Joanna-travel
New Member
- Μηνύματα
- 2
- Likes
- 15
Και το όνειρο έγινε πραγματικότητα!
Πάσχα στη Φλωρεντία, μονοήμερη επίσκεψη στην Πίζα και για το τέλος Βενετία...
Αλλά να το "πάρουμε" από την αρχή.
Ο σχεδιασμός του ταξιδιού ξεκίνησε νωρίς -απ' τα Χριστούγεννα σχεδόν- και είχε ως εξής:
- 26/04: Αθήνα - Μπολόνια με Aegean και Μπολόνια - Φλωρεντία με frenciarossa
- 27/04: (Προαιρετικά) Φλωρεντία - Πίζα - Φλωρεντία με italo
- 29/04: Φλωρεντία - Βενετία με italo
- 01/05: Βενετία - Αθήνα με Aegean
Οι τιμές κανονικές, καθότι κλείσαμε τα εισιτήριά μας νωρίς (τον Ιανουάριο), είχαμε το περιθώριο να επιλέξουμε μεταξύ δρομολογίων με σημαντικά μικρότερες χρεώσεις.
Δένουμε λοιπόν τις ζώνες μας και ξεκινάμε...
Ημέρα 1η
Αθήνα, αναχώρηση: 10.45 - Μπολόνια, άφιξη: 13.55. Τα εισιτήρια του τραίνου Μπολόνια - Φλωρεντία ήταν για τις 16:40 και το aerobus προς το Σταθμό του τραίνου (Bologna Centrale) είχαμε υπολογίσει ότι θα κάνει τη διαδρομή σε 11 λεπτά περίπου, οπότε θα είχαμε (νομίζαμε) χρόνο να φάμε κάτι πρόχειρο. Χα! Μέχρι να βγούμε από το αεροδρόμιο, να ρωτήσουμε που είναι η αφετηρία του aerobus και πως βγάζουμε εισιτήρια, χρειαστήκαμε περίπου 30 λεπτά. Χάσαμε κι ένα δρομολόγιο γιατί είχε πολύ κόσμο. Και το aerobus έκανε τη διαδρομή σε 1 ώρα και 50 λεπτά! Ο σταθμός Bologna Centrale, πραγματικά χαοτικός... Με τρία ή τέσσερα υπόγεια επίπεδα και δεκάδες πλατφόρμες που αν δεν πας νωρίτερα για να καταλάβεις πως λειτουργεί το σύστημά τους, πάει τό 'χασες το τραίνο. Κυριολεκτικά, φτάσαμε στην πλατφόρμα επιβίβασης το τελευταίο δευτερόλεπτο, 16:39:50!!! και καταφέραμε να πάμε στον προορισμό μας χωρίς δυσάρεστες εμπειρίες. Σ' αυτό το σημείο να παρατηρήσω το γεγονός, ότι γενικώς, στις συγκοινωνίες υπάρχει συνέπεια δευτερολέπτου, κάτι που εμείς, ως Έλληνες, δεν έχουμε ακόμα συνηθίσει.
Άφιξη στο σταθμό Firenze Santa Maria Novella και τακτοποίηση στο κατάλυμα. Το κλείσαμε μέσω booking (https://www.residencelamedicea.com/it/), κεντρικότατο, με καταπληκτική θέα στην κεντρική πλατεία και τον τρούλο των Cappelle Medicee, καθαρό και ευρύχωρο.
Η θέα από το παράθυρο τουδιαμερίσματος
Αν και κουρασμένοι, ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας. Περιπλανηθήκαμε για λίγο στα στενάκια, είδαμε τις πανέμορφες γειτονιές και ενώ ήμαστε απορροφημένοι από τις νέες εικόνες, βρεθήκαμε μπροστά στο επιβλητικότερο οικοδόμημα ever... το Duomo. Αφού έβγαλα μισό εκατομμύριο φωτογραφίες, τελικά κατάφεραν να με πάρουν "σηκωτή" από την πλατεία για να δουν και τίποτ' άλλο οι υπόλοιποι, οπότε κατευθυνθήκαμε προς την Ponte Vecchio και... ουπς! άλλο σοκ... Ο Επιτάφιος! Ότι θα έκανα τόοοσο δρόμο και τελικά, τη Μ. Παρασκευή, θα ακολουθούσα τον Επιτάφιο δίπλα στον ποταμό Άρνο, ο οποίος θα δημιουργούσε ένα τεράστιο κυκλοφοριακό χάος, με φόντο το σκηνικό «Duomo-Ponte Vecchio-κεράκια-ψαλμωδίες-κόρνες αυτοκινήτων» δεν το περίμενα.
Ο Επιτάφιος στη Φλωρεντία (!)
Τέλος πάντων, τό ‘ζησα κι αυτό. Κατά τις 23:00 και μετά από πολύ ποδαρόδρομο βρήκαμε μια παραδοσιακή trattoria που έτυχε να είναι ανοιχτή τέτοια ώρα επειδή είχαν ξεμείνει κάποιοι αργοπορημένοι σαν κι εμάς και φάγαμε, ευτυχώς καλά και με τιμές Ελλάδας.
Ημέρα 2η
Πρωινό στο δωμάτιο, με θέα τα παρεκκλήσια των Μεδίκων συνοδεία κλασσικής μουσικής προερχόμενης από το βιολί μιας εκπληκτικής κοπελιάς η οποία ήταν ντυμένη με ρούχα εποχής και είχε βαλθεί να κάνει το πρωινό μας αξέχαστο. Νομίζω τα κατάφερε!
Μουσική μαγεία...
Για σήμερα, το πρόγραμμα είχε βόλτες στις ομολογουμένως τέλειες βιτρίνες των καταστημάτων επωνύμων ειδών ένδυσης και υπόδησης, άπειρες φωτογραφίες στην ηλιόλουστη Φλωρεντία και γευστικά panini σε διάφορα στέκια της πόλης. Κι εκεί που είπαμε ότι -λόγω έλλειψης χρόνου- εγκαταλείπουμε την ιδέα για μια γρήγορη επίσκεψη στην Πίζα, ως διά μαγείας αποφασίστηκε να πάμε! Και έτσι άρχισε ξανά το τρέξιμο. Βρες το σταθμό, βγάλε εισιτήρια και τρέχα να προλάβεις το τραίνο. Αλλά μας αποζημίωσε το αποτέλεσμα. Η Πίζα πόλη μικρή, με ανθρώπους που κινούνται σε άλλους ρυθμούς, πιο αργούς, φιλόξενοι, χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά και ευέξαπτοι σε απρόοπτες καταστάσεις. Ο οδηγός του λεωφορείου για παράδειγμα, μπορεί να σε περιμένει καρτερικά να εκδόσεις το εισιτήριό σου και να καθυστερήσει για το λόγο αυτό να ξεκινήσει το δρομολόγιό του, αλλά αν συμβεί να διασταυρώσει τα πυρά του με άλλον οδηγό που επιχείρησε να πάρει προτεραιότητα που δεν είχε, θα παραστείς σε σκηνές απείρου κάλλους, οι οποίες -εκτός των άλλων- σου προσφέρουν τη δυνατότητα να εμπλουτίσεις τα «γαλλικά» σου...
Σταματήσαμε έξω από τον διάσημο πύργο (Torre di Pisa), ο οποίος είναι το κωδωνοστάσιο του Καθεδρικού Ναού της Πίζας και είναι γνωστός παγκοσμίως για την ακούσια κλίση του. Βρίσκεται πίσω από τον Καθεδρικό Ναό και το κυκλικού σχήματος Βαπτιστήριο της Πίζας. Προσπεράσαμε τα φορτωμένα με souvenir περίπτερα και την αγορά στο πλάι του τείχους που περιβάλλει το... ουπς! «Ρε παιδιά, αυτό γέρνει πολύ!» αναφωνήσαμε όλοι έκπληκτοι.
Ο επικλινής πύργος
Μετά από ένα δίωρο και χιλιάδες φωτογραφίες -κατά τη λήψη των οποίων είχαμε γίνει κυριολεκτικά θέαμα- αφήσαμε την όμορφη Πίζα και επιστρέψαμε με το τελευταίο σχεδόν τραίνο στην Φλωρεντία, κατάκοποι και πεινασμένοι αλλά παραδόξως χαρούμενοι. Φάγαμε εδώ και το δημοσιεύω ως σημείο προς αποφυγήν (υπάρχουν και πιο καθαρά μαγαζιά για φαγητό).
Ημέρα 3η
Πρωινό και μικρή βολτίτσα για ψώνια μέχρι να φτάσει η ώρα που αναγράφονταν στα εισιτήρια για την Galleria degli Uffizi, τα οποία είχαμε εκδώσει ηλεκτρονικά περίπου ένα μήνα πριν. Προσπαθήσαμε να βρούμε εισιτήρια και για την Galleria dell'Accademia, αλλά δυστυχώς σταθήκαμε άτυχοι. Ευτυχώς που η Φλωρεντία είναι ένα μικρό υπαίθριο μουσείο και είδαμε το αντίγραφο του περιβόητου αγάλματος του Δαυίδ να εκτίθεται σε δύο επιπλέον σημεία της πόλης (piazza della Signoria, piazzale Michelangelo). Όσο για την Uffizi, λίγο έλειψε να εμφανίσω συμπτώματα του «συνδρόμου Σταντάλ». Η αίσθηση και μόνον ότι η τέχνη που σε περιβάλλει είναι προϊόν τόσο μεγάλων καλλιτεχνών της Αναγέννησης... Τσιμαμπούε, Τζόττο, Φρα Αντζέλικο, Πάολο Ουτσέλλο, Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, Βερρόκκιο, Μποττιτσέλλι, Περουτζίνο, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Τιτσιάνο, Τιντορέττο, Βερονέζε, Τζόρτζο Βαζάρι, Μικελάντζελο, Καραβάτζο... και δεν ασχοληθήκαμε με τους νεότερους Ελ Γκρέκο, Ρέμπραντ, Ντελακρουά κλπ.
Τέλος πάντων, κι από κει «σηκωτή» με πήραν γιατί οι υπόλοιποι ήθελαν τροφή όχι μόνο για το πνεύμα αλλά και για το στομάχι, οπότε βρεθήκαμε να κάνουμε βόλτα στην υπαίθρια αγορά του San Lorenzo και κατόπιν στην εντυπωσιακή κλειστή αγορά, τη Mercato Centrale, στο όπισθεν μέρος της οποίας ανακαλύψαμε μερικά πολύ ωραία εστιατόρια και αποφασίσαμε να φάμε εκεί τις σταυλίσιες μπριζόλες που είχαμε ονειρευτεί, συνοδεία τοπικού οίνου. Όταν είπαμε να σηκωθούμε από το τραπέζι ήταν ήδη σούρουπο. Ξεκινήσαμε για την piazza della Signoria όπου πλανόδιοι μουσικοί σου χαϊδεύουν τ’ αυτιά με κλασσικές μελωδίες ενώ εσύ χαζεύεις τα γλυπτά συμπλέγματα της πλατείας... Για το τέλος επιλέξαμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι υπό το «βλέμμα» του επιβλητικού Duomo και εκεί να κάνουμε τον απολογισμό μας, σύμφωνα με τον οποίο, ενώ ξεκινούσαμε το πρωί και γυρνούσαμε στο κατάλυμα αργά το βράδυ κατάκοποι, δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε σημεία must της πόλης. Είπαμε λοιπόν πως επιβάλλεται να ξαναεπισκεφτούμε το Φιόρο της Τοσκάνης και πήγαμε για ύπνο. Επόμενη στάση... Venice!
Ημέρα 4η
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ρομαντικό μέρος στον κόσμο. Επίσης δεν ξέρω αν είμαστε τυχεροί, αλλά είναι η δεύτερη φορά που επισκεπτόμαστε τη Βενετία χωρίς να βρέχει και χωρίς να μυρίζουν τα κανάλια! Με το κατάλυμα είχαμε ένα μικρό θεματάκι, καθότι ο οικοδεσπότης θεώρησε ότι η φωτογραφία του καλύτερου δωματίου του, την οποία είχε υπερήφανα αναρτήσει στο booking, αντιπροσώπευε όλα τα δωμάτια του καταλύματος τα οποία όμως ήταν μέσα στη βρώμα και την κακουχία... Νομίζω, δεν παθαίνουν τίποτα τα πλακάκια του μπάνιου αν επιχειρήσεις να αφαιρέσεις τη μούχλα απ’ τους αρμούς με χλωρίνη ή αν καθαρίσεις λίγο πιο επιστάμενα τη ντουζιέρα... Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, η θέα από το παράθυρο του δωματίου ήταν ομολογουμένως μοναδική και αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που τελικώς μείναμε, αφού όμως κάναμε μια μικρή φασαρία -ο άλλος λόγος ήταν ότι είχαμε προπληρώσει το δωμάτιο!
Η θέα από το παράθυρο του δωματίου...
Μετά το σύντομο αυτό γεγονός, ξεκίνησε η περιήγηση στην πόλη. Μικρά στενά σοκάκια, γεφυράκια, γόνδολες με πλοηγούς που κάθε τόσο χρησιμοποιούν τη «γαλλική» με την ίδια ευχέρεια που τη χρησιμοποιούν και οι οδηγοί λεωφορείων στην Πίζα... βιτρίνες στολισμένες με πρωτότυπα μοντέλα γνωστών σχεδιαστών και εστιατόρια με τιμές που πραγματικά σπανίζουν... Ύστερα από ενδελεχείς έρευνες, καταλήξαμε ότι ό,που και να φάμε το τίμημα θα είναι το ίδιο, οπότε αποφασίσαμε ότι τουλάχιστον θα φάμε με στυλ! Βρήκαμε λοιπόν μια enoteca και το ευχαριστηθήκαμε! Μετά το φαγητό επισκεφτήκαμε την πλατεία του S. Marco με την εντυπωσιακή ομώνυμη βασιλική και τα καφέ που φιλοξενούν μουσικούς οι οποίοι παίζουν γνωστές μελωδίες από το πρωί έως αργά το βράδυ. Μεταξύ αυτών βρίσκεται και το διασημότερο καφέ στον πλανήτη, το Florian, του οποίου ο εσωτερικός διάκοσμος είναι αξιοσημείωτος και το οποίο -πρέπει να προειδοποιήσω- ότι έχει τιμές που φτάνουν στο Θεό για δέηση.
Στην πλατεία περιφέρονται και διάφοροι πλανόδιοι «μικροεπιχειρηματίες», οι οποίοι είναι εφοδιασμένοι με σακουλάκια γεμάτα σουσάμι με τα οποία σου επιτίθονται αιφνιδίως, ώστε να προκαλέσουν τα περιστέρια τα οποία, παραδόξως, κάνουν σαν να μην έχουν ξαναδεί σουσάμι... Πετούν απότομα προς το μέρος σου και καλύπτουν όλο σου το σώμα για μερικά δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος χρειάζεται αφενός μεν για να φάνε ΟΛΟ το σουσάμι που πέταξε ο «μικροεπιχειρηματίας» αφετέρου δε για να σε φωτογραφήσουν οι φίλοι σου την ώρα που σε κατασπαράζουν τα όρνια! Και τότε συμβαίνει το θεϊκό: οι φίλοι σου, δίνουν στον «μικροεπιχειρηματία» 3€ γιατί με ένα σακουλάκι σουσάμι έβγαλαν τις φωτογραφίες που χρειάζονταν για να σε γελοιοποιήσουν επαρκώς κι εκείνος τους απαντά πως το σακουλάκι κοστίζει 5€... Βενετία, η πόλη του ρομαντισμού και της αισχροκέρδειας! ΟΚ, το γνωρίζαμε αλλά είπαμε ότι θα παραβλέψουμε το δεύτερο. Και συνεχίσαμε. Χαθήκαμε στο λαβύρινθο της πόλης χαζεύοντας τα χρωματιστά μαγαζάκια γεμάτα με γυάλινα διακοσμητικά αλλά και χρηστικά αντικείμενα από το γειτονικό Μουράνο. Φτάσαμε μέχρι τη Ponte Rialto όπου βγάλαμε πάνω μισό εκατομμύριο φωτογραφίες, σε μερικές από τις οποίες ακόμα αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που φωτογραφήθηκαν... Φαίνεται ότι πάνω στον πανικό και την πολυκοσμία, το «κάδρο» της φωτογραφικής μηχανής ξέφυγε λίγο και έτσι έχουμε στο album μας φωτογραφίες και κάποιων φίλων από τη μακρινή Ιαπωνία! Βραδάκι πια, επιστροφή στην πλατεία S. Marco, η οποία εμφανώς πιο άδεια προσφερόταν για βαλς υπό τις μουσικές των ακούραστων καλλιτεχνών του καφέ Florian. Καληνύχτα για σήμερα...
Ημέρα 5η
Πρωινό στο δωμάτιο -ευτυχώς περιλαμβανόταν στην τιμή- και επίσκεψη στο περίφημο παλάτι του Δόγη (Palazzo Ducale). Τι να πει κανείς για όλες αυτές τις τοιχογραφίες μνημειακών διαστάσεων μία εκ των οποίων, αυτή που κοσμεί τον βόρειο τοίχο της κεντρικής αίθουσας, είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως, φιλοτεχνημένη από τον Τιντορέτο και το επιτελείο του, ενώ 40 εξ αυτών έχουν την υπογραφή Έλληνα αναγεννησιακού ζωγράφου Αντωνίου Βασιλάκη ή Aliense (δηλ. «ξένος» εξαιτίας της μη Ιταλικής καταγωγής του), ο οποίος ανήκε στο επιτελείο του Τιντορέτο που ανέλαβε την ανακαίνιση του παλατιού μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1577 κατά την οποία καταστράφηκε ολοσχερώς.
Επισκεφτήκαμε τις φυλακές που «φιλοξένησαν» τον Casanova και γύρω στις 5 το απόγευμα κατάφεραν να με σύρουν -κυριολεκτικά- έξω απ’ το παλάτι. Μέχρι τις 8 χρόνος ελεύθερος για ψώνια και μετά φαγητό και ποτό μέχρι αργά, γιατί αύριο τελείωνε το όνειρο... Ένας τελευταίος χορός στην πλατεία του S. Marco, μια βόλτα στην προβλήτα με τις γόνδολες, μερικές τελευταίες φωτογραφίες με φόντο τη γέφυρα των στεναγμών και πάει...
Ημέρα 6η
Επιστροφή...
Πάσχα στη Φλωρεντία, μονοήμερη επίσκεψη στην Πίζα και για το τέλος Βενετία...
Αλλά να το "πάρουμε" από την αρχή.
Ο σχεδιασμός του ταξιδιού ξεκίνησε νωρίς -απ' τα Χριστούγεννα σχεδόν- και είχε ως εξής:
- 26/04: Αθήνα - Μπολόνια με Aegean και Μπολόνια - Φλωρεντία με frenciarossa
- 27/04: (Προαιρετικά) Φλωρεντία - Πίζα - Φλωρεντία με italo
- 29/04: Φλωρεντία - Βενετία με italo
- 01/05: Βενετία - Αθήνα με Aegean
Οι τιμές κανονικές, καθότι κλείσαμε τα εισιτήριά μας νωρίς (τον Ιανουάριο), είχαμε το περιθώριο να επιλέξουμε μεταξύ δρομολογίων με σημαντικά μικρότερες χρεώσεις.
Δένουμε λοιπόν τις ζώνες μας και ξεκινάμε...
Ημέρα 1η
Αθήνα, αναχώρηση: 10.45 - Μπολόνια, άφιξη: 13.55. Τα εισιτήρια του τραίνου Μπολόνια - Φλωρεντία ήταν για τις 16:40 και το aerobus προς το Σταθμό του τραίνου (Bologna Centrale) είχαμε υπολογίσει ότι θα κάνει τη διαδρομή σε 11 λεπτά περίπου, οπότε θα είχαμε (νομίζαμε) χρόνο να φάμε κάτι πρόχειρο. Χα! Μέχρι να βγούμε από το αεροδρόμιο, να ρωτήσουμε που είναι η αφετηρία του aerobus και πως βγάζουμε εισιτήρια, χρειαστήκαμε περίπου 30 λεπτά. Χάσαμε κι ένα δρομολόγιο γιατί είχε πολύ κόσμο. Και το aerobus έκανε τη διαδρομή σε 1 ώρα και 50 λεπτά! Ο σταθμός Bologna Centrale, πραγματικά χαοτικός... Με τρία ή τέσσερα υπόγεια επίπεδα και δεκάδες πλατφόρμες που αν δεν πας νωρίτερα για να καταλάβεις πως λειτουργεί το σύστημά τους, πάει τό 'χασες το τραίνο. Κυριολεκτικά, φτάσαμε στην πλατφόρμα επιβίβασης το τελευταίο δευτερόλεπτο, 16:39:50!!! και καταφέραμε να πάμε στον προορισμό μας χωρίς δυσάρεστες εμπειρίες. Σ' αυτό το σημείο να παρατηρήσω το γεγονός, ότι γενικώς, στις συγκοινωνίες υπάρχει συνέπεια δευτερολέπτου, κάτι που εμείς, ως Έλληνες, δεν έχουμε ακόμα συνηθίσει.
Άφιξη στο σταθμό Firenze Santa Maria Novella και τακτοποίηση στο κατάλυμα. Το κλείσαμε μέσω booking (https://www.residencelamedicea.com/it/), κεντρικότατο, με καταπληκτική θέα στην κεντρική πλατεία και τον τρούλο των Cappelle Medicee, καθαρό και ευρύχωρο.
Η θέα από το παράθυρο τουδιαμερίσματος
Αν και κουρασμένοι, ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας. Περιπλανηθήκαμε για λίγο στα στενάκια, είδαμε τις πανέμορφες γειτονιές και ενώ ήμαστε απορροφημένοι από τις νέες εικόνες, βρεθήκαμε μπροστά στο επιβλητικότερο οικοδόμημα ever... το Duomo. Αφού έβγαλα μισό εκατομμύριο φωτογραφίες, τελικά κατάφεραν να με πάρουν "σηκωτή" από την πλατεία για να δουν και τίποτ' άλλο οι υπόλοιποι, οπότε κατευθυνθήκαμε προς την Ponte Vecchio και... ουπς! άλλο σοκ... Ο Επιτάφιος! Ότι θα έκανα τόοοσο δρόμο και τελικά, τη Μ. Παρασκευή, θα ακολουθούσα τον Επιτάφιο δίπλα στον ποταμό Άρνο, ο οποίος θα δημιουργούσε ένα τεράστιο κυκλοφοριακό χάος, με φόντο το σκηνικό «Duomo-Ponte Vecchio-κεράκια-ψαλμωδίες-κόρνες αυτοκινήτων» δεν το περίμενα.
Ο Επιτάφιος στη Φλωρεντία (!)
Τέλος πάντων, τό ‘ζησα κι αυτό. Κατά τις 23:00 και μετά από πολύ ποδαρόδρομο βρήκαμε μια παραδοσιακή trattoria που έτυχε να είναι ανοιχτή τέτοια ώρα επειδή είχαν ξεμείνει κάποιοι αργοπορημένοι σαν κι εμάς και φάγαμε, ευτυχώς καλά και με τιμές Ελλάδας.
Ημέρα 2η
Πρωινό στο δωμάτιο, με θέα τα παρεκκλήσια των Μεδίκων συνοδεία κλασσικής μουσικής προερχόμενης από το βιολί μιας εκπληκτικής κοπελιάς η οποία ήταν ντυμένη με ρούχα εποχής και είχε βαλθεί να κάνει το πρωινό μας αξέχαστο. Νομίζω τα κατάφερε!
Μουσική μαγεία...
Για σήμερα, το πρόγραμμα είχε βόλτες στις ομολογουμένως τέλειες βιτρίνες των καταστημάτων επωνύμων ειδών ένδυσης και υπόδησης, άπειρες φωτογραφίες στην ηλιόλουστη Φλωρεντία και γευστικά panini σε διάφορα στέκια της πόλης. Κι εκεί που είπαμε ότι -λόγω έλλειψης χρόνου- εγκαταλείπουμε την ιδέα για μια γρήγορη επίσκεψη στην Πίζα, ως διά μαγείας αποφασίστηκε να πάμε! Και έτσι άρχισε ξανά το τρέξιμο. Βρες το σταθμό, βγάλε εισιτήρια και τρέχα να προλάβεις το τραίνο. Αλλά μας αποζημίωσε το αποτέλεσμα. Η Πίζα πόλη μικρή, με ανθρώπους που κινούνται σε άλλους ρυθμούς, πιο αργούς, φιλόξενοι, χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά και ευέξαπτοι σε απρόοπτες καταστάσεις. Ο οδηγός του λεωφορείου για παράδειγμα, μπορεί να σε περιμένει καρτερικά να εκδόσεις το εισιτήριό σου και να καθυστερήσει για το λόγο αυτό να ξεκινήσει το δρομολόγιό του, αλλά αν συμβεί να διασταυρώσει τα πυρά του με άλλον οδηγό που επιχείρησε να πάρει προτεραιότητα που δεν είχε, θα παραστείς σε σκηνές απείρου κάλλους, οι οποίες -εκτός των άλλων- σου προσφέρουν τη δυνατότητα να εμπλουτίσεις τα «γαλλικά» σου...
Σταματήσαμε έξω από τον διάσημο πύργο (Torre di Pisa), ο οποίος είναι το κωδωνοστάσιο του Καθεδρικού Ναού της Πίζας και είναι γνωστός παγκοσμίως για την ακούσια κλίση του. Βρίσκεται πίσω από τον Καθεδρικό Ναό και το κυκλικού σχήματος Βαπτιστήριο της Πίζας. Προσπεράσαμε τα φορτωμένα με souvenir περίπτερα και την αγορά στο πλάι του τείχους που περιβάλλει το... ουπς! «Ρε παιδιά, αυτό γέρνει πολύ!» αναφωνήσαμε όλοι έκπληκτοι.
Ο επικλινής πύργος
Μετά από ένα δίωρο και χιλιάδες φωτογραφίες -κατά τη λήψη των οποίων είχαμε γίνει κυριολεκτικά θέαμα- αφήσαμε την όμορφη Πίζα και επιστρέψαμε με το τελευταίο σχεδόν τραίνο στην Φλωρεντία, κατάκοποι και πεινασμένοι αλλά παραδόξως χαρούμενοι. Φάγαμε εδώ και το δημοσιεύω ως σημείο προς αποφυγήν (υπάρχουν και πιο καθαρά μαγαζιά για φαγητό).
Ημέρα 3η
Πρωινό και μικρή βολτίτσα για ψώνια μέχρι να φτάσει η ώρα που αναγράφονταν στα εισιτήρια για την Galleria degli Uffizi, τα οποία είχαμε εκδώσει ηλεκτρονικά περίπου ένα μήνα πριν. Προσπαθήσαμε να βρούμε εισιτήρια και για την Galleria dell'Accademia, αλλά δυστυχώς σταθήκαμε άτυχοι. Ευτυχώς που η Φλωρεντία είναι ένα μικρό υπαίθριο μουσείο και είδαμε το αντίγραφο του περιβόητου αγάλματος του Δαυίδ να εκτίθεται σε δύο επιπλέον σημεία της πόλης (piazza della Signoria, piazzale Michelangelo). Όσο για την Uffizi, λίγο έλειψε να εμφανίσω συμπτώματα του «συνδρόμου Σταντάλ». Η αίσθηση και μόνον ότι η τέχνη που σε περιβάλλει είναι προϊόν τόσο μεγάλων καλλιτεχνών της Αναγέννησης... Τσιμαμπούε, Τζόττο, Φρα Αντζέλικο, Πάολο Ουτσέλλο, Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, Βερρόκκιο, Μποττιτσέλλι, Περουτζίνο, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Τιτσιάνο, Τιντορέττο, Βερονέζε, Τζόρτζο Βαζάρι, Μικελάντζελο, Καραβάτζο... και δεν ασχοληθήκαμε με τους νεότερους Ελ Γκρέκο, Ρέμπραντ, Ντελακρουά κλπ.
Τέλος πάντων, κι από κει «σηκωτή» με πήραν γιατί οι υπόλοιποι ήθελαν τροφή όχι μόνο για το πνεύμα αλλά και για το στομάχι, οπότε βρεθήκαμε να κάνουμε βόλτα στην υπαίθρια αγορά του San Lorenzo και κατόπιν στην εντυπωσιακή κλειστή αγορά, τη Mercato Centrale, στο όπισθεν μέρος της οποίας ανακαλύψαμε μερικά πολύ ωραία εστιατόρια και αποφασίσαμε να φάμε εκεί τις σταυλίσιες μπριζόλες που είχαμε ονειρευτεί, συνοδεία τοπικού οίνου. Όταν είπαμε να σηκωθούμε από το τραπέζι ήταν ήδη σούρουπο. Ξεκινήσαμε για την piazza della Signoria όπου πλανόδιοι μουσικοί σου χαϊδεύουν τ’ αυτιά με κλασσικές μελωδίες ενώ εσύ χαζεύεις τα γλυπτά συμπλέγματα της πλατείας... Για το τέλος επιλέξαμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι υπό το «βλέμμα» του επιβλητικού Duomo και εκεί να κάνουμε τον απολογισμό μας, σύμφωνα με τον οποίο, ενώ ξεκινούσαμε το πρωί και γυρνούσαμε στο κατάλυμα αργά το βράδυ κατάκοποι, δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε σημεία must της πόλης. Είπαμε λοιπόν πως επιβάλλεται να ξαναεπισκεφτούμε το Φιόρο της Τοσκάνης και πήγαμε για ύπνο. Επόμενη στάση... Venice!
Ημέρα 4η
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ρομαντικό μέρος στον κόσμο. Επίσης δεν ξέρω αν είμαστε τυχεροί, αλλά είναι η δεύτερη φορά που επισκεπτόμαστε τη Βενετία χωρίς να βρέχει και χωρίς να μυρίζουν τα κανάλια! Με το κατάλυμα είχαμε ένα μικρό θεματάκι, καθότι ο οικοδεσπότης θεώρησε ότι η φωτογραφία του καλύτερου δωματίου του, την οποία είχε υπερήφανα αναρτήσει στο booking, αντιπροσώπευε όλα τα δωμάτια του καταλύματος τα οποία όμως ήταν μέσα στη βρώμα και την κακουχία... Νομίζω, δεν παθαίνουν τίποτα τα πλακάκια του μπάνιου αν επιχειρήσεις να αφαιρέσεις τη μούχλα απ’ τους αρμούς με χλωρίνη ή αν καθαρίσεις λίγο πιο επιστάμενα τη ντουζιέρα... Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, η θέα από το παράθυρο του δωματίου ήταν ομολογουμένως μοναδική και αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που τελικώς μείναμε, αφού όμως κάναμε μια μικρή φασαρία -ο άλλος λόγος ήταν ότι είχαμε προπληρώσει το δωμάτιο!
Η θέα από το παράθυρο του δωματίου...
Μετά το σύντομο αυτό γεγονός, ξεκίνησε η περιήγηση στην πόλη. Μικρά στενά σοκάκια, γεφυράκια, γόνδολες με πλοηγούς που κάθε τόσο χρησιμοποιούν τη «γαλλική» με την ίδια ευχέρεια που τη χρησιμοποιούν και οι οδηγοί λεωφορείων στην Πίζα... βιτρίνες στολισμένες με πρωτότυπα μοντέλα γνωστών σχεδιαστών και εστιατόρια με τιμές που πραγματικά σπανίζουν... Ύστερα από ενδελεχείς έρευνες, καταλήξαμε ότι ό,που και να φάμε το τίμημα θα είναι το ίδιο, οπότε αποφασίσαμε ότι τουλάχιστον θα φάμε με στυλ! Βρήκαμε λοιπόν μια enoteca και το ευχαριστηθήκαμε! Μετά το φαγητό επισκεφτήκαμε την πλατεία του S. Marco με την εντυπωσιακή ομώνυμη βασιλική και τα καφέ που φιλοξενούν μουσικούς οι οποίοι παίζουν γνωστές μελωδίες από το πρωί έως αργά το βράδυ. Μεταξύ αυτών βρίσκεται και το διασημότερο καφέ στον πλανήτη, το Florian, του οποίου ο εσωτερικός διάκοσμος είναι αξιοσημείωτος και το οποίο -πρέπει να προειδοποιήσω- ότι έχει τιμές που φτάνουν στο Θεό για δέηση.
Στην πλατεία περιφέρονται και διάφοροι πλανόδιοι «μικροεπιχειρηματίες», οι οποίοι είναι εφοδιασμένοι με σακουλάκια γεμάτα σουσάμι με τα οποία σου επιτίθονται αιφνιδίως, ώστε να προκαλέσουν τα περιστέρια τα οποία, παραδόξως, κάνουν σαν να μην έχουν ξαναδεί σουσάμι... Πετούν απότομα προς το μέρος σου και καλύπτουν όλο σου το σώμα για μερικά δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος χρειάζεται αφενός μεν για να φάνε ΟΛΟ το σουσάμι που πέταξε ο «μικροεπιχειρηματίας» αφετέρου δε για να σε φωτογραφήσουν οι φίλοι σου την ώρα που σε κατασπαράζουν τα όρνια! Και τότε συμβαίνει το θεϊκό: οι φίλοι σου, δίνουν στον «μικροεπιχειρηματία» 3€ γιατί με ένα σακουλάκι σουσάμι έβγαλαν τις φωτογραφίες που χρειάζονταν για να σε γελοιοποιήσουν επαρκώς κι εκείνος τους απαντά πως το σακουλάκι κοστίζει 5€... Βενετία, η πόλη του ρομαντισμού και της αισχροκέρδειας! ΟΚ, το γνωρίζαμε αλλά είπαμε ότι θα παραβλέψουμε το δεύτερο. Και συνεχίσαμε. Χαθήκαμε στο λαβύρινθο της πόλης χαζεύοντας τα χρωματιστά μαγαζάκια γεμάτα με γυάλινα διακοσμητικά αλλά και χρηστικά αντικείμενα από το γειτονικό Μουράνο. Φτάσαμε μέχρι τη Ponte Rialto όπου βγάλαμε πάνω μισό εκατομμύριο φωτογραφίες, σε μερικές από τις οποίες ακόμα αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που φωτογραφήθηκαν... Φαίνεται ότι πάνω στον πανικό και την πολυκοσμία, το «κάδρο» της φωτογραφικής μηχανής ξέφυγε λίγο και έτσι έχουμε στο album μας φωτογραφίες και κάποιων φίλων από τη μακρινή Ιαπωνία! Βραδάκι πια, επιστροφή στην πλατεία S. Marco, η οποία εμφανώς πιο άδεια προσφερόταν για βαλς υπό τις μουσικές των ακούραστων καλλιτεχνών του καφέ Florian. Καληνύχτα για σήμερα...
Ημέρα 5η
Πρωινό στο δωμάτιο -ευτυχώς περιλαμβανόταν στην τιμή- και επίσκεψη στο περίφημο παλάτι του Δόγη (Palazzo Ducale). Τι να πει κανείς για όλες αυτές τις τοιχογραφίες μνημειακών διαστάσεων μία εκ των οποίων, αυτή που κοσμεί τον βόρειο τοίχο της κεντρικής αίθουσας, είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως, φιλοτεχνημένη από τον Τιντορέτο και το επιτελείο του, ενώ 40 εξ αυτών έχουν την υπογραφή Έλληνα αναγεννησιακού ζωγράφου Αντωνίου Βασιλάκη ή Aliense (δηλ. «ξένος» εξαιτίας της μη Ιταλικής καταγωγής του), ο οποίος ανήκε στο επιτελείο του Τιντορέτο που ανέλαβε την ανακαίνιση του παλατιού μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1577 κατά την οποία καταστράφηκε ολοσχερώς.
Επισκεφτήκαμε τις φυλακές που «φιλοξένησαν» τον Casanova και γύρω στις 5 το απόγευμα κατάφεραν να με σύρουν -κυριολεκτικά- έξω απ’ το παλάτι. Μέχρι τις 8 χρόνος ελεύθερος για ψώνια και μετά φαγητό και ποτό μέχρι αργά, γιατί αύριο τελείωνε το όνειρο... Ένας τελευταίος χορός στην πλατεία του S. Marco, μια βόλτα στην προβλήτα με τις γόνδολες, μερικές τελευταίες φωτογραφίες με φόντο τη γέφυρα των στεναγμών και πάει...
Ημέρα 6η
Επιστροφή...
