10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.189
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Φωτογραφίες]Πολωνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8730d1314434879t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-auschwitz-jpg[/IMG][/URL], Βοσνία: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8731d1314434893t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-cevapi-jpg[/IMG][/URL], Μαυροβούνιο: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8732d1314434957t-%F0%EF%E4%EF%F3%F6%E1%E9%F1%EF%F0%E5%F1%E9%EF%E4%E5%DF%E1-%F3%E5-%E5%ED%ED%E9%DC-%F7%FE%F1%E5%F2-%DE-%E1%EB%EB%E9%FE%F2-%E7-%E1%F0%FC%E3%ED%F9%F3%E7-%E8%DD%EB%E5%E9-%EA%E1%EB%EF%F0%DD%F1%E1%F3%E7-img_1264-jpg[/IMG][/URL
Συνεπής (παραδόξως) στην υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, κάνω απόψε αυτό που χθες το βράδυ κόλλησα ωσάν “αύριο σίγουρα” στίκερ στο μυαλό μου, πειραματίζομαι με το πώς προσθέτω φωτογραφίες σε κείμενο.
Από όοοοοολα τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που έχω δει στο εξωτερικό, επιλέγω το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο σαν πηγή άντλησης των φωτογραφιών για τον πειραματισμό μου. Αφορμή, το ότι η Ίντερ κατέκτησε χθες το βράδυ το (κάτι σαν) Σούπερ Καπ της Νότιας Αμερικής.
Όπα... Υπότιτλοι για τις αναγνώστριες που δεν κατέχουν το αντικείμενο... Ας πούμε ότι το “Σούπερ Καπ”, είναι... διαγωνισμός, μεταξύ του κορυφαίου καλοκαιρινού προορισμού της χρονιάς, και του κορυφαίου χειμερινού. Ας πούμε ότι τα μέλη του travelstories.gr συμμετείχαμε σε ψηφοφορία για την αγαπημένη μας παραλία, και το αγαπημένο μας χιονοδρομικό κέντρο.
Διαλέξαμε το μεν, διαλέξαμε το δε, και φθάνουμε στο “Σούπερ Καπ”, στο οποίο εκπρόσωποι των δύο προορισμών επιχειρηματολογούν για το ποιος από τους δύο πρέπει να χαρακτηριστεί “Κορυφαίος των Κορυφαίων Προορισμών της Χρονιάς”. Και οι δύο είναι ήδη “εστεμμένοι”. Για το “υπερ-στέμμα” μιλάμε τώρα. Κάτι τέτοιο είναι το “Σούπερ Καπ”. Η αναμέτρηση των δύο ομάδων που πέρσι πρώτευσαν στους δύο διασυλλογικούς θεσμούς της Νότιας Αμερικής. Σε αυτήν βγήκε νικήτρια χθες η Ίντερ του Πόρτο Αλέγκρε “μου”.
Όσο για το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο, είναι... πώς να το θέσω... πάρτε ένα ΠΑΟΚ-Άρης, προσθέστε ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, βάλτε από πάνω ένα Ολυμπιακός Βόλου-Νίκη Βόλου, διαλέξτε και το τοπικό ντέρμπι της πόλης σας αν δεν είστε από Θεσσαλονίκη/Λεκανοπέδιο Αττικής/Βόλο, φανταστείτε το όλο αυτό σαν μία μπάλα, κι ας πούμε ότι η μπάλα που προκύπτει είναι μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου. Σε σύγκριση με αυτήν, το τοπικό ντέρμπι του Πόρτο Αλέγκρε ανάμεσα στην Ιντερνασιονάλ και την Γκρέμιο είναι σαν από εκείνες τις τεράστιες και ασήκωτες μπάλες που έχουν οι μπουλντόζες που χρησιμοποιούνται στην κατεδάφιση κτιρίων... Για τέτοιο ντέρμπι μιλάμε...
Το να ήμουν στο γήπεδο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν ένα από τα κίνητρά μου να πάω στο Πόρτο Αλέγκρε. Αγόρασα εισιτήριο τρεις ημέρες πριν το παιχνίδι, πήγα στο γήπεδο της Ίντερ για βόλτα, πήγα στο γήπεδο της Γκρέμιο για βόλτα και για να... μπω ακόμη περισσότερο στο κλίμα του αγώνα, κάθισα διάβασα στο ίντερνετ ανέκδοτες ιστορίες από δεκάδες παλιότερα “Γκρενάλ” (χαϊδευτικό του ντέρμπι, από το Γκρέ-μιο και το Ιντερνασιο-νάλ), γενικά έγινα ένα με το ντέρμπι, μέχρι που έφθασε η μέρα του αγώνα, και... εεεεε... στο γήπεδο πήγα μόλις στο ημίχρονο(...).
Όχι νωρίτερα(...). Και για να είμαι στο γήπεδο έστω και στο ημίχρονο, χρειάστηκε να με κλοτσήσω νοερά στον πισινό, να με τραβήξω από τον λαιμό, να με σύρω από τα μαλλιά (τα είχα και μακριά τότε), και γενικά... την πιάνετε την εικόνα.
Καμιά ιδέα κανένας για το γιατί εγώ, ΕΓΩ, ο άνθρωπος που συνήθως πηγαίνει στα γήπεδα δύο ώρες πριν την έναρξη αγώνα, ακόμη κι αν πρόκειται για δεύτερη κατηγορία του Εκουαδόρ, πήγα στη συγκεκριμένη ματσάρα μόλις και μετά βίας στην έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου;... Μήπως βοηθάω γράφοντας ότι στο Πόρτο Αλέγκρε πήγα για τέσσερις ημέρες, πέρασα όμως αρκετές περισσότερες, και λίγο έλειψε να ρίξω άγκυρα εκεί για πολύ-πολύ καιρό;
Τελευταία βοήθεια: στη συγκεκριμένη πόλη δεν έμεινα σε χόστελ, αλλά φιλοξενήθηκα σε διαμέρισμα, γύρω στα είκοσι λεπτά περπάτημα από το γήπεδο της Ίντερ. Την ημέρα του αγώνα δε βγήκα καθόλου από το σπίτι, μέχρι και τη στιγμή που έφυγα σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω (με μισή καρδιά) το δεύτερο ημίχρονο(...). Πόσο άλλο να βοηθήσω πια;...
Η πλάκα ήταν ότι αφού έφθασα στο γήπεδο, βρήκα αμέσως την κερκίδα μου, πήγα να περάσω, και δε με άφηναν να μπω επειδή είχα μαζί μου δύο “αναπληρωματικές” μπαταρίες για τη φωτογραφική μηχανή μου. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι η μηχανή έπαιρνε δύο μπαταρίες, κι ότι δεν μπορούσα να μην έχω μαζί μου τέσσερις, δύο μέσα και δύο “αναπληρωματικές”, σε περίπτωση που οι “βασικές” εξαντλούνταν πριν το τέλος του αγώνα.
Ανένδοτοι εκείνοι. Μου έλεγαν ότι δεν είχαν πρόβλημα με τις μπαταρίες εντός της μηχανής, αλλά μόνο με εκείνες που είχα στην τσέπη. Μου έλεγαν ότι δεν επιτρέπεται, επειδή, προφανώς, θα μπορούσα να τις πετάξω και να χτυπήσω κάποιον, λες και αν πήγαινα στο γήπεδο με σκοπό να χουλιγκανίσω, δεν μπορούσα να το κάνω με τις μπαταρίες που είχα ήδη μέσα στη μηχανή, λες και είχα ταξιδέψει στη Βραζιλία από την άλλη άκρη του κόσμου για να πετάξω μπαταρίες στους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο που ήταν στη διπλανή κερκίδα...
Με τα πολλά, πάνω στα νεύρα μου, έριξα... βολέ με τις αναπληρωματικές μπαταρίες, κυριολεκτικά, τις πέταξα λίγο στον αέρα σαν μπάλα, και με το που άρχισαν να πέφτουν τις τράβηξα κλοτσιά, μπροστά στους αστυνομικούς. Τρελή τσατίλα είχα... Τυχερός ήμουν που οι μπαταρίες έπεσαν εκεί που έπεσαν, κι όχι πάνω σε κανένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο, ή σε κεφάλι πλανόδιου πωλητή που περίμενε το τέλος του αγώνα...
Όσο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, το σχόλιό μου είναι ότι εκείνο το απόγευμα ήταν η χαρά του φωτογράφου. Α) ήταν νωρίς το απόγευμα, όχι βράδυ, δηλαδή το παιχνίδι έγινε υπό το φως του ήλιου. Β) ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, άρα το φως του ήλιου ήταν έντονο. Γ) στις κερκίδες δεν έπεφτε καρφίτσα. Δ) Όλοι στις κερκίδες ήταν ντυμένοι στα κόκκινα, με τους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο στα μπλε, χρώματα έντονα, που “γράφουν” φανταστικά στις φωτογραφίες.
Το γήπεδο αυτό καθεαυτό ούτε μοντέρνο μπορεί να χαρακτηριστεί, ούτε ιδιαίτερα εντυπωσιακό. “Κανονικό”, μάλλον “ταπεινό”. Αν ήταν κοπέλα με την οποία θα πήγαινα διακοπές μαζί της, θα ήταν μάλλον κοντούλα, χωρίς ιδιαίτερα “ενδιαφέρουσες” καμπύλες, και φτωχαδάκι, εγώ θα τις έκανα τα περισσότερα έξοδα. Αλλά άνετη, καλόβολη, πάντα χαμογελαστή κι ευδιάθετη, και με αίσθηση του χιούμορ που θα ζήλευε και νικητής διαγωνισμού stand-up comedy. Αν είναι να πάω διακοπές με γυναίκα, την προτιμώ έτσι, παρά θεά αλλά ξινή. (Εννοείται φυσικά ότι θα προτιμούσα να ήταν ΚΑΙ θεά ΚΑΙ όπως περιέγραψα το “ταπεινό” γήπεδο της Ίντερ).
Κερασάκι στην τούρτα του συγκεκριμένου αξέχαστου απογεύματος, οι εικόνες φεύγοντας από το γήπεδο, με οπαδούς των δύο ομάδων, μέλη της ίδιας παρέας που πήγαν στο γήπεδο και... χωρίστηκαν εκεί για να πάει ο καθένας στην κερκίδα με τους ομοϊδεάτες του, να συναντιούνται ξανά, και να φεύγουν παρέα, φορώντας οι μεν κόκκινες φανέλες, κι οι δε μπλε. Ακόμη και στη γωνία του τετραγώνου όπου ήταν το διαμέρισμα που “έμενα”, ο δρόμος είχε κλείσει από δεκάδες κόσμου που καθόταν στα καφέ της γειτονιάς, οι μισοί με φανέλες της Ίντερ, κι οι άλλοι μισοί με φανέλες της Γκρέμιο.
Προσπάθησα να φανταστώ οπαδούς του Άρη μετά από ΠΑΟΚ-Άρης να κάθονται για μπιρίτσα και καζούρα στα γυράδικά μας στη Λαμπράκη, κοντά στο γήπεδο, μετά από ντέρμπι, και... αναστέναξα, ξέροντας ότι αυτό, στην “πολιτισμένη” (στην προκειμένη περίπτωση τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) χώρα μας, θεωρείται (και είναι) αδιανόητο...
Συνεχίζοντας τον πειραματισμό μου με τις φωτογραφίες (βασικά τη λογοδιάρροια που με έπιασε βλέποντας ξανά χθες και σήμερα φωτογραφίες που έχω πολύ-πολύ καιρό να χαζέψω), αύριο η δημοσίευσή μου θα έχει πολύ άμμο(...), ημίγυμνα κορμιά διαφόρων χρωματικών τόνων, από πολύ λευκό μέχρι... κατράμι, πολύ πανηγύρι, και μερικά... “οδοντικά νήματα”(...). Όλες οι φωτογραφίες θα είναι από την ίδια μέρα, από την ίδια “γιορτή”. Τίτλος θα μπορούσε να είναι, “φάτε μάτια ψάρια...”
Από όοοοοολα τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που έχω δει στο εξωτερικό, επιλέγω το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο σαν πηγή άντλησης των φωτογραφιών για τον πειραματισμό μου. Αφορμή, το ότι η Ίντερ κατέκτησε χθες το βράδυ το (κάτι σαν) Σούπερ Καπ της Νότιας Αμερικής.
Όπα... Υπότιτλοι για τις αναγνώστριες που δεν κατέχουν το αντικείμενο... Ας πούμε ότι το “Σούπερ Καπ”, είναι... διαγωνισμός, μεταξύ του κορυφαίου καλοκαιρινού προορισμού της χρονιάς, και του κορυφαίου χειμερινού. Ας πούμε ότι τα μέλη του travelstories.gr συμμετείχαμε σε ψηφοφορία για την αγαπημένη μας παραλία, και το αγαπημένο μας χιονοδρομικό κέντρο.
Διαλέξαμε το μεν, διαλέξαμε το δε, και φθάνουμε στο “Σούπερ Καπ”, στο οποίο εκπρόσωποι των δύο προορισμών επιχειρηματολογούν για το ποιος από τους δύο πρέπει να χαρακτηριστεί “Κορυφαίος των Κορυφαίων Προορισμών της Χρονιάς”. Και οι δύο είναι ήδη “εστεμμένοι”. Για το “υπερ-στέμμα” μιλάμε τώρα. Κάτι τέτοιο είναι το “Σούπερ Καπ”. Η αναμέτρηση των δύο ομάδων που πέρσι πρώτευσαν στους δύο διασυλλογικούς θεσμούς της Νότιας Αμερικής. Σε αυτήν βγήκε νικήτρια χθες η Ίντερ του Πόρτο Αλέγκρε “μου”.
Όσο για το Ιντερνασιονάλ-Γκρέμιο, είναι... πώς να το θέσω... πάρτε ένα ΠΑΟΚ-Άρης, προσθέστε ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, βάλτε από πάνω ένα Ολυμπιακός Βόλου-Νίκη Βόλου, διαλέξτε και το τοπικό ντέρμπι της πόλης σας αν δεν είστε από Θεσσαλονίκη/Λεκανοπέδιο Αττικής/Βόλο, φανταστείτε το όλο αυτό σαν μία μπάλα, κι ας πούμε ότι η μπάλα που προκύπτει είναι μεγέθους μπάλας ποδοσφαίρου. Σε σύγκριση με αυτήν, το τοπικό ντέρμπι του Πόρτο Αλέγκρε ανάμεσα στην Ιντερνασιονάλ και την Γκρέμιο είναι σαν από εκείνες τις τεράστιες και ασήκωτες μπάλες που έχουν οι μπουλντόζες που χρησιμοποιούνται στην κατεδάφιση κτιρίων... Για τέτοιο ντέρμπι μιλάμε...
Το να ήμουν στο γήπεδο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν ένα από τα κίνητρά μου να πάω στο Πόρτο Αλέγκρε. Αγόρασα εισιτήριο τρεις ημέρες πριν το παιχνίδι, πήγα στο γήπεδο της Ίντερ για βόλτα, πήγα στο γήπεδο της Γκρέμιο για βόλτα και για να... μπω ακόμη περισσότερο στο κλίμα του αγώνα, κάθισα διάβασα στο ίντερνετ ανέκδοτες ιστορίες από δεκάδες παλιότερα “Γκρενάλ” (χαϊδευτικό του ντέρμπι, από το Γκρέ-μιο και το Ιντερνασιο-νάλ), γενικά έγινα ένα με το ντέρμπι, μέχρι που έφθασε η μέρα του αγώνα, και... εεεεε... στο γήπεδο πήγα μόλις στο ημίχρονο(...).
Όχι νωρίτερα(...). Και για να είμαι στο γήπεδο έστω και στο ημίχρονο, χρειάστηκε να με κλοτσήσω νοερά στον πισινό, να με τραβήξω από τον λαιμό, να με σύρω από τα μαλλιά (τα είχα και μακριά τότε), και γενικά... την πιάνετε την εικόνα.
Καμιά ιδέα κανένας για το γιατί εγώ, ΕΓΩ, ο άνθρωπος που συνήθως πηγαίνει στα γήπεδα δύο ώρες πριν την έναρξη αγώνα, ακόμη κι αν πρόκειται για δεύτερη κατηγορία του Εκουαδόρ, πήγα στη συγκεκριμένη ματσάρα μόλις και μετά βίας στην έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου;... Μήπως βοηθάω γράφοντας ότι στο Πόρτο Αλέγκρε πήγα για τέσσερις ημέρες, πέρασα όμως αρκετές περισσότερες, και λίγο έλειψε να ρίξω άγκυρα εκεί για πολύ-πολύ καιρό;
Τελευταία βοήθεια: στη συγκεκριμένη πόλη δεν έμεινα σε χόστελ, αλλά φιλοξενήθηκα σε διαμέρισμα, γύρω στα είκοσι λεπτά περπάτημα από το γήπεδο της Ίντερ. Την ημέρα του αγώνα δε βγήκα καθόλου από το σπίτι, μέχρι και τη στιγμή που έφυγα σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω (με μισή καρδιά) το δεύτερο ημίχρονο(...). Πόσο άλλο να βοηθήσω πια;...
Η πλάκα ήταν ότι αφού έφθασα στο γήπεδο, βρήκα αμέσως την κερκίδα μου, πήγα να περάσω, και δε με άφηναν να μπω επειδή είχα μαζί μου δύο “αναπληρωματικές” μπαταρίες για τη φωτογραφική μηχανή μου. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι η μηχανή έπαιρνε δύο μπαταρίες, κι ότι δεν μπορούσα να μην έχω μαζί μου τέσσερις, δύο μέσα και δύο “αναπληρωματικές”, σε περίπτωση που οι “βασικές” εξαντλούνταν πριν το τέλος του αγώνα.
Ανένδοτοι εκείνοι. Μου έλεγαν ότι δεν είχαν πρόβλημα με τις μπαταρίες εντός της μηχανής, αλλά μόνο με εκείνες που είχα στην τσέπη. Μου έλεγαν ότι δεν επιτρέπεται, επειδή, προφανώς, θα μπορούσα να τις πετάξω και να χτυπήσω κάποιον, λες και αν πήγαινα στο γήπεδο με σκοπό να χουλιγκανίσω, δεν μπορούσα να το κάνω με τις μπαταρίες που είχα ήδη μέσα στη μηχανή, λες και είχα ταξιδέψει στη Βραζιλία από την άλλη άκρη του κόσμου για να πετάξω μπαταρίες στους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο που ήταν στη διπλανή κερκίδα...
Με τα πολλά, πάνω στα νεύρα μου, έριξα... βολέ με τις αναπληρωματικές μπαταρίες, κυριολεκτικά, τις πέταξα λίγο στον αέρα σαν μπάλα, και με το που άρχισαν να πέφτουν τις τράβηξα κλοτσιά, μπροστά στους αστυνομικούς. Τρελή τσατίλα είχα... Τυχερός ήμουν που οι μπαταρίες έπεσαν εκεί που έπεσαν, κι όχι πάνω σε κανένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο, ή σε κεφάλι πλανόδιου πωλητή που περίμενε το τέλος του αγώνα...
Όσο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, το σχόλιό μου είναι ότι εκείνο το απόγευμα ήταν η χαρά του φωτογράφου. Α) ήταν νωρίς το απόγευμα, όχι βράδυ, δηλαδή το παιχνίδι έγινε υπό το φως του ήλιου. Β) ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, άρα το φως του ήλιου ήταν έντονο. Γ) στις κερκίδες δεν έπεφτε καρφίτσα. Δ) Όλοι στις κερκίδες ήταν ντυμένοι στα κόκκινα, με τους λιγοστούς οπαδούς της Γκρέμιο στα μπλε, χρώματα έντονα, που “γράφουν” φανταστικά στις φωτογραφίες.
Το γήπεδο αυτό καθεαυτό ούτε μοντέρνο μπορεί να χαρακτηριστεί, ούτε ιδιαίτερα εντυπωσιακό. “Κανονικό”, μάλλον “ταπεινό”. Αν ήταν κοπέλα με την οποία θα πήγαινα διακοπές μαζί της, θα ήταν μάλλον κοντούλα, χωρίς ιδιαίτερα “ενδιαφέρουσες” καμπύλες, και φτωχαδάκι, εγώ θα τις έκανα τα περισσότερα έξοδα. Αλλά άνετη, καλόβολη, πάντα χαμογελαστή κι ευδιάθετη, και με αίσθηση του χιούμορ που θα ζήλευε και νικητής διαγωνισμού stand-up comedy. Αν είναι να πάω διακοπές με γυναίκα, την προτιμώ έτσι, παρά θεά αλλά ξινή. (Εννοείται φυσικά ότι θα προτιμούσα να ήταν ΚΑΙ θεά ΚΑΙ όπως περιέγραψα το “ταπεινό” γήπεδο της Ίντερ).
Κερασάκι στην τούρτα του συγκεκριμένου αξέχαστου απογεύματος, οι εικόνες φεύγοντας από το γήπεδο, με οπαδούς των δύο ομάδων, μέλη της ίδιας παρέας που πήγαν στο γήπεδο και... χωρίστηκαν εκεί για να πάει ο καθένας στην κερκίδα με τους ομοϊδεάτες του, να συναντιούνται ξανά, και να φεύγουν παρέα, φορώντας οι μεν κόκκινες φανέλες, κι οι δε μπλε. Ακόμη και στη γωνία του τετραγώνου όπου ήταν το διαμέρισμα που “έμενα”, ο δρόμος είχε κλείσει από δεκάδες κόσμου που καθόταν στα καφέ της γειτονιάς, οι μισοί με φανέλες της Ίντερ, κι οι άλλοι μισοί με φανέλες της Γκρέμιο.
Προσπάθησα να φανταστώ οπαδούς του Άρη μετά από ΠΑΟΚ-Άρης να κάθονται για μπιρίτσα και καζούρα στα γυράδικά μας στη Λαμπράκη, κοντά στο γήπεδο, μετά από ντέρμπι, και... αναστέναξα, ξέροντας ότι αυτό, στην “πολιτισμένη” (στην προκειμένη περίπτωση τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) χώρα μας, θεωρείται (και είναι) αδιανόητο...
Συνεχίζοντας τον πειραματισμό μου με τις φωτογραφίες (βασικά τη λογοδιάρροια που με έπιασε βλέποντας ξανά χθες και σήμερα φωτογραφίες που έχω πολύ-πολύ καιρό να χαζέψω), αύριο η δημοσίευσή μου θα έχει πολύ άμμο(...), ημίγυμνα κορμιά διαφόρων χρωματικών τόνων, από πολύ λευκό μέχρι... κατράμι, πολύ πανηγύρι, και μερικά... “οδοντικά νήματα”(...). Όλες οι φωτογραφίες θα είναι από την ίδια μέρα, από την ίδια “γιορτή”. Τίτλος θα μπορούσε να είναι, “φάτε μάτια ψάρια...”
Attachments
-
97,3 KB Προβολές: 85