Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.659
- Likes
- 50.481
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
Άφιξη στη Μελβούρνη απογευματάκι, ευχάριστη έκπληξη η έλλειψη κίνησης και τα αρκετά ευρωπαϊκά κτίρια.
Ένα θέμα με το λογοπαίγνιο το έχουν οι Αυστραλοί.
Και κάποια στοιχεία κιτς, αν και η πόλη μόνο από τον τουρισμό δε ζει.
Με το απερίγραπτο κόστος των καταλυμάτων και το ευρώ να έχει πιάσει ναδίρ, θυμήθηκα τα νιάτα μου κι έμεινα σε κοιτώνα hostel. Τα εξυπνακίστικα σλόγκαν δεν έλειπαν, αλλά οι υπηρεσίες πραγματικά εξαιρετικές.
Αυτό με τα λογοπαίγνια πάλι...
Το επόμενο πρωί, με άψογο καιρό, ξεχύθηκα σαν εμετός να δω την πόλη. Ήθελα να κλείσω και κάποια 3-4ήμερη εκδρομή για το Red Rock (βασικά για το βράχο Uluru και τα γύρω-γυρω), πράγμα το οποίο έγινε εύκολα και γρήγορα: στην κεντρική πλατεία, μέσα στα (κρατικά) γραφεία τουριστικών πληροφοριών όπου πρώτα παίρνεις όσες πληροφορίες θες από άρτια καταρτισμένους εγραζόμενους, στο υπόγειο υπάρχουν 4-5 (ιδιωτικά) πρακτορεία που συστεγάζονται, οπότε μπορείς να συγκρίνεις υπηρεσίες και τιμές. Ιδιωτικό και δημόσιο μαζί σε αγαστή συνεργασία για το καλό του τουρίστα... να δω πότε θα το δω και αλλού αυτό... Απέναντι, εκκλησία που με αφίσα καλωσορίζει τους πρόσφυγες.
Μάλλον πέρασε κι ο Σαμαράς κι από τη Μελβούρνη και τους έφερε δωρεάν wifi, το χει ψάξει...
Σε κάποια στενάκια τα γκραφίτι είναι εντυπωσιακά.
Πολύ πράσινο, μπόλικη άπλα.
Και πίσω από τη βρυσούλα για να πιεις νερό, έχει βρυσάρα για να γεμίσεις το μπουκάλι σου, σε μια χώρα που το νερό είναι πανάκριβο μάλιστα. Μπράβο τους.
Το πρώτο μουσείο στο οποίο πήγα, είναι το Μουσείο Μετανάστευσης. Με εντυπωσίασε, οπότε θα σταθώ λίγο σε αυτό. Αρχικά μου άρεσαν οι επικριτικές γελοιογραφίες.
Μετά η αναδρομή στις απαράδεκτες μεταναστευτικές πολιτικές του παρελθόντος.
Είχε και οθονίτσες όπου μπορούσεςε να πληκτρολογήσεις τη χώρα που σε ενδιέφερε, οπότε και έβλεπες μια παρουσίαση του ιστορικού της μεταναστευσης από τη συγκεκριμένη χώρα, με στατιστικές, φωτογραφικό υλικό, εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Όπως στα περισσότερα σοβαρά μουσεία του κόσμου, τα εκθέματα είναι διαδραστικά. Μπορείς να ζουλήξεις, να πιάσεις, να ακούσεις, να νιώσεις, όχι να διαβάζεις μουγγές και κούφιες λεζάντες. Π.χ. στο ομοίωμα καραβιού μεταναστών μπορούσες να δοκιμάσεις το κρεβάτι στο οποίο ταξίδευαν επί μήνες οι άνθρωποι, να δεις τι έτρωγαν, να μυρίσεις τις μυρωδιές κλπ.
Από τα πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα διαδραστικής φύσεως ήταν ένα βίντεο στο οποίο, αφού λάμαβνες συγκεκριμένες οδηγίες, έπαιρνες συνέντευξη από πιθανούς πρόσφυγες/μετανάστες. Τα κριτήρια με τα οποία θα επέλεγες αν γίνονται δεκτοί στη χώρα ήταν συγκεκριένα (αν είναι θύματα δίωξης, αν η ειδικότητά τους αφορά τη χώρα φιλοξενίας, η κατάσταση της υγείας τους κλπ) και στη συνέχεια πέλεγες αν θα τους έδινες άσυλο/βίζα διαμονής ή όχι, οπότε και ο υπολογιστής σου εξηγούσε αν η επιλογή σου είναι σωστή ή όχι με βάση τα κριτήρια της Υπηρεσίας Μετανάστευσης της Αυστραλίας. Το έπαιξα δύο φορές, την πρώτη έδωσα άδεια παραμονής σε μια Κινέζα που εμφανώς το δικαιούταν (και δέχτηκα συγχαρητήρια διότι πληρούσε τα κριτήρια) και τη δεύτερη ξαναέδωσα βίζα σε μια οικογένεια Νοτιαφρικανών που εμφανώς δεν τα πληρούσε, οπότε και ο υπεύθυνος της οθόνης με ξέχεσε ευγενέστατα. Απίστευτα ενημερωτικό και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις παιδάκια να μαθαίνουν παίζοντας, μαζί τους κι εγώ.
Εξαιρετικά βίντεο, προσωπικές ιστορίες και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή μεταναστών πριν γίνουν δεκτοί στην Αυστραλία, που εξηγεί και τους λόγους της μετανάστευσής τους.
Έκανα και το τεστ "αυστραλότητας" που κάνουν οι μετανάστες όταν αιτούνται ασυτραλέζικη υπηκοότητα, 24/25 έπιασα. Δώστε μου διαβατήριο τώρα...
Βγήκα από το μουσείο ενθουσιασμένος αλλά και προβληματισμένος. Αν κάνουμε ένα μουσείο μεταναστών στην Ελλάδα, τι θα δείχνουμε; Την Αμυγδαλέζα;
Άρχισα να περπατάω κατά μήκος του ποταμού, όπου είχε -Σαββατοκύριακο γαρ- πολιτιστικές δραστηριότητες. Παιδιά και γονείς εντελώς διαφορετικής προέλευσης γιόρταζαν τη διαφορετικότητά τους: οι Βραζιλιάνοι έδειχναν σάμπα, οι Ινδοί πώς φτιάχνεται το κάρι, οι Αφρικάνοι τους χορούς τους και όλοι συμμετείχαν με τους παρουσιαστές/ανιματέρ να είναι εξαιρετικά καλοί στο ρόλο τους.
Η φάση είναι ότι με το πέρας της δραστηριότητας μοίραζαν φυλλάδια στα οποία εξηγούσαν πώς χρηματοδοτήθηκε το συγκεκριμένο δρώμενο (πόσα λεφτά δόθηκαν από σπόνσορες, πόσα πήραν οι χορευτές, τι έδωσε ο Δήμος της Μελβούρνης για ρέυμα, διακόσμηση κλπ) και συμπλήρωνες το αν είχες παρατηρήσεις/αντιρρήσεις για το πώς δαπανήθηκαν τα χρήματά σου ως Αυστραλός φορολογούμενος. Μας αντιγράφουν συνεχώς πια αυτοί οι καγκουροφάγοι...
Πιο πέρα είχε μπαζάρ όπου δοκίμαζες φαγητό από όλες τις ηπέιρους, παρακολουθούσες παραδοσιακούς χορούς κλπ.
Άσχημη πόλη δεν τη λες...
Ωραία και η εθνική πινακοθήκη...
Όπου γονείς και παιδιά καλούνται να ζωγραφίσουν χρησιμοποιώντας και την τεχνολογία. Όχι σαν κάτι άλλες πινακοθήκες που σου λένε μην ακουμπάς, μη μιλάς, μη ρωτάς, μην κλάνεις, "σσσσς!!". Τα μουσεία είναι για τους επισκέπτες, όχι για θηριοδαμαστές.
Μετά πέρασα από το Μέγατο Μουσικής, όπου μπήκα να ρωτήσω τι συναυλίες έχουν. Δυστυχώς η τελευταία διαθέσιμη είχε ξεκινήσει προ πολλού και η επόμενη ήταν την ημέρα της αναχώρησής μου. Με είδε που απογοητεύτηκα όμως ο νεαρός, μου είπε "περιμένετε δυυ λεπτά να δω τι μπορώ να κάνω" επειδή "είναι κρίμα να φύγετε από την πόλη μας χωρίς να δείτε έστω μια παράσταση" κι επέστρεψε με ένα εισιτήριο (αξίας 91$ παρακαλώ), το οποίο και μου χάρισε... για την παράσταση που είχε αρχίσει. Μου είπε να μην ανησυχώ κι ότι παρότι είχε ξεκινήσει η παράσταση, η ταξιθέτρια θα μου έδειχνε τη θέση μου. Ψιλοντράπηκα, είμαι κι από αυτούς που αντιπαθούν όσους έρχονται καθυστερημένοι σε θέατρα και κινηματογράφους... Η ταξιθέτρια πάλι ήταν όλο χαμόγελα, μου ζήτησε συγγνώμη που...δεν πρόλαβα όλη την παράσταση και στο τέλος του επόμενου κομματιού μου έδειξε τη θέση μου, όπου οι συμπαριστάμενοι με καλωσόρισαν με χαμόγελα. Εμένα, τον τζαμπατζή backpacker με τη βερμουδοκατάσταση, που έφτασε και μια ώρα καθυστερημένος. Ρε τι άνθρωποι είναι αυτοί... Αν πάω στο Μέαγρο Μουσικής της Αθήνας χύμα, καθυστερημένος, με βερμούδα και μπλουζάκι ταλαιπωριακού και τους ρωτήσω αν μπορώ να μπω, τι θα μου κάνουν ακριβώς; Βρωμοαυστραλοί, όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα αυτοί τρώγαν βελανίδια, απολίτιστοι να' ούμε...
Να πούμε και δυο λόγια για την παράσταση: είχε να κάνει με τη μάχη της Gallipoli στην Τουρκία που οι Αυστραλοί τη γιορτάζουν λόγω της συμμετοχής τους (και των Νεοζηλανδών). Μάλιστα πριν κάποια χρόνια είχα βρεθεί στην Τουρκία για την Anzac Day και ήταν εντυπωσιακός ο αριθμός των παραβρικσομένων εξ Ωκεανίας. Σε αντίθεση με κάτι γραφικά τύπου "κορόιδο Μουσολίνι", "σας σκίσαμε, σας πατήσαμε κλπ", η παράσταση ήταν σύζευξη δύο μουσικών συγκροτημάτων, ένα ντόπιο κι ένα τούρκικο, με ταυτόχρονη μετάφραση των στίχων και φωτογραφικό υλικό από τα θύματα και τους αγωνιστές και των δύο πλευρών και με έμφαση στη φρίκη που προκάλεσε και στις δύο πλευρές η μάχη και το πώς μπορούν να αποφευχθούν τέτοια περιστατικά στο μέλλον, ενώ είχε και ιστορίες των επιζησάντων κι από τις δύο πλευρές.
Ωραία η κουλτούρα, αλλά πήγα και στο ασιταικό κομμάτι να φάω αυτό που μου αρέσει: ασιατική κουζίνα. Πάπια με γεύση λεμόνι και ρύζι με καρύδα και lemongrass, σε καλές τιμές το φαγητό στην Αυστραλία.
Δε με χάλασε καθόλου και η μίξη μοντέρνας και παλιότερης αρχιτεκτονικής.
Μεγάλος ο ανταγωνισμός στα εστιατόρια, πολύ καλή η ποιότητα, ορισμένα μενού και οι παρουσιάσεις είναι πρωτότυπα.
Περίεργα κτίρια.
Μετά πήγα και σ' εκείνο τον πύργο/ουρανοξύστη απ' όπου βλέπεις όλη τη Μελβούρνη από ψηλά. Το χάιλάιτ είναι υποτίθεται ένα διάφανο/γυάλινο κουτί, στο οποίο μπαίνεις και ξαφνικά εξαφανίζεται το πάτωμα και βλέπεις από κάτω το χάος. Γνώμη μου: τζάμπα τα (ουκ ολίγα) λεφτάκια που κοστίζει, άλλους τους είδα ενθουσιασμένους πάντως.
Εγώ με βάση τους μισθούς της Αυστραλίας, μια χαρά τις είδα τις τιμές στα σπίτια. Βέβαια άμα είσα έξω από το χορό, όλα εύκολα φαίνονται.
Καζίνο -ΤΕΡΑΣΤΙΟ- μέσα στον ιστό της πόλης, δε μου φάνηκε καλή ιδέα. Τουλάχιστον είχαν αφίσες πάνω σε ΚΑΘΕ κουλοχέρη που σε απέτρεπε -και καλά- από το να το παρακάνεις.
Την επόμενη πήγα στο μουσείο για τους Αβορίγινες, που με απογοήτευσε. Κάποιες καλές ζωγραφιές και φωτογραφίες, αλλά πέραν τούτου, λίγα πράγματα.
Η φάση είναι ότι όντως τους πιστεύω ότι θα ανοίξει στις 12.01 συνεχώς.
Και μετά πήγα και στο τεράστιο μουσείο, του οποίου το όνομα δε θυμάμαι, το οποίο με απογοήτευσε ακόμη περισσότερο. Ήταν ένα πολυθεματικό μουσείο, που είχε να κάνει με από ανθρωπογεωγραφία και βιολογία, μέχρι θετικές επιστήμες και αρχιτεκτονική. Μάλλον στα καλά μουσεία πήγα την πρώτη μέρα. Το φωτογραφικό υλικό για την ιστορία της πόλης πάντως είχε ενδιαφέρον.
Χειρότερη διάταξη σε εκθέματα ζώων δεν έχω ξαναδεί... Σα μαγαζί με παπούτσια δεν είναι η διαρρύθμιση;
Ναι ρε! Σοκοφρετα, ΙΟΝ αμυγδάλου, ΝΟΥΝΟΥ και ΕΛΜΑ στην Ωκεανία, αυτά είναι!
Το βράδυ έφαγα με τον κύριο Δευκαλίωνα (ωραίο το ιταλικό), τα είπαμε, έμαθα για τη ζωή/προσαρμογή στη χώρα και κατέληξα στο ότι η Μελβούρνη παίζει να μην έχει τα ατελείωτα αξιοθέατα, αλλά έχει φοβερή ποιότητα ζωής. Κοινώς είναι μια α΄πό αυτές τις πόλεις που δεν είναι για να τις επισκέπτεσαι, αλλά για να ζεις σε αυτές. Στα συν το power ελληνικό προάστιο όπου πίνεις φραπεδούμπα και τρως...pontikaki. Κατά τις δύο το πρωί βρίσκεις και τραίνο να σε πάει στο κέντρο φτηνά και ασφαλώς, εξαιρετικές οι συγκοινωνίες στην πόλη, ούτε ένα ταξί δεν πλήρωσα.
Έφυγα από τη Μελβούρνη με εξαιρετικές εντυπώσεις. Σκέφτηκα ότι αν έτσι είναι το θεωρητικά πιο αδιαφορο κομμάτι από τα 3 της Αυστραλίας που είχα επιλέξει, στα άλλα δύο θα πάθαινα την πλάκα μου. Αμ δε...
Προσγείωση στο Uluru, στη μέση της αυστραλέζικης ερήμου κι άρχισαν οι προειδοποιήσεις.
Περιμένοντας τις αποσκευές, οι οθόνες παίζουν πολύ Αβορίγινες και δημιουργούν προσδοκίες.
Είχα κλείσει από τη Μελβούρνη μια τριήμερη -πάμφθηνη για τα δεδομένα της χώρας- εκδρομή. Η πρώτη στάση ήταν η θέα του ιδίου του Uluru, που είναι και το icon της χώρας. Πάντα αναρωτιόμουν τι το φοβερό έχει ο τεράστιος βράχος στη μέση του πουθενά. Απάντηση δεν πήρα, σε αντίθεση με τους backpackers που συνταξίδευαν μαζί μου, δε με ενθουσίασε κιόλας. Είναι ένας βράχος. Και είναι μεγάλος. Α, είναι και κόκκινος. ΟΚ.
Κοντά εκεί είχε ένα κέντρο ενημέρωσης για τους Αβορίγινες, για τους οποίους ο χώρος είναι ιερός και υποτίθεται πως τους ανήκει. Είχα πολλές προσδοκίες από το μέρος.
Μέσα είχε κάποιες μαρτυρίες, φωτογραφικό υλικό, κάποια βίντεο και δυο-τρία εκθέματα σχετικά με την μακρά ιστορία των Αβορίγινων, που έχουν εκδιωχθεί από το χώρο για να στοιβαχθούν στον πολιτισμό των "κοινοτήτων". Δεν το βρήκα τρομερά ενημερωτικό, απογοητεύτηκα.
Κι έπειτα είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε γύρω από τον ιερό βράχο. Οι μύγες ήταν τόσες που είχες δύο επιλογές: ή να κουνάς συνέχεια τα χέρια σου μπροστά από το πρόσωπό σου, ή να φορέσεις δίχτυ μελισσοκόμου, όπως έκαναν κάοιοι. Απίστευτα εκνευριστική κατάσταση, δε θα ξαναδιαμαρτυρηθώ για τις μύγες της Αφρικής. Άνοιξα βήμα για να απομακρυνθώ από τους άλλους και να απολαύσω την εμπειρία, αλλά το τοπίο δεν μου "άφησε" κάτι.
Κι αυτός ο λεβέντης ήταν ο ξεναγός-οδηγός μας. Πρώην μεταλλωρύχος, με μάλλον μηδαμινές γνώσεις περί της κουλτούρας των Αβορίγινων, συμπαθής αλλά "λίγος". Πάντως και μια ξεναγός-οδηγός του άλλου γκρουπ άλλης εταιρείας που είδα, έλεγε ακριβώς τα ίδια. Λίγες πληροφορίες, σαν ποιηματάκι. Ο δικός μας είχε και εφηβική φραεολογία του στιλ "λοιπόν εδώ ήταν οι Αβορίγινες, που ήταν δικός τους αυτό να' ουμε, αλλά τους το πήραν οι λευκοί, οπότε δεν πάνε και πολύ καλά, ψιλοχάλια δηλαδή η κατάστασή τους, δεν ξέρουν τις παραδόσεις τους, οπότε δεν ξέρουμε και πολλά για την ιστορία, μερικοί δε γνωρίζουν ούτε πότε γεννήθηκαν, ο βράχος είναι καρατεράστιος όπως βλέπετε, γιέα, αυτός είναι βράχος, όχι αστεία, λοιπόν και οι Αβορίγινες την έχουν βαμμένη, δε λέει η φάση". Πείτε με αυστηρό αλλά νόμισα ότι μου έκανε ξενάγηση ο "βασικά καλησπέρα σας" και θα έβγαινε το κωλόπαιδο ο Κυριάκος, Κούλα.
Πήγαμε να δούμε και κάποιες βραχογραφίες, τις οποίες περίμενα με ανυπομονησία. Απογοήτευση. Κι αυτοί οι Αβορίγινες, 50.000 χρόνια πολιτισμό, κάτι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν σκαρφιστεί. Εννοείται πως στο Red Center δεν βλέπεις κανέναν εξ αυτών, είναι στους καταυλισμούς που έφτιαξε η αυστραλέζικη κυβέρνηση.
Όλα κι όλα πάντως, το δείπνο ήταν εξαιρετικό. Και για να λέμε και τα σωστά, ο ξεναγός ήταν και οδηγός και μάγειρας κι έκοβε και ξύλα, έπλενε και τα πιάτα, πολλή δουλειά.
Στη δύση του ηλίου κάπως πιο inspiring ήταν το τοπίο αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Μια αίσθηση κενού μου έμεινε, του στιλ "γι' αυτό ήρθα μέχρι εδώ;".
Το επόμενο πρωί αφύπνιση νωρίς αλλά ο λεβέντης ο ξεναγός άργησε κανά μισάωρο να σηκωθεί, οπότε ξεκινήσαμε μάλλον υπερβολικά αργά για να δούμε την ανατολή σε ένα φαράγγι. Καλούτσικο το τρεκ στο φαράγγι, αλλά την ανατολή τη χάσαμε. Ψιλοανεύθυνος ο ξεναγός, είχε πλακώσει τις μπύρες το πρηγούμενο βράδυ και ροχάλιζε μέχρι που τον ξύπνησα εγώ.
Α ναι, έτσι κοιμόμασταν. Βολικά ήταν και δεν μας τσίμπησε κανένας σκορπιός.
Πουλάνε κάτι προϊόντα στην έρημο...
Οι κουλ ταμπελίτσες δίνουν και παίρνουν.
Ιδού και το λεωφορείο.
Οι δρόμοι ατελείωτοι κι ερημικοί. Σε κάποιο σημείο σταματήσαμε για νακόψουμε ξύλα για να έχουμε φωτιά για το φαγητό το βράδυ. Πάλι πολλή δουλειά από τον ξεναγό, πτώμα ήταν το παιδί: οδήγηση,κόψιμο ξύλο, να τα δέσει στην οροφή, ξανά οδήγηση, να φτιάξει φωτιά, να μαγειρέψει, να πλύνει, να καθαρίσει και στις 5 το πρωί πάλι αφύπνιση. Ανεπαρκής ναι, τεμπέλης όχι, δύσκολη δουλειά.
Πήγαμε για άλλο φαράγγι την επόμενη, πάλι άργησε να ξυπνήσει ο λεβέντης...
Το τοπίο θύμιζε έντονα Μπουρκίνα Φάσο.
Καλύτερο φαράγγι αυτό.
Ακόμη και μέσα στην έρημο, βασικές εγκαταστάσεις για κατασκηνωτές υπήρχαν.
Κάναμε και στάση σε μια φάρμα, όπου είδαμε κάποια ζωάκια, μάλλον θλιβερό το θέαμα, ιδού ένα ντίνγκο.
Δεν τρελάθηκα με την εκδρομή. Ευτυχώς ακολουθούσε νέα εκδρομή στο βορά, κοντά στο Ντάργουιν, όπου θα είχε νέα τοπία και πολύ περισσότερα σημεία αβοριγινικού ενδιαφέροντος. Πήρα λεωφορείο από το μάλλον αδιάφορο Alice Springs προς το βορρά, που κράτησε πάνω από 16 ώρες, τουλάχιστον ήταν άνετο και η ανατολή του ηλίου δεν ήταν και χάλια. Οι λίγοι Αβορίγινες που είδα στην πόλη αναχώρησης πάντως ήταν μεθυσμένοι και η εικόνα τους θλιβερή.
Ένα από τα πολύ απογοητευτικά θεάματα και στο Alice Springs αλλά κυριως στο Darwin είναι η θλιβερή κατάσταση των Αβορίγινων. Δεν είδα ούτε έναν να εργάζεται. Όλοι στα πάρκα, σαν λαστεγοι, μονίμως μεθυσμένοι, με εμφανή προβλήματα ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Διάβασα και μου είπαν πως το κράτος τους δίνει σπίτια, αλλά λίγο βοηθά αυτό ένα λαό που έχασε την ταυτότητά του και τον τρόπο ζωής του. Ακόμη χειρότερα, τα χρήματα που παίρνουν τα χρησιμοποιούν για αλκοόλ. Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς πως είναι θύματα κακοποίησησς αλλά στις δύο περιπτώσεις που είδα αστυνομικούς να χειρίζονται αντικοινωνικές συμπεριφορές Αβορίγινων (εκτόξευση μπουκαλιών, φτύσιμο περαστικών κλπ), ήταν εξαιρετικά ευγενείς, ενώ και στο λεωφορείο και σε ένα εστιατόριο οι "λευκοί" Αυστραλοί ήταν εξαιρετικά υπομονετικοί με Αβορίγινες που δε σεβάστηκαν την ουρά, αγνοούσαν τι είναι το checkin ή με τον τύπο που ούρησε πάνω στο τραπέζι κάποιων πελατών. Η Αυστραλία ως κράτος είχε ΤΡΑΓΙΚΕΣ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ συμπεριφορές απέναντι στους αυτόχθονες, αλλά πλέον ό,τι κι αν κάνουν δυστυχώς το παιχνίδι της ενσωμάτωσής τους στην κοινωναία φαίνεται να έχει χαθεί. Δεν έχω διαβάσει εκτεταμένα πάνω στο θέμα, αλλά η εικόνα ήταν τόσο χτυπητή, που θα ήταν παράλειψη να μην τη σχολιάσω, παρότι είμαι σίγουρος πως υπάρχουν περισσότερες οπτικές πάνω σε ένα θέμα από αυτή που βλέπει επιδερμικά ένας περαστικός χαζοτουρίστας.
Τα ζήλεψα τα σούπερ μάρκετ της Αυστραλίας... Υγιεινό φαγητό, τρομερή ποικιλία, κουζίνες και πρώτη ύλη από όλον τον πλανήτη σε μια ήπειρο στη μέση του πουθενά.
Στο Darwin έκατσα δυο μέρες περιμένοντας να πάρω το επόμενο τουρ για τα εθνικά πάρκα του βορά, δηλαδή Kakadu και τα πέριξ. Έφαγα καλά, αν και το απίστευτα ζεστό και υγρό κλίμα ήταν challenging ακόμη και για κάποιον που ζει χρόνια στην Καραϊβική.
Αααχ, superfoods all over.Τι κίνοα, τι μαύρο ρύζι, βιολογικές σουπιές, οι πιογευστικές σαλάτες που έφαγα σε όλο το ταξίδι και για καπάκι τίγκα στα βιετναμέζικα, ταϊλανδέζικα, ινδικά στην πιο ασιατική πόλη της χώρας.
Υπάρχει κι ελληνική εκκλησία. Αδιάφορο θα έλεγα αν δεν είχε μέσα κάτι που πραγματικά για πρώτη φορά με έκανε να πιστέψω ότι ναι, ίσως υπάρχει Θεός: κλιματισμός! Στις 4 το μεσημέρι...παράδεισος.
Έφτασε η μέρα που ήρθε το βανάκι να με πάρει για την εκδρομή. Για άλλη μια φορά οι συνταξιδιώτες ήταν κυρίως αγγλόφωνοι που έκαναν working holiday (τρελή μπίζνα για την Αυστραλία αυτό το scheme), κάποιοι Γερμανοί, ένα ζευγάρι Ισραηλινών που έκανε RTW trip (ο τυπάς είναι φόλα μπασκετόφιλος, βρεθήκαμε με τα παιδιά και στο Χονγκ Κονγκ κι έχουμε επικοινωνία ακόμη) και κάποιοι ακόμη. Η ατμόσφαιρα φιλική, αλλά πάλι η ξεναγός μου χάλασε τη σούπα. Δεν ξέρω αν με εκνεύρισαν περισσότερο τα "γιούχουουουου" που πετούσε κάθε 5 λεπτά ("and now it;s time for swimmy-swimmy, yuppy-yuppy, yahoooooooooo") ή το ότι έδειχνε νευρωτικά επιθετική ανά φάσεις και αδιάφορη/ανεύθυνη σε άλλες. Σε μια χώρα με καταπληκτικούς ανθρώπους, και οι δύο ξεναγοί/οδηγοί ήταν απογοήτευση, μπορεί να έπεσα στις περιπτώσις, μπορεί και να είναι κακοπληρωμένη η δουλειά στην Ασυτραλία (και σίγουρα είναι δύσκολη, κάθε μέρα στήνεις κατασκήνωση, μαγειρεύεις, πλένεις, καθαρίζεις, οδηγείς και την επομένη ξανά το ίδιο μέσα στην έρημο). Τέσπα, κάπως έτσι ήταν το βανάκι, στο τρέιλερ έμπαιναν πιάτα, κτασαρόλες, βαλίτσες, sleeping bags κλπ. Ενδιαφέρον τρόπος οργανωμένου τουρισμού.
Το τουρ περνούσε από 3-4 εθνικά πάρκα όπου τα βασικά ενδιαφέροντα ήταν οι κροκόδειλοι, οι βραχογραφίες των Αβορίγινων,η φύση (άπειροι καταρράκτες για να κάνεις μπάνιο, πρέπει να πήγαμε σε 4 διαφορετικούς) και η πανίδα (wallabies, πουλάκια, τερμίτες, αράχνες και άλλα ζωντανά).
Στο κυριότερο από τα σημεία συγκέντρωσης βραχογραφιών δεν μπορέσαμε να πάμε επειδή είχε βρέξει και είχε...20 εκ νερό. "Δεν περνάνε τα τζιπ από το νερό" είπε η άλλοτε ξινή, άλλοτε γιούχου αχαχούχα ξεναγός μας, ... και τότε πέρασαν δυο τζιπ! "το δικό μας δεν μπορεί πάντως!", απεφάνθη η μανδάμ.
Πήγαμε σε ένα άλλο πάντως και ήταν εμφανώς καλύτερες οι βραχογραφίες, χωρίς να είναι και η Καπέλα Σιξτίνα. Κάπου έβλεπες ξεκάθαρα καγκουρό...
...και κάπου αλλού "προικισμένους" κυρίους.
Από κάποια σημεία και πέρα, υπήρχε πολύ περισσότερο νερό, άρα και πράσινο.
Και μια άλλη μέρα πήγαμε σε έναν υδροβιότοπο για ναδούμε πτηνά και κροκόδειλους.
Η φύση σε κάποια σημεία ήταν πανέμορφη.
Μετά από αρκετή αναζήτηση, εμφανίστηκε κι ο κροκόδειλας.
Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίστηκα και τον ενθουσιασμό των υπολοίπων, έχω δει κροκόδειλους άπειρους στη ζωή μου, αλλά η φύση ήταν όμορφη. Και δεν είχε και μύγες/κουνούπια κλπ όπως στο κέντρο της ηπέιρου.
Ο πρώτος -και μοναδικός-εγραζόμενος Αβορίγινας που είδα ήταν ο καπετάνιος, εξαιρετικό παλικάρι. Πολύ καλός και ο ξεναγός/crocospotter, με πολλές γνώσεις και αξιοσημείωτη διάθεση.
Στην κατασκήνωση όπου κοιμηθήκαμε στο έδαφος σε υπνόσακους, πάλι έπαθα την πλάκα μου με τις υποδομές τους: ζεστό νερό, ντουσιέρες, μέχρι και wifi είχαν οι θεούληδες, στη μέση του πουθενά.
Κι έφαγα σα βόδι, αφού είχε και γκριλ...
Την άλλη μέρα πήγαμε για τρεκ, πέσαμε και σε κάτι βουβάλια.
Διασχίσαμε γεφυρούλες...
Και μέσα σε 2 μέρες πήγαμε σε 6 καταρράκτες, κολυμπήσαμε στους 4. Μάλλον ανέυθυνα η γιουχουξεναγός πηδούσε χωρίς προφυλάξεις από τα βράχια, προσκαλώντας και τους υπολοίπους να το κάνουν, υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού. Το έκανα, πλάκα είχε, αλλά αν ήμουν στη θέση της θα έτρεμα για την ευθύνη, ειδικά για τους 2-3 50άρηδες. Ένας εκ των οποίων ήταν Βρετανός που ερχόταν στην Αυστραλία για 7η φορά διότι είναι "η εντυπωσιακότερη χώρα στον κόσμο". Γούστα είναι αυτά.... Περού, Ινδία, Αιθιοπία, Ιαπωνία, Γουατεμάλα, Βολιβία, Ελλάδα, Μεξικό, Νεπάλ, Ινδονησία, με διαβάζετε και γελάτε, το ξέρω...
17 μέρες στην Αυστραλία, ένα καγκουρώ δεν είδα. Τουλάχιστον έσωσαν την παρτίδα τα wallabies.
Eνδιαφέρον έχουν και οι τερμίτες, κάποιοι σχηματίζουν "καθεδρικούς"...
...και κάποιοι άλλοι κάτι φωλιές που μοιάζουν με ταφόπλακες.
Για μένα που είναι ευλογία το μπάνιο σε γλυκό νερό και το σκαρφάλωμα, η επίσκεψη σε διαφορετικούς καταρράκτες μέσω τρεκ ήταν πολύ ωραία εμπειρία.
Σε μερικά μονοπάτια πάντως είχαμε και απρόσκλητους επισκέπτες...
Αυτό εδώ ήταν 6-7 σκαλωτές "πισίνες" από μικρούς καταρράκτες με φοβερό ρεύμα που σε προκαλούσε να κολυμπήσεις κόντρα.
Τελευταίο βράδυ στο Darwin. Από την επόμενη πηγαίνω στη χώρα για την οποία είχα τις μεγαλύτερες προσδοκίες: Βιρμανία.
Ένα θέμα με το λογοπαίγνιο το έχουν οι Αυστραλοί.
Και κάποια στοιχεία κιτς, αν και η πόλη μόνο από τον τουρισμό δε ζει.
Αυτό με τα λογοπαίγνια πάλι...
Το επόμενο πρωί, με άψογο καιρό, ξεχύθηκα σαν εμετός να δω την πόλη. Ήθελα να κλείσω και κάποια 3-4ήμερη εκδρομή για το Red Rock (βασικά για το βράχο Uluru και τα γύρω-γυρω), πράγμα το οποίο έγινε εύκολα και γρήγορα: στην κεντρική πλατεία, μέσα στα (κρατικά) γραφεία τουριστικών πληροφοριών όπου πρώτα παίρνεις όσες πληροφορίες θες από άρτια καταρτισμένους εγραζόμενους, στο υπόγειο υπάρχουν 4-5 (ιδιωτικά) πρακτορεία που συστεγάζονται, οπότε μπορείς να συγκρίνεις υπηρεσίες και τιμές. Ιδιωτικό και δημόσιο μαζί σε αγαστή συνεργασία για το καλό του τουρίστα... να δω πότε θα το δω και αλλού αυτό... Απέναντι, εκκλησία που με αφίσα καλωσορίζει τους πρόσφυγες.
Μάλλον πέρασε κι ο Σαμαράς κι από τη Μελβούρνη και τους έφερε δωρεάν wifi, το χει ψάξει...
Σε κάποια στενάκια τα γκραφίτι είναι εντυπωσιακά.
Πολύ πράσινο, μπόλικη άπλα.
Και πίσω από τη βρυσούλα για να πιεις νερό, έχει βρυσάρα για να γεμίσεις το μπουκάλι σου, σε μια χώρα που το νερό είναι πανάκριβο μάλιστα. Μπράβο τους.
Το πρώτο μουσείο στο οποίο πήγα, είναι το Μουσείο Μετανάστευσης. Με εντυπωσίασε, οπότε θα σταθώ λίγο σε αυτό. Αρχικά μου άρεσαν οι επικριτικές γελοιογραφίες.
Μετά η αναδρομή στις απαράδεκτες μεταναστευτικές πολιτικές του παρελθόντος.
Είχε και οθονίτσες όπου μπορούσεςε να πληκτρολογήσεις τη χώρα που σε ενδιέφερε, οπότε και έβλεπες μια παρουσίαση του ιστορικού της μεταναστευσης από τη συγκεκριμένη χώρα, με στατιστικές, φωτογραφικό υλικό, εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Όπως στα περισσότερα σοβαρά μουσεία του κόσμου, τα εκθέματα είναι διαδραστικά. Μπορείς να ζουλήξεις, να πιάσεις, να ακούσεις, να νιώσεις, όχι να διαβάζεις μουγγές και κούφιες λεζάντες. Π.χ. στο ομοίωμα καραβιού μεταναστών μπορούσες να δοκιμάσεις το κρεβάτι στο οποίο ταξίδευαν επί μήνες οι άνθρωποι, να δεις τι έτρωγαν, να μυρίσεις τις μυρωδιές κλπ.
Από τα πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα διαδραστικής φύσεως ήταν ένα βίντεο στο οποίο, αφού λάμαβνες συγκεκριμένες οδηγίες, έπαιρνες συνέντευξη από πιθανούς πρόσφυγες/μετανάστες. Τα κριτήρια με τα οποία θα επέλεγες αν γίνονται δεκτοί στη χώρα ήταν συγκεκριένα (αν είναι θύματα δίωξης, αν η ειδικότητά τους αφορά τη χώρα φιλοξενίας, η κατάσταση της υγείας τους κλπ) και στη συνέχεια πέλεγες αν θα τους έδινες άσυλο/βίζα διαμονής ή όχι, οπότε και ο υπολογιστής σου εξηγούσε αν η επιλογή σου είναι σωστή ή όχι με βάση τα κριτήρια της Υπηρεσίας Μετανάστευσης της Αυστραλίας. Το έπαιξα δύο φορές, την πρώτη έδωσα άδεια παραμονής σε μια Κινέζα που εμφανώς το δικαιούταν (και δέχτηκα συγχαρητήρια διότι πληρούσε τα κριτήρια) και τη δεύτερη ξαναέδωσα βίζα σε μια οικογένεια Νοτιαφρικανών που εμφανώς δεν τα πληρούσε, οπότε και ο υπεύθυνος της οθόνης με ξέχεσε ευγενέστατα. Απίστευτα ενημερωτικό και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις παιδάκια να μαθαίνουν παίζοντας, μαζί τους κι εγώ.
Εξαιρετικά βίντεο, προσωπικές ιστορίες και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή μεταναστών πριν γίνουν δεκτοί στην Αυστραλία, που εξηγεί και τους λόγους της μετανάστευσής τους.
Έκανα και το τεστ "αυστραλότητας" που κάνουν οι μετανάστες όταν αιτούνται ασυτραλέζικη υπηκοότητα, 24/25 έπιασα. Δώστε μου διαβατήριο τώρα...
Βγήκα από το μουσείο ενθουσιασμένος αλλά και προβληματισμένος. Αν κάνουμε ένα μουσείο μεταναστών στην Ελλάδα, τι θα δείχνουμε; Την Αμυγδαλέζα;
Άρχισα να περπατάω κατά μήκος του ποταμού, όπου είχε -Σαββατοκύριακο γαρ- πολιτιστικές δραστηριότητες. Παιδιά και γονείς εντελώς διαφορετικής προέλευσης γιόρταζαν τη διαφορετικότητά τους: οι Βραζιλιάνοι έδειχναν σάμπα, οι Ινδοί πώς φτιάχνεται το κάρι, οι Αφρικάνοι τους χορούς τους και όλοι συμμετείχαν με τους παρουσιαστές/ανιματέρ να είναι εξαιρετικά καλοί στο ρόλο τους.
Πιο πέρα είχε μπαζάρ όπου δοκίμαζες φαγητό από όλες τις ηπέιρους, παρακολουθούσες παραδοσιακούς χορούς κλπ.
Άσχημη πόλη δεν τη λες...
Ωραία και η εθνική πινακοθήκη...
Όπου γονείς και παιδιά καλούνται να ζωγραφίσουν χρησιμοποιώντας και την τεχνολογία. Όχι σαν κάτι άλλες πινακοθήκες που σου λένε μην ακουμπάς, μη μιλάς, μη ρωτάς, μην κλάνεις, "σσσσς!!". Τα μουσεία είναι για τους επισκέπτες, όχι για θηριοδαμαστές.
Μετά πέρασα από το Μέγατο Μουσικής, όπου μπήκα να ρωτήσω τι συναυλίες έχουν. Δυστυχώς η τελευταία διαθέσιμη είχε ξεκινήσει προ πολλού και η επόμενη ήταν την ημέρα της αναχώρησής μου. Με είδε που απογοητεύτηκα όμως ο νεαρός, μου είπε "περιμένετε δυυ λεπτά να δω τι μπορώ να κάνω" επειδή "είναι κρίμα να φύγετε από την πόλη μας χωρίς να δείτε έστω μια παράσταση" κι επέστρεψε με ένα εισιτήριο (αξίας 91$ παρακαλώ), το οποίο και μου χάρισε... για την παράσταση που είχε αρχίσει. Μου είπε να μην ανησυχώ κι ότι παρότι είχε ξεκινήσει η παράσταση, η ταξιθέτρια θα μου έδειχνε τη θέση μου. Ψιλοντράπηκα, είμαι κι από αυτούς που αντιπαθούν όσους έρχονται καθυστερημένοι σε θέατρα και κινηματογράφους... Η ταξιθέτρια πάλι ήταν όλο χαμόγελα, μου ζήτησε συγγνώμη που...δεν πρόλαβα όλη την παράσταση και στο τέλος του επόμενου κομματιού μου έδειξε τη θέση μου, όπου οι συμπαριστάμενοι με καλωσόρισαν με χαμόγελα. Εμένα, τον τζαμπατζή backpacker με τη βερμουδοκατάσταση, που έφτασε και μια ώρα καθυστερημένος. Ρε τι άνθρωποι είναι αυτοί... Αν πάω στο Μέαγρο Μουσικής της Αθήνας χύμα, καθυστερημένος, με βερμούδα και μπλουζάκι ταλαιπωριακού και τους ρωτήσω αν μπορώ να μπω, τι θα μου κάνουν ακριβώς; Βρωμοαυστραλοί, όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα αυτοί τρώγαν βελανίδια, απολίτιστοι να' ούμε...
Να πούμε και δυο λόγια για την παράσταση: είχε να κάνει με τη μάχη της Gallipoli στην Τουρκία που οι Αυστραλοί τη γιορτάζουν λόγω της συμμετοχής τους (και των Νεοζηλανδών). Μάλιστα πριν κάποια χρόνια είχα βρεθεί στην Τουρκία για την Anzac Day και ήταν εντυπωσιακός ο αριθμός των παραβρικσομένων εξ Ωκεανίας. Σε αντίθεση με κάτι γραφικά τύπου "κορόιδο Μουσολίνι", "σας σκίσαμε, σας πατήσαμε κλπ", η παράσταση ήταν σύζευξη δύο μουσικών συγκροτημάτων, ένα ντόπιο κι ένα τούρκικο, με ταυτόχρονη μετάφραση των στίχων και φωτογραφικό υλικό από τα θύματα και τους αγωνιστές και των δύο πλευρών και με έμφαση στη φρίκη που προκάλεσε και στις δύο πλευρές η μάχη και το πώς μπορούν να αποφευχθούν τέτοια περιστατικά στο μέλλον, ενώ είχε και ιστορίες των επιζησάντων κι από τις δύο πλευρές.
Ωραία η κουλτούρα, αλλά πήγα και στο ασιταικό κομμάτι να φάω αυτό που μου αρέσει: ασιατική κουζίνα. Πάπια με γεύση λεμόνι και ρύζι με καρύδα και lemongrass, σε καλές τιμές το φαγητό στην Αυστραλία.
Δε με χάλασε καθόλου και η μίξη μοντέρνας και παλιότερης αρχιτεκτονικής.
Μεγάλος ο ανταγωνισμός στα εστιατόρια, πολύ καλή η ποιότητα, ορισμένα μενού και οι παρουσιάσεις είναι πρωτότυπα.
Περίεργα κτίρια.
Μετά πήγα και σ' εκείνο τον πύργο/ουρανοξύστη απ' όπου βλέπεις όλη τη Μελβούρνη από ψηλά. Το χάιλάιτ είναι υποτίθεται ένα διάφανο/γυάλινο κουτί, στο οποίο μπαίνεις και ξαφνικά εξαφανίζεται το πάτωμα και βλέπεις από κάτω το χάος. Γνώμη μου: τζάμπα τα (ουκ ολίγα) λεφτάκια που κοστίζει, άλλους τους είδα ενθουσιασμένους πάντως.
Εγώ με βάση τους μισθούς της Αυστραλίας, μια χαρά τις είδα τις τιμές στα σπίτια. Βέβαια άμα είσα έξω από το χορό, όλα εύκολα φαίνονται.
Καζίνο -ΤΕΡΑΣΤΙΟ- μέσα στον ιστό της πόλης, δε μου φάνηκε καλή ιδέα. Τουλάχιστον είχαν αφίσες πάνω σε ΚΑΘΕ κουλοχέρη που σε απέτρεπε -και καλά- από το να το παρακάνεις.
Την επόμενη πήγα στο μουσείο για τους Αβορίγινες, που με απογοήτευσε. Κάποιες καλές ζωγραφιές και φωτογραφίες, αλλά πέραν τούτου, λίγα πράγματα.
Η φάση είναι ότι όντως τους πιστεύω ότι θα ανοίξει στις 12.01 συνεχώς.
Και μετά πήγα και στο τεράστιο μουσείο, του οποίου το όνομα δε θυμάμαι, το οποίο με απογοήτευσε ακόμη περισσότερο. Ήταν ένα πολυθεματικό μουσείο, που είχε να κάνει με από ανθρωπογεωγραφία και βιολογία, μέχρι θετικές επιστήμες και αρχιτεκτονική. Μάλλον στα καλά μουσεία πήγα την πρώτη μέρα. Το φωτογραφικό υλικό για την ιστορία της πόλης πάντως είχε ενδιαφέρον.
Χειρότερη διάταξη σε εκθέματα ζώων δεν έχω ξαναδεί... Σα μαγαζί με παπούτσια δεν είναι η διαρρύθμιση;
Ναι ρε! Σοκοφρετα, ΙΟΝ αμυγδάλου, ΝΟΥΝΟΥ και ΕΛΜΑ στην Ωκεανία, αυτά είναι!
Το βράδυ έφαγα με τον κύριο Δευκαλίωνα (ωραίο το ιταλικό), τα είπαμε, έμαθα για τη ζωή/προσαρμογή στη χώρα και κατέληξα στο ότι η Μελβούρνη παίζει να μην έχει τα ατελείωτα αξιοθέατα, αλλά έχει φοβερή ποιότητα ζωής. Κοινώς είναι μια α΄πό αυτές τις πόλεις που δεν είναι για να τις επισκέπτεσαι, αλλά για να ζεις σε αυτές. Στα συν το power ελληνικό προάστιο όπου πίνεις φραπεδούμπα και τρως...pontikaki. Κατά τις δύο το πρωί βρίσκεις και τραίνο να σε πάει στο κέντρο φτηνά και ασφαλώς, εξαιρετικές οι συγκοινωνίες στην πόλη, ούτε ένα ταξί δεν πλήρωσα.
Έφυγα από τη Μελβούρνη με εξαιρετικές εντυπώσεις. Σκέφτηκα ότι αν έτσι είναι το θεωρητικά πιο αδιαφορο κομμάτι από τα 3 της Αυστραλίας που είχα επιλέξει, στα άλλα δύο θα πάθαινα την πλάκα μου. Αμ δε...
Προσγείωση στο Uluru, στη μέση της αυστραλέζικης ερήμου κι άρχισαν οι προειδοποιήσεις.
Περιμένοντας τις αποσκευές, οι οθόνες παίζουν πολύ Αβορίγινες και δημιουργούν προσδοκίες.
Είχα κλείσει από τη Μελβούρνη μια τριήμερη -πάμφθηνη για τα δεδομένα της χώρας- εκδρομή. Η πρώτη στάση ήταν η θέα του ιδίου του Uluru, που είναι και το icon της χώρας. Πάντα αναρωτιόμουν τι το φοβερό έχει ο τεράστιος βράχος στη μέση του πουθενά. Απάντηση δεν πήρα, σε αντίθεση με τους backpackers που συνταξίδευαν μαζί μου, δε με ενθουσίασε κιόλας. Είναι ένας βράχος. Και είναι μεγάλος. Α, είναι και κόκκινος. ΟΚ.
Κοντά εκεί είχε ένα κέντρο ενημέρωσης για τους Αβορίγινες, για τους οποίους ο χώρος είναι ιερός και υποτίθεται πως τους ανήκει. Είχα πολλές προσδοκίες από το μέρος.
Μέσα είχε κάποιες μαρτυρίες, φωτογραφικό υλικό, κάποια βίντεο και δυο-τρία εκθέματα σχετικά με την μακρά ιστορία των Αβορίγινων, που έχουν εκδιωχθεί από το χώρο για να στοιβαχθούν στον πολιτισμό των "κοινοτήτων". Δεν το βρήκα τρομερά ενημερωτικό, απογοητεύτηκα.
Κι έπειτα είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε γύρω από τον ιερό βράχο. Οι μύγες ήταν τόσες που είχες δύο επιλογές: ή να κουνάς συνέχεια τα χέρια σου μπροστά από το πρόσωπό σου, ή να φορέσεις δίχτυ μελισσοκόμου, όπως έκαναν κάοιοι. Απίστευτα εκνευριστική κατάσταση, δε θα ξαναδιαμαρτυρηθώ για τις μύγες της Αφρικής. Άνοιξα βήμα για να απομακρυνθώ από τους άλλους και να απολαύσω την εμπειρία, αλλά το τοπίο δεν μου "άφησε" κάτι.
Κι αυτός ο λεβέντης ήταν ο ξεναγός-οδηγός μας. Πρώην μεταλλωρύχος, με μάλλον μηδαμινές γνώσεις περί της κουλτούρας των Αβορίγινων, συμπαθής αλλά "λίγος". Πάντως και μια ξεναγός-οδηγός του άλλου γκρουπ άλλης εταιρείας που είδα, έλεγε ακριβώς τα ίδια. Λίγες πληροφορίες, σαν ποιηματάκι. Ο δικός μας είχε και εφηβική φραεολογία του στιλ "λοιπόν εδώ ήταν οι Αβορίγινες, που ήταν δικός τους αυτό να' ουμε, αλλά τους το πήραν οι λευκοί, οπότε δεν πάνε και πολύ καλά, ψιλοχάλια δηλαδή η κατάστασή τους, δεν ξέρουν τις παραδόσεις τους, οπότε δεν ξέρουμε και πολλά για την ιστορία, μερικοί δε γνωρίζουν ούτε πότε γεννήθηκαν, ο βράχος είναι καρατεράστιος όπως βλέπετε, γιέα, αυτός είναι βράχος, όχι αστεία, λοιπόν και οι Αβορίγινες την έχουν βαμμένη, δε λέει η φάση". Πείτε με αυστηρό αλλά νόμισα ότι μου έκανε ξενάγηση ο "βασικά καλησπέρα σας" και θα έβγαινε το κωλόπαιδο ο Κυριάκος, Κούλα.
Πήγαμε να δούμε και κάποιες βραχογραφίες, τις οποίες περίμενα με ανυπομονησία. Απογοήτευση. Κι αυτοί οι Αβορίγινες, 50.000 χρόνια πολιτισμό, κάτι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν σκαρφιστεί. Εννοείται πως στο Red Center δεν βλέπεις κανέναν εξ αυτών, είναι στους καταυλισμούς που έφτιαξε η αυστραλέζικη κυβέρνηση.
Όλα κι όλα πάντως, το δείπνο ήταν εξαιρετικό. Και για να λέμε και τα σωστά, ο ξεναγός ήταν και οδηγός και μάγειρας κι έκοβε και ξύλα, έπλενε και τα πιάτα, πολλή δουλειά.
Στη δύση του ηλίου κάπως πιο inspiring ήταν το τοπίο αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Μια αίσθηση κενού μου έμεινε, του στιλ "γι' αυτό ήρθα μέχρι εδώ;".
Το επόμενο πρωί αφύπνιση νωρίς αλλά ο λεβέντης ο ξεναγός άργησε κανά μισάωρο να σηκωθεί, οπότε ξεκινήσαμε μάλλον υπερβολικά αργά για να δούμε την ανατολή σε ένα φαράγγι. Καλούτσικο το τρεκ στο φαράγγι, αλλά την ανατολή τη χάσαμε. Ψιλοανεύθυνος ο ξεναγός, είχε πλακώσει τις μπύρες το πρηγούμενο βράδυ και ροχάλιζε μέχρι που τον ξύπνησα εγώ.
Α ναι, έτσι κοιμόμασταν. Βολικά ήταν και δεν μας τσίμπησε κανένας σκορπιός.
Πουλάνε κάτι προϊόντα στην έρημο...
Οι κουλ ταμπελίτσες δίνουν και παίρνουν.
Ιδού και το λεωφορείο.
Οι δρόμοι ατελείωτοι κι ερημικοί. Σε κάποιο σημείο σταματήσαμε για νακόψουμε ξύλα για να έχουμε φωτιά για το φαγητό το βράδυ. Πάλι πολλή δουλειά από τον ξεναγό, πτώμα ήταν το παιδί: οδήγηση,κόψιμο ξύλο, να τα δέσει στην οροφή, ξανά οδήγηση, να φτιάξει φωτιά, να μαγειρέψει, να πλύνει, να καθαρίσει και στις 5 το πρωί πάλι αφύπνιση. Ανεπαρκής ναι, τεμπέλης όχι, δύσκολη δουλειά.
Πήγαμε για άλλο φαράγγι την επόμενη, πάλι άργησε να ξυπνήσει ο λεβέντης...
Το τοπίο θύμιζε έντονα Μπουρκίνα Φάσο.
Καλύτερο φαράγγι αυτό.
Ακόμη και μέσα στην έρημο, βασικές εγκαταστάσεις για κατασκηνωτές υπήρχαν.
Κάναμε και στάση σε μια φάρμα, όπου είδαμε κάποια ζωάκια, μάλλον θλιβερό το θέαμα, ιδού ένα ντίνγκο.
Δεν τρελάθηκα με την εκδρομή. Ευτυχώς ακολουθούσε νέα εκδρομή στο βορά, κοντά στο Ντάργουιν, όπου θα είχε νέα τοπία και πολύ περισσότερα σημεία αβοριγινικού ενδιαφέροντος. Πήρα λεωφορείο από το μάλλον αδιάφορο Alice Springs προς το βορρά, που κράτησε πάνω από 16 ώρες, τουλάχιστον ήταν άνετο και η ανατολή του ηλίου δεν ήταν και χάλια. Οι λίγοι Αβορίγινες που είδα στην πόλη αναχώρησης πάντως ήταν μεθυσμένοι και η εικόνα τους θλιβερή.
Ένα από τα πολύ απογοητευτικά θεάματα και στο Alice Springs αλλά κυριως στο Darwin είναι η θλιβερή κατάσταση των Αβορίγινων. Δεν είδα ούτε έναν να εργάζεται. Όλοι στα πάρκα, σαν λαστεγοι, μονίμως μεθυσμένοι, με εμφανή προβλήματα ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Διάβασα και μου είπαν πως το κράτος τους δίνει σπίτια, αλλά λίγο βοηθά αυτό ένα λαό που έχασε την ταυτότητά του και τον τρόπο ζωής του. Ακόμη χειρότερα, τα χρήματα που παίρνουν τα χρησιμοποιούν για αλκοόλ. Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς πως είναι θύματα κακοποίησησς αλλά στις δύο περιπτώσεις που είδα αστυνομικούς να χειρίζονται αντικοινωνικές συμπεριφορές Αβορίγινων (εκτόξευση μπουκαλιών, φτύσιμο περαστικών κλπ), ήταν εξαιρετικά ευγενείς, ενώ και στο λεωφορείο και σε ένα εστιατόριο οι "λευκοί" Αυστραλοί ήταν εξαιρετικά υπομονετικοί με Αβορίγινες που δε σεβάστηκαν την ουρά, αγνοούσαν τι είναι το checkin ή με τον τύπο που ούρησε πάνω στο τραπέζι κάποιων πελατών. Η Αυστραλία ως κράτος είχε ΤΡΑΓΙΚΕΣ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ συμπεριφορές απέναντι στους αυτόχθονες, αλλά πλέον ό,τι κι αν κάνουν δυστυχώς το παιχνίδι της ενσωμάτωσής τους στην κοινωναία φαίνεται να έχει χαθεί. Δεν έχω διαβάσει εκτεταμένα πάνω στο θέμα, αλλά η εικόνα ήταν τόσο χτυπητή, που θα ήταν παράλειψη να μην τη σχολιάσω, παρότι είμαι σίγουρος πως υπάρχουν περισσότερες οπτικές πάνω σε ένα θέμα από αυτή που βλέπει επιδερμικά ένας περαστικός χαζοτουρίστας.
Τα ζήλεψα τα σούπερ μάρκετ της Αυστραλίας... Υγιεινό φαγητό, τρομερή ποικιλία, κουζίνες και πρώτη ύλη από όλον τον πλανήτη σε μια ήπειρο στη μέση του πουθενά.
Στο Darwin έκατσα δυο μέρες περιμένοντας να πάρω το επόμενο τουρ για τα εθνικά πάρκα του βορά, δηλαδή Kakadu και τα πέριξ. Έφαγα καλά, αν και το απίστευτα ζεστό και υγρό κλίμα ήταν challenging ακόμη και για κάποιον που ζει χρόνια στην Καραϊβική.
Αααχ, superfoods all over.Τι κίνοα, τι μαύρο ρύζι, βιολογικές σουπιές, οι πιογευστικές σαλάτες που έφαγα σε όλο το ταξίδι και για καπάκι τίγκα στα βιετναμέζικα, ταϊλανδέζικα, ινδικά στην πιο ασιατική πόλη της χώρας.
Υπάρχει κι ελληνική εκκλησία. Αδιάφορο θα έλεγα αν δεν είχε μέσα κάτι που πραγματικά για πρώτη φορά με έκανε να πιστέψω ότι ναι, ίσως υπάρχει Θεός: κλιματισμός! Στις 4 το μεσημέρι...παράδεισος.
Έφτασε η μέρα που ήρθε το βανάκι να με πάρει για την εκδρομή. Για άλλη μια φορά οι συνταξιδιώτες ήταν κυρίως αγγλόφωνοι που έκαναν working holiday (τρελή μπίζνα για την Αυστραλία αυτό το scheme), κάποιοι Γερμανοί, ένα ζευγάρι Ισραηλινών που έκανε RTW trip (ο τυπάς είναι φόλα μπασκετόφιλος, βρεθήκαμε με τα παιδιά και στο Χονγκ Κονγκ κι έχουμε επικοινωνία ακόμη) και κάποιοι ακόμη. Η ατμόσφαιρα φιλική, αλλά πάλι η ξεναγός μου χάλασε τη σούπα. Δεν ξέρω αν με εκνεύρισαν περισσότερο τα "γιούχουουουου" που πετούσε κάθε 5 λεπτά ("and now it;s time for swimmy-swimmy, yuppy-yuppy, yahoooooooooo") ή το ότι έδειχνε νευρωτικά επιθετική ανά φάσεις και αδιάφορη/ανεύθυνη σε άλλες. Σε μια χώρα με καταπληκτικούς ανθρώπους, και οι δύο ξεναγοί/οδηγοί ήταν απογοήτευση, μπορεί να έπεσα στις περιπτώσις, μπορεί και να είναι κακοπληρωμένη η δουλειά στην Ασυτραλία (και σίγουρα είναι δύσκολη, κάθε μέρα στήνεις κατασκήνωση, μαγειρεύεις, πλένεις, καθαρίζεις, οδηγείς και την επομένη ξανά το ίδιο μέσα στην έρημο). Τέσπα, κάπως έτσι ήταν το βανάκι, στο τρέιλερ έμπαιναν πιάτα, κτασαρόλες, βαλίτσες, sleeping bags κλπ. Ενδιαφέρον τρόπος οργανωμένου τουρισμού.
Το τουρ περνούσε από 3-4 εθνικά πάρκα όπου τα βασικά ενδιαφέροντα ήταν οι κροκόδειλοι, οι βραχογραφίες των Αβορίγινων,η φύση (άπειροι καταρράκτες για να κάνεις μπάνιο, πρέπει να πήγαμε σε 4 διαφορετικούς) και η πανίδα (wallabies, πουλάκια, τερμίτες, αράχνες και άλλα ζωντανά).
Στο κυριότερο από τα σημεία συγκέντρωσης βραχογραφιών δεν μπορέσαμε να πάμε επειδή είχε βρέξει και είχε...20 εκ νερό. "Δεν περνάνε τα τζιπ από το νερό" είπε η άλλοτε ξινή, άλλοτε γιούχου αχαχούχα ξεναγός μας, ... και τότε πέρασαν δυο τζιπ! "το δικό μας δεν μπορεί πάντως!", απεφάνθη η μανδάμ.
Πήγαμε σε ένα άλλο πάντως και ήταν εμφανώς καλύτερες οι βραχογραφίες, χωρίς να είναι και η Καπέλα Σιξτίνα. Κάπου έβλεπες ξεκάθαρα καγκουρό...
...και κάπου αλλού "προικισμένους" κυρίους.
Από κάποια σημεία και πέρα, υπήρχε πολύ περισσότερο νερό, άρα και πράσινο.
Και μια άλλη μέρα πήγαμε σε έναν υδροβιότοπο για ναδούμε πτηνά και κροκόδειλους.
Η φύση σε κάποια σημεία ήταν πανέμορφη.
Μετά από αρκετή αναζήτηση, εμφανίστηκε κι ο κροκόδειλας.
Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίστηκα και τον ενθουσιασμό των υπολοίπων, έχω δει κροκόδειλους άπειρους στη ζωή μου, αλλά η φύση ήταν όμορφη. Και δεν είχε και μύγες/κουνούπια κλπ όπως στο κέντρο της ηπέιρου.
Ο πρώτος -και μοναδικός-εγραζόμενος Αβορίγινας που είδα ήταν ο καπετάνιος, εξαιρετικό παλικάρι. Πολύ καλός και ο ξεναγός/crocospotter, με πολλές γνώσεις και αξιοσημείωτη διάθεση.
Στην κατασκήνωση όπου κοιμηθήκαμε στο έδαφος σε υπνόσακους, πάλι έπαθα την πλάκα μου με τις υποδομές τους: ζεστό νερό, ντουσιέρες, μέχρι και wifi είχαν οι θεούληδες, στη μέση του πουθενά.
Κι έφαγα σα βόδι, αφού είχε και γκριλ...
Την άλλη μέρα πήγαμε για τρεκ, πέσαμε και σε κάτι βουβάλια.
Διασχίσαμε γεφυρούλες...
Και μέσα σε 2 μέρες πήγαμε σε 6 καταρράκτες, κολυμπήσαμε στους 4. Μάλλον ανέυθυνα η γιουχουξεναγός πηδούσε χωρίς προφυλάξεις από τα βράχια, προσκαλώντας και τους υπολοίπους να το κάνουν, υπήρχε σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού. Το έκανα, πλάκα είχε, αλλά αν ήμουν στη θέση της θα έτρεμα για την ευθύνη, ειδικά για τους 2-3 50άρηδες. Ένας εκ των οποίων ήταν Βρετανός που ερχόταν στην Αυστραλία για 7η φορά διότι είναι "η εντυπωσιακότερη χώρα στον κόσμο". Γούστα είναι αυτά.... Περού, Ινδία, Αιθιοπία, Ιαπωνία, Γουατεμάλα, Βολιβία, Ελλάδα, Μεξικό, Νεπάλ, Ινδονησία, με διαβάζετε και γελάτε, το ξέρω...
17 μέρες στην Αυστραλία, ένα καγκουρώ δεν είδα. Τουλάχιστον έσωσαν την παρτίδα τα wallabies.
Eνδιαφέρον έχουν και οι τερμίτες, κάποιοι σχηματίζουν "καθεδρικούς"...
...και κάποιοι άλλοι κάτι φωλιές που μοιάζουν με ταφόπλακες.
Για μένα που είναι ευλογία το μπάνιο σε γλυκό νερό και το σκαρφάλωμα, η επίσκεψη σε διαφορετικούς καταρράκτες μέσω τρεκ ήταν πολύ ωραία εμπειρία.
Σε μερικά μονοπάτια πάντως είχαμε και απρόσκλητους επισκέπτες...
Αυτό εδώ ήταν 6-7 σκαλωτές "πισίνες" από μικρούς καταρράκτες με φοβερό ρεύμα που σε προκαλούσε να κολυμπήσεις κόντρα.
Τελευταίο βράδυ στο Darwin. Από την επόμενη πηγαίνω στη χώρα για την οποία είχα τις μεγαλύτερες προσδοκίες: Βιρμανία.
