Νεπάλ Έβερεστ

[traveladdict]

Το πρωί αφού ξύπνησα νωρίς, βγήκα μια βόλτα στο μονοπάτι για να ξαναβρώ τον γατούλη που μου κράτησε παρέα το χθεσινό απόγευμα.
Έκανε κρύο, γιατί το Mojo - όπως και όλα τα γύρω χωριά - είναι σε μια βαθιά κοιλάδα και ο ήλιος αργεί να ανέβει και να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Από την υγρασία του ποταμού, είχε σηκωθεί μια αχλύς σαν ομίχλη και το τοπίο φάνταζε ονειρικό με τα πανύψηλα μαύρα πέυκα και τα έλατα να δημιουργούν περίεργες σκιές στο σεντόνι της καταχνιάς.
Γάτος πουθενά.
Σηκώθηκαν και οι άλλοι και φάγαμε ομελέτες με τυρί. Τα φρούτα εδώ πάνω λείπουν και το μόνο που μπορούσαμε να φάμε ήταν κομπόστα, αν και όταν φυσικά είχαν οι ξενώνες.

Όταν ο ήλιος ξεπρόβαλε από την πλαγιά, είχαμε ήδη ξεκινήσει. Προορισμός μας σήμερα είναι το Namche Bazar, ένα κεφαλοχώρι στα 3.440 μέτρα.
Τώρα κεφαλοχώρι χωρίς δρόμο, καταλαβαίνετε.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Το μονοπάτι ήταν ομαλό και σε ορισμένα σημεία πήγαινε κολλητά με το ποτάμι, πράγμα που μας επέτρεπε να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες. Γρήγορα φτάσαμε στα όρια του εθνικού δρυμού και στο φυλάκιο όπου θα έλεγχαν τις άδειες. Οι φύλακες, βλοσυροί και ψιλοάγριοι - εμφύλιος είναι αυτός - μας έλεγξαν και μπαίναμε πλέον στο πολυπόθητο κομμάτι της διαδρομής μας.
Η οποία διαδρομή αποδείχτηκε δυσκολότερη από ότι την περιμέναμε.
Σε κανα-δυό χιλιόμετρα από το φυλάκιο, περάσαμε μια θεαματική κρεμαστή γέφυρα, στη συμβολή δύο ποταμών.
Εδώ πρέπει να κάνω ακόμα μια εξήγηση:
Τα μονοπάτια συχνά έχουν κόσμο γιατί οι κοιλάδες κατοικούνται και οι χωρικοί ανεβοκατεβαίνουν για να πάνε σε παζάρια γειτονικών χωριών, ή να κουβαλήσουν προμήθειες στα δικά τους χωριά. Πολλές φορές πέφτεις σε ολόκληρα κονβόι από γιακ, που κουβαλάνε απίθανα πράγματα. Τα καταλαβαίνεις από μακριά, από τις κουδούνες που κρέμονται στο λαιμό τους και σε προειδοποιούν.
Γιατί αν δεν παραμερίσεις την πάτησες.
Τα γιακ έχουν τη νοοτροπία να θέλουν να έχουν προτεραιότητα και σε πατάνε, σε ΖΖμπρώχνουν και μπορεί και να σε πετάξουν κάτω. Την έχουν δει κάπως, αλλά τι να κάνεις?
Και εκτός από τα γιακ είναι και οι άνθρωποι. Αυτοί είναι ακόμα πιο φορτωμένοι, τους λυπάται η ψυχή σου. Δηλαδή τι να σου λέω. Βλέπεις ένα γιγαντιαίο δέμα να περπατάει και λες δεν μπορεί, νεραϊδοκρούομαι. Και μόνο δέματα? Είδα ολόκληρες πόρτες να περπατάνε, γιατί αυτοί που τις κουβαλάνε δεν φαινονται. Τι φορτία με ξύλα, τι δίμετρα καλάθια, μόνο περίπτερα δεν είδα να περπατάνε στο μονοπάτι.
Έτσι λοιπόν όταν είναι να περάσεις γέφυρα - και οι γέφυρες εκεί δεν είναι γεφυράκια, μερικές φορές ξεπερνούν τα 100 μέτρα - πρέπει να βεβαιωθείς ότι από απέναντι δεν έρχεται κανένας φορτωμένος που δεν βλέπει μπροστά του γιατί από το σκύψε βλέπει μόνο το χώμα κάτω, ή ακόμα χειρότερα, κανένα ανάγωγο γιακ, πράγμα δύσκολο γιατί το μονοπάτι από την απέναντι μεριά είναι συνήθως χαμένο στη βλάστηση και μπορεί το καραβάνι να ξεπροβάλλει την ώρα που εσύ είσαι στη μέση της γέφυρας, η οποία παρεπιπτόντως κουνιέται, γιατί πλην των άλλων είναι και κρεμαστή.
Μαντέψτε λοιπόν ποιος θα γυρίσει πίσω, θα περιμένει και θα ξαναπεράσει τη γέφυρα.

Οι γέφυρες λοιπόν, εκτός από κρεμαστές και πολυσύχναστες είναι και γεμάτες με πολύχρωμα πανιά, κορδέλες και κουρέλια με ρητά και ευλογίες του Βούδα, για προστασία των ταξιδιωτών και της γέφυρας και για να ξορκίσουν το κακό - με τόσα γιακ διόλου απίθανο να μας βρει το κακό.
Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, συνεχίσαμε την πορεία μας. Τι το θέλαμε?
Ακριβώς μετά τη γέφυρα, αρχίζει η ανηφόρα. Δεν νομίζω αλλού να είχα δει τέτοια ανηφόρα.
Να σταματάμε κάθε λίγο για ανάσα - και είμασταν και προπονημένοι μη χέσω - ενώ οι πόρτες και τα δέματα να μας προσπερνάνε και να πηγαίνουν σφήνα προς τα πάνω. Από τα 2.800 έπρεπε να ανέβουμε στα 3.440 μέτρα σε ένα απότομο μονοπάτι που πήγαινε κατευθείαν προς τα πάνω.
Η θέα εξαιρετική, αλλά ποιος την χάζευε, είμασταν όλοι με τις γλωσσάρες έξω σαν λαχανιασμένοι σκύλοι. Άλλοι να πετάνε τα σακίδια και να κάθονται στη σκόνη - που ήταν και γεμάτη σκατούλες από γιακ και ροχάλες από τους χαμάληδες, ένα ποιήμα δηλαδή - άλλοι να φωνάζουν νερό-νερό σαν τη Βλαχοπούλου στην έρημο, και η δικιά σου - ναι αυτή με τις φωτογραφίες - να γκρινιάζει γιατί ήταν άλουστη...
Την πήραμε πρέφα και αρχίσαμε το δούλεμα ομαδόν με τη μορφή παιδικού τραγουδιού: Τι κι αν είσαι άλουστο, θα λουστείς τον Αύγουστο...
Έξαλλη αυτή πήγε να το πει του αντρού της, αλλά και εκείνος δεν την άντεχε άλλο και κοιτούσε αλλού και σφύριζε. Από τότε που κουφάθηκε, ησύχασε. Έλεγα εγώ θα την πετάξει σε κανένα γκρεμό τώρα και θα πει, α συγνώμη δεν το ήθελα, κατά λάθος, έγινε, ήτο μοιραίον....

Αντε, δεν θα φτάσουμε ποτέ????
Τι να φτάσουμε, πηγαίναμε και πηγαίναμε και δεν φτάναμε ποτέ. Θα ανεβαίναμε 3-4 ώρες.
Με τα πολλά φτάσαμε. Δηλαδή δεν φτάσαμε, στο φυλάκιο πριν το χωριό φτάσαμε. Ναι, βέβαια έχει και φυλάκιο, κάθε χώρα με εμφύλιο που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει φυλάκια πριν τα ορεινά χωριά στου διαόλου τη μάνα, που δεν πατάνε οι αντάρτες...
Άντε ξανά έλεγχος, που πάτε, να εδώ πιο κάτω, ο αρχηγός να τάχει πάρει με τη βλακεία τους καθ' ότι είχαν και εξουσία, αλλά και με τον οδηγό που σκάλιζε αρειμανίως τη μύτη του και τραγουδούσε νεπαλέζικα άσματα με ψιλή φωνή. Να το βλέπεις και να μη το πιστεύεις, ούτε στην Ανίτα Πάνια τέτοια πλάκα. Τι Κατέλης και τι Ταμπάκης, εμείς είχαμε ατραξιόν λάιβ μαζί μας. Χολιντέι ον άις.
Ο αρχηγός να θέλει να του χυμήξει, λέω θα έχουμε δράματα τώρα, μια η άλουστη και μια η Μπεζαντάκου, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος, καταπληκτική εικόνα δίναμε ως γκρουπ. Όχι ότι είχε και κανένα άλλο, αλλά τι σημασία εχει?
Και επιτέλους φτάσαμε! Μπροστά μας το Namche Bazar ένα πέτρινο χωριό που απλώνεται αμφιθεατρικά στην πλαγιά σαν νησιώτικη Χώρα. Πληθυσμός 1500 άτομα.
Ο αρχηγός ηρέμησε, ο δύστυχος ανησυχούσε μη πάθει κανείς μας τίποτα, εγώ κατά βάθος πιστεύω ότι φοβόταν μην ο άλλος πνίξει τη γυναίκα του στο μονοπάτι και μετά τι θα κάναμε με το πτώμα στις ερημιές????? Ηρεμήσαμε όλοι, επιτέλους θα ξεκουραστούμε.
Αμ δεν τέλειωσε το μαρτύριο! Από τους δέκα χιλιάδες ξενώνες του χωριού, εμείς μέναμε στον πιο πάνω, στην κορυφή, εκεί που αν ήταν νησιώτικη Χώρα θα ήταν το ξωκλήσι.
Ακολούθησαν κατάρες και λόγια ακατάλληλα για ανηλίκους. Τι τις θέλαμε τις εξοχές και τα λοιπά βουκολικά? Δεν καθόμασταν στο σπιτάκι μας να βάζαμε νόβα να τα βλέπαμε σε ντοκιμαντέρ???
Όταν φτάσαμε φτύνοντας και βήχοντας, καταλάβαμε πόσο σοφή ήταν η επιλογή. Μια απίστευτη θέα μας περίμενε, το χωριό στα πόδια μας και γύρω τεράστια χιονισμένα βουνά που υψώνονται κατακόρυφα και χάνονται στα σύννεφα.
Ο ξενώνας πολύ καλός για τα δεδομένα της περιοχής. Εμείς είχαμε ενάμισι εκατοστό σοβά πάνω μας από τον ιδρώτα και τη σκόνη και φαντάζεστε τις χαρούμενες ιαχές μας όταν μάθαμε ότι μας είχαν ζεστάνει νερό για να κάνουμε μπάνιο. Εκεί γνωρίσαμε και δυο άτομα από τη Σλοβενία που περπατούσαν στα Ιμαλάια για δυο μήνες.
Ο ύπνος ήρθε γρήγορα μετά από τόση κούραση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 7
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[romantic woman]

Ακρως ενδιαφέρουσα η ιστορία σου!πόσο ισχυρό πρέπει νάναι το πάθος για κάτι.. στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ορειβατική αυτή αποστολή ώστε να παρακάμψετε το γεγονός του εμφύλιου και των συμπλοκών και να βρεθείτε απτόητοι εκεί;
Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Μια ακομη ενδιαφερουσα ιστορια ξεκινα... Πηρα το σκαμνακι μου, εκατσα και περιμενω τη συνεχεια...

 

[eleni70]

μια το εμπόλεμο πακιστάν, μια το εμπόλεμο νεπάλ ξέρεις να μας κρατάς το ενδιαφέρον traveladdict... περιμένω με αγωνία τη συνέχεια να ανεβούμε μαζί σου στο έβερεστ...

 

[traveladdict]

Μα εκεί είναι το ενδιαφέρον αγαπητή eleni70. Τι να γράψω? για το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη?

Συνεχίζω.
Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είνα ιδύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.

 

[Menia21]

Traveladdict προσκυνάω,αυτές οι ιστορίες έχουν ΤΟ ενδιαφέρον! Παραγγέλνω σουβλάκια και αναμένω τη συνέχεια...:xmas_mrgreen:

 

[Lyda]

απιστευτος....πολλα πολλα μπραβο

 

[romantic woman]

Ωραία η περιγραφή σου!καί συνεχίζω να σε παρακολουθώ....,αλλά (καλοπροαίρετα πάντα)δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό που έγραψες στην αρχή απευθυνόμενος στην Ελένη....ότι"' εκεί είναι το ενδιαφέρον,τι να γράψω για το σαβκύριακο στη Ρώμη;".
Δεν είμαστε όλοι τού ρίσκου και των δύσκολων ταξιδιών με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε άλλος σε ιστορία από σακύριακο στη Ρώμη,άλλος από μια βόλτα στην Ακρόπολη,κλπ και η κάθε ιστορία (και το λέω επειδή αφιερώνω χρόνο και διαβάζω όσο πιό πολλές μπορώ)έχει να δώσει πράγματα!!!Προσωπικά έτυχε με ιστορίες μελών πολύ απλές και σύντομες να "γεμίσω"τόσο πολύ συναισθηματικά που μέσα μου τις κατέταξα πολύ πιο πάνω από άλλες πιό αναλυτικές και ιστορίες εξωτικών προορισμών κλπ.

Ασφαλώς και περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!

 

[traveladdict]

Αγαπητή romantic woman φοβάμαι πως με παρεξήγησες! Δεν υποβαθμίζω κανένα ταξίδι, απλά επειδή έκανα και σαββατοκύριακα στη Ρώμη και στο Παρίσι και στην Πόλη, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να γράψω για το Έβερεστ, γιατί εδώ μέσα ήδη υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη Ρώμη.
Ασφαλώς και θα συνεχίσω την ιστορία μου.

 

[romantic woman]

:xmas_lol::xmas_lol:παρεξήγησα,sorry..

 

[ΕΡΣΗ]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

 

[amsterdam]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

Στην πρώτη σειρά της ιστορίας το γράφει,Ιανουάριο 2003.......