aloha
Member
- Μηνύματα
- 23
- Likes
- 141
- Επόμενο Ταξίδι
- Εδιμβούργο
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Κούβα
Περιεχόμενα
27/4, ημέρα τρίτη
Τρίτη μέρα, με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει κανα 2 βαθμούς και να φτάνει πλέον τους 8 βαθμούς (ανώτερη θερμοκρασία) και αυτό πραγματικά έκανε διαφορά. Μπορέσαμε να κινηθούμε λίγο πιο δραστήρια και να δούμε περισσότερα πράγματα. Πήγαμε λοιπόν στη μικρή πόλη, που βρίσκεται κάτω από το κάστρο. Εκεί δεν έχει χτιστεί σχεδόν κανένα σπίτι από το 18ο αιώνα. Τα κτήρια είναι όλα πανέμορφα και η ατμόσφαιρα εκπληκτική. Όλα είναι ήρεμα και από τα σπίτια ακούγεται κλασσική μουσική. Πολλά σπίτια έχουν ονομασίες που προκύπτουν από τα οικόσημα που είναι πάνω τους, όπως το σπίτι στα τρία βιολά, στο λευκό κύκνο, στον κόκκινο αστακό κλπ. Δεξιά αριστερά συναντάς ωραία καφέ, σοκολατερί, μαγαζιά με ξύλινα παιχνίδια κα. Περιηγηθήκαμε στους δρόμους της μικρής συνοικίας, επισκεφτήκαμε την πολύ εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Νικολάου που δεσπόζει στην περιοχή κι εκεί συναντήσαμε πολλές κινέζες με τον προσωπικό τους φωτογράφο που φωτογραφίζονταν μες στο κρύο με νυφικά. Ήταν πραγματικά αστείο.
Στη συνέχεια, ανηφορίσαμε πάλι προς το κάστρο να δούμε την περιοχή κάτω από την πύλη και το χράντσανι που δεν είδαμε την προηγούμενη. Κάναμε μία υπέροχη βόλτα, φωτογραφίσαμε πολλά ανάκτορα, ανάμεσα τους το ανάκτορο Στέρνμπεργκ, Σβάρτσενμπεργκ, Μάρτινιτς, Τσέρνιν κα. Επισκεφτήκαμε το Λορέτο, το οποίο χρημαρτοδοτήθηκε από μία Τσέχα αριστοκράτισσα που διέδιδε το θρύλο της Αγίας οικίας του Λορέτο. Στη Βοημία και τη Μοραβία υπάρχουν 50 αντίγραφα του Λορέτο!!!!!!! Αυτό εδώ, είναι το μεγαλύτερο απ'όλα. Έχουμε βγάλει φωτογραφία μόνο το εξωτερικό καθώς χριεαζόταν επιπλέον χρήματα αν θέλαμε να το φωτογραφήσουμε.
Περάσαμε από έναν ωραίο δρόμο που έμεναν οι εργάτες του κάστρου, από τη μονή των καπουτσίνων, πήγαμε στη μονή Στράχοβ και θαυμάσαμε την απίστευτη βιβλιοθήκη της. Κατηφορίσαμε πάλι στη μικρή συνοικία περνώντας από την περιοχή ποχόρτζελες ο οποίος είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς της Πράγας και σήμερα περνάει από εκεί η οδική αρτηρία που οδηγεί στο κάστρο της Πράγας. Μέτά από τόσο μεγάλη βόλτα έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις κι έτσι ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα σε μια απίθανη σοκολατερί. Δεν ήταν ζεστή σοκολάτα όπως την ξέρουμε αλλά μια πηχτή λιωμένη σοκολάτα. Εμεπιρία ζωής. Στην ίδια σοκολατερί δοκίμασα και όλα τα σοκολατάκια που προσφέρονταν προς δοκιμή. Τέλεια! Με πράσινο τσάι, με τζίντζερ, με τσίλι κα.
Από κει κάναμε μια περιήγηση στην παραποτάμια μικρή συνοικία και καταλήξαμε στο νησί Κάμπα και καταλήξαμε στον τοίχο με τα γκράφιτι και τον τροχό του υδρόμυλου του μεγάλου κοινοβίου.
Στη συνέχεια πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στο λόφο Πέτρζιν. Είναι ένας πανέμορφος λόφος. Εκεί, αφού βολτάραμε, μπήκαμε στο μουσείο με τους καθρέφτες (πλάκα είχε) και ανεβήκαμε σε μια μικρογραφία του πύργου του Άιφελ 300 σκαλιά και θαυμάσαμε την υπέροχη θέα της πόλης. Πιο ωραία θα ήταν να πάμε στο λόφο με τα πόδια από το μοναστήρι Στράχοφ κατά μήκος του τείχους του λιμού και να κατέβουμε από κει με τελεφερίκ. Δυστυχώς το μάθαμε εκ των υστέρων.
Μετά από αυτό κατεβήκαμε και πάλι με το τελεφερίκ, περάσαμε τη γέφυρα του καρόλου και βρεθήκαμε αργά πια στην παλιά πόλη και στο πολύ ωραίο παραδοσιακό εστιατόριο σταρομετσκε , κάπως έτσι.
Μετά από το φαγητό, κι ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ καθώς ήταν ήδη απόγευμα και από νωρίς το πρωί ήμασταν στους δρόμους, ακολούθησα τον καλό μου στο μουσείο κομμουνισμού στην καινούρια πόλη, όπου παρουσιάζει το όνειρο, την πραγματικότητα και τον εφιάλτη του κομμουνισμού. Δεν έχω καταλήξει στο αν ήταν καλό ή οχι καθώς δε γνωρίζω καλά την ιστορία. Το ρεζουμέ είναι ότι αυτοί έφτιαξαν ένα μουσείο για να παρουσιάσουν πόσο χάλια ήταν γι'αυτόυς ο κομμουνισμός. Νομίζω όμως ότι το μουσείο είναι πολύ μεροληπτικό και δε σου δίνει να καταλάβεις αν ήταν χάλια και τα 40 χρόνια κομμουνισμού ή τα τελευταία από αυτά. Και βεβαίως οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ξέρουν πώς θα ήταν η ζωή τους χωρίς κομμουνισμό μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μετά το μουσείο πήγαμε για ποτό στο live jazz bar Redutta που βρίσκεται στην οδό Narodni δίπλα από το cafe Louvre. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε ένα τέτοιο μέρος. Καθίσαμε αναπαυτικά στους βελούδινους καναπέδες και σ'ένα μικρό χώρο όπου απουσίαζε ο καπνός ήπιαμε τη μπύρα μας και απολαύσαμε υπέροχη jazz μουσική από ένα απίθανο κουαρτέτο. Πραγματικά πήγαμε για μισή ώρα και κάτσαμε δύο ώρες, αφού παρά την κούρασή μας ξέραμε ότι δε θα μας ξαναδωθεί τέτοια ευκαιρία να απολαύσουμε τόσο καλή μουσική σε τόσο ωραίο χώρο. 11.30 το βράδυ, κατάκοποι αλλά πλήρεις, επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας.
Τρίτη μέρα, με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει κανα 2 βαθμούς και να φτάνει πλέον τους 8 βαθμούς (ανώτερη θερμοκρασία) και αυτό πραγματικά έκανε διαφορά. Μπορέσαμε να κινηθούμε λίγο πιο δραστήρια και να δούμε περισσότερα πράγματα. Πήγαμε λοιπόν στη μικρή πόλη, που βρίσκεται κάτω από το κάστρο. Εκεί δεν έχει χτιστεί σχεδόν κανένα σπίτι από το 18ο αιώνα. Τα κτήρια είναι όλα πανέμορφα και η ατμόσφαιρα εκπληκτική. Όλα είναι ήρεμα και από τα σπίτια ακούγεται κλασσική μουσική. Πολλά σπίτια έχουν ονομασίες που προκύπτουν από τα οικόσημα που είναι πάνω τους, όπως το σπίτι στα τρία βιολά, στο λευκό κύκνο, στον κόκκινο αστακό κλπ. Δεξιά αριστερά συναντάς ωραία καφέ, σοκολατερί, μαγαζιά με ξύλινα παιχνίδια κα. Περιηγηθήκαμε στους δρόμους της μικρής συνοικίας, επισκεφτήκαμε την πολύ εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Νικολάου που δεσπόζει στην περιοχή κι εκεί συναντήσαμε πολλές κινέζες με τον προσωπικό τους φωτογράφο που φωτογραφίζονταν μες στο κρύο με νυφικά. Ήταν πραγματικά αστείο.
Στη συνέχεια, ανηφορίσαμε πάλι προς το κάστρο να δούμε την περιοχή κάτω από την πύλη και το χράντσανι που δεν είδαμε την προηγούμενη. Κάναμε μία υπέροχη βόλτα, φωτογραφίσαμε πολλά ανάκτορα, ανάμεσα τους το ανάκτορο Στέρνμπεργκ, Σβάρτσενμπεργκ, Μάρτινιτς, Τσέρνιν κα. Επισκεφτήκαμε το Λορέτο, το οποίο χρημαρτοδοτήθηκε από μία Τσέχα αριστοκράτισσα που διέδιδε το θρύλο της Αγίας οικίας του Λορέτο. Στη Βοημία και τη Μοραβία υπάρχουν 50 αντίγραφα του Λορέτο!!!!!!! Αυτό εδώ, είναι το μεγαλύτερο απ'όλα. Έχουμε βγάλει φωτογραφία μόνο το εξωτερικό καθώς χριεαζόταν επιπλέον χρήματα αν θέλαμε να το φωτογραφήσουμε.
Περάσαμε από έναν ωραίο δρόμο που έμεναν οι εργάτες του κάστρου, από τη μονή των καπουτσίνων, πήγαμε στη μονή Στράχοβ και θαυμάσαμε την απίστευτη βιβλιοθήκη της. Κατηφορίσαμε πάλι στη μικρή συνοικία περνώντας από την περιοχή ποχόρτζελες ο οποίος είναι ένας από τους παλαιότερους οικισμούς της Πράγας και σήμερα περνάει από εκεί η οδική αρτηρία που οδηγεί στο κάστρο της Πράγας. Μέτά από τόσο μεγάλη βόλτα έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις κι έτσι ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα σε μια απίθανη σοκολατερί. Δεν ήταν ζεστή σοκολάτα όπως την ξέρουμε αλλά μια πηχτή λιωμένη σοκολάτα. Εμεπιρία ζωής. Στην ίδια σοκολατερί δοκίμασα και όλα τα σοκολατάκια που προσφέρονταν προς δοκιμή. Τέλεια! Με πράσινο τσάι, με τζίντζερ, με τσίλι κα.
Από κει κάναμε μια περιήγηση στην παραποτάμια μικρή συνοικία και καταλήξαμε στο νησί Κάμπα και καταλήξαμε στον τοίχο με τα γκράφιτι και τον τροχό του υδρόμυλου του μεγάλου κοινοβίου.
Στη συνέχεια πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στο λόφο Πέτρζιν. Είναι ένας πανέμορφος λόφος. Εκεί, αφού βολτάραμε, μπήκαμε στο μουσείο με τους καθρέφτες (πλάκα είχε) και ανεβήκαμε σε μια μικρογραφία του πύργου του Άιφελ 300 σκαλιά και θαυμάσαμε την υπέροχη θέα της πόλης. Πιο ωραία θα ήταν να πάμε στο λόφο με τα πόδια από το μοναστήρι Στράχοφ κατά μήκος του τείχους του λιμού και να κατέβουμε από κει με τελεφερίκ. Δυστυχώς το μάθαμε εκ των υστέρων.
Μετά από αυτό κατεβήκαμε και πάλι με το τελεφερίκ, περάσαμε τη γέφυρα του καρόλου και βρεθήκαμε αργά πια στην παλιά πόλη και στο πολύ ωραίο παραδοσιακό εστιατόριο σταρομετσκε , κάπως έτσι.
Μετά από το φαγητό, κι ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ καθώς ήταν ήδη απόγευμα και από νωρίς το πρωί ήμασταν στους δρόμους, ακολούθησα τον καλό μου στο μουσείο κομμουνισμού στην καινούρια πόλη, όπου παρουσιάζει το όνειρο, την πραγματικότητα και τον εφιάλτη του κομμουνισμού. Δεν έχω καταλήξει στο αν ήταν καλό ή οχι καθώς δε γνωρίζω καλά την ιστορία. Το ρεζουμέ είναι ότι αυτοί έφτιαξαν ένα μουσείο για να παρουσιάσουν πόσο χάλια ήταν γι'αυτόυς ο κομμουνισμός. Νομίζω όμως ότι το μουσείο είναι πολύ μεροληπτικό και δε σου δίνει να καταλάβεις αν ήταν χάλια και τα 40 χρόνια κομμουνισμού ή τα τελευταία από αυτά. Και βεβαίως οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ξέρουν πώς θα ήταν η ζωή τους χωρίς κομμουνισμό μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μετά το μουσείο πήγαμε για ποτό στο live jazz bar Redutta που βρίσκεται στην οδό Narodni δίπλα από το cafe Louvre. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε ένα τέτοιο μέρος. Καθίσαμε αναπαυτικά στους βελούδινους καναπέδες και σ'ένα μικρό χώρο όπου απουσίαζε ο καπνός ήπιαμε τη μπύρα μας και απολαύσαμε υπέροχη jazz μουσική από ένα απίθανο κουαρτέτο. Πραγματικά πήγαμε για μισή ώρα και κάτσαμε δύο ώρες, αφού παρά την κούρασή μας ξέραμε ότι δε θα μας ξαναδωθεί τέτοια ευκαιρία να απολαύσουμε τόσο καλή μουσική σε τόσο ωραίο χώρο. 11.30 το βράδυ, κατάκοποι αλλά πλήρεις, επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας.