Άγιον όρος, 2017

[soudianos]

Καρυές-Ι.Μ. Προφ. Ηλία-Παντοκράτος-Σταυρονικήτα

Από τις Καρυές στις 11:40 μπήκα στη «λεωφόρο» του Α.Ο. με το σάκο στην πλάτη. Τσιμεντόστρωτος φαρδύς για 3-4 αμάξια. Κυρίως κατηφορικός και φιδόστρωτος ανάμεσα σε πυκνό δάσος. Κάμποι, πλαγιές καταπράσινες, μακρινά μοναστήρια ξεχώριζαν, καμπαναριά εκκλησιών ξεπρόβαλαν πάνω από το πράσινο πέλαγος… Τα πόδια πήγαιναν μόνα τους και σταματημό δεν είχαν στο σκληρό και ανήλιαστο οδόστρωμα. Έπρεπε να περάσω τη σκήτη του Αγ. Νικολάου του Μαμουζέλη και στην επόμενη διακλάδωση να στρίψω αριστερά. Οι εγκαταστάσεις της σκήτης πνιγμένες στο πράσινο μισοφάνηκαν δίπλα μου όμως δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν αυτές. Σε λίγο φάνηκε στο βάθος ένα κομματάκι θάλασσας που βρέχει τις ανατολικές ακτές του Άθωνα αλλά ο προορισμός μου δεν ήταν εκεί αυτή τη στιγμή. Ώσπου, να ένα τρακτέρ με τον ρασοφόρο οδηγό του και το καλυμμαύκι στο κεφάλι.

-Πόσο ακόμα πάτερ για τη πινακίδα που θα με πάει στη σκήτη του Πρ. Ηλία?
–Να την, μπροστά στο βάθος.

Πνιγμένη η διασταύρωση μέσα στη σκοτεινή πλούσια σκιά από τα τεράστια δένδρα δεν την ξεχώρισες από μακριά.
Έστριψα αριστερά σε χωματόδρομο ανηφορικό γεμάτο με σκόνη κι ασκίαστο. Αλλαγή σκηνικού: Λαχάνιασμα, ιδρώτας, άγχος όταν δεν ξέρεις μέχρι που φτάνει η ανηφόρα. Δεξιά κι αριστερά η πυκνή θαμνώδης βλάστηση δεν σου επέτρεπαν να μπεις να ξαποστάσεις, κι ούτε μια πέτρα στο φρεσκοστρωμένο δρόμο για να καθίσεις. Στο τέλος μιας ανηφόρας στα δεξιά πλευρά που αραίωναν τα δένδρα, φάνηκε το γνωστό μου μοναστήρι του Παντοκράτορος. Έγινε ο φάρος της πορείας μου. Πριν δυο χρόνια, ο εντυπωσιακός πολύχρωμος τρούλος της εκκλησίας του Π.Η. που ξεπρόβαλε πάνω από τα πράσινα βουνά με ξεσήκωσε να τον βάλω στο επόμενο πρόγραμμα.

Ένα βανάκι με προσκυνητές με προσπέρασε γεμίζοντας το δρόμο με ένα σύννεφο σκόνης και μετά από δέκα λεπτά επέστρεψε αφού πρώτα άφησε κάποιους προσκυνητές στην σκήτη. Σημάδι ότι πλησιάζω.. Πράγματι στην επόμενη στροφή φάνηκαν οι εγκαταστάσεις με τον τρούλο της εκκλησίας να προεξέχει επιβλητικός.

Η σκήτη ανήκε στη μονή Παντοκράτορος μέχρι που το 1750 παραδόθηκε σ ένα μοναχό από τη Ουκρανία και γίνηκε Ρώσικη. Ο αριθμός των Ρώσων μοναχών άρχισε να μεγαλώνει, και με την οικονομική βοήθεια του Τσάρου κτίστηκε η μεγάλη εκκλησία με τους εντυπωσιακούς τρούλους την πλούσια εσωτερική της διακόσμηση, καθώς και οι γύρω βοηθητικές εγκαταστάσεις. Οι μοναχοί στη γειτονική μονή Παντοκράτορος ανησύχησαν τότε, μήπως εξ αιτίας του πλήθους των μοναχών η σκήτη γίνει μοναστήρι. Οι ενέργειες που έκαναν με τη βοήθεια του Οικ. Πατριαρχείου να αποσοβήσουν ένα τέτοιο γεγονός, βοηθήθηκαν από την πτώση του Τσάρικου καθεστώτος όταν σταμάτησε κάθε βοήθεια από την επαναστατική κυβέρνηση καθώς και από τον διωγμό που έκανε στη θρησκεία.
Στις σκήτες δεν επικρατεί η αυστηρότητα και οι κανόνες των μοναστηριών. Ο επί της υποδοχής αρχοντάρης πάτερ Φιλήμων γύρω στα 73 λεπτός με γκρίζα γένια αστείος, εξυπηρετικός, πρόσχαρος και χαμογελαστός μόλις άκουσε πως είμαι από την Κρήτη:
-Να μας πεις μια μαντινάδα! Μου είπε.
–Περίμενε να ξεκουραστώ γιατί ήρθα με τα πόδια, μόνο πάμε να μου δείξεις την εκκλησία είμαι περαστικός κι έχω κι άλλο δρόμο ακόμα να κάνω…

Σε λίγο βρήκε κι άλλους τέσσερεις προσκυνητές, μας άνοιξε την εκκλησία με την μαρμάρινη είσοδο. Δεν υπάρχουν τοιχογραφίες και σκοτάδια όπως σε όλες στις άλλες του Α.Ο. Λαμπρότητα, φως και χρυσό. Είναι η μεγαλύτερη στο Α.Ο. με το χρυσαφί χρώμα η επιχρύσωση ή το αληθινό χρυσό να κυριαρχεί παντού. Οι θρησκόληπτοι Ρώσοι Τσάροι, Πρίγκιπες και τσιφλικάδες έστελναν απλόχερα τις χορηγίες τους για να σώσουν την ψυχή τους… Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στο θρόνο του Αρχιερέως. Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Δακρυροούσας και η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας με το μαργαριταρένιο πουκάμισο με χρυσά αφιερώματα.

–Φωτογραφίες επιτρέπονται πάτερ άγιε…;
-Αμέ!! Για το καντήλι θα πλερώσετε δέκα ευρώ, για το πολυέλαιο, πενήντα, για το θρόνο του Τσάρου διακόσια…. Ελεύθερα πάρτε παιδιά όσες φωτογραφίες θέλετε τζάμπα είναι.

Στο σκιερό μέρος κοντά στο παλιό πηγάδι με το πόσιμο νερό μας κέρασαν βυσσινάδα. Ένας προσκυνητής γύρω στα 65 που είχε έρθει για επίσκεψη από την Παντοκράτορος μαζί με τον σύντροφο του μου έδειξε το μονοπάτι για να συνεχίσω. Καλοθελητής, παρότι κούτσανε άφησε το σύντροφο του περάσαμε μέσα από αυλάκια καλλιεργημένων κήπων και φτάσαμε στην αρχή ενός δάσους όπου μια πινακίδα έγραφε» προς Παντοκράτορος». Ας είναι καλά ο άνθρωπος γιατί πιθανώς να συνέχιζα από τον ίδιο άχαρο αυτοκινητόδρομο κι όχι απ αυτό τον παράδεισο… που με περίμενε.

Μπήκα μέσα του… Δένδρα τεράστια αραιοφυτεμένα σου έδιναν ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση. Αγκαθωτά κλαδάκια βάτων και άλλων θάμνων εισχωρούσαν στο μονοπατάκι περιπλέκονταν στα πόδια μου και μ ένα κλαδί τα παραμέριζα. Ρυάκια με τρεχούμενο νερό, βλάστηση που σχημάτιζε τούνελ, κορμοί δένδρων στο πεσμένοι στο έδαφος. Ήταν το «κερασάκι» στο όλο οδοιπορικό μου στον ‘Αθωνα. Κάποια στιγμή από τις κορυφές των δένδρων ξεπρόβαλε ο πύργος της Ι.Μ. του Παντοκράτορος κτισμένο δίπλα στη παραλία.

Γνωστή μονή από το προηγούμενο μου ταξίδι πριν δύο χρόνια πέρασα από τις εξωτερικές εγκαταστάσεις της χωρίς να την επισκεφτώ γιαί η ώρα πλησίαζε 3:30 και συνέχισα στο γνωστό μου κι εδώ μονοπάτι παράλληλα με τις ακτές για να φτάσω στη μονή Σταυρονικήτα.
Σκιερό, ανηφορικό κατά διαστήματα, με ίδρωσε αρκετά και μου φάνηκε αυτή τη φορά ατέλειωτο. Ίσως λόγω της κούρασης και τις βιασύνης μου να προλάβω να φτάσω πριν τον εσπερινό. Λίγο πριν τις πέντε δροσιζόμουν στη γνωστή μου κρήνη αρκετά μακριά από τη είσοδο.

Στην επιφάνεια των νερών των δεξαμενών του τοξωτού υδραγωγείου της ομορφότερης και μικρότερης μονής του Α.Ο. με περίμεναν χρυσόψαρα και ανθισμένα νούφαρα, μετά από πέντε ώρες οδοιπορικού από τις Καρυές.

Ι. Σκήτη Προφήτου Ηλία

Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στον αρχιερατικό θρόνο

Η Ι.Μ Παντοκράτορος όπως φαίνεται από τη σκήτη

Πολύτιμες εικόνες της Παναγίας

Προς Παντοκράτορος

Παντοκράτορος

Σταυρονικήτα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Τα καραβάκια που εκτελούν τα δρομολόγια στις μονές του Άθωνα έχουν μία μοναδική παγκοσμίως ιδιαιτερότητα που όλοι τη γνωρίζουμε: Δεν έχουν επιβάτες γυναίκες… Το καραβάκι σαλπάρει από την Ουρανούπολη με επιβάτες Έλληνες κι αλλοδαπούς κυρίως από τις βαλκανικές χώρες, Ουκρανία και κυρίως από τη Ρωσία. Μοναχικοί, παρέες 2,3,4 ή και 5 ατόμων. Περισσότεροι άτομα βλέπουμε στις διάφορες ομάδες και συλλόγους που πηγαίνουν οργανωμένα. Λάθος τους.
Ξεκινώντας από την Ουρανούπολη ο μοναχικός ταξιδιώτης θα κάνει εύκολα γνωριμίες, και ο πρωτάρης μπορεί να πάρει πληροφορίες χρήσιμες για το πρόγραμμα του. Τους συνταξιδιώτες σου εκείνης της στιγμής, θα τους ξανασυναντήσεις λίγο πολύ στο οδοιπορικό σου στο Α.Ο., και το πιθανότερο στο δρομολόγιο της επιστροφής. Είναι η επικοινωνιακή πλευρά του όλου ταξιδιού στο Α.Ο. όπου οι ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης κάνουν ευκολότερη την επικοινωνία μεταξύ των προσκυνητών. Αν δε τύχει συνάντηση υπό δύσκολες συνθήκες, τότε ακόμα καλλίτερα. Όπως θα δούμε παρακάτω:

Ο Switcherland
Λίγα λεπτά πριν την αποβίβαση στον ταρσανά του επόμενου μοναστηριού, πήρε το μάτι μου ανάμεσα στους συνταξιδιώτες ένα γνωστό πρόσωπο από την πόλη μου. Ήταν από κάποιο χώρο που συχνάζαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Η παρέα του ήταν μεγάλη πάντως πήρα το θάρρος να βεβαιωθώ και πράγματι με γνώριζε κι αυτός με το όνομα μου. Ήταν με ένα γκρουπ από το Ηράκλειο που διαφώνησαν για το πρόγραμμα και χώρισαν φτάνοντας στο Άθωνα. Το σπουδαιότερο όπως μου είπε, ήταν ότι δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί μόνος να αντιληφθεί ότι είναι προσκυνητής. Κι όταν τον αποχαιρέτησα για να αποβιβαστώ να ανέβω στο μοναστήρι που βλέπαμε πάνω απ το κεφάλι μας, -Μόνος θα πας? – Ε..κάποιον θα βρω παρέα…

Ήταν μεσημέρι όταν το καραβάκι με ξεμπάρκαρε σε μια ερημική αποβάθρα. Σα να ήθελε να με ξεφορτωθεί, μαζί με άλλους τρεις νεαρούς μας πέταξε στην ερημιά κι αναχώρησε αμέσως για τον επόμενο προορισμό του. Ο δικός μου ήταν η μοναδική Σιμωνόπετρα την οποία αντίκριζα να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσουμε στην αποβάθρα και τώρα έχει κρυφτεί.
Το βουνό κατέβαινε απότομα στη θάλασσα σκεπασμένο όλο με αδιαπέραστο δάσος από θάμνους και αγριόδενδρα. Ένα σπιτάκι μαζί με παλιό πύργο σε μια άκρη, ολόκλειστα πιθανώς αποθήκες θα είχαν πολλή καιρό να χρησιμοποιηθούν. Η μόνη διέξοδος απ αυτό το στενόχωρο μέρος που βρέθηκα, χειρότερο κι απ’ αυτό που καταλήγει ο ναυαγός που τον πετάει το κύμα σε ερημικά νησιά κάποιες φόρες παραδείσια, ήταν ένα μονοπάτι χαραγμένο πάνω στα βράχια και σκιερό από τα κλαδιά των δένδρων που έπλεκαν αψίδα πάνω του. Οι τρεις νεαροί εξαφανίστηκαν μέσα στο δάσος της απότομης πλαγιάς και δεν σκέφτηκα να τους πω : - Πείτε στους καλόγερους ότι και ό τάδε ανεβαίνει, κι’ αν καθυστερήσει πάνω από μια ώρα κάτι θα συμβαίνει.

Φορτώθηκα τον οκτάκιλο σάκο στην πλάτη, που δεν αλαφραίνει ποτέ …, και πήρα.. ανήφορο. Πέτρινο μονοπάτι γλιστερό μα ευτυχώς σκιερό. Μετά την πρώτη στάση για ξεκούραση συνέχισα κάνοντας νοερά την προσευχή των μοναχών όταν θυμήθηκα το φιάσκο που έπαθα πριν δύο χρόνια τότε που έχασα το δρόμο. (΄Άρθρο : « Χάθηκα στο Α.Ο»). Μετά τη δεύτερη στάση άρχισα να ιδρώνω, να απογοητεύομαι και η Σιμωνόπετρα να μου κρύβεται ακόμα πίσω από τους πράσινους λόφους.
Ετοιμαζόμουν για την τρίτη ξεκούραση όταν διέκρινα ψηλά στο βάθος το μονοπάτι να διακλαδίζεται δεξιά κι αριστερά. Συνέχισα κι όταν έφτασα εκεί, στην δεξιά πλευρά ένα βελάκι πάνω σε πινακίδα έγραφε: «προς Ι. Μ. Γρηγορίου». Αυτό ήταν ένα μέρους του μονοπατιού που θα ακολουθούσα την επόμενη μέρα. Εκεί ήταν και μια κρήνη με βρύση και χωρίς καθυστέρηση ξαλαφρώθηκα από το σάκο μου κι έβαλα το κεφάλι από κάτω από το μπόλικο δροσερό νεράκι.

Στην αριστερή πλευρά της διακλάδωσης υπήρχε το πινακάκι με τη ένδειξη «προς Ι.Μ. Σιμωνόπετρας, που μου έδωσε κουράγιο για τη συνέχεια της διαδρομής καθώς και δύο πέτρινοι πάγκο για ξεκούραση ο ένας απέναντι στο άλλο. Ξαφνικά πρόσεξα ότι ένας άνθρωπος καθόταν στον ένα, κάτι που δεν το είχα προσέξει όση ώρα δροσιζόμουνα. Πως βρέθηκε εκεί; Παρουσιάστηκε ξαφνικά; Η Βιβλική του μορφή θύμιζε Απόστολο του Χριστού … μπα! Οι άγιοι μας σοβαροί αγέλαστοι και θλιμμένοι απεικονίζονται συνήθως. Τούτος εδώ είχε τη μορφή αγάλματος του Βούδα που ακίνητος με ίσια την πλάτη κοιτάζει ίσια μπροστά. Κάθισα απέναντι του. Μάτια μεγάλα ήρεμα καλοσυνάτα. Ένα ελαφρύ γλυκό μειδίαμα στα χείλη δήλωνε την πραότητα του. Τα μαύρα μαλλιά και η μαύρη καλοχτενισμένη γενειάδα στο στήθος όπως και η καστανή επιδερμίδα του όσο το χρώμα του κάστανου, έδειχνε την ανατολίτικη καταγωγή του. Πρόσεξα επίσης τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που κρεμόταν στο στήθος του .Τέλος πάντων, θα κοιταζόμαστε αμίλητοι κι ακίνητοι δυο διαβάτες στην ερημιά των βουνών; Πήρα το λόγο. Σαν γνώστης όλως των φυλών του κόσμου ρώτησα αρχίζοντας λόγω της ομοιότητα του με του Ιρανούς που επισκέφτηκα πρόσφατα.
-Ιράν;
-Νο, απάντησε χαμογελαστά
-Ιράκ νο
-Νο
-Συρία;
-Νο
-Παλαιστίνη;
-Νο
Επέμενα στο παιχνιδάκι να δούμε που θα μας βγάλει…
-Ανατολικά ή Δυτικά από την Ελλάδα;
-Δυτικά!!, μου απάντησε. Άντε τώρα να βρεις άκρη… Ιταλός , Ισπανός, Πορτογάλος, δεν είναι. Ας πιάσω τώρα τη βόρειο Αφρική
-Μαρόκο;
-Νο, απάντησε δυσαρεστημένος
Τυνησία, Αλγερία Νο. Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι.
- !!! Switcherland!! Aπάντησε
Έκανα να του πω πως κι εγώ είμαι Κινέζος. Μα θυμήθηκα κάποτε όταν στο Couchsurfing γνώρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Σουηδών που μαζί με την 22άχρονη κόρη τους θα ερχόταν στο Ηράκλειο και κανονίσαμε μια μικρή συνάντηση για καφεδάκι. Κι αντί να δω μια Σουηδέζα καλλονή μου σύστησαν μια μαύρη σαν το κατράμι. –Απ εδώ η κόρη μας !! μου είπαν.
-Από πού ανέβηκες μέχρι εδώ; Ρώτησα το Switcherland
-Από τον ταρσανά που ήρθες κι εσύ, μου απάντησε.
Μπα! Ώστε κάνω και προσπεράσεις!!
-Εγώ συνεχίζω μα εσύ θα με φτάσεις του είπα.
-Νο, μου είπε πηγαίνω, σιγά
Προχώρησα τώρα σε ίσιο μονοπατάκι, τα δένδρα αραίωσαν, το μοναστήρι φάνηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια κτισμένο πάνω στη άκρη του βράχο, ο Switcherland μ έφτασε, τον προσπέρασα ξανά και τελικά παρέα μαζί περάσαμε κάτω από την μακριά κληματαριά αποτελούμενη από κλίματα αμπελιού και ακτινιδίου και φτάσαμε στη μια από τις δύο εισόδους του μοναστηριού.

Ένα παπαδοπαίδι με υποδέχτηκε και μου έδειξε το κελί μου σε καταλύματα έξωθεν του κάστρου, οι μοναχοί κάπως απλησίαστοι εκτός από μια ξενάγηση με πληροφορίες που μας έκαναν στο χώρο του μοναστηριού. Με τον Switcherland ο οποίος φτάνοντας εξαφανίστηκε μυστηριωδώς δεν ξανασμίξαμε και δεν τον ξανάδα παρά μόνο στον εσπερινό τον πήρε το μάτι μου πάνω σ ένα στασίδι φορώντας ρούχα μοναχού!!!

 

[soudianos]

Ο Παρασκευάς και το «μπαστουνάκι»

Ο Παρασκευάς, νεανίας 24 εκ Σικάγου Ιλλινόις, Ελληνοαμερικανός, μοναχικός προσκυνητής όπως κι εγώ, μου έκανε εντύπωση η θρησκευτική του ευλάβεια στη μονή Σίμωνος Πέτρου. Ο επόμενος προορισμός και των δύο μας συνέπιπτε και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί. Φορτωθήκαμε τα σακίδια, πήραμε το κατηφορικό γλιστερό πάνω σε βράχια μονοπάτι για την μονή Γρηγορίου.
–Πόση ώρα είναι η απόσταση πάτερ άγιε? Ρώτησα ένα μοναχό πριν αναχωρήσουμε.
-45 λεπτά, μου απάντησε.

Κοντράραμε συνεχώς μη γλιστρήσουμε, ιδρώναμε, ένας βράχος στη μέση του μονοπατιού τον ανεβήκαμε με τα τέσσερα, και στη μισή ώρα, να σου ξαφνικά τέσσερις δικοί μας, δηλαδή Έλληνες, που ανέβαιναν τον ανήφορο αγκομαχώντας.

-Πόση ώρα παιδιά κάνατε από την Γρηγορίου?

-Τρείς ώρες!!!

- Μα τι τρεις ώρες! έχουμε κάνει μισή ώρα και μας είπαν πως η απόσταση είναι 45 λεπτά.

-Πρώτον ποτέ μη ρωτάτε τους καλόγερους για τις αποστάσεις και δεύτερον ξεκινήσαμε πριν τρεις ώρες αλλά με πολλές στάσεις γιατί απ ότι βλέπετε οι δύο από μας είναι στα +-80!!! σε μιάμιση ώρα ακόμα θα φτάσετε.

– Ευχαριστούμε και καλό κουράγιο…

Σ΄ ένα σκιερό μονοπάτι, έδωσα στον Παρασκευά τη μηχανή και μου τράβηξε τη μοναδική φωτογραφία σε όλο μου το ταξίδι, που δείχνει και μια εικόνα του μονοπατιού. Φτάσαμε στην παραλία, περάσαμε ένα ξεροπόταμο κι αμέσως μετά δίπλα μας μια κρήνη με το ευλογημένο καθαρό νεράκι του Α.Ο. κάτω από μια παραδεισένια σκιά. Μονάχος ένα εξηντάρης προσκυνητής κουτσός απ το ένα πόδι και μ ένα μπαστουνάκι απολάμβανε τον παράδεισο.
Μας φώναζε από μακριά μόλις μας είδε...

–Μπας και συναντήσατε τέσσερα άτομα?

– Ναι γιατί?

-Είναι η παρέα μου μα εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω, πάνε από τη Γρηγορίου στη Σιμωνόπετρα να την δουν και θα γυρίσουν πίσω ξανά είναι και δυο γεροντάκια μαζί τους.

Μετά από λίγα λεπτά έφτασαν από τη Σιμωνόπετρα και τρεις νεαροί γύρω στα 25 έκαστος. Κάναμε πηγαδάκι… ξεχαστήκαμε με τη συζήτηση. Που όρεξη ν αφήσουμε τούτο τον παράδεισο… Τελικά έστειλα τον Παρασκευά μαζί με τη νεολαία κι εγώ συνέχισα παρέα με το «μπαστουνάκι». Να τον άφηνα μόνο του? Στο Α.Ο. ήμασταν… Στις ερημιές του προβάλουν μορφές που δεν υποπτεύεσαι τι συμβολίζουν, κι άλλες που σε δοκιμάζουν… Κι ακόμα, οι αρνητικές σκέψεις πληρώνονται εδώ άμεσα. Πικρή εμπειρία..!!! .

Συνεχίσαμε σε μονοπάτι ανηφορικό κι ασκίαστο. Ο μεσημεριανός ήλιος καταπάνω μας μέχρι που φτάσαμε σ ένα φαρδύ κατηφορικό δρόμο υπό κατασκευή για να εξυπηρετεί το μοναστήρι. Χωμάτινο με τα 4x4 των μοναχών να σε προσπερνούν σηκώνοντας πυκνό νέφος σκόνης να κάθεται πάνω στον ιδρώτα μας και να γίνεται λάσπη. Το «μπαστουνάκι» με τον αργό ρυθμό του με κούραζε. Προχώρησα μπροστά, σταματούσα στις στροφές μέχρι να ξαναφανεί και συνέχιζα. Ώσπου, μετά από τρεις ώρες πορείας αντίκρισα το μοναστήρι με το λιμανάκι του κάτω μας. Στην αρχή των εγκαταστάσεων ένας χείμαρρος μας καλωσόρισε…

- Είναι υδροηλεκτρικό έργο και πιο πάνω έχουμε τουρμπίνα. Μ αυτό ηλεκτροδοτείται το μοναστήρι, μου είπε ένας μακρυγένης σεβάσμιος γέροντας.

Το λιμανάκι της μονής του Αγ. Γρηγορίου είναι μεγάλο με δύο προβλήτες, όμορφο και απήνεμο με την καταπράσινη πλαγιά πάνω του, σ αυτό τον εξωτερικό χώρο υπάρχουν επί πλέον εγκαταστάσεις για τη διαμονή των προσκυνητών σε περίπτωση που τα κελιά της μονής δεν επαρκούν κι ένα καθαρό πετρόκτιστο ανηφορικό δρομάκι στολισμένο με διάφορες εικόνες αγίων οδηγεί τον προσκυνητή στο μοναστήρι. Προηγείται μια εσωτερική μεγάλη αυλή και κατόπιν μια πόρτα σε βγάζει στον κυρίως χώρο όπου είναι και το καθολικό αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο.

Αρκετά εξυπηρετικοί και ευγενικοί οι μοναχοί. Ξανάδα τον Παρασκευά ο οποίος ήρθε μόνο για επίσκεψη και θα επέστρεφε στη Σιμωνόπετρα. Παρά τις συμβουλές μου να μείνει εδώ, αποχαιρετιστήκαμε και επέστρεψε πίσω γιατί όπως μου είπε, το επόμενο πρωί έχει κανονίσει να πάει στη Δάφνη από την Σιμωνόπετρα με βανάκι πιο γρήγορα, για να έχει χρόνο να ψωνίσει δωράκια από τα μαγαζάκια πριν πάρει το καραβάκι της επιστροφής. Μα και με το πλοιάριο πάλι έχει χρόνο , αλλά δεν επέμενα και αποδείχτηκε αργότερα ότι είχα δίκιο…

Νεράκι ευλογία που φρόντισαν οι μοναχοί για τους διαβάτες!!!

Ι.Μ. Γρηγορίου

 

[chris7]

Πολύ ωραίες εικόνες με υπέροχη αφήγηση.
Χρόνια Πολλά για τη χθεσινή γιορτή σου.

 

[travelbreak]

Ενώ προγραμμάτιζα για το τέλος του Μαΐου η Σιμωνόπετρα, τη μέρα που τους ζήτησα δεν είχε θέση για να μας φιλοξενήσει, μα ούτε την προηγούμενη κι ούτε την επόμενη, σαν δύσκολοι μου φάνηκαν… το σπουδαιότερο, κι επειδή αυτή η μονή ήταν η σπουδαιότερη που δεν είχα δει τους ξαναστέλνω e mail λέγοντας τους, δώστε μου ένα βράδυ από 1/6-31/6 και τελικά μου έδωσαν 17/6.
Αυτή η μονή είναι δύσκολη. Κι εμένα μια φορά που με δέχτηκαν απόρησα. Μετά κατάλαβα ότι είχε σημασία που τους είπα για μένα επάγγελμα, ηλικία κλπ. Βέβαια μερικά χρόνια μετά που το ξανάκανα δε μέτρησε. Και τη φορά που πήγα δεν είχε πολλούς επισκέπτες. Όμως όλοι (γιατί τους είδα και μίλησα με τους περισσότερους) είχαν κάποιο γνωστό μοναχό εκεί, τον οποίο χρησιμοποίησαν για να τους δεχτούν.

 

[Sassenach77]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

 

[soudianos]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

Μπορείς να διαλέξεις παραλιακά που δεν χρειάζεται περπάτημα. Αλλά και στα άλλα τα βανάκια σε πάνε μέχρι την πύλη

 

[Vasileti]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

ναι, καλά! σαν την άλλη, όλα τα φρούτα του παραδείσου είχε, λύσσαξε με το μήλο και να πού καταντήσαμε..

 

[Vasileti]

Όμορφο ταξίδι που κάτι ανακινεί εσωτερικά στον επισκέπτη, από ό,τι έχω ακούσει.

 

[chrisbd]

Πολύ ωραίες φωτο .. νάσαι καλά.. Το Ρώσικο έχει νοικοκυρευτεί πολύ σε σχέση με πριν 20+ χρόνια που τόχα επισκεφθεί.. επιβάλλεται για μένα μια επίσκεψη μετά απο τόσα χρόνια...να δω πότε θα το πάρω απόφαση..
Η μαγεία εκεί είναι και στο περπάτημα μέσα στη φύση..

 

[jimp]

Όμορφο ταξίδι που κάτι ανακινεί εσωτερικά στον επισκέπτη, από ό,τι έχω ακούσει.

Είτε το κάνεις γιατί πιστεύεις είτε απλά γιατί έχεις απορία να δεις τι είναι αυτό το μέρος, πως είναι η ζωή εκεί, η φύση, το μόνο σίγουρο είναι πως σε σημαδεύει. Προσωπικά είχα μείνει στο Κελλί Μπουραζέρη, καταπληκτική εμπειρία.

 

[soudianos]

Είτε το κάνεις γιατί πιστεύεις είτε απλά γιατί έχεις απορία να δεις τι είναι αυτό το μέρος, πως είναι η ζωή εκεί, η φύση, το μόνο σίγουρο είναι πως σε σημαδεύει. Προσωπικά είχα μείνει στο Κελλί Μπουραζέρη, καταπληκτική εμπειρία.

Άγιος Νικόλαος Μπουραζέρης. Δίπλα του πέρασα στη συνέχεια της ιστορίας αλλά δεν είχα χρόνο για επίσκεψη