galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.118
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B]Στη Σκόδρα [/B
- Κεφάλαιο 3ο][B]Στην ορεινά φιόρδ του Κομάν[/B
- Κεφάλαιο 4ο][B] Φωτογραφίες από την λίμνη του Κομάν[/B
- Κεφάλαιο 5ο][B]Πρώτη μέρα στο Κόσοβο : Πριζρένη[/B
- Κεφάλαιο 6ο][B]Δεύτερη μέρα στο Κόσοβο : Στον δρόμο για το Πέκ[/B
- Κεφάλαιο 7ο][B]Στα βουνά του Μαυροβουνίου[/B
- Κεφάλαιο 8ο][B]Σαράγιεβο : Μεταξύ Δύσης και Ανατολής[/B
- Κεφάλαιο 9ο][B]Σαράγιεβο : Η πόλη με τα περισσότερα νεκροταφεία[/B
- Κεφάλαιο 10ο][B]ΜΟΣΤΑΡ : Bridge over troubled water[/B] [I][SIZE=1][1][/SIZE][/I
- Κεφάλαιο 11ο][B]Δαλματικές ακτές[/B
- Κεφάλαιο 12ο][B]Από το Κότορ στην λίμνη της Σκόδρας και στα Τίρανα[/B
- Κεφάλαιο 13ο
Περνώντας τα σύνορα από την Αλβανία προς το Κόσοβο ένιωθα λίγο περίεργα σκεπτόμενος ότι επισκεπτόμουνα μία χώρα, που την ύπαρξή της δεν αποδεχόταν η δικιά μου χώρα. Σαν να έμπαινα στο σπίτι κάποιου, στον οποίο η οικογένειά μου είχε κάνει μία μεγάλη προσβολή. Συγχρόνως όμως είχα και μία μεγάλη απορία, πως μπορεί να είναι μια νεοσύστατη χώρα, που γεννήθηκε από την στάχτη της, μόλις 3 χρόνια πριν. Το Κόσοβο μπορεί να το έχουν αναγνωρίσει πάνω από 75 χώρες στον κόσμο, όμως δεν είναι μέλος του ΟΗΕ και συνεπώς έχει πρόβλημα με την συμμετοχή του σε διεθνείς οργανισμούς. Σε αυτά τα πλαίσια δεν περιλαμβάνεται στην πράσινη κάρτα και για τον λόγο αυτό τα ξένα αυτοκίνητα, που εισέρχονται σε αυτό, οφείλουν να πληρώσουν ασφάλεια περίπου 30 ευρώ. Εξαίρεση τα Αλβανικά αυτοκίνητα και έτσι την γλυτώσαμε.
Οι διαδικασίες στα σύνορα ήταν σύντομες και απλές. Σε όλα τα συνοριακά περάσματα του ταξιδιού, δεδομένου και του ότι βρισκόμασταν εκτός τουριστικής περιόδου αλλά και του ότι περνάγαμε συνήθως από δευτερεύοντα περάσματα, οι διαδικασίες ήταν σύντομες. Τους φαινόταν λίγο περίεργος ο συνδυασμός ελληνικών διαβατηρίων και αλβανικού αυτοκινήτου, αλλά ο έλεγχος ήταν λίγο-πολύ τυπικός και έτσι σε καμία περίπτωση δεν είχαμε καθυστέρηση.
Το Prizren (στα Ελληνικά Πριζρένη) δεν απείχε πάνω από μισή ώρα από τα σύνορα. Φτάσαμε το απογευματάκι κουρασμένοι μετά από την κοπιαστική και μακρόχρονη διαδρομή στα βουνά. Όπως και όλες οι πόλεις που συναντήσαμε και τις επόμενες μέρες στα βουνά, η Πριζρένη διασχίζεται από ένα ποτάμι, κάτι που της δίνει μιαν ιδιαίτερη γοητεία. Διαθέτει ένα ιστορικό κέντρο πολύ καλά διατηρημένο και – κάτι που μας έκανε πολύ καλή εντύπωση – πεζοδρομημένο σε ένα μεγάλο του μέρος. Τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα οθωμανικά σπίτια, τα τούρκικα λουτρά, οι πέτρινες τοξωτές γέφυρες δημιουργούν την εικόνα ενός οικισμού από το παρελθόν. Η μείξη των μιναρέδων με τα καμπαναριά των ορθόδοξων και καθολικών εκκλησιών, δείχνει την μέχρι πρόσφατα συνύπαρξη κατοίκων διαφορετικών θρησκειών. Σήμερα πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των 130.000 περίπου κατοίκων της είναι Αλβανοί μουσουλμάνοι. Πάνω από τον οικισμό στην κορυφή του γειτονικού λόφου βρίσκεται το βυζαντινό κάστρο και στην παρακείμενη πλαγιά η κατεστραμμένη Σέρβικη εκκλησία του Ιησού του Σωτήρα.
Η Πριζρένη είναι ιστορικά μία πολύ σημαντική πόλη για τους Κοσοβάρους και τους Αλβανούς, αφού σε αυτήν έγινε το 1878 η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια των Αλβανών για διαμόρφωση εθνικής συνείδησης και για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Στις 10 Ιουνίου 1878, παραμονές του Συνεδρίου του Βερολίνου, στο οποίο θα συζητιόταν η τύχη των Βαλκανίων, αντιπρόσωποι από τα Βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου, του Μοναστηρίου, των Ιωαννίνων και της Σκόδρας συναντήθηκαν σε ένα μικρό κτίριο στο κέντρο της Πριζρένης και ίδρυσαν την λεγόμενη Λίγκα της Πριζρένης, με βάση την οποία γινόταν προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από την Οθωμανική αυτοκρατορία, ίδρυσης αλβανικών σχολείων, στρατού κλπ. Η προσπάθεια αυτή αντιμετωπίστηκε στρατιωτικά από την πύλη και καταπνίγηκε τρία χρόνια αργότερα.
Στο κτίριο αυτό, που αποτελεί τμήμα ενός συγκροτήματος τεσσάρων κτιρίων, στεγάζεται σήμερα το μουσείο για την Λίγκας της Πριζρένης. Όμως αυτό που είναι περισσότερο ενδιαφέρον, δεν είναι τόσο όσα θα δει κανείς στο ίδιο το μουσείο, αλλά η πληροφόρηση για την ιστορία του ίδιου του κτιρίου. Στο αρχικό κτίριο ιδρύθηκε την δεκαετία του 1960 – από το καθεστώς του Τίτο - για πρώτη φορά το μουσείο της Λίγκας της Πριζρένης. Την ίδια περίοδο κατέστη αναγκαία η μετακίνηση του κτιρίου για μερικές δεκάδες μέτρα, λόγω της διάνοιξης της παραποτάμιας οδού. Όμως το κτίριο, με την ιστορική του σημασία για τους Κοσοβάρους, υπήρξε το 1999 θύμα της καταστροφικής μανίας των Σέρβων. Τα μεσάνυκτα της 27 προς 28 Μαρτίου του 1999, Σέρβικες δυνάμεις πυρπόλησαν το κτίριο με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή του. Ήταν τέτοια η μανία τους που την επόμενη μέρα ισοπέδωσαν με μπουλντόζες εντελώς τα εναπομείναντα ερείπια. Όμως η σημαντικότερη απώλεια δεν ήταν η καταστροφή του ίδιου του κτιρίου, αφού αυτό έτσι και αλλιώς επανακατασκευάστηκε αργότερα επιτυχώς με τα ίδια μορφολογικά στοιχεία και υλικά, αλλά η καταστροφή των πρωτότυπων εγγράφων και ντοκουμέντων της Λίγκας της Πριζρένης, που εκτίθονταν στο μουσείο. Είναι προφανές ότι αυτά ακριβώς τα συμβολικά ντοκουμέντα αποτελούσαν και τον κύριο στόχο των Σέρβων εθνικιστών.
Tο μουσείο για την Λίγκας της Πριζρένης
Φωτογραφία του 1999 από το κατεστραμμένο κτίριο του μουσείου της Λίγκας της Πριζρένης
Βέβαια στην πόλη δεν υπάρχουν μόνο τα ίχνη της καταστροφικής βίας των Σέρβων. Στις 17-18 Μαρτίου του 2004 κατά τις ταραχές και τις βιαιότητες των Αλβανών Κοσοβάρων ενάντια των Σέρβων συμπολιτών τους, πέρα από τους δεκάδες νεκρούς και τις εκατοντάδες των προσφύγων, μεγάλες ήταν οι καταστροφές σημαντικών Σέρβικων μνημείων, κύρια ορθόδοξων εκκλησιών και μοναστηριών. Μεγάλος αριθμός των εκκλησιών αυτών, που καταστράφηκαν κατά το λεγόμενο «Πογκρόμ του Μαρτίου», βρίσκονται στην Πριζρένη. Στο ιστορικό κέντρο της πόλης, πάνω στο πεζόδρομο, θα συναντήσει κανείς την ονομαζόμενη Επισκοπική εκκλησία του Αγ.Γεωργίου, του 19ου αιώνα. Στον επισκέπτη θα κάνει εντύπωση η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων της KFOR, που προστατεύει την εκκλησία. Μπαίνοντας στην εκκλησία, αυτό που θα κάνει όμως εντύπωση είναι οι πάλλευκοι φρεσκοσοβατισμένοι τοίχοι. Και όμως διαβάζοντας τους οδηγούς θα πληροφορηθεί ότι η εκκλησία, ήταν πλούσια από αγιογραφίες, όνυχες και μάρμαρα. Παρ’όλες τις εργασίες αποκατάστασης που γίνονται τα τελευταία χρόνια με διεθνή χρηματοδότηση, οι καταστροφές του 2004 έχουν αφαιρέσει μεγάλο μέρος από την παλιά αίγλη του ναού. Όμως ο πόλεμος δεν του αφαίρεσε μόνο αίγλη, του αφαίρεσε κύρια πιστούς, αφού κάτω από το κλίμα του φόβου, η συντριπτική πλειοψηφία των ορθόδοξων Κοσοβάρων Σέρβικης καταγωγής, έχουν εγκαταλείψει την πόλη. Βρεθήκαμε στην Πριζρένη την Κυριακή των Βαϊων. Από νωρίς το πρωϊ οι καμπάνες του ναού ακούγονταν σε όλο το κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε προς τον ναό, όχι τόσο από θρησκευτική ευλάβεια, όσο από περιέργεια για να δούμε την συμμετοχή των πιστών. Το θέαμα ήταν μάλλον θλιβερό. Ένας μεγάλος ναός, με μόνο 6-7 πιστούς.
Η εκκλησία του ΑγίουΓεωργίου
Πιο σημαντικός όμως θεωρείται ο καθεδρικός ναός της Παναγίας της Λιέβισκα του 12ου αιώνα. Μαζί με τρία άλλα σημαντικά βυζαντινά θρησκευτικά μνημεία του Κοσόβου (για τα δύο από αυτά θα μιλήσουμε στην συνέχεια της ιστορίας), έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς, με τον τίτλο «Μεσαιωνικά Μνημεία στο Κόσοβο». Ο ναός της Παναγίας της Λιέβισκα μετατράπηκε σε τζαμί από τους Οθωμανούς και ξαναχρησιμοποιήθηκε σαν εκκλησία από τις αρχές του 20ου αιώνα. Κατά την δεκαετία του 1950 έγιναν εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης. Ο ναός διαθέτει μεγάλο αριθμό από υπέροχες αγιογραφίες και αποτελεί σημαντικό δείγμα της λεγόμενης Παλαιολόγιας Αναγέννησης με επιρροές τόσο από την Ορθόδοξη Βυζαντινή τεχνική, όσο και από την Δυτική Ρωμανική παράδοση. Δυστυχώς τόσο ο ναός, όσο και οι αγιογραφίες του υπέστησαν σοβαρές ζημιές από πυρπόληση τον Μάρτιο του 2004. Ο επισκέπτης μπορεί να δει μόνο το σιδερόφρακτο εξωτερικό του ναού, αφού εργασίες επισκευής του δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα και συνεπώς ο ναός παραμένει κλειστός. Και εδώ θα συναντήσει κανείς την παρουσία της KFOR.
Ο ναός της Παναγίας της Λιέβισκα
Ανάμεσα από την σιδερόφρακτη πρόσοψη διακρίνεται ένα μικρό δείγμα από τις αγιογραφίες του ναού.
Το πιο χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης είναι όμως το τζαμί του Σινάν πασά, του μεγάλου Οθωμανού αρχιτέκτονα του 16ου αιώνα, που κόσμησε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία με πάνω από 300 κτίσματα. Το τζαμί του Σινάν πασά δεσπόζει με τον μιναρέ του στο κέντρο της πόλης. Κτίστηκε το 1615 και θεωρείται ότι κατά την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη από το ορθόδοξο μοναστήρι των Αγίων Αρχαγγέλων, το οποίο την εποχή εκείνη βρισκόταν σε ερειπιώδη κατάσταση. Το 1919 οι Σέρβοι αποφάσισαν την επανακατασκευή του μοναστηριού των Αγίων Αρχαγγέλων και για τον σκοπό αυτό άρχισαν να αφαιρούν αρχιτεκτονικά μέλη από το τζαμί του Σινάν Πασά, για να τα επανατοποθετήσουν στην αρχική τους θέση. Η αντίδραση των πιστών μουσουλμάνων, ανάγκασαν τους Σέρβους να σταματήσουν την καταστροφή. Όμως οι μαρμάρινες κολώνες της σκεπαστής εισόδου του τζαμιού είχαν ήδη αφαιρεθεί και όπως λέγεται αυτές είχαν ριχτεί στο ποτάμι. Η σκεπαστή αυτή είσοδος επανακατασκευάστηκε μόλις το 2009. Στο τζαμί εκτελούνται ακόμα εργασίες επισκευών και για τον λόγο αυτό δεν είναι επισκέψιμο. Υπάρχει μάλιστα διχογνωμία των αρχών για το εάν πρέπει να λειτουργήσει σαν μουσείο ή να επανέλθει στην τελετουργική θρησκευτική του χρήση.
Tο τζαμί του Σινάν πασά
Διακρίνονται οι πρόσφατες μαρμάρινες κολώνες, που αντικατέστησαν αυτές που είχαν ριχτεί στο ποτάμι…
Υ.Γ. Το Κόσοβο δεν έχει «αναγνωρίσει» ούτε το travelstories, αφού δεν το εμφανίζει σαν ανεξάρτητη χώρα. Το περίεργο όμως είναι ότι και το Μαυροβούνιο, που αποτελεί μέλος του ΟΗΕ και είναι διεθνώς αναγνωρισμένο, εξακολουθεί να εμφανίζεται στους χάρτες του travelstories σαν ενιαία χώρα με την Σερβία!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τα λουτρά του Μεχμέτ πασά
Οι διαδικασίες στα σύνορα ήταν σύντομες και απλές. Σε όλα τα συνοριακά περάσματα του ταξιδιού, δεδομένου και του ότι βρισκόμασταν εκτός τουριστικής περιόδου αλλά και του ότι περνάγαμε συνήθως από δευτερεύοντα περάσματα, οι διαδικασίες ήταν σύντομες. Τους φαινόταν λίγο περίεργος ο συνδυασμός ελληνικών διαβατηρίων και αλβανικού αυτοκινήτου, αλλά ο έλεγχος ήταν λίγο-πολύ τυπικός και έτσι σε καμία περίπτωση δεν είχαμε καθυστέρηση.
Το Prizren (στα Ελληνικά Πριζρένη) δεν απείχε πάνω από μισή ώρα από τα σύνορα. Φτάσαμε το απογευματάκι κουρασμένοι μετά από την κοπιαστική και μακρόχρονη διαδρομή στα βουνά. Όπως και όλες οι πόλεις που συναντήσαμε και τις επόμενες μέρες στα βουνά, η Πριζρένη διασχίζεται από ένα ποτάμι, κάτι που της δίνει μιαν ιδιαίτερη γοητεία. Διαθέτει ένα ιστορικό κέντρο πολύ καλά διατηρημένο και – κάτι που μας έκανε πολύ καλή εντύπωση – πεζοδρομημένο σε ένα μεγάλο του μέρος. Τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα οθωμανικά σπίτια, τα τούρκικα λουτρά, οι πέτρινες τοξωτές γέφυρες δημιουργούν την εικόνα ενός οικισμού από το παρελθόν. Η μείξη των μιναρέδων με τα καμπαναριά των ορθόδοξων και καθολικών εκκλησιών, δείχνει την μέχρι πρόσφατα συνύπαρξη κατοίκων διαφορετικών θρησκειών. Σήμερα πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των 130.000 περίπου κατοίκων της είναι Αλβανοί μουσουλμάνοι. Πάνω από τον οικισμό στην κορυφή του γειτονικού λόφου βρίσκεται το βυζαντινό κάστρο και στην παρακείμενη πλαγιά η κατεστραμμένη Σέρβικη εκκλησία του Ιησού του Σωτήρα.
Η Πριζρένη είναι ιστορικά μία πολύ σημαντική πόλη για τους Κοσοβάρους και τους Αλβανούς, αφού σε αυτήν έγινε το 1878 η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια των Αλβανών για διαμόρφωση εθνικής συνείδησης και για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Στις 10 Ιουνίου 1878, παραμονές του Συνεδρίου του Βερολίνου, στο οποίο θα συζητιόταν η τύχη των Βαλκανίων, αντιπρόσωποι από τα Βιλαέτια του Κοσσυφοπεδίου, του Μοναστηρίου, των Ιωαννίνων και της Σκόδρας συναντήθηκαν σε ένα μικρό κτίριο στο κέντρο της Πριζρένης και ίδρυσαν την λεγόμενη Λίγκα της Πριζρένης, με βάση την οποία γινόταν προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από την Οθωμανική αυτοκρατορία, ίδρυσης αλβανικών σχολείων, στρατού κλπ. Η προσπάθεια αυτή αντιμετωπίστηκε στρατιωτικά από την πύλη και καταπνίγηκε τρία χρόνια αργότερα.
Στο κτίριο αυτό, που αποτελεί τμήμα ενός συγκροτήματος τεσσάρων κτιρίων, στεγάζεται σήμερα το μουσείο για την Λίγκας της Πριζρένης. Όμως αυτό που είναι περισσότερο ενδιαφέρον, δεν είναι τόσο όσα θα δει κανείς στο ίδιο το μουσείο, αλλά η πληροφόρηση για την ιστορία του ίδιου του κτιρίου. Στο αρχικό κτίριο ιδρύθηκε την δεκαετία του 1960 – από το καθεστώς του Τίτο - για πρώτη φορά το μουσείο της Λίγκας της Πριζρένης. Την ίδια περίοδο κατέστη αναγκαία η μετακίνηση του κτιρίου για μερικές δεκάδες μέτρα, λόγω της διάνοιξης της παραποτάμιας οδού. Όμως το κτίριο, με την ιστορική του σημασία για τους Κοσοβάρους, υπήρξε το 1999 θύμα της καταστροφικής μανίας των Σέρβων. Τα μεσάνυκτα της 27 προς 28 Μαρτίου του 1999, Σέρβικες δυνάμεις πυρπόλησαν το κτίριο με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή του. Ήταν τέτοια η μανία τους που την επόμενη μέρα ισοπέδωσαν με μπουλντόζες εντελώς τα εναπομείναντα ερείπια. Όμως η σημαντικότερη απώλεια δεν ήταν η καταστροφή του ίδιου του κτιρίου, αφού αυτό έτσι και αλλιώς επανακατασκευάστηκε αργότερα επιτυχώς με τα ίδια μορφολογικά στοιχεία και υλικά, αλλά η καταστροφή των πρωτότυπων εγγράφων και ντοκουμέντων της Λίγκας της Πριζρένης, που εκτίθονταν στο μουσείο. Είναι προφανές ότι αυτά ακριβώς τα συμβολικά ντοκουμέντα αποτελούσαν και τον κύριο στόχο των Σέρβων εθνικιστών.
Tο μουσείο για την Λίγκας της Πριζρένης
Φωτογραφία του 1999 από το κατεστραμμένο κτίριο του μουσείου της Λίγκας της Πριζρένης
Βέβαια στην πόλη δεν υπάρχουν μόνο τα ίχνη της καταστροφικής βίας των Σέρβων. Στις 17-18 Μαρτίου του 2004 κατά τις ταραχές και τις βιαιότητες των Αλβανών Κοσοβάρων ενάντια των Σέρβων συμπολιτών τους, πέρα από τους δεκάδες νεκρούς και τις εκατοντάδες των προσφύγων, μεγάλες ήταν οι καταστροφές σημαντικών Σέρβικων μνημείων, κύρια ορθόδοξων εκκλησιών και μοναστηριών. Μεγάλος αριθμός των εκκλησιών αυτών, που καταστράφηκαν κατά το λεγόμενο «Πογκρόμ του Μαρτίου», βρίσκονται στην Πριζρένη. Στο ιστορικό κέντρο της πόλης, πάνω στο πεζόδρομο, θα συναντήσει κανείς την ονομαζόμενη Επισκοπική εκκλησία του Αγ.Γεωργίου, του 19ου αιώνα. Στον επισκέπτη θα κάνει εντύπωση η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων της KFOR, που προστατεύει την εκκλησία. Μπαίνοντας στην εκκλησία, αυτό που θα κάνει όμως εντύπωση είναι οι πάλλευκοι φρεσκοσοβατισμένοι τοίχοι. Και όμως διαβάζοντας τους οδηγούς θα πληροφορηθεί ότι η εκκλησία, ήταν πλούσια από αγιογραφίες, όνυχες και μάρμαρα. Παρ’όλες τις εργασίες αποκατάστασης που γίνονται τα τελευταία χρόνια με διεθνή χρηματοδότηση, οι καταστροφές του 2004 έχουν αφαιρέσει μεγάλο μέρος από την παλιά αίγλη του ναού. Όμως ο πόλεμος δεν του αφαίρεσε μόνο αίγλη, του αφαίρεσε κύρια πιστούς, αφού κάτω από το κλίμα του φόβου, η συντριπτική πλειοψηφία των ορθόδοξων Κοσοβάρων Σέρβικης καταγωγής, έχουν εγκαταλείψει την πόλη. Βρεθήκαμε στην Πριζρένη την Κυριακή των Βαϊων. Από νωρίς το πρωϊ οι καμπάνες του ναού ακούγονταν σε όλο το κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε προς τον ναό, όχι τόσο από θρησκευτική ευλάβεια, όσο από περιέργεια για να δούμε την συμμετοχή των πιστών. Το θέαμα ήταν μάλλον θλιβερό. Ένας μεγάλος ναός, με μόνο 6-7 πιστούς.
Η εκκλησία του ΑγίουΓεωργίου
Πιο σημαντικός όμως θεωρείται ο καθεδρικός ναός της Παναγίας της Λιέβισκα του 12ου αιώνα. Μαζί με τρία άλλα σημαντικά βυζαντινά θρησκευτικά μνημεία του Κοσόβου (για τα δύο από αυτά θα μιλήσουμε στην συνέχεια της ιστορίας), έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς, με τον τίτλο «Μεσαιωνικά Μνημεία στο Κόσοβο». Ο ναός της Παναγίας της Λιέβισκα μετατράπηκε σε τζαμί από τους Οθωμανούς και ξαναχρησιμοποιήθηκε σαν εκκλησία από τις αρχές του 20ου αιώνα. Κατά την δεκαετία του 1950 έγιναν εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης. Ο ναός διαθέτει μεγάλο αριθμό από υπέροχες αγιογραφίες και αποτελεί σημαντικό δείγμα της λεγόμενης Παλαιολόγιας Αναγέννησης με επιρροές τόσο από την Ορθόδοξη Βυζαντινή τεχνική, όσο και από την Δυτική Ρωμανική παράδοση. Δυστυχώς τόσο ο ναός, όσο και οι αγιογραφίες του υπέστησαν σοβαρές ζημιές από πυρπόληση τον Μάρτιο του 2004. Ο επισκέπτης μπορεί να δει μόνο το σιδερόφρακτο εξωτερικό του ναού, αφού εργασίες επισκευής του δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα και συνεπώς ο ναός παραμένει κλειστός. Και εδώ θα συναντήσει κανείς την παρουσία της KFOR.
Ο ναός της Παναγίας της Λιέβισκα
Ανάμεσα από την σιδερόφρακτη πρόσοψη διακρίνεται ένα μικρό δείγμα από τις αγιογραφίες του ναού.
Το πιο χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης είναι όμως το τζαμί του Σινάν πασά, του μεγάλου Οθωμανού αρχιτέκτονα του 16ου αιώνα, που κόσμησε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία με πάνω από 300 κτίσματα. Το τζαμί του Σινάν πασά δεσπόζει με τον μιναρέ του στο κέντρο της πόλης. Κτίστηκε το 1615 και θεωρείται ότι κατά την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη από το ορθόδοξο μοναστήρι των Αγίων Αρχαγγέλων, το οποίο την εποχή εκείνη βρισκόταν σε ερειπιώδη κατάσταση. Το 1919 οι Σέρβοι αποφάσισαν την επανακατασκευή του μοναστηριού των Αγίων Αρχαγγέλων και για τον σκοπό αυτό άρχισαν να αφαιρούν αρχιτεκτονικά μέλη από το τζαμί του Σινάν Πασά, για να τα επανατοποθετήσουν στην αρχική τους θέση. Η αντίδραση των πιστών μουσουλμάνων, ανάγκασαν τους Σέρβους να σταματήσουν την καταστροφή. Όμως οι μαρμάρινες κολώνες της σκεπαστής εισόδου του τζαμιού είχαν ήδη αφαιρεθεί και όπως λέγεται αυτές είχαν ριχτεί στο ποτάμι. Η σκεπαστή αυτή είσοδος επανακατασκευάστηκε μόλις το 2009. Στο τζαμί εκτελούνται ακόμα εργασίες επισκευών και για τον λόγο αυτό δεν είναι επισκέψιμο. Υπάρχει μάλιστα διχογνωμία των αρχών για το εάν πρέπει να λειτουργήσει σαν μουσείο ή να επανέλθει στην τελετουργική θρησκευτική του χρήση.
Tο τζαμί του Σινάν πασά
Διακρίνονται οι πρόσφατες μαρμάρινες κολώνες, που αντικατέστησαν αυτές που είχαν ριχτεί στο ποτάμι…
Υ.Γ. Το Κόσοβο δεν έχει «αναγνωρίσει» ούτε το travelstories, αφού δεν το εμφανίζει σαν ανεξάρτητη χώρα. Το περίεργο όμως είναι ότι και το Μαυροβούνιο, που αποτελεί μέλος του ΟΗΕ και είναι διεθνώς αναγνωρισμένο, εξακολουθεί να εμφανίζεται στους χάρτες του travelstories σαν ενιαία χώρα με την Σερβία!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τα λουτρά του Μεχμέτ πασά
Last edited by a moderator:
