depy!!!
Member
- Μηνύματα
- 735
- Likes
- 1.883
- Επόμενο Ταξίδι
- Ουζμπεκισταν
- Ταξίδι-Όνειρο
- Με βανάκι στη Νορβηγία
Έχω περίπου ένα μήνα που γύρισα από την Ινδία και η σκέψη μου γυρίζει συνέχεια εκεί. Είχα διαβάσει βέβαια πριν πάω όλες τις ιστορίες και είχα ακούσει ότι την Ινδία ή τη μισείς ή τη λατρεύεις, αλλά τα θεωρούσα υπερβολές. Ήταν μια χώρα που ήθελα να πάω, δεν φανταζόμουν ότι θα το μετανιώσω, αλλά ότι θα θέλω να ξαναπάω, ε όχι, πάει πολύ. Είχα ακούσει για τη βρωμιά της, για το κυκλοφοριακό χάος, για το καυσαέριο, άσε που 2 μέρες πριν φτάσω εγώ στο Δελχί, οι τηλεοράσεις έλεγαν για το τοξικό νέφος που το είχε κατακλείσει και έδειχναν την … ατρόμητη Μέρκελ που το επισκέφθηκε χωρίς να φορέσει μάσκα. Όχι ό,τι καλύτερο για το ξεκίνημα του ταξιδιού μου. Κι όμως, μέσα σε μία εβδομάδα ήξερα ότι θα ξαναγύριζα και όχι μία φορά.
Δεν θα γράψω κανονική ιστορία, με το που πήγα κάθε μέρα και τι είδα στη κάθε πόλη. Αυτά έχουν γραφτεί από αρκετούς συμφορουμίτες και πάρα πολύ αναλυτικά μάλιστα. Αυτό που με έκανε να γράψω -κάτι που δεν έχω ξανακάνει- είναι γιατί, όταν σχεδίαζα το ταξίδι, έκανα τη διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων πήγαν ήταν παρέα ή ζευγάρι και σχεδόν όλοι κινήθηκαν εκεί με αυτοκίνητο και οδηγό. Εγώ θα πήγαινα μόνη μου και θα κινούμουν με τρένα και λεωφορεία. Μια ιστορία μόνο υπήρχε σ αυτό το στυλ, αλλά ήταν γραμμένη το 2010. Είπα λοιπόν να γράψω κάποια πράγματα που μπορεί να βοηθήσουν μελλοντικούς ταξιδιώτες, αυτού του στυλ.
Μην έχοντας λοιπόν στοιχεία για τον τρόπο του ταξιδιού μου, ένα μικρό άγχος είναι η αλήθεια ότι το είχα. Αποφάσισα όμως ότι έπρεπε να είμαι ανοιχτή σε κάθε αλλαγή του προγράμματος -άλλωστε είχα διαβάσει σε κάποια ιστορία ότι «δεν πας εσύ όπου θέλεις, η Ινδία σε πηγαίνει» και το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Στο τέλος τέλος δεν έγινε και τίποτα αν δεν πάω σε κάποιο από τα προγραμματισμένα μέρη.
Όλα όμως κύλησαν ομαλότατα, τίποτα δεν πήγε στραβά και το μόνο που άλλαξε από το αρχικό πρόγραμμα ήταν ότι συνειδητά επέλεξα να καθίσω μια μέρα παραπάνω στη Jaisalmer και να πάω κατευθείαν στην Udaipur, προσπερνώντας τη Jodhpur. Υπήρχε μια τρομερή αλληλεπίδραση με τη χώρα. Εγώ ήμουν χαλαρή, δεν με πείραζε τίποτα, δεν στενοχωριόμουν για τίποτα και εκείνη μου το ανταπέδιδε κάνοντας τα πάντα στο πρόγραμμα μου να κυλήσουν ομαλά.
Τα μέρη που επισκέφθηκα λοιπόν ήταν Δελχί, Agra, Jaipur, Pushkar, Bikaner, Jaisalmer, Udaipur, Varanasi, Khajuraho.
Και ας πάρουμε κατ αρχήν τα τρένα.
Το να κάνεις εγγραφή στο IRCTC.co.in -το σάιτ των ινδικών σιδηροδρόμων- είναι ένας μικρός άθλος. Όταν όμως τα καταφέρεις βλέπεις όλα τα δρομολόγια, κλείνεις τα εισιτήρια, ακυρώνεις και το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε αφήνει να κάνεις μόνο 6 ή 8 , δεν θυμάμαι καλά, κρατήσεις το μήνα.
Πρώτο δρομολόγιο λοιπόν, 6.00 το πρωί από Δελχί για Άγκρα. Είχα ακούσει τόσα πολλά για τους σταθμούς του τρένου, για το χάος, τους ζητιάνους, τη βρωμιά, ότι καθένας σου λέει ότι θέλει, αν κάνεις το λάθος και ρωτήσεις, ώστε ήμουν προετοιμασμένη ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσω το τρένο. Δεν θα με πείραζε όμως, θα πήγαινα στην Άκρα με το επόμενο.
Έφτασα στο σταθμό -New Delhi- στις 5.00, για να έχω χρόνο να ψάξω. O σταθμός μεγάλος, με πολύ κίνηση και ένα σωρό πλατφόρμες, όμως… Μια γέφυρα περνάει πάνω από όλες τις γραμμές και έχει σκάλες που κατεβαίνουν στην κάθε πλατφόρμα. Μπροστά σε κάθε σκάλα υπάρχει φωτεινός πίνακας που αναφέρει τα τρένα που θα φύγουν από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, αριθμό τρένου, ώρα και προορισμό. Το εισιτήριο που έχει κάποιος στα χέρια του λέει τον αριθμό του τρένου, οπότε σε 5, 10 ,15 λεπτά το πολύ, θα το έχει βρει. Κατεβαίνοντας στην πλατφόρμα υπάρχουν μικρές πινακίδες που σου λένε τον αριθμό του βαγονιού που θα σταματήσει στο συγκεκριμένο σημείο. Κι αυτός αναφέρετε στο εισιτήριο.
Ήταν 5.30 όταν ήρθε το τρένο, είδα τον αριθμό του, αλλά για σιγουριά ρώτησα και έναν υπάλληλο, απ αυτούς που ήταν μέσα στα βαγόνια, γιατί σκεφτόμουν ότι είναι πολύ εύκολα όλα για να είναι αληθινά. Στις 6.00 ακριβώς ξεκίνησε. Είχα επιλέξει θέσεις αεροπορικού τύπου, άνετες, με 2 πρίζες για φόρτιση σε κάθε θέση. Το ταξίδι κράτησε 2 ώρες και σ αυτό το διάστημα μας έδωσαν μπουκαλάκι εμφιαλωμένο νερό, μπισκότα, χυμό, τσάι -το απέφυγα- και ένα δίσκο που περιλάμβανε 2 συσκευασμένες φέτες ψωμί του τοστ, βούτυρο, μέλι και φαγητό, ρύζι με κάτι κρεατικό, νόστιμο, αλλά καυτερό για τα γούστα μου.
Στην πορεία του ταξιδιού μου είχα κρατήσεις και για κρεβάτι, απ αυτά που βρίσκονται σε ανοιχτό βαγόνι, σου δίνουν όμως μόλις μπαίνεις σεντόνια κλεισμένα σε πλαστική σακουλίτσα -θεωρητικά καθαρά.
Τα τρένα τους τα περίμενα πολύ πιο βρώμικα, να σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις οπουδήποτε και πίστευα ότι θα είμαι με το Detol στο χέρι. Είναι βρώμικα ναι μεν, στο πάτωμα έχει διάφορα σκουπίδια, πλαστικά μπουκάλια άδεια, συσκευασίες από πατατάκια, τσόφλια από φιστίκια, αλλά …. υπάρχουν κάτι λεωφορεία στην Αθήνα που πάνε Λιόσια και Μενίδι που τα καθίσματα τους βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και πραγματικά σιχαίνεσαι να πιάσεις τις χειρολαβές. Αυτό που φοβόμουν σαν το διάολο πριν ξεκινήσω, μήπως δω ποντίκια και κατσαρίδες, δεν το αντιμετώπισα σε κανένα δρομολόγιο και έκανα 6.
Τις 12 από τις 20 μέρες του ταξιδιού μου τις πέρασα στο Ρατζαστάν. Από την Udaipur ξαναγύρισα Δελχί και έπειτα πήγα Varanasi και Khajuraho. Αυτά τα δρομολόγια έγιναν με αεροπλάνο που είχα κλείσει φυσικά καιρό πριν. Ειλικρινά το μετάνιωσα… Κατ αρχήν η Air India είχε πάντα καθυστέρηση και στο δρομολόγιο Khajuraho - Δελχί, το αεροπλάνο πέταξε πρώτα Βαρανάσι, αλλά δεν κατεβήκαμε. Επί 2,5 ώρες ήμασταν μέσα και περιμέναμε να έρθει η ώρα της προγραμματισμένης απογείωσης.
Το αεροδρόμιο στο Βαρανάσι 25 χλμ μακριά από το κέντρο και όμως έκανα να φτάσω…. 3 ώρες, στην κυριολεξία. Όχι, όχι δεν πήγα με τα πόδια. Ήταν τόση η κίνηση που σε ορισμένες περιπτώσεις ήθελες ένα τέταρτο για 100 μέτρα. Την ημέρα της επιστροφής -ευτυχώς ήταν πρωί- ξεκίνησα 5 ώρες πριν την πτήση!!!
Εν κατακλείδι, τα τρένα – τουλάχιστον στην περιοχή του Ρατζαστάν- δεν τα αλλάζω με τίποτα.
Δεν θα γράψω κανονική ιστορία, με το που πήγα κάθε μέρα και τι είδα στη κάθε πόλη. Αυτά έχουν γραφτεί από αρκετούς συμφορουμίτες και πάρα πολύ αναλυτικά μάλιστα. Αυτό που με έκανε να γράψω -κάτι που δεν έχω ξανακάνει- είναι γιατί, όταν σχεδίαζα το ταξίδι, έκανα τη διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων πήγαν ήταν παρέα ή ζευγάρι και σχεδόν όλοι κινήθηκαν εκεί με αυτοκίνητο και οδηγό. Εγώ θα πήγαινα μόνη μου και θα κινούμουν με τρένα και λεωφορεία. Μια ιστορία μόνο υπήρχε σ αυτό το στυλ, αλλά ήταν γραμμένη το 2010. Είπα λοιπόν να γράψω κάποια πράγματα που μπορεί να βοηθήσουν μελλοντικούς ταξιδιώτες, αυτού του στυλ.
Μην έχοντας λοιπόν στοιχεία για τον τρόπο του ταξιδιού μου, ένα μικρό άγχος είναι η αλήθεια ότι το είχα. Αποφάσισα όμως ότι έπρεπε να είμαι ανοιχτή σε κάθε αλλαγή του προγράμματος -άλλωστε είχα διαβάσει σε κάποια ιστορία ότι «δεν πας εσύ όπου θέλεις, η Ινδία σε πηγαίνει» και το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Στο τέλος τέλος δεν έγινε και τίποτα αν δεν πάω σε κάποιο από τα προγραμματισμένα μέρη.
Όλα όμως κύλησαν ομαλότατα, τίποτα δεν πήγε στραβά και το μόνο που άλλαξε από το αρχικό πρόγραμμα ήταν ότι συνειδητά επέλεξα να καθίσω μια μέρα παραπάνω στη Jaisalmer και να πάω κατευθείαν στην Udaipur, προσπερνώντας τη Jodhpur. Υπήρχε μια τρομερή αλληλεπίδραση με τη χώρα. Εγώ ήμουν χαλαρή, δεν με πείραζε τίποτα, δεν στενοχωριόμουν για τίποτα και εκείνη μου το ανταπέδιδε κάνοντας τα πάντα στο πρόγραμμα μου να κυλήσουν ομαλά.
Τα μέρη που επισκέφθηκα λοιπόν ήταν Δελχί, Agra, Jaipur, Pushkar, Bikaner, Jaisalmer, Udaipur, Varanasi, Khajuraho.
Και ας πάρουμε κατ αρχήν τα τρένα.
Το να κάνεις εγγραφή στο IRCTC.co.in -το σάιτ των ινδικών σιδηροδρόμων- είναι ένας μικρός άθλος. Όταν όμως τα καταφέρεις βλέπεις όλα τα δρομολόγια, κλείνεις τα εισιτήρια, ακυρώνεις και το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε αφήνει να κάνεις μόνο 6 ή 8 , δεν θυμάμαι καλά, κρατήσεις το μήνα.
Πρώτο δρομολόγιο λοιπόν, 6.00 το πρωί από Δελχί για Άγκρα. Είχα ακούσει τόσα πολλά για τους σταθμούς του τρένου, για το χάος, τους ζητιάνους, τη βρωμιά, ότι καθένας σου λέει ότι θέλει, αν κάνεις το λάθος και ρωτήσεις, ώστε ήμουν προετοιμασμένη ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσω το τρένο. Δεν θα με πείραζε όμως, θα πήγαινα στην Άκρα με το επόμενο.
Έφτασα στο σταθμό -New Delhi- στις 5.00, για να έχω χρόνο να ψάξω. O σταθμός μεγάλος, με πολύ κίνηση και ένα σωρό πλατφόρμες, όμως… Μια γέφυρα περνάει πάνω από όλες τις γραμμές και έχει σκάλες που κατεβαίνουν στην κάθε πλατφόρμα. Μπροστά σε κάθε σκάλα υπάρχει φωτεινός πίνακας που αναφέρει τα τρένα που θα φύγουν από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, αριθμό τρένου, ώρα και προορισμό. Το εισιτήριο που έχει κάποιος στα χέρια του λέει τον αριθμό του τρένου, οπότε σε 5, 10 ,15 λεπτά το πολύ, θα το έχει βρει. Κατεβαίνοντας στην πλατφόρμα υπάρχουν μικρές πινακίδες που σου λένε τον αριθμό του βαγονιού που θα σταματήσει στο συγκεκριμένο σημείο. Κι αυτός αναφέρετε στο εισιτήριο.
Ήταν 5.30 όταν ήρθε το τρένο, είδα τον αριθμό του, αλλά για σιγουριά ρώτησα και έναν υπάλληλο, απ αυτούς που ήταν μέσα στα βαγόνια, γιατί σκεφτόμουν ότι είναι πολύ εύκολα όλα για να είναι αληθινά. Στις 6.00 ακριβώς ξεκίνησε. Είχα επιλέξει θέσεις αεροπορικού τύπου, άνετες, με 2 πρίζες για φόρτιση σε κάθε θέση. Το ταξίδι κράτησε 2 ώρες και σ αυτό το διάστημα μας έδωσαν μπουκαλάκι εμφιαλωμένο νερό, μπισκότα, χυμό, τσάι -το απέφυγα- και ένα δίσκο που περιλάμβανε 2 συσκευασμένες φέτες ψωμί του τοστ, βούτυρο, μέλι και φαγητό, ρύζι με κάτι κρεατικό, νόστιμο, αλλά καυτερό για τα γούστα μου.
Στην πορεία του ταξιδιού μου είχα κρατήσεις και για κρεβάτι, απ αυτά που βρίσκονται σε ανοιχτό βαγόνι, σου δίνουν όμως μόλις μπαίνεις σεντόνια κλεισμένα σε πλαστική σακουλίτσα -θεωρητικά καθαρά.
Τα τρένα τους τα περίμενα πολύ πιο βρώμικα, να σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις οπουδήποτε και πίστευα ότι θα είμαι με το Detol στο χέρι. Είναι βρώμικα ναι μεν, στο πάτωμα έχει διάφορα σκουπίδια, πλαστικά μπουκάλια άδεια, συσκευασίες από πατατάκια, τσόφλια από φιστίκια, αλλά …. υπάρχουν κάτι λεωφορεία στην Αθήνα που πάνε Λιόσια και Μενίδι που τα καθίσματα τους βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και πραγματικά σιχαίνεσαι να πιάσεις τις χειρολαβές. Αυτό που φοβόμουν σαν το διάολο πριν ξεκινήσω, μήπως δω ποντίκια και κατσαρίδες, δεν το αντιμετώπισα σε κανένα δρομολόγιο και έκανα 6.
Τις 12 από τις 20 μέρες του ταξιδιού μου τις πέρασα στο Ρατζαστάν. Από την Udaipur ξαναγύρισα Δελχί και έπειτα πήγα Varanasi και Khajuraho. Αυτά τα δρομολόγια έγιναν με αεροπλάνο που είχα κλείσει φυσικά καιρό πριν. Ειλικρινά το μετάνιωσα… Κατ αρχήν η Air India είχε πάντα καθυστέρηση και στο δρομολόγιο Khajuraho - Δελχί, το αεροπλάνο πέταξε πρώτα Βαρανάσι, αλλά δεν κατεβήκαμε. Επί 2,5 ώρες ήμασταν μέσα και περιμέναμε να έρθει η ώρα της προγραμματισμένης απογείωσης.
Το αεροδρόμιο στο Βαρανάσι 25 χλμ μακριά από το κέντρο και όμως έκανα να φτάσω…. 3 ώρες, στην κυριολεξία. Όχι, όχι δεν πήγα με τα πόδια. Ήταν τόση η κίνηση που σε ορισμένες περιπτώσεις ήθελες ένα τέταρτο για 100 μέτρα. Την ημέρα της επιστροφής -ευτυχώς ήταν πρωί- ξεκίνησα 5 ώρες πριν την πτήση!!!
Εν κατακλείδι, τα τρένα – τουλάχιστον στην περιοχή του Ρατζαστάν- δεν τα αλλάζω με τίποτα.
