vickokka
Member
- Μηνύματα
- 1.235
- Likes
- 1.931
- Ταξίδι-Όνειρο
- παντου
Ημέρα 3η : πήραμε ενα ωραίο πρωινό και φύγαμε με ενθουσιασμό με κατέυθυνση Interlaken και Thun για να δούμε κι αυτά τα μέρη και περισσότερη φύση. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ηλιόλουστο πρωινό και ξεκινήσαμε γύρω στις 10. Η διαδρομή πολύ ομορφη, περάσαμε το Sachseln και την ομορφη λίμνη του,χαζεύοντας τη διαδρομή.
Προχωρώντας προς Lungern,το αυτοκίνητο έβγαλε μια ένδειξη, που αφού ψαξαμε το βιβλιαράκι του κατασκευαστη, σήμαινε προς έπρεπε να βάλουμε αέρα στα ελαστικά. Πρώτο ωχ! Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε, που όμως ανακαλύψαμε ότι ήταν self service. Είδαμε σε μια άκρη αυτό με το οποίο βάζουμε αέρα στα ελαστικά και το κοιτούσαμε σα χαζοί, γιατί δεν ξέραμε να το χρησιμοποιήσουμε με σιγουριά, αφού δεν το είχαμε ξανακάνει. Βλέπω κάτι κυρίους σε ένα τραπεζάκι να πίνουν καφέ, λέω στον αντρα μου, κατσε θα παω να τους ρωτησω. Ελα που τα αγγλικά τους δεν ήταν καλά, τους έδειχνα με τα χερια τι θέλαμε, τους είπε κι ο αντρας μου με τα λίγα γερμανικά του ότι δεν ξέραμε να βάλουμε αέρα, κι ευτυχώς μας βοήθησε ένας κύριος. Τι χαρά, ας ξεκινήσουμε. Άρχισε ο δρόμος να είναι ανηφορικός και να έχει στροφές, ωχ το λαμπάκι παρέμεινε αναμένο. Ανησυχήσαμε μήπως έσκαζε κάποιο λάστιχο σιγά σιγα και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο επόμενο χωριό και να τηλεφωνήσουμε στην οδική (ευτυχως στο Malpensa όταν πρότειναν να πάρουμε οδική με 25 ευρώ για όλες τις μέρες ,δεχτήκαμε) ή να βρούμε κάποιο συνεργείο.
Μπαίνουμε λοιπόν το Lungern και σταματάμε. Η ώρα ήταν 12 και όλα είχαν κλείσει για μεσημέρι, μόνο ενα mini makret ήταν ανοιχτό και ένα καφε. Παίρνουμε τηλέφωνο στην Ιταλία και μας συνδέεουν με την οδική εκεί, αντε να συννενοηθούμε με τα αγγλικά που ήξεραν. Μας είπαν ή θα περιμένουμε να έρθει γερανός ο οποίος θα φορτώσει το αυτοκίνητο και θα το πάει στην πιο κοντινή Renault ή θα βρούμε κάποιο συνεργείο να μας το κοιτάξει. Συνεργείο δεν υπήρχε ανοιχτό και δε θέλαμε να ξεκινήσουμε για Interlaken που ηταν 30 χλμ γιατί αν πάθαινε καμμια ζημιά τι θα κάναμε. Βέβαια μας είπαν ότι μπορούσαμε να το φτιάξουμε προσωρινά να το γυρίσουμε στην Ιταλία,να μας δώσουν άλλο, που να τρέχουμε πάλι πίσω, σκεφτήκαμε να το επιστρέφαμε την επόμενη μέρα αλλά Κυριακή μόνο στο Malpensa θα ήταν ανοιχτα όλη μέρα, τα άλλα γραφεία ήταν μόνο πρωι.
Τέλος πάντων, σταματημένοι εκεί έξω απο το mini market,λέμε ας έρθει κάποιος να το δεί κι αν έχει πρόβλημα το παίρνει ο γερανος. Μόλις μας είπαν ότι θα περιμένουμε 1 ώρα να έρθει, απογοητευτήκαμε, πάει η μέρα, σκεφτήκαμε αλλά τι να κάναμε. Πήραμε ένα καφέ και λέμε ας κάνουμε μια βόλτα 1-2 χλμ με το αυτοκίνητο γύρω από τη λίμνη να περάσει η ώρα. Αυτό και κάναμε σιγα σιγα και είδαμε πολύ όμορφα μέρη, τα νερά της λίμνης υπέροχα, πολύ θα ήθελα να κάνω μια βουτιά. Μα γιατί άφησα το μαγιό στο ξενοδοχείο.
Αγελάδες έξω απο πολλά σπιτάκια, πάπιες, ησυχία, πανέμορφα! Τέλειο μέρος για ενα ήσυχο διήμερο.
Από τα ομορφότερα μέρη του ταξιδιού. Γυρνάμε πίσω στο σημείο που είχαμε πει οτι θα είμαστε μας παίρνει ο οδηγός και λέει θα αργήσει ακόμα λίγο. Μας επισκέφτηκε η πείνα και πήγαμε στο mini market και μας έκοψαν φανταστική gruviere σε φέτες, πήραμε και φρέσκο ψωμί, και καθώς ετοιμαζόμασταν για την πρώτη μπουκιά, νάτος κι ο οδηγός. Άρχισε και κοιτάζει το αυτοκίνητο, κι εγω να μασουλάω στα κρυφά. Μας είπε ότι οπτικά τα ελαστικά ειναι οκ αλλά αφού η ένδειξη στο ταμπλό άναβε , έπρεπε να μας πάει σε μια Renault. Φορτώνει το αυτοκίνητο , φορτώνει κι εμάς και πάμε πίσω, με κατεύθυνση προς Λουκέρνη, ωχ λέω πάει η μέρα. Μετά από κανένα τέταρτο φτάνουμε στη Renault αλλά του λένε πως είχαν πολλά αυτοκινητα να εξυπηρετήσουν και φεύγουμε. Θα πάμε στην επόμενη αντιπροσωπία, λέω πάει την πατήσαμε. Σκέφτηκα πως στην Ελλάδα αντιπροσωπίες έχουν μόνο οι μεγάλες πόλεις, αλλά ευτυχως όχι στην Ελβετία. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, σε ένα άλλο μέρος (χωριό ή κωμόπολη δεν έχει σημασία) φτάσαμε σε άλλη Renault. Συννενοήθηκε και μας άφησε να μας εξυπηρετήσουν, πράγμα που πήρε το πολύ 20 λεπτά. Έβαλαν το αυτοκίνητο στον εγκέφαλο και διαπίσωσαν ότι δε υπήρχε κανένα πρόβλημα. Μας εξήγησαν ότι επείδή το βράδυ πέφτει η θερμοκρασία και το πρωί είχε ζέστη, ο αέρας στα ελαστικά κάπως επηρεάζεται και τελος πάντων, έβγαζε αυτη την ένδειξη, που όπως γινεται , για να σβήσει πρεεπι να μπει στον εγκέφαλο το όχημα. Ευτυχώς όλα καλά, ευτυχώς δεν πληρώσαμε και καμμιά περιουσία όπως περιμέναμε, 25 ευρώ κόστισε όλο αυτό και 3 η ώρα βγήκαμε πάλι στο δρόμο και είπαμε να πάμε κατευθείαν στο Thun που θέλαμε να δούμε περισσότερο απο το Interlaken.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή και γενικά στις 3 μέρες στην Ελβετία, συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ο κόσμος είναι ευγενικός και πρόθυμος να σε βοηθήσει, ακόμα και χωρίς να έχει συμφέρον ή να προσπαθήσει να σε ξεγελάσει.Όσο περιμέναμε να έρθει ο γερανός, περνάει μια γιαγιά με ένα ποδήλατο , σταματάει και αρχίζει να μας λέει κάτι στα γερμανικά . Ο άντρας μου της μίλησε, και μου είπε ότι ρώτησε αν έχουμε ανάγκη απο κάτι κι αν μπορεί να μας βοηθήσει. Οι υπάλληλοι στη Renault, σκέφτηκα ότι ίσως αν ήθελαν , θα μπορούσαν να μας χρεώσουν καμμια 200ρια ευρώ, αφού δεν ξέραμε και τη γλώσσα, αντίθετα μας κέρασαν και καφέ στην αναμονή και έστειλαν να μας εξηγήσει τι συμβαίνει τον υπάλληλο που ήξερε καλά αγγλικά, γιατί γι'αυτούς είμασταν πελάτες. Επίσης, περνώντας από πολλά μικρά μέρη αυτές τις μέρες, διαπιστωσα ότι υπάρχουν δουλειές και στα πιο μικρά χωριά, είδα μαγαζιά, συνεργεία, εργοστάσια, εμπορικά κέντρα σε μέρη που στην Ελλάδα θα έιχαν ερημώσει. Αχ με αυτές τις σκέψεις, φάγαμε την γραβιέρα μας με το ψωμάκι απο το mini market, και κατά τις 4 περίπου φτάσαμε στο κουκλίστικο Thun.
Προχωρώντας προς Lungern,το αυτοκίνητο έβγαλε μια ένδειξη, που αφού ψαξαμε το βιβλιαράκι του κατασκευαστη, σήμαινε προς έπρεπε να βάλουμε αέρα στα ελαστικά. Πρώτο ωχ! Σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε, που όμως ανακαλύψαμε ότι ήταν self service. Είδαμε σε μια άκρη αυτό με το οποίο βάζουμε αέρα στα ελαστικά και το κοιτούσαμε σα χαζοί, γιατί δεν ξέραμε να το χρησιμοποιήσουμε με σιγουριά, αφού δεν το είχαμε ξανακάνει. Βλέπω κάτι κυρίους σε ένα τραπεζάκι να πίνουν καφέ, λέω στον αντρα μου, κατσε θα παω να τους ρωτησω. Ελα που τα αγγλικά τους δεν ήταν καλά, τους έδειχνα με τα χερια τι θέλαμε, τους είπε κι ο αντρας μου με τα λίγα γερμανικά του ότι δεν ξέραμε να βάλουμε αέρα, κι ευτυχώς μας βοήθησε ένας κύριος. Τι χαρά, ας ξεκινήσουμε. Άρχισε ο δρόμος να είναι ανηφορικός και να έχει στροφές, ωχ το λαμπάκι παρέμεινε αναμένο. Ανησυχήσαμε μήπως έσκαζε κάποιο λάστιχο σιγά σιγα και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο επόμενο χωριό και να τηλεφωνήσουμε στην οδική (ευτυχως στο Malpensa όταν πρότειναν να πάρουμε οδική με 25 ευρώ για όλες τις μέρες ,δεχτήκαμε) ή να βρούμε κάποιο συνεργείο.
Μπαίνουμε λοιπόν το Lungern και σταματάμε. Η ώρα ήταν 12 και όλα είχαν κλείσει για μεσημέρι, μόνο ενα mini makret ήταν ανοιχτό και ένα καφε. Παίρνουμε τηλέφωνο στην Ιταλία και μας συνδέεουν με την οδική εκεί, αντε να συννενοηθούμε με τα αγγλικά που ήξεραν. Μας είπαν ή θα περιμένουμε να έρθει γερανός ο οποίος θα φορτώσει το αυτοκίνητο και θα το πάει στην πιο κοντινή Renault ή θα βρούμε κάποιο συνεργείο να μας το κοιτάξει. Συνεργείο δεν υπήρχε ανοιχτό και δε θέλαμε να ξεκινήσουμε για Interlaken που ηταν 30 χλμ γιατί αν πάθαινε καμμια ζημιά τι θα κάναμε. Βέβαια μας είπαν ότι μπορούσαμε να το φτιάξουμε προσωρινά να το γυρίσουμε στην Ιταλία,να μας δώσουν άλλο, που να τρέχουμε πάλι πίσω, σκεφτήκαμε να το επιστρέφαμε την επόμενη μέρα αλλά Κυριακή μόνο στο Malpensa θα ήταν ανοιχτα όλη μέρα, τα άλλα γραφεία ήταν μόνο πρωι.
Τέλος πάντων, σταματημένοι εκεί έξω απο το mini market,λέμε ας έρθει κάποιος να το δεί κι αν έχει πρόβλημα το παίρνει ο γερανος. Μόλις μας είπαν ότι θα περιμένουμε 1 ώρα να έρθει, απογοητευτήκαμε, πάει η μέρα, σκεφτήκαμε αλλά τι να κάναμε. Πήραμε ένα καφέ και λέμε ας κάνουμε μια βόλτα 1-2 χλμ με το αυτοκίνητο γύρω από τη λίμνη να περάσει η ώρα. Αυτό και κάναμε σιγα σιγα και είδαμε πολύ όμορφα μέρη, τα νερά της λίμνης υπέροχα, πολύ θα ήθελα να κάνω μια βουτιά. Μα γιατί άφησα το μαγιό στο ξενοδοχείο.
Αγελάδες έξω απο πολλά σπιτάκια, πάπιες, ησυχία, πανέμορφα! Τέλειο μέρος για ενα ήσυχο διήμερο.
Από τα ομορφότερα μέρη του ταξιδιού. Γυρνάμε πίσω στο σημείο που είχαμε πει οτι θα είμαστε μας παίρνει ο οδηγός και λέει θα αργήσει ακόμα λίγο. Μας επισκέφτηκε η πείνα και πήγαμε στο mini market και μας έκοψαν φανταστική gruviere σε φέτες, πήραμε και φρέσκο ψωμί, και καθώς ετοιμαζόμασταν για την πρώτη μπουκιά, νάτος κι ο οδηγός. Άρχισε και κοιτάζει το αυτοκίνητο, κι εγω να μασουλάω στα κρυφά. Μας είπε ότι οπτικά τα ελαστικά ειναι οκ αλλά αφού η ένδειξη στο ταμπλό άναβε , έπρεπε να μας πάει σε μια Renault. Φορτώνει το αυτοκίνητο , φορτώνει κι εμάς και πάμε πίσω, με κατεύθυνση προς Λουκέρνη, ωχ λέω πάει η μέρα. Μετά από κανένα τέταρτο φτάνουμε στη Renault αλλά του λένε πως είχαν πολλά αυτοκινητα να εξυπηρετήσουν και φεύγουμε. Θα πάμε στην επόμενη αντιπροσωπία, λέω πάει την πατήσαμε. Σκέφτηκα πως στην Ελλάδα αντιπροσωπίες έχουν μόνο οι μεγάλες πόλεις, αλλά ευτυχως όχι στην Ελβετία. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, σε ένα άλλο μέρος (χωριό ή κωμόπολη δεν έχει σημασία) φτάσαμε σε άλλη Renault. Συννενοήθηκε και μας άφησε να μας εξυπηρετήσουν, πράγμα που πήρε το πολύ 20 λεπτά. Έβαλαν το αυτοκίνητο στον εγκέφαλο και διαπίσωσαν ότι δε υπήρχε κανένα πρόβλημα. Μας εξήγησαν ότι επείδή το βράδυ πέφτει η θερμοκρασία και το πρωί είχε ζέστη, ο αέρας στα ελαστικά κάπως επηρεάζεται και τελος πάντων, έβγαζε αυτη την ένδειξη, που όπως γινεται , για να σβήσει πρεεπι να μπει στον εγκέφαλο το όχημα. Ευτυχώς όλα καλά, ευτυχώς δεν πληρώσαμε και καμμιά περιουσία όπως περιμέναμε, 25 ευρώ κόστισε όλο αυτό και 3 η ώρα βγήκαμε πάλι στο δρόμο και είπαμε να πάμε κατευθείαν στο Thun που θέλαμε να δούμε περισσότερο απο το Interlaken.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή και γενικά στις 3 μέρες στην Ελβετία, συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ο κόσμος είναι ευγενικός και πρόθυμος να σε βοηθήσει, ακόμα και χωρίς να έχει συμφέρον ή να προσπαθήσει να σε ξεγελάσει.Όσο περιμέναμε να έρθει ο γερανός, περνάει μια γιαγιά με ένα ποδήλατο , σταματάει και αρχίζει να μας λέει κάτι στα γερμανικά . Ο άντρας μου της μίλησε, και μου είπε ότι ρώτησε αν έχουμε ανάγκη απο κάτι κι αν μπορεί να μας βοηθήσει. Οι υπάλληλοι στη Renault, σκέφτηκα ότι ίσως αν ήθελαν , θα μπορούσαν να μας χρεώσουν καμμια 200ρια ευρώ, αφού δεν ξέραμε και τη γλώσσα, αντίθετα μας κέρασαν και καφέ στην αναμονή και έστειλαν να μας εξηγήσει τι συμβαίνει τον υπάλληλο που ήξερε καλά αγγλικά, γιατί γι'αυτούς είμασταν πελάτες. Επίσης, περνώντας από πολλά μικρά μέρη αυτές τις μέρες, διαπιστωσα ότι υπάρχουν δουλειές και στα πιο μικρά χωριά, είδα μαγαζιά, συνεργεία, εργοστάσια, εμπορικά κέντρα σε μέρη που στην Ελλάδα θα έιχαν ερημώσει. Αχ με αυτές τις σκέψεις, φάγαμε την γραβιέρα μας με το ψωμάκι απο το mini market, και κατά τις 4 περίπου φτάσαμε στο κουκλίστικο Thun.
Last edited: