varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.474
- Likes
- 7.944
Ο κοσμος εκεινο το βραδυ μας φανηκε ακομα λιγοτερος απο το προηγουμενο, οι τουριστες ελαχιστοτατοι, οικογενειες ουτε για δειγμα, κυριως αντροπαρεες που ισως ηταν επιχειρηματιες και ηταν στην πολη για δουλειες.
Μεταξυ φαλαφελ και χουμους, επικοινωνησαμε τηλεφωνικως με τον Τακη να επιβεβαιωσουμε οτι την επομενη μερα (μερα της προγραμματισμενης μεγαλης Επαναστασης της 30/6/13) θα πεταγαμε κανονικα για Ελλαδα. Ηταν αρκετα ανησυχος και ενω ηταν κανονισμενο να παρουμε ταξι το επομενο μεσημερι και να συναντηθουμε στο αεροδρομιο με καποιον εκπροσωπο του γραφειου του ωστε να μας παραδωσει τα εισητηρια μας, μας ειπε οτι θα ηταν τελικα καλυτερο να μην παρουμε ταξι κι οτι θα εστελνε εκεινος εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας παει στο αεροδρομιο. Μαλιστα μας ειπε οτι θα τον εστελνε πρωι-πρωι, απο τις 8, να μας παραλαβει ωστε να εχουμε φυγει απο το κεντρο του Καϊρου το συντομοτερο δυνατον.
Πριν κλεισει μας ειπε να μην διανοηθουμε να βγουμε απο το ξενοδοχειο ουτε εκεινο το βραδυ ουτε το επομενο πρωι μεχρι να ερθει να μας παρει ο οδηγος. Η ανησυχια του ηταν φυσικα μεταδοτικη, οσα μας ειπε μας αγχωσαν περισσοτερο, ο δε πανζουρλισμος που επικρατησε τις επομενες ωρες στην Ταχριρ μας προκαλεσε απιστευτη ταραχη.
Οι αγριεμενες φωνες χιλιαδων κοσμου, τα απειλητικα συνθηματα, οι σειρηνες της αστυνομιας και των ασθενοφορων, οι πυροβολισμοι, οι καπνοι... ολα εφταναν 10πλασιασμενα σε ενταση στο μπαλκονι του ξενοδοχειου μας οπου καθομασταν αμιλητοι καπνιζοντας το ενα τσιγαρο μετα το αλλο (εγω). Προσωπικα, ενιωθα πραγματικα σαν αβοηθητη και ανημπορη σε μια ξενη χωρα.Για υπνο ουτε λογος φυσικα. Μετρουσαμε τις ωρες μεχρι να φτασει 8 οποτε και θα ερχοταν ο οδηγος να μας παραλαβει...
Τελικα στις 5 ακουστηκε ενας χτυπος στην πορτα του δωματιου μας. Πεταχτηκαμε απο την θεση μας, κοιταχτηκαμε, ρωτησαμε επιφυλακτικα "ποιος ειναι" και μετα ανοιξαμε... Ηταν ενας υπαλληλος της reception που περνουσε απο τα δωματια των τελευταιων εναπομειναντων επισκεπτων του ξενοδοχειου για να μας ξυπνησει και να μας ενημερωσει οτι επρεπε, για λογους ασφαλειας, να αναχωρησουμε για αεροδρομιο απο οπου οσοι ειχαν εισητηριο θα εφευγαν αμεσα, οσοι δεν ειχαν θα περιμεναν να επιβιβαστουν σε καποια απο τις εξτρα πτησεις που ειχαν προγραμματισθει, ωστε να γυρισουμε αμεσα στις πατριδες μας. Μαλιστα, την μεταφορα μας θα την αναλαμβανε το βανακι του ξενοδοχειου.
Φυσικα, μια τετοια στιγμη το μυαλο παιζει πολλα σεναρια... Να παμε? Να μην παμε? Ματαια προσπαθησαμε να επικοινωνησουμε με τα διαθεσιμα τηλεφωνα του Τακη... δεν απαντησε κανεις εκεινη την ωρα...
Επιστρατευοντας οση λογικη και ψυχραιμια μας ειχε μεινει, σκεφτηκαμε οτι προφανως το ξενοδοχειο ηθελε να μας μεταφερει το συντομοτερο σε ενα πιο προστατευμενο περιβαλλον ωστε να μην εχει την ευθυνη μας (κοινως να μας ξεφορτωθει) και οτι ντως θα ημαστε πιο ασφαλεις στο αεροδρομιο παρα σε ενα (εστω και καλα) φυλασσομενο ξενοδοχειο μιας χωρας που οσο να 'ναι ενα ιστορικο σε επιθεσεις κατα τουριστων σε ξενοδοχεια το εχει.
Αρον αρον επιβιβαστηκαμε σε 2 βανακια ολα κι ολα και ξεκινησαμε... Σε καποια σημεια της διαδρομης (στα περιξ της Ταχριρ) σχεδον ακινητοποιουμασταν απο τον υπερβολικο κοσμο που κατευθυνοταν προς την πλατεια με πανό και ντουντουκες προκειμενου να ενσωματωθει με τους υπολοιπους διαδηλωτες. Ουτε μετρησα ποσα οδοφραγματα, φωτιες, καμενους καδους αντικρυσα...
Οσο απομακρυνομασταν και αφηναμε πισω μας το πληθος και τις αγριες φωνες, τοσο πιο πολυ ανακουφιση νιωθαμε.... μεχρι που παψαμε πια να ακουμε τους διαδηλωτες... Ωστοσο ολη η πολη ηταν σε αναβρασμο, τουλαχιστον ομως ειχαμε φυγει απο το ματι του κυκλωνα.
Καποτε φτασαμε στο αεροδρομιο. Αλλος αναβρασμος εκει. Να στοιβαζεται απειρος κοσμος σε καθε γωνια του αεροδρομιου. Αλλοι να περιμενουν τις πτησεις τους και αλλοι απλως να περνανε τη νυχτα τους (τι νυχτα δηλαδη? μερα ηταν πια) περιμενοντας ποτε θα βρεθει κενη θεση σε καποια απο τις εξτρα πτησεις για να επιστρεψουν στο σπιτι τους. Καποιοι φαινονταν σα να βρισκονταν εκει παραπανω απο 1 μερα.
Και τωρα τι κανουμε? Φυσικα δεν ηταν εκει καποιος απο τον Τακη γιατι αυτο που ειχαμε κανονισει ηταν να ερθει οδηγος στις 8 στο ξενοδοχειο. Τα τηλεφωνα εξακολουθουσαν να μην απαντουν (σιγα μην απαντουσαν... η πολη καιγοταν).
Με τα διαβατηρια παραμασχαλα και σερνοντας και τις βαλιτσες (φυσικα τις σερναμε μαζι γιατι στο αεροδρομιο εχανε η μανα το παιδι και το παιδι την μανα) πηγαμε να εκδωσουμε εισητηρια. Μας εστειλαν σε ενα γραφειο τιγκα στον κοσμο οπου ολοι μαλωναν με ολους... Περιμεναμε υπομονετικα να μας δωσει καποιος σημασια, τελικα ηρθε η ιδια η διευθυντρια ωστε να κατευνασει τα πνευματα και ταυτοχρονα να εξυπηρετησει και κοσμο. Μας κανει νοημα, οταν εφτασε η σειρα μας, να περασουμε μπροστα, της δινουμε τα διαβατηρια μας, δεν βρισκει τα ονοματα μας στην πτηση... Μας εκοψε κρυος ιδρωτας... Εψαχνε, ξαναεψαχνε τιποτα... Θα ειναι διπλοκλεισμενα σκεφτηκαμε... Τι κανουμε τωρα? Πηραμε το πιο λυπητερο μας υφος, ειπαμε για τα παιδια μας που ανησυχουσαν και εκλαιγαν και μας ζητουσαν (τοσες ταινιες του Ξανθοπουλου επιασαν τοπο), κοντεψα να κλαψω εκει μπροστα της (η υποκριτικη μου δεινοτητα εχει περασει σε αλλο επιπεδο μετα απο αυτο το ταξιδι) και τελικα μας ειπε οτι το καλυτερο που μπορουσε να κανει ηταν αντι να μας βαλει στην πρωτη πρωινη πτηση, να μας βαλει στην μεσημεριανη.
Πηραμε τα πολυποθητα εισητηρια και αρχισε η νεα ταλαιπωρια, αυτη της ατελειωτης αναμονης μεχρι την πτηση... μιλαμε για ποοολλεεες ωρες αναμονης... συν του οτι δεν υπηρχε ουτε καρεκλα να κατσουμε... Αραξαμε καταχαμα κι εμεις και περιμεναμε... Τουλαχιστον θα φευγαμε... Καποια στιγμη, βλεποντας προφανως τις κλησεις μας, εδεησε να μας παρει τηλεφωνο και ο Τακης. Μολις του ειπαμε οτι δεν χρειαζοταν να στειλει κανεναν γιατι βγαλαμε ακρη μονοι μας, φανηκε ξενερωμενος μαλλον γιατι υπολογιζε να μας χρεωσει για την αλλαγη των εισητηριων (αλλωστε οπως μας ειχε πει "θα σας βγαλω καινουρια εισητηρια και τα βρισκουμε μετα").
Μας φανηκε οτι περασε ενας αιωνας μεχρι την πτηση μας... και δεν ηταν μονο οι πολλες ωρες που περιμεναμε και η κουραση απο τις συνθηκες που επικρατουσαν στο αεροδρομιο που μας εκαναν κουρελι, ηταν και η αγωνια που ειχαμε μεχρι τελευταια στιγμη μη γινει τιποτα απροοπτο και εγκλωβιστουμε στο αεροδρομιο και κατ' επεκταση στη χωρα.
Ηταν η μοναδικη φορα στην ταξιδιωτικη ζωη μου που λαχταρουσα πως και πως να επιβιβαστω στο αεροπλανο της επιστροφης στην πατριδα.
Μονο οταν βρεθηκαμε πια στον αερα και κοιτουσαμε το σκονισμενο Καϊρο απο ψηλα, καταφεραμε να ανασανουμε με ανακουφιση!!
Σημερα, ενα χρονο μετα την επιστροφη μου και παρα το γεγονος οτι ηταν, καπως περιπετειωδης η ολη εμπειρια, μπορω να πω με σιγουρια το εξης: αν το πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο με εκανε να την αγαπησω, αυτο το δευτερο με εκανε να την πονεσω.
Γιατι? Γιατι, ενω ειναι μια χωρα μυστηριωδης, ακαταμαχητα γοητευτικη, γεματη ιστορια, αρχαιολογικους θησαυρους και μνημεια, βασανιζεται και αδικειται απο τις λανθασμενες επιλογες των ανθρωπων της.
Η Αιγυπτος οσα χρονια κι αν περασουν εξακολουθει να ασκει πανω μου την ιδια μαγικη επιδραση που ασκησε και πριν απο παααρα πολλα χρονια στην 10χρονη τοτε ψυχη μου, οταν την αντικρυσα για πρωτη φορα μεσα απο τα πλανα της ταινιας "Εγκλημα στο Νειλο", που παρακολουθησα μια ζεστη καλοκαιρινη νυχτα κρυμενη απο τους γονεις μου (ετσι νομιζα) πισω απο τις κουρτινες.
Μεταξυ φαλαφελ και χουμους, επικοινωνησαμε τηλεφωνικως με τον Τακη να επιβεβαιωσουμε οτι την επομενη μερα (μερα της προγραμματισμενης μεγαλης Επαναστασης της 30/6/13) θα πεταγαμε κανονικα για Ελλαδα. Ηταν αρκετα ανησυχος και ενω ηταν κανονισμενο να παρουμε ταξι το επομενο μεσημερι και να συναντηθουμε στο αεροδρομιο με καποιον εκπροσωπο του γραφειου του ωστε να μας παραδωσει τα εισητηρια μας, μας ειπε οτι θα ηταν τελικα καλυτερο να μην παρουμε ταξι κι οτι θα εστελνε εκεινος εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας παει στο αεροδρομιο. Μαλιστα μας ειπε οτι θα τον εστελνε πρωι-πρωι, απο τις 8, να μας παραλαβει ωστε να εχουμε φυγει απο το κεντρο του Καϊρου το συντομοτερο δυνατον.
Πριν κλεισει μας ειπε να μην διανοηθουμε να βγουμε απο το ξενοδοχειο ουτε εκεινο το βραδυ ουτε το επομενο πρωι μεχρι να ερθει να μας παρει ο οδηγος. Η ανησυχια του ηταν φυσικα μεταδοτικη, οσα μας ειπε μας αγχωσαν περισσοτερο, ο δε πανζουρλισμος που επικρατησε τις επομενες ωρες στην Ταχριρ μας προκαλεσε απιστευτη ταραχη.
Οι αγριεμενες φωνες χιλιαδων κοσμου, τα απειλητικα συνθηματα, οι σειρηνες της αστυνομιας και των ασθενοφορων, οι πυροβολισμοι, οι καπνοι... ολα εφταναν 10πλασιασμενα σε ενταση στο μπαλκονι του ξενοδοχειου μας οπου καθομασταν αμιλητοι καπνιζοντας το ενα τσιγαρο μετα το αλλο (εγω). Προσωπικα, ενιωθα πραγματικα σαν αβοηθητη και ανημπορη σε μια ξενη χωρα.Για υπνο ουτε λογος φυσικα. Μετρουσαμε τις ωρες μεχρι να φτασει 8 οποτε και θα ερχοταν ο οδηγος να μας παραλαβει...
Τελικα στις 5 ακουστηκε ενας χτυπος στην πορτα του δωματιου μας. Πεταχτηκαμε απο την θεση μας, κοιταχτηκαμε, ρωτησαμε επιφυλακτικα "ποιος ειναι" και μετα ανοιξαμε... Ηταν ενας υπαλληλος της reception που περνουσε απο τα δωματια των τελευταιων εναπομειναντων επισκεπτων του ξενοδοχειου για να μας ξυπνησει και να μας ενημερωσει οτι επρεπε, για λογους ασφαλειας, να αναχωρησουμε για αεροδρομιο απο οπου οσοι ειχαν εισητηριο θα εφευγαν αμεσα, οσοι δεν ειχαν θα περιμεναν να επιβιβαστουν σε καποια απο τις εξτρα πτησεις που ειχαν προγραμματισθει, ωστε να γυρισουμε αμεσα στις πατριδες μας. Μαλιστα, την μεταφορα μας θα την αναλαμβανε το βανακι του ξενοδοχειου.
Φυσικα, μια τετοια στιγμη το μυαλο παιζει πολλα σεναρια... Να παμε? Να μην παμε? Ματαια προσπαθησαμε να επικοινωνησουμε με τα διαθεσιμα τηλεφωνα του Τακη... δεν απαντησε κανεις εκεινη την ωρα...
Επιστρατευοντας οση λογικη και ψυχραιμια μας ειχε μεινει, σκεφτηκαμε οτι προφανως το ξενοδοχειο ηθελε να μας μεταφερει το συντομοτερο σε ενα πιο προστατευμενο περιβαλλον ωστε να μην εχει την ευθυνη μας (κοινως να μας ξεφορτωθει) και οτι ντως θα ημαστε πιο ασφαλεις στο αεροδρομιο παρα σε ενα (εστω και καλα) φυλασσομενο ξενοδοχειο μιας χωρας που οσο να 'ναι ενα ιστορικο σε επιθεσεις κατα τουριστων σε ξενοδοχεια το εχει.
Αρον αρον επιβιβαστηκαμε σε 2 βανακια ολα κι ολα και ξεκινησαμε... Σε καποια σημεια της διαδρομης (στα περιξ της Ταχριρ) σχεδον ακινητοποιουμασταν απο τον υπερβολικο κοσμο που κατευθυνοταν προς την πλατεια με πανό και ντουντουκες προκειμενου να ενσωματωθει με τους υπολοιπους διαδηλωτες. Ουτε μετρησα ποσα οδοφραγματα, φωτιες, καμενους καδους αντικρυσα...
Οσο απομακρυνομασταν και αφηναμε πισω μας το πληθος και τις αγριες φωνες, τοσο πιο πολυ ανακουφιση νιωθαμε.... μεχρι που παψαμε πια να ακουμε τους διαδηλωτες... Ωστοσο ολη η πολη ηταν σε αναβρασμο, τουλαχιστον ομως ειχαμε φυγει απο το ματι του κυκλωνα.
Καποτε φτασαμε στο αεροδρομιο. Αλλος αναβρασμος εκει. Να στοιβαζεται απειρος κοσμος σε καθε γωνια του αεροδρομιου. Αλλοι να περιμενουν τις πτησεις τους και αλλοι απλως να περνανε τη νυχτα τους (τι νυχτα δηλαδη? μερα ηταν πια) περιμενοντας ποτε θα βρεθει κενη θεση σε καποια απο τις εξτρα πτησεις για να επιστρεψουν στο σπιτι τους. Καποιοι φαινονταν σα να βρισκονταν εκει παραπανω απο 1 μερα.
Και τωρα τι κανουμε? Φυσικα δεν ηταν εκει καποιος απο τον Τακη γιατι αυτο που ειχαμε κανονισει ηταν να ερθει οδηγος στις 8 στο ξενοδοχειο. Τα τηλεφωνα εξακολουθουσαν να μην απαντουν (σιγα μην απαντουσαν... η πολη καιγοταν).
Με τα διαβατηρια παραμασχαλα και σερνοντας και τις βαλιτσες (φυσικα τις σερναμε μαζι γιατι στο αεροδρομιο εχανε η μανα το παιδι και το παιδι την μανα) πηγαμε να εκδωσουμε εισητηρια. Μας εστειλαν σε ενα γραφειο τιγκα στον κοσμο οπου ολοι μαλωναν με ολους... Περιμεναμε υπομονετικα να μας δωσει καποιος σημασια, τελικα ηρθε η ιδια η διευθυντρια ωστε να κατευνασει τα πνευματα και ταυτοχρονα να εξυπηρετησει και κοσμο. Μας κανει νοημα, οταν εφτασε η σειρα μας, να περασουμε μπροστα, της δινουμε τα διαβατηρια μας, δεν βρισκει τα ονοματα μας στην πτηση... Μας εκοψε κρυος ιδρωτας... Εψαχνε, ξαναεψαχνε τιποτα... Θα ειναι διπλοκλεισμενα σκεφτηκαμε... Τι κανουμε τωρα? Πηραμε το πιο λυπητερο μας υφος, ειπαμε για τα παιδια μας που ανησυχουσαν και εκλαιγαν και μας ζητουσαν (τοσες ταινιες του Ξανθοπουλου επιασαν τοπο), κοντεψα να κλαψω εκει μπροστα της (η υποκριτικη μου δεινοτητα εχει περασει σε αλλο επιπεδο μετα απο αυτο το ταξιδι) και τελικα μας ειπε οτι το καλυτερο που μπορουσε να κανει ηταν αντι να μας βαλει στην πρωτη πρωινη πτηση, να μας βαλει στην μεσημεριανη.
Πηραμε τα πολυποθητα εισητηρια και αρχισε η νεα ταλαιπωρια, αυτη της ατελειωτης αναμονης μεχρι την πτηση... μιλαμε για ποοολλεεες ωρες αναμονης... συν του οτι δεν υπηρχε ουτε καρεκλα να κατσουμε... Αραξαμε καταχαμα κι εμεις και περιμεναμε... Τουλαχιστον θα φευγαμε... Καποια στιγμη, βλεποντας προφανως τις κλησεις μας, εδεησε να μας παρει τηλεφωνο και ο Τακης. Μολις του ειπαμε οτι δεν χρειαζοταν να στειλει κανεναν γιατι βγαλαμε ακρη μονοι μας, φανηκε ξενερωμενος μαλλον γιατι υπολογιζε να μας χρεωσει για την αλλαγη των εισητηριων (αλλωστε οπως μας ειχε πει "θα σας βγαλω καινουρια εισητηρια και τα βρισκουμε μετα").
Μας φανηκε οτι περασε ενας αιωνας μεχρι την πτηση μας... και δεν ηταν μονο οι πολλες ωρες που περιμεναμε και η κουραση απο τις συνθηκες που επικρατουσαν στο αεροδρομιο που μας εκαναν κουρελι, ηταν και η αγωνια που ειχαμε μεχρι τελευταια στιγμη μη γινει τιποτα απροοπτο και εγκλωβιστουμε στο αεροδρομιο και κατ' επεκταση στη χωρα.
Ηταν η μοναδικη φορα στην ταξιδιωτικη ζωη μου που λαχταρουσα πως και πως να επιβιβαστω στο αεροπλανο της επιστροφης στην πατριδα.
Μονο οταν βρεθηκαμε πια στον αερα και κοιτουσαμε το σκονισμενο Καϊρο απο ψηλα, καταφεραμε να ανασανουμε με ανακουφιση!!
Σημερα, ενα χρονο μετα την επιστροφη μου και παρα το γεγονος οτι ηταν, καπως περιπετειωδης η ολη εμπειρια, μπορω να πω με σιγουρια το εξης: αν το πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο με εκανε να την αγαπησω, αυτο το δευτερο με εκανε να την πονεσω.
Γιατι? Γιατι, ενω ειναι μια χωρα μυστηριωδης, ακαταμαχητα γοητευτικη, γεματη ιστορια, αρχαιολογικους θησαυρους και μνημεια, βασανιζεται και αδικειται απο τις λανθασμενες επιλογες των ανθρωπων της.
Η Αιγυπτος οσα χρονια κι αν περασουν εξακολουθει να ασκει πανω μου την ιδια μαγικη επιδραση που ασκησε και πριν απο παααρα πολλα χρονια στην 10χρονη τοτε ψυχη μου, οταν την αντικρυσα για πρωτη φορα μεσα απο τα πλανα της ταινιας "Εγκλημα στο Νειλο", που παρακολουθησα μια ζεστη καλοκαιρινη νυχτα κρυμενη απο τους γονεις μου (ετσι νομιζα) πισω απο τις κουρτινες.
Attachments
Last edited:
