psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.089
- Likes
- 44.956
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία & σχεδιασμός
- Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη
- Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;
- Κεφάλαιο 3 – Good Morning Edinburgh
- Κεφάλαιο 4 – Η ώρα των Malt
- Κεφάλαιο 5 – Στα Vaults του Εδιμβούργου
- Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης
- Κεφάλαιο 7 –Μεταξύ παλιάς & νέας πόλης
- Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω
- Επίλογος – συμπεράσματα
Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη
Το πόσο μ’ αρέσει να φεύγω για ταξίδι κατευθείαν απ’ τη δουλειά δε περιγράφεται, μη προλαβαίνοντας καλά – καλά κάθε φορά ν’ αφομοιώσω τις συνθήκες και τις διαφορετικές καταστάσεις.
Η Παρασκευή 10 του Ιούνη ήταν όμως αρκετά δύσκολη, αγχωτική και παραδόξως για την εποχή βροχερή, κάνοντας με να δω την επιβίβαση στο αεροπλάνο της Ryan σα λύτρωση:
Κάτι παραπάνω από 2 ώρες μετά έφτανα στο νέο αεροδρόμιο Βραδεμβούργου, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μόλις μήνες, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη να με παραλάβει:
Η δυσκολία στην εύρεση και την επικοινωνία στοίχησε λίγο σε χρόνο αλλά δε βαριέσαι, καθώς η συζήτηση με τον 70+ Βούλγαρο (εξού και το όνομα Plovdiv στο ξενοδοχείο) είχε πολλή πλάκα, φτάνοντας τελικά σ’ αυτό γύρω στις 12,όπου μετά από τη κερασμένη βαρελίσια μπύρα ολοκληρώθηκε μια δύσκολη και πολύ κοπιαστική ημέρα.
Τουλάχιστον το πρωινό άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του, σε μια τραπεζαρία με βαριά έπιπλα, μια προθήκη αφιερωμένη στη Manchester United (τι φάση δίπλα στη Σοβιετικά στολισμένη reception:
Άφησα το κλειδί και πριν τις 11 βγήκα στο δρόμο βλέποντας υπό το φως της ημέρας το όμορφο και καταπράσινο προάστιο της πόλης:
Σε συνθήκες ζέστης έφτασα μετά από 1 χιλιόμετρο περπάτημα στο σταθμό του αγαπημένου μου πλέον S-Bahn train, που βρισκόταν μόλις τρεις στάσεις μακριά από το αεροδρόμιο. Έφτασα με την ησυχία μου πίνοντας κι ένα καφέ, ελέγχοντας παράλληλα τα gates για πολυκοσμία, μιας και η αυξανόμενη κίνηση στα αεροδρόμια της Ευρώπης επηρέαζε τα πάντα:
Ευτυχώς όχι τη πτήση μου που αναχώρησε στην ώρα της. Ε να μη βγω και μια αεροπλανική φωτογραφία για το καλό; Από Easyjet δεν είχα έως τότε:
(Η πολυπόθητη ακύρωση του εισιτηρίου 2 χρόνια μετά)
Οι δύο ώρες πέρασαν νεράκι, με την αποβίβαση να γίνεται ακόμα πιο γρήγορα καθώς ο διπλανός μου Γερμανός έδειξε Ελληνική συμπεριφορά καθώς βιαζότανε (λες και μπορούσε να πάει πουθενά), ακούγοντας τα Ελληνικά του μπινελίκια γιατί με άγχωσε, κάνοντας με να ξεχάσω το βιβλίο μου τελικά στη θέση του αεροσκάφους...
Αν είχα μια σκέψη όσο βρισκόμουν στο Βερολίνο, ήταν ότι τσάμπα φορτώθηκα το μπουφάν Ιούνιο μήνα, μιας και ο καιρός ως εκεί ήταν ιδιαίτερα ζεστός, κάτι που αναίρεσα αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σε Σκωτσέζικο έδαφος. Άλλος θεός:
Τουλάχιστον ο έλεγχος διαβατηρίων που πάντα με τρομάζει στ’ αεροδρόμια δε κράτησε πολύ, ούτε 10 λεπτά, στα νέα ήθη και έθιμα του ΗΒ λόγω Brexit:
Το λεωφορείο ήταν λες και με περίμενε, καθώς ίσα που πρόλαβα να δείξω το ηλεκτρονικό εισιτήριο στον οδηγό και να πιάσω μια θέση στον επάνω όροφο. Η εισαγωγή στο Εδιμβούργο μέσω της οδήγησης εξ αριστερών του δρόμου και της παρατήρησης ήταν η καλύτερη δυνατή, αντιλαμβανόμενος ήδη από τις πρώτες εικόνες ότι αυτή η πόλη θα μ’ αρέσει πολύ, κάτι που συμβαίνει σπάνια:
Στα 25 λεπτά (συνυπολογίζοντας τη κίνηση του Σαββάτου) αποβιβαζόμουν στο τέρμα/αφετηρία του Airport Bus, ακριβώς απέναντι από το πασίγνωστο και διάσημο Scott Monument ,κεντρικό αξιοθέατο της πόλης:
Χωρίς να έχω καταφέρει να συνειδητοποιήσω για τα καλά ότι βρισκόμουν επιτέλους στο Εδιμβούργο, έβγαλα από το σακίδιο τη φωτογραφική μηχανή και άρχισα να προχωράω στη Princess street, το κεντρικότερο δηλαδή δρόμο του και να χάνομαι στο πλήθος:
Παράλληλα με το δρόμο αυτό βρισκόταν και ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης αλλά και οι γέφυρες που σήμαιναν την αρχή της παλιάς πόλης που ξεπρόβαλλε εντυπωσιακή στο βάθος:
Συνειδητοποίησα βέβαια ότι το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω το hostel όσο κι αν δε το ήθελα, οπότε συνέχισα να προχωράω ανατολικά προς το Calton Hill και το Old Royal High School:
Οι χάρτες με βγάζανε μέσα από ένα πάρκο, κάνοντας με ν’ αναρωτιέμαι αν κάτι πάει λάθος, την ίδια ώρα που ξέσπασε ένα παραδοσιακό Βρετανικό shower καλωσορίζοντας με, με το καλύτερο δυνατό τρόπο στη πόλη:
Βαριόμουν φριχτά ν’ ανοίξω την ομπρέλα οπότε έφτασα στάζοντας μέχρι τη reception ξεκινώντας τα διαδικαστικά, λίγα ευτυχώς μιας και είχα τσεκάρει ηλεκτρονικά λίγες μέρες νωρίτερα, ακούγοντας από τη κοπέλα μια γλώσσα από την οποία καταλάβαινα ελάχιστα! Ευτυχώς το διαβατήριο έλυσε αυτού του είδους τα προβλήματα κι έσπασε τον πάγο:
- Are you Greek?
- Yes, Greek
- Geia mas!
(Εξάγουμε πολιτισμό )
Περίμενα να κοπάσει η μπόρα κι αφού έγινα άνθρωπος και καταβρόχθισα και το τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας που κουβαλούσα απ’ τη πατρίδα βγήκα και πάλι στους δρόμους για να εξερευνήσω τη περιοχή. Στάση πρώτη σε απόσταση βολής από το Hostel, το παλάτι Holyroodhouse:
Η πεποίθηση μου ότι το μέρος ήταν επισκέψιμο άλλαξε μετά τις πρώτες εικόνες από κλειδωμένες πόρτες και κοκκινόλευκες κορδέλες, δείγμα παρουσίας επισήμων:
Έκανα τη βόλτα μου περνώντας από τη γειτονική Queen's Gallery και το κτήριο του κοινοβουλίου, αρχίζοντας να ανηφορίζω τον απέναντι δρόμο της Calton Rd, μπαίνοντας για μερικές στιγμές και στο επισκέψιμο Old Calton Cemetery
Ήταν η στιγμή λίγο πριν τη γέφυρα στη Waterloo Pl που για κακή μου τύχη η μπόρα άρχισε ξανά και μάλιστα εντάθηκε, καθιστώντας εκνευριστική διαδικασία το περπάτημα και τη ξενάγηση στα αξιοθέατα:
Με την καλή τύχη όμως να επιστρέφει δριμύτερη λίγες στιγμές μετά το πέρασμα κάτω από τη γέφυρα, όταν βρέθηκα σε απόσταση βολής από τη Pub με το όνομα Black Bull,
και τη δυνατή metal μουσική, που δε σκέφτηκα στιγμή προκειμένου να κάνω το βήμα και να πιάσω ένα σκαμπό:
Τι καλύτερο άλλωστε απ’ το να περιμένεις να κοπάσει η βροχή πίνοντας μερικές IPA κι ακούγοντας μουσικάρες;
Το πόσο μ’ αρέσει να φεύγω για ταξίδι κατευθείαν απ’ τη δουλειά δε περιγράφεται, μη προλαβαίνοντας καλά – καλά κάθε φορά ν’ αφομοιώσω τις συνθήκες και τις διαφορετικές καταστάσεις.
Η Παρασκευή 10 του Ιούνη ήταν όμως αρκετά δύσκολη, αγχωτική και παραδόξως για την εποχή βροχερή, κάνοντας με να δω την επιβίβαση στο αεροπλάνο της Ryan σα λύτρωση:
Κάτι παραπάνω από 2 ώρες μετά έφτανα στο νέο αεροδρόμιο Βραδεμβούργου, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μόλις μήνες, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη να με παραλάβει:
Η δυσκολία στην εύρεση και την επικοινωνία στοίχησε λίγο σε χρόνο αλλά δε βαριέσαι, καθώς η συζήτηση με τον 70+ Βούλγαρο (εξού και το όνομα Plovdiv στο ξενοδοχείο) είχε πολλή πλάκα, φτάνοντας τελικά σ’ αυτό γύρω στις 12,όπου μετά από τη κερασμένη βαρελίσια μπύρα ολοκληρώθηκε μια δύσκολη και πολύ κοπιαστική ημέρα.
Τουλάχιστον το πρωινό άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του, σε μια τραπεζαρία με βαριά έπιπλα, μια προθήκη αφιερωμένη στη Manchester United (τι φάση δίπλα στη Σοβιετικά στολισμένη reception:
Άφησα το κλειδί και πριν τις 11 βγήκα στο δρόμο βλέποντας υπό το φως της ημέρας το όμορφο και καταπράσινο προάστιο της πόλης:
Σε συνθήκες ζέστης έφτασα μετά από 1 χιλιόμετρο περπάτημα στο σταθμό του αγαπημένου μου πλέον S-Bahn train, που βρισκόταν μόλις τρεις στάσεις μακριά από το αεροδρόμιο. Έφτασα με την ησυχία μου πίνοντας κι ένα καφέ, ελέγχοντας παράλληλα τα gates για πολυκοσμία, μιας και η αυξανόμενη κίνηση στα αεροδρόμια της Ευρώπης επηρέαζε τα πάντα:
Ευτυχώς όχι τη πτήση μου που αναχώρησε στην ώρα της. Ε να μη βγω και μια αεροπλανική φωτογραφία για το καλό; Από Easyjet δεν είχα έως τότε:
(Η πολυπόθητη ακύρωση του εισιτηρίου 2 χρόνια μετά)
Οι δύο ώρες πέρασαν νεράκι, με την αποβίβαση να γίνεται ακόμα πιο γρήγορα καθώς ο διπλανός μου Γερμανός έδειξε Ελληνική συμπεριφορά καθώς βιαζότανε (λες και μπορούσε να πάει πουθενά), ακούγοντας τα Ελληνικά του μπινελίκια γιατί με άγχωσε, κάνοντας με να ξεχάσω το βιβλίο μου τελικά στη θέση του αεροσκάφους...
Αν είχα μια σκέψη όσο βρισκόμουν στο Βερολίνο, ήταν ότι τσάμπα φορτώθηκα το μπουφάν Ιούνιο μήνα, μιας και ο καιρός ως εκεί ήταν ιδιαίτερα ζεστός, κάτι που αναίρεσα αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σε Σκωτσέζικο έδαφος. Άλλος θεός:
Τουλάχιστον ο έλεγχος διαβατηρίων που πάντα με τρομάζει στ’ αεροδρόμια δε κράτησε πολύ, ούτε 10 λεπτά, στα νέα ήθη και έθιμα του ΗΒ λόγω Brexit:
Το λεωφορείο ήταν λες και με περίμενε, καθώς ίσα που πρόλαβα να δείξω το ηλεκτρονικό εισιτήριο στον οδηγό και να πιάσω μια θέση στον επάνω όροφο. Η εισαγωγή στο Εδιμβούργο μέσω της οδήγησης εξ αριστερών του δρόμου και της παρατήρησης ήταν η καλύτερη δυνατή, αντιλαμβανόμενος ήδη από τις πρώτες εικόνες ότι αυτή η πόλη θα μ’ αρέσει πολύ, κάτι που συμβαίνει σπάνια:
Στα 25 λεπτά (συνυπολογίζοντας τη κίνηση του Σαββάτου) αποβιβαζόμουν στο τέρμα/αφετηρία του Airport Bus, ακριβώς απέναντι από το πασίγνωστο και διάσημο Scott Monument ,κεντρικό αξιοθέατο της πόλης:
Χωρίς να έχω καταφέρει να συνειδητοποιήσω για τα καλά ότι βρισκόμουν επιτέλους στο Εδιμβούργο, έβγαλα από το σακίδιο τη φωτογραφική μηχανή και άρχισα να προχωράω στη Princess street, το κεντρικότερο δηλαδή δρόμο του και να χάνομαι στο πλήθος:
Παράλληλα με το δρόμο αυτό βρισκόταν και ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης αλλά και οι γέφυρες που σήμαιναν την αρχή της παλιάς πόλης που ξεπρόβαλλε εντυπωσιακή στο βάθος:
Συνειδητοποίησα βέβαια ότι το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω το hostel όσο κι αν δε το ήθελα, οπότε συνέχισα να προχωράω ανατολικά προς το Calton Hill και το Old Royal High School:
Οι χάρτες με βγάζανε μέσα από ένα πάρκο, κάνοντας με ν’ αναρωτιέμαι αν κάτι πάει λάθος, την ίδια ώρα που ξέσπασε ένα παραδοσιακό Βρετανικό shower καλωσορίζοντας με, με το καλύτερο δυνατό τρόπο στη πόλη:
Βαριόμουν φριχτά ν’ ανοίξω την ομπρέλα οπότε έφτασα στάζοντας μέχρι τη reception ξεκινώντας τα διαδικαστικά, λίγα ευτυχώς μιας και είχα τσεκάρει ηλεκτρονικά λίγες μέρες νωρίτερα, ακούγοντας από τη κοπέλα μια γλώσσα από την οποία καταλάβαινα ελάχιστα! Ευτυχώς το διαβατήριο έλυσε αυτού του είδους τα προβλήματα κι έσπασε τον πάγο:
- Are you Greek?
- Yes, Greek
- Geia mas!
(Εξάγουμε πολιτισμό )
Περίμενα να κοπάσει η μπόρα κι αφού έγινα άνθρωπος και καταβρόχθισα και το τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας που κουβαλούσα απ’ τη πατρίδα βγήκα και πάλι στους δρόμους για να εξερευνήσω τη περιοχή. Στάση πρώτη σε απόσταση βολής από το Hostel, το παλάτι Holyroodhouse:
Η πεποίθηση μου ότι το μέρος ήταν επισκέψιμο άλλαξε μετά τις πρώτες εικόνες από κλειδωμένες πόρτες και κοκκινόλευκες κορδέλες, δείγμα παρουσίας επισήμων:
Έκανα τη βόλτα μου περνώντας από τη γειτονική Queen's Gallery και το κτήριο του κοινοβουλίου, αρχίζοντας να ανηφορίζω τον απέναντι δρόμο της Calton Rd, μπαίνοντας για μερικές στιγμές και στο επισκέψιμο Old Calton Cemetery
Ήταν η στιγμή λίγο πριν τη γέφυρα στη Waterloo Pl που για κακή μου τύχη η μπόρα άρχισε ξανά και μάλιστα εντάθηκε, καθιστώντας εκνευριστική διαδικασία το περπάτημα και τη ξενάγηση στα αξιοθέατα:
Με την καλή τύχη όμως να επιστρέφει δριμύτερη λίγες στιγμές μετά το πέρασμα κάτω από τη γέφυρα, όταν βρέθηκα σε απόσταση βολής από τη Pub με το όνομα Black Bull,
και τη δυνατή metal μουσική, που δε σκέφτηκα στιγμή προκειμένου να κάνω το βήμα και να πιάσω ένα σκαμπό:
Τι καλύτερο άλλωστε απ’ το να περιμένεις να κοπάσει η βροχή πίνοντας μερικές IPA κι ακούγοντας μουσικάρες;
Last edited: