giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
2η ημέρα - Έξω από το Plovdiv (Asenovgrad και Bachkovo)
Στην γκλάμουρ αίθουσα πρωινού το λιτό αλλά χορταστικό πρωινό μας περίμενε στο τραπέζι. Ωραία αίσθηση να είσαι ο μοναδικός επισκέπτης σε ένα ξενοδοχείο!
Καθίσαμε στο φινετσάτο σαλόνι της ρεσεψιόν, χαζέψαμε λίγο στο laptop μας και καταστρώσαμε τα σχέδια της ημέρας. Το πρόγραμμα είχε εξόρμηση έξω από το Plovdiv και συγκεκριμένα στο Asenovgrad και Bachkovo.
Στην κεντρική bulevard "6-ti septemvri" από την στάση περνούσαν διάφορα λεωφορεία. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρος ποιο θα παίρναμε για τον σταθμό λεωφορείων Rodopi. Δεν καθίσαμε όμως να το σκεφτούμε και πολύ ώρα. Τα ταξί μας περίμεναν δίπλα. Η διαδρομή μέχρι τον σταθμό Rodopi ήταν κάπου 10 λεπτά και το κόστος 4 λέβα. Αστείο πόσο για να μπλεχτεί κανείς με αστικά.
Ρωτήσαμε στα εκδοτήρια την ώρα αναχώρησης για Asenovgrad και μας έδειξαν στον υπολογιστή τις ώρες. Κι εδώ ευγενέστατα τα κορίτσια κι ας μη μπορούσαν να μας μιλήσουν. Δρομολόγια έχει αρκετά πυκνά γι’ αυτό αν και χάσαμε για λίγο το λεωφορείο δεν περιμέναμε ιδιαίτερα αφού το επόμενο δρομολόγιο ήταν σε μισή ώρα. Πάντως εισιτήριο μπορείς να κόψεις απ’ ότι είδα και απευθείας στον οδηγό. Το εισιτήριο κοστίζει 2 λέβα μέχρι Asenovgrad. Το λεωφορείο ουσιαστικά ήταν ένα μίνι βανάκι της Hebros Bus που αναχώρησε από τον διάδρομο 3.
Υπεραστικά δρομολόγια Βουλγαρίας:
http://avtogari.info/index_en.php
Το Asenovgrad (Στενήμαχος στα Ελληνικά) απέχει 20 χλμ. από το Plovdiv και μετά από μισή ώρα το μίνι bus έκανε στάση στον κεντρικό δρόμο της μικρής πόλης και συνέχισε. Η πόλη έχει 60.000 κατοίκους και μέχρι το 1924 είχε ακμαίο Ελληνικό στοιχείο. Μάλιστα λίγο έξω από την πόλη της Νάουσας υπάρχει χωριό με το όνομα Στενήμαχος του οποίου πολλοί κάτοικοι έχουν ρίζες από την Στενήμαχο της Βουλγαρίας. Η πόλη φανερά φτωχική απέχει κατά πολύ στην εικόνα την Φιλιππούπολη. Όμως η επίσκεψή μας στην συγκεκριμένη πόλη δεν έγινε για να δούμε τις ''ομορφιές'' του Asenovgrad αλλά για να πάμε μέχρι το Asenova krepost το φρούριο του Ασάν (Tsar Asen II). Βασικά στα ερείπια του κάστρου! Τρία χιλιόμετρα από την πόλη στην κορυφή ενός λόφου, στην αριστερή όχθη του ποταμού Chepelare ή αλλιώς Asenitsa.
Η ώρα είναι 11:34. Ήμασταν λίγο στα χαμένα αλλά για αρχή τουλάχιστον προσανατολιστήκαμε για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Ο ποταμός Chepelare διασχίζει το Asenovgrad
Εντάξει ήξερα ότι θέλει αρκετή πεζοπορία αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόση ώρα! Στον ορίζοντα δεν φαινόταν κάτι και ήμασταν ακόμα μέσα στην πόλη. Ο φίλος μου ανέλαβε να ψάξει έναν άνθρωπο να μας βοηθήσει. Σε ένα σημείο λοιπόν ρώτησε μια μεγάλη γυναίκα σε ένα περίπτερο αν πάμε καλά και προς τα πού βρίσκεται το φρούριο. Το γέλιο δεν περιγράφεται. Με μεγάλη διάθεση βγήκε από το περίπτερο και άρχισε να του εξηγεί με ανάλυση πως θα πάμε..στα Βουλγάρικα φυσικά! Αυτός να λέει στα Ελληνικά ΔΕΝ καταλαβαίνω τίποτα απ’ όσα μου λες κι εκείνη να συνεχίζει απτόητη να εξηγεί. Εγώ σε ένα σημείο μη μπορώντας να κρατήσω τα γέλια μου παρακολουθούσα αυτή την εξαιρετική συνεννόηση! Μ’ αυτά και με κείνα βρήκαμε τον ανηφορικό δρόμο που θα μας οδηγούσε στο φρούριο. Αν πω πως είναι εύκολη η ανάβαση ή μικρή θα πω ψέματα. Στον δρόμο συναντήσαμε αρκετούς που κατέβαιναν ή ανέβαιναν. Μάλιστα όσοι πήγαιναν προς τα πάνω όπως εμείς, μας προσπερνούσαν με μεγάλη άνεση. Μα τόσο άχρηστοι είμαστε? Αναρωτηθήκαμε. Μέχρι και εκείνες οι θείες μας προσπέρασαν! Σε ένα σημείο καθίσαμε, ή μάλλον ξαπλώσαμε σε κάτι παγκάκια που συναντήσαμε σε ένα πλάτωμα.
Άντε λίγο κουράγιο ακόμα. Να βλέπαμε έστω από μακριά το κάστρο να πάρουμε θάρρος! Μα να το! Επιτέλους φαίνεται. Ε δεν το λες και κοντά βέβαια!
Που θα πάει θα φτάσουμε…το πλησιάζουμε και βρίσκεται όλο και πιο κοντά μας…
Ναι είναι γεγονός! Φτάσαμε. Η ώρα είναι 12:46! Σύνολο που περπατήσαμε από τη στιγμή που κατεβήκαμε το λεωφορείο και τραβήξαμε την ανηφόρα μέχρι εδώ γύρω στα 70 λεπτά! Στο κέντρο πληροφοριών που υπάρχει στην είσοδο πληρώσαμε 3 lev το άτομο. Υπάρχει και χώρος στάθμευσης.
Το μεσαιωνικό φρούριο τον 13 ο αιώνα συγκεκριμένα το 1231, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τσάρου Ivan Asen II έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οχύρωση των συνόρων έναντι των Λατινικών επιδρομών. Το καλύτερα διατηρημένο και πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του Φρουρίου είναι η Εκκλησία της Αγίας Μητέρας του Θεού ή Θεοτόκος του Πετρίτσι από τον 12 ο - 13 ο αιώνα. Πρόκειται για ένα διώροφο σταυροειδές μονόκλιτο κτίριο με τρούλο, που διαθέτει τοιχογραφίες από τον 14 ο αιώνα. Οι εργασίες αποκατάστασης του ναού τελείωσαν το 1991. Πάντως ολόκληρο το φρούριο αφέθηκε στη φθορά μετά την οθωμανική κατάκτηση τον 14 ο αιώνα και μόνο ο ναός παρέμεινε στην αρχική του εμφάνιση, καθώς είχε χρησιμοποιηθεί από τους ντόπιους χριστιανούς και σήμερα είναι σε κανονική χρήση ως μια Βουλγάρικη Ορθόδοξη εκκλησία.
Μέρος των τειχών
Εμπρόσθια όψη της εκκλησίας
Στο εσωτερικό της εκκλησίας
Το καλύτερο σημείο για να θαυμάσεις την εκκλησία και τα βουνά της Ροδόπης είναι το υψηλότερο σημείο του φρουρίου
Δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε ξανά αυτή τη διαδρομή με τα πόδια μέχρι την πόλη. Ζητήσαμε από το κέντρο πληροφοριών να καλέσουν ταξί το οποίο ήρθε μετά από λίγα λεπτά. Προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στον οδηγό να μας πάει στη στάση που περνάει το λεωφορείο για Bachkovo. Ο καλοβαλμένος και ευγενικός ταξιτζής μιλούσε λίγα Αγγλικά και μας είπε πως μπορεί να μας πάει μέχρι το μοναστήρι του Bachkovo με 8 lev. Δεν το σκεφτήκαμε καν και δεχτήκαμε αμέσως. Το Bachkovo απέχει 10 χλμ. από το Asenovgrad και το ταξί μετά από 10 περίπου λεπτά μας άφησε στην είσοδο του Μοναστηριού.
H Μονή του Bachkovo ή αλλιώς Μονή της Θεοτόκου Petritzonitissa ιδρύθηκε το 1083 και είναι ένα σημαντικό μνημείο της χριστιανικής αρχιτεκτονικής και ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα μοναστήρια στην Ευρώπη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το μοναστήρι είναι γνωστό και εκτιμάται για το μοναδικό συνδυασμό της Βυζαντινής, της Γεωργιανής και βουλγαρικής κουλτούρας, ενωμένες από την κοινή πίστη.
Κινηθήκαμε στον προαύλιο χώρο της μονής και επισκεφτήκαμε την τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας που χρονολογείται από το 1604 και μέσα βρίσκεται μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας από το 1310 η οποία θεωρείται ότι είναι θαυματουργή! Φωτογραφίες απαγορεύονται αυστηρά ακόμα και στον προαύλιο χώρο με έναν φύλακα να τριγυρνάει και να κάνει επίπληξη όποιον επισκέπτη δει να παραβιάζει τον κανόνα. Διακριτικά και γρήγορα έβγαλα λίγες φωτογραφίες.
Το μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι ή αντίθετα στο χωριό είναι γεμάτο με μικρά καταστήματα και περίπτερα που πωλούν κεραμικά αντικείμενα, ξυλόγλυπτα καθώς επίσης και μέλι, τοπικά μπαχαρικά και μαρμελάδα, κοσμήματα και άλλα αναμνηστικά. Τα περισσότερα ήταν πολύ αξιόλογα και υπερβολικά φτηνά γι’ αυτό και αγοράσαμε κάποια πολύ ωραία πήλινα και δώρα για τους δικούς μας.
Στο συγκεκριμένο σημείο όμως εκτός από μικρά καταστήματα έχει και ψητοπωλεία οι μυρωδιές των οποίων μας έσπασαν την μύτη! Δεν θα λέγαμε όχι για κρέατα της ώρας σε ένα παραδοσιακό σουβλατζίδικο. Μπήκαμε σε ένα που σαν χώρος εσωτερικά ήταν πολύ ζεστό, φτωχικό και παραδοσιακό.
Αγγλικά εννοείται μηδέν αλλά και τι έγινε? Παραγγείλαμε οι ίδιοι πηγαίνοντας στην ψησταριά για να δείξουμε τι θέλουμε. Η Θεία (έτσι την φωνάζαμε) φοβερή και γλυκύτατη. Φάγαμε ωραιότατα σουβλάκια, μπιφτέκια πατάτες σαλάτα και ψωμάκι και πληρώσαμε συνολικά γύρω στα 14 lev δηλαδή 7 ευρώ! Μας έκανε εντύπωση που μας έφερε αναλυτικά τον λογαριασμό, πληρώσαμε και μας έφερε ρέστα μέχρι και το τελευταίο κέρμα. Πάντως στον κεντρικό δρόμο έχει και κάποια εστιατόρια.
Το μοναστήρι είναι έξω από το χωριό και η στάση που θα περιμέναμε το λεωφορείο στην είσοδο του χωριού. Οπότε είχαμε λίγο περπάτημα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και η διαδρομή αρκετά όμορφη δίπλα στον ποταμό Chepelarska, τον οικισμό και το ορεινό τοπίο. Το μέρος φημίζεται και για δύο καταρράκτες τους οποίους δεν συναντήσαμε ποτέ!
Από τον κεντρικό δρόμο η πινακίδα δείχνει την στροφή για το στενό που οδηγεί στην Μονή
Το κέντρο του χωριού Bachkovo
Στο χωριό εκείνη την ώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Πήγαμε στην στάση όχι με μεγάλη σιγουριά για το τι ώρα θα περάσει το λεωφορείο. Στην στάση έχει ένα χαρτί με τα δρομολόγια το οποίο δεν συμφωνούσε με αυτά που είχα σημειώσει από το ιντερνετ. Περνούσαν διάφορα λεωφορεία ανά διαστήματα αλλά δεν σταματούσαν. Μετά από 1 ώρα περίπου αναμονή στη στάση σταμάτησε λεωφορείο που έγραφε Plovdiv και ανεβήκαμε. Δεν ήταν μίνι bus αλλά κανονικό μεγάλο λεωφορείο. Το εισιτήριο από Bachkovo για Plovdiv κοστίζει 4 lev. Η γραμμή του λεωφορείου είναι Plovdiv - Smolyan - Emilia-98 που κάνει στάση και στο Asenovgrad. Παραθέτω ξανά το χρήσιμο site για αναζήτηση δρομολογίων http://avtogari.info/index_en.php
Μετά από μισή ώρα και κάτι φτάσαμε στο τέρμα στον σταθμό λεωφορείων Rodopi της Φιλιππούπολης. Η ημερήσια που κάναμε άξιζε τον κόπο και όποιος βρεθεί στα μέρη την συστήνω χωρίς σκέψη. Ξανά με ταξί επιστρέψαμε κοντά στην βάση μας. Είπαμε 4 lev. Γιατί να μπλεχτείς με αστικά? Τα ταξί αξιόπιστα με σωστούς επαγγελματίες και πάμφθηνα. Η ώρα ήταν ''νεκρή'' και είπαμε να πάμε για μια ολιγόωρη ανάπαυση στο δωμάτιο μας.
Η απογευματινή – βραδινή βόλτα είχε την ανάβαση στον λόφο Bunardzhika (Hulm na Osvoboditelite ) εκεί που στέκεται το άγαλμα Alyosha. Την ώρα όμως δεν την υπολογίσαμε και ξέραμε πως πάνω θα φτάσουμε βράδυ αφού ήδη άρχιζε να σκοτεινιάζει.
Στην ul. Saborna
Και βέβαια ο αφελής πίστευα ότι το ταξί θα μας αφήσει τέρμα πάνω χωρίς κόπο! Αμ δε. Ο νεαρός ταξιτζής στην αρχή φάνηκε ότι δεν κατάλαβε που ακριβώς του ζητήσαμε να μας πάει και μας πήγαινε σε ένα εστιατόριο! Ώσπου του δείξαμε με το χέρι τον λόφο και το άγαλμα που φαίνεται από κάθε σημείο της πόλης. Μετά από ελάχιστα λεπτά μας άφησε στην αρχή της ανηφόρας δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι δεν πάει όχημα και μόνο πεζοί μπορούμε να ανέβουμε στην κορυφή!
Η άνοδος δύσκολη και κουραστική ανάμεσα στο δάσος και τα δέντρα, θεοσκότεινα και απόμερα. Αφού φτάσαμε μέχρι εδώ ας ανέβουμε. Συναντήσαμε σκόρπια σε διάφορα σημεία κάποιους ανπρώπους όπως και στην κορυφή αλλά και πάλι παρ’ ότι ήταν νύχτα, σκοτεινά και απομονωμένα δεν αισθανθήκαμε ούτε δευτερόλεπτο άβολα ή ανασφαλείς. Απλά έκαναν περίπατο ή είχαν βόλτα το σκύλο τους. Λαχανιασμένοι και σκασμένοι φτάσαμε στην κορυφή. Όχι ότι είχε κάποιο νόημα. Ο φωτισμός ήταν ελλιπής και ο χώρος του πάρκου δεν φαινόταν καν. Η θέα όμορφη αλλά σίγουρα πιο εντυπωσιακή την μέρα ή την καλύτερη ώρα του ηλιοβασιλέματος. Στην κορυφή στέκει το άγαλμα Alyosha. Χτισμένο το 1955-1956, αυτό το μνημείο τιμά την απελευθέρωση από τον σοβιετικό στρατό κατά τη διάρκεια της κατοχής της Βουλγαρίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1944. Το επιβλητικό άγαλμα είναι 11 μέτρων και βρίσκεται πάνω σε ένα βάθρο 6 μέτρων. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 προσπάθησαν να το απομακρύνουν δύο φορές, αλλά αργότερα ακολούθησε μια εκστρατεία διατήρησής του και ο Δήμος αποφάσισε ότι είναι ένα μνημείο χαρακτηριστικό του Πλοβντιβ, γι’ αυτό και το άφησαν και πλέον είναι από τα σύμβολα της πόλης το οποίο φαίνεται στον ορίζοντα από κάθε σημείο της.
Η κάθοδος ήταν πολύ ευκολότερη και ακολουθήσαμε μια διαδρομή μέσω των κεντρικών λεωφόρων της πόλης bulevard Ruski και ulitsa William Gladstone που μας έβγαλε στο πάρκο Tsar Simeonova και την κεντρική πλατεία Tsentralen.
Dom na kulturata στην ulitsa William Gladstone
Εκεί συναντήσαμε τυχαία την Παολίνα μια πρώην συνάδελφο του φίλου μου Βουλγάρα που δούλεψαν μαζί σεζόν το καλοκαίρι σε ξενοδοχείο. Είναι από την Βάρνα αλλά εκείνη την μέρα ήταν στην Φιλιππούπολη για δουλειές. Πήγαινε σε έναν φίλο της και μας πρότεινε να πάμε κι εμείς στο γραφείο του κοντά στο ξενοδοχείο Trimontium Princess. Ο Nikolay ένας χαμηλών τόνων 40αρης μας υποδέχτηκε χαμογελαστός. Συζητήσαμε λιγάκι μας είπε για τα ταξίδια του και την δουλειά του που έχει να κάνει με κατασκευαστικά έργα όπως ένας αγωγός αερίου στο Καζακστάν. Όχι ότι καταλάβαμε και πολλά αλλά κάναμε ότι καταλάβαμε! Ελληνικά,Βουλγάρικα και Αγγλικά ένας αχταρμάς! Καθίσαμε λίγη ώρα και τους αποχαιρετίσαμε. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η συνάντηση.
Λίγο μετά πήγαμε για φαγητό στο Gusto. Το ιταλικό εστιατόριο στην ul. Otets Paisii 26 δίπλα από την πλατεία Stefan Stambolov. http://www.gustobg.com/en Το φιλικότατο προσωπικό και η Αρ Ντεκό εσωτερική του διακόσμηση μας κέρδισαν κατευθείαν. Εντύπωση μας προκάλεσε πως ο κατάλογος εκτός από Αγγλικά ήταν και στα Ελληνικά! Τα ζυμαρικά όπως νιόκι, λαζάνια αλλά και η πίτσα ήταν φρεσκότατα και εξαιρετικά και περάσαμε μια ιδιαίτερα όμορφη και χαλαρωτική βραδιά. Το συνολικό κόστος ήταν γύρω στα 35 lev.
Ο πεζόδρομος Knyaz Alexander I είχε ερημώσει και σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο μας και τις τελευταίες εικόνες από την Φιλιππούπολη.
Πλατεία Stefan Stambolov
ul. Knyaz Alexander I
Δημοτική Πινακοθήκη Καλών Τεχνών
Η επόμενη μέρα είχε αναχώρηση για την Σόφια…
Στην γκλάμουρ αίθουσα πρωινού το λιτό αλλά χορταστικό πρωινό μας περίμενε στο τραπέζι. Ωραία αίσθηση να είσαι ο μοναδικός επισκέπτης σε ένα ξενοδοχείο!
Καθίσαμε στο φινετσάτο σαλόνι της ρεσεψιόν, χαζέψαμε λίγο στο laptop μας και καταστρώσαμε τα σχέδια της ημέρας. Το πρόγραμμα είχε εξόρμηση έξω από το Plovdiv και συγκεκριμένα στο Asenovgrad και Bachkovo.
Στην κεντρική bulevard "6-ti septemvri" από την στάση περνούσαν διάφορα λεωφορεία. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρος ποιο θα παίρναμε για τον σταθμό λεωφορείων Rodopi. Δεν καθίσαμε όμως να το σκεφτούμε και πολύ ώρα. Τα ταξί μας περίμεναν δίπλα. Η διαδρομή μέχρι τον σταθμό Rodopi ήταν κάπου 10 λεπτά και το κόστος 4 λέβα. Αστείο πόσο για να μπλεχτεί κανείς με αστικά.
Ρωτήσαμε στα εκδοτήρια την ώρα αναχώρησης για Asenovgrad και μας έδειξαν στον υπολογιστή τις ώρες. Κι εδώ ευγενέστατα τα κορίτσια κι ας μη μπορούσαν να μας μιλήσουν. Δρομολόγια έχει αρκετά πυκνά γι’ αυτό αν και χάσαμε για λίγο το λεωφορείο δεν περιμέναμε ιδιαίτερα αφού το επόμενο δρομολόγιο ήταν σε μισή ώρα. Πάντως εισιτήριο μπορείς να κόψεις απ’ ότι είδα και απευθείας στον οδηγό. Το εισιτήριο κοστίζει 2 λέβα μέχρι Asenovgrad. Το λεωφορείο ουσιαστικά ήταν ένα μίνι βανάκι της Hebros Bus που αναχώρησε από τον διάδρομο 3.
Υπεραστικά δρομολόγια Βουλγαρίας:
http://avtogari.info/index_en.php
Το Asenovgrad (Στενήμαχος στα Ελληνικά) απέχει 20 χλμ. από το Plovdiv και μετά από μισή ώρα το μίνι bus έκανε στάση στον κεντρικό δρόμο της μικρής πόλης και συνέχισε. Η πόλη έχει 60.000 κατοίκους και μέχρι το 1924 είχε ακμαίο Ελληνικό στοιχείο. Μάλιστα λίγο έξω από την πόλη της Νάουσας υπάρχει χωριό με το όνομα Στενήμαχος του οποίου πολλοί κάτοικοι έχουν ρίζες από την Στενήμαχο της Βουλγαρίας. Η πόλη φανερά φτωχική απέχει κατά πολύ στην εικόνα την Φιλιππούπολη. Όμως η επίσκεψή μας στην συγκεκριμένη πόλη δεν έγινε για να δούμε τις ''ομορφιές'' του Asenovgrad αλλά για να πάμε μέχρι το Asenova krepost το φρούριο του Ασάν (Tsar Asen II). Βασικά στα ερείπια του κάστρου! Τρία χιλιόμετρα από την πόλη στην κορυφή ενός λόφου, στην αριστερή όχθη του ποταμού Chepelare ή αλλιώς Asenitsa.
Η ώρα είναι 11:34. Ήμασταν λίγο στα χαμένα αλλά για αρχή τουλάχιστον προσανατολιστήκαμε για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Ο ποταμός Chepelare διασχίζει το Asenovgrad
Εντάξει ήξερα ότι θέλει αρκετή πεζοπορία αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόση ώρα! Στον ορίζοντα δεν φαινόταν κάτι και ήμασταν ακόμα μέσα στην πόλη. Ο φίλος μου ανέλαβε να ψάξει έναν άνθρωπο να μας βοηθήσει. Σε ένα σημείο λοιπόν ρώτησε μια μεγάλη γυναίκα σε ένα περίπτερο αν πάμε καλά και προς τα πού βρίσκεται το φρούριο. Το γέλιο δεν περιγράφεται. Με μεγάλη διάθεση βγήκε από το περίπτερο και άρχισε να του εξηγεί με ανάλυση πως θα πάμε..στα Βουλγάρικα φυσικά! Αυτός να λέει στα Ελληνικά ΔΕΝ καταλαβαίνω τίποτα απ’ όσα μου λες κι εκείνη να συνεχίζει απτόητη να εξηγεί. Εγώ σε ένα σημείο μη μπορώντας να κρατήσω τα γέλια μου παρακολουθούσα αυτή την εξαιρετική συνεννόηση! Μ’ αυτά και με κείνα βρήκαμε τον ανηφορικό δρόμο που θα μας οδηγούσε στο φρούριο. Αν πω πως είναι εύκολη η ανάβαση ή μικρή θα πω ψέματα. Στον δρόμο συναντήσαμε αρκετούς που κατέβαιναν ή ανέβαιναν. Μάλιστα όσοι πήγαιναν προς τα πάνω όπως εμείς, μας προσπερνούσαν με μεγάλη άνεση. Μα τόσο άχρηστοι είμαστε? Αναρωτηθήκαμε. Μέχρι και εκείνες οι θείες μας προσπέρασαν! Σε ένα σημείο καθίσαμε, ή μάλλον ξαπλώσαμε σε κάτι παγκάκια που συναντήσαμε σε ένα πλάτωμα.
Άντε λίγο κουράγιο ακόμα. Να βλέπαμε έστω από μακριά το κάστρο να πάρουμε θάρρος! Μα να το! Επιτέλους φαίνεται. Ε δεν το λες και κοντά βέβαια!
Που θα πάει θα φτάσουμε…το πλησιάζουμε και βρίσκεται όλο και πιο κοντά μας…
Ναι είναι γεγονός! Φτάσαμε. Η ώρα είναι 12:46! Σύνολο που περπατήσαμε από τη στιγμή που κατεβήκαμε το λεωφορείο και τραβήξαμε την ανηφόρα μέχρι εδώ γύρω στα 70 λεπτά! Στο κέντρο πληροφοριών που υπάρχει στην είσοδο πληρώσαμε 3 lev το άτομο. Υπάρχει και χώρος στάθμευσης.
Το μεσαιωνικό φρούριο τον 13 ο αιώνα συγκεκριμένα το 1231, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τσάρου Ivan Asen II έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οχύρωση των συνόρων έναντι των Λατινικών επιδρομών. Το καλύτερα διατηρημένο και πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του Φρουρίου είναι η Εκκλησία της Αγίας Μητέρας του Θεού ή Θεοτόκος του Πετρίτσι από τον 12 ο - 13 ο αιώνα. Πρόκειται για ένα διώροφο σταυροειδές μονόκλιτο κτίριο με τρούλο, που διαθέτει τοιχογραφίες από τον 14 ο αιώνα. Οι εργασίες αποκατάστασης του ναού τελείωσαν το 1991. Πάντως ολόκληρο το φρούριο αφέθηκε στη φθορά μετά την οθωμανική κατάκτηση τον 14 ο αιώνα και μόνο ο ναός παρέμεινε στην αρχική του εμφάνιση, καθώς είχε χρησιμοποιηθεί από τους ντόπιους χριστιανούς και σήμερα είναι σε κανονική χρήση ως μια Βουλγάρικη Ορθόδοξη εκκλησία.
Μέρος των τειχών
Εμπρόσθια όψη της εκκλησίας
Στο εσωτερικό της εκκλησίας
Το καλύτερο σημείο για να θαυμάσεις την εκκλησία και τα βουνά της Ροδόπης είναι το υψηλότερο σημείο του φρουρίου
Δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε ξανά αυτή τη διαδρομή με τα πόδια μέχρι την πόλη. Ζητήσαμε από το κέντρο πληροφοριών να καλέσουν ταξί το οποίο ήρθε μετά από λίγα λεπτά. Προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στον οδηγό να μας πάει στη στάση που περνάει το λεωφορείο για Bachkovo. Ο καλοβαλμένος και ευγενικός ταξιτζής μιλούσε λίγα Αγγλικά και μας είπε πως μπορεί να μας πάει μέχρι το μοναστήρι του Bachkovo με 8 lev. Δεν το σκεφτήκαμε καν και δεχτήκαμε αμέσως. Το Bachkovo απέχει 10 χλμ. από το Asenovgrad και το ταξί μετά από 10 περίπου λεπτά μας άφησε στην είσοδο του Μοναστηριού.
H Μονή του Bachkovo ή αλλιώς Μονή της Θεοτόκου Petritzonitissa ιδρύθηκε το 1083 και είναι ένα σημαντικό μνημείο της χριστιανικής αρχιτεκτονικής και ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα μοναστήρια στην Ευρώπη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το μοναστήρι είναι γνωστό και εκτιμάται για το μοναδικό συνδυασμό της Βυζαντινής, της Γεωργιανής και βουλγαρικής κουλτούρας, ενωμένες από την κοινή πίστη.
Κινηθήκαμε στον προαύλιο χώρο της μονής και επισκεφτήκαμε την τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας που χρονολογείται από το 1604 και μέσα βρίσκεται μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας από το 1310 η οποία θεωρείται ότι είναι θαυματουργή! Φωτογραφίες απαγορεύονται αυστηρά ακόμα και στον προαύλιο χώρο με έναν φύλακα να τριγυρνάει και να κάνει επίπληξη όποιον επισκέπτη δει να παραβιάζει τον κανόνα. Διακριτικά και γρήγορα έβγαλα λίγες φωτογραφίες.
Το μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι ή αντίθετα στο χωριό είναι γεμάτο με μικρά καταστήματα και περίπτερα που πωλούν κεραμικά αντικείμενα, ξυλόγλυπτα καθώς επίσης και μέλι, τοπικά μπαχαρικά και μαρμελάδα, κοσμήματα και άλλα αναμνηστικά. Τα περισσότερα ήταν πολύ αξιόλογα και υπερβολικά φτηνά γι’ αυτό και αγοράσαμε κάποια πολύ ωραία πήλινα και δώρα για τους δικούς μας.
Στο συγκεκριμένο σημείο όμως εκτός από μικρά καταστήματα έχει και ψητοπωλεία οι μυρωδιές των οποίων μας έσπασαν την μύτη! Δεν θα λέγαμε όχι για κρέατα της ώρας σε ένα παραδοσιακό σουβλατζίδικο. Μπήκαμε σε ένα που σαν χώρος εσωτερικά ήταν πολύ ζεστό, φτωχικό και παραδοσιακό.
Αγγλικά εννοείται μηδέν αλλά και τι έγινε? Παραγγείλαμε οι ίδιοι πηγαίνοντας στην ψησταριά για να δείξουμε τι θέλουμε. Η Θεία (έτσι την φωνάζαμε) φοβερή και γλυκύτατη. Φάγαμε ωραιότατα σουβλάκια, μπιφτέκια πατάτες σαλάτα και ψωμάκι και πληρώσαμε συνολικά γύρω στα 14 lev δηλαδή 7 ευρώ! Μας έκανε εντύπωση που μας έφερε αναλυτικά τον λογαριασμό, πληρώσαμε και μας έφερε ρέστα μέχρι και το τελευταίο κέρμα. Πάντως στον κεντρικό δρόμο έχει και κάποια εστιατόρια.
Το μοναστήρι είναι έξω από το χωριό και η στάση που θα περιμέναμε το λεωφορείο στην είσοδο του χωριού. Οπότε είχαμε λίγο περπάτημα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και η διαδρομή αρκετά όμορφη δίπλα στον ποταμό Chepelarska, τον οικισμό και το ορεινό τοπίο. Το μέρος φημίζεται και για δύο καταρράκτες τους οποίους δεν συναντήσαμε ποτέ!
Από τον κεντρικό δρόμο η πινακίδα δείχνει την στροφή για το στενό που οδηγεί στην Μονή
Το κέντρο του χωριού Bachkovo
Στο χωριό εκείνη την ώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Πήγαμε στην στάση όχι με μεγάλη σιγουριά για το τι ώρα θα περάσει το λεωφορείο. Στην στάση έχει ένα χαρτί με τα δρομολόγια το οποίο δεν συμφωνούσε με αυτά που είχα σημειώσει από το ιντερνετ. Περνούσαν διάφορα λεωφορεία ανά διαστήματα αλλά δεν σταματούσαν. Μετά από 1 ώρα περίπου αναμονή στη στάση σταμάτησε λεωφορείο που έγραφε Plovdiv και ανεβήκαμε. Δεν ήταν μίνι bus αλλά κανονικό μεγάλο λεωφορείο. Το εισιτήριο από Bachkovo για Plovdiv κοστίζει 4 lev. Η γραμμή του λεωφορείου είναι Plovdiv - Smolyan - Emilia-98 που κάνει στάση και στο Asenovgrad. Παραθέτω ξανά το χρήσιμο site για αναζήτηση δρομολογίων http://avtogari.info/index_en.php
Μετά από μισή ώρα και κάτι φτάσαμε στο τέρμα στον σταθμό λεωφορείων Rodopi της Φιλιππούπολης. Η ημερήσια που κάναμε άξιζε τον κόπο και όποιος βρεθεί στα μέρη την συστήνω χωρίς σκέψη. Ξανά με ταξί επιστρέψαμε κοντά στην βάση μας. Είπαμε 4 lev. Γιατί να μπλεχτείς με αστικά? Τα ταξί αξιόπιστα με σωστούς επαγγελματίες και πάμφθηνα. Η ώρα ήταν ''νεκρή'' και είπαμε να πάμε για μια ολιγόωρη ανάπαυση στο δωμάτιο μας.
Η απογευματινή – βραδινή βόλτα είχε την ανάβαση στον λόφο Bunardzhika (Hulm na Osvoboditelite ) εκεί που στέκεται το άγαλμα Alyosha. Την ώρα όμως δεν την υπολογίσαμε και ξέραμε πως πάνω θα φτάσουμε βράδυ αφού ήδη άρχιζε να σκοτεινιάζει.
Στην ul. Saborna
Και βέβαια ο αφελής πίστευα ότι το ταξί θα μας αφήσει τέρμα πάνω χωρίς κόπο! Αμ δε. Ο νεαρός ταξιτζής στην αρχή φάνηκε ότι δεν κατάλαβε που ακριβώς του ζητήσαμε να μας πάει και μας πήγαινε σε ένα εστιατόριο! Ώσπου του δείξαμε με το χέρι τον λόφο και το άγαλμα που φαίνεται από κάθε σημείο της πόλης. Μετά από ελάχιστα λεπτά μας άφησε στην αρχή της ανηφόρας δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι δεν πάει όχημα και μόνο πεζοί μπορούμε να ανέβουμε στην κορυφή!
Η άνοδος δύσκολη και κουραστική ανάμεσα στο δάσος και τα δέντρα, θεοσκότεινα και απόμερα. Αφού φτάσαμε μέχρι εδώ ας ανέβουμε. Συναντήσαμε σκόρπια σε διάφορα σημεία κάποιους ανπρώπους όπως και στην κορυφή αλλά και πάλι παρ’ ότι ήταν νύχτα, σκοτεινά και απομονωμένα δεν αισθανθήκαμε ούτε δευτερόλεπτο άβολα ή ανασφαλείς. Απλά έκαναν περίπατο ή είχαν βόλτα το σκύλο τους. Λαχανιασμένοι και σκασμένοι φτάσαμε στην κορυφή. Όχι ότι είχε κάποιο νόημα. Ο φωτισμός ήταν ελλιπής και ο χώρος του πάρκου δεν φαινόταν καν. Η θέα όμορφη αλλά σίγουρα πιο εντυπωσιακή την μέρα ή την καλύτερη ώρα του ηλιοβασιλέματος. Στην κορυφή στέκει το άγαλμα Alyosha. Χτισμένο το 1955-1956, αυτό το μνημείο τιμά την απελευθέρωση από τον σοβιετικό στρατό κατά τη διάρκεια της κατοχής της Βουλγαρίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1944. Το επιβλητικό άγαλμα είναι 11 μέτρων και βρίσκεται πάνω σε ένα βάθρο 6 μέτρων. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 προσπάθησαν να το απομακρύνουν δύο φορές, αλλά αργότερα ακολούθησε μια εκστρατεία διατήρησής του και ο Δήμος αποφάσισε ότι είναι ένα μνημείο χαρακτηριστικό του Πλοβντιβ, γι’ αυτό και το άφησαν και πλέον είναι από τα σύμβολα της πόλης το οποίο φαίνεται στον ορίζοντα από κάθε σημείο της.
Η κάθοδος ήταν πολύ ευκολότερη και ακολουθήσαμε μια διαδρομή μέσω των κεντρικών λεωφόρων της πόλης bulevard Ruski και ulitsa William Gladstone που μας έβγαλε στο πάρκο Tsar Simeonova και την κεντρική πλατεία Tsentralen.
Dom na kulturata στην ulitsa William Gladstone
Εκεί συναντήσαμε τυχαία την Παολίνα μια πρώην συνάδελφο του φίλου μου Βουλγάρα που δούλεψαν μαζί σεζόν το καλοκαίρι σε ξενοδοχείο. Είναι από την Βάρνα αλλά εκείνη την μέρα ήταν στην Φιλιππούπολη για δουλειές. Πήγαινε σε έναν φίλο της και μας πρότεινε να πάμε κι εμείς στο γραφείο του κοντά στο ξενοδοχείο Trimontium Princess. Ο Nikolay ένας χαμηλών τόνων 40αρης μας υποδέχτηκε χαμογελαστός. Συζητήσαμε λιγάκι μας είπε για τα ταξίδια του και την δουλειά του που έχει να κάνει με κατασκευαστικά έργα όπως ένας αγωγός αερίου στο Καζακστάν. Όχι ότι καταλάβαμε και πολλά αλλά κάναμε ότι καταλάβαμε! Ελληνικά,Βουλγάρικα και Αγγλικά ένας αχταρμάς! Καθίσαμε λίγη ώρα και τους αποχαιρετίσαμε. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η συνάντηση.
Λίγο μετά πήγαμε για φαγητό στο Gusto. Το ιταλικό εστιατόριο στην ul. Otets Paisii 26 δίπλα από την πλατεία Stefan Stambolov. http://www.gustobg.com/en Το φιλικότατο προσωπικό και η Αρ Ντεκό εσωτερική του διακόσμηση μας κέρδισαν κατευθείαν. Εντύπωση μας προκάλεσε πως ο κατάλογος εκτός από Αγγλικά ήταν και στα Ελληνικά! Τα ζυμαρικά όπως νιόκι, λαζάνια αλλά και η πίτσα ήταν φρεσκότατα και εξαιρετικά και περάσαμε μια ιδιαίτερα όμορφη και χαλαρωτική βραδιά. Το συνολικό κόστος ήταν γύρω στα 35 lev.
Ο πεζόδρομος Knyaz Alexander I είχε ερημώσει και σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο μας και τις τελευταίες εικόνες από την Φιλιππούπολη.
Πλατεία Stefan Stambolov
ul. Knyaz Alexander I
Δημοτική Πινακοθήκη Καλών Τεχνών
Η επόμενη μέρα είχε αναχώρηση για την Σόφια…
Last edited by a moderator:
