10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Φωτογραφίες]Πολωνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg[/IMG][/URL], Βοσνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg[/IMG][/URL], Μαυροβούνιο: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg[/IMG][/URL
Πάει μια βδομάδα από τότε που έστειλα μήνυμα στον spor_os ειδοποιώντας τον ότι η συγκεκριμένη ιστορία έχει φάει τα ψωμιά της και δεν έχει θέση πλέον στις “σε εξέλιξη”, όμως μια που τη βλέπω ακόμα εδώ...
Φίλη μου από το Ροσάριο μου έστειλε σήμερα ευχές για τα γενέθλιά μου, και μου έγραψε μεταξύ άλλων ότι γνώρισε κάποιον που ταξίδευε επίσης για μεγάλο διάστημα, όμως γκρίνιαζε συνέχεια, επειδή είχε κουραστεί, κι επειδή αισθανόταν ότι η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού δεν του έδινε την άνεση να “επεξεργαστεί” όλα αυτά που έβλεπε. Της είπε ότι περνούν από το μυαλό του εικόνες από μέρη στα οποία πήγε, όμως όλα είναι τόσο “μπερδεμένα” στη μνήμη του που χρειάζεται να ζοριστεί για να θυμηθεί λεπτομέρειες. Της είπε ότι σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα του, κι ότι δε θα ταξιδέψει ποτέ ξανά για περισσότερο από έναν μήνα. Δε συμμερίζομαι το point of view του, όμως κάποιο point το έχει...
Επέστρεψα Θεσσαλονίκη 8 Νοεμβρίου, είχα σκοπό να συνεχίσω να γράφω ένα κείμενο για κάθε πόλη που είδα τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όμως μέσα σε μία βδομάδα είχα ήδη αγοράσει (μετά από ατελείωτη σκέψη) το εισιτήριό μου για το επόμενο ταξίδι, και ξαφνικά όσα συνέβησαν το περασμένο δίμηνο, δεν έχασαν την αξία τους, όμως μου φάνηκαν... “ξεπερασμένα”. Δε μου έκανε πλέον κέφι να γράψω για αυτά. Το μερικό point λοιπόν που αναγνωρίζω στον τύπο που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, είναι ότι “συγγραφικά” (γι' αυτό επιμένω στο “μερικό”), είναι όντως δύσκολο να “επεξεργαστείς” και να μοιραστείς αυτά που σου συμβαίνουν, αυτά που βλέπεις, όταν ταξιδεύεις ασταμάτητα, και το ένα ταξίδι διαδέχεται το άλλο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο... Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου εμπειρία. Μπορεί φυσικά απλά να είμαι εγώ ο ασυνεπής...
Από το Λβιβ πήρα βραδινό λεωφορείο για Βαρσοβία (απόλαυσα δύο εντός έδρας αγώνες της Λέγκια, αγώνες με την καλύτερη ατμόσφαιρα στο γήπεδο μεταξύ των πολλών που είδα το δίμηνο που κράτησε το ταξίδι), μετά από μερικές ημέρες άλλο λεωφορείο για Βρότσλαβ, επόμενος προορισμός μου ήταν η Πράγα (όπου είδα Τσεχία-Ισπανία για τα προκριματικά του Euro, αλλά και αγώνα χόκεϊ της Σπάρτα στο γήπεδό της που στην πρόσοψή του έχει μεγάλη φωτογραφία του “Λεωνίδα”, από την ταινία “300”), άπληστος -ταξιδιωτικά- από τη φύση μου αποφάσισα να μου... κάνω δώρο ένα εκτός προγράμματος εξαήμερο στο Βερολίνο (όπου είδα εντός έδρας την Ουνιόν, μια και η αμέσως μεγαλύτερη βερολινέζικη ομάδα, η Χέρτα, έπαιζε εκτός εκείνο το ΣΚ), επέστρεψα στην Πράγα για άλλους δύο αγώνες, νοτιοανατολικά στην Μπρατισλάβα (για το Σλόβαν-Παρί Σεν Ζερμέν), ακόμη πιο νότια και ανατολικά στη Βουδαπέστη (για το Φέρεντσβαρος-Ούιπεστ, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός της Ουγγαρίας), και τέλος Βελιγράδι (για δύο εντός έδρας παιχνίδια της Παρτίζαν, σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα), στο οποίο... κόλλησα μια βδομάδα περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει(...).
(Σχεδόν) Εβδομήντα μέρες, απολαυστική -κι άλλο τόσο χρήσιμη- εμπειρία, η οποία φυσικά, όπως τα πάντα στη ζωή, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αλλά και πολύ λιγότερο απολαυστική (για παράδειγμα, αμειβόμουν με ψίχουλα, όμως αυτό το ήξερα πριν ακόμη πάρω το πρώτο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Σόφια. Επίσης, οι ώρες που αφιέρωνα στο γράψιμο για την ιστοσελίδα που με “πλήρωνε”, ήταν πολλές, με αποτέλεσμα να είμαι για παράδειγμα σε κουζίνα χόστελ, αργά το βράδυ, μετά από αγώνα, όλοι να πίνουν, να είναι μέσα στο τρελό κέφι, να με προσκαλούν να βγω μαζί τους, κι εγώ να είμαι χωμένος στο laptop διαλέγοντας τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες για μία από τις δύο καθημερινές στήλες που είχα). Βάζοντας όμως όλα τα θετικά και τα λιγότερο θετικά σε μία ζυγαριά, εκείνα που έκαναν το ταξίδι να αξίζει, ήταν πολλά περισσότερα από εκείνα που με έκαναν ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν μία τρύπα στο νερό...
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στην αποχαιρετιστήρια στήλη μου στην άλλη ιστοσελίδα, απευθυνόμενος τότε στους λιγοστούς (υποθέτω) που με διάβαζαν εκεί. Αν κάποιος είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, χαίρομαι γι' αυτόν, και του εύχομαι να συνεχίσει να είναι ικανοποιημένος, ακόμη καλύτερα, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, με το τι κάνει και πώς ζει. Αν όμως κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος, κι ακόμη χειρότερα αν φλερτάρει με τα όρια του “δυστυχισμένος”, τότε οφείλει στον εαυτό του ΚΑΙ σε εκείνους που τον νοιάζονται και τον αγαπούν, να κάνει κάτι γι' αυτό. Ο ίδιος! Δεν μπορείς να περιμένεις άλλον να κάνει τη... βρόμικη δουλειά για σένα. ΕΣΥ πρέπει να κάνεις κάτι. Δυστυχώς για καλοβολεμένους σαν εμένα που τα βρήκαν όλα εύκολα, λίγο-πολύ, στη ζωή τους, έτσι είναι. ΕΣΥ, για ΣΕΝΑ, αλλά και για τους κοντινούς σου ανθρώπους που θέλουν να σε βλέπουν (ή έστω να σε ακούν, αν είσαι πολύ μακριά) χαρούμενο κι ενθουσιασμένο, αντί για μίζερο και... μαραμένο.
Στις 29 του μήνα πετάω για Μπουένος Άιρες, έχοντας αποφασίσει να το κάνω σπίτι μου για 5-6 μήνες. Σπίτι για να μείνω, έχω, δουλειά ΔΕΝ έχω (ακόμα). Λεφτά έχω, όχι όμως για 5-6 μήνες χωρίς να δουλέψω. Ούτως ή άλλως, ΘΕΛΩ να δουλέψω, απλά... βρήκα τον καιρό να γίνω επιλεκτικός (αυτο-ειρωνικά το εννοώ). Αισθάνομαι ότι... I deserve better από αυτά που μου προτάθηκαν σαν είδος ενασχόλησης και σαν χρήματα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, και θα υποκύψω μόνο αν φθάσω στο σημείο να έχω τυφλή ανάγκη χρημάτων (επειδή θα έχω ξεμείνει τελείως, και η επιστροφή μου θα αργεί ενάμιση ακόμη μήνα. Επίτηδες έκλεισα επιστροφή μετά από έξι μήνες, για να με στριμώξω οικονομικά -κι όχι μόνο...- στη γωνία).
Χαιρετίσματα και ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ σε όλους
Δημήτρης
Φίλη μου από το Ροσάριο μου έστειλε σήμερα ευχές για τα γενέθλιά μου, και μου έγραψε μεταξύ άλλων ότι γνώρισε κάποιον που ταξίδευε επίσης για μεγάλο διάστημα, όμως γκρίνιαζε συνέχεια, επειδή είχε κουραστεί, κι επειδή αισθανόταν ότι η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού δεν του έδινε την άνεση να “επεξεργαστεί” όλα αυτά που έβλεπε. Της είπε ότι περνούν από το μυαλό του εικόνες από μέρη στα οποία πήγε, όμως όλα είναι τόσο “μπερδεμένα” στη μνήμη του που χρειάζεται να ζοριστεί για να θυμηθεί λεπτομέρειες. Της είπε ότι σύντομα θα επιστρέψει στην πατρίδα του, κι ότι δε θα ταξιδέψει ποτέ ξανά για περισσότερο από έναν μήνα. Δε συμμερίζομαι το point of view του, όμως κάποιο point το έχει...
Επέστρεψα Θεσσαλονίκη 8 Νοεμβρίου, είχα σκοπό να συνεχίσω να γράφω ένα κείμενο για κάθε πόλη που είδα τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όμως μέσα σε μία βδομάδα είχα ήδη αγοράσει (μετά από ατελείωτη σκέψη) το εισιτήριό μου για το επόμενο ταξίδι, και ξαφνικά όσα συνέβησαν το περασμένο δίμηνο, δεν έχασαν την αξία τους, όμως μου φάνηκαν... “ξεπερασμένα”. Δε μου έκανε πλέον κέφι να γράψω για αυτά. Το μερικό point λοιπόν που αναγνωρίζω στον τύπο που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, είναι ότι “συγγραφικά” (γι' αυτό επιμένω στο “μερικό”), είναι όντως δύσκολο να “επεξεργαστείς” και να μοιραστείς αυτά που σου συμβαίνουν, αυτά που βλέπεις, όταν ταξιδεύεις ασταμάτητα, και το ένα ταξίδι διαδέχεται το άλλο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο... Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου εμπειρία. Μπορεί φυσικά απλά να είμαι εγώ ο ασυνεπής...
Από το Λβιβ πήρα βραδινό λεωφορείο για Βαρσοβία (απόλαυσα δύο εντός έδρας αγώνες της Λέγκια, αγώνες με την καλύτερη ατμόσφαιρα στο γήπεδο μεταξύ των πολλών που είδα το δίμηνο που κράτησε το ταξίδι), μετά από μερικές ημέρες άλλο λεωφορείο για Βρότσλαβ, επόμενος προορισμός μου ήταν η Πράγα (όπου είδα Τσεχία-Ισπανία για τα προκριματικά του Euro, αλλά και αγώνα χόκεϊ της Σπάρτα στο γήπεδό της που στην πρόσοψή του έχει μεγάλη φωτογραφία του “Λεωνίδα”, από την ταινία “300”), άπληστος -ταξιδιωτικά- από τη φύση μου αποφάσισα να μου... κάνω δώρο ένα εκτός προγράμματος εξαήμερο στο Βερολίνο (όπου είδα εντός έδρας την Ουνιόν, μια και η αμέσως μεγαλύτερη βερολινέζικη ομάδα, η Χέρτα, έπαιζε εκτός εκείνο το ΣΚ), επέστρεψα στην Πράγα για άλλους δύο αγώνες, νοτιοανατολικά στην Μπρατισλάβα (για το Σλόβαν-Παρί Σεν Ζερμέν), ακόμη πιο νότια και ανατολικά στη Βουδαπέστη (για το Φέρεντσβαρος-Ούιπεστ, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός της Ουγγαρίας), και τέλος Βελιγράδι (για δύο εντός έδρας παιχνίδια της Παρτίζαν, σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα), στο οποίο... κόλλησα μια βδομάδα περισσότερο απ' όσο είχα υπολογίσει(...).
(Σχεδόν) Εβδομήντα μέρες, απολαυστική -κι άλλο τόσο χρήσιμη- εμπειρία, η οποία φυσικά, όπως τα πάντα στη ζωή, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αλλά και πολύ λιγότερο απολαυστική (για παράδειγμα, αμειβόμουν με ψίχουλα, όμως αυτό το ήξερα πριν ακόμη πάρω το πρώτο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Σόφια. Επίσης, οι ώρες που αφιέρωνα στο γράψιμο για την ιστοσελίδα που με “πλήρωνε”, ήταν πολλές, με αποτέλεσμα να είμαι για παράδειγμα σε κουζίνα χόστελ, αργά το βράδυ, μετά από αγώνα, όλοι να πίνουν, να είναι μέσα στο τρελό κέφι, να με προσκαλούν να βγω μαζί τους, κι εγώ να είμαι χωμένος στο laptop διαλέγοντας τις καλύτερες δυνατές φωτογραφίες για μία από τις δύο καθημερινές στήλες που είχα). Βάζοντας όμως όλα τα θετικά και τα λιγότερο θετικά σε μία ζυγαριά, εκείνα που έκαναν το ταξίδι να αξίζει, ήταν πολλά περισσότερα από εκείνα που με έκαναν ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι η ιδέα του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν μία τρύπα στο νερό...
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στην αποχαιρετιστήρια στήλη μου στην άλλη ιστοσελίδα, απευθυνόμενος τότε στους λιγοστούς (υποθέτω) που με διάβαζαν εκεί. Αν κάποιος είναι ικανοποιημένος με τη ζωή του, χαίρομαι γι' αυτόν, και του εύχομαι να συνεχίσει να είναι ικανοποιημένος, ακόμη καλύτερα, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, με το τι κάνει και πώς ζει. Αν όμως κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος, κι ακόμη χειρότερα αν φλερτάρει με τα όρια του “δυστυχισμένος”, τότε οφείλει στον εαυτό του ΚΑΙ σε εκείνους που τον νοιάζονται και τον αγαπούν, να κάνει κάτι γι' αυτό. Ο ίδιος! Δεν μπορείς να περιμένεις άλλον να κάνει τη... βρόμικη δουλειά για σένα. ΕΣΥ πρέπει να κάνεις κάτι. Δυστυχώς για καλοβολεμένους σαν εμένα που τα βρήκαν όλα εύκολα, λίγο-πολύ, στη ζωή τους, έτσι είναι. ΕΣΥ, για ΣΕΝΑ, αλλά και για τους κοντινούς σου ανθρώπους που θέλουν να σε βλέπουν (ή έστω να σε ακούν, αν είσαι πολύ μακριά) χαρούμενο κι ενθουσιασμένο, αντί για μίζερο και... μαραμένο.
Στις 29 του μήνα πετάω για Μπουένος Άιρες, έχοντας αποφασίσει να το κάνω σπίτι μου για 5-6 μήνες. Σπίτι για να μείνω, έχω, δουλειά ΔΕΝ έχω (ακόμα). Λεφτά έχω, όχι όμως για 5-6 μήνες χωρίς να δουλέψω. Ούτως ή άλλως, ΘΕΛΩ να δουλέψω, απλά... βρήκα τον καιρό να γίνω επιλεκτικός (αυτο-ειρωνικά το εννοώ). Αισθάνομαι ότι... I deserve better από αυτά που μου προτάθηκαν σαν είδος ενασχόλησης και σαν χρήματα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, και θα υποκύψω μόνο αν φθάσω στο σημείο να έχω τυφλή ανάγκη χρημάτων (επειδή θα έχω ξεμείνει τελείως, και η επιστροφή μου θα αργεί ενάμιση ακόμη μήνα. Επίτηδες έκλεισα επιστροφή μετά από έξι μήνες, για να με στριμώξω οικονομικά -κι όχι μόνο...- στη γωνία).
Χαιρετίσματα και ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ σε όλους
Δημήτρης
και καλο σου ταξιδι.
) στη μέση της Βενεζουέλας!
