Απόδραση στην Chinaillon,
Μια μέρα παίρνω ένα email από έναν συνάδελφο όπου μας προσκαλούσε στο εξοχικό του στην Chinaillon. Είναι ένα μέρος 200 χιλιόμετρα περίπου ανατολικά της Λυόν. Η πρόσκληση αφορούσε ένα sport. To Via Ferrata. Δεν είχα ιδέα τι ήταν οπότε έκανα αναζήτηση στο ιντερνετ. Είδα ότι είναι ορειβασία σε ειδικές πίστες όπου υπάρχει ήδη το καλώδιο στα βράχια και ο αναβάτης γατζώνεται και προχωράει. Επειδή έχω υψοφοβία αποφασίζω να το δοκιμάσω για να το πολεμήσω. Μαζευόμαστε 8 άτομα (οι υπόλοιποι Γάλλοι και η πλειοψηφία με εμπειρία σε αυτό το sport). Φτάνει η ώρα του ταξιδιού, Παρασκευή απόγευμα μετά την δουλειά αναχωρούμε με δύο αμάξια. Πρώτα ψωνίζουμε από το σούπερ μάρκετ φυσικά και φεύγουμε. Η διαδρομή όμορφη και η ανησυχία του τι θα συναντήσω σχετικά μεγάλη. Μου είχαν πει ότι η πίστα που θα πάμε δεν είναι δύσκολη απλά η διάρκεια της είναι 6 ώρες. Σκεφτόμουν ότι στο περπάτημα δεν έχω προβλημα και στις φωτογραφίες έβλεπα ότι υπήρχαν λαβές στο βουνό για να κρατιέσαι καθώς διασχίζεις την πίστα. Φτάνουμε Παρασκευή βράδυ. Το μέρος απλά απίστευτο. Ένα χιονοδρομικό κέντρο (χωρίς χιόνια αφού είναι καλοκαίρι) γεμάτο ξύλινα σπίτια και να ακούμε ένα ποτάμι που δεν το βλεπαμε καθώς το έκρυβε η φύση. Προσπάθησα να ακολουθήσω τις συνήθειες τους και έφαγα για βραδυνό μακαρόνια με ένα αυγό από πάνω
Γενικά πλεόν έχω μάθει να τρώω τα Γαλλικά φαγητά.
Ο ήλιος το πρωί ήταν απίστευτος, αισθανόμουν ότι ήμουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Ξεκινάμε να νοικιάσουμε εξοπλισμό και να κατευθυνθούμε στο βουνό.
Έπρεπε να επρπατήσουμε 30 λεπτά από το παρκινγκ μέχρι τα βράχια που ξεκινάει η πίστα. Στο βάθος της πιο πάνω φωτογραφίας φαίνεται το βουνό.
Κατευθυνόμαστε προς τα βράχια.
Η ανάβαση ξεκινάει.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο χαλαρά, ήμασταν αγκαλιά με τα βράχια.
Η θέα απλά μαγευτική.
Εδώ είναι ένα από τα πιο δύσκολα σημεία της πίστας αφού οι κάτω λαβές είναι πιο μέσα στα βράχια και πρέπει να τραβήξουμε το σώμα μας, να το σηκώσουμε για να περάσουμε πιο πάνω. Το υψόμετρο είναι πάνω από 300 μέτρα αλλά η υψοφοβία δεν με απασχολούσε.
Η θέα συνεχίζει να είναι όμορφη και η διαδρομή που κάνουμε μου φαίνεται απίστευτη. Δεν έχω σκαρφαλώσει ποτέ ξανά και βρίσκομαι σε μέρη που έχω δει μόνο από τηλεόραση.
Δεν περάσαμε από την γέφυρα γιατί είχε μεγάλο επίπεδο δυσκολίας το κατέβασμα από την γέφυρα.
Η ώρα περνάει, κάνουμε διάλειμμα για μεσημεριανό και συνεχίζουμε. Φτάνουμε στην έξοδο από την πίστα. Εχω χαλαρώσει. Αμ δε... στην έξοδο πρέπει να κατέβουμε αλλά με ορατότης μηδέν, κοινός ψάχναμε με τα πόδια μας που να πατήσουμε..
Κατεβαίνουμε με επιτυχία. Έχουμε μισή ώρα περπάτημα μέχρι το αμάξι.
Όλα πήγαν καλά! Αν θα το έκανα ξανά? Ναι αλλά πάντα με κάποιον έμπειρο στο άθλημα. Ήταν μια όμορφη και συχρόνως ριψοκίνδυνη εμπειρία. Προς γενική πληφορόρηση (εγώ τα έμαθα κατόπιν εορτής) σε περίπτωση πτώσης ναι μεν είμαστε ασφαλισμένοι στο καλώδιο αλλά θα πέσουμε μέχρι το σημείο που είναι καρφωμένο το καλώδιο στα βράχια. Για να μην σπάσουμε την πλάτη μας λόγω της πτώσης ελευθερώνεται ένα άλλο σχοινί που είναι μέσα στον εξοπλισμό που φοράμε. Αυτό το σχοινί έχει μήκος 2 μέτρα. Το θέμα είναι πως αν το σημείο που βρισκόμαστε κρεμασμένοι μετά από πτώση δεν έχει πατήματα για να ανέβουμε, απλά περιμένουμε για βοήθεια. Μας είπαν ότι γενικά δεν τους έχει τύχει κάτι τετοιο. Ο υπόλοιπος χρόνος μέχρι να φύγουμε από εκεί συνεχίστηκε με λίγο hiking και πολλές μπύρες
Μια μέρα παίρνω ένα email από έναν συνάδελφο όπου μας προσκαλούσε στο εξοχικό του στην Chinaillon. Είναι ένα μέρος 200 χιλιόμετρα περίπου ανατολικά της Λυόν. Η πρόσκληση αφορούσε ένα sport. To Via Ferrata. Δεν είχα ιδέα τι ήταν οπότε έκανα αναζήτηση στο ιντερνετ. Είδα ότι είναι ορειβασία σε ειδικές πίστες όπου υπάρχει ήδη το καλώδιο στα βράχια και ο αναβάτης γατζώνεται και προχωράει. Επειδή έχω υψοφοβία αποφασίζω να το δοκιμάσω για να το πολεμήσω. Μαζευόμαστε 8 άτομα (οι υπόλοιποι Γάλλοι και η πλειοψηφία με εμπειρία σε αυτό το sport). Φτάνει η ώρα του ταξιδιού, Παρασκευή απόγευμα μετά την δουλειά αναχωρούμε με δύο αμάξια. Πρώτα ψωνίζουμε από το σούπερ μάρκετ φυσικά και φεύγουμε. Η διαδρομή όμορφη και η ανησυχία του τι θα συναντήσω σχετικά μεγάλη. Μου είχαν πει ότι η πίστα που θα πάμε δεν είναι δύσκολη απλά η διάρκεια της είναι 6 ώρες. Σκεφτόμουν ότι στο περπάτημα δεν έχω προβλημα και στις φωτογραφίες έβλεπα ότι υπήρχαν λαβές στο βουνό για να κρατιέσαι καθώς διασχίζεις την πίστα. Φτάνουμε Παρασκευή βράδυ. Το μέρος απλά απίστευτο. Ένα χιονοδρομικό κέντρο (χωρίς χιόνια αφού είναι καλοκαίρι) γεμάτο ξύλινα σπίτια και να ακούμε ένα ποτάμι που δεν το βλεπαμε καθώς το έκρυβε η φύση. Προσπάθησα να ακολουθήσω τις συνήθειες τους και έφαγα για βραδυνό μακαρόνια με ένα αυγό από πάνω
Γενικά πλεόν έχω μάθει να τρώω τα Γαλλικά φαγητά.
Ο ήλιος το πρωί ήταν απίστευτος, αισθανόμουν ότι ήμουν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Ξεκινάμε να νοικιάσουμε εξοπλισμό και να κατευθυνθούμε στο βουνό.
Έπρεπε να επρπατήσουμε 30 λεπτά από το παρκινγκ μέχρι τα βράχια που ξεκινάει η πίστα. Στο βάθος της πιο πάνω φωτογραφίας φαίνεται το βουνό.
Κατευθυνόμαστε προς τα βράχια.
Η ανάβαση ξεκινάει.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο χαλαρά, ήμασταν αγκαλιά με τα βράχια.
Η θέα απλά μαγευτική.
Εδώ είναι ένα από τα πιο δύσκολα σημεία της πίστας αφού οι κάτω λαβές είναι πιο μέσα στα βράχια και πρέπει να τραβήξουμε το σώμα μας, να το σηκώσουμε για να περάσουμε πιο πάνω. Το υψόμετρο είναι πάνω από 300 μέτρα αλλά η υψοφοβία δεν με απασχολούσε.
Η θέα συνεχίζει να είναι όμορφη και η διαδρομή που κάνουμε μου φαίνεται απίστευτη. Δεν έχω σκαρφαλώσει ποτέ ξανά και βρίσκομαι σε μέρη που έχω δει μόνο από τηλεόραση.
Δεν περάσαμε από την γέφυρα γιατί είχε μεγάλο επίπεδο δυσκολίας το κατέβασμα από την γέφυρα.
Η ώρα περνάει, κάνουμε διάλειμμα για μεσημεριανό και συνεχίζουμε. Φτάνουμε στην έξοδο από την πίστα. Εχω χαλαρώσει. Αμ δε... στην έξοδο πρέπει να κατέβουμε αλλά με ορατότης μηδέν, κοινός ψάχναμε με τα πόδια μας που να πατήσουμε..
Κατεβαίνουμε με επιτυχία. Έχουμε μισή ώρα περπάτημα μέχρι το αμάξι.
Όλα πήγαν καλά! Αν θα το έκανα ξανά? Ναι αλλά πάντα με κάποιον έμπειρο στο άθλημα. Ήταν μια όμορφη και συχρόνως ριψοκίνδυνη εμπειρία. Προς γενική πληφορόρηση (εγώ τα έμαθα κατόπιν εορτής) σε περίπτωση πτώσης ναι μεν είμαστε ασφαλισμένοι στο καλώδιο αλλά θα πέσουμε μέχρι το σημείο που είναι καρφωμένο το καλώδιο στα βράχια. Για να μην σπάσουμε την πλάτη μας λόγω της πτώσης ελευθερώνεται ένα άλλο σχοινί που είναι μέσα στον εξοπλισμό που φοράμε. Αυτό το σχοινί έχει μήκος 2 μέτρα. Το θέμα είναι πως αν το σημείο που βρισκόμαστε κρεμασμένοι μετά από πτώση δεν έχει πατήματα για να ανέβουμε, απλά περιμένουμε για βοήθεια. Μας είπαν ότι γενικά δεν τους έχει τύχει κάτι τετοιο. Ο υπόλοιπος χρόνος μέχρι να φύγουμε από εκεί συνεχίστηκε με λίγο hiking και πολλές μπύρες
