Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το ημερολόγιο που κρατάω από τις 4/7/2012 που έφυγα από την Ελλάδα και το μόνο που διαβάζεται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμένα μέχρι στιγμής. Αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί το Travelstories μετά από όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι απλά ένα site που έφτιαξα, με τα καλά και τα στραβά του είναι ένας συνοδοιπόρος στη διαδρομή που έχω κάνει από το 2005 μέχρι σήμερα, και παρότι με τους περισσότερους από εσάς δε γνωριζόμαστε, κάτι θα έχουμε κοινό για να μοιραζόμαστε αυτόν εδώ το χώρο.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.
Απίστευτο μου φαίνεται. Ήταν μια τόσο γεμάτη χρονιά κι’όμως θυμάμαι τη μέρα που έφτασα στην Αυστραλία λες και ήταν χτες.
Δεν ξέρω αν είναι τα έντονα συναισθήματα τόσο κατά την αναχώρησή μου στο αεροδρόμιο όσο και κατά την άφιξή μου στη Μελβούρνη αυτά που κάνουν το χρόνο αυτό να δείχνει τόσο σύντομος, ή αν το πολύ μεγάλο πλήθος γεγονότων που συνέβησαν συμπύκνωσαν τόσο πολύ στη μνήμη μου αυτούς τους 12 μήνες.
Πολλά μπορώ να γράψω για το διάστημα αυτό, από δραστηριότητες μέχρι τον τρόπο ζωής και τις εντυπώσεις μου, και ήδη έχω γράψει αρκετά από αυτά. Στην πραγματικότητα όμως θα σταθώ περισσότερο σε προσωπικά συμπεράσματα και συναισθήματα από τα βιώματα των περασμένων μηνών.
Τι κέρδισα λοιπόν;
Εμπειρίες;
Σίγουρα. Η μετακόμιση σε μια άλλη χώρα, τόσο μακρινή ώστε να μη σου αφήνει και πολλά περιθώρια ανατροπής της απόφασης που έχεις πάρει όσο και τόσο διαφορετική από την Ελλάδα, ήταν μια εμπειρία ανοίγματος ματιών άνευ προηγουμένου. Νόμιζα ότι κέρδιζα εμπειρίες από τα ταξίδια αναψυχής και εργασίας που έκανα ανά τα χρόνια, και έτσι ήταν, αλλά τίποτα που να συγκρίνεται με αυτό εδώ. Ο κόσμος ολόκληρος άλλαξε, ή καλύτερα άλλαξε η οπτική που είχα γι’αυτόν, και μαζί άλλαξα κι’εγώ ο ίδιος.
Ελπίδες για το μέλλον;
Οπωσδήποτε. Αν και η Αυστραλία περνάει τη δική της «κρίση», ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα εδώ με γέμισαν με αισιοδοξία για το μέλλον και μου επέστρεψαν όνειρα που νόμιζα ότι είχα χάσει.
Συγκίνηση;
Μεγάλη. Για τα παιδιά, δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να τους κάνω από το να τους δώσω την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα τέτοιο μέρος. Ανάμεσα σε ανθρώπους που αγκαλιάζουν το διαφορετικό, και που έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικό μείγμα τόσο ετερογενές κι’όμως με τόσο μεγάλο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και αξιοκρατίας.
Θαυμασμό;
Δε μπορώ να το αρνηθώ. Δεν ξέρω από πού έχει προκύψει αυτή η κοινή κοινωνική συνισταμένη εδώ, αλλά αυτό το αμάλγαμα λαών έχει δημιουργήσει μια πόλη - πρότυπο. Η Μελβούρνη είναι, πέραν από τις όποιες λίστες που την κατατάσσουν εδώ και δύο χρόνια πλέον στην κορυφή των καλύτερων πόλεων του κόσμου, ένας πραγματικός θησαυρός και μόνο τυχερός μπορεί να νιώθει κάποιος που ζει εδώ.
Σίγουρα κέρδισα κι’άλλα πολλά τα οποία την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν βρίσκω λόγο να αναφέρω.
Κέρδισα λοιπόν πολλά, αλλά έχασα κιόλας.
Η μετακίνηση σε αυτήν την ηλικία, έχοντας και δύο μικρά παιδιά, ήταν μια πολύ επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία.
Η συνειδητοποίηση ότι οι κοντινοί άνθρωποι είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που νόμιζα έχει φέρει μια πιο ψυχρή και ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Η φυγή από την Ελλάδα, την οποία τόσο παλεύει πολύς κόσμος να αποφύγει, φέρνει μια αίσθηση απώλειας που δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί με λόγια, μαζί με το αναπόφευκτο βάρος της ανικανότητας για οποιαδήποτε ενέργεια πια προς τη διόρθωση των πραγμάτων εκεί.
Όλα αυτά, μαζί με πάρα πολλά ακόμα που συνέβησαν αυτούς του μήνες, συνθέτουν το παζλ της μετανάστευσης που ξεκίνησε για μένα ένα χρόνο πριν. Είναι αντιπροσωπευτική η ιστορία μου; Μπορεί κάποιος να τη διαβάσει και να ταυτιστεί; Μάλλον όχι. Έχει καν κάτι που να αξίζει να ειπωθεί; Πιθανότατα υπάρχουν άλλες ιστορίες με πολύ περισσότερο ρεαλισμό και καθημερινές αφηγήσεις που κάνουν τη δική μου να μοιάζει βαρετή.
Είναι όμως η δική μου.
Κάποια μέρα ελπίζω να βρω το χρόνο και το κουράγιο να γράψω πολλά περισσότερα, κυρίως για να τα διαβάσουν μια μέρα τα παιδιά μου που θα μεγαλώσουν μακριά από τη χώρα που γεννήθηκαν, σε μια ήπειρο που τα αγκάλιασε σα να ήταν δικά της, και που τους έχει ήδη δώσει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να τους υποσχεθεί η πατρίδα τους.
Μέχρι τότε, μπορώ μόνο να ελπίζω ότι όσοι διάβασαν αυτό το κείμενο μέχρι το τέλος να μην το βρήκαν βαρετό.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.
Απίστευτο μου φαίνεται. Ήταν μια τόσο γεμάτη χρονιά κι’όμως θυμάμαι τη μέρα που έφτασα στην Αυστραλία λες και ήταν χτες.
Δεν ξέρω αν είναι τα έντονα συναισθήματα τόσο κατά την αναχώρησή μου στο αεροδρόμιο όσο και κατά την άφιξή μου στη Μελβούρνη αυτά που κάνουν το χρόνο αυτό να δείχνει τόσο σύντομος, ή αν το πολύ μεγάλο πλήθος γεγονότων που συνέβησαν συμπύκνωσαν τόσο πολύ στη μνήμη μου αυτούς τους 12 μήνες.
Πολλά μπορώ να γράψω για το διάστημα αυτό, από δραστηριότητες μέχρι τον τρόπο ζωής και τις εντυπώσεις μου, και ήδη έχω γράψει αρκετά από αυτά. Στην πραγματικότητα όμως θα σταθώ περισσότερο σε προσωπικά συμπεράσματα και συναισθήματα από τα βιώματα των περασμένων μηνών.
Τι κέρδισα λοιπόν;
Εμπειρίες;
Σίγουρα. Η μετακόμιση σε μια άλλη χώρα, τόσο μακρινή ώστε να μη σου αφήνει και πολλά περιθώρια ανατροπής της απόφασης που έχεις πάρει όσο και τόσο διαφορετική από την Ελλάδα, ήταν μια εμπειρία ανοίγματος ματιών άνευ προηγουμένου. Νόμιζα ότι κέρδιζα εμπειρίες από τα ταξίδια αναψυχής και εργασίας που έκανα ανά τα χρόνια, και έτσι ήταν, αλλά τίποτα που να συγκρίνεται με αυτό εδώ. Ο κόσμος ολόκληρος άλλαξε, ή καλύτερα άλλαξε η οπτική που είχα γι’αυτόν, και μαζί άλλαξα κι’εγώ ο ίδιος.
Ελπίδες για το μέλλον;
Οπωσδήποτε. Αν και η Αυστραλία περνάει τη δική της «κρίση», ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα εδώ με γέμισαν με αισιοδοξία για το μέλλον και μου επέστρεψαν όνειρα που νόμιζα ότι είχα χάσει.
Συγκίνηση;
Μεγάλη. Για τα παιδιά, δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να τους κάνω από το να τους δώσω την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε ένα τέτοιο μέρος. Ανάμεσα σε ανθρώπους που αγκαλιάζουν το διαφορετικό, και που έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικό μείγμα τόσο ετερογενές κι’όμως με τόσο μεγάλο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και αξιοκρατίας.
Θαυμασμό;
Δε μπορώ να το αρνηθώ. Δεν ξέρω από πού έχει προκύψει αυτή η κοινή κοινωνική συνισταμένη εδώ, αλλά αυτό το αμάλγαμα λαών έχει δημιουργήσει μια πόλη - πρότυπο. Η Μελβούρνη είναι, πέραν από τις όποιες λίστες που την κατατάσσουν εδώ και δύο χρόνια πλέον στην κορυφή των καλύτερων πόλεων του κόσμου, ένας πραγματικός θησαυρός και μόνο τυχερός μπορεί να νιώθει κάποιος που ζει εδώ.
Σίγουρα κέρδισα κι’άλλα πολλά τα οποία την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν βρίσκω λόγο να αναφέρω.
Κέρδισα λοιπόν πολλά, αλλά έχασα κιόλας.
Η μετακίνηση σε αυτήν την ηλικία, έχοντας και δύο μικρά παιδιά, ήταν μια πολύ επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία.
Η συνειδητοποίηση ότι οι κοντινοί άνθρωποι είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που νόμιζα έχει φέρει μια πιο ψυχρή και ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Η φυγή από την Ελλάδα, την οποία τόσο παλεύει πολύς κόσμος να αποφύγει, φέρνει μια αίσθηση απώλειας που δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί με λόγια, μαζί με το αναπόφευκτο βάρος της ανικανότητας για οποιαδήποτε ενέργεια πια προς τη διόρθωση των πραγμάτων εκεί.
Όλα αυτά, μαζί με πάρα πολλά ακόμα που συνέβησαν αυτούς του μήνες, συνθέτουν το παζλ της μετανάστευσης που ξεκίνησε για μένα ένα χρόνο πριν. Είναι αντιπροσωπευτική η ιστορία μου; Μπορεί κάποιος να τη διαβάσει και να ταυτιστεί; Μάλλον όχι. Έχει καν κάτι που να αξίζει να ειπωθεί; Πιθανότατα υπάρχουν άλλες ιστορίες με πολύ περισσότερο ρεαλισμό και καθημερινές αφηγήσεις που κάνουν τη δική μου να μοιάζει βαρετή.
Είναι όμως η δική μου.
Κάποια μέρα ελπίζω να βρω το χρόνο και το κουράγιο να γράψω πολλά περισσότερα, κυρίως για να τα διαβάσουν μια μέρα τα παιδιά μου που θα μεγαλώσουν μακριά από τη χώρα που γεννήθηκαν, σε μια ήπειρο που τα αγκάλιασε σα να ήταν δικά της, και που τους έχει ήδη δώσει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να τους υποσχεθεί η πατρίδα τους.
Μέχρι τότε, μπορώ μόνο να ελπίζω ότι όσοι διάβασαν αυτό το κείμενο μέχρι το τέλος να μην το βρήκαν βαρετό.
Last edited:
