hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Vicenza
Η Vicenza, μνημείο κι αυτή της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO είναι συνώνυμη με την αρχιτεκτονική κληρονομιά του Αndrea Palladio. Δεν μπορούσε να απουσιάζει από το πρόγραμμά μας. Άλλωστε ήταν 25 λεπτά δρόμος από την Padova με το τραίνο. Εύκολη μονοήμερη εκδρομή.
Άφιξη
Η Vicenza βρίσκεται πάνω στον σιδηροδρομικό άξονα Μιλάνου –Βενετίας κι η πρόβαση είναι πανεύκολη και με πάμπολλα τραίνα.
Mετακίνηση
Από το σιδηροδρομικό σταθμό το ιστορικό κέντρο δεν απέχει πολύ. Παράλληλα όλα τα αξιοθέατα είναι σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Βασιστείτε στα ποδαράκια σας.
Φαγητό
Δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα αφού ήταν μονήμερη εκδρομή από τη Padova. Κάναμε απλά μια στάση σ’ενα τυχαίο café πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο για μακαρονάδα, πίτσα και καφέ (κάτι ελαφρύ δηλαδή) κυρίως ροκανίζοντας το χρόνο μέχρι να ανοίξουν κάποιοι χώροι που θέλαμε να επισκεφθούμε. Δεν συγκράτησα το όνομα και δεν θα το πρότεινα. Ήταν επιλογή της στιγμής.
Αξιοθέατα
Έξω από το σταθμό μας υποδέχθηκε ένα όμορφο μεγάλο πάρκο. Το μόνο που πρόδιδε χειμώνα ήταν τα πεσμένα φύλλα που είχαν πιάσει πάγο.
Mε τα πόδια καλύψαμε την απόσταση από το σταθμό ως την Piazza Matteotti στην άκρη του ιστορικού κέντρου της πόλης μέσω του κεντρικού πεζόδρομου Corso Andrea Palladio (έχει πολύ Palladio αυτή η πόλη)
Corso Palladio
Corso Palladio
Piazza Matteotti
Εκεί στο γραφείο του ΙΟΤ (όπως ΕΟΤ) μας πρότειναν να αγοράσουμε την Vicenza card η οποία επέτρεπε δωρεάν είσοδο σε μια σειρά μνημείων και συμβουλευτήκαμε τον υπάλληλο τι από αυτά αξίζει να επισκεφθούμε στη σύντομη επίσκεψή μας. Μας ενημέρωσε προς απογοήτευσή μας ότι η Villa Rotonda στα περίχωρα της πόλης, ένα από τα αριστουργήματα του Andrea Palladio, ήταν κλειστή για επίσκεψη στο εσωτερικό της λόγω εποχής.
Όλα τα αξιοθέατα εντός ιστορικού κέντρου βρίσκονται ένθεν κακείθεν του κεντρικού πεζόδρομου Corso Andrea Palladio και είναι ιδανική για περπάτημα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Teatro Olimpico*** που κατασκευάστηκε το 1580-1585, ήταν το κύκνειο άσμα του αρχιτέκτονα Andrea Palladio και δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι το θάνατό του. Είναι ένα από τα τρία αναγεννησιακά θέατρα σε λειτουργία. Το όραμά του ήταν ένα τέλειο ρωμαϊκό αμφιθέατρο σε ένα ανακαινισμένο μεσαιωνικό κτήριο κι αυτό ακριβώς αντικρύζει ο επισκέπτης.
Το ενδιαφέρον πέραν των πολλών αγαλμάτων που κοσμούν τον εσωτερικό χώρο είναι το μόνομο σκηνικό, σχεδιασμένο από τον Βιτσέντζο Σκαμότσι, που δημιουργεί μια οφθαλμαπάτη μακρινού ορίζοντα πόλης. Είναι το παλαιότερο σκηνικό ακόμα σε ύπαρξη. Για την ιστορία το θέατρο εγκαινιάστηκε στις 3 Μαρτίου 1585, με το έργο του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος”!
Στην Piazza Mateoti επισκεφθήκαμε και το μεγαλοπρεπές Palazzo Chiericati* , σχεδιασμένο από τον Palladio το 1550, ολοκληρώθηκε μόλις στα τέλη του 17ου αιώνα σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό. Ο δήμος της Vicenza το αγόρασε από την οικογένεια ευγενών Chiericati το 1839 και ως σήμερα λειτουργεί σαν Πινακοθήκη/Γλυπτοθήκη.
Ως εσωτερικός χώρος (μέ ότι είχε προηγηθεί στη Mantova) δεν μας κέρδισε ιδιαίτερα, ούτε και οι πίνακες των κλασσικών ιταλών ζωγράφων της περιοχής, μια ατέλειωτη σειρά από Μαντόνες στο ίδιο μοτίβο που είχαμε δει και πρωτύτερα. Περισσότερο στάθηκα σε περιοδικές εκθέσεις νεώτερων ζωγράφων και γλυπτών.
…και μερικά ενδιαφέροντα ταβάνια, ειδικά του Ήλιου και της Σελήνης όπου φαίνεται τα οπίσθια του Ήλιου είχαν ιδιαίτερη καλλιτεχνική απήχηση
Επιστροφή στον πεζόδρομο Palladio και στροφή στ’αριστερά στην Εκκλησία Santa Corona* στην ομώνυμη οδό. Η εκκλησιά μεσαιωνικής καταγωγής περηφανεύεται για την ύπαρξη του παρεκκλησίου Valmarana, που αποδίδεται σε ποιόν άλλον, στον Palladio.
Mεταξύ μας, το ψάχναμε το ψάχναμε και σαν το βρήκαμε τραβάγαμε τα μαλλιά μας. Τόσο αδιάφορο ήταν. Αντίθετα το μαρμάρινος βωμός του ιερού από φλωρεντίνους καλλιτέχνες ήταν όλα τα λεφτά, ενώ ενδιαφέρον είχαν και κάποιοι πίνακες όπως η Βάπτιση δια χειρός Giovanni Bellini.
Λίγα μέτρα πιο πάνω στην αντίπερα μεριά του δρόμου ήταν το μπαρόκ Palazzo Leoni Montanari**, από τα προτεινόμενα προς επίσκεψη από τον υπάλληλο του ΙΟΤ (όπως λέμε ΕΟΤ) και το οποίο δενείναι του Palladio.
Tώρα αν τολμήσω να ξεστομίσω ότι μου άρεσε περισσότερο από όσα palazzo του Palladio είδα, θα με μουντάρουν οι απανταχού γης αρχιτέκτονες. Οπότε σιωπή ιχθύος. Εδώ δεν ήταν μόνο τα μπαρόκ γύψινα που φόρτωναν τα ταβάνια και τους τοίχους
αλλά και οι τρείς εκθέσεις που απολαύσαμε.
Αφενός η μόνιμη έκθεση με αρχαιοελληνικά ευρήματα από την Μεγάλη Ελλάδα (αφράστου κάλλους)
και εκείνη με Ρώσικες Εικόνες (αν είστε σαν και μένα πυροβολημένοι με την Βυζαντινή Τέχνη θα ενθουσιαστείτε).
κι ένα εκπληκτικό γλυπτό για τον πεπτωκότα άνθρωπο στις φλόγες της κολάσεως!
Τους δύσμοιρους βενετσιάνους και λοιπούς αναγεννησιακούς ζωγράφους τους γύρισα τη πλάτη. Αντιθέτως η εποχική έκθεση του αργεντίνου Pablo Lobato με «καρικατούρες» διασημοτήτων ήταν σκέτη απόλαυση! (να μου ταυτοποίησετε τα πρόσωπα…).
Επιστροφή γι’άλλη μια φορά στον πεζόδρομο Palladio και παρακάμψαμε προς την γοητευτική Piazza dei Signori** όπου μας υποδέχθηκε ένας κίονας με τον Λέοντα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας
και την εντυπωσιακή αναγεννησιακή Basilica Palladiana, έργο ποιανού άλλου, του Palladio βέβαια.
Eνδιαφέροντα κτήρια και τριγύρω όπως η Loggia del Capitaniato* και η Εκκλησία San Vincenzo*.
Από την αντίθετη πλευρά της Piazza dei Signori είναι η μικρή Piazza dell’Erbe όπου δεσπόζει ο πύργος Torre della Bissara ύψους 82 μέτρων.
Η Βasilica Palladiana** σε γοτθικό στυλ χρησίμευσε ως έδρα της κυβέρνησης και στεγάζοντας επίσης μια σειρά από καταστήματα στο ισόγειο. Ανακατασκευάστηκε από τον νεαρό τότε αρχιτέκτονα… ναι ναι πείτε το, Palladio, αλλά πήρε πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί. Μόλις τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, το κτίριο ολοκληρώθηκε.
Ο χώρος σήμερα λειτουργεί στο εσωτερικό του αποκλειστικά για εκθέσεις ή εκδηλώσεις και δεν υπάρχει κάτι να δει κανείς. Αντίθετα αξίζει το κόπο η επίσκεψη για να απολαύσετε τη θέα προς τη πλατεία από τη loggia
και την οροφή του κτηρίου... απολαμβάνοντας τον καφέ σας.
Η θέα προς τη Piazza dei Signori
H θέα προς τη Piazza dell'Erbe
H θέα προς τη Piazza dell'Erbe
Στο ιστορικό κέντρο της Vicenza επισκεφθήκαμε ακόμα μερικά κτήρια που αποδίδονται (μα πώς μπορέσατε να φανταστείτε κάτι διαφορετικό) στον Palladio. Κάποια σχετικά ενδιαφέροντα στις προσόψεις όμως αδιάφορα στο εσωτερικό τους. Aν είστε φανατικοί του Palladio αξίζει να τα επισκεφθείτε ένα προς ένα. Εμείς πρεμούρα δεν είχαμε αν και εντρυφήσαμε στις αρχιτεκτονικές καινοτομίες του Palladio στο Palazzo Barbaran da Porto (μικρό κι αδιάφορο μουσείο), πριν πάρουμε την άγουσα στο Duomo της Vicenza. Παρά το πολλά υποσχόμενο εξωτερικό το εσωτερικό ήταν εξαιρετικά λιτό. Μοναδική πρωτοτυπία το ροζουλί χρώμα.
Με βήμα ταχύ πήραμε το δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό όπου θα φτάναμε νωρίτερα αν δεν έχανα το προσανατολισμό μου μέσα στα δαιδαλώδη στενά. Μόλις που προλάβαμε να πηδήξουμε μέσα στο τραίνο προς Padova. Γι’αλλη μια φορά οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι μας εντυπωσίασαν έστω κι αν επρόκειτο για ένα απλό Regionale. Φωτεινές ενδείξεις για τη ταχύτητα του τραίνου, εσωτερική/εξωτερική θερμοκρασία, χρόνος καθυστέρησης και ...αν η τουαλέττα είναι ελεύθερη ή κατειλημμένη.
Συνολική εντύπωση
Η Vicenza υπήρξε η λιγότερο ενδιαφέρουσα πόλη του ταξιδιού. Αυτό ίσως αποδίδεται στο ότι δεν είχαμε τις γνώσεις να αξιολογήσουμε τις αρετές του αρχιτεκτονικού ταλέντου του Palladio. Μετά από τόσες grandiose πλατείες, ναούς και palazzo που είχαμε δει, με εξαίρεση το Teatro Olimpico, το Palazzo Leoni Montanari, άντε και τη Basilica Palladiana, τα υπόλοιπα μάλλον θα σβηστούν πρόωρα από τη μνήμη μας...
Η Vicenza, μνημείο κι αυτή της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO είναι συνώνυμη με την αρχιτεκτονική κληρονομιά του Αndrea Palladio. Δεν μπορούσε να απουσιάζει από το πρόγραμμά μας. Άλλωστε ήταν 25 λεπτά δρόμος από την Padova με το τραίνο. Εύκολη μονοήμερη εκδρομή.
Άφιξη
Η Vicenza βρίσκεται πάνω στον σιδηροδρομικό άξονα Μιλάνου –Βενετίας κι η πρόβαση είναι πανεύκολη και με πάμπολλα τραίνα.
Mετακίνηση
Από το σιδηροδρομικό σταθμό το ιστορικό κέντρο δεν απέχει πολύ. Παράλληλα όλα τα αξιοθέατα είναι σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Βασιστείτε στα ποδαράκια σας.
Φαγητό
Δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα αφού ήταν μονήμερη εκδρομή από τη Padova. Κάναμε απλά μια στάση σ’ενα τυχαίο café πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο για μακαρονάδα, πίτσα και καφέ (κάτι ελαφρύ δηλαδή) κυρίως ροκανίζοντας το χρόνο μέχρι να ανοίξουν κάποιοι χώροι που θέλαμε να επισκεφθούμε. Δεν συγκράτησα το όνομα και δεν θα το πρότεινα. Ήταν επιλογή της στιγμής.
Αξιοθέατα
Έξω από το σταθμό μας υποδέχθηκε ένα όμορφο μεγάλο πάρκο. Το μόνο που πρόδιδε χειμώνα ήταν τα πεσμένα φύλλα που είχαν πιάσει πάγο.
Mε τα πόδια καλύψαμε την απόσταση από το σταθμό ως την Piazza Matteotti στην άκρη του ιστορικού κέντρου της πόλης μέσω του κεντρικού πεζόδρομου Corso Andrea Palladio (έχει πολύ Palladio αυτή η πόλη)
Corso Palladio
Corso Palladio
Piazza Matteotti
Εκεί στο γραφείο του ΙΟΤ (όπως ΕΟΤ) μας πρότειναν να αγοράσουμε την Vicenza card η οποία επέτρεπε δωρεάν είσοδο σε μια σειρά μνημείων και συμβουλευτήκαμε τον υπάλληλο τι από αυτά αξίζει να επισκεφθούμε στη σύντομη επίσκεψή μας. Μας ενημέρωσε προς απογοήτευσή μας ότι η Villa Rotonda στα περίχωρα της πόλης, ένα από τα αριστουργήματα του Andrea Palladio, ήταν κλειστή για επίσκεψη στο εσωτερικό της λόγω εποχής.
Όλα τα αξιοθέατα εντός ιστορικού κέντρου βρίσκονται ένθεν κακείθεν του κεντρικού πεζόδρομου Corso Andrea Palladio και είναι ιδανική για περπάτημα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Teatro Olimpico*** που κατασκευάστηκε το 1580-1585, ήταν το κύκνειο άσμα του αρχιτέκτονα Andrea Palladio και δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι το θάνατό του. Είναι ένα από τα τρία αναγεννησιακά θέατρα σε λειτουργία. Το όραμά του ήταν ένα τέλειο ρωμαϊκό αμφιθέατρο σε ένα ανακαινισμένο μεσαιωνικό κτήριο κι αυτό ακριβώς αντικρύζει ο επισκέπτης.
Το ενδιαφέρον πέραν των πολλών αγαλμάτων που κοσμούν τον εσωτερικό χώρο είναι το μόνομο σκηνικό, σχεδιασμένο από τον Βιτσέντζο Σκαμότσι, που δημιουργεί μια οφθαλμαπάτη μακρινού ορίζοντα πόλης. Είναι το παλαιότερο σκηνικό ακόμα σε ύπαρξη. Για την ιστορία το θέατρο εγκαινιάστηκε στις 3 Μαρτίου 1585, με το έργο του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος”!
Στην Piazza Mateoti επισκεφθήκαμε και το μεγαλοπρεπές Palazzo Chiericati* , σχεδιασμένο από τον Palladio το 1550, ολοκληρώθηκε μόλις στα τέλη του 17ου αιώνα σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό. Ο δήμος της Vicenza το αγόρασε από την οικογένεια ευγενών Chiericati το 1839 και ως σήμερα λειτουργεί σαν Πινακοθήκη/Γλυπτοθήκη.
Ως εσωτερικός χώρος (μέ ότι είχε προηγηθεί στη Mantova) δεν μας κέρδισε ιδιαίτερα, ούτε και οι πίνακες των κλασσικών ιταλών ζωγράφων της περιοχής, μια ατέλειωτη σειρά από Μαντόνες στο ίδιο μοτίβο που είχαμε δει και πρωτύτερα. Περισσότερο στάθηκα σε περιοδικές εκθέσεις νεώτερων ζωγράφων και γλυπτών.
…και μερικά ενδιαφέροντα ταβάνια, ειδικά του Ήλιου και της Σελήνης όπου φαίνεται τα οπίσθια του Ήλιου είχαν ιδιαίτερη καλλιτεχνική απήχηση
Επιστροφή στον πεζόδρομο Palladio και στροφή στ’αριστερά στην Εκκλησία Santa Corona* στην ομώνυμη οδό. Η εκκλησιά μεσαιωνικής καταγωγής περηφανεύεται για την ύπαρξη του παρεκκλησίου Valmarana, που αποδίδεται σε ποιόν άλλον, στον Palladio.
Mεταξύ μας, το ψάχναμε το ψάχναμε και σαν το βρήκαμε τραβάγαμε τα μαλλιά μας. Τόσο αδιάφορο ήταν. Αντίθετα το μαρμάρινος βωμός του ιερού από φλωρεντίνους καλλιτέχνες ήταν όλα τα λεφτά, ενώ ενδιαφέρον είχαν και κάποιοι πίνακες όπως η Βάπτιση δια χειρός Giovanni Bellini.
Λίγα μέτρα πιο πάνω στην αντίπερα μεριά του δρόμου ήταν το μπαρόκ Palazzo Leoni Montanari**, από τα προτεινόμενα προς επίσκεψη από τον υπάλληλο του ΙΟΤ (όπως λέμε ΕΟΤ) και το οποίο δενείναι του Palladio.
Tώρα αν τολμήσω να ξεστομίσω ότι μου άρεσε περισσότερο από όσα palazzo του Palladio είδα, θα με μουντάρουν οι απανταχού γης αρχιτέκτονες. Οπότε σιωπή ιχθύος. Εδώ δεν ήταν μόνο τα μπαρόκ γύψινα που φόρτωναν τα ταβάνια και τους τοίχους
αλλά και οι τρείς εκθέσεις που απολαύσαμε.
Αφενός η μόνιμη έκθεση με αρχαιοελληνικά ευρήματα από την Μεγάλη Ελλάδα (αφράστου κάλλους)
και εκείνη με Ρώσικες Εικόνες (αν είστε σαν και μένα πυροβολημένοι με την Βυζαντινή Τέχνη θα ενθουσιαστείτε).
κι ένα εκπληκτικό γλυπτό για τον πεπτωκότα άνθρωπο στις φλόγες της κολάσεως!
Τους δύσμοιρους βενετσιάνους και λοιπούς αναγεννησιακούς ζωγράφους τους γύρισα τη πλάτη. Αντιθέτως η εποχική έκθεση του αργεντίνου Pablo Lobato με «καρικατούρες» διασημοτήτων ήταν σκέτη απόλαυση! (να μου ταυτοποίησετε τα πρόσωπα…).
Επιστροφή γι’άλλη μια φορά στον πεζόδρομο Palladio και παρακάμψαμε προς την γοητευτική Piazza dei Signori** όπου μας υποδέχθηκε ένας κίονας με τον Λέοντα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας
και την εντυπωσιακή αναγεννησιακή Basilica Palladiana, έργο ποιανού άλλου, του Palladio βέβαια.
Eνδιαφέροντα κτήρια και τριγύρω όπως η Loggia del Capitaniato* και η Εκκλησία San Vincenzo*.
Από την αντίθετη πλευρά της Piazza dei Signori είναι η μικρή Piazza dell’Erbe όπου δεσπόζει ο πύργος Torre della Bissara ύψους 82 μέτρων.
Η Βasilica Palladiana** σε γοτθικό στυλ χρησίμευσε ως έδρα της κυβέρνησης και στεγάζοντας επίσης μια σειρά από καταστήματα στο ισόγειο. Ανακατασκευάστηκε από τον νεαρό τότε αρχιτέκτονα… ναι ναι πείτε το, Palladio, αλλά πήρε πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί. Μόλις τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, το κτίριο ολοκληρώθηκε.
Ο χώρος σήμερα λειτουργεί στο εσωτερικό του αποκλειστικά για εκθέσεις ή εκδηλώσεις και δεν υπάρχει κάτι να δει κανείς. Αντίθετα αξίζει το κόπο η επίσκεψη για να απολαύσετε τη θέα προς τη πλατεία από τη loggia
και την οροφή του κτηρίου... απολαμβάνοντας τον καφέ σας.
Η θέα προς τη Piazza dei Signori
H θέα προς τη Piazza dell'Erbe
H θέα προς τη Piazza dell'Erbe
Στο ιστορικό κέντρο της Vicenza επισκεφθήκαμε ακόμα μερικά κτήρια που αποδίδονται (μα πώς μπορέσατε να φανταστείτε κάτι διαφορετικό) στον Palladio. Κάποια σχετικά ενδιαφέροντα στις προσόψεις όμως αδιάφορα στο εσωτερικό τους. Aν είστε φανατικοί του Palladio αξίζει να τα επισκεφθείτε ένα προς ένα. Εμείς πρεμούρα δεν είχαμε αν και εντρυφήσαμε στις αρχιτεκτονικές καινοτομίες του Palladio στο Palazzo Barbaran da Porto (μικρό κι αδιάφορο μουσείο), πριν πάρουμε την άγουσα στο Duomo της Vicenza. Παρά το πολλά υποσχόμενο εξωτερικό το εσωτερικό ήταν εξαιρετικά λιτό. Μοναδική πρωτοτυπία το ροζουλί χρώμα.
Με βήμα ταχύ πήραμε το δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό όπου θα φτάναμε νωρίτερα αν δεν έχανα το προσανατολισμό μου μέσα στα δαιδαλώδη στενά. Μόλις που προλάβαμε να πηδήξουμε μέσα στο τραίνο προς Padova. Γι’αλλη μια φορά οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι μας εντυπωσίασαν έστω κι αν επρόκειτο για ένα απλό Regionale. Φωτεινές ενδείξεις για τη ταχύτητα του τραίνου, εσωτερική/εξωτερική θερμοκρασία, χρόνος καθυστέρησης και ...αν η τουαλέττα είναι ελεύθερη ή κατειλημμένη.
Συνολική εντύπωση
Η Vicenza υπήρξε η λιγότερο ενδιαφέρουσα πόλη του ταξιδιού. Αυτό ίσως αποδίδεται στο ότι δεν είχαμε τις γνώσεις να αξιολογήσουμε τις αρετές του αρχιτεκτονικού ταλέντου του Palladio. Μετά από τόσες grandiose πλατείες, ναούς και palazzo που είχαμε δει, με εξαίρεση το Teatro Olimpico, το Palazzo Leoni Montanari, άντε και τη Basilica Palladiana, τα υπόλοιπα μάλλον θα σβηστούν πρόωρα από τη μνήμη μας...
Last edited:
