vickokka
Member
- Μηνύματα
- 1.235
- Likes
- 1.931
- Ταξίδι-Όνειρο
- παντου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B]27 Ιουλίου 1999 Αθήνα - Νέα Υόρκη [/B
- Κεφάλαιο 3ο][B]28 ιουλίου 1999 [/B][B]Anchorage[/B][B] – [/B][B]Alasca[/B][B]……..δύση ηλίου 22:39!!!!!![/B
- Κεφάλαιο 4ο][B]29 ιουλίου 1999……………ανατολή 5:20 δύση 22:31[/B
- Κεφάλαιο 5ο][B]30 ιουλίου 1999……..ανατολή 5:05 δύση 21:47 εν πλω[/B
- Κεφάλαιο 6ο][B]31 ιουλίου 1999…..ανατολή 4[/B][B]:[/B][B]43 δύση 21[/B][B]:[/B][B]31[/B
- Κεφάλαιο 7ο][B]1 αυγούστου 1999 ………ανατολή 4[/B][B]:[/B][B]50 δύση 21[/B][B]:[/B][B]15[/B
- Κεφάλαιο 8ο][B]2 αυγούστου 1999 ………....ανατολή 4:41 δύση 20 :52[/B
- Κεφάλαιο 9ο][B]3 αυγούστου 1999……..ανατολή 5[/B][B]:[/B][B]47 δύση 21[/B][B]:[/B][B]56[/B
- Κεφάλαιο 10ο][B]4 αυγούστου 1999[/B
ΑΛΑΣΚΑ :
στο τέλος της χιλιετίας, στην άκρη του κόσμου
27-7-1999 εως 6-8-1999
στο τέλος της χιλιετίας, στην άκρη του κόσμου
27-7-1999 εως 6-8-1999
Καλοκαίρι 1999: ζέστη , πολύ ζέστη!!! Το τονίζω γιατί μόλις άκουσα που θα πήγαινα, τουρτούρισα!!! Έρχεται ο μπαμπάς μου και μου ανακοινώνει πως αφού η φετινή του παραγωγή στην εργασία του είχε πάει πολύ καλά , είχε κερδίσει ως επιβράβευση ένα ταξίδι για 2 άτομα στην Αλάσκα (μία εβδομάδα κρουαζιέρα και 1 μέρα Βανκούβερ)!!!μόλις το άκουσα κρύωσα!! και άρχισα τις αντιρρήσεις:
-Που? Πόσες ώρες είναι? Α πα πα , κάνει κρύο εκεί!! Θα βαρεθώ τόσες μέρες!!!
Και άλλα τέτοια ..ευτυχώς δεν εισακούστηκα και έκανα ένα ταξίδι, σε ένας μέρος που δεν ήξερα τι με περιμένει με λεπτομέρειες , ένα ταξίδι όμως που είναι εμπειρία ζωής και δεν ξεχνιέται!
Βέβαια μια κρουαζιέρα ήταν, για κάποιους τίποτα το σπουδαίο , για όσους επισκέφθηκαν ή ονειρεύονται να επισκεφθούν την ενδοχώρα της Αλάσκας και να μείνουν αρκετά στις πόλεις της, να επισκεφθούν τα δάση της, να παρατηρήσουν την πανίδα και χλωρίδα της, και κυνηγήσουν κλπ, ίσως είναι ένα γελοίο ταξίδι, που απλά παίρνεις μια γεύση από αυτή την αχανή πολιτεία που αξίζει πολύ περισσότερη προσοχή .Αξίζει έρευνα, οργάνωση, μελέτη και διάβασμα…εγώ προσωπικά δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά, κακώς ίσως, δεν διάβασα, δε μελέτησα, απλά έζησα αυτή την εμπειρία όσο νόμιζα καλύτερα και το ευχαριστήθηκα πραγματικά!! Είναι ένα αξέχαστο ταξίδι, δύσκολο ή μάλλον ακατόρθωτο να το επαναλάβω, και σκέφτηκα αυτό το ταξίδι να αποτελέσει την πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία στο φόρουμ. Δεν είμαι καλή στο γράψιμο ή μάλλον στη διήγηση, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου να θυμηθώ κυρίως εικόνες και εντυπώσεις και ελπίζω να βοηθήσω να πάρετε μια γεύση από Αλάσκα!!
Ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι, ισοτιμία δολαρίου: 1/ 322 δρχ., επιτρεπόμενο συνάλλαγμα 660,000 δρχ ανά επιβάτη.
Μέσες θερμοκρασίες : 18 βαθμοί την ημέρα και 8 τη νύχτα ( οι ημερήσιες που συναντήσαμε ήταν γύρω στους 20 -22 βαθμούς). Στο Βανκούβερ λίγο παραπάνω, στην Νέα Υόρκη πάνω από 35!
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά Δημιουργού 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY 3.0) - By Alaskan Dude
Συγκεντρωθήκαμε μέσα στα άγρια χαράματα στο Ελληνικό γύρω στα 200 άτομα , και μας είχαν ήδη χωρίσει σε 4 ομάδες των 50 ατόμων για να πετάξουμε για ΝΥ, μέσω 4 διαφορετικών ευρωπαϊκών hubs. Μας έχουν χωρίσει κυρίως για λόγους ασφαλείας, άμα πέσει κανένα αεροπλάνο, μη χαθούμε όλοι μαζί από την εταιρεία και μη μας πληρώνουν και χρυσούς !!( η εταιρεία όπου εργαζόταν ο μπαμπάς μου είναι ασφαλιστική). Εμείς πετάμε με Lufthansa και τα άλλα γκρουπ με British, Alitalia και Air France! Για μένα είναι το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι αλλά όλα είναι μια χαρά, αλλάζουμε στη Φρανκφούρτη και μετά από μέρα-νύχτα-μέρα φτάνουμε στο JFK!!
Το ρολόι μας πάει 7 ώρες πίσω, το λέω γιατί σε αυτό το ταξίδι το αλλάξαμε αρκετές φορές!
Αφού περνάμε ελέγχους και immigration με ερωτήσεις τύπου « γιατί ταξιδεύετε με τον πατέρα σας? Η μητέρα σας που είναι?» τι να σου πω ρε φίλε, είσαι και ανάγωγος, τι σε νοιάζουν τα ενδο-οικογενεικά μας? Του απαντώ λέγοντας απλά την αλήθεια και περνάμε έξω…… συγκεντρωνόμαστε, μπαίνουμε στα πούλμαν και μας μεταφέρουν στο ξενοδοχείο JFK Airport Hilton όπου και θα διανυκτερεύσουμε.
Αφήνουμε τις αποσκευές μας στο δωμάτιο και βουρρρρρ με ταξί να πάμε στο κέντρο της ΝΥ. Μη με ρωτήσετε τι είδα στις 3-4 ώρες που μείναμε στο κέντρο, είδα τους Δίδυμους Πύργους, το Empire State Building, και χώθηκα στο MACY’S department store για 2 ώρες περίπου για ψώνια. Μη με βρίζετε όλοι μαζί, ένας-ένας, αλλά εγώ πέρασα μια χαρά, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο…
Αυτό που θυμάμαι από τους δρόμους , όσο περπάτησα, ήταν η τρομερή ζέστη και υγρασία, τα πανύψηλα κτίρια που σε δυσκόλευαν να δεις τον ουρανό και ότι όλη η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική! Το βραδάκι πίσω στο ξενοδοχείο, βραδινό και ύπνος ως τα ξημερώματα πάλι αφού στις 5:30 φάγαμε πρωϊνό και στις 6 φύγαμε για το αεροδρόμιο. Εκεί από 4 γκρουπ που ήμασταν θα γίνουμε 2 των 100 ατόμων περίπου και με 2 charter θα πετάξουμε για Anchorage (AK). Δε θυμάμαι το όνομα της αεροπορικής εταιρίας, θυμάμαι όμως τα μούτρα των αεροσυνοδών ως το πάτωμα , θυμάμαι να μας πετούνε σχεδόν στα μούτρα ένα κρύο σάντουιτς και τις θυμάμαι να ουρλιάζουν (με το δίκιο τους) όταν κάποιοι ‘έξυπνοι’ Έλληνες κάπνιζαν στις τουαλέτες!! Και ο πιλότος να λέει από το μικρόφωνο ότι όποιον πιάσουν να ξανα καπνίζει, θα ειδοποιήσουν την αστυνομία και στην επόμενη στάση θα τον συλλάβουν!! Και λέω στάση , γιατί μέχρι το Anchorage κάναμε 2 στάσεις για ανεφοδιασμό , μία σε μία αμερικανική πόλη που δε θυμάμαι και τη δεύτερη στο Edmonton του Καναδά. Συνολικά το ταξίδι κράτησε 6 ώρες!
Τα ρολόγια μας ακόμα 4 ώρες πίσω, σύνολο 11 ώρες διαφορά από την Ελλάδα.
Φτάνουμε και είναι ακόμα πρωί, ένα δροσερό αεράκι μας χτυπάει στο πρόσωπο καθώς βγαίνουμε από το χώρο του αεροδρομίου και κοιτώ γύρω μου να δω που βρίσκομαι….δεν μπορώ να ξεχάσω το πόσο καθαρή ήταν η ατμόσφαιρα, πόσο αγνή, και αμόλυντη! περιμέναμε να μπούμε στα λεωφορεία και έβλεπα γύρω μου ένα μέρος τόσο καινούργιο στο μάτι, τόσο αγνό, δεν περιγράφεται η πρώτη επαφή, ήταν μία εμπειρία ήδη ξεχωριστή. Νέφος και μόλυνση πρέπει να είναι λέξεις άγνωστες σε αυτά τα μέρη σκέφτηκα. Ο κόσμος λευκός, κατάλευκός (που να τους πιάσει ο ήλιος), και μερικοί που μου μοιάζουν με ινδιάνοι….γιούπιιιι!!!!!!λατρεύω τους ινδιάνους!!!
Τα λεωφορεία ξεκινούν με προορισμό το λιμάνι στου Steward όπου μας περιμένει το κρουαζιερόπλοιο! Η διαδρομή είναι φοβερή, δάση, ποτάμια κατά μήκος του δρόμου, ζώα να περνούν, πράσινο, πολύ πράσινο, όλα πρωτόγνωρα και μαγικά…έχω ανοίξει τα μάτια παρά την κούραση και τη νύστα και ρουφάω εικόνες…..σε 2 ώρες φτάνουμε στη μικρή πόλη του Steward και μας αφήνουν να κάνουμε μια μικρή βόλτα μέχρι την επιβίβαση στο κρουαζιερόπλοιο. Όλοι σπεύδουμε να βρούμε τηλεφωνικό θάλαμο να πάρουμε στο σπίτι μας, αλλά με 11 ώρες διαφορά , θα τους ξυπνήσουμε όλους. Τα καταφέρνουμε , λέμε 2 κουβέντες και προτού πάμε στο λιμάνι παρατηρώ για λίγη ώρα τους δρόμους της πόλης. Μεγάλοι σε φάρδος αλλά χωρίς κίνηση, όλοι κινούνται χαλαρά, παντού βλέπω τεράστια τζιπ, και πολλά μα πάρα πολλά χάσκυ!!! Όλα πανέμορφα!!
Καλώς ορίσατε στο JUBILEE
Το κρουαζιερόπλοιο ανήκε στην εταιρεία Carnival(τώρα έχει αλλάξει χέρια) είναι 47,000 τόνων και μετέφερε 1900 επιβάτες, έχει μήκος 223 μέτρα, πλάτος 24 μέτρα και 10 decks.Με την πρώτη εντύπωση είναι τεράστιο, δεν μπορώ να περιγράψω τα πάντα, μία πλωτή πολιτεία, όπου όλα λειτουργούσαν ρολόι, και με πολλά πράγματα να κάνεις για να μη βαρεθείς μία εβδομάδα μέσα σε αυτό αλλά και για τις μέρες που δεν πιάσαμε λιμάνι. Εστιατόρια, a la carte, και μη, cinema, πισίνες, μαγαζιά, μπαρ, ντισκο, καζίνο, και κάθε μέρα συνεβαίναν τόσα πολλά που δυσκολευόσουν να τα ακολουθήσεις, έπρεπε να τρέχεις σαν στρατιώτης για να μη χάσεις κάποια δραστηριότητα. Με το πρόγραμμα στο χέρι να πηγάινεις σε διαλέξεις, σε μαθήματα χορού, πινγκ πονγκ,bingo,κλπ… Μας δείχνουν την καμπίνα μας και μας φέρνουν τις αποσκευές, πριν από αυτό στη reception μας δίνουν από μία κάρτα ανά άτομο(σαν χρεωστική) την οποία χρησιμοποιούσαμε όλη την εβδομάδα αντί μετρητών, για αγορές στα καταστήματα, καταναλώσεις στα μπαρ και ό,τι άλλο προέκυπτε.
Η καμπίνα μας ήταν άνετη, το ίδιο και το μπάνιο, με μπουρνούζια φανταστικά, πετσέτες που μας περίμεναν κάθε μέρα σε σχήμα κάποιου ζώου και καθαριότητα 2 φορές την ημέρα αν θυμάμαι καλά! Και ένα μεγάλο παράθυρο να χάνεσαι στη θέα!!
Το δείπνο σερβίρεται σε 2 διαφορετικές ώρες, μία νωρίς μία πιο αργά ( για μας καλύτερα) αλλά και αν κάποιος δεν προλάβει υπάρχει και μπουφές ως και μετά τα μεσάνυχτα κάθε βράδυ.Τα μεσημέρια το φαγητό είναι μπουφές στο εστιατόριο ή κάποιο κατάστρωμα και εκεί υπάρχει άφθονος σολωμός μαγειρεμένος με πολλούς τρόπους και παννόστιμος!!!το απόγευμα όποιος πεινάει πάλι μπορεί να φάει κάτι από σαντουιτσάκια μέχρι κέικ, γλυκάκια και φυσικά παγωτά!
Το κεντρικό εστιατόριο είναι πανέμορφο , με τεράστια παράθυρα, και ευτυχώς εμείς με την παρέα μας διαλέγουμε ένα τραπέζι στο παράθυρο και το κλείνουμε για όλη τη βδομάδα. Οι σερβιτόροι οι πιο ευγενικοί που έχω συναντήσει, το φαγητό υπέροχο, τόσο καλό δεν το περίμενα. Όχι μπουφές αλλά σερβιριστό δείπνο με πολλές επιλογές, ιταλικής, γαλλικής, αμερικάνικης κουζίνας, καλά κρασιά , και μη σας πω για τα γλυκά!! Στο τέλος του πρώτου δείπνου κοιτάω έξω και τι βλέπω, 11 το βράδυ και έχει ακόμα φως!!! τέλεια! εδώ δε θα νυχτώσει ποτέ μου φαίνεται…..μετά το φαγητό κάθε βράδυ κάναμε και από κάτι, μια βόλτα στο σινεμά να δούμε τι παίζει, κανένα show χορευτικό και μη, ποτό στα μπαρ και φυσικά ο μπαμπάς μου κάθε βράδυ στρωμένος στη ρουλέτα και ευτυχώς τις περισσότερες φορές να κερδίζει!! Λέω ευτυχώς γιατί τις επόμενες μέρες μου έκανε ένα υπέροχο δώρο , από τα κερδισμένα δολάρια, αξίας 600 δολαρίων! Θα σας πω αργότερα…..καληνύχτα!!!!!!!!!!
Παίρνουμε ένα υπέροχο πρωϊνό , όπως και όλες τις μέρες, στο εστιατόριο ή στα καταστρώματα, και χαζεύουμε όλα αυτά τα μαγικά και παράξενα τοπία γύρω μας!
Σήμερα θα πιάσουμε λιμάνι το μεσημεράκι αφού το πρωί μετξύ 6 – 9 διασχίζουμε τα φανταστικά φιορδς College με θέα τους μαγευτικούς παγετώνες Harvard!! Αυτά που βλέπου τα ματάκια μας δεν ξεχνιούνται αλλά και δεν περιγράφονται, το είπα στις περιγραφές δεν είμαι καλή….οι παγετώνες είναι γαλάζιοι και κοφτεροί, τρομακτικοί την πρώτη φορά από μακριά , πού να τους δεις και από πιο κοντά!!
Ακολουθεί και μια άσκηση ετοιμότητας, αχρείαστη να είναι και μετά…..
Valdez( άφιξη 14:30-αναχώρηση 19:00)
Από το 1890 οι αμερικανοί τυχοδιώκτες έφταναν στο Valdez με ένα ρομαντικό όνειρο, να μοιρασθούν όλα τα πλούτη που ήταν θαμμένα στην πεδιάδα του Γιούτον. Οι φυσικοί πάγοι που υπάρχουν στο λιμάνι και το κανάλι που οδηγούν στο Valdez το κάνουν ένα σπουδαίο ναυτιλιακό κέντρο της Αλάσκας και από εδώ αρχίζει και εδώ τελειώνει ο αγωγός πετρελαίου μήκους 800 μιλίων που την διασχίζει Αυτή την πόλη δεν τη θυμάμαι πολύ καλά , θυμάμαι ότι κάναμε μία πολύ ωραία βόλτα με παραδοσιακή άμαξα με άλογα στην πόλη, θυμάμαι το δροσερό καθαρό αεράκι, και τη καθαριότητα της πόλης. Η πόλη όπως και όλες όσες επισκεφτήκαμε είναι γεμάτες πράσινο, κήπους και μικρά πάρκα, σύγχρονα αλλά και παραδοσιακά κτίρια, με πολύχρωμες στέγες και τα περισσότερα ξύλινα. Δεν κάτσαμε πολλές ώρες , κάναμε περίπατο, ψωνίσαμε μερικά σουβενίρ και μετά το απόγευμα όλο το πλήθος γυρίσαμε πίσω στο Jubilee για ξεκούραση και δείπνο. Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε εν πλω για το πουθενά……
Σήμερα δεν πιάσαμε λιμάνι, όλη την ημέρα ταξιδεύαμε διασχίζοντας τον κόλπο του Γιακουτάτ και μετά περάσαμε από τους παγετώνες Hubbard. Όλος ο κόσμος είχε βγει στα καταστρώματα , αν και είχε αρκετή ψύχρα, για να θαυμάσει τις φάλαινες που περνούσαν, τις φώκιες, και φυσικά τους παγετώνες…..από τα μεγάφωνα ακούγαμε περιγραφή για αυτό που βλέπουμε και που οι περισσότεροι δύσκολα θα ξαναβλέπαμε στη ζωή μας! Αυτή η μέρα πέρασε έτσι, με το παρατηρούμε τη φύση της Αλάσκας, να βγάζουμε φωτογραφίες (δεν είχα δυστυχώς τότε ψηφιακή μηχανή), και να απολαμβάνουμε αυτή την εμπειρία αλλά και το ταξίδι….
Το βράδυ ο καπετάνιος παρέθεσε cocktail και μας καλωσόρισε στο πλοίο…….
Skagway ( άφιξη 7 :00 αναχώρηση 23:00)
Το όνομα Skagway προέρχεται από τη λέξη «σκάγκουα» της τοπικής διαλέκτου και σημαίνει «Σπίτι του Βορρά». Η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται, δηλαδή το ανώτερο τμήμα του εσωτερικού περάσματος ( Inside Passage) , ήταν το ακριβές σημείο εκκίνησης για τους χρυσοθήρες που κατευθύνονταν στον Καναδά και το Klondike για τα χρυσοφόρα λιβάδια. Περί τους 20.000 χρυσοθήρες πέρασαν από το Skagway πηγαίνοντας στο λευκό πέρασμα ( White Passage) δια μέσου των ποταμών όπου ο χρυσός ήταν διάσπαρτος παντού και διαθέσιμος για όποιον ενδιαφερόταν να τον συγκεντρώσει! Οι χρυσοθήρες είχαν μαζί τους τόνους τροφοδοσίας για να αντέξουν το χρόνο παραμονής τους στα βουνά της περιοχής. Πολλοί ήρθαν για αναζήτηση χρυσού αλλά λίγοι πλούτισαν, όπως συμβαίνει συνήθως.
Σήμερα η πόλη είναι γεμάτη από τους απογόνους των πρώτων αποίκων. Όπως ο καπετάνιος William Moore και ο Jefferson Smith που πυρολυθήκαν στην αποβάθρα της πόλης. Το σπίτι του William Moore σώζεται από το 1888, καθώς επίσης και το νεκροταφείο του ‘γρήγορου χρυσού’.
Αυτή τη μέρα στο Skagway ‘έζησα μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου που με την ευκαιρία του φόρουμ και της συγγραφής της ιστορίας την ξαναφέρνω στη μνήμη μου ….Θυμάστε το δώρο του μπαμπά μου με τα κερδισμένα δολάρια της τυχερής ρουλέτας??? Το δώρο λοιπόν είναι μία βόλτα με ελικόπτερο πρώτα πάνω από την πόλη και μετά πάνω από τους παγετώνες και περίπατος ( όσο γίνεται) πάνω στους παγετώνες!! ρε και δεν ήθελα να έρθω στην Αλάσκα…..
Έχουμε ‘κλείσει’ αυτή τη βόλτα μαζί άλλο ένα φιλικό μας ζευγάρι και μαζί μας στο ελικόπτερο είναι και άλλα 2 άτομα από το Jubilee, ένα ζευγάρι Αμερικανών. Μας παραλαμβάνει από το λιμάνι ένας νεαρός πιλότος με λεωφορειάκι και φτάνουμε στο ελικόπτερο. Με ρωτάει αν μιλάω αγγλικά και αν μπορώ να μεταφράζω σε όποιους δεν μιλάνε όσα θα μας λέει. Κι έτσι αφού φοράμε ειδικά μποτάκια και σωσίβια, φοράω τα ακουστικά μου και ανεβαίνουμε στο ελικόπτερο!! εγώ κάθομαι μπροστά… Άντε και καλή μας πτήση!! η απογείωση στην αρχή τρομάζει αλλά είναι τέλεια….ιδίως όταν αρχίζει να παίρνει κάτι στροφές και κατηφόρες…ουάου!!!!
Πετάμε πρώτα πάνω από την πόλη και μετά απομακρυνόμαστε και αρχίζω να βλέπω από μακριά τους παγετώνες να πλησιάζουν και να σκέφτομαι : ‘ αν πέσουμε εδώ στην ερημιά δεν θα μας βρει κανείς’ , και να μιλάει ο πιλότος και να εξηγεί και να παίρνει στροφές, το θέαμα βέβαια είναι φοβερό, παντού άσπρο και γαλάζιο των πάγων κι εμείς γεμάτοι αγωνία να φτάσουμε να πατήσουμε το πόδι μας πάνω σε έναν απ’αυτούς!!
Μετά από πτήση περίπου 20 λεπτών προσγειωνόμαστε και κατεβαίνουμε! Τώρα τι να σας περιγράψω, το τοπίο άσπρο – γαλάζιο, ψυχρό και όμορφο μαζί. Το βάδισμα λίγο δύσκολο αλλά με τα μποτάκια που μας έχουν δώσει δε γλιστράμε , βέβαια εγώ που στη Χαλκίδα πατάω σε χιόνι μία φορά στα 5 χρόνια, σκεφτείτε στον παγετώνα πάνω πόσο άνεση είχα!!! Η στάση κράτησε αρκετά όσο να περπατήσουμε λιγάκι , να βγάλουμε φωτογραφίες να αγγίξουμε τον παγετώνα και να χαρούμε όσο γίνεται περισσότερο αυτό το μικρό θαύμα που μας συνέβαινε…στο γυρισμό πάλι να κοιτάμε γύρω μας και εγώ προσωπικά να προσπαθώ να κρατήσω στη μνήμη μου αυτές τις μοναδικές εικόνες….τώρα καταλαβαίνω πως καμιά φορά ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες και όταν τις ζούμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία τους …ο παγετώνας μας , όπως και όλοι στην Αλάσκα, είχε όνομα αλλά δεν το θυμάμαι, δεν μας έδωσαν κι αυτοί ένα μικρό πιστοποιητικούλι ότι περπατήσαμε στον τάδε παγετώνα!!! Δεν πειράζει όμως και χωρίς όνομα ήταν μαγικός !!
Στο γυρισμό στο Skagway έκανα μια ωραία βόλτα στην κεντρική λεωφόρο Broadway με τα μαγαζιά, τα μπαρ και τα εστιατόρια της , όλα όμορφα και φιλόξενα. Μετά επιστροφή στο Jubilee για δείπνο και νάνι.
Juneau πρωτεύουσα της Αλάσκας (άφιξη 7:00 αναχώρηση 16:00)
Το Juneau βρίσκεται ανάμεσα στις οροσειρές Juneau ( 1.200 μέτρα) και Roberts (1.400 μέτρα) οι οποίες δίνουν στην πόλη γραφική ομορφιά και φυσική προστασία από τον κρύο αέρα και τη μόνιμη παγωνιά που είναι μέρος της ζωής της Αλάσκας. Η πόλη έγινε πρωτεύουσα της πολιτείας το 1906 και αν και το Anchorage είναι η μεγαλύτερη και πιο ανεπτυγμένη πόλη, παραμένει ως σήμερα πρωτεύουσα. Η αρχιτεκτονική του Juneau είναι της εποχής του ‘ Πυρετού του Χρυσού’ καθώς δεν έχει ταλαιπωρηθεί ποτέ από φωτιές όπως άλλες πόλεις στη Αλάσκας. Το ιστορικό κέντρο που περπατήσαμε αρκετά εκείνη τη μέρα είναι γεμάτο από παλιά κτίρια , πολύ όμορφα, που σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή ή ότι παίζεις σε παλιά ταινία.
Μια κεντρική οδός με καταστήματα, μπαρ και σπίτια δεξιά και αριστερά που οδηγεί σε ύψωμα καταλήγει σε κάποιο σημείο σε ένα πολύ όμορφο ξύλινο, γαλάζιο κτίριο που είναι ο Ορθόδοξος Ρωσικός Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου.
Οι πόλη έχει πολύ εύκολο σχεδιασμό, κάθετες και οριζόντιες οδοί με χρωματιστά κτίρια, μεγάλα τζιπ και πάλι στυς δρόμους αλλά και άμαξες με άλογα και κόσμος που περπατάει χαλαρά…. και ξάφνου εκεί που περπατάω βλέπω σε μια γωνία ένα εστιατόριο με μία ελληνική σημαία έξω!!!!! Φωνάζω όλη την παρέα και μπαίνουμε μέσα…
Καθόμαστε σε ένα τραπέζι , μας υποδέχεται η κόρη του ιδιοκτήτη και της λέμε πως είμαστε Έλληνες! Αμέσως φωνάζει τον πατέρα της εκείνος τρέχει να μας δει και να μας μιλήσει. Μας λέει πως εδώ είχε έρθει ο παππούς του ακόμα και μετά ο πατέρας του και πως η καταγωγή τους είναι από ένα χωριό έξω από τη Θήβα. Το εστιατόριο το λειτουργούν τα καλοκαίρια και το χειμώνα γυρνούν στην Ελλάδα. Τρώμε πολύ ωραία, πίνουμε τις μπύρες μας και όταν λέμε στην κόρη του ιδιοκτήτη που μας σέρβιρε να την κεράσουμε μια μπύρα, μας απαντάει πως δεν έχει κλείσει ακόμα τα 21 χρόνια, και πως αν την πιάσουν να πίνει αλκοόλ , μπορεί να κλείσουν το μαγαζί και να φάνε γερό πρόστιμο!!!!
Το Juneau ήταν η πόλη που μου άρεσε περισσότερο στην Αλάσκα, ακόμα θυμάμαι το γαλάζιο ναό του Αγίου Νικολάου , τα σπίτια της και αυτό το παλιό ύφος πουέχει διατηρήσει το μέρος αυτό.
Το απόγευμα γυρνάμε στο πλωτό μας ξενοδοχείο για cocktail ειδικά για εμάς της εταιρείας , δείπνο, ποτάκι, καζίνο και ύπνο.
Ketchican (άφιξη 10 αναχώρηση 18)
To Ketchican είναι μια παλιά κοινότητα όπου μια Ινδιάνικη φυλή συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια της ψαρεύοντας σολομό. Το όνομά της προέρχεται από την ινδιάνικη λέξη ‘ Κισζαάν’ που σημαίνει ‘ Το ρέμα του Σολομού’.
Μέχρι τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο τα έσοδα της πόλης προέρχονταν από την εξόρυξη χρυσού και χαλκού και αργότερα ο σολομός έγινε το βασικό προϊόν της οικονομίας! Το 1930 η πόλη είχε 11 (!) ιχθυοτροφεία που παρήγαγαν 2 εκατομμύρια κιβώτια σολομού το χρόνο.
Κατά την ‘άφιξή μας στο Ketchican όποιος ήθελε μπορούσε να επιδοθεί ακριβώς σε αυτό, στο ψάρεμα σολομού!! Υπήρχε οργανωμένη δραστηριότητα και πολλοί είπαν να δοκιμάσουν την τύχη τους να ψαρέψουν και να φέρουν τα ψάρια που θα έπιαναν στο πλοίο!! Οι ‘άλλοι περπατήσαμε στην πόλη στην οδό ‘Bordello’ μια οδό με μικρά ξύλινα, πολύχρωμα σπιτάκια που τα παλιά χρόνια ήταν αυτό ακριβώς που λέει η λέξη και τώρα ήταν από τα αξιοθέατα της πόλης. Τα περισσότερα σπιτάκια είναι χτισμένα σε πασσάλους πάνω από το ρέμα Ketchican, όμως η ‘ Μαύρη Μαίρη’, η ‘Τυφλή Πόλυ’ και η ‘Ντόλυ’ έχουν πια συνταξιοδοτηθεί από καιρό!!!!
Επίσης επισκεφτήκαμε το Πολιτιστικό Κέντρο της Ινδιάνικης Κληρονομιάς που έχει δημιουργηθεί για να συγκεντρώσει , να προστατέψει και να εκθέσει , τους γνωστούς στύλους Totem που έχουν βρεθεί στα γύρω χωριά. Εκεί μας εξήγησαν την ιστορία των toten και την σημασία τους για το σύνολο των Ινδίανων αλλά και για την κάθε οικογένεια ξεχωριστά. Είδαμε πάρα πολλά τοτέμ , άλλα μικρά κι άλλα πανύψηλα και η ωραιότερη στιγμή ήταν όταν είδαμε Ινδιάνους από κοντά…..τι όμορφοι όλοι τους!!!! Βγάλαμε φωτογραφίες μαζί τους και κάτσαμε να τους κοιτάμε, εγώ εκστασιασμένη που έβλεπα Ινδιάνους δεν ήθελα να φύγω.
Γυρνάμε με κρύα καρδιά , καθώς είναι και η τελευταία μέρα που πατάμε το πόδι μας στην Αλάσκα και γυρνάμε τα ρολόγια μας μία ώρα μροστά!! Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση……
Διάπλους του Inside Passage
Το βράδυ έχουμε το αποχαιρετιστήριο gala όπου όλοι οι επιβάτες και συνταξιδιώτες, Έλληνες, Αμερικανοί, Ιάπωνες και όλοι οι υπόλοιποι συναντιόμαστε για να ευχαριστήσουμε καπετάνιους και πλήρωμα γι’αυτήν την αξέχαστη κρουαζιέρα. Το βράδυ ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας γιατί το πρωί έχουμε πάλι πρωινό ξύπνημα.
Vancouver ( British Columbia)
Αφού έχουμε συμπληρώσει την Καναδική κάρτα Τελωνείου , περνάμε από το immigration και στο λιμάνι επιβιβαζόμαστε σε πούλμαν για να αρχίσει η ξενάγησή μας στο Vancouver!!
Το Vancouver είναι μία από τις ομορφότερες και πιο πράσινες πόλεις που έχω δει ποτέ μου ως τώρα. Είναι μια πόλη με εξαιρετικά περιβαντολλογικό ενδιαφέρον αφού λένε πως εδώ αντιστοιχούν περισσότερα δέντρα ανά κάτοικο από όλες τις πόλεις της γης. Έχει ένα τεράστιο, φανταστικό πάρκο, με λίμνες, κιόσκια και ότι άλλο φανταστείς….κόσμος κυκλοφορούσε με ποδήλατα παντού και το όλη η πόλη ενώ είναι υπερ σύγχρονη είναι ταυτόχρονα και ανθρώπινη, για κάποιους η ιδανική πόλη να ζεις σε αυτόν τον πλανήτη.
Τα πούλμαν μας άφησαν στο ξενοδοχείο μας το μεσημεράκι , το οποίο ήταν το Vancouver Regency Hyatt, ένα πολύ μοντέρνο κτίριο με πόσους ορόφους δεν θυμάμαι, πάντως το δωμάτιό μας ήταν νομίζω στον 32 όροφο, με τεράστιες τζαμαρίες που με έκαναν κα νοιώθω ότι κρέμομαι στον ουρανό. Άφησα τον μπαμπά μου να κοιμηθεί λιγάκι κι εγώ ξεχύθηκα στους δρόμους για χάζι , περπάτημα και shopping!!
Η πόλη αυτή είναι πραγματικά πανέμορφη και θα ήθελα αν μπορέσω κάποτε να την ξαναεπισκεφθώ!!! Το απόγευμα γυρίζω στο εστιατόριο, τρώμε δείπνο στα γρήγορα γιατί έχουμε έξοδο!!! ο μπαμπάς μου έχει συνεννοηθεί με ένα φίλο του από την πόλη μας και τηλεφωνούμε σε ένα συγγενή του που μένει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια, ο οποίος ενθουσιάζεται που βρισκόμαστε στο Vancouver και έρχεται στο ξενοδοχείο να μας πάρει για βραδινή βόλτα….και όχι μόνο αυτό, αλλά είμαστε και πολύ τυχεροί….
Στο Vancouver κάθε καλοκαίρι υπάρχει το Φεστιβάλ Πυροτεχνημάτων, ένα υπερθέαμα που τυχαίνει να τελειώνει απόψε το βράδυ κι εμείς θα έχουμε τη χαρά να το παρακολουθήσουμε!!!! Ο γνωστός μας μάς κάνει μια πολύ ωραία βόλτα στην πόλη και μας ανεβάζει με το αυτοκίνητο σε έναν καταπράσινο λόφο με βίλες και δέντρα, όπου σε πολύ όμορφο σημείο υπάρχει ένα μπαρ-εστιατόριο με θέα τη θάλασσα και φυσικά τα πυροτεχνήματα!!!! Το μέρος είναι χτισμένο με ξύλο και πέτρα και εμείς απολαμβάνουμε το ποτό μας θαυμάζοντας απέναντι τα πυροτεχνήματα που πετάγονται στον ουρανό και απλά ‘δεν υπάρχουν’!! !είναι μια πανέμορφη βραδιά χωρίς κρύο αλλά με μια δροσιά, που πολύ θα ήθελα να έκλεινε με ένα βαθύ ύπνο, αλλά όοοοοοοοχι, αφού εμείς γυρνάμε στο ξενοδοχείο μετά τα μεσάνυχτα και στις 1:30 ξεκινάμε για το αεροδρόμιο……αρχίζει η ταλαιπωρία…..
Πτήση charter για Νέα Υόρκη ( La Guardia), διάρκεια 5 ώρες………φτάνουμε και έχει 40 βαθμούς ( που’ σαι Αλάσκα με τις δροσιές σου) και το ρολόγια μας πάνε 3 ακόμα ώρες μπροστά.
Φορτώνουμε τις βαλίτσες σ’ ένα λεωφορείο για να μεταφέρει στο JFK και πέφτουμε πάνω σ’ έναν οδηγό που όχι μόνο τον δρόμο δεν ήξερε αλλά ούτε και αγγλικά μιλούσε καλά καλά!!! ρε που τον βρήκανε τούτον εδώ, να τρέχει μέσα στους δρόμους,να έχει χαθεί μέσα στην China town κι εμείς να λέμε να δεις που θα το χάσουμε το αεροπλάνο και μετά τρέξε βρες άκρη!!
Όταν φτάσαμε τελικά και τρέξαμε στo check-in ήμασταν οι τελευταίοι που μπήκαμε στο αεροσκάφος και αρχίζει μια αγωνιώδης απογείωση γιατί έξω είχε καταιγίδα και ασταπές και το αεροσκάφος χόρεψε μέχρι να πάρει το ύψος που έπρεπε…..οι Γερμανίδες βέβαια ατάραχες να επιβεβαιώνουν όποιον φοβόταν ότι όλα είναι οκ και να μην ανησυχούν…..
Φτάνουμε Φρανκφούρτη, αλλάζουμε για Αθήνα και στην άφιξη τι μας λένε???
-Οι αποσκευές σας έχουν μείνει Νέα Υόρκη, γιατί δεν πρόλαβαν να φορτωθούν!!!
Είμαι 2 μέρες και νύχτες άυπνη αφούσυνήθως στα αεροπλάνα δεν κλίνω μάτι και περιμένουμε άλλες 6-7 ώρες στο Ελληνικό για να φτάσουν οι βαλίτσες…..
Η ταλαιπωρία είχε τελιώσει το ίδιο και το πιο όμορφο, μαγευτικό ταξίδι μου!!!!
