Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.659
- Likes
- 50.482
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
Ο σταθμός των λεωφορείων για το νότιο κομμάτι της χώρας λίγο χαοτικός, αλλά βγάζεις άκρη.
Από τα εισιτήρια πάλι δεν περιμένεις να βγάλεις άκρη, αλλά δεν υπερχρεώνουν οι άνθρωποι, τους τσέκαρα.
Ωραία υπαίθρια φαγητάκια.
Το πρώτο μου κατάλυμα. Λουξ δεν το λες, αλλά και μόνο που μου άνοιξαν στις 3 το πρωί, μπράβο τους. Σε κανά δυο άλλα που πήγα, τζάμπα βροντούσα.
Ωραίες φατσούλες με το κλασικό σπιτικό βιρμανικό αντηλιακό.
Πήγα μια βόλτα με μηχανάκι στα περίχωρα της Mawlamyine, όπου είχε διάφορα πραγματάκια να επισκεφθεί κανείς. Όπως ένας καρατεράστιος ξαπλωτός Βούδας, μάλιστα δίπλα έφτιαχναν και το δίδυμό του για να ξαπλώνουν μαζί.
Γάμος ήταν αυτός, κάποια θρησκευτική γιορτή, χελωνονιντζάκια ντύθηκαν, θα σας γελάσω.
Πήγα και σ' ένα τοπικό μουσείο που αφορούσε την ιστορία της περιοχής και των τοπικών μειονοτήτων. Φτωχά τα εκθέματα και χωρίς ρεύμα ήταν και ολίγο σκοτεινό. Από λεζάντες γιοκ, οπότε έμεινα στο σκοτάδι (pun intended).
Σε κυριλάτο εστιατόριο είχε κλιματισμό οπότε μπήκα να γλιτώσω από την τραγική ζέστη (πολύ τραγική, χειρότερα από την Κούβα τον Αύγουστο), αλλά και το φαγητό δεν ήταν άσχημο, κάθε άλλο.
Γραφική η πόλη, χωρίς να είναι εντυπωσιακή, είχε ενδιαφέρον το περπάτημα στις γειτονιές.
Τεράστιος ναός στα προάστια, όπου ανέβηκα από καμιά 400αριά σκαλιά, για να διαπιστώσω πως υπήρχε και ασανσέρ.
Σπιτάκια, μαγαζάκια, εστιατοριάκια. Βρήκα κι έναν κουρέα που με έκανε γουλί όπως του ζήτησα και στο τέλος μου έκανε και δυο ΚΡΑΚ στο λαιμό με μια κίνηση ανάμεσα σε μασάζ και καράτε που ακόμη τη θυμάμαι.
Χωρίς πολλές επιλογές για νυχτερινή ζωή, οι ντόπιοι κάθονται να παρακολουθήσουν το ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού και τρώνε στα διάφορα υπαίθρια φαγάδικα.
Και δίπλα στην Υπηρεσία Μετανάστευσης μια τεράστια οθόνη που εξάρει το έργο των αρχών.
Λουκούλειο γεύμα σε τοπικό εστιατόριο, τρία πράγματα ζήτησα, μου έφεραν 8, με χρέωσαν μόνο 2... Μπάλα έγινα από το πολύ φαγητό και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω καλά-καλά.
Και την επομένη αναμονή στο λεωφορείο μέχρι να γεμίσει, παρέα με τις χαμογελαστές πλανόδιες.
Έφτασα σε ένα χωριό το όνομα του οποίου δε θυμάμαι, αλλά είχε μια όμορφη και γαλήνια λίμνη.
Κι αν διέσχιζες τον ποταμό κι ανέβαινες ένα βουνό, είχες αυτή τη θέα:
Ξύλινα σπιτάκια, στη βάση των οποίων το βράδυ όλοι μαγείρευαν πάνω από ανοιχτές φωτιές.
Την άλλη μέρα πήγα βολτίτσα με μηχανάκι. Από ορυζώνες άλλο τίποτε.
Και από νούφαρα καλά πάνε.
Στα αμέτρητα μοναστήρια υπογράφουν όλοι, ακόμη κι αυτοί που δεν ξέρουν να γράφουν.
Οι ναοί -συνήθως σε σπηλιές- σφύζουν από πιστούς πάντως, γενικώς οι Βιρμανοί δίνουν την αίσθηση ενός πολύ θησκευόμενου λαού και δεν εννοώ μόνο τους Βουδιστές.
Έσβησαν τα φώτα στο ναό/σπηλιά και κουτουλούσα συνεχώς με ένα ζευγαράκι, αλλά το πήραν με χιούμορ.
Πολύ το σκαρφάλωμα αλλά η θέα άξιζε τον κόπο.
Παιδάκια παντού.
Και στούπες το ίδιο, κυριολεκτικά παντού.
Υποβασταζόμενη γιαγιάκα που πήγε να προσευχηθεί, ωραία εικόνα.
Αυτή η μπύρα είναι λέει οε πίσημος σπόνσορας της Τσέλσι. Η Τσέλσι το ξέρει;
Παιδάκια παίζουν κρυφτό από τη μαμά τους μέσα σε σπηλιά/ναό.
Επιστροφή στη Γιανγκόν για να παραλάβω τον κύριο Α. Δύσκολη πόλη: άσχημη, δύσοσμη, υπερπληθυσμός, ζέστη και ιδρωτίλα αλλά και πολλή ζωντάνια στους δρόμους και ιδιαίτερα ασφαλής.
Πήγαμε μέχρι το κρατικό πρακτορείο ταξιδίων, σε ένα υπουργείο-παρωδία όπου δυο γιαγιάκες αντί να να ξέρουν να μας πουν δυο πράγματα μας ζητούσαν ομπρέλες. Τελικώς λεωφορείο και τραίνο για Μπαγκάν δεν υπήρχε, οπότε πήραμε αεροπορικά εισιτήρια, πάλι καλά που βρέθηκαν κι αυτά δηλαδή εν μέσω του σημαντικότερου εορτασμού της χρονιάς για τους Βιρμανούς. Ο Α βέβαια χλώμιασε και χρειάστηκε κανά μιάωρο για να πεισθεί ότι αν δεν πετάξουμε δε θα δούμε το Μπαγκάν, αφού το επόμενο διαθέσιμο λεωφορείο ήταν σε...11 μέρες.
Αν για κάτι είσαι σίγουρος στη ΝΑ Ασία είναι ότι πάντα κάτι κουβαλάνε.
Η βαλίτσα του Α χάθηκε...αλλά τελικά η Bangkok Air μας είπε ότι την έφεραν, αλλά έπρεπε να την παραλάβουμε εμείς, οπότε συνολικά φάγαμε περίπου 3 ώρες στα πήγαιν'-έλα του αεροδρομίου. Τουλάχιστον στην επιστροφή γίναμε μάρτυρες επίσκεψης UFO στη Γιανγκόν.
Ο κύριος Α πρέπει να σας πω ότι έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Σχεδόν ξεπέρασε την πετοφοβία, τη δελφινοφοβία, τη μικροβιοφοβία, τις μανίες ότι κόλλησε AIDS στην Κούβα και γρίπη των χοίρων στις ΗΠΑ ("παιδιά αρρώστησα! φέρτε ένα θερμόμετρο!", "πού αρρώστησες ρε Α; στην έρημο είμαστε εδώ και 9 ώρες..."), αλλά το θαύμα του το έκανε: κατάφερε να φέρει 2 ντουζίνες νερά ΖΑΓΟΡΙ, καμιά δεκαριά κονσέρβες και άπειρους ξηρούς καρπούς από την Ελλάδα γιατί "δεν ξέρω τι νερά θα έχουν σε αυτά τα τρεκ που θα με πας". Επίσης τις μέρες πριν φτάσει μου έστειλε κανά δυο μάλλον αστεία μηνύματα του στιλ "τα πήρες τα χάπια για τη μαλάρια; τι παρενέργειες έχεις; πες μου την αλήθεια, θα το αντέξω!", αλλά γενικώς ο παλιός καλός Α των 100 φοβιών είναι παρελθόν. Χάσαμε τη φέτα από τη Δανία, χάσαμε και τον Α, δεν πάει καλά η χώρα...
Του Α του φάνηκε ολίγον γύφτικη η Γιανγκόν, εμένα μου άρεσε, πολύ ζωντανή πόλη μέχρι και πολύ αργά το βράδυ. Δυστυχώς ο Α δεν ήθελε να φάει street food, οπότε πήγαμε σε ένα ινδικό, αλλά με την πάροδο των ημερών έστρωσε ακόμη και σε αυτό. Τον χάσαμε σας λέω.
Από ένα σημείο κι έπειτα οι παγόδες καταντούν βαρετές.
Έχει και κάποια αποικιακά κτίρια, αλλά γενικώς αρχιτεκτονικά ένα μαύρο χάλι είναι.
Φυσικά με όλες αυτές τις άχρηστες αηδίες που έφερε ο Α...οι τσάντες του σκίστηκαν από το βάρος.
Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω πως το "Α" είναι παρατσούκλι για το Βαρουφάκη. Με το Γιάνη ταξίδεψα στη Βιρμανία.
Πολύ στιλάτο το αεροδρόμιο της Γιαγκόνας λέμε...
Μοναχοτσατάρισμα.
Ε φτάσαμε και στο Μπαγκάν. Νοικιάσαμε ένα ταλαίπωρο μηχανάκι και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στους ναούς. Οι πρώτοι δε με ενθουσίασαν κιόλας η δε ξεραϊλα του τοπίου ήταν ολίγον απογοητευτική.
Από την ώρα βέβαια που σκαρφαλώνεις σε κάποιον, το πανόραμα αλλάζει.
Η κατάβαση γίνεται με κινήσεις χέλουρου, αυτού του ζωντανού ανάμεσα σε χέλι και αίλουρου.
Ο Α αποδείχθηκε απίστευτα δημοφιλής με τους ντόπιους, όλο του ζητούσαν να ποζάρει. Είναι κι ωραίο παλικάρι...
Με την ομίχλη έχει μεγαλύτερη γοητεία η θέα...απίστευτος αριθμός ναών, αν και σε καμία περίπτωση δε θα το σύγκρινα με το Άγκορ Βατ.
Ανάμεσα στους ναούς του Μπαγκάν μένουν και οι ντόπιοι στα σπιτάκια τους, πολλοί εκ των οποίων εργάζονται ως φύλακες ή πωλούν αναψυκτικά και ψιλοσουβενίρ. Ποτέ πισετικοί, πάντα χαμογελαστοί.
Μια διαφορά μεγέθους πατούσας την έχουμε με τους ντόπιους.
Η διάσημη τσάντα του Α, σκισμένη σε τρία διαφορετικά σημεία παρακαλώ.
Άφιξη στο Kalaw άγρια ξημερώματα, ύπνος μόλις 4 ωρών κι ετοιμαζόμαστε για τρεκ. Τουλάχιστον το πρωινό ήταν ικανότατο.
H Niang Niang η ακούραστη τρέκερ που μας πήγε στο τρεκ, στο οποίο ζητήσαμε να πάμε σε όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένα χωριουδάκια, ώστε να δούμε παραδοσιακή ζωή. Δεν είχαμε παράπονο. Εκτός από το φιλοδώρημα, γύρισε σπίτι και με τις...κονσέρβες του Α (τα νερά ΖΑΓΟΡΙ έμειναν στη Γιαγκόνα).
Ορυζώνες.
Χωριουδάκια σε λόφους.
Μοναχάκια ετοιμάζουν τα νεροπίστολά τους για το φεστιβάλ του νερού.
Παιδάκια που παίζουν με ρόδες, σβώλους και κουβαρίστρες...άλλη εποχή.
Η κουζίνα όπου ετοιμάστηκε το δείπνο στο σπίτι όπου διανυκτερεύσαμε.
Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, οπότε ντουσάκι με τον κουβά από τη γούρνα. Ο Α ενοχλημένος νομίζει ότι τον βγάζω φωτό για να τη βάλω "σε κανένα από αυτά τα φόρουμ όπου με κάνεις ρεζίλι".
Γιαγιούλες επιστρέφουν με τα καλάθια τους γεμάτα λάχανα, άλλες επισκευάζουν τη σκεπή τους κι άλλες μαγειρεύουν.
H ανάβαση στους ναούς απαιτεί κι ενέργεια. Ο Α ακάθεκτος πάντως, λεβέντης!
Ρεύμα δεν υπήρχε βέβαια, οπότε φάγαμε υπό το φως ενός κεριού. Βιβλική στιγμή όταν όλη η οικογένεια ήρθε στο σαλόνι να προσευχηθεί στο βουδιστικό προσκυνητάρι τους, σα να μην ήμασταν εκεί. Μετά μας ζήτησαν και συγγνώμη οι άνθρωποι...
Το πρωί μας ξύπνησε αυτός ο μπόμπιρας.
Και μια νέα μέρα ξεκινά στο χωριό.
Συναπαντήματα στο τρεκ.
Ψώνισε σάκα και ταγάρι το πουλάκι μου και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.
Ο Βαρουφάκης πίνει το ουσικάκι του για να κοιμηθεί.
Και το πρωί κάνει ντους με παπούτσια για το φόβο των μικροβίων.
Είχα τη φαεινή ιδέα να πάρουμε το τραίνο. Απίστευτα αργό, έφυγε και με 2,5 ώρες καθυστέρηση, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλτ συνεπιβάτες που άνοιξαν τους οδηγούς μας και τους κοιτούσαν όλο περιέργεια.
Άνετο το τραινάκι πάντως.
Ε κι αφού φτάσαμε τόσο αργά στη λίμνη Ίνλε, είπαμε να φάμε σε νεπαλέζικο, μιας που είχαμε φάει και πριν δυο μέρες και μας άρεσε. "Καλά πάλι σε...nepali θα φάμε;". -Ναι...πάλι.
Η λίμνη Ίνλε είναι γνωστή για τον παραδοσιακό τρόπο αλιείας, με τους ψαράδες να χρησιμοποιούν και το πόδι τους για να κάνουν κουπί. Επιλέξαμε αντί να πάμε στις "παραδοσιακές" θαλάσσιες αγορές, για τις οποίες μας είπαν πως είναι τελείως τουριστικό θέαμα, να πάμε στο Samcar, πολύ πιο μακριά, όπου πέρα από τους ναούς θα μπορούσαμε να δούμε και παραδοσιακό τρόπο ζωής. δε μας απογοήτευσε καθόλου η επιλογή.
Επισκευή σκεπής.
Τώρα τι με βγάζεις φωτογραφίες δηλαδή; Τόσο περίεργο είναι που βάζω αντηλιακό; Ή θα τις βάλεις πάλι στο travelstories και θα γράφεις "πήγα διακοπές με ένα νούμερο που έβαζε αντηλιακό"! Ε, όχι! Θα κάνω κι εγώ λογαρισμό στο travelstories και θα γράψω: Γεια σας! Είμαι ο "Α"! Και δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζει ο "yorgos".
Είχε και αρχαία, ωραία ήταν.
Μας δώσανε και λουλουδάκια τα παιδάκια, τι καλά!
Τώρα τι θα γράψεις; "Ταξίδευα με έναν ηλίθιο που κράταγε ομπρέλα;". Αφού βρέχει!
Εντυπωσιακοί οι ποταμίσιοι κήποι από τους οποίους προμηθεύεται τρόφιμα η μισή Βιρμανία, ατέλειωτοι.
Άρχισε για τα καλά το φεστιβάλ του νερού, όσο πιο μικροί τόσο πιο επίμονοι οι μπουγελωτές.
Για Μandalay ούτε ταξί βρίσκαμε, ούτε λεωφορείο, μόνο αεροπλάνο με τη Golden Air, ιδέα στην οποία ο Α κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό "τη γλίτωσα μία φορά, σε παρακαλώ, μην το ξαναρισκάρουμε". Τελικώς βρήκαμε έναν ντόπιο χεβιμεταλά που μας πήγε με το αμάξι του. Στη διαδρομή βάλαμε ΤΡΥΠΕΣ και χτυπιότανκι αυτός, καλό παλικάρι.
Πλέον τα μπουγελώματα ήταν ασταμάτητα κι άρχισαν να γίνονται ενοχλητικά, σε κάθε μα σε κάθε δρόμο υπήρχαν ορδές παιδιών των οποίων η αποκλειστικότητα της ευτυχίας εξαρτόταν από το πόσους θα καταβρέξουν. Εκεί που νόμιζες πως τη γλίτωσες με ένα σλάλομ, εμφανιζόταν κανένα τρίχρονο από το πουθενά, σε έκανε μούσκεμα και μετά γελούσε σαν τα γκρέμλινς.
Οι μόνοι που τη γλίτωναν ήταν οι μοναχοί.
Γενικευμένη κατάσταση πια, αδύνατον να κυκλοφορήσεις στους δρόμους χωρίς να γίνεις μουσκίδι, με τις κάλτσες, τη φωτογραφική και τα αυτιά σου γεμάτα με νερό.
Οι backstreet boys, Mandalay version.
Το εκνευριστικό είναι ότι έμπαινε όλο το νερό από τον κουβά στο αυτί σου κι άντε να το ξεβουλώσεις μετά.
Έπεφτε, αλλά το συγκράτησε ο Α.
Στα περίχωρα του Μανταλάι έχει κάτι ενδιαφέροντα εγκαταλελειμμένα μνημεία.
Cool blades!
Yπαρχει κι ένας ναός με φίδια, όπου πρέπει να μπεις ξιπόλιτος, όπως σε όλους. Έπεισα τον Α ότι είναι επικίνδυνο, διότι τα φίδια τρώνε ποντικούς, που έχουν λεπτοσπίρωση, οπότε ίσως να την έχουμε κολλήσει κιόλας, δεν ξανάβγαλε παπούτσια, χαχα. Είμαι κακός άνθρωπος τελικά.
Βουκολικές εικόνες ακόμη και στα προάστεια της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.
-Καλέ κύριε λευκέ, τι ωραίο σώμα που έχετε!
-Σταματήστε καλέ, τα παραλέτε! (πείτε κι άλλα)
Δε βαρέθηκε να ποζάρει το χρυσό μου.
Υπήρχαν κάτι συμπλέγματα ναών σε βουκολικά τοπία χωρίς ψυχή τριγύρω, απόλαυση.
Ξύλινο μοναστήρι.
Υπερκινητικά μοναχάκια.
Χαριτωμένη πωλήτρια.
Και αυτή η κλασική γέφυρα την οποία όλοι παίρνουν φωτογραφία και όπου μαζεύονται οι ντόπιοι για να δουν το ηλιοβασίλεμα και να πλατσουρίσουν.
Μιλάμε για πολύ κόσμο...
Το ηλιοβασίλεμα ήταν μάπα, αλλά το να δει κανείς από κοντά τη νέα γενιά είχε ενδιαφέρον.
Ας πούμε ο ξανθός βιρμανός Τζον Λένον.
Ή ο ντόπιος τρανσέξουαλ Μάικλ Τζάκσον που αφού πάρκαρε το μηχανάκι του έκανε κάτι παλαβά.
Οι Βιρμανοί γουστάρουν να πλατσουρίζουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο για όλους είναι η σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά ανεκτικούς τους είδα.
Κακοφωνία, κακογουστιά αλλά τους αγαπάμε.
Ε πήγαμε και στο διάσημο τεράστιο ναό. Δεν τρελάθηκα κιόλας.
Aρχικά νόμισα πως θα πήγαινα στο Mrauk U με αυτό το σκάφος... πού τέτοια τύχη...
Το εσωτερικό του καρυδότσουφλου που θα με πήγαινε στο Mrauk U. Βασικά δεν είχε καν εσωτερικό...
Αφού αποχαιρέτισα τον κύριο Α με πόνο ψυχής μου απέμενε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού. Αεροπλάνο μέχρι το δύσκολα προσβάσιμο Sittwe κι από κει ένας μαραθώνιος πλωτής διαδρομής μέχρι το πολυπόθητο Mrauk U. Βρήκα έναν τύπο που δέχτηκε να με πάει με...50$, απίστευτη τιμή αν σκεφτθεί κανείς πως δεν υπήρχε άλλος επιβάτης και κανονικά κάθε πλοίο θέλει μίνιμουμ 150$. Σε όσους ντόπιους το είπα στο Mrauk U, απλά δε με πίστευαν. Όπως κι εγώ πίστεψα ότι οι προβλέψεις περί επικίνδυνης καταιγίδας και ακρίων καιρικών φαινομένων ήταν απλά λάθος...
Άραξα κι έγραψα το ημερολόγιό μου... Μέχρι να ξεκινήσει η κατιαγίδα, το μουσκίδι, οι κεραυνοί κλπ. Το δε πλεούμενο-σκυλοπνίχτρα αντί για τιμόνι είχε έναν ταλαίπωρο καπετάνιο με ένα μαδέρι κι αντί για GPS και ράδιο είχε ένα φακό από κινητό τηλέφωνο και... μια σφυρίχτρα....
Και ξαφνικά σκοτείνιασε, άρχισε να μπάζει νερό από παντού, όλα μούσκεμα, τρομερός αέρας, οι πιο δυνατοί κεραυνοί που έχω δει ποτέ μου έπεφταν ολόγυρα και μάλλον τα χρειάστηκα. Ο καπετάνιος πάντως ήταν μουσκίδι αλλά ψύχραιμός, όταν τον ρωτούσα αν θα φτάσουμε μου έλεγε "yes, yes", αν θα προσαράξουμε κάπου μέχρι να περάσει η θεομηνία "yes yes", στο τέλος την ψυλλιάστηκα και τον ρώτησα αν θα αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας εδώ και πάλι "yes yes" μου είπε...
Μετά από 3 ώρες συνεχόμενης καταιγίδας μπόρεσα να διακρίνω κάτι βουβάλια, ατάραχα. Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο τιμημένο Mrauk U στις 2 το πρωί αντί για τις 7 το απόγευμα.
Έπεσα για ύπνο σε ένα απίθανο αχούρι που βρήκα στην προβλήτα, που τύφλα να'χει η τρώγλη του Σουδάν μπροστά του. Το πρωί που ξύπνησα, με υποδέχθηκε ένα κατάλοιπο του φεστιβάλ νερού, που επιτέλους είχε τελειώσει πάντως.
Πέραν των αρχαίων και λοιπών αξιοθεάτων, το πιο όμορφο πράγμα ήταν ότι μιλάμε για ένα χωριό ξεχασμένο από το χρόνο και από τον τουρισμό, αφού η πρόσβαση επιτράπηκε σχετικά πρόσφατα και μάλιστα μόνο αεροπορικώς μέχρι το Sittwe και μετά με κάποια σκυλοπνίχτρα, οπότε ελάχιστοι είναι οι τουρίστες που κάνουν τον κόπο να φτάσουν μέχρι μια περιοχή που εκτός όλων των άλλων είναι στο επίκεντρο των εθνοτικών συγκρούσεων και έχει σοβαρότερο πρόβλημα με την ελονοσία απ' ό,τι η μέση επαρχία της χώρας.
Έτσι οι πάντες συναλλάσσονται, τρώνε, χαιρετιούνται και περνάνε τη μέρα τους στο δρόμο, το δε νερό το προμηθεύονται από μια γούρνα στο κέντρο του χωριού.
Και βέβαια στα περίχωρα υπάρχουν άπειροι ναοί, πιο εντυπωσιακοί από το πασίγνωστο Μπαγκάν για μένα, αφού προτιμώ την πέτρα από το τούβλο. Κακώς λέγεται "το άλλο Μπαγκάν" το Mrauk U, μάλλον το Bagan είναι το "άλλο Mrauk U". Δε θα κουράσω πολύ με φωτό ναών γιατί ήταν ατελείωτοι και τεράστιοι, σε κάποιους είχε χιλιάδες αγάλματα μέσα, τούνελ κλπ.
Τα περίχωρα δεν είναι άσχημα.
Οι ναοί ατελείωτοι και με πάρα πολλή δουλειά στο εσψτερικό τους.
Με σχεδόν κανένα σπίτι να μην έχει τρεχούμενο νερό, οι ντόπιοι χρησιμοποιούν τα ίδια πηγάδια που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί τους επί αιώνες.
Άπειροι ναοί σε βουκολικά τοπία. Για μένα θες δύο πολύ γεμάτες μέρες μόνο για τους ναούς.
Σε κάποιους πιο μοντέρνους πάντως δε λείπει το κλασικό βουδιστικό κιτς.
Την τρίτη μέρα είπα να πάω μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παραπέρα, να επισκεφθώ μια μειονότητα στην οποία έχουν απομείνει κάποιες γηραιές κυρίες που έχουν τα πρόσωπά τους τατουαρισμένα. Ένας ντόπιος tour operator (αν μπορεί να ειπωθεί πως υπάρχει κάτι τέτοιο στην περιοχή, στα σπάργανα είναι ακόμη ο τουρισμός), μου ζήτησε 60$, χαχα. Τελικώς πήγα μόνος μου με περίπου 5$ συνολικά. Αρχικά πήρα μηχανάκι μέσα στο κρύο του χαράματος για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα...
...μέχρι το λιμάνι. Το οποίο βασικά είναι η όχθη του ποταμού με μερικές πιρόγες.
...μία εκ των οποίων με πήγε απέναντι για λίγα λεπτά του ευρώ.
Όπου είχε διάφορα χωριά, όπου οι αγορές γίνονται ακόμη με ανταλλαγή προϊόντων και ζύγι.
Αφού είδα ψαράδες...
κυρίες που έπλεναν ρούχα και σκεύη...
...καπνίζοντας την πίπα τους...
...βρήκα και το ποηθητό χωριό, μετά από συνεννόηση-καρούμπαλο.
Βρέθηκε ένας δασκαλάκος με καλά Αγγλικά που τελικώς με πήγε να δω κάποιες από τις γιαγιάκες. Αν δεν ήταν η απομόνωση λόγω της απαγόρευσης πρόσβασης στους ξένους, φαντάζομαι πως το όλο σκηνικό θα είχε εμπορευματοποιηθεί πλήρως. Εγώ πάντως βρήκα μια κοινότητα κανονική, όπου οι άνθρωποι ζουν από τη δουλειά τους κι όχι επειδή ποζάρουν στους έτσι κι αλλιώς ελάχιστους επισκέπτες.
Κανείς δε φαίνεται να ξέρει το λόγο για τον οποίο τα πρόσωπα των γυναικών αυτών τατουαριζόντουσαν στην προεφηβική τους ηλικία. Είναι πάντως μια πρακτική που έχει σταματήσει εδώ και δεκαετίες και σύντομα θα χαθεί, αφού έχουν απομείνει ελάχιστες. Ιδού η πρώτη που αντίκρυσα.
Κι από πιο κοντά...
Εξαιρετικά φιλικοί όλοι, χάρη στο δασκαλάκο-διερμηνέα με κάλεσε και ο ντόπιος βουδιστής ιεροδιδάσκαλος να φάμε στο σπίτι του, από αυτά τα γεύματα με τα 16 πιατάκια...
Οι Βιρλαμνοί τρώνε τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα, απ' ο,τι μου είπαν μάλιστα το αντίσοιχο "τι κάνεις, καλά;" δικό μας είναι το "έφαγες καλά;" εκεί. Καλές εντυπώσεις μου άφησε η κουζίνα της χώρας.
Την τέταρτη μέρα ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω στο Sittwe με "πλοίο", προκειμένου να πάρω την πτήση της επιστροφής για τη Γιαγκόν. Είχα έρθει με μια βάρκα μόνος μου και τώρα έπρεπε να τη μοιραστώ με άλλους πενήντα, χωρίς καθόλου χώρο, παρότι οι άνθρωποι μου έδωσαν καρέκλα, εξαιρετικά ευγενείς πάντα οι Βιρμανοί.
Τλεικά η μηχανή της βάρκας χάλασε, μείναμε στη μέση για πάνω από μια ώρα, άρχισα να ανησηχώ ότι θα τη χάσω την πτήση μου... Εξήγησα στους συνεπιβάτες μου για ποιο λόγο βιάζομαι με παντομίμες κι αυτοί μετη σειρά τους έκαναν νόημα σε όποια μηχανοκίνητη πιρόγα περνούσε για να με πάρει. Δυστυχώς κανείς δεν πήγαινε τόσο μακριά όσο το Sittwe (στο οποίο τελικώς -παρά τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης- θα μπορούσα να είχα πάει με λεωφορείο). Σε κάποια φάση δυο ντόπιοι κολύμπησαν μέχρι την όχθη για να μιλήσουν με τον ιδιοκτήτη μιας βάρκας μπας και με πάρει και δε χάσω την πτήση. Τελικώς πέρασε μια βάρκα που είχαν νοικιάσει δυο Γερμανοί. Όταν αποβιβλαστηκα για να μπω στη βάρκα τους όλοι οι ντόπιοι με χειροκρότησαν και μου ευχόντουσαν καλό ταξίδι, χαρούμενοι που δεν έχασα την πτήση μου... ενώ αυτοί έμειναν στη μέση του ποταμού περιμένοντας στωικά να δουν αν θα επισκευαστεί η μηχανή της βάρκας τους. Αξιολάτρευτοι.
Προσοχή στους λεπτοδείκτες... μάλλον στην τύχη την έβαζαν την ώρα.
Δυο μέρες αργότερα έφυγα από τη Γιανγκόν, πετώντας για Χονγκ Κονγκ. Ατελείωτη η ακτογραμμή της χώρας, με έκανε να σκεφτώ την ατελείωτη δυναμική του τουρισμού, που σίγουρα θα απογειωθεί σύντομα. Οι 500.000 επισκέπτες ετησίως -εκ των οποίων πολλοί είναι βασικά οι εργαζόμενοι στις μυριάδες ΜΚΟ με multiple entries- είναι ελάχιστοι για μια χώρα που εύκολα μπορεί να γίνει η νέα Ταϊλάνδη. Στην πτήση της επιστροφής έκατσα με ένα βρετανοϊταλικό ζευγάρι που πλέον είχαν έρθει να ανοίξουν την πρώτη αγγλόφωνη ανεξάρτητη εφημερίδα στη χώρα. Σε μια χώρα που αλλάζει και δε μετάνιωσα που πρόλαβα να τη δω όπως είναι ακόμη.
Από τα εισιτήρια πάλι δεν περιμένεις να βγάλεις άκρη, αλλά δεν υπερχρεώνουν οι άνθρωποι, τους τσέκαρα.
Ωραία υπαίθρια φαγητάκια.
Το πρώτο μου κατάλυμα. Λουξ δεν το λες, αλλά και μόνο που μου άνοιξαν στις 3 το πρωί, μπράβο τους. Σε κανά δυο άλλα που πήγα, τζάμπα βροντούσα.
Ωραίες φατσούλες με το κλασικό σπιτικό βιρμανικό αντηλιακό.
Πήγα μια βόλτα με μηχανάκι στα περίχωρα της Mawlamyine, όπου είχε διάφορα πραγματάκια να επισκεφθεί κανείς. Όπως ένας καρατεράστιος ξαπλωτός Βούδας, μάλιστα δίπλα έφτιαχναν και το δίδυμό του για να ξαπλώνουν μαζί.
Γάμος ήταν αυτός, κάποια θρησκευτική γιορτή, χελωνονιντζάκια ντύθηκαν, θα σας γελάσω.
Πήγα και σ' ένα τοπικό μουσείο που αφορούσε την ιστορία της περιοχής και των τοπικών μειονοτήτων. Φτωχά τα εκθέματα και χωρίς ρεύμα ήταν και ολίγο σκοτεινό. Από λεζάντες γιοκ, οπότε έμεινα στο σκοτάδι (pun intended).
Σε κυριλάτο εστιατόριο είχε κλιματισμό οπότε μπήκα να γλιτώσω από την τραγική ζέστη (πολύ τραγική, χειρότερα από την Κούβα τον Αύγουστο), αλλά και το φαγητό δεν ήταν άσχημο, κάθε άλλο.
Γραφική η πόλη, χωρίς να είναι εντυπωσιακή, είχε ενδιαφέρον το περπάτημα στις γειτονιές.
Τεράστιος ναός στα προάστια, όπου ανέβηκα από καμιά 400αριά σκαλιά, για να διαπιστώσω πως υπήρχε και ασανσέρ.
Σπιτάκια, μαγαζάκια, εστιατοριάκια. Βρήκα κι έναν κουρέα που με έκανε γουλί όπως του ζήτησα και στο τέλος μου έκανε και δυο ΚΡΑΚ στο λαιμό με μια κίνηση ανάμεσα σε μασάζ και καράτε που ακόμη τη θυμάμαι.
Χωρίς πολλές επιλογές για νυχτερινή ζωή, οι ντόπιοι κάθονται να παρακολουθήσουν το ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού και τρώνε στα διάφορα υπαίθρια φαγάδικα.
Και δίπλα στην Υπηρεσία Μετανάστευσης μια τεράστια οθόνη που εξάρει το έργο των αρχών.
Λουκούλειο γεύμα σε τοπικό εστιατόριο, τρία πράγματα ζήτησα, μου έφεραν 8, με χρέωσαν μόνο 2... Μπάλα έγινα από το πολύ φαγητό και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω καλά-καλά.
Και την επομένη αναμονή στο λεωφορείο μέχρι να γεμίσει, παρέα με τις χαμογελαστές πλανόδιες.
Έφτασα σε ένα χωριό το όνομα του οποίου δε θυμάμαι, αλλά είχε μια όμορφη και γαλήνια λίμνη.
Κι αν διέσχιζες τον ποταμό κι ανέβαινες ένα βουνό, είχες αυτή τη θέα:
Ξύλινα σπιτάκια, στη βάση των οποίων το βράδυ όλοι μαγείρευαν πάνω από ανοιχτές φωτιές.
Την άλλη μέρα πήγα βολτίτσα με μηχανάκι. Από ορυζώνες άλλο τίποτε.
Και από νούφαρα καλά πάνε.
Στα αμέτρητα μοναστήρια υπογράφουν όλοι, ακόμη κι αυτοί που δεν ξέρουν να γράφουν.
Οι ναοί -συνήθως σε σπηλιές- σφύζουν από πιστούς πάντως, γενικώς οι Βιρμανοί δίνουν την αίσθηση ενός πολύ θησκευόμενου λαού και δεν εννοώ μόνο τους Βουδιστές.
Έσβησαν τα φώτα στο ναό/σπηλιά και κουτουλούσα συνεχώς με ένα ζευγαράκι, αλλά το πήραν με χιούμορ.
Πολύ το σκαρφάλωμα αλλά η θέα άξιζε τον κόπο.
Παιδάκια παντού.
Και στούπες το ίδιο, κυριολεκτικά παντού.
Αυτή η μπύρα είναι λέει οε πίσημος σπόνσορας της Τσέλσι. Η Τσέλσι το ξέρει;
Παιδάκια παίζουν κρυφτό από τη μαμά τους μέσα σε σπηλιά/ναό.
Επιστροφή στη Γιανγκόν για να παραλάβω τον κύριο Α. Δύσκολη πόλη: άσχημη, δύσοσμη, υπερπληθυσμός, ζέστη και ιδρωτίλα αλλά και πολλή ζωντάνια στους δρόμους και ιδιαίτερα ασφαλής.
Πήγαμε μέχρι το κρατικό πρακτορείο ταξιδίων, σε ένα υπουργείο-παρωδία όπου δυο γιαγιάκες αντί να να ξέρουν να μας πουν δυο πράγματα μας ζητούσαν ομπρέλες. Τελικώς λεωφορείο και τραίνο για Μπαγκάν δεν υπήρχε, οπότε πήραμε αεροπορικά εισιτήρια, πάλι καλά που βρέθηκαν κι αυτά δηλαδή εν μέσω του σημαντικότερου εορτασμού της χρονιάς για τους Βιρμανούς. Ο Α βέβαια χλώμιασε και χρειάστηκε κανά μιάωρο για να πεισθεί ότι αν δεν πετάξουμε δε θα δούμε το Μπαγκάν, αφού το επόμενο διαθέσιμο λεωφορείο ήταν σε...11 μέρες.
Αν για κάτι είσαι σίγουρος στη ΝΑ Ασία είναι ότι πάντα κάτι κουβαλάνε.
Η βαλίτσα του Α χάθηκε...αλλά τελικά η Bangkok Air μας είπε ότι την έφεραν, αλλά έπρεπε να την παραλάβουμε εμείς, οπότε συνολικά φάγαμε περίπου 3 ώρες στα πήγαιν'-έλα του αεροδρομίου. Τουλάχιστον στην επιστροφή γίναμε μάρτυρες επίσκεψης UFO στη Γιανγκόν.
Ο κύριος Α πρέπει να σας πω ότι έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Σχεδόν ξεπέρασε την πετοφοβία, τη δελφινοφοβία, τη μικροβιοφοβία, τις μανίες ότι κόλλησε AIDS στην Κούβα και γρίπη των χοίρων στις ΗΠΑ ("παιδιά αρρώστησα! φέρτε ένα θερμόμετρο!", "πού αρρώστησες ρε Α; στην έρημο είμαστε εδώ και 9 ώρες..."), αλλά το θαύμα του το έκανε: κατάφερε να φέρει 2 ντουζίνες νερά ΖΑΓΟΡΙ, καμιά δεκαριά κονσέρβες και άπειρους ξηρούς καρπούς από την Ελλάδα γιατί "δεν ξέρω τι νερά θα έχουν σε αυτά τα τρεκ που θα με πας". Επίσης τις μέρες πριν φτάσει μου έστειλε κανά δυο μάλλον αστεία μηνύματα του στιλ "τα πήρες τα χάπια για τη μαλάρια; τι παρενέργειες έχεις; πες μου την αλήθεια, θα το αντέξω!", αλλά γενικώς ο παλιός καλός Α των 100 φοβιών είναι παρελθόν. Χάσαμε τη φέτα από τη Δανία, χάσαμε και τον Α, δεν πάει καλά η χώρα...
Του Α του φάνηκε ολίγον γύφτικη η Γιανγκόν, εμένα μου άρεσε, πολύ ζωντανή πόλη μέχρι και πολύ αργά το βράδυ. Δυστυχώς ο Α δεν ήθελε να φάει street food, οπότε πήγαμε σε ένα ινδικό, αλλά με την πάροδο των ημερών έστρωσε ακόμη και σε αυτό. Τον χάσαμε σας λέω.
Από ένα σημείο κι έπειτα οι παγόδες καταντούν βαρετές.
Φυσικά με όλες αυτές τις άχρηστες αηδίες που έφερε ο Α...οι τσάντες του σκίστηκαν από το βάρος.
Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω πως το "Α" είναι παρατσούκλι για το Βαρουφάκη. Με το Γιάνη ταξίδεψα στη Βιρμανία.
Ε φτάσαμε και στο Μπαγκάν. Νοικιάσαμε ένα ταλαίπωρο μηχανάκι και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στους ναούς. Οι πρώτοι δε με ενθουσίασαν κιόλας η δε ξεραϊλα του τοπίου ήταν ολίγον απογοητευτική.
Η κατάβαση γίνεται με κινήσεις χέλουρου, αυτού του ζωντανού ανάμεσα σε χέλι και αίλουρου.
Ο Α αποδείχθηκε απίστευτα δημοφιλής με τους ντόπιους, όλο του ζητούσαν να ποζάρει. Είναι κι ωραίο παλικάρι...
Με την ομίχλη έχει μεγαλύτερη γοητεία η θέα...απίστευτος αριθμός ναών, αν και σε καμία περίπτωση δε θα το σύγκρινα με το Άγκορ Βατ.
Ανάμεσα στους ναούς του Μπαγκάν μένουν και οι ντόπιοι στα σπιτάκια τους, πολλοί εκ των οποίων εργάζονται ως φύλακες ή πωλούν αναψυκτικά και ψιλοσουβενίρ. Ποτέ πισετικοί, πάντα χαμογελαστοί.
Μια διαφορά μεγέθους πατούσας την έχουμε με τους ντόπιους.
Η διάσημη τσάντα του Α, σκισμένη σε τρία διαφορετικά σημεία παρακαλώ.
Άφιξη στο Kalaw άγρια ξημερώματα, ύπνος μόλις 4 ωρών κι ετοιμαζόμαστε για τρεκ. Τουλάχιστον το πρωινό ήταν ικανότατο.
H Niang Niang η ακούραστη τρέκερ που μας πήγε στο τρεκ, στο οποίο ζητήσαμε να πάμε σε όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένα χωριουδάκια, ώστε να δούμε παραδοσιακή ζωή. Δεν είχαμε παράπονο. Εκτός από το φιλοδώρημα, γύρισε σπίτι και με τις...κονσέρβες του Α (τα νερά ΖΑΓΟΡΙ έμειναν στη Γιαγκόνα).
Ορυζώνες.
Χωριουδάκια σε λόφους.
Μοναχάκια ετοιμάζουν τα νεροπίστολά τους για το φεστιβάλ του νερού.
Παιδάκια που παίζουν με ρόδες, σβώλους και κουβαρίστρες...άλλη εποχή.
Η κουζίνα όπου ετοιμάστηκε το δείπνο στο σπίτι όπου διανυκτερεύσαμε.
Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, οπότε ντουσάκι με τον κουβά από τη γούρνα. Ο Α ενοχλημένος νομίζει ότι τον βγάζω φωτό για να τη βάλω "σε κανένα από αυτά τα φόρουμ όπου με κάνεις ρεζίλι".
Γιαγιούλες επιστρέφουν με τα καλάθια τους γεμάτα λάχανα, άλλες επισκευάζουν τη σκεπή τους κι άλλες μαγειρεύουν.
H ανάβαση στους ναούς απαιτεί κι ενέργεια. Ο Α ακάθεκτος πάντως, λεβέντης!
Ρεύμα δεν υπήρχε βέβαια, οπότε φάγαμε υπό το φως ενός κεριού. Βιβλική στιγμή όταν όλη η οικογένεια ήρθε στο σαλόνι να προσευχηθεί στο βουδιστικό προσκυνητάρι τους, σα να μην ήμασταν εκεί. Μετά μας ζήτησαν και συγγνώμη οι άνθρωποι...
Και μια νέα μέρα ξεκινά στο χωριό.
Συναπαντήματα στο τρεκ.
Ψώνισε σάκα και ταγάρι το πουλάκι μου και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.
Ο Βαρουφάκης πίνει το ουσικάκι του για να κοιμηθεί.
Και το πρωί κάνει ντους με παπούτσια για το φόβο των μικροβίων.
Είχα τη φαεινή ιδέα να πάρουμε το τραίνο. Απίστευτα αργό, έφυγε και με 2,5 ώρες καθυστέρηση, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλτ συνεπιβάτες που άνοιξαν τους οδηγούς μας και τους κοιτούσαν όλο περιέργεια.
Άνετο το τραινάκι πάντως.
Ε κι αφού φτάσαμε τόσο αργά στη λίμνη Ίνλε, είπαμε να φάμε σε νεπαλέζικο, μιας που είχαμε φάει και πριν δυο μέρες και μας άρεσε. "Καλά πάλι σε...nepali θα φάμε;". -Ναι...πάλι.
Η λίμνη Ίνλε είναι γνωστή για τον παραδοσιακό τρόπο αλιείας, με τους ψαράδες να χρησιμοποιούν και το πόδι τους για να κάνουν κουπί. Επιλέξαμε αντί να πάμε στις "παραδοσιακές" θαλάσσιες αγορές, για τις οποίες μας είπαν πως είναι τελείως τουριστικό θέαμα, να πάμε στο Samcar, πολύ πιο μακριά, όπου πέρα από τους ναούς θα μπορούσαμε να δούμε και παραδοσιακό τρόπο ζωής. δε μας απογοήτευσε καθόλου η επιλογή.
Επισκευή σκεπής.
Τώρα τι με βγάζεις φωτογραφίες δηλαδή; Τόσο περίεργο είναι που βάζω αντηλιακό; Ή θα τις βάλεις πάλι στο travelstories και θα γράφεις "πήγα διακοπές με ένα νούμερο που έβαζε αντηλιακό"! Ε, όχι! Θα κάνω κι εγώ λογαρισμό στο travelstories και θα γράψω: Γεια σας! Είμαι ο "Α"! Και δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζει ο "yorgos".
Είχε και αρχαία, ωραία ήταν.
Μας δώσανε και λουλουδάκια τα παιδάκια, τι καλά!
Τώρα τι θα γράψεις; "Ταξίδευα με έναν ηλίθιο που κράταγε ομπρέλα;". Αφού βρέχει!
Εντυπωσιακοί οι ποταμίσιοι κήποι από τους οποίους προμηθεύεται τρόφιμα η μισή Βιρμανία, ατέλειωτοι.
Άρχισε για τα καλά το φεστιβάλ του νερού, όσο πιο μικροί τόσο πιο επίμονοι οι μπουγελωτές.
Για Μandalay ούτε ταξί βρίσκαμε, ούτε λεωφορείο, μόνο αεροπλάνο με τη Golden Air, ιδέα στην οποία ο Α κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό "τη γλίτωσα μία φορά, σε παρακαλώ, μην το ξαναρισκάρουμε". Τελικώς βρήκαμε έναν ντόπιο χεβιμεταλά που μας πήγε με το αμάξι του. Στη διαδρομή βάλαμε ΤΡΥΠΕΣ και χτυπιότανκι αυτός, καλό παλικάρι.
Πλέον τα μπουγελώματα ήταν ασταμάτητα κι άρχισαν να γίνονται ενοχλητικά, σε κάθε μα σε κάθε δρόμο υπήρχαν ορδές παιδιών των οποίων η αποκλειστικότητα της ευτυχίας εξαρτόταν από το πόσους θα καταβρέξουν. Εκεί που νόμιζες πως τη γλίτωσες με ένα σλάλομ, εμφανιζόταν κανένα τρίχρονο από το πουθενά, σε έκανε μούσκεμα και μετά γελούσε σαν τα γκρέμλινς.
Οι μόνοι που τη γλίτωναν ήταν οι μοναχοί.
Γενικευμένη κατάσταση πια, αδύνατον να κυκλοφορήσεις στους δρόμους χωρίς να γίνεις μουσκίδι, με τις κάλτσες, τη φωτογραφική και τα αυτιά σου γεμάτα με νερό.
Οι backstreet boys, Mandalay version.
Το εκνευριστικό είναι ότι έμπαινε όλο το νερό από τον κουβά στο αυτί σου κι άντε να το ξεβουλώσεις μετά.
Έπεφτε, αλλά το συγκράτησε ο Α.
Στα περίχωρα του Μανταλάι έχει κάτι ενδιαφέροντα εγκαταλελειμμένα μνημεία.
Cool blades!
Yπαρχει κι ένας ναός με φίδια, όπου πρέπει να μπεις ξιπόλιτος, όπως σε όλους. Έπεισα τον Α ότι είναι επικίνδυνο, διότι τα φίδια τρώνε ποντικούς, που έχουν λεπτοσπίρωση, οπότε ίσως να την έχουμε κολλήσει κιόλας, δεν ξανάβγαλε παπούτσια, χαχα. Είμαι κακός άνθρωπος τελικά.
Βουκολικές εικόνες ακόμη και στα προάστεια της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.
-Καλέ κύριε λευκέ, τι ωραίο σώμα που έχετε!
-Σταματήστε καλέ, τα παραλέτε! (πείτε κι άλλα)
Δε βαρέθηκε να ποζάρει το χρυσό μου.
Υπήρχαν κάτι συμπλέγματα ναών σε βουκολικά τοπία χωρίς ψυχή τριγύρω, απόλαυση.
Ξύλινο μοναστήρι.
Υπερκινητικά μοναχάκια.
Και αυτή η κλασική γέφυρα την οποία όλοι παίρνουν φωτογραφία και όπου μαζεύονται οι ντόπιοι για να δουν το ηλιοβασίλεμα και να πλατσουρίσουν.
Μιλάμε για πολύ κόσμο...
Το ηλιοβασίλεμα ήταν μάπα, αλλά το να δει κανείς από κοντά τη νέα γενιά είχε ενδιαφέρον.
Ας πούμε ο ξανθός βιρμανός Τζον Λένον.
Ή ο ντόπιος τρανσέξουαλ Μάικλ Τζάκσον που αφού πάρκαρε το μηχανάκι του έκανε κάτι παλαβά.
Οι Βιρμανοί γουστάρουν να πλατσουρίζουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο για όλους είναι η σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά ανεκτικούς τους είδα.
Κακοφωνία, κακογουστιά αλλά τους αγαπάμε.
Ε πήγαμε και στο διάσημο τεράστιο ναό. Δεν τρελάθηκα κιόλας.
Aρχικά νόμισα πως θα πήγαινα στο Mrauk U με αυτό το σκάφος... πού τέτοια τύχη...
Το εσωτερικό του καρυδότσουφλου που θα με πήγαινε στο Mrauk U. Βασικά δεν είχε καν εσωτερικό...
Αφού αποχαιρέτισα τον κύριο Α με πόνο ψυχής μου απέμενε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού. Αεροπλάνο μέχρι το δύσκολα προσβάσιμο Sittwe κι από κει ένας μαραθώνιος πλωτής διαδρομής μέχρι το πολυπόθητο Mrauk U. Βρήκα έναν τύπο που δέχτηκε να με πάει με...50$, απίστευτη τιμή αν σκεφτθεί κανείς πως δεν υπήρχε άλλος επιβάτης και κανονικά κάθε πλοίο θέλει μίνιμουμ 150$. Σε όσους ντόπιους το είπα στο Mrauk U, απλά δε με πίστευαν. Όπως κι εγώ πίστεψα ότι οι προβλέψεις περί επικίνδυνης καταιγίδας και ακρίων καιρικών φαινομένων ήταν απλά λάθος...
Άραξα κι έγραψα το ημερολόγιό μου... Μέχρι να ξεκινήσει η κατιαγίδα, το μουσκίδι, οι κεραυνοί κλπ. Το δε πλεούμενο-σκυλοπνίχτρα αντί για τιμόνι είχε έναν ταλαίπωρο καπετάνιο με ένα μαδέρι κι αντί για GPS και ράδιο είχε ένα φακό από κινητό τηλέφωνο και... μια σφυρίχτρα....
Και ξαφνικά σκοτείνιασε, άρχισε να μπάζει νερό από παντού, όλα μούσκεμα, τρομερός αέρας, οι πιο δυνατοί κεραυνοί που έχω δει ποτέ μου έπεφταν ολόγυρα και μάλλον τα χρειάστηκα. Ο καπετάνιος πάντως ήταν μουσκίδι αλλά ψύχραιμός, όταν τον ρωτούσα αν θα φτάσουμε μου έλεγε "yes, yes", αν θα προσαράξουμε κάπου μέχρι να περάσει η θεομηνία "yes yes", στο τέλος την ψυλλιάστηκα και τον ρώτησα αν θα αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας εδώ και πάλι "yes yes" μου είπε...
Μετά από 3 ώρες συνεχόμενης καταιγίδας μπόρεσα να διακρίνω κάτι βουβάλια, ατάραχα. Συνεχίσαμε και φτάσαμε στο τιμημένο Mrauk U στις 2 το πρωί αντί για τις 7 το απόγευμα.
Έπεσα για ύπνο σε ένα απίθανο αχούρι που βρήκα στην προβλήτα, που τύφλα να'χει η τρώγλη του Σουδάν μπροστά του. Το πρωί που ξύπνησα, με υποδέχθηκε ένα κατάλοιπο του φεστιβάλ νερού, που επιτέλους είχε τελειώσει πάντως.
Πέραν των αρχαίων και λοιπών αξιοθεάτων, το πιο όμορφο πράγμα ήταν ότι μιλάμε για ένα χωριό ξεχασμένο από το χρόνο και από τον τουρισμό, αφού η πρόσβαση επιτράπηκε σχετικά πρόσφατα και μάλιστα μόνο αεροπορικώς μέχρι το Sittwe και μετά με κάποια σκυλοπνίχτρα, οπότε ελάχιστοι είναι οι τουρίστες που κάνουν τον κόπο να φτάσουν μέχρι μια περιοχή που εκτός όλων των άλλων είναι στο επίκεντρο των εθνοτικών συγκρούσεων και έχει σοβαρότερο πρόβλημα με την ελονοσία απ' ό,τι η μέση επαρχία της χώρας.
Έτσι οι πάντες συναλλάσσονται, τρώνε, χαιρετιούνται και περνάνε τη μέρα τους στο δρόμο, το δε νερό το προμηθεύονται από μια γούρνα στο κέντρο του χωριού.
Και βέβαια στα περίχωρα υπάρχουν άπειροι ναοί, πιο εντυπωσιακοί από το πασίγνωστο Μπαγκάν για μένα, αφού προτιμώ την πέτρα από το τούβλο. Κακώς λέγεται "το άλλο Μπαγκάν" το Mrauk U, μάλλον το Bagan είναι το "άλλο Mrauk U". Δε θα κουράσω πολύ με φωτό ναών γιατί ήταν ατελείωτοι και τεράστιοι, σε κάποιους είχε χιλιάδες αγάλματα μέσα, τούνελ κλπ.
Τα περίχωρα δεν είναι άσχημα.
Οι ναοί ατελείωτοι και με πάρα πολλή δουλειά στο εσψτερικό τους.
Με σχεδόν κανένα σπίτι να μην έχει τρεχούμενο νερό, οι ντόπιοι χρησιμοποιούν τα ίδια πηγάδια που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί τους επί αιώνες.
Άπειροι ναοί σε βουκολικά τοπία. Για μένα θες δύο πολύ γεμάτες μέρες μόνο για τους ναούς.
Σε κάποιους πιο μοντέρνους πάντως δε λείπει το κλασικό βουδιστικό κιτς.
Την τρίτη μέρα είπα να πάω μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παραπέρα, να επισκεφθώ μια μειονότητα στην οποία έχουν απομείνει κάποιες γηραιές κυρίες που έχουν τα πρόσωπά τους τατουαρισμένα. Ένας ντόπιος tour operator (αν μπορεί να ειπωθεί πως υπάρχει κάτι τέτοιο στην περιοχή, στα σπάργανα είναι ακόμη ο τουρισμός), μου ζήτησε 60$, χαχα. Τελικώς πήγα μόνος μου με περίπου 5$ συνολικά. Αρχικά πήρα μηχανάκι μέσα στο κρύο του χαράματος για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα...
...μέχρι το λιμάνι. Το οποίο βασικά είναι η όχθη του ποταμού με μερικές πιρόγες.
...μία εκ των οποίων με πήγε απέναντι για λίγα λεπτά του ευρώ.
Όπου είχε διάφορα χωριά, όπου οι αγορές γίνονται ακόμη με ανταλλαγή προϊόντων και ζύγι.
Αφού είδα ψαράδες...
κυρίες που έπλεναν ρούχα και σκεύη...
...βρήκα και το ποηθητό χωριό, μετά από συνεννόηση-καρούμπαλο.
Βρέθηκε ένας δασκαλάκος με καλά Αγγλικά που τελικώς με πήγε να δω κάποιες από τις γιαγιάκες. Αν δεν ήταν η απομόνωση λόγω της απαγόρευσης πρόσβασης στους ξένους, φαντάζομαι πως το όλο σκηνικό θα είχε εμπορευματοποιηθεί πλήρως. Εγώ πάντως βρήκα μια κοινότητα κανονική, όπου οι άνθρωποι ζουν από τη δουλειά τους κι όχι επειδή ποζάρουν στους έτσι κι αλλιώς ελάχιστους επισκέπτες.
Κανείς δε φαίνεται να ξέρει το λόγο για τον οποίο τα πρόσωπα των γυναικών αυτών τατουαριζόντουσαν στην προεφηβική τους ηλικία. Είναι πάντως μια πρακτική που έχει σταματήσει εδώ και δεκαετίες και σύντομα θα χαθεί, αφού έχουν απομείνει ελάχιστες. Ιδού η πρώτη που αντίκρυσα.
Κι από πιο κοντά...
Εξαιρετικά φιλικοί όλοι, χάρη στο δασκαλάκο-διερμηνέα με κάλεσε και ο ντόπιος βουδιστής ιεροδιδάσκαλος να φάμε στο σπίτι του, από αυτά τα γεύματα με τα 16 πιατάκια...
Οι Βιρλαμνοί τρώνε τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα, απ' ο,τι μου είπαν μάλιστα το αντίσοιχο "τι κάνεις, καλά;" δικό μας είναι το "έφαγες καλά;" εκεί. Καλές εντυπώσεις μου άφησε η κουζίνα της χώρας.
Την τέταρτη μέρα ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω στο Sittwe με "πλοίο", προκειμένου να πάρω την πτήση της επιστροφής για τη Γιαγκόν. Είχα έρθει με μια βάρκα μόνος μου και τώρα έπρεπε να τη μοιραστώ με άλλους πενήντα, χωρίς καθόλου χώρο, παρότι οι άνθρωποι μου έδωσαν καρέκλα, εξαιρετικά ευγενείς πάντα οι Βιρμανοί.
Τλεικά η μηχανή της βάρκας χάλασε, μείναμε στη μέση για πάνω από μια ώρα, άρχισα να ανησηχώ ότι θα τη χάσω την πτήση μου... Εξήγησα στους συνεπιβάτες μου για ποιο λόγο βιάζομαι με παντομίμες κι αυτοί μετη σειρά τους έκαναν νόημα σε όποια μηχανοκίνητη πιρόγα περνούσε για να με πάρει. Δυστυχώς κανείς δεν πήγαινε τόσο μακριά όσο το Sittwe (στο οποίο τελικώς -παρά τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης- θα μπορούσα να είχα πάει με λεωφορείο). Σε κάποια φάση δυο ντόπιοι κολύμπησαν μέχρι την όχθη για να μιλήσουν με τον ιδιοκτήτη μιας βάρκας μπας και με πάρει και δε χάσω την πτήση. Τελικώς πέρασε μια βάρκα που είχαν νοικιάσει δυο Γερμανοί. Όταν αποβιβλαστηκα για να μπω στη βάρκα τους όλοι οι ντόπιοι με χειροκρότησαν και μου ευχόντουσαν καλό ταξίδι, χαρούμενοι που δεν έχασα την πτήση μου... ενώ αυτοί έμειναν στη μέση του ποταμού περιμένοντας στωικά να δουν αν θα επισκευαστεί η μηχανή της βάρκας τους. Αξιολάτρευτοι.
Προσοχή στους λεπτοδείκτες... μάλλον στην τύχη την έβαζαν την ώρα.
Δυο μέρες αργότερα έφυγα από τη Γιανγκόν, πετώντας για Χονγκ Κονγκ. Ατελείωτη η ακτογραμμή της χώρας, με έκανε να σκεφτώ την ατελείωτη δυναμική του τουρισμού, που σίγουρα θα απογειωθεί σύντομα. Οι 500.000 επισκέπτες ετησίως -εκ των οποίων πολλοί είναι βασικά οι εργαζόμενοι στις μυριάδες ΜΚΟ με multiple entries- είναι ελάχιστοι για μια χώρα που εύκολα μπορεί να γίνει η νέα Ταϊλάνδη. Στην πτήση της επιστροφής έκατσα με ένα βρετανοϊταλικό ζευγάρι που πλέον είχαν έρθει να ανοίξουν την πρώτη αγγλόφωνη ανεξάρτητη εφημερίδα στη χώρα. Σε μια χώρα που αλλάζει και δε μετάνιωσα που πρόλαβα να τη δω όπως είναι ακόμη.
