, αλλά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί το Tongapatu χρησιμοποιείται καθαρά ως μεταβατικός σταθμός για άλλα νησιά... από όσους χρησιμοποιείται κιόλας. Δεν είναι προορισμός που στέκεται μόνος του. Από την άλλη η έλλειψη τουρισμού είναι πολύ ευχάριστη. Για παράδειγμα στην έξοδο του σπηλαίου είχε μια όμορφη παραλία, εντελώς ερημική. Αν ο καιρός ήταν καλύτερος ίσως ακόμη και γω να παρασυρόμουν και να έκανα μπάνιο.

Συνέχισα την οδήγηση, αλλά η βροχή πια δυνάμωσε. Έγινα μούσκεμα, δεν έβλεπα με τα γυαλιά μου και ο εσωτερικός δρόμος που πήρα γέμισε λάσπη. Περιέργως, ένιωθα πολύ ωραία. Βρισκόμουν στο μέσο του πουθενά, είχα μια πολύ ωραία αίσθηση ελευθερίας, έβγαλα τα γυαλιά μου και συνέχισα την οδήγηση μούσκεμα, ανάμεσα σε κάτι περίεργους φοίνικες που συνέχιζαν για χιλιόμετρα και κάπως μετρίαζαν τον όγκο νερού που προσγειωνόταν στο κεφάλι μου. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, άρχισα να περνάω από απλά χωριουδάκια όπου παιδάκια κι ενήλικες τσίριζαν ενθουσιασμένοι που περνούσα από κει. Εν τέλει βρήκα και το τιμημένο 3-headed-palm, που είναι ένας φοίνικας με τρία κεφάλια... duh! Το ηλικιωμένο ζευγαρι που ζούσε σε μια καλύβα 50 μέτρα από το "αξιοθέατο", δε γνώριζε καν την ύπαρξή του...

Επέστρεψα στη Nuku'alofa για να φάω μεσημεριανό, να στεγνώσω και να δω αν μπορώ να συνεχίσω αν κόψει η βροχή. Έφαγα κάτι πολύ τοπικό στο Friends και πάλι (είχε Ευρωλίγκα ρε παιδιά, έπρεπε να μπω στο ίντερνετ...) και η βροχή σταμάτησε, οπότε συνέχισα, αυτή τη φορά δυτικά της πρωτεύουσας, συναπαντώντας μια θάλασσα από παιδιά με γαλάζιες στολές, αφού σχολούσαν τα σχολεία εκείνη την ώρα. Πόσα παιδιά κάνουν οι Τονγκανοί;

Προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν το tsunami rock, μακριά από τους ας τους πούμε κεντρικούς δρόμους, σε κάτι χωματόδρομους που είχαν γεμίσει λάσπη. Σε κάποια φάση παράτησα το μηχανάκι στις λάσπες και συνέχισα με τα πόδια. Ο βράχος ήταν αρκετά εντυπωσιακός και με τροπική βλάστηση πάνω του, ενώ επιτέλους μια επεξηγηματική πινακίδα στα Αγγλικά έριχνε φως τόσο στους μύθους που συνοδεύουν τα διάφορα ονόματά του (από το ότι τον πέταξε κάποιος γίγαντας από γειτονικό νησί για να κάνει τους κόκορες του Tongapatu να σωπάσουν, μέχρι κάτι για ένα κανίβαλο που ήθελε να φάει μια κοπελίτσα), μέχρι την επιστημονική εξήγηση των γεωλόγων πως πρόκειται για το αποτέλεσμα υποθαλάσσιας έκρηξης ηφαιστείου και μετακίνησης από το βυθό της θάλασσας λόγω τσουνάμι. Το πραγματικό χάιλάιτ πάντως ήταν η διαδρομή μέχρι εκεί, μακριά από τον πολιτισμό, καβάλα σε ένα ταπεινό μηχανάκι "forza".

Το Blowhole ήταν αυτό που είναι όλα τα ομώνυμα σημεία: ένα βραχώδες παραλιακό τοπίο όπου σκάνε τα κύματα με δύναμη, αλλά ήταν πολύ ήσυχο κι ατμοσφαιρικό κι επιτέλους είχε σταματήσει κι η βροχή για τα καλά. Μου απέμενε το σημείο απόβασης του Abel Tasman, που είχε μια όμορφη επεξηγηματική πινακίδα, που εξηγούσε ότι ο Ολλανδός θαλασσοπόρος βρήκε τους Τονγκανούς φιλικούς, χοντρούληδες, καφετούληδες και "εθισμένους στην κλοπή", μόνιμο παράπονο και του Κάπταιν Κουκ, που εκνευριζόταν που κάθε φορά που ανέβαινε κάποιος στο πλοίο του, ανακάλυπτε ότι του είχαν βουτήξει κι από κάποιο αντικείμενο, πράγμα που υποδήλωνε έλλειψη ειλικρίνειας για τους Βρετανούς, αλλά ήταν καθημερινό χόμπι για τους κατοίκους της Ωκεανίας.

Μου απέμενε να δω τα flying foxes, που δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είναι και δεν τα έβρισκα, παρότι ήμουν στο σημείο που υποτίθεται πως συχνάζουν. Ρώτησα μια κοπελίτσα και μου είπε πως "είναι κάτι μεγάλα μαύρα πουλιά που μοιάζουν με το... πώς το λένε.... κάτσε να δεις... μμ... α , με το Batman μοιάζουν!". Χαχα, οκ, τις είδα και τις νυχτεριδάρες και γύρισα μούσκεμα αλλά ευχαριστημένος στο σπίτι.

Εκεί συνάντησα τον Michael, έναν ενδιαφέροντα Αυστραλό που δουλεύει στο Νότιο Ειρηνικό σε θέματα πρόληψης φυσικών καταστροφών κι ένα ζευγαράκι Γερμανών που πήραν ένα χρόνο off για να κάνουν το γύρο του κόσμου, αλλά δεν είχαν ξεκαθαρίσει πού ακριβώς θα πήγαιναν και ταξίδευαν και με απίστευτα αργό ρυθμό. Κάτσαμε στην κουζίνα, τα είπαμε μαγειρεύοντας και τους έδωσα τα... φώτα μου για χώρες διαφορετικές, ιδιαίτερες, μοναδικές. Μετά από δύο ώρες συζήτησης και... σημειώσεων (αγαπάμε Γερμανούς, μεθοδικοί σε όλα), αναπροσάρμοσαν τα σχέδιά τους ώστε να πάνε σε Τουρκμενιστάν, Βόρειο Κορέα και Ιράν. Καλά το πάνε!
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Το "πιο βελτιωμένο αεροδρόμιο του κόσμου", Φίτζι.
20190409_121258.jpg

Στιλάτα τα αεροπλανάκια της Fiji Airways.
20190409_142934.jpg

Ενθουσιασμένοι στα προάστια της Nuku'alofa οι πιτσιρικάδες.
20190410_093809.jpg

Ψάρια, χταπόδια, μύδια, διαλιέεεεεχτε.
20190410_094426.jpg

Ακόμη και μέσα στην πρωτεύουσα, δεν είναι και ακριβώς Autobahn οι δρόμοι.
20190410_094510.jpg


Σημείο απόβασης του Κάπταιν Κουκ. Uninspiring...
20190410_104435.jpg

Από κει ήρθε ο Καπιτάν Μάγειρας.
20190410_104608.jpg

Οι τάφοι. Δεν τρελάθηκα κιόλας.
20190410_105551.jpg

Καταλάβατε, ή να κάνω και κακά;
20190410_105844.jpg


Ώρα για πλύσιμο και χαμόγελα.
20190410_105959.jpg

Τρομερά στρεσαρισμένους δεν τους είδα τους Τονγκανούς...
20190410_111538.jpg

Είχε κάτι ωραία νησάκια απέναντι, τόσο που είπα κι εγώ την επομένη να πάω σε κάποιο.
20190410_112206.jpg


Το Τρίλιθο. Ε δεν το λες και Stonehenge.
20190410_113218.jpg

Πάντως μια ατμοσφαιρικότητα την είχε.
20190410_113435.jpg

Μενίρ.
20190410_113632.jpg

Και ξεκίνησα να παίρνω τον εξωτερικό δρόμο. Τον βλέπετε τον καιρό, ε;
20190410_122214.jpg

Η είσοδος στο σπήλαιο, που δεν αποδείχθηκε κακό.
20190410_123744.jpg

Σαφέστατες οδηγίες.
20190410_123806.jpg

Η παραλία έξω από το σπήλαιο.
20190410_124552.jpg
20190410_124611.jpg

Ενθουσιασμός και στα σχολεία. Γενικά απ' όπου περνούσα με το μηχανάκι, υπήρχε ένας ενθουσιασμός.
20190410_130004.jpg

Μέχρι κι οι νεκροί ενθουσιασμένοι μου φάνηκαν...
20190410_130454.jpg

Γλύκα το παιδάκι.
20190410_131114(0).jpg

Το Friends' Cafe, τα φαγητάκια του και το μηχανάκι μου.
20190410_141658.jpg
20190410_143415.jpg

Νταρντανομαθήτριες. Γενικώς στο νησί οι ντόπιοι έχουν σωματοδομή για ράγκμπι, στο οποίο είναι και καλοί απ' ό,τι λένε.
20190410_153743.jpg

Πλημμύρα από νταρντανομαθήτριες.
20190410_153752.jpg

Ο βράχος από το τσουνάμι. Μέχρι εκεί έφτασε το μηχανάκι μου.
20190410_160950.jpg
20190410_161048.jpg
20190410_161057.jpg

Blowhole.
20190410_162855.jpg

Σημείο απόβασης του Άμπελ Τάσμαν.
20190410_165615.jpg

Εμένα μου άρεσε το νησάκι, παρά τον άθλιο καιρό.
20190410_165833.jpg
 
Last edited:

turms

Member
Μηνύματα
2.067
Likes
2.823
Επόμενο Ταξίδι
ΔΝΤ;;;
Ονειρεμένο Ταξίδι
Σκι στην Παταγονια
θα έλεγα ότι ζηλεύω αλλά άστο ......

πάντως ρε παιδί μου... μια φώτο την γαλλιδα δεν έβγαλες....
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
θα έλεγα ότι ζηλεύω αλλά άστο ......

πάντως ρε παιδί μου... μια φώτο την γαλλιδα δεν έβγαλες....
Έβγαλα, είναι στην κάμερα που απολαμβάνει ο Ειρηνικός Ωκεανός.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Δεν είχα και πολλά πράγματα να κάνω σήμερα.Ιδανικά ήθελα να πάρω το φέρι για το γειτονικό Eua, αλλά με δεδομένες τις καιρικές συνθήκες και ότι την επόμενη πετούσα για Νέα Ζηλανδία, είπα να μην το ρισκάρω και ξεμείνω εκεί. Οπότε είπα να πεταχτώ σε ένα τοπικό ταξιδιωτικό γραφείο, να δω τι επιλογές προσφέρουν. Επειδή άνοιγαν... αργά (στην Ωκεανία είμαστε), πετάχτηκα πρώτα στο Backpackers να φάω το πρωινό τους, που αποδείχθηκε ικανότατο για μόλις 3€ και χάρηκε και η κυριούλα που με είδε.

Τελικά άνοιξε και το τουριστικό γραφείο, αλλά δυστυχώς η πιο ενδιαφέρουσα φαινομενικά εκδρομή, εκείνη για το νησί Atata, δεν είχε συμπληρώσει τον ελάχιστο αριθμό συμμετοχών (δύο!) και ως εκ τούτου δήλωσα συμμετοχή για το πιο στάνταρ νησάκι, το Pangaimotu, που κόστισε καμιά τριανταριά ευρώ. Πήγα λοιπόν στο σπίτι, έφτιαξα το daypack μου, έβαλα και μαγιό (έκανα αρκετά μπάνια σε αυτό το ταξίδι, δεν το πίστευα ούτε εγώ) και εμφανίστηκα στην προβλήτα του νησιού, όπου ένα απλό καραβάκι θα μετέφερε εμένα κι ένα γκρουπ Κινέζων που συνοδεύονταν από ...μεταφράστρια σε άθλια Αγγλικά, απέναντι.

15 λεπτά διήρκεσε όλα κι όλα η διαδρομή, όπου βρήκαμε ένα απλό νησάκι, τα απαραίτητα γουρούνια, μια παραλία έτσι κι έτσι κι ένα μπαρ όπου πρόλαβα και πήρα το μοναδικό snorkel kit που υπήρχε. Λίγο έξω από την παραλία υπήρχε ένα ημιβυθισμένο ναυάγιο, γύρω από το οποίο έκοβαν βόλτες κάτι χαριτωμένα ψάρια με όμορφους σχηματισμούς, που μου κράτησαν το ενδιαφέρον για κανένα μισάωρο. Κατά τα λοιπά, ευτυχώς που είχα φέρει μαζί μου το ημερολόγιο και το άκρως ενδιαφέρον βιβλίο μου για τους χειρότερους 20 δικτάτορες εν ζωή.

Μας είχαν δώσει κι ένα χαρτάκι-voucher για φαγητό, με το οποίο είχες δικαίωμα να επιλέξεις ανάμεσα σε μπέργκερ από ψάρι, χοιρινό ή κοτόπουλο. Περπάτησα γύρω γύρω το νησί, στο οποίο ζούσε η οικογένεια που το διαχειριζόταν για λογαριασμό του Τονγκανού ιδιοκτήτη και... αυτάααα. Ας πούμε ότι ήταν μια μέρα χαλάρωσης, αλλά η αλήθεια ήταν πως μάλλον χαμένη μέρα τη θεώρησα. Όντως όμορφα τα ψαράκια και το ναυάγιο, αλλά δεν ήρθα μέχρι την άλλη πλευρά του πλανήτη γι' αυτό. Το Τόνγκα θα το ξαναεπισκεφθώ πάντως, θα πάω και στα άλλα νησιωτικά του συμπλέγματα. Κάποτε...

Γύρισα σπίτι, συνέχισα με το ημερολόγιό μου κι έπιασα ωραία κουβέντα με το Michael και το ζευγάρι των Γερμανών. Οι οποίοι Γερμανοί ταξίδευαν απίστευτα αργά, για παράδειγμα στο Tongatapu θα περνούσαν δέκα μέρες. Όλη τη μέρα δεν είχαν βγει από το σπίτι, παρά "κανόνιζαν" τις φωτογραφίες τους, μου είπαν πως θα αφιέρωναν 2-3 ημέρες σε αυτή την εργασία, προκειμένου "να μπει μια τάξη". Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη ταξιδιωτών, εγώ ακόμη και σε ταξίδι 365 ημερών δε θα άφηνα ούτε μια μέρα στο να "κανονίσω" φωτογραφίες. Αυτοί είχαν τα βιβλία τους, μαγείρευαν, έγραφαν καρτ ποστάλ, έκαναν σχέδια για τους επόμενους μήνες και μου είπαν ότι ίσως σε δύο μέρες να νοίκιαζαν ένα μηχανάκι για να γυρίσουν το νησί.

Την επομένη είχε έρθει επιτέλους η ώρα για τη Νέα Ζηλανδία, το ένα από τα δύο κυρίως πιάτα του ταξιδιού, μαζί με το Βανουάτου. Είχα ξοδέψει όλα μου τα ντόπια χρήματα, οπότε περίμενα υπομονετικά το ταξί που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο. Ο ταξιτζής δεν ήταν εξίσου υπομονετικός στην οδήγησή του πάντως, με αποτέλεσμα να τον σταματήσουν σε δύο διαφορετικά μπλόκα, απ' όπου τη γλίτωσε λέγοντας ότι δεν έχει χρήματα για λάδωμα και -αφού μόνο για το λάδωμα ενδιαφέρονταν οι της τροχαίας- τον άφησαν να φύγει. Δε μιλούσε Αγγλικά ο άνθρωπος, αλλά μου τα εξήγησε σε μια εξαιρετικά διασκεδαστική παντομίμα.

Έφαγα μια κρεατόπιτα στο αεροδρόμιο αφού δέχονταν νεοζηλανδέζικα δολάρια, η Air New Zealand δεν με έψεξε για το σάκο μου (χαλαροί οι Τονγκανοί, αλλιώς η συγκεκριμένη εταιρεία χρεώνει τα πάντα και οι μισές της πτήσεις δε δίνουν μίλια) κι ετοιμάστηκα για το δεκαπενθήμερο ταξίδι στην χώρα των kiwis.

To νησάκι με το ναυάγιο.
20190411_112259.jpg

Όπου είχε και ελεύθερα γουρουνάκια, φυσικά.
20190411_112516.jpg

Τα παιδάκια έπαιζαν.
20190411_144112.jpg

Ενδιαφέρουσα κλούβα για κρατούμενους.
20190412_114805.jpg

Έβλεπα τους πάντες να τρώνε αυτές τις κρεατόπιτες και μια απορία την είχα για το τι γεύση να έχουν. Ε, μπορώ να σας πω με πάσα βεβαιότητα ότι έχουν γεύση κρεατόπιτας.
20190412_120603.jpg
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.626
Likes
50.300
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Νέα Ζηλανδία

Πριν καν προσεγιωθώ, είχα ήδη ίντερνετ στο κινητό μου. Ως τριτοκοσμικός βλάχος συνέχισα να κοιτάω σα χαζός το κινητό μου, μην πιστεύοντας αυτό το θαύμα που λέγεται "δεδομένα". Αυτή τη φορά πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων χωρίς πολλές ερωτήσεις ή... προσφορές εργασίας και πήρα ένα uber για το ξενοδοχείο που είχα κλείσει κοντά στο αεροδρόμιο, όπου και θα περίμενα το Δευκαλίωνα. Το ότι κόστισε 17 νεοζηλανδέζικα δολάρια ομολογώ πως μου προκάλεσε σοκ και δέος, αφού μιλάμε για μια απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων... Τελικά έμαθα πως διέθετε και free shuttle, τρομάρα του.

Απέμεναν μερικές ώρες μέχρι την άφιξη του Δευκαλίωνα και πεινούσα, οπότε περπάτησα τριγύρω, βρήκα ένα σούπερ μάρκετ με υγιεινές διατροφές και ψώνισα πέντε πράγματα για τις επόμενες ημέρες, ενώ δίπλα του υπήρχε ένα εστιατόριο όπου ένας Ινδός μου ΄σερβιρε ελληνική σαλάτα με πίκλα, μπέικον και ινδική σάλτσα. Ρε παιδιά, κι εμένα μου αρέσει ο διεθνισμός και τo fusion... αλλά μήπως έχουμε ξεφύγει λίγο;

Ο Δευκαλίων τελικά εμφανίστηκε με μια μικρή καθυστέρηση, φτάνοντας στις 1 το πρωί. Χαιρετηθήκαμε και πέσαμε για ύπνο, την επομένη θα ξεκινούσαμε από νωρίς την περιήγησή μας στο Βόρειο Νησί.

