Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.659
- Likes
- 50.482
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ-ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ-ΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΜΟΡΦΑ ΟΜΟΡΦΑ ΟΜΟΡΦΑ
Επιστρέφοντας στο πρώτο κεφάλαιο, κάνω μια σύγκριση των αρχικών στόχων κι επιδιώξεων του ταξιδιού με την έκβασή του.
Από τις χώρες που επισκέφθηκα, έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Κατάφερα να πάω στις περισσότερες από αυτές που σχεδίαζα και σε γενικές γραμμές δεν απογοητεύτηκα. Κάποιες αποδείχθηκαν διαμάντια (Παλάου και Ιορδανία για παράδειγμα πολύ άνω των προσδοκιών), κάποιες ήταν τόσο ενδιαφέρουσες όσο τις περίμενα (Βιρμανία, Χονγκ Κονγκ, Αίγυπτος, Ισραήλ) και υπήρχαν και κάποιες μικρές απογοητεύσεις (Αυστραλία, Χαβάη), που πάλι πάντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εμπειρίες ήταν. Επισκέφθηκα αρχαιολογικούς χώρους με το τσουβάλι, από τη Μικρονησία μέχρι το Σουδάν κι από την Ιορδανία μέχρι τη Βιρμανία, η κοινωνικοπολιτική κατάσταση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε μέρη όπως το Ισραήλ ή η Βιρμανία, περιηγήθηκα σε απίθανα τοπία τύπου Παλάου, έφαγα φανταστικά όπως στο Χονγκ Κονγκ, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, εν πολλοίς γέμισα το σάκο μου με εμπειρίες αξέχαστες, άρα το ταξίδι κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Είναι γεγονός πως καμία από τις χώρες που επισκέφθηκα δεν πλασαρίστηκε στην πρώτη εικοσάδα της αξιολόγησής μου, αλλά κι αυτό αναμενόμενο ήταν. Ξέρω τι με ενθουσιάζει γενικώς και, όπως είναι λογικό, τις χώρες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά τις έχω ήδη επισκεφθεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις που πια δεν είναι εύκολες (π.χ. Ιράκ). Αλλά από αυτά που επισκέφθηκα στο ταξίδι, έμεινα σε γενικές γραμμές πολύ ικανοποιημένος.
Η καινοτομία αυτού του ταξιδιού σε σχέση με άλλα πολύμηνα που έχω κάνει, ήταν η φύση του ως Round The World, η μίξη δηλαδή διαφορετικών ηπείρων και εντελώς ασυμβίβαστων προορισμών μεταξύ τους, με σκοπό να αποφύγω την μονοτονία και την ψυχολογική κούραση. Ήθελα να δω κατά πόσον η τελμάτωση που κάποια στιγμή έρχεται μετά από 1-2-3 μήνες στο δρόμο είναι λόγω μονοτονίας ή επειδή πια, έχοντας δει αρκετά στα τριαντακάτι μου, δεν ενθουσιάζομαι εύκολα και μοιραία χάνω τον ενθουσιασμό μου από κάποιο σημείο κι έπειτα. Με χαρά μού αυτοανακοινώνω ότι δε βαρέθηκα καθόλου. Ούε μια στιγμή. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο προορισμό δεν ένιωσα η όρεξή μου να μειώνεται στο ελάχιστο, οι σωματικές μου αντοχές ήταν ακμαίες και η λαχτάρα για το τι θα έβλεπα την επόμενη μέρα αναλλοίωτη. Κοινώς, το πείραμα πέτυχε: η συνεχής εναλλαγή ηπείρων/θρησκειών/τοπίων ήταν τέτοια που νομίζω και άλλους 3 μήνες να ταξίδευα δε θα βαριόμουν, δε θα κουραζόμουν.
Φυσικά η διάνυση τέτοιων αποστάσεων αυξάνει το κόστος. Προφανώς και είναι φτηνότερα να κάνεις μόνο δυο πτήσεις σε διάστημα 3,5 μηνών και στη συνέχεια να κινείσαι στην ίδια ήπειρο, διότι τα μεταφορικά μειώνονται κατά πολύ. Για τις “εξωτερικές πτήσεις”, δηλαδή αυτές πλην των εσωτερικών σε Αυστραλία και Βιρμανία (καμιά εικοσιπενταριά στο σύνολο!), τελικώς δαπάνησα μόλις 2.080 ευρώ, κυρίως χάρη στην εξαργύρωση μιλίων, από διάφορες συμμαχίες. Ακόμη κι έτσι όμως, το τελικό συνολικό κόστος του ταξιδιού έφτασε τα 11.000 ευρώ, απίστευτα υψηλό ποσό για τέτοιες εποχές, οπότε ο στόχος του να ξοδευτούν πάνω-κάτω όσα είχα κερδίσει στο στοίχημα (8.500 ευρώ) συν κάτι ψιλά, ώστε να παραμείνω σε τετραψήφιο αριθμό, απέτυχε. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά νομίζω οι βασικότεροι είναι οι εξής:
· Πολλές από τις χώρες που επισκέφθηκα είναι πολύ ακριβές. Χώρες δηλαδή όπου ένας reasonable backpacker (δηλαδή κάποιος που θα μείνει στη φτηνότερη δυνατή επιλογή που προσφέρει όμως private room, δικό του μπάνιο και καλή τοποθεσία), δύσκολα θα πέσει κάτω από τα 60-70$ ημερησίως. Η Αυστραλία για παράδειγμα αποδείχθηκε πανάκριβη, ακόμη κι αν έμεινα και σε κοιτώνες χόστελ στο τέλος.
· Κάποιες αναποδιές (π.χ. χιονοθύελλα στην Πέτρα, Φεστιβάλ Νερού στη Βιρμανία) με υποχρέωσαν να πάρω εσωτερικές πτήσεις, να χρησιμοποιήσω τζιπ με οδηγό κλπ, που ανέβασαν το κόστος δραματικά.
· Πολλές είσοδοι μουσείων/πάρκων/αρχαιολογικών χώρων πλέον είναι ακριβές, έως πολύ ακριβές. Από την Πέτρα μέχρι τα εθνικά πάρκα του Παλάου της εισόδου των 100$, το ημερήσιο κόστος ξαφνικά διπλασιαζόταν μόνο και μόνο από τις εισόδους
· Το ευρώ κατέρρευσε, εν πολλοίς και χάρη στα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Αν η ισοτιμία του με το δολάριο ήταν στο ύψος που βρισκόταν όταν “σχεδίασα” το ταξίδι, θα είχα δαπανήσει 10-12% λιγότερο, που σε ένα ταξίδι 11.000 ευρώ μεταφράζεται σε πάνω από χίλια ευρώ διαφορά
· Ταξίδευα μόνος για το μεγαλύτερο κομμάτι. Προφανώς άλλο είναι να μοιράζεσαι το κόστος δωματίου με άλλον κι άλλο να πληρώνεις μονόκλινο, να πληρώνεις μόνος του τα ταξί κλπ. Επιπλέον, ταξιδεύοντας μόνος, αρκετές φορές επιλέγω την εύκολη (αλλά ακριβότερη) λύση, λόγω έλλειψης παρέας. Π.χ. 15 ώρες σε ένα λεωφορείο με τον κολλητό μου για συνταξιδιώτη είναι έως και ευχάριστες, αν όμως είμαι μόνος, θα πληρώσω 50-60$ παραπάνω για να πάω πετώντας, με δεδομένο ότι 15 ώρες μόνος στο λεωφορείο δεν είναι τρομερά ευχάριστες
· Ήταν επιλογή μου να μην κάνω κρατήσεις από πριν, με αντίβαρο να έχω πλήρη ελευθερία κινήσεων. Προφανώς και τα καταλύματα θα κατέληγαν να είναι αρκετά φθηνότερα αν τα είχα κλείσει κάποιες εβδομάδες πριν, αυτό όμως θα με “φυλάκιζε” σε έναν προγραμματισμό που –κατά τη γνώμη μου πάντα- θα μετέτρεπε το ταξίδι σε τουρισμό, αφαιρώντας του το στοιχείο της έκπληξης/περιπέτειας/απόλυτης ελευθερίας του να μείνω όπου θέλω όσο θέλω. Την ίδια άποψη έχω και για τα οργανωμένα τουρ, είτε τα κλείνεις επιτοπίως είτε από πριν: κερδίζεις σε χρόνο, σίγουρα σε άνεση και πολλές φορές και σε χρήμα. Αλλά χάνεις τη “χαρά” του να πας σε ένα σταθμό λεωφορείου, να μοιραστείς ΜΜΜ με τους ντόπιους, να κάνεις ένα ωτοστόπ, να χαθείς, να σε φιλοξενήσουν, να μην ξέρεις ποιον θα γνωρίσεις, με ποιον θα φας, πού θα κοιμηθείς, τι ιστορίες θα ακούσεις. Έχει έξτρα κόστος αυτό; Ναι, και το ανέλαβα ευχαρίστως. Χρησιμοποίησα οδηγό ή τουρ μόνο όπου δεν υπήρχε καμία εναλλακτική, όπως π.χ. για το εσωτερικό της Αυστραλίας και φυσικά ήταν το λιγότερο απολαυστικό κομμάτι του ταξιδιού.
Άλλος στόχος ήταν χάσω καμιά δεκαριά κιλά. Περιέργως, δεν επιτεύχθηκε, αφού έχασα μόλις 6, παρά το ατέλειωτο περπάτημα και τη γενική ιδρωτίλα. Χάθηκαν με την επιστροφή στην Κούβα πάντως, πάλι περιέργως, οπότε μικρό το κακό. Περίμενα πάντως ότι με 3-4 μήνες ταξιδιού με τρεκ κλπ θα τα έχανα με τη μία, not so. Το να μην έχω ζυγαριά μαζί δε βοήθησε πάντως.
Ένα άλλο πρόβλημα που με απασχολούσε πριν φύγω, ήταν το θέμα των βιβλίων. Διαβάζοντας ένα βιβλίο την εβδομάδα κάτα μέσο όρο γενικά κι έχοντας και την ανάγκη να έχω ταξιδιωτικό οδηγό για σχεδόν κάθε χώρα που θα επισκεπτόμουν, το βάρος και ο όγκος ήταν ένα θέμα. Ευτυχώς το θέμα λύθηκε χάρη στον κύριο Α, που στο μέσο του ταξιδιού ήρθε για λίγες εβδομάδες στη Βιρμανία, έφερε 2-3 οδηγούς από την Ελλάδα και πήρε άλλους 3-4 μαζί του και ξαλαφρώσαμε. Επιπλέον είχα και μερικά κεφάλαια ηλεκτρονικά στον υπολογιστή μου, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν με βόλευε αυτό το είδος ανάγνωσης, ειδικά όταν χρειάζεσαι μια βασική πληροφορία στο δρόμο, δεν μπορώ να ανοίγω το netbook μου στο δρόμο με 8 κιλά αποσκευών στην πλάτη υπό βροχή, άλλο πράγμα το βιβλίο, κακά τα ψέμματα. Σε ό,τι αφορά τα βιβλία ανάγνωσης, πήρα λίγα από την Ελλάδα, αγόρασα μερικά στο δρόμο και αντάλλαξα μερικά με συνταξιδιώτες. Δεν ήταν η ιδεατή λύση, αλλά δεν μπορούσα στα 8 κιλά αποσκευών να είναι τα 3 βιβλία. Οι στάσεις πάντως σε χώρες όπου βρίσκεις βιβλία σε ευρωπαϊκές γλώσσες (Ισραήλ, Χονγκ Κονγκ, Αυστραλία, Χαβάη), βοήθησαν πολύ, στη Δυτική Αφρική π.χ. τέτοιες πολυτέλειες και βιβλιοπωλεία για να χάνεσαι, δεν υπάρχουν.
Γενικώς στο ερώτημα αν θα ξαναέκανα RTW η απάντηση είναι ένα τεράστιο “αμέ!”, γνωρίζοντας ότι οικονομικά θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά η ποικιλία προορισμών το κάνει υγρό πόθο. Φαντάζομαι π.χ. ένα ταξίδι με χώρες όπου δεν έχω πάει τύπου (οι αριθμοί υποδηλώνουν τις διανυκτερεύσεις): Ναμίμπια 10- Νότιος Αφρική 20-Λεσότο 3- Μαδαγακσάρη 30 – Υεμένη 25 – Ομάν 20 – Ουζμπεκιστάν 20 – Τουρκμενιστάν 7 – Μογγολία 20- Φιλιππίνες 25 - Παπούα 20 – Ν. Ζηλανδία 30 και ξερογλείφομαι. Χλωμό το βλέπω βέβαια, αλλά τα όνειρα είναι τζάμπα. Ας συμβιβαστούμε με αυτά που έρχονται, που δεν είναι και λίγα, αχαριστία θα ήταν να διαμαρτύρομαι εγώ, ντροπή.
Επιστρέφοντας στο πρώτο κεφάλαιο, κάνω μια σύγκριση των αρχικών στόχων κι επιδιώξεων του ταξιδιού με την έκβασή του.
Από τις χώρες που επισκέφθηκα, έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Κατάφερα να πάω στις περισσότερες από αυτές που σχεδίαζα και σε γενικές γραμμές δεν απογοητεύτηκα. Κάποιες αποδείχθηκαν διαμάντια (Παλάου και Ιορδανία για παράδειγμα πολύ άνω των προσδοκιών), κάποιες ήταν τόσο ενδιαφέρουσες όσο τις περίμενα (Βιρμανία, Χονγκ Κονγκ, Αίγυπτος, Ισραήλ) και υπήρχαν και κάποιες μικρές απογοητεύσεις (Αυστραλία, Χαβάη), που πάλι πάντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εμπειρίες ήταν. Επισκέφθηκα αρχαιολογικούς χώρους με το τσουβάλι, από τη Μικρονησία μέχρι το Σουδάν κι από την Ιορδανία μέχρι τη Βιρμανία, η κοινωνικοπολιτική κατάσταση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε μέρη όπως το Ισραήλ ή η Βιρμανία, περιηγήθηκα σε απίθανα τοπία τύπου Παλάου, έφαγα φανταστικά όπως στο Χονγκ Κονγκ, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, εν πολλοίς γέμισα το σάκο μου με εμπειρίες αξέχαστες, άρα το ταξίδι κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Είναι γεγονός πως καμία από τις χώρες που επισκέφθηκα δεν πλασαρίστηκε στην πρώτη εικοσάδα της αξιολόγησής μου, αλλά κι αυτό αναμενόμενο ήταν. Ξέρω τι με ενθουσιάζει γενικώς και, όπως είναι λογικό, τις χώρες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά τις έχω ήδη επισκεφθεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις που πια δεν είναι εύκολες (π.χ. Ιράκ). Αλλά από αυτά που επισκέφθηκα στο ταξίδι, έμεινα σε γενικές γραμμές πολύ ικανοποιημένος.
Η καινοτομία αυτού του ταξιδιού σε σχέση με άλλα πολύμηνα που έχω κάνει, ήταν η φύση του ως Round The World, η μίξη δηλαδή διαφορετικών ηπείρων και εντελώς ασυμβίβαστων προορισμών μεταξύ τους, με σκοπό να αποφύγω την μονοτονία και την ψυχολογική κούραση. Ήθελα να δω κατά πόσον η τελμάτωση που κάποια στιγμή έρχεται μετά από 1-2-3 μήνες στο δρόμο είναι λόγω μονοτονίας ή επειδή πια, έχοντας δει αρκετά στα τριαντακάτι μου, δεν ενθουσιάζομαι εύκολα και μοιραία χάνω τον ενθουσιασμό μου από κάποιο σημείο κι έπειτα. Με χαρά μού αυτοανακοινώνω ότι δε βαρέθηκα καθόλου. Ούε μια στιγμή. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο προορισμό δεν ένιωσα η όρεξή μου να μειώνεται στο ελάχιστο, οι σωματικές μου αντοχές ήταν ακμαίες και η λαχτάρα για το τι θα έβλεπα την επόμενη μέρα αναλλοίωτη. Κοινώς, το πείραμα πέτυχε: η συνεχής εναλλαγή ηπείρων/θρησκειών/τοπίων ήταν τέτοια που νομίζω και άλλους 3 μήνες να ταξίδευα δε θα βαριόμουν, δε θα κουραζόμουν.
Φυσικά η διάνυση τέτοιων αποστάσεων αυξάνει το κόστος. Προφανώς και είναι φτηνότερα να κάνεις μόνο δυο πτήσεις σε διάστημα 3,5 μηνών και στη συνέχεια να κινείσαι στην ίδια ήπειρο, διότι τα μεταφορικά μειώνονται κατά πολύ. Για τις “εξωτερικές πτήσεις”, δηλαδή αυτές πλην των εσωτερικών σε Αυστραλία και Βιρμανία (καμιά εικοσιπενταριά στο σύνολο!), τελικώς δαπάνησα μόλις 2.080 ευρώ, κυρίως χάρη στην εξαργύρωση μιλίων, από διάφορες συμμαχίες. Ακόμη κι έτσι όμως, το τελικό συνολικό κόστος του ταξιδιού έφτασε τα 11.000 ευρώ, απίστευτα υψηλό ποσό για τέτοιες εποχές, οπότε ο στόχος του να ξοδευτούν πάνω-κάτω όσα είχα κερδίσει στο στοίχημα (8.500 ευρώ) συν κάτι ψιλά, ώστε να παραμείνω σε τετραψήφιο αριθμό, απέτυχε. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά νομίζω οι βασικότεροι είναι οι εξής:
· Πολλές από τις χώρες που επισκέφθηκα είναι πολύ ακριβές. Χώρες δηλαδή όπου ένας reasonable backpacker (δηλαδή κάποιος που θα μείνει στη φτηνότερη δυνατή επιλογή που προσφέρει όμως private room, δικό του μπάνιο και καλή τοποθεσία), δύσκολα θα πέσει κάτω από τα 60-70$ ημερησίως. Η Αυστραλία για παράδειγμα αποδείχθηκε πανάκριβη, ακόμη κι αν έμεινα και σε κοιτώνες χόστελ στο τέλος.
· Κάποιες αναποδιές (π.χ. χιονοθύελλα στην Πέτρα, Φεστιβάλ Νερού στη Βιρμανία) με υποχρέωσαν να πάρω εσωτερικές πτήσεις, να χρησιμοποιήσω τζιπ με οδηγό κλπ, που ανέβασαν το κόστος δραματικά.
· Πολλές είσοδοι μουσείων/πάρκων/αρχαιολογικών χώρων πλέον είναι ακριβές, έως πολύ ακριβές. Από την Πέτρα μέχρι τα εθνικά πάρκα του Παλάου της εισόδου των 100$, το ημερήσιο κόστος ξαφνικά διπλασιαζόταν μόνο και μόνο από τις εισόδους
· Το ευρώ κατέρρευσε, εν πολλοίς και χάρη στα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Αν η ισοτιμία του με το δολάριο ήταν στο ύψος που βρισκόταν όταν “σχεδίασα” το ταξίδι, θα είχα δαπανήσει 10-12% λιγότερο, που σε ένα ταξίδι 11.000 ευρώ μεταφράζεται σε πάνω από χίλια ευρώ διαφορά
· Ταξίδευα μόνος για το μεγαλύτερο κομμάτι. Προφανώς άλλο είναι να μοιράζεσαι το κόστος δωματίου με άλλον κι άλλο να πληρώνεις μονόκλινο, να πληρώνεις μόνος του τα ταξί κλπ. Επιπλέον, ταξιδεύοντας μόνος, αρκετές φορές επιλέγω την εύκολη (αλλά ακριβότερη) λύση, λόγω έλλειψης παρέας. Π.χ. 15 ώρες σε ένα λεωφορείο με τον κολλητό μου για συνταξιδιώτη είναι έως και ευχάριστες, αν όμως είμαι μόνος, θα πληρώσω 50-60$ παραπάνω για να πάω πετώντας, με δεδομένο ότι 15 ώρες μόνος στο λεωφορείο δεν είναι τρομερά ευχάριστες
· Ήταν επιλογή μου να μην κάνω κρατήσεις από πριν, με αντίβαρο να έχω πλήρη ελευθερία κινήσεων. Προφανώς και τα καταλύματα θα κατέληγαν να είναι αρκετά φθηνότερα αν τα είχα κλείσει κάποιες εβδομάδες πριν, αυτό όμως θα με “φυλάκιζε” σε έναν προγραμματισμό που –κατά τη γνώμη μου πάντα- θα μετέτρεπε το ταξίδι σε τουρισμό, αφαιρώντας του το στοιχείο της έκπληξης/περιπέτειας/απόλυτης ελευθερίας του να μείνω όπου θέλω όσο θέλω. Την ίδια άποψη έχω και για τα οργανωμένα τουρ, είτε τα κλείνεις επιτοπίως είτε από πριν: κερδίζεις σε χρόνο, σίγουρα σε άνεση και πολλές φορές και σε χρήμα. Αλλά χάνεις τη “χαρά” του να πας σε ένα σταθμό λεωφορείου, να μοιραστείς ΜΜΜ με τους ντόπιους, να κάνεις ένα ωτοστόπ, να χαθείς, να σε φιλοξενήσουν, να μην ξέρεις ποιον θα γνωρίσεις, με ποιον θα φας, πού θα κοιμηθείς, τι ιστορίες θα ακούσεις. Έχει έξτρα κόστος αυτό; Ναι, και το ανέλαβα ευχαρίστως. Χρησιμοποίησα οδηγό ή τουρ μόνο όπου δεν υπήρχε καμία εναλλακτική, όπως π.χ. για το εσωτερικό της Αυστραλίας και φυσικά ήταν το λιγότερο απολαυστικό κομμάτι του ταξιδιού.
Άλλος στόχος ήταν χάσω καμιά δεκαριά κιλά. Περιέργως, δεν επιτεύχθηκε, αφού έχασα μόλις 6, παρά το ατέλειωτο περπάτημα και τη γενική ιδρωτίλα. Χάθηκαν με την επιστροφή στην Κούβα πάντως, πάλι περιέργως, οπότε μικρό το κακό. Περίμενα πάντως ότι με 3-4 μήνες ταξιδιού με τρεκ κλπ θα τα έχανα με τη μία, not so. Το να μην έχω ζυγαριά μαζί δε βοήθησε πάντως.
Ένα άλλο πρόβλημα που με απασχολούσε πριν φύγω, ήταν το θέμα των βιβλίων. Διαβάζοντας ένα βιβλίο την εβδομάδα κάτα μέσο όρο γενικά κι έχοντας και την ανάγκη να έχω ταξιδιωτικό οδηγό για σχεδόν κάθε χώρα που θα επισκεπτόμουν, το βάρος και ο όγκος ήταν ένα θέμα. Ευτυχώς το θέμα λύθηκε χάρη στον κύριο Α, που στο μέσο του ταξιδιού ήρθε για λίγες εβδομάδες στη Βιρμανία, έφερε 2-3 οδηγούς από την Ελλάδα και πήρε άλλους 3-4 μαζί του και ξαλαφρώσαμε. Επιπλέον είχα και μερικά κεφάλαια ηλεκτρονικά στον υπολογιστή μου, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν με βόλευε αυτό το είδος ανάγνωσης, ειδικά όταν χρειάζεσαι μια βασική πληροφορία στο δρόμο, δεν μπορώ να ανοίγω το netbook μου στο δρόμο με 8 κιλά αποσκευών στην πλάτη υπό βροχή, άλλο πράγμα το βιβλίο, κακά τα ψέμματα. Σε ό,τι αφορά τα βιβλία ανάγνωσης, πήρα λίγα από την Ελλάδα, αγόρασα μερικά στο δρόμο και αντάλλαξα μερικά με συνταξιδιώτες. Δεν ήταν η ιδεατή λύση, αλλά δεν μπορούσα στα 8 κιλά αποσκευών να είναι τα 3 βιβλία. Οι στάσεις πάντως σε χώρες όπου βρίσκεις βιβλία σε ευρωπαϊκές γλώσσες (Ισραήλ, Χονγκ Κονγκ, Αυστραλία, Χαβάη), βοήθησαν πολύ, στη Δυτική Αφρική π.χ. τέτοιες πολυτέλειες και βιβλιοπωλεία για να χάνεσαι, δεν υπάρχουν.
Γενικώς στο ερώτημα αν θα ξαναέκανα RTW η απάντηση είναι ένα τεράστιο “αμέ!”, γνωρίζοντας ότι οικονομικά θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά η ποικιλία προορισμών το κάνει υγρό πόθο. Φαντάζομαι π.χ. ένα ταξίδι με χώρες όπου δεν έχω πάει τύπου (οι αριθμοί υποδηλώνουν τις διανυκτερεύσεις): Ναμίμπια 10- Νότιος Αφρική 20-Λεσότο 3- Μαδαγακσάρη 30 – Υεμένη 25 – Ομάν 20 – Ουζμπεκιστάν 20 – Τουρκμενιστάν 7 – Μογγολία 20- Φιλιππίνες 25 - Παπούα 20 – Ν. Ζηλανδία 30 και ξερογλείφομαι. Χλωμό το βλέπω βέβαια, αλλά τα όνειρα είναι τζάμπα. Ας συμβιβαστούμε με αυτά που έρχονται, που δεν είναι και λίγα, αχαριστία θα ήταν να διαμαρτύρομαι εγώ, ντροπή.