Πήγαμε στο σούπερ μάρκετ για να προμηθευτούμε μήλα, γιαούρτια και λοιπά προϊόντα που θα μας βοηθούσαν να τρώμε τακτικά, υγιεινά και διαατητικά, διότι ήμασταν και χοντροί, να τα λέμε αυτά. Μετά πήραμε το free shuttle για το αεροδρόμιο, που δεν ήταν και πολύ shuttle, αφού έκανε στάση σε 5 ξενοδοχεία και χάσαμε κι άλλο χρόνο, αφού δε βρίσκαμε το υποκατάστημα από όπου θα πέρναμε το αυτοκίνητο.

Εν τέλει ξεκινήσαμε για το Waipoua, όπου θα πηγαίναμε να επισκεφθούμε ένα δάσος από εκείνα τα τεράστια δέντρα που είναι σχεδόν υπό εξαφάνιση (Κauri λέγονται) και από τα οποία ήταν γεμάτο το νησί πριν την άφιξη των ανθρώπων, που είναι σχετικά πρόσφατη. Αρχικά κάναμε ένα μικρό μονοπατάκι της μισής ώρας σε ένα εθνικό πάρκο, που ήταν πολύ προσεγμένο και τα δύο τεράστια δέντρα που είδαμε ήταν αρκετά εντυπωσιακά. Μετά είπαμε να περάσουμε από το κατάλυμά μας, το Kauri Coast Estate Owners Cottage, το οποίο ήταν πραγματικά εξαιρετικό: ένα φανταστικό σπιτάκι με πολύ γούστο πάνω σε ένα χωμάτινο καρόδρομο, κυριολεκτικά μέσα στο δάσος, το οποίο εδώ και έξι μήνες έχει αγοράσει μια εναλλακτική σχετικά νεαρή ιδιοκτήτρια, που αποφάσισε να ξεφύγει από το Ώκλαντ, που έτσι κι αλλιώς δεν το λες και την πρωτεύουσα του στρες πάντως. Το σπίτι είναι ένας παράδεισος μέσα στον παράδεισο, φτιαγμένο με πολύ γούστο, στιλάτα μπάνια, ένα όμορφο σαλονάκι και δύο υπνοδωμάτια, όπου πληρώσαμε 100€. Δε συνηθίζω να συνιστώ καταλύματα, αλλά δεν ξέρω πόσο καλύτερα γίνεται από αυτό, πραγματικά ενθουσιαστήκαμε.

Τέλος πάντων, αφήσαμε τον ενθουσιασμό μας για το κατάλυμα πίσω κι είπαμε να κατευθυνθούμε προς το Omapere. Ωωω τι εξοχή! Καταπληκτική φύση, όμορφη θέα των βορειοδυτικών παραλίων της χώρας, αμμόλοφοι, δάση, κοιλάδες βγαλμένες από το μικρό σπίτι στο λιβάδι... για μένα ήταν από τις πιο όμορφες διαδρομές που κάναμε σε μια ούτως ή άλλως πανέμορφη χώρα, στο μάλλον υποτιμημένο Βόρειο Νησί. Το θέμα είναι ότι πεινάσαμε και το γκουρμεδάκι που είχα σταμπάρει δε σέρβιρε τίποτε από τις 3 μέχρι τις 6, οπότε κάναμε τη δίαιτά μας σμπαράλια πηγαίνοντας σε ένα Sand's Cafe, όπου όταν ρώτησα αν έχουν σαλάτα μου απάντησαν όλο απορία: Salad? To eat? Ε ναι ρε φίλε to eat, τι to shower λες να τα θέλω τα μαρούλια; Τελικά σαβουρώσαμε... ένα fish burger και περίπου ένα κιλό πατάτες με αλατάρες, τα φάγαμε και φύγαμε βουρ για το Waipoua Twilight Tour που είχαμε κλείσει, με την απορία πώς θα έχει σκοτάδι όταν ο ήλιος ήταν ακόμη ντάλα...

Στο τουρ ήμασταν μόνο εμείς κι ένα ζευγάρι Βρετανών. Ήμασταν διστακτικοί στο να το κλείσουμε διότι το κόστος ήταν πολύ υψηλό (105 NZD), αλλά επειδή είμαστε και της νοοτροπίας ότι μετανιώνεις μόον αυτά που ΔΕΝ κάνεις, πήγαμε. Φτάσαμε λίγο νωρίτερα, οπότε κάναμε ζαβολιά και φτάσαμε πρώτα μόνοι μας στο τρισμέγιστο δέντρο Tane Mahuta, που ομολογουμένως ήταν πολύ εντυπωσιακό. Το τουρ ξεκίνησε λίγο αργότερα με μια κυριούλα Μαορί που μας περπάτησε στο δάσος εξηγώντας μας πολλά από τα φυτά (από μούρα που προκαλούν διάρροια, μέχρι τα καωνοφόρα) και μας μίλησε και για την ασθένεια dieback, από την οποία αργοπεθαίνουν τα Kauri και τις προσπάθειες που γίνονται για να διασωθούν. Μάθαμε κι ότι οι Μαορί στη γλώσσα τους λέγονται Μάουντι και τα δέντρα Κάουντι, οι άλλες προφορές είναι βρετανικές διαφθορές. Φτάσαμε σιγά σιγά και στο δεύτερο μεγαλύτερο δέντρο, ήμασταν μόνοι μας, πολύ ατμοσφαιρική η όλη επίσκεψη με την κυριούλα να τραγουδάει και να προσεύχεται στη γλώσσα των προγόνων της, ενώ ολοκληρώσαμε βλέποντας τις "τέσσερεις αδελφές", ένα σύμπλεγμα από μεγάλα δέντρα και μάθαμε και για το εθνικό πτηνό kiwi και για αυτά τα σατανικά τρωκτικά τα possum, που εκτός από κακάσχηγμα πάνε και τρώνε τα (τεράστια!) αβγά των kiwis. Συνολικά θα έλεγα πως ήταν όμορφη δραστηριότητα, αλλά οπωσδήποτε υπερτιμημένη.

Επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας, νιώσαμε πολύ καθαροί κάνοντας ντους, ο Δευκαλίων βγήκε με τη σούπερ ντούπερ κάμερά του για να πάρει φωτογραφία το Milky Way, φάγαμε κάμποσα power bars και μπαλίτσες πρωτεϊνης προσποιούμενοι ότι δεν είχαμε φάει σαβούρες λίγες ώρες πριν και πέσαμε για ύπνο μετά από ένα από τα πολλά τσαγάκια που μας είχε αφήσει η καλή ιδιοκτήτρια.

To σπιτάκι...
20190413_135228.jpg

Εμένα αυτά τα τοπία με μαγεύουν.
20190413_140306.jpg

Ποταμάκια, δέντρα, ελάχιστα αυτοκίνητα.
20190413_141838.jpg

Παραλίες παντού...
20190413_145030.jpg

Σαβουροκατάσταση λέμε.
20190413_153635.jpg

Τεράστιες φτέρες στο δρόμο για το δάσος.
20190413_160833.jpg

Πολύ προσεγμένα τα μονοπάτια τους, όπως παντού.
20190413_161855.jpg

Δεντράρες. Κρίμα που οι φωτό δεν αποδίδουν το δέος που προκαλούν οι γίγαντες της φύσης.
20190413_162325.jpg

Πολύ όμορφες οι βόλτες.
20190413_171833.jpg

Κι όταν κοιτούσες ψηλά, ένιωθες μικρός.


20190413_173713.jpg

Ακτινογραφία ενός kiwi σε ενδιαφέρουσα: απίστευτο μέγεθος αβγού σε σχέση με το σώμα του!
20190413_180231.jpg
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.112
Μηνύματα
880.661
Μέλη
38.838
Νεότερο μέλος
Crimson_gr

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom