Ιταλία Αξέχαστο railway trip στη μαγεία της ΒΔ Ιταλίας (ατμοσφαιρική Τοσκάνη - πολύχρωμη Λιγουρία - παραμυθένια Λομβαρδία)!

[eleva]

Η ιστορία αυτή, αν και διαδραματίστηκε δυο ολόκληρα χρόνια νωρίτερα, κατάφερε μόλις να ολοκληρωθεί γραπτώς, σαν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στα θύματα που θρήνησε τους προηγούμενες μήνες η γείτονα χώρα. Οι λεπτομέρειές της τείνουν να ξεθωριάσουν στη μνήμη, υπάρχουν όμως και εικόνες (όπως το μεγαλείο της θέας του Μπέργκαμο από τη Cita Alta, η απερίγραπτη αίσθηση της λίμνης Como και τόοοοοσες άλλες) που μένουν ανεξίτηλες σε πείσμα κάθε πανδημίας και κάθε μακράς χρονικής περιόδου που μεσολάβησε...

Αφιερώνεται στον Δημήτρη, ο οποίος βοήθησε διακριτικά αλλά καθοριστικά στο κλείσιμο των αεροπορικών και που (δικαίως!) βαριέται αφόρητα τις διηγήσεις περί ταβερνείων και εκλεκτών μεζέδων...(Θα βάλω τα δυνατά μου φίλτατε, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα εε -ξηγημένοι! Άλλωστε Ιταλία ταξιδέψαμε και παρότι ενίοτε αναγκαστήκαμε να «κρατήσουμε μικρό καλάθι» στον συγκεκριμένο τομέα, ένεκα επιπόλαιων και βεβιασμένων επιλογών ίσως, τα «κεράσια» ήταν όντως πολλά και ζουμερότατα!)

Ένα κολλάζ αξέχαστων εικόνων που συναρμόστηκε πάνω στις ράγες και κάτω από τα ποδαράκια μας (τα τελευταία διύνησαν συνολικά 110 και κάτι χιλιόμετρα μέσα σε μόλις 7 μερούλες!), μια συνεχής εναλλαγή παραστάσεων, μια εκδρομή που παριελάμβανε τα πάντα: Αξιοθέατα, κουλτούρα, ιστορία, καλλιτεχνικούς θησαυρούς, αρχιτεκτονική (ό,τι καλύτερο έχω αντικρύσει), κήπους (πολλούς κήπους!), βουνά, πεδιάδες, πληθώρα τοπίων, γεύσεων, χρωμάτων, και αρωμάτων, λιακάδες, συννεφιές, ψιλόβροχο, και πάνω από όλα το υδάτινο στοιχείο σε κάθε του έκφανση: ποτάμια, θάλασσες, λίμνες θα μας συντρόφευαν σε μια κουραστική αλλά τόσο γεμάτη βδομάδα υπερθεάματος!

1. Προοίμιο/προετοιμασίες

Πριν το εν λόγω ταξίδι, που για πολλούς και διάφορους λόγους βρισκόταν στα σπάργανα του κουφιοκέφαλού μου πάνω από ένα χρόνο (αλλά κατόρθωσε να δει το φως το αληθινό περί τα τέλη του προπερσινού Μαρτίου) την ψυχραιμότατη αντίδρασή μου απέναντι σε όσους πρόβαλλαν ενστάσεις γι’ αυτό νομίζω μόνον η Αμάντα Πλάμερ ως θρυλική «Γιολάντα» στο Pulp Fiction θα μπορούσε να αποδώσει με περισσή γλαφυρότητα:

Και μιας και τα «everything’s gonna be fine» (όχι άμα ήθελαν ας μην πήγαιναν!!) και τα «Yolanda be cool!» έδιναν κι έπαιρναν από γονείς, συναδέλφους, φίλους και λοιπούς.. και μιας και τα ιταλικά μας ήταν σχεδόν μηδαμινά, ας ρίξουμε κι αυτό το πασίγνωστο και χαριτωμένο του ομώνυμου συγκροτήματος, να μπούμε λιγάκι στο κλίμα, έστω ακουστικά:

We no speak italiano εν προκειμένω και δεν έχουμε και χρόνο να μάθουμε! Λεξικούλι ή σχετικές εφαρμογές κινητού που έπεσαν στο τραπέζι ως πρόταση πάντως δεν χρειάστηκαν... Αν και τα «americano» μας εν τέλει αποδείχτηκαν όλως παραδόξως πολύ χειρότερα από αυτά των περισσοτέρων πεπειραμένων επαγγελματιών Βορειοϊταλών...Φτου, ντροπή και όνειδος!!

Μετά από μήνες αναμονής και «ψυχοβγαλσίματος» αναγκάστηκα ως άλλος Samuel Jackson να πω στον εαυτό μου «eleva be cool» και να καταλήξω στο πρόγραμμα του ταξιδιού, μέσα από το οποίο θα μαθαίναμε (the Italian way!) «πώς γίνεσαι κατανοητός όταν κουτσομιλάς τη γλώσσα» και «πώς ερωτοτροπείς κάτω απ’ το φεγγαρόφως», κατά το προαναφερθέν ασματάκι!

Μιας και η άφιξη θα γινόταν στη Μπολόνια, η δε αναχώρηση από Μπέργκαμο, οι βασικές επιλογές για την εβδομαδιαία απόδραση στη γείτονα ήταν οι εξής: Φλωρεντία-Λούκα-Τσίνκουε τέρρε-Μπέργκαμο-Λίμνη Κόμο ή Βενετία-Βερόνα-Μπέργκαμο-Λίμνη Κόμο (ναι την λίμνη την ήθελα οπωσδήποτε...και ορθώς όπως απεδείχθη! Την Γκάρντα είπα να την αφήσω για άλλη φορά, ενώ η Ίζολα πέρασε ολίγον ως σκέψη αλλά καλώς ή κακώς δεν ακούμπησε...). Τελικά επικράτησε η 1η... Οι μετακινήσεις από τόπο εις τόπον θα γινόντουσαν αποκλειστικά με τρένο. Τα περισσότερο εισιτήρια κλείστηκαν εκ των προτέρων από το σάιτ της trenitalia, ενώ λίγα π.χ. Φλωρεντία-Λούκα, ημερίσια κάρτα Τσίνκουε Τέρρε, Μπέργκαμο-Βαρένα-Λέκο-Μπέργκαμο αποφασίστηκε να κλειστούν επί τόπου ώστε να υπάρχει το πλεονέκτημα επιλογής ώρας και η δυνατότητα αλλαγής πλάνου (π.χ. αν έβρεχε, θα μπορούσαμε από Μπέργκαμο να κάνουμε ημερίσια στο Μιλάνο αντί της λίμνης..)

Η διαμονή στη Λούκα είχε αποφασιστεί προ καιρού, στη δε Λα Σπέτσια (κοντινότερη πόλη στις 5 Γαίες και επιλεγείσα ένεκα χαμηλότερων τιμών) δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου..Το Μπέργκαμο πάλι και (περισσότερο) η Φλωρεντία μιας ταλαιπώρησαν κατιτίς ειν’ η αλήθεια αλλά ναι... 2 βδομαδούλες πριν όλα ήταν επιτέλους έτοιμα (όλα, τρόπος του λέγειν δηλαδή! Το τι τρέξιμο και ενέργειες ακολούθησαν την παραμονή δεν περιγράφεται!!) Η τράπουλα είχε μοιραστεί και κατόπιν ηλεκτρονικής επικοινωνίας με το «καρρέ της ντάμας» που ανέλαβε τα της διαμονής μας ανά τον ιταλικό βορρά... Κοστάντσα, Φραντσέσκα, Καρλότα και Νάντια.... σας ερχόμαστεεε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το βράδυ της παραμονής, ένεκα πρώτου ταξιδιού εκτός Ελλάδος για τον παρτενέρ, πολλών χρόνων από το προηγούμενο για μένα και πρώτης low cost πτήσης (με ό,τι οργάνωση και οικονομική ή ψυχολογική στέρηση αυτό συνεπάγεται) και για τους δυο μας, το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο. (Xαρακτηριστικό τραγελαφικό γεγονός η εσπευσμένη απόφαση για μεταμεσονύχτιο τραμ, με στόχο την ανεύρεση διανυκτεύοντος φαρμακείου (!) όπου θα ζυγίζαμε τις βαλίτσες καμπίνας μας--- ήταν και ευτραφούλες οι άτιμες, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ξεκινήσουν δίαιτα!... Από Δευτέρα βλέπουμε..!)

Άφιξη το λοιπόν πουρνό-πουρνό στην ιστορική Μπολόνια κι εκεί αρχίζουν τα ιταλικά παρατράγουδα! Εεεεε ναι, είχαμε κι ένα ελληνικό (παρατράγουδο) νωρίτερα στο Ελ. Βενιζέλος, η αλήθεια είναι: τα μποτάκια μου κρίθηκαν ως εξόχως ύποπτα αντικείμενα, οπότε αναγκάστηκα να τα βγάλω στον έλεγχο του αεροδρομίου, να τα παραδώσω προς ενδελεχή εξέταση και μετά από κάνα τέταρτο-εικοσάλεπτο ( και την αουτσάιντερ διαπίστωση ότι δεν έκρυβαν σε καμιά τους φόδρα τίποτε κόκες ή χειροβομβίδες (!) να τα παραλάβω με διαλυμένα νευράκια και το άγχος στα ύψη από την πτήση που κοντέψαμε να χάσουμε!

Ιταλικό παρατράγουδο νούμερο 1: Το εισιτήριο για το λεωφορείο που θα μας μετέφερε από το αεροδρόμιο στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το έβγαλα από αυτόματο μηχάνημα στο αεροδρόμιο. Έλα όμως που έκανε τσαχπινιές το ρημάδι και ενώ εξέδωσε τα εισιτήρια κανονικά, μας κράτησε ένα 5ευρω πουρμπουάρ έτσι, για τον κόπο του, ρε fratello! Μέσα στον πανικό μας να φύγουμε εγκαίρως για Φλωρεντία χαρά στο πράγμα βεβαίως, αλλά ευτυχώς πρόλαβα να κρατήσω απόδειξη και παρά τη θυμηδία του φίλου μου: “έλα μωρέ, σιγά που θα σου γυρίσουν το 5ευρώ τώρα!!”, το κιόσκι της εταιρείας στον σιδηροδρομικό σταθμό τον διέψευσε πανηγυρικά! Μετά τις σύντομες τυπικές διαδικασίες και την παραλαβή της απόδειξης, επεστράφησαν κανονικώς τα.. αχρεωστήτως καταβληθέντα!! Για δες οργάνωση τα γειτονάκια!

Έπειτα λοιπόν από μια σχετικά σύντομη, αν και ψιλοαδιάφορη διαδρομή, με φόντο κτίρια στα χρώματα της ώχρας και της τερακότας, και αφού έχουμε πάρει απόφαση πως ούτε ούτε Μπολονέζ προλαβαίνουμε να γευτούμε στην πρωτεύουσα (μην μας κατηγορήσει άδικα κι ο δήμαρχος Merola ότι πλασάρουμε ξένο πιάτο για τοπικό!!), ούτε το ιστορικό της κέντρο και τα κανάλια της να θαυμάσουμε, φτάνουμε αισίως στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης...

Και παίρνω πίσω και το 5ευρω εε, μην ξεχνιόμαστε, να το τρίψω στη μούρη του φίλου μου (ούτε ο Σκρουτζ Μακ Ντακ να ήμουνα πια!!) Σύντομη εξερεύνηση του σταθμού, απαραίτητη φωτογράφιση της χαρακτηριστικής “ρωγμής”, πένθιμο ενθύμιο από την τρομοκρατική επίθεση (“σφαγή της Μπολόνια”) τον Αύγουστο του '80 και είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση για τη μοναδική Firenze.

Εδώ, βέβαια, μας περιμένει το Ιταλικό παρατράγουδο νο 2: Το τρενάκι που είχαμε κλείσει ηλεκτρονικώς θα καθυστερήσει, λέει, υπερβολικά, δεν θα 'ρθει καθόλου, κάτι τέτοιο “ιταλιάνικο” τέλος πάντως (τις επόμενες μέρες θα παρατηρούσαμε ότι δεν ήτο και σπάνιο φαινόμενο αυτό). Πάνω που βλαστημούσαμε μέσ' απ' τα δόντια μας ότι θα φτάσουμε Φλωρεντία καλό απόγευμα και συνεπώς αριβεντέρτσι η πρώτη μερούλα, και πάνω που αρχίσαμε να μετράμε ομοιότητες με την ψωροκώσταινα στην ανοργανωσιά, τσουπ!! Μας σκάει το μυστικό η μελαχροινή υπάλληλος ότι όοοοοχι, θα πάμε λίαν συντόμως Φλωρεντία και δη με το “κόκκινο βέλος” (freccia rossa παρακαλώ!) Τουτέστιν, με το πολυτελέστατο και πολύ γρηγορότερο τρένο του απλού ιντεσιτυ που είχαμε κλείσει, αν ενθυμούμαι σωστά, και φυσικά χωρίς καμία απολύτως επιβάρυνση! Χαμόγελα, πανηγυρισμοί κτλ και εν τέλει επιβίβαση σ' αυτόν τον τροχήλατο άρχοντα που κάποιοι, κάπως, κάποτε είχαν την φαεινή -αν και εν τέλει μη υλοποιηθείσα (γιατί άραγε;- ιδέα να μεταφέρουν και στα πάτρια εδάφη (γελούν και τα τσιμέντα κι οι Γιαπωνέζοι που τα δημιουργήσανε μαζί, αλλά τέλος πάντων...)

 

[eleva]

2. Στα βήματα του Χάνιμπαλ και άλλων... ”κολασμένων”!

Φτάνουμε το λοιπόν στη Φλωρεντία, μετά από μια συντομότατη (του μισαώρου-40λεπτου) διαδρομή -δυστυχώς, μέσα στα τούνελ, ως επί το πλείστον- και συγκεκριμένα στο κεντρικό σταθμό της Santa Maria Novella. Λίγο πιο κει βρίσκεται και η ομώνυμη, ενδιαφέρουσα από αρχιτεκτονικής άποψης εκκλησία (δεν προλάβαμε να επισκεπτούμε).

Έχοντας τα σακιδιάκια μας στους ώμους και τις βαλιτσούλες καμπίνας ανά χείρας ξεκινάμε μια και δυο για το ξενοδοχείο μας, με την πολύ τσαχπινιάρικη (κ ολίγον περιπαιχτική για εμάς) ονομασία “ο ελαφρύς (ανάλαφρος ταξιδιώτης” (!).

Εν τω μεταξύ, κάποιο λάθος έκανα αρχικώς στην αυτόματη μετάφραση και είχα εσφαλμένα την πεποίθηση ότι η συγκεκριμένη ιταλική φράση μεταφραζόταν ως “Το φως του ταξιδιώτη!” (!!) Ονομασία, η οποία μού ακουγόταν απίστευτα ελπιδοφόρα, πρωτότυπη και συναρπαστική -δεδομένου μάλιστα αφενός ότι είχαμε ταλαιπωρηθεί αρκετά με τα της διαμονής στη Φλωρεντία, αφετέρου ότι το δωμάτιο βρισκόταν στην άλλη πλευρά του ποταμού Άρνο (και όχι σε αυτή του ιστορικού κέντρου της πόλης, με τις διάσημες πλατείες Del Duomo, Della Signoria, Della Republica κτλ).

Αυτό το “κάτω απ' τ' αυλάκι” βέβαια θα αποδεικνυόταν ολίγον κουραστικό για τα ταλαίπωρα ποδαράκια μας, διότι ούτε χρόνο ούτε όρεξη είχαμε να ψάχνουμε για κοντινή δημόσια συγκοινωνία, άσε που λατρεύαμε και τις περιπατητικές περιηγήσεις! Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο κατάλυμα ήταν ένα αξιόλογο, σχετικά οικονομικό και πολύ χαριτωμένο (εσωτερικά) B&B, το οποίο βρισκόταν κάνα τέταρτο-εικοσάλεπτο με τα πόδια από την ξακουστή Ponte Vecchio. Προσέφερε νοστιμότατο σελφ σέρβις πρωινό μεγάλης ποικιλίας σε μια λιλιπούτεια, παιχνιδιάρικη πλην κοινόχρηστη κουζινούλα, διέθετε όμορφη, ρομαντική επίπλωση, ένα μικροσκοπικό μπαλκονάκι, πεντακάθαρο ιδιωτικό μπάνιο (σημειώστε το “ιδιωτικό” καθότι στην Ιταλία και δη στην Φλωρεντία τα κοινόχρηστα μπάνια δίνουν και παίρνουν, όταν μιλάμε για οικονομικά καταλύματα) και είχε και την Κονστάντσα, μια χαμογελαστή, μεγαλόσωμη ιδιοκτήτρια (, η οποία με το που φτάσαμε έσπευσε να μας εφοδιάσει με χάρτες της πόλης και μικρές, “ντόπιες” συμβουλές για το πού να φάμε και πού να πιούμε έξω απ' τα αμιγώς τουριστικά και τα πανάκριβα (άξιον απορίας, ωστόσο, ότι δεν είχε ιδέα για βασικές πληροφορίες γύρω απ' τα σημαντικότερα αξιοθέατα, αλλά τέσπα- μικρό το κακό!). Εν ολίγοις, για όποιον δεν έχει πρόβλημα να περπατά λίγο παραπάνω ή να παίρνει κάπου-κάπου ΜΜΜ, θα πρότεινα οπωσδήποτε το εν λόγω κατάλυμα!

Ρομαντζάδα κι άγιος ο Θεός!

Πρώτη μέρα το λοιπόν, και μετά την υποδοχή από τη γλυκιά Κονστάντσα, τις συστάσεις και το σαβούρντισμα των αποσκευών, ρίχνουμε ένα γρήγορο ρεκτιφιέ και ξεκινάμε γεμάτοι τρέλα και όρεξη για μία πρώτη γνωριμία μ' αυτή την υπέροχη πόλη, την Μέκκα των πάσης φύσεως καλλιτεχνών και επιστημόνων, το αξεπέραστο αυτό λίκνο της Αναγέννησης!!!

Αξίζει να αναφερθεί ότι ξεκινά μόλις η Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα των Καθολικών (καθολικό Πάσχα ούτε είδαμε, ούτε καταλάβαμε βέβαια, πέρα από κάτι χρωματιστά, μικροσκοπικά ομοιώματα σταυρών στις Τσίνκουε Τέρρε..), η δε σημερινή ημέρα (25/3), πέρα απ' τη μέρα της ονομαστικής μου εορτής και εθνικής επετείου της χώρας μας, είναι -είχα διαβάσει- μεγάλη επέτειος και για την πόλη αυτή: Γιορτάζεται εδώ η Φλωρεντιανή Πρωτοχρονιά (με το παλιό ημερολόγιο πάντα) και ορισμένα σάιτς ανέφεραν πληθώρα εορταστικών εκδηλώσεων, αναπαραστάσεων και λοιπών δρώμενων, χορών, μεταμφιέσεων κτλ. στους δρόμους -καταστάσεις, οι οποίες δεν έλαβαν χώρα κατά κανένα τρόπο, είτε για κάποιους δικούς μας λόγους δεν πήραμε μυρωδιά (μάλλον το πρώτο!!) Τέλος πάντων...

Ξεκινάμε τη βόλτα μας από την τοποθεσία του Ξενοδοχείου, την απέναντι πλευρά του υπέροχου ποταμού Άρνο και τη γέφυρα της νίκης (Ponte Alla Vittoria). Αποφασίσαμε σε πρώτο πλάνο να αγνοήσουμε επιδειχτικά τις ξακουστές πλατείες, τις γκαλερί και τα πιο διάσημα αξιοθέατα (ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ -το ξέρω!) και να κατευθυνθούμε αμέσως προς κήπους Boboli (πώς φαίνεται, όμως, ότι ήμεθα λάτρεις της εξοχής εε??)

Το εισιτήριο για τους κήπου ήταν γύρω στα 10 ευρώ το άτομο, το βγάλαμε επί τόπου (ευτυχώς δεν είχε καθόλου ουρά) και ξεκινήσαμε την χαλαρωτική και αναζωογονητική μας περιήγηση μέσα στο πράσινο, τα συντριβάνια, τις κρήνες και τα υπέροχα αγαλματίδια, που ξεπετάγονταν σαν σάτυροι (!) εδώ κι εκεί, (από κήπους πάντως θα χορταίναμε και θα το κατευχαριστιόμασταν εν τέλει σ΄' αυτό το ταξίδι- και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είμαι απ' αυτούς που τρελαίνονται με τα ευρωπαϊκά πάρκα στις μεγαλουπόλεις γενικώς! Άλλο πάρκο και άλλο κήποι Μπόμπολι θα μου πείτε ασφαλώς και θα έχετε δίκιο!!!)

Από το ίντερνετ αντιγράφω ότι οι κήποι έχουν έκταση 45.000 τ.μ., ξεκίνησαν να κατασκευάζονται από τους Μεδίκους τον 16ο αιώνα, αλλά ολοκληρώθηκαν και άνοιξαν πρώτη φορά για το κοινό περί τα τέλη του 18ου αιώνα (λοιπές πληροφορίες, όπως και για λοιπά αξιοθέατα που είδαμε ανά τα μέρη, δεν θα δώσω -και γενικά δεν θα δίνω αναλυτικά, πέρα από κάποια πολύ βασικά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση- 1ον διότι δεν γνωρίζω/θυμάμαι, 2ον διότι είναι βαρετές και ούτως ή άλλως όποιος ενδιαφέρεται μπορεί πολύ εύκολα να τις αναζητήσει στο διαδίκτυο ή σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και 3ον διότι επιθυμώ να σταθώ περισσότερο στην αίσθηση που αποκόμισα από το κάθε μέρος/αξιοθέατο).

Άνθρωποι που απολάμβαναν την βόλτα τους χαλαρά, νεαρά παιδιά και φοιτητές ξαπλωμένοι στο γρασίδι (ω, ναι, βρισκόμαστε στην Ευρώπη και ποιά Ευρώπη!!),

το χαρακτηριστικό τεράστιο άγαλμα σε σχήμα κεφαλιού να δεσπόζει επιβλητικά σε εξέχον σημείο των κήπων

και μια υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά να προμηνύει τα καλύτερα για την παραμονή μας στην μεγαλειώδη πρωτεύουσα της Τοσκάνης με τα αστείρευτα χρώματα και τις ατμοσφαιρικές της γωνιές!

Την καφετέρια εντός των κήπων όπου θέλαμε να αράξουμε για να απολαύσουμε τον καπουτσίνο μας δεν μπορέσαμε να τη βρούμε παρά τις πάμπολλες πινακίδες (ούτε εμείς ούτε κάποιοι άλλοι μπερδεμένοι τουρίστες που μας ρώτησαν -βρήκαν κι αυτοί τους κατάλληλους ανθρώπους!!). Μπορέσαμε όμως να θαυμάσουμε εκ του σύνεγγυς το Palazzo Pitti, μολονότι δεν το επισκεφτήκαμε. Για όποιον ενδιαφέρεται, φιλοξενεί σπουδαίους πίνακες του Ραφαήλ και άλλων αναγεννησιακών ζωγράφων, κουστούμια της εποχής του Διαφωτισμού και λοιπά σημαίνοντα εκθέματα.

Εκεί κοντά βρίσκεται επίσης και το μουσείο πορσελάνης, αλλά ειλικρινά είναι τόσα πολλά και απερίγραπτα τα μουσεία της πόλης αυτής που δεν γνωρίζω αν αξίζει τον κόπο (υπάρχει πάντα και η firenze card , η οποία -τότε τουλάχιστον- κόστιζε 72 ευρώ και περιελάμβανε πληθώρα μουσείων και άλλων σημαντικών χώρων για χρονική διάρκεια 72 ωρών, εννοείται ούτε τα χρήματα αυτά διαθέταμε, ούτε το χρόνο και πολύ περισσότερο την όρεξη να μπαινοβγαίνουμε δίχως έλεος στα ατέλειωτα μουσεία της πόλης, ωσεί απλοί παρατηρητές, οπότε απλώς προσπεράσαμε..)

Βολτάροντας μέσα από όμορφα, μεσαιωνικά σοκάκια,,

,, φτάσαμε επιτέλους στην Ponte Vecchio, την Παλιά Γέφυρα, το σήμα κατατεθέν της πόλης! Ο ήλιος έδυε σιγά-σιγά, είχε και λίγα σύννεφα, η θέα προς τις άλλες γέφυρες όμως ήταν υπέροχη!

Αποφασίσαμε να την ξαναεπισκεφτούμε την επομένη το μεσημέρι για να την καμαρώσουμε πιο άνετα και πιο καθαρά κάτω απ΄το δυνατό (θέλαμε να ελπίζουμε!) φως του ήλιου.
Τα βήματά μας μάς οδήγησαν στην Piazza della Republica, όπου καθήσαμε σε μια κεντρικότατη καφετέρια με μεγάλο ημιυπαίθριο χώρο και ενδιαφέρον εσωτερικό να απολαύσουμε επιτέλους τον καπουτσίνο μας. Ωραίος καφές (όχι κάτι συνταρακτικό) και τιμή 4 ευρώ παρακαλώ (καμία σχέση με τα 2ευρα που ακούγαμε ότι κόστιζαν τα καφεδάκια στην Φλωρεντία, ακόμη και για τους καθήμενους...) Ίσως βέβαια τα 2ευρα που ακούγαμε να αφορούσαν πιο low profile καφενεδάκια, χωμένα σε στενά π.χ. και όχι βεβαίως σε κεντρικές πλατείες. Απέπνεε πάντως μια κάποια αίγλη (έστω και ψιλοξεπερασμένη) το συγκεκριμένο καφέ, ιδίως το εσωτερικό του...

Στην ίδια πλατεία βρίσκεται το διάσημο caffe Gilliμε τα ονομαστά γλυκά και τις σοκολάτες (όχι φθηνό κι αυτό..), καθώς επίσης και διάφορα άλλα ιστορικά καφέ, αλλά και το hard rock cafe της πόλης, από το οποίο περάσαμε, έτσι για να ρίξουμε μια ματιά...

Φεύγοντας,σε μια στροφή δρόμου το μάτι μας πήρε από πολύ κοντά τον ανυπέρβλητο τρούλο της Santa Maria Del Fiore, κεντρικής εκκλησίας και δεύτερου κατατεθέντος σήματος της πόλης! Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! (και η απόφαση να επισκεφτούμε την επαύριο, δεδομένη!)

Συνεχίζοντας τη βόλτα στους γύρω δρόμους, ο φίλος μου ενθουσιασμένος δεν χόρταινε να φωτογραφίζει, prada και gucci και versace και dolce&gabbana και armani κι όσο κι αν τον συμβούλευα να κάνει κράτει (αφού ούτως ή άλλως “φάτε μάτια ψάρια” θα έμενε η όλη φάση!), τα λόγια πέφτανε στα σκοτεινά νερά του Άρνο!!

Εν τέλει, τα γουργουρητά των στομαχιών δεν γινότανε να αγνοηθούν περαιτέρω, οπότε κινήσαμε σούμπιτοι για τη Mercato Centrale (κεντρική αγορά) που βρισκόταν στην ομώνυμη πλατεία, και που ήδη από την οικοδέσποινα Κονστάντσα είχαμε πληροφορηθεί πως διέθετε πληθώρα μαγαζιών, τοπικών τροφίμων, λιχουδιών και όχι μόνο, για όλα τα γούστα...

Πράγματι, η Αγορά αυτή ήταν ένας τεράστιος εσωτερικός πολυχώρος όπου μπορούσες είτε να αγοράσεις απλώς, είτε να καθήσεις και να γευτείς, είτε απλά να πιείς και να τσιμπήσεις κάτι σε στιλ “ορθάδικο”. Ωστόσο, οι αμέτρητες επιλογές, η υπερβολική οχλαγωγία, ο κόσμος “πατείς με πατώ σε” και όλη αυτή η μπουρδουκλωμένη αίσθηση κρεατο-λαχανο-πολυαγοράς που ανέδιδε ο χώρος αυτός συνοδευόμενη κι από την άνευ προηγουμένου κοσμοπλημμύρα, μας έκανε να πάρουμε άρον-άρον των ποδαριών μας και να καταφύγουμε σε έτερο μικρότερο και πολύ πιο ήσυχο μέρος. Ομολογώ πάντως πως αν αναχωρούσαμε από Ιταλία την επομένη όλο και κάποια ντελικατέσεν τοσκάνικη λιχουδίτσα θα τσιμπούσα για σουβενίρ ή δωράκι. Αλλά ένεκα απουσίας ψυγείου, άλλων έξι ημερών γεμάτων μπροστά μας και ελλείψεως χώρου στις αποσκευές έκανα τα στραβά μάτια (και τα κλειστά ρουθούνια!!).

Το ..”ταβερνείον” -ας πούμε- που επιλέξαμε για πρώτο δείπνο (κοντά στη Βασιλική του Αγίου Λαυρεντίου, την οποία φυσικά λόγω πείνας αλλά και γενικότερης “αδιαβαστίτιδάς” μου ποσώς πήρα πρέφα!) ήταν η Τραττορία Katti, η οποία από τον εξωτερικό κατάλογο φαινόταν μια μάλλον οικονομική επιλογή, διαφήμιζε ότι διέθετε παραδοσιακά πιάτα από Τοσκάνη και (όπως θα παρατηρούσα πολύ αργότερα) είχε και σχετικά καλές κριτικές στο διαδίκτυο, άλλο που εμάς μας άφησε μετρίως ευχαριστημένους (αν και το ΄σερβις ήταν πολύ καλό και γρήγορο, δεν μπορώ να πω!) Τέσπα, το βασικό κριτήριο επιλογής ήταν ότι επρόκειτο για μικρή και ήσυχη τραττορία, με λιγοστό κόσμο, κοκκινωπά τραπεζομαντιλάκια που με κέντρισαν και ευχάριστη ατμόσφαιρα που ήλπιζα να μην είναι αμιγώς τουριστική (τελικώς ήταν εν μέρει...) Αποφασισμένοι ήδη αμφότεροι ότι χαιρετάμε την περίφημη φλωρεντιανή μπριζόλα (bistecca alla fiorentina) για δύο άτομα (που στα περισσότερα καταστήματα κόστιζε από 40 ε. Και άνω), παραγγείλαμε εννοείται ζυμαρικά, ορεκτικούλι (το οποίο δεν θυμάμαι καθόλου!), σαλάτα (με την λιτότητα και την έλλειψη σάλτσας της οποίας πάθαμε την πλάκα μας, όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές που παραγγείλαμε σαλάτα στην Ιταλία) και δυο ποτηράκια κρασάκι τοσκάνικο (νομίζω Chianti) για πρώτη και δυστυχώς τελευταία φορά! Σπαγγέτι (δεν ενθυμούμαι τι, πιθανότατα καρμπονάρα) για τον φίλο μου και ταλιατέλες με μοσχαρίσιο κιμά για μένα, κάτι σαν παραλλαγή της μπολονέζ, τοσκάνικη (είπανε!) συνταγή -αυθεντικό ιταλικό πιάτο (εν αντιθέσει με την κλασσική σπαγγέτι μπολονέζ, που θα έκραζε μαινόμενος κι ο δήμαρχος της Μπολόνια, όπως προανέφερα! https://www.huffingtonpost.gr/entry...yyellei-fake-news_gr_5c862ce0e4b0d9361629c6fb ) . Το θέμα ήταν ότι ο κιμάς μού ψιλομύριζε κάπως εμένα, και γενικώς το φαγητό (και το κρασί), χωρίς να είναι άσχημο, δεν μας ξετρέλανε, μετριούτσικο προς συμπαθές θα έλεγα...

Αλλά κάπου εκεί ξεκίνησα να διαβάζω τα βραδινά ευχετήρια μηνύματα που μου στέλνανε οι φίλοι απ΄την πατρίδα για τη γιορτή μου, μας κεράσανε κι ένα σφηνάκι λικεράκι limoncello που ήταν εύγευστο, εεε ήρθε κι έδεσε το γλυκό!

Για το βράδυ, αν δεν ήμασταν άυπνοι απ' την προ-προηγούμενη και δεν είχαμε ξεπατωθεί ήδη στο περπάτημα, είχα σταμπάρει κάτι πολύ ωραία μπαράκια που σύχναζαν ντόπιοι, φοιτητές κτλ. για να πιούνε αυθεντικά ιταλικά κοκτέιλ, με καλύτερο όλων το μυστηριώδες ventura surf που πρέπει να σερβίρει εκπληκτικά, απολύτως ευφάνταστα κοκτεϊλάκια και το οποίο όλοι εξυμνούν (αν κ μου την έσπασε το ότι διάβασα κάπου πως πρέπει να έχεις αγοράσει ειδική κάρτα μέλους, λέει, για να το επισκεφτείς -δεν ξέρω αν και κατά πόσον ισχύει..)
Γραμμή για το δωμάτιο το λοιπόν, ντουζάκι, χαρούλες (που ήρθαμε Ιταλία ντε!), πυροτεχνήματα και η θεσπέσια πρώτη μέρα έφτασε αισίως στο τέλος της!

 

[eleva]

Ξημερώνει η (δεύτερη) μέρα στο Παλέρμο (όπου Παλέρμο, βάλτε Firenze!) και είμαστε ήδη φορτσάτοι, φτιασιδωμένοι, σενιαρισμένοι και πανέτοιμοι να κάνουμε επιδρομή στην μικρή, κοινόχρηστη κουζινούλα και να περιδρομιάσουμε ό,τι βρούμε (κρουασανάκια, μίνι γλυκίσματα, φρούτα, ψημένες φετούλες, τυράκια, αλλαντικά, δημητριακά, χυμούς και νοστιμότατο καπουτσίνο παρακαλώ (!) μολονότι μηχανής ή ό,τι άλλο ρόφημα τραβά η όρεξή σου!). Γειά σου Κονστάντσα με τα ωραία σου -τύφλα να 'χε ο χτεσινός καφές στην Della Republica, μα την αλήθεια!!

Έχοντας πάρει (μπόλικες όμως!) δυνάμεις (και θερμίδες!) ξεκινάμε τις βόλτες και τις φωτογραφίσεις πλάι στον Άρνο!

Και κάπου εκεί (όπως όλοι οι ταξιδιώτες συνηθίζουν να γράφουν) συνειδητοποιώ ότι είμαστε μόλις στην αρχή της 2ης μέρας στη γείτονα, ακολουθούν δε άλλες πέντε γεμάτες ημέρες σ' άλλες πόλεις, σ' άλλα μέρη, η δε Firenze έχει αίγλη και γοητεία, έχει ιστορία, παλμό και μυστήριο, έχει φλέβες καλλιτεχνικές (πιο καλλιτεχνικές δεν γίνεται!!), έχει τις χάρες όλες!! Καλά το πώς δεν τσιρίζω απ' τη χαρά και την ευτυχία μου -είμαι κ εκδηλωτικότατη, τρομάρα μου!!- είν' απορίας άξιον!!!

Περνάμε πάλι απ' την Παλαιά Γέφυρα, ξανακαμαρώνουμε έκθαμβοι, περισσότερο κι απ' την πρώτη φορά (το φως που λέγαμε!)

Καλά, τα μαγαζάκια και τα μικρά κοσμηματοπωλεία σαν μινιατούρες-ελαφρώς εξογκωμένα κουκλόσπιτα πάνω στη γέφυρα αυτή, ειδικά από μακριά, είναι χάρμα οφθαλμών! Κουκλοθέατρο σκέτο, καλειδοσκόπιο χρωμάτων, ονείρων και μελωδιών (από τους γνωστούς, ξέμπαρκους τροβαδούρους)! Αφού ο ίδιος ο Χίτλερ λυπήθηκε, λένε, την ομορφιά της εν λόγω γέφυρας και έδωσε εντολή ειδικά αυτή να μην ανατιναχτεί, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες!

Κατευθυνθήκαμε προς την Γκαλερία Ουφίτσι, την μεγάλη πληγή του ταξιδιού αυτού.

Μετά το πέρας δύο και πλέον ετών και μολονότι δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μας σ' αυτό, δεν μπορώ κατ' ουδένα τρόπο να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να επισκεπτούμε την πρώτη (και πιθανότατα μαγευτικότερη) πινακοθήκη του κόσμου. Δυστυχώς το ταξίδι ήταν πολυήμερο και συνεπώς πολυέξοδο, μια σχετική οικονομία επιβεβλημένη, και άρα ένα εισιτήριο της τάξεως των 30+ ευρώ που έβλεπα πάνω-κάτω να φιγουράρει στο ίντερνετ αποτρεπτικό...(και να σκεφτεί κανείς πως μερικά χρόνια νωρίτερα κόστιζε λιγότερο κι απ το 1/3 της τιμής αυτής -άτιμοι μακαρονάδες!!) Φθηνές δικαιολογίες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) θα πείτε κι ενδεχομένως θα έχετε δίκιο, αλλά τί να γίνει!! Δεν μπορεί να τα ' χει όλα κανείς σ' αυτή την ζωή.. Την Αcademia με τον αυθεντικό Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου και λοιπά γλυπτά το πήρα εύκολα απόφαση εξ αρχής πως δεν θα την βλέπαμε (εξ άλλου πιστές ρέπλικες του αγάλματος αυτού θα συναντούσαμε τόσο στην Piazza Della Signoria όσο και στην Piazzale Michelangelo). Την Ουφίτσι όμως δεν ήθελα να τη χάσω. Βολτάραμε έστω εξωτερικά και καμαρώσαμε τα αγάλματα των ανυπέρβλητων δημιουργών παρατεταγμένα σε σειρές! Καλά εε, τι Ραφαέλο, τι Ντονατέλο, τι Λεονάρντο, τι Μικελάντζελο, όλα τα ..”χελωνονιντζάκια” παρόντα κι ετοιμοπόλεμα!!!

Ετοιμοπόλεμοι βέβαια κι οι καραμπινιέρι γύρω-γύρω που φοβόντουσαν τυχόν τρομοκρατικό χτύπημα οι άνθρωποι, καθότι Καθολικό Πάσχα...

Να σου κι ο Ντάντε, ο μυστηριώδης!

Μέσα, ούτως ειπείν δεν μπήκαμε. Ας είναι! Αλλά μια πικρία ομολογώ μού άφησε που δεν μπόρεσα να απολαύσω ιδίοις όμμασι την αποθέωση της κλασσικής αναγεννησιακής τέχνης, εκπεφρασμένης μέσα απ΄την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, τους πίνακες του Ντα Βίντσι, του Καραβάτζιο, του Τιτσιάνο και του Θεοτοκόπουλου.

Για να παρηγορηθούμε καταφύγαμε στην παρακείμενη Πιάτσα Ντελα Σινιορία, όπου εδώ το Παλάτσο Βέκιο (Παλιό Παλάτι) θα το επισκεπτόμασταν, ο κόσμος να χαλούσε! Εννοείται δεν “έλεγε” να μην επισκεπτούμε ούτε ένα μουσείο,..Στην Ιταλία βρισκόμεθα άλλωστε και Ιταλία χωρίς μουσεία ίσον γάμος χωρίς νταούλια!

Εντάξει, αν και δεν έχω επισκεφτεί πολλά μέρη της, δεν θα μπορούσα να μην σεβαστώ την άποψη πολλών κατά την οποία η εν λόγω πλατεία είναι με διαφορά η ωραιότερη ολόκληρης της χώρας!

Δυστυχώς, η εντυπωσιακή Κρήνη του Ποσειδώνα βρισκόταν υπό κατασκευή όταν πήγαμε (οι σκαλωσιές και τα καλύμματα έκρυβαν δυστυχώς τα πάντα). Όμως τα υπόλοιπα μεγαλειώδη αγάλματα, όπως ο Περσέας με το φιδίσιο κεφάλι της μέδουσας ανά χείρας και ο βιασμός των Σαβίνων (εκπληκτικό σύμπλεγμα-γλυπτό) έστεκαν πανώρια μπροστά μας, οι ορδές των τουριστών ήταν τίποτα μπρος στη χάρη τους, και αφού ο δρ. Χάνιμπαλ Λέκτερ -ο καννίβαλος ψυχίατρος-σίριαλ κίλερ εκείνης της παλιάς ταινίας καλέ!- δεν πρόβαλε σε κάνα παράθυρο του Παλατιού να κρεμάσει με τ' άντερα έξω κάναν φουκαριάρη απόγονο οικογένειας που συνωμότησε κατά των Μεδίκων (η σιχαμερή σκηνή μόνον υπ' ευθύνην σας :

),

όοοοοοολα καλά, όοοοοοολα ανθηρά και ντού στο Παλάτι άμεσα!

Μη έχοντας αγοράσει εισιτήρια για το Παλάτσο και για το Κωδωνοστάσιο, κάναμε λίγη υπομονή στην ουρά η αλήθεια είναι (κάνα σαρανταπεντάλεπτο νομίζω. Πάλι καλά!)

Πρώτα ανεβήκαμε τα ατελείωτα σκαλιά ως το Κωδωνοστάσιο...Περιττό να πω ότι κάθε σκαλάκι άξιζε τον κόπο....

Η θέα από κει πάνω ήτανε μαγική, αξεπέραστη (2η φορά που βλέπαμε την πόλη από ψηλά μετά τους Κήπους Μπόμπολι, η 3η και “καλυτερότερη” όλων θα ήταν φυσικά από την Πλατεία Μικελάντζελο, λίγο αργότερα). Το Κωδωνοστάσιο αξίζει να αναφερθεί ότι χτίστηκε επίτηδες πιο ψηλά από κάθε άλλη οροφή κτιρίου της πόλης (πλην του Καθεδρικού Ναού προφανώς) για να υπενθυμίζει στους πάντες ότι ο ΛΑΟΣ, και ΜΟΝΟΝ Ο ΛΑΟΣ είναι κυριολεκτικώς υπέρανω όλων (δεδομένου ότι στο Παλάτσο Βέκιο στεγαζόταν και στεγάζεται ακόμη το Δημαρχείο της Πόλης).

Ως άλλος Καθηγητής Λάγκτον και Σιένα Μπρουκς στην Κόλαση (Inferno) του Νταν Μπράουν (την ταραχώδη διαδρομή τους είχαμε ασυναίσθητα ακολουθήσει από χτες, όπως παρατήρησα αργότερα, αφού επιλέξαμε για πρώτη τσάρκα τους Κήπους Μπόμπολι όπου παρασύρθηκαν κι εκείνοι) καταλήξαμε να περιδιαβαίνουμε σήμερα χεράκι-χεράκι ΚΑΙ το Παλάτι! ΠΟΣΗ σύμπτωση πια???

)

Όσο για τις αμέτρητες αίθουσες του Παλατιού, τι να πει κανείς! Σοκ και Δέος!

Η αίθουσα με τους χάρτες της εποχής, οι υπόλοιπες με τα απερίγραπτα έργα τέχνης, η κάμαρα με τη μάσκα του Ντάντε (ευτυχώς ο.. Τομ Χανκς ή όποιος άλλος την άφησε στη θέση της και δεν τη βούτηξε αυτή τη φορά, όπως στο έργο!),

η υπερτεράστια αίθουσα των 500 με τους γιγαντιαίους πίνακες και το πανύψηλο ταβάνι-κομψοτέχνημα!

Όλα τους ένα κι ένα!!! Ε, πώς να μην τον αφήσει άφωνο τον δόλιο τον Λάνγκτον κοτζάμ υπερπίνακας με μια μάχη ασύλληπτη... Και υποψιασμένος να μην ήσουνα, άναυδος θα 'μενες, όπως κι εμείς:

άσε που σ' αυτούς εδώ τους πίνακες αποτυπώνεται τρόπον τινά η φημολογούμενη αντιπαλότητα μεταξύ Μιχαήλ Άγγελου και Λεονάρντο Ντα Βίντσι... Ευγενής άμιλλα θα λέγαμε σήμερα που τα θαυμάζουμε...

Ειδικά για τους πίνακες, όλη αυτή η υπερπληθώρα και η ατέρμονη ποικιλία σού έδινε ειλικρινά την αίσθηση ότι κάθε "Λατίνος", με το που γεννιόταν (από τον Μεσαίωνα κι έπειτα) άρπαζε ένα πινέλο στο χέρι (πόδι, στόμα, ότι να 'ταν!) και δεν σταματούσε να μουντζουρώνει (βλ. φιλοτεχνεί) κάθε δευτερόλεπτο της φτωχής ζωής του σε οροφές, τρούλους, δάπεδα, τοίχους, δημαρχεία, εκκλησίες, αχυρώνες, στρώματα, χώματα..μέχρι να του κλεινε ο καλός Θεούλης τα μάτια του και να έπαιρναν τη σκυτάλη (συγγνώμη, το πινέλο!) οι απόγονοί του, έστω και διά ροπάλου (ή γκιλοτίνας)!! Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με μένα δεν είναι τυχαίο ότι έκανε όλη αυτή την ώρα και ο φίλος μου, ο οποίος μου τις διηγήθηκε κατά λέξη μετά! (και πού να πηγαίναμε κ στην Ουφίτσι, σνιφ!! )

Μυστικά περάσματα στο Παλάτι πάντως δεν βρήκαμε, όπως οι ήρωές μας, αν και μαντεύω θα υπάρχουν μπόλικα εκεί μέσα, η δε οροφή της κεντρικής αίθουσας δεν κατεδαφίστηκε (!) ευτυχώς εν αντιθέσει με την τραγελαφική σκηνή της ταινίας!

Από κάπου ακούσαμε και στεντόρειες φωνές επισήμων, ρίξαμε στα κλεφτά μια ματιά από μια μισάνοιχτη πόρτα και να σου! Όχι βεβαίως οι Μεδίκοι, αλλά οι σημερινοί τοπικοί άρχοντες (ναι μωρέ, είχα ξεχάσει ότι λειτουργεί και σήμερα ως Δημαρχείο! Καλά το πόση εντύπωση μας έκαναν οι λόγοι που βγάζανε σοβαρά-σοβαρά, κι ας μη ξέραμε γρυ ιταλικά, λίγα μόλις εκατοστά πιο πέρα απ' το τσούρμο του τουρισταριού σε έναν ΤΕΤΟΙΟ ΧΩΡΟ δεν περιγράφεται...λες και βλέπαμε ιερέα να τελεί αρχαιοελληνικό γάμο στην Ακρόπολη, που λέει ο λόγος!)
Για το τέλος αφήσαμε την επίσκεψη στα υπόγεια του Παλατιού (με ξεχωριστό, οικονομικό εισιτήριο αν θυμάμαι καλά), όπου υπήρχε αρχαιολογικό ενδιαφέρον και γινόντουσαν ανασκαφές (?) αρχαίου ρωμαϊκού θεάτρου (νομίζω; θα σας γελάσω!) Τέσπα! Αν και σχεδόν αμελητέο το κόστος του εισιτηρίου αυτού, γνώμη μου δεν αξίζει επ' ουδενί να σπαταλήσετε τον πολύτιμο χρόνο σας εκεί πέρα- στην Ελλάδα εξ' αλλου τα αρχαία μας θέατρα δεν παίζονται, είναι υπεράνω συγκρίσεως, όπως και τα γλυπτά μας, εδώ που τα λέμε (συγγνώμη Μιχαήλ Άγγελε, καλός κι άγιος ο Δαβίδ σου , αλλά.....) Για τους πίνακες όμως, όπως προανέφερα, ό,τι και να πει κανείς, είναι σταγόνα στον ωκεανό...


Με το στόμα ακόμη ορθάνοιχτο (και τις μύγες να απειλούν να εισέλθουν εντός του!) αποχωρήσαμε ησύχως και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από Della Republica,,

μεταβήκαμε στην πιάτσα Del Duomo, την πιο κεντρική πλατεία της πόλης με τον απίστευτο, πελώριο καθεδρικό ναό, το μέγεθος, η αρχιτεκτονική, ο εξωτερικός στολισμός με πανέμορφα μάρμαρα και η μεγαλοπρέπεια του οποίου σού έκοβαν την ανάσα!

Ο επιβλητικός θόλος του ναού (μεγαλύτερος τρούλος χτισμένος από τούβλα σ' ολόκληρο τον κόσμο, με νωπογραφίες από την Ημέρα της Κρίσεως) που κλέβει το βλέμα σου απ' όποιο ψηλό σημείο κι αν κοιτάξεις την πόλη, το Καμπανίλε του Τζότο (ελαφρώς χαμηλότερο από τον Θόλο κατά λίγα μέτρα), ο καθαυτός ναός και το διπλανό Βαπτιστήριο (με ασύλληπτα-όπως λένε- ψηφιδωτά της Ημέρας της Κρίσεως και φιλοτεχνημένες στις ανατολικές θύρες του τις “Πύλες του Παραδείσου”) αποτελούν αξιοθέατα παγκοσμίου βεληνεκούς που εξυπακούεται ότι αξίζει να επισκεφτεί κανείς, αλλά εμείς, κολασμένοι, παραδεισένιοι και-γω-δεν-ξέρω-τι δεν είχαμε χρόνο και χρήμα για να τα θαυμάσουμε άπαντα. Θυσιάσαμε το Βαπτιστήριο με βαριά καρδιά, ξεχάσαμε τον Τρούλο και το Καμπανίλε (αφού έτσι κι αλλιώς είχαμε ανεβεί στο Κωδωνοστάσιο του Παλάτσο Βέκιο) και αποφασίσαμε απλώς να εισέλθουμε στο ναό για να πάρουμε λίγη μυρωδιά από θρησκευτική Αναγέννηση και ίσως κατάνυξη. Η είσοδος στο ναό (και μόνο αυτή) ήταν δωρεάν, η δε ουρά μεγάλη, ωστόσο προχωρούσε γρήγορα. Ρωτήσαμε όμως κάποιον υπεύθυνο και φεύ! Μας ενημέρωσε ότι ο ναός έκλεινε όπου να ' ναι και δεν θα προλάβαινε κανείς άλλος να εισέλθει!!

Φανερά απογοητευμένοι που χάσαμε την Αγία Μαρία των Λουλουδιών, προσπαθήσαμε να παρηγορηθούμε με ένα ξεχωριστό γλυκάκι από το ζαχαροπλαστείο Don Nino, ένα νοστιμότατο cannoli διπλής γεύσεως (σοκολάτα-φυστίκι!) έστω και ακριβούτσικο. Καθήσαμε κάπου πρόχειρα κι αγνάντευα τη θέα της πλατείας μασουλώντας το cannoli μου ωραία-ωραία, σαν την Έλενα Γκρέκο, την ηρωίδα της Φερράντε στην τετραλογία της Νάπολης (παρότι δεν βρισκόμαστε τώρα στον νότο).

Επειδή η πείνα μας δεν ξεγελάστηκε με το μικροσκοπικό αυτό γλυκάκι, αντιθέτως άνοιξε, τρέξαμε γρήγορα στο All' Antico Vinaio, το πασίγνωστο μαγαζάκι της Φλωρεντίας με τις ορδές λαού και τουριστών να περιμένουν υπομονετικά για το πιο νόστιμο πανίνι στα όρθια.... Κάναμε λίγη υπομονή κι εμείς, η οποία άξιζε με χίλια,και εντός ολίγου μοιραστήκαμε ένα θεσπέσιο και αρκετά πλούσιο σάντουιτς με ολόφρεσκο ψωμάκι, παχύρευστη κρεμώδη σος με τυρένια επίγευση, καραμελωμένα κρεμμυδάκια, μπόλικο σαλάμι Τοσκάνης που πραγματικά ξεχείλιζε και διάφορα άλλα -μα καθόλου δεν τσιγκουνεύονται οι άνθρωποι αυτοί την ποσότητα και ποιότητα;; Γιάμι-γιάμι, αξίας 5 ευρώ! Πόσο γεμάτη γεύση, πόσο τέλειες μυρωδιές,

η δε βιτρίνα του μαγαζιού αυτού, με τα λογής-λογής τοπικά καλούδια, ικανή να σε στείλει!

Επόμενη κοντινή στάση, η Fontana del Porcellino, με το γνωστό γουρουνάκι της Φλωρεντίας από χαλκό! Εντάξει, δεν είναι κ κάτι αριστουργηματικό όπως τα προαναφερθέντα, ωστόσο η αφεντιά μου έτριψε τη μουσουδίτσα του αγριογούρουνου, κατά το έθιμο, κι έριξα και το κέρμα μου, το οποίο γλίστρησε μέσα στην κρήνη! (τι καλά! Η τοπική παράδοση λέει ότι θα με ξαναβγάλει κάποτε ο δρόμος στην πανέμορφη Φλωρεντία, γιατί όχι, εξ' άλλου

Το άρωμα του δέρματος από τα γύρω υπαίθρια καταστήματα σού γαργαλούσε τα ρουθούνια σε όλη την ευρύτερη περιοχή, ωστόσο οριακά αντιστάθηκα να μην αγοράσω κάποιο υπέροχο leather jacket σε έντονο, χτυπητό χρώμα ή μια δερμάτινη τσάντα, απ' αυτές που κυκλοφορούσαν ολούθε και μοσχοβόλαγε ολάκερη η Φλωρεντία!

Για τρίτη και τελευταία φορά περάσαμε από την Πόντε Βέκιο να απολαύσουμε το εναπομείναν ηλιοβασίλεμα

και γραμμή για την περιοχή Oltarno όπου θα σκαρφαλώναμε στην Pizzale Michelangelo για μια φαντασμαγορική θέα της πόλης κατά το δειλινό...

Πρωτύτερα, και ευρισκόμενη ακόμη στην Γέφυρα, επιχείρησα επί ματαίω να αφήσω μαζί με τις άλλες κλειδαριές το μικροσκοπικό λουκετάκι από κάποιο παλιό βαλιτσάκι που είχα επίτηδες φέρει μαζί μου. Αλοίμονο όμως! Το λουκετάκι ήταν υπερβολικά μικρό κι έτσι η αγάπη μου για τον σύντροφό μου, όπως και η δική του για μένα, δεν μπόρεσε να “κλειδώσει”, κατά το θρύλο, παρέα με τις “κλειδωμένες” αγάπες άγνωστων ζευγαριών στα σιδερένια κάγκελα κατά μήκος της πανέμορφης γέφυρας! “Αφού το λουκετάκι ήταν τόσο δα, επόμενο ήταν! Δεν έφερνες κι εσύ καμιά πιο μεγάλη κλειδαριά!”, η ωμή απάντηση του πρακτικού φίλου μου.. Αντί να εξυμνήσει το μεγαλείο της δικής μας αντισυμβατικής αγάπης που δεν “κλειδώνεται” πουθενά (!) ή έστω να με προσγειώσει στη λογική, δηλώνοντας ότι δεν πιστεύει σ'αυτές τις βλακείες!!

Αφού ο Άρνο έπνιξε στα ταραγμένα (λέμε τώρα!) νερά του τα πικρά μου δάκρυα (επίσης λέμε τώρα! Αν και όντως μια ψιλοξενέρα την έφαγα με το.. ανυπάκουο λουκετάκι..), απομακρυνθήκαμε από το ιστορικό κέντρο και μετά από κάποια απόσταση ανεβήκαμε τα σκαλιά που μας οδήγησαν στην πλατεία του Μιχαήλ Άγγελου, την ωραιοτέρα όλων κατά τη γνώμη μου (κι ας λένε για την Della Signoria). Άλλο ένα αντίγραφο του μεγαλόπρεπου Δαβίδ έστεκε εκεί, σε περίοπτη θέση,,,

πολλοί μικροπωλητές σουβενίρ, πλανόδιοι μουσικοί, ζωγράφοι, και φυσικά μπόλικος κόσμος, τουρίστες και ντόπιοι που κατέφθασαν όπως εμείς για να απολαύσουν τη μυστηριακή γοητεία της πόλης κατά το σούρουπο! Πόσο όμορφη! Πόσο υποβλητική!

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά παραμονής μας στην πλατεία αυτή, κατέστη ηλίου φαεινότερο πως η ίδια η πόλη (ιδίως η θέα της απ' την συγκεκριμένη πλατεία) ήταν ο ομορφότερος πίνακας ζωγραφικής που μπορούσε να παρουσιάσει στο φιλοθεάμον κοινό της! Και κανείς άλλος. Ένα φυσικό “έργο τέχνης” που όμοιό του δεν έχει δει ολάκερη η Αναγέννηση, η “Ανθηρή” ή μάλλον “Λουλουδένια”, όπως μεταφράζεται το όνομά της, ή αλλιώς “η πόλη που ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ!!!” (για δες εκεί μια καταδίκη!) έκλεβε την παράσταση κάτω απ' τις απαλές αποχρώσεις του γλυκού δειλινού της!!

Κι επειδή η εικόνα της είχε ήδη αφυπνήσει τον ρομαντισμό μας δεν θα μπορούσαμε να μην ποζάρουμε αγκαλιά με φόντο το εσπερινό αυτό μεγαλείο και δη να μην φιληθούμε παθιασμένα κατά την ώρα της απαθανάτισης, ακούγοντας ντροπιασμένοι εν συνεχεία την φωνή της τουρίστριας που κρατούσε το κινητούλι μου για να βγάλει φωτό να τσιρίζει ξετρελαμένα “ohhhh, I LOOOOVVVVVE this!!!!” και να συνεχίσει αδιάκοπα τις λήψεις, τρέποντας άμεσα το επιπόλαιο γλωσσόφιλο σε τρανταχτά χαχανητά και κοκκινωπά μάγουλα απ' την πλευρά μας (πωω ρε ντροπές και σαλιαρίσματα!!!)

Για λίγο πιο...ιδιαίτερες στιγμές ρομαντισμού επομένως, αράξαμε σε μια παρακείμενη καντίνα-καφετέρια (ψιλοακριβή κι αυτή όπως αποδείχτηκε, αλλά ας όψεται η θέα που λέγαμε!) να πιούμε τον βραδινό καπουτσίνο μας ονειροπολώντας,

..λίγο πριν μας σηκώσουν άρον-άρον μαζεύοντας σαν τους σίφουνες τα διπλανά αδειανά τραπέζια και σχεδόν τραβώντας και τις καρέκλες μας (μα τί απαράδεκτο ΄σερβις, τι έλλειψη ρομαντισμού,επαγγελματισμού και εκ των προτέρων ενημέρωσης για την ώρα κλεισίματος!), αλλά είπαμε, δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας στην “Λουλουδένια” μας!

Φεύγοντας απ' το μαγαζί είχε ήδη νυχτώσει, και επειδή, ως γνωστόν, ο Μικελάντζελο (το χελωνονιντζάκι!!) είναι ένας “party dude”

που δεν χάνει ευκαιρία να ουρλιάζει με περίσσιο κέφι την τόσο καλτ ατάκα του “Partyyyyyyyyyyyyyy!!!!!!!!!” , στην πλατεία που πήρε το όνομά του δεν θα μπορούσε να επικρατεί τίποτα λιγότερο από ένα αυθόρμητο -αν και αρκετά χαλαρό- υπαίθριο παρτάκι, με κόσμο αραγμένο στα σκαλοπάτια σαν να παρακολουθούσε συναυλία, να χαζεύει τη νυχτερινή θέα της πόλης μασουλώντας διάφορα σνακ, τσουγκρίζοντας μπουκάλια μπύρας ή πίνοντας κρασάκι από πλαστικά ποτηράκια που είχε πασιφανώς φέρει μαζί του. Εμείς όμως ήμασταν με άδεια χέρια κι έτσι δεν μπορέσαμε να τους μιμηθούμε...

Πήραμε ένα λεωφορείο που τερμάτιζε εκεί, διότι δεν αντέχαμε να κατεβούμε με τα πόδια, να επιστρέψουμε στο δωμάτιο και μετά να ξαναβγούμε για δείπνο. Αφού περάσαμε από μερικές ανηφορικές διαδρομές με εκπληκτικές βίλες, πολύ αριστοκρατικού ύφους,πέσαμε πάνω στη πρώτη περίπτωση επαγγελματία (οδηγού του οχήματος) που δεν γνώριζε αγγλικά! (λες τελικά να είναι αλήθεια όσο διαδίδονται για τις γνώσεις των Ιταλών αναφορικά με την αγγλοσαξωνικήν; Μπααα!) Έτσι κι αλλιώς άκρη βγάλαμε και μετά από σύντομο περπάτημα από τη στάση που μας άφησε, να 'μαστε στο δωματιάκι μας να παλεύουμε απ΄το ίντερνετ να βρούμε μαγαζί που θα παρέμενε ανοιχτό εντός των προσεχών δύο-τριών νυχτερινών ωρών. Αυτό ώστε να μην κινηθούμε άδικα προς κάπου που δεν θα ήταν ανοιχτά ούτε να διακινδυνεύσουμε να φύγουμε άρον-άρον με τη μπουκιά και τη γουλιά στο στόμα (όπως συνέβη λίγο νωρίτερα στην καφετέρια της πλατείας Μικελάντζελο).. Δυστυχώς, αυτός ο βραδινός μίνι “εφιάλτης” ανεύρεσης διανυκτερεύοντος ταβερνείου-εστιατορίου για οικονομικό (αλλά όχι ευτελές) δείπνο θα συνεχιζόταν ατάραχος και τις υπόλοιπες νύχτες μας..

Αρχικά σκεφτήκαμε να ακολουθήσουμε την πρόταση της Κονστάντσα σε μια γειτονική τραττορία που μας είχε προτείνει (Sabatino λεγόταν). Πολύ low profile όπως μας πληροφόρησε, με φθηνό αλλά εξαιρετικό παραδοσιακό φαγητό που προτιμάται κυρίως από ντόπιους. Τόσο το καλύτερο! Έλα όμως που άμα τη αφιξή μας στο ταβερνείο αυτό και ενώ οι γαργαλιστικές ευωδιές απ' τα ενδότερα κόντευαν να μας ξεκάνουν παρατηρήσαμε ότι δεν υπήρχε άδειο τραπέζι ούτε για δείγμα. Ο δε κόσμος που περίμενε να καθήσει ή να παραλάβει κ να φύγει aka “take away”, ουρά.

Μες στην απογοήτευση και με την πείνα μας να θερίζει, επιστρέψαμε κακήν κακώς στο ιστορικό κέντρο, βρήκαμε με τα πολλά την Οστερία Ντα Γκανιάνο, για την οποία είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές και σπεύσαμε να χωθούμε μέσα.

Τώρα βέβαια οι τιμές του μαγαζιού αυτού, αν και όχι στο θεό ευτυχώς, ήταν αρκετά παραπάνω από το χτεσινό μας τραπέζι και γενικά από όλα τα γεύματα που δοκιμάσαμε στο ταξίδι. Ως αποτέλεσμα παραγγείλαμε με εξαιρετική φειδώ δύο πρώτα πιάτα και μια σαλάτα (επίσης χωρίς σος, που δεν δικαιολογούσε επ' ουδενί τα 9 ευρώ της λόγω... λιτότητας, πάλι καλά δλδ που είχαμε λαδάκι και ξυδάκι στο τραπέζι να προσθέσουμε μόνοι μας, μην στεγνώσει και το λαρύγγι μας, βρε παιδιά!) Τα ζυμαρικά μας όμως ήταν απίστευτα, και μάλλον τα καλύτερα που δοκιμάσαμε στην Ιταλία: μία απλή αλλά άριστη σπαγγέτι που μοσχοβόλαγε βούτυρο, πιπέρια και παρμεζάνα για τον φίλο μου κι ένα φοβερό ριζότο με μαύρη τρούφα (ταρτούφο) για την αφεντιά μου! Χάδι στον ουρανίσκο! Όσο για τις μερίδες; Μιας και δεν είχαμε σουβλάκια(!) (ούτε καν μια κοντινή πιτσαρία!) να κατευνάσουμε εντελώς την όρεξή μας, αρκεστήκαμε στις λιλιπούτειες ποσότητες της Οστερίας και κάναμε τα στομάχια μας πέτρα!

Χρόνος και (σωματική) όρεξη για ποτάκι δεν υφίστατο για άλλη μια φορά, οπότε ο.. προφέσορ Λάγκτον και η.. Σιέννα βάδισαν απλώς ως το δωμάτιο, απολαμβάνοντας την Florence by night και αφήνοντας τη ντόλτσε βίτα της για κάποια άλλη φορά ίσως!

Η θέα του Άρνο πάντως ήτανε ειδυλλιακή ακόμη και μεταμεσονύχτια, ενώ οι βιτρίνες καταστημάτων,,,,

,,,,γεμάτες πρωτότυπα έργα τέχνης και συσκευές-κομψοτεχνήματα που θα ζήλευε κάθε φιλότεχνος ή/και άτεχνος περαστικός!

Ένα σκόμη σύντομο πέρασμα από την πλατεία της Δημοκρατίας με το χαρακτηριστικό φωτεινό καρουζέλ της!

Επίσης, για όσους δεν το γνωρρίζουν, στη Φλωρεντία διοργανώνονται και νυχτερινές ξεναγήσεις σε αξιοθέτατα, ιστορικές διαδρομές, στοές και μυστικά σημεία (!) της πόλης, στα χνάρια του Ντα Βίντσι και άλλων μυστηριωδών αναγεννησιακών, τα οποία πρέπει να έχουν τρομερό ενδιαφέρον και γερή δόση περιπέτειας, αλλά θέλουν ψάξιμο, μπόλικο χρόνο κι οργάνωση...

 

[eleva]

3. "Λουκιανοί” και light!

Αφύπνηση την 3η μέρα νωρίς το πρωί και μια γλυκιά μελαγχολία μας έχει ήδη καθυποβάλλει μετά και την χτεσινή, υπέροχη νύχτα, αφού γνωρίζουμε ότι πρέπει πια να αποχαιρετήσουμε την “Λουλουδένια” μας και να ταξιδέψουμε στα δυτικά της Τοσκάνης, στη επαρχία της Λούκα. Ήτοι της “Φωτεινής” ή κατ' άλλους (ερμηνευτές-γλωσσολόγους) της “Βαλτώδους” (αποφασίστε χρυσοί μου, δεν γίνεται να παλεύουμε να βγάλουμε άκρη με τέτοιες αντιφατικές ονομασίες!!). Μαζεύουμε μπαγκάζια, παίρνουμε εν τάχει το πρωινό μας (και τον απροσδόκητα εύγευστο καπουτσίνο μας από την αυτόματη μηχανή πάντα!), αφήνουμε κλειδιά και ξεκινάμε φορτωμένοι για το σιδηροδρομικό σταθμό της Santa Maria Novella.

Ο περίπατος πλάι στο πατάμι σ' αυτήν την ήσυχη γειτονιά είναι ιδιαίτερα γαλήνιος, θυμίζοντας καθημερινό περπάτημα ντόπιου, μακριά από τις ορδές των έξαλλων τουριστών στο centro storico. Δυστυχώς οι αποσκευές μας και όλη η βιασύνη να φτάσουμε στον σταθμό, μαρτυρά πως κι εμείς σ' αυτούς ακριβώς τους τουρίστες ανήκουμε... Πόσο ζήλευα εκείνες τις στιγμές έναν θείο μου που στο περλθόν έζησε πόσα χρόνια εδώ και δη σπουδάζοντας διακόσμηση..

Σύντομη στάση για παγωτό στην Ponte Alla Carraia και την gelateria που πήρε το όνομά της. Διότι, αν παραπάνω ανέφερα πως Ιταλία χωρίς μουσεία ίσον γάμος χωρίς νταούλια, τότε Ιταλία χωρίς παγωτό είναι γάμος χωρίς ζευγάρι!!!!

Απολαμβάνουμε ένα απίθανο, κρεμώδες χωνάκι με την αξέχαστη θέα της γέφυρας, στέλνουμε φιλάκια στον Άρνο, ανανεώντας το ραντεβού μας μαζί του στην πόλη της Πίζας και φτάνουμε εγκαίρως στο σταθμό, απ' όπου είχαμε ήδη βγάλει εισιτήρια κατά την άφιξή μας στην Φλωρεντία προχτές. Πήραμε το απλό τρένο και αφού χαιρετίσαμε την “λουλουδιαστή” πόλη που τόσο έντονες αναμνήσεις μας πρόσφερε, φτάσαμε αισίως στην Λούκα έπειτα από περίπου μιάμισης ώρας διαδρομή.

Εκεί στο τρένο ωστόσο, μας έτυχε το ιταλικό παρατράγουδο νο 3:
Αποφασίζω αυτή τη φορά να μην αγνοήσω τις κλήσεις που δεχόμουν σωρηδόν στο κινητό από κάποιο άγνωστο, ξένο νούμερο (από Άμστερνταμ, όπως αποκαλύφθηκε). Και ευτυχώς δλδ, γιατί αυτό το άγνωστο νούμερο ήταν υπάλληλος της booking που προσπαθούσε η δόλια από εχτές να επικοινωνήσει για να ενημερώσει ότι υπήρχε ένα θεματάκι με την κράτηση μας στο δωμάτιο στη Λούκα (ΟΧΙ, ρε γμτ!! κι αυτό ήταν απ' τα δυνατότερα σημεία του ταξιδιού που περίμενα πώς και πώς! ) κι αντί για την Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου (κυριολεκτώ, έτσι λεγόταν αυτό που είχαμε κλείσει!!) θα διαμέναμε (λόγω “overbooking” μας είπε) στην “Αυλή των Ευγενών” (!) Πολύ πιο κοντά στο σταθμό των τρένων, αλλά με όλες τις παροχές και ακριβώς τις ίδιες ανέσεις που πρόσφερε ο Αρθούρος! Μικρό το κακό, σκέφτηκα (ανάκτορο το΄να, ανάκτορο και τ' άλλο), και ιδίως όταν η υπάλληλος με παρότρυνε να ενημερώσω άμεσα την εταιρία αν υπήρχε έστω και η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ απόκλιση από αυτό που είχαμε κλείσει, την κατευχαρίστησα και ηρέμησα πλήρως. Διότι έτσι και δεν υπήρχε κρεβάτι υπερπαραγωγή και μπανιέρα με ΤΟΥΛΙΝΟ ουρανό (!) μέσα στο υπνοδωμάτιο θα γινόταν ΤΟ ΣΩΣΕ!!

Πάντως η οργάνωση αυτής της εταιρίας δεν παίζεται! Γιατί άντε να τα κλείναμε απ΄το επίσημο σάιτ αυτά τα δωμάτια, να δω μετά τι δικαιολογία θα βρίσκανε που μας ενημερώσανε τελευταία στιγμή με ένα ξερό εμέιλ, το οποίο προφανώς δεν είχα προλάβει καν να διαβάσω! Και να σκεφτεί κανείς ότι ένας από τους λόγους που επιλέξαμε την Λούκα για 1 διανυκτεύρεση ήταν ακριβώς αυτά τα θεματικά δωμάτια!

Στο δρόμο για το κατάλυμα, και αφού αντικρύσαμε τα ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΑ τείχη της πόλης που κυριολεκτικά σε έστελναν αλλού (θα τα χαιρόμασταν με το πάσο μας αργά το απόγευμα),,

, περάσαμε μέσα από μια στοά που μας υποψίασε ότι οι...μερακλήδες ”Λουκιανοί” το γλεντάνε δεόντως -και καλά κάνουν οι άνθρωποι!!!

Φτάνοντας τελικά στο κατάλυμα (Αυλή των Ευγενών!) και αφού χαιρετίσαμε (πάντα ευγενικά!) την Φραντσέσκα, κοπέλα επί της υποδοχής, παρατηρήσαμε με μεγάλη μας χαρά ότι αν εξαιρέσουμε την έλλειψη μπαλκονιού και το ότι το δωμάτιο (σουίτα!) βρισκόταν στο ισόγειο, κατά τα λοιπά ήταν πιο κοντά σε όλα. Όπως αυτό που είχαμε κλείσει διέθετε απίστευτη, μεσαιωνική διακόσμηση, ζωγραφιές εποχής (fresco) στους τοίχους, έπιπλα από άλλες περιόδους, ρετρό λεπτομέρειες, τούβλα και ξύλο παντού, τα οποία σαν σύνολο σού άφηναν μια μοναδική αίσθηση τηλεμεταφοράς κάπου στον 13ο με 14ο αιώνα! Η δε τιμή του (χωρίς πρωινό) αρκετά νομάλ προς χαμηλή για μία τέτοια σουίτα (περί τα 60κάτι ευρούλια).

Τώρα βέβαια σε ορισμένους, μπορεί η συγκεκριμένη διακόσμηση να παραπέμπει σε τριτοκλασσάτο θεματικό δωμάτιο από χοτέλι ημιδιαμονής κάπου στην Εθνική (!) Γούστα ειν' αυτά! Πέραν της ανωτέρας ποιότητας της επίπλωσης ωστόσο, άλλο είναι να βγαίνεις από 'να τέτοιο δωμάτιο ωσεί δραπέτης από τις φυλακές, να βλέπεις γύρω σου τσιμέντο και παρακμή και να μαρσάρεις στο ΙΧ σου κι άλλο να βγαίνεις και να κατηφορίζεις τα πετρόχτιστα σοκάκια της Λούκα, κοιτώντας τις μισκροσκοπικές τάφρους και τους πυργίσκους και τα ιστορικά τείχη ολόγυρα! Είναι πολύ πιο ταιριστό, σου ενισχύεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι όντως στο Μεσαίωνα, πώς να το κάνουμε δλδ?!

Το θέμα ήταν ότι αντί να μπαστακωθούμε καναδυο ώρες έστω, να απολαύσουμε το δωμάτιο που εσκεμμένα είχαμε κλείσει, επιλέξαμε οι ηλίθιοι να εξερευνήσουμε αμέσως την πόλη, και να αφήσουμε το άραγμα για αργότερα (δλδ για ποτέ)!

Συμφώνησα με την πρόταση του φίλου μου να κλείσουμε ένα combo εισιτήριο που περιελάμβανε (στην τιμή των 6 ε. αν θυμάμαι σωστά) επίσκεψη στους βοτανικούς κήπους (πόσοι κήποι πια!!) και τον Πύργο Γκουινίτζι απ' όπου θα χαζεύαμε (όπως και στη Φλωρεντία) μια πανοραμική εικόνα της πόλης.

Οι Βοτανικοί κήποι (Orto Botanico di Lucca) παρουσιάζουνν ένα μικρό, ειδικό ενδιαφέρον (καμία σχέση με κήπους Μπόμπολι), διαθέτουν κάποια αξιόλογα είδη φυτών και ποικιλίες βοτάνων (είχε και μίνι πινακίδες που σου εξηγούσαν τί και πώς για το κάθε μαντζούνι αλλά δεν ήμεθα βοτανολόγοι ούτε ο.. Ελύτης να εντρυφήσουμε στο “δίκταμο και το μανιτάρι”!! ), μικροσκοπικές κρήνες, λιγοστά ως ανύπαρκτα αγαλματίδια, μια μικρή, χαριτωμένη λιμνούλα με επιπλέοντα νούφαρα (?) ή απλώς φύλλα (τόσο σχετικοί είμαστε!) και χελωνάκια. Λίγα πράγματα...

Κατά τα λοιπά αποπνέουν απλώς μια χαλαρωτική αίσθηση, την οποία όμως μπορείς να αποκτήσεις οπουδήποτε στην Λούκα, καθότι πρόκειται για ήρεμη σχετικά πόλη που θυμίζει έντονα εξοχή (καμία σχέση με την οχλαγωγία της Φλωρεντίας) και ο τουρισμός της δεν είναι μεν ελάχιστος, αλλά δεν φτάνει και σε αξιοσημείωτα κύματα (ειδικά όταν δεν λαμβάνει χώρα κάποιο φεστιβάλ ή συναυλία, τσεκάρετε καλού-κακού γιατί γίνονται και μπόλικα εκεί..) . Τουτέστιν δεν χάνετε και τίποτα, αν επιλέξετε να μην επισκεφτείτε τους κήπους αυτούς..

Άσε την τοπ βαριεστημένη υπάλληλο ολάκερης της Βορείου Ιταλίας στο γκισέ, η οποία μας προειδηποίησε με βαρυσήμαντο ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις ότι "κάντε ό,τι είναι να κάνετε αλλά εγώ Five o' clock I lock and I go!!!!” Φαντάσου να της έμενε και κανένας μέσα δλδ....

Ο πύργος Γκουνίτζι πάλι, θα έλεγα ότι αξίζει τον κόπο για όσους θέλουν απλά να αγναντεύσουν τη Λούκα από ψηλά και δεν έχουν πρόβλημα να ανεβούν τα 200 κ βάλε σκαλιά ως την κορυφή, όπου δεσπόζει ένας σχεδόν σουρεάλ (!) κρεμαστός μίνι κήπος από βελανιδιές.

Βλέπει κανείς απ' τη μικρή ανθισμένη ταράτσα την γλυκύτατη αυτή πόλη, τα λεπτά, ιστορικά στοιχεία της και τις αμέτρητες κεραμοσκεπές της.

Πέραν της θέας πάντως, ο πύργος αυτός δεν έχει τίποτε μα τίποτε άλλο να παρουσιάσει (εκτός από κάτι τοσοδούλικα καδράκια σε ορισμένους τοίχους άσχετης πλην επίσης σουρεάλ θεματολογίας και τεχνοτροπίας ίσως;;!),

για όσους ενδιαφέρονται επίσης υπάρχει κι έτερος πύργος με το ρολόι (Torre Del Orre), αλλά όχι εξ ίσου εντυπωσιακός από μακριά, αν και (υποθέτω) με εφάμιλλη θέα...

Η Λούκα έχει φυσικά και πολλά άλλα (για το μεγέθός της) αξιοθέατα. Όπως το μουσείο του Πουτσίνι (γεννέτειρά του γαρ!), το Palazzo Phanner, τον καθεδρικό της ναό του Σαν Μαρτίνο, πλατείες, αγάλματα και τόοοσα άλλα.

Εμείς απλά επιχειρήσαμε να μπούμε στο μουσείο των βασανιστηρίων, που ήθελε πολύ ο φίλος μου να δει (γιατί άραγε???!!), αλλά μόλις μας πληροφόρησαν ότι κόστιζε 10 ε. το άτομο κάναμε επί τόπου μεταβολή και αποχωρήσαμε (προσωπικά είχα επισκεφτεί και το αντίστοιχο φοβερό μουσείο στην Mdina της Μάλτας, όπου εν έτει 2013 το εισιτήριο κόστιζε μόλις 4 ε.)

Μετά από μερικές γύρες και αφού απαντήσαμε μαγαζάκια του τρόμου(!) με παιχνιδιάρικα scary αισθητική,

,,καναλάκια που θύμιζαν τάφρους

και πύλες με πυργίσκους στις άκρες τους (πόσος Μασαίωνας πια!)

,,, ανακαλύψαμε ότι είχαμε κατά τύχη βρεθεί στην μοναδική Piazza Anfiteatro, την χαρακτηριστική ολοστρόγγυλη πλατεία της πόλης με τη μεγάλη έκταση, τα κίτρινα σπίτια ολόγυρα με τα πρασινωπά παραθυράκια και την απροσδόκητη -εκείνη την ώρα- ησυχία. Τόσο γραφικά ιταλική, που αν και βορράς, έλεγες πως από κάποιο σπιτάκι της θα σου πεταγότανε νεγκλιζέ η Μόνικα Μπελούτσι αλά Μαλένα να σου ζητήσει φωτιά!! Η δε είσοδος στην πλατεία γίνεται λέει μόνο από 4 στοές σε σχήμα σταυρού! Για δες εκεί!

Οι κάτοικοι αγαπούν τόσο την πόλη τους (ιδίως την οβάλ πλατεία) που αρέσκονται ακόμη κι όταν την ποδοπατούν να την έχουν ζωγραφισμένη στα πέλματά τους! Άκου πράγματα!

Κιτς και ολίγον υπερτιμημένα θα ΄λεγε κανείς , αλλά πλάκα είχαν!

Παρότι η πλατειούλα έσφυζε από μαγαζάκια, εστιατόρια, καφέ, wine bar κτλ, εμείς προτιμήσαμε να κατευθυνθούμε προς διαφορετικό δρόμο όπου θα παίρναμε ένα γρήγορο brunch, μιας και είχαμε να γευματίσουμε από το πρωί και η πείνα είχε αρχίσει πια να μας θερίζει το στομάχι. Σ' ένα πρόχειρο μαγαζάκι που δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ όνομα, παραγγείλαμε για να μοιραστούμε σπαγγέτι αραμπιάτα (πιο αλ ντέντε δεν γινόταν να τη φτιάξει ο χριστιανός, αν και εμένα δεν με χάλασε!) και σαντουιτσάκι πανίνι.

Φυσικά, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν νοείται να περάσει κανείς απ' τη Λούκα και να μην βολτάρει γύρω-γύρω απ' τα μεγαλειώδη τείχη της (“τα μούρα ή μούρη (!) της Λούκα!!” όπως θα έλεγα κοροϊδευτικά στο φίλο μου, αφού η ιταλική ονομασία είναι “le mura di Lucca”). Το κορυφαίο της αξιοθέατο που συμπυκνώνει και περικλείει με ξεχωριστό τρόπο όλα τα υπόλοιπα. Αρκετοί μάλιστα διαλέγουν (και δικαίως!) την ποδηλατάδα γύρω-γύρω, μιας που η έλλειψη αυτοκινήτων και τα πάνω από 4 χιλιόμετρα περιμετρικό μήκος την ευνοούν με το παραπάνω.

Ειλικρινά η βόλτα ήταν αξέχαστη και σαγηνευτική: τα τείχη εξόχως διατηρημένα, έντονο πράσινο και πανύψηλα δέντρα συνόδευαν το περπάτημά μας, είχες διαρκώς υπέροχες “λήψεις” της πόλης και τέλος-τέλος έλεγες πως θα δεις σε κάνα λοφίσκο ή καταπράσινη πεδιάδα κάτωθέν σου την Ιωάννα της Λωραίνης να καλπάζει στ' άσπρο της άλογο με το λάβαρο στο χέρι! Έτσι, για να ολοκληρωθεί κινηματογραφικά το όλο μεσαιωνικό σκηνικό!!! (ναι, το ξέρω πως ουδεμία σχέση είχε με τα μέρη αυτά, αλλά εγώ εκεί την φαντασιώθηκα! )

Με τις μαγευτικές αποχρώσεις του ροζ, γαλαζοκίτρινου και μαβί δειλινού ακόμη στα μάτια μας, κάτσαμε σ'ενα γλυκούλι μικρό καφέ ακριβώς απέναντι των τειχών που είχαμε σταμπάρει νωρίτερα και γευτήκαμε τα ωραιότερα ΚΑΙ φθηνότερα ροφήματά μας σ' αυτό το ταξίδι: κλασικό καπουτσίνο για τον φίλο μου και απολαυστική ζεστή σοκολάτα βιεννουά για μένα. Το μαγαζάκι προσέφερε και γλυκές λιχουδιές, όπως και αλμυρά μεζεδάκια, Pasticceria Momus λεγόταν και το προτείνω..

Μερικές ακόμη βόλτες στην πόλη, χάζεμα στις βιτρίνες με τα ρούχα, τα αξεσουάρ και τα ψιλολόγια, πέρασμα πάλι από τις κεντρικές πλατείες,

Μπουρδούκλωμα ολίγον με τους δαιδαλώδεις δρομίσκους και εν τέλει άφιξη στην κάρακτερ “Αυλή των Ευγενών” μας. Σ' αυτό το σημείο, δεδομένης της ανυπολόγιστης κούρασης, του ξεπατώματός στο περπάτημα, και της ανάγκης μας να χαρούμε λιγάκι το έρμο το δωματιάκι (τόση αναζήτηση είχαμε κάνει γι΄αυτό!) αν είχαμε φάει για βράδυ, θα έπρεπε κανονικά να κλειδαμπαρωθούμε μέσα, να σφραγίσουμε μεσαιωνικές πόρτες και μεσαιωνικά παραθυρόφυλλα, να πετάξουμε το κλειδί στην “μεσαιωνική” τουαλέτα, ε και να τραβήξουμε μετά και το “μεσαιωνικό” καζανάκι!!

Έλα όμως που τα στομάχια μας είχανε άλλη άποψη και μετά από γρήγορο ντουζάκι κ σενιάρισμα, η ώρα ήταν ήδη αρκετά περασμένη για την επαρχιακή αυτή πόλη! Κρίμα που βάλαμε και τα καλά μας!! “Μα καλά, Μύκονο βρίσκεστε ή Λούκα;” εύλογα θα ρωτούσε κανείς. Άλλος ένας εφιάλτης για την ανεύρεση διανυκτερεύοντος εστιατορίου μόλις ξεκινούσε...

Αν και είχα διαβάσει εξαίρετες κριτικές για πολλές σοβαρές οστερίες και τραττορίες της Λούκα, καταλήξαμε στο πατάρι ενός -ας το πούμε- ταχυφαγείου (αν και πολύ αξιόλογου -όσο κι αν έψαξα στο ίντερνετ, όνομα δεν βρήκα), με τα καρέ τραπεζομαντιλάκια, την ελαφρά μουσικούλα, και την χαρακτηριστικά ανέμελη ιταλιάνικη αισθητική.

Εμ βέβαια, τί άλλο θα βρίσκαμε ανοιχτά τέτοια ώρα! Εμείς κι άλλο ένα (παρόνομο;; ) ζευγαράκι στα βάθη του παταριού καλές έντεκα. Άπειρος κατάλογος με μπυρόνια (δοκιμάσαμε κάτι ιδιαίτερο, αν ενθυμούμαι ορθώς), focaccia για μένα και μπέργκερ με τηγανητές πατατούλες για το φίλο μου, αντίο τοσκάνικα γεύματα! Αλλά από γεύση πολύ καλά, και η φοβερή, χειροποίητη τυραμισού που μοιραστήκαμε αργότερα μάς ξαναέβαλε στο κλίμα για λίγο! (η φωτό την αδικεί πολύ, την κάνει να μοιάζει περισσότερο με ρυζόγαλο (!) ενώ ήταν τέλεια! )

Η μεταμεσονύχτια διαδρομή ως την “αυλή των Ευγενών” ήταν άλλο πράγμα, με την απόκοσμη ησυχία, τα έρημα σοκάκια και την μόνιμη αύρα μιας άλλης, χαμένης εποχή..

Για επίλογο της 3ης ημέρας θα αναφέρω πως μπορεί να χάσαμε σ' εκείνο το ταξίδι τη Σιέννα και το Σαν Τζιμινιάνο, η ήρεμη δύναμη της Λούκα όμως μάς αποζημίωσε στο ακέραιο!

 

[eleva]

..Δυστυχώς το δωμάτιο δεν το χαρήκαμε όπως έπρεπε (7 παρά το πρωί είχανε ξυπνητήρι βλέπετε οι...”Ευγενείς”, 8 και κάτι έφευγε το τρένο για Πίζα... εεεε λίγες αναμνηστικές φωτογραφιούλες στη μπανιέρα κ τα πέριξ προλάβαμε να τις βγάλουμε!!! ) και με την ανατολή του ηλίου να 'μαστε πάλι επί ποδός να περνάμε τη στοά....

..... για να εξέλθουμε απ' τα τείχη και να χαζέψουμε χάσκοντας το ρυάκι-τάφρο κάτω απ' τα φαντασμαγορικά χρώματα με τα οποία το λυκαυγές έλουζε την φανταστική αυτή περιοχή!

Ε, ρε και να πηγαίναμε στις δουλειές μας κάθε πρωί περνώντας από τέτοια τείχη! Αλλά τότε, τι “ευγενείς” θα ήμασταν θα μου πείτε!!

Όχι την Ζαν Ντ΄Αρκ, είπαμε, δεν την είδαμε! Αποφανθήκαμε όμως ότι σ' αυτή την ιδιαίτερη τοσκάνικη πόλη ταίριαζαν και οι δύο αντιφατικές της ονομασίες: “Βαλτώδης” αλλά και “Φωτεινή”!

Κλείνοντας το κεφαλαιάκι να αναφέρω ότι παραέξω, στην επαρχία της Λούκα υπάρχουν εξαιρετικές τοποθεσίες, χωριουδάκια και λουτρά που (ευτυχώς!) δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά στο μαζικό τουρισμό π.χ. τα λεγόμενα “Bagni di Lucca”, κ που αν γκουγκλάρει κανείς θα καταλάβει για τι ομορφιά μιλάμε! Εξοχές, ποταμάκια κ επιβλητικές μεσαιωνικές γέφυρες, όπως η Ponte Del diavolo ή Ponte Della Maddalena, από τις φωτογραφίες θυμίζουν έντονα Ήπειρο, όσο κι αν θέλαμε όμως δεν προλαβαίναμε να πάμε.. Ποιός ξέρει, ίσως μια άλλη φορά!

Γενικώς είναι επαρχία (νομός) που αξίζει νομίζω της προσοχής μας!

 

[paefstra]

Διαβασα οτι απεκλεισες το Ufizzi για κατι κηπους και ηταν μαχαιρια στην καρδια.
Απο δω και στο εξης να κλεινεις πρωτα το "βαρυ πυροβολικο" και αν μεινουν λεφτα, να κανετε και ολα τα αλλα. Ολα τα αλλα ειναι και το φαι ακομη .
Παντως επρεπε να ρωτησεις εδω, δεν κοστιζει 30 ευρω απο τα επισημα σαιτ και υπαρχουν και εκπτωσεις.

 

[eleva]

Διαβασα οτι απεκλεισες το Ufizzi για κατι κηπους και ηταν μαχαιρια στην καρδια.
Απο δω και στο εξης να κλεινεις πρωτα το "βαρυ πυροβολικο" και αν μεινουν λεφτα, να κανετε και ολα τα αλλα. Ολα τα αλλα ειναι και το φαι ακομη .
Παντως επρεπε να ρωτησεις εδω, δεν κοστιζει 30 ευρω απο τα επισημα σαιτ και υπαρχουν και εκπτωσεις.

Αααααα, νηστικό αρκούδι, πίνακες Μποτιτσέλι δεν χαζεύει!!!! Πλάκα κάνω εννοείται!
Μαχαιριά δεν λες τίποτα! Όχι όμως επειδή επέλεξα τους κήπους έναντι της Γκαλερί γιατί προσωπικά δεν το είδα έτσι... κ το "βαρύ πυροβολικό" προφανώς εκτός από αντικειμενικό είναι κ υποκειμενικό για τον κάθενα. Δλδ αν δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον, δεν 'πα να ταν κ σουπερ σος δεν θα πήγαινα. Έλα όμως που ήθελα να πάω! Ούτε βέβαια μετάνιωσα για κάτι από αυτά που όντως είδα. Τίποτα, έπρεπε να πάμε ΚΑΙ στην Ufizzi κι ας έκοβα από αλλού μετά στην Ελλάδα! Επίσης, ας όψεται που ήμασταν 2, αν ήμουν μόνη, δεν το συζητώ καν, και 30 κ παραπάνω θα έδινα (καλά, κάτσε τώρα να κόψω λόγια, μην το διαβάσει κ κανείς που δεν πρέπει αυτό κ κάνει τα κουμάντα του ).Έχεις απόλυτο δίκιο ότι έπρεπε να ρωτήσω πρώτα εδώ, είχα κάνει παλαιότερα για αυτό το ταξίδι κάτι ερωτησούλες ψιλοκακοδιατυπωμένες ειν' η αλήθεια, στις οποίες είχα εισπράξει κ περίεργες απαντήσεις, οπότε μετά το άφησα. Όντως έπρεπε να ρωτήσω, αν κ νομίζω απ το επίσημο σάιτ ήταν με skip the line κοντά στα 30 τότε...ίσως δεν είδα καλά, πάνε κ 2,5 χρόνια ή ίσως μπορούσα να βρω κάποια έκπτωση όπως λες...τι να πω! Το καλό είναι ότι το "γουρουνάκι" απεφάνθη πως θα ξαναεπισκεφτώ την πόλη, οπότε η γκαλερί δεν θα μου γλιτώσει την επόμενη φορά!
Υ.Γ. Η Βενετία τι έλεγε φέτος;;;

 

[paefstra]

Το Ufizzi κοστιζει 20 χωρις εκπτωση, εγω το ειχα πετυχει με εκπτωση στα 16 λογω ενος πασου. Τελος παντων ολα γινονται, αν θελει καποιος πολυ.
Στη Βενετια εγινε τουρ σε πινακοθηκες. Τι αλλο?

 

[eleva]

4. Σήμερον κρεμάται επί.... 5 γαιών!

Στην Λούκα μπορεί να ήμασταν “light” αλλά καθόλου αραχτοί, ούτε και η σημερινή (4η) μέρα όμως προδιέθετε για κανενός είδους “αραλίκι”. Το αντίθετο μάλιστα, θα αποδεικνυόταν τελικά η κουραστικότερη όλων, αφού θα βλέπαμε εν τάχει δύο πόλεις (!) και πέντε χωριά μέσα σε 12 μόλις ώρες !!!!

Η σιδηροδρομική μας πορεία από τη Λούκα ως την Λα Σπέτσια (κοντινότερη και οικονομικότερη πόλη στις 5 terre), θα μπορούσε να γίνει μέσω Βιαρέτζιο (ανταπόκριση στη μικρή παραλιακή πόλη) ή με στάση στην Πίζα. Αποφασίσαμε το δεύτερο για να δούμε κάνα διωράκι και τον περίφημο Πύργο (ιδέα του πατέρα μου: “κρίμα είναι να φτάσετε ως εκεί και να μην δείτε την Πίζα!”). Εξυπακούτεται ότι άξιζε τον κόπο.

Το πρόβλημα ήταν οι βαλίτσες ανά χείρας συνδυαστικά με την ηλιοθιότητά μου να μην αναζητήσουμε αστικά για να πάμε και να γυρίσουμε απ' την πλατεία του Πύργου. Φυσικά, το να πάμε πεζοί είχε μεγάλο νόημα, αφού ούτως ή άλλως θέλαμε να γνωρίσουμε στα γρήγορα την πόλη, το να γυρίσουμε όμως ομοίως επιβάρυνε την φυσική μας κατάσταση πάρα πολύ, δεδομένου ότι έπονταν και τα πέντε χωριά, αλλά και η νυχτερινή τσάρκα στη Λα Σπέτσια, την οποία ήθελε οπωσδήποτε ο φίλος μου και του είχα υποσχεθεί (ώστε να μην φύγουμε από μια πόλη την οποία δεν θα είχαμε δει σχεδόν καθόλου). Και καλά, ως περίπατος του 25λεπτου (απ' το σταθμό ως τον Πύργο) δεν ήταν και κάτι τρομερό, αν όμως προσθέσεις σακίδια, βαλίτσες, έλλειψη ύπνου και τριήμερο προηγηθέν ξεπάτωμα, το πράγμα αλλάζει...

Anyway! Κατά τις 10 που αφίχθημεν Πίζα, αγοράσαμε δυο κομμάτια τυροπιτοειδή-πιτσοειδή απ' τον πλησιέστερο φούρνο-σκαν μπαρ που μας γέμισε το μάτι και υποδεχτήκαμε για άλλη μια φορά τον αρχοντικό ποταμό Άρνο. Κατιτίς πιο “μπαρόκ” αυτή τη φορά, με μερικά αγαλματίδια κατά μήκος του και τις διακριτικές αντανακλάσεις των χρωματιστών σπιτιών στα νερά του που θύμιζαν ελαιογραφία ιμπρεσσιονιστή ζωγράφου σε μεγάλα κέφια!

Λίαν διακριτική γοητεία! Φτάνοντας στην χαώδη πλατεία των θαυμάτων,,,,

,,, που είναι και η διασημότερη της πόλης, με το κυριλέ γρασίδι της, τις ορδές γιαπωνέζων και λοιπών αλλοεθνών τουριστών και τους καραμπινιέρι σε ετοιμότητα ακόμη μια φορά μετά την γκαλερί Ουφίτσι (είπαμε, Πάσχα και φόβος τρομοκρατικού χτυπήματος!!) θαυμάσαμε όπως ήταν αναμενόμενο τον πασίγνωστο κεκλιμένο Πύργο (εξωτερικά μόνο) και τα λοιπά γύρω αξιοθέτατα που -αν και φαινομενικά στη σκιά του πύργου- δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα (καθεδρικός ναός, κοιμητήριο και Βαπτιστήριο, όπου βαφτίστηκε μεταξύ άλλων ο Γκαλιλέο Γκαλιλέι -”και όμως ΓΥΡΙΖΕΙ!”) Εν προκειμένω, και όμως.. ΓΕΡΝΕΙ!!!!

Εντάξει, για τον Πύργο τα λόγια περιττεύουν: πρόκειται μάλλον για το πιο σωστό αρχιτεκτονικό λάθος που θα μπορούσε ποτέ να γίνει! Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως ήταν ότι ενώ στο μάτι ο πύργος φαίνεται ολοκάθαρα “στραβός”, ο φακός χρειάζεται ιδιαίτερη τεχνική για να αποδώσει αυτή του την κλίση, όπως είναι στην πραγματικότητα.

Χρειάστηκε να ...γείρω κι εγώ τον κινητό μου, σαν τον πύργο, για να καταφέρω να τον τραβήξω όπως έπρεπε...στο τέλος θα έγερνε και το έδαφος πια μαζί μας!!

Χασκογελώντας και παιχνιδίζοντας αρχίσαμε κι εμείς τα σαχλαμαρίστικα-τουριστικά με τα σελφοκόνταρα, τις αστείες πόζες και διαγώνιες λήψεις, τα σπρωξίματα και όλα αυτά τα κλισέ που όμως επιβάλλονται για τους περισσοτέρους χαζοτουρίστες!

Αφού αγοράσαμε τα γνωστά μαγνητάκια (Φερράρι πλάι στον πύργο προφανώς και πινόκιο να στηρίζει με τη μύτη του (!) τον πύργο -καταγότανε, βλέπετε, από το χωριό Κολόντι της Τοσκάνης ο συγγραφέας του κλασικού αυτού “φιλαλήθη” ήρωα!!), πήραμε του γυρισμού τον δρόμο, διασχίζοντας πάλι τον Άρνο (οριστικά αυτή τη φορά)

και περνώντας από δεκάδες φαγάδικα, πιτσαρίες, τζελατερίες, και καφέ με μεγάλες ομπρέλες και υπαίθρια τραπεζάκια (τίποτα δεν στερείται η πόλη αυτή!)

Όπως και κατά την άφιξη στην πόλη, έτσι και κατά την αναχώρησή μας παρατηρήσαμε τους δεκάδες φοιτητές που ξεχύνονταν από το σταθμό (σπουδαία η Πανεπιστημιούπολη της Πίζα) και ξαναθυμήθηκα την ηρωίδα της Φερράντε, Έλενα Γκρέκο, που απ' την Νάπολη είχε βρεθεί με τόσους κόπους και θυσίες στο πανεπιστήμιο τούτης εδώ της πόλης για να αποκαλείται αργότερα από τους συντοπίτες της ειρωνικά “Πιζάνα”!

Η διαδρομή του τρένου ως τη Λα Σπέτσια ήταν σχετικά κοντινή. Αποχαιρετίσαμε την Τοσκάνη, εισήλθαμε στην Λιγουρία και όταν επιτέλους φτάσαμε, χωρίς καμία χρονοτριβή, σπεύσαμε να βρούμε το δωμάτιο που είχαμε επίτηδες κλείσει δυο βήματα απ' το σταθμό, ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε καθόλου κατά την μετάβασή μας στις Τσίνκουε Τέρρε και τούμπαλιν.

Το δωμάτιο, σε μια παμπάλαια πολυκατοικία, σε παράξενη γειτονιά της πόλης, ήταν μικρό, αλλά όμορφο και με όλες τις ανέσεις (κόστος μόνο 40 ε. το βράδυ).

Το θέμα ήταν ότι δεν θα το χρειαζόμασταν και πολύ αφού θα φεύγαμε άμεσα για τα χωριά, άντε να κάναμε μια σύντομη στάση πριν την νυχτερινή μας έξοδο -ουσιαστικά για έναν ύπνο το θέλαμε.
Έλα όμως που η ευγενέστατη, χαμογελαστή, πληθωρική Καρλότα , υπεύθυνη για τα της υποδοχής μας και κλώνος της Μόνικα Μπελούτσι σε λίγο πιο πλατινέ εκδοχή , δεν εννοούσε να το καταλάβει αυτό. Μας περιέγραφε αναλυτικότατα την κάθε πρίζα και τον κάθε διακόπτη του δωματίου, μην αφήνοντας τίποτα στη φαντασία μας (όχι επάνω της, αλλά στο χώρο!). “Μα, βρε καλή μου, μισό βράδυ θα μείνουμε, όχι βδομάδα!” σκεφτόμασταν εμείς. Ειλικρινά, αυτή η κατά τα άλλα τρισχαριτωμένη κοπέλα πρέπει να ήταν η από χρόνια χαμένη, Ιταλίδα αδερφή μου (!) ...όπως συχνά κ το δικό μου, ροδάνι πήγαινε το στόμα της! Και να τα λέει όλα με το νι και με το σίγμα (αν και παραδόξως δεν είχε να μας προτείνει κάποιο συγκεκριμένο εστιατόριο στην πόλη για βράδυ -παντού καλά ήταν κατ' εκείνη!!)! Μάλιστα, μετά από καναδυο ατυχείς ερωτήσεις μας για τα τσίνκουε τέρρε (τι τις θέλαμε κι εμείς!!), άρχισε να μας εξιστορεί ποιο προτιμάει κ γιατί, καθώς επίσης να μην πάμε σε κανένα Λεβάντο γιατί θ' αργήσουμε! “Με σένα θ' αργήσουμε!!”, πήγαινα να της πω, “Σαραντάλεπτο έχει περάσει κι ακόμη παρλάρεις! Βάλε γλώσσα μέσα, χρυσή μου, άντε και θα φτάσουμε νύχτα στα χωριά!!!” Ε, μα κόντευε 14:30 κι εκείνη αγρόν ηγόραζε! Όταν τελικώς αποφάσισε ότι θα τα καταφέρναμε κ χωρίς αυτή (!) αποχώρησε, ενώ οι αφεντιές μας βολίδα, κουτρουβαλιαστήκαμε στο σταθμό να προλάβουμε κ λίγη μέρα. Ήταν η επιτομή της εξυπηρετικότητας η Καρλότα πάντως -υπέρ το δέον!- α, το σωστό να λέγεται!!


Πρώτο χωριό για μας (τελευταίο της γραμμής Λα Σπέτσια – 5 γαίες) ήταν το Monterroso Al Mare. Ένα συμπαθές, παραθαλάσσιο χωριουδάκι, αρκετά τουριστικό, φυσικά με χρωματιστά σπίτια αλλά όχι τόσο όσο τα υπόλοιπα. Θα έλεγα -κατά την προσωπική μου γνώμη- πως σε ομορφιά και ατμόσφαιρα ήταν το ας πούμε πιο “φτωχό” από τα υπόλοιπα, χωρίς φυσικά να είναι διόλου άσχημο! Απλώς δεν είχε τόσο έντονο χαρακτήρα ή χρώμα. Α, υστερούσε επίσης και σε αμφιθεατρικότητα, καθότι λίγο πιο επίπεδο από τα άλλα χωριά. Η παραλία με τον καρτποσταλικό βράχο της εκείνη τη μέρα απέπνεε πάντως μια υπέροχα άγρια αίσθηση, σε συνδυασμό με την καταχνιά που επικρατούσε.

Ευτυχώς ήταν ακόμη Μάρτης και τα πλήθη περιορίζονταν σε βόλτες και όχι σε κολύμπι, αλλιώς, όπως έχω δει από φωτος, δεν θα μπορούσαμε να απλώσουμε πετσέτα. Εννοείται, με πληθώρα φαγάδικων (ιδίως φαστ φουντ ψαρικών), παγωτατζίδικων και καφετεριών. Δυστυχώς, το γιγαντιαίο άγαλμα του Ποσειδώνα στην άκρη της ακτής ήτανε τότε υπό αναστήλωση και δεν μπορέσαμε να το δούμε. (Μα τι στην ευχή γινόταν με τους Ποσειδώνες σ' αυτή τη χώρα?! Και η κρήνη του στην Piazza Della Signoria της Φλωρεντίας και τούτος εδώ για ρεκτιφιέ?? έλεος!!) Μερικές χαρακτηριστικές εικόνες:

Όλα τα τσίκνουε τέρρε συνδέονται με μονοπάτια, αλλά θέλει προσοχή, χρόνο και ποδαράκια για όσους το επιλέξουν. Να αναφέρω επίσης ότι πολλά μονοπάτια σε όλο το Πάρκο των 5 Γαιών είναι κλειστά διάφορες περιόδους του έτους -πρέπει να τσεκάρει κανείς. Εμάς έτσι κι αλλιώς δεν μας ένοιαζε γιατί είχαμε λιγοστό χρόνο και αγορασμένη την κάρτα που μας επέτρεπε πολλαπλά δρομολόγια με το τρένο, δωρέαν χρήση δημοσίων w/c, και ελεύθερη ή προνομιακή είσοδο σε διάφορα άλλα μέρη.

Επόμενη στάση μας η Βερνάτσα (σε μόλις 2-3 λεπτά με το τρένο από Μοντερόσο!), για την οποία πολλοί πλέκουν εγκώμιο.

Κατ' εμέ βέβαια, αν και μερικά κλικ εντυπωσιακότερη από το Μοντερόσο δεν φτάνει τη σαγήνη των άλλων 3 κρεμαστών χωριών. Αυτή όμως είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη, άλλοι μπορεί να ενθουσιαστούν μαζί της! Προσωπικά, με χάλασε η δύσκολη πρόσβαση σε σημεία που να έχουν ανεμπόδιστη θέα, το ατέλειωτο τουρισταριό περισσότερο από οπουδήποτε αλλού (ίσως έφταιγε η ώρα) και το γεγονός ότι τα πολύχρωμα σπιτάκια της έμοιαζαν λίγο πιο ξεθωριασμένα στο μάτι απ' ό,τι στις φωτογραφίες, συγκριτικά και με τα άλλα χωριά. Δεν ξέρω, μπορεί κ να 'ταν η ιδέα μου.

Εν πάση περιπτώσει απολαύσαμε την βολτίτσα μας και το γρήγορο σνακ μας στο χέρι, τι άλλο; Χωνάκι με ξεροτηγανισμένα θαλασσινά (καλαμαράκια, γαριδούλες, μικροσκοπικά ψαράκια) και σος. Το οποίο, αν κ αρχικώς θεωρούσαμε ύψιστη γραστρονομική “τουριστοπαγίδα” της περιοχής, ήταν τελικώς πεντανόστιμο!!!

Άραξαμε λίγο σε κάτι βραχάκια να δούμε το κύμα που έσκαγε στο μικροσκοπικό λιμανάκι, παρέα με τους μυριάδες κινεζογιαπωνέζους και τις κάμερές τους και στη συνέχεια ανεβήκαμε στην κορυφή του χωριού ν' απολαύσουμε τη θέα του και το υποτυπώδες καστράκι (σαν φουγάρο ήταν) που υπήρχε εκεί (1,5 ε. κόστος, όχι κάτι ιδιαίτερο..). Για την ημιαπαγοήτευσή μου από τη θέα εκεί και τα ψιλοξεθωριασμένα χρώματα των κτιρίων τα ' γραψα παραπάνω...


Αμέσως επομένη στάση η Κορνήλια, με το υπέροχο όνομα , το μοναδικό απ' τα χωριά που δεν έχει άμεση πρόσβαση στη θάλασσα. Είναι ιδιαίτερα ορεινή και για να φτάσεις από εκεί που αφήνει το τρένο πρέπει είτε ν' ανέβεις μόνος σου μπόλικα σκαλιά είτε να πάρεις το μικρό λεωφοριάκι που περνά κάθε τόσο (αν και ασφυκτικά γεμάτο). Πάντως, η Κορνέλια, κατά τη γνώμη μου είναι (μάλλον μαζί με τη Μαναρόλα) το ομορφότερο και σίγουρα πιο αδικημένο από τα 5 χωριά. (Ως κι η πανέμορφη,λαλίστατη Καρλότα απεφάνθη πως δεν χάνουμε δήθεν κάτι αν δεν το δούμε!), πολύ πιο ήσυχη και low profile από τα προηγούμενα και τα επόμενα που θα βλέπαμε. Η άγρια ομορφιά της έχει κάτι από την αύρα χώρας σε αιγιοπελαγίτικο νησί και πηλιορείτικου χωριού συγχρόνως!

Αφού περπατήσαμε και θαυμάσαμε τη μεσαιωνική επιρροή της

,,,,, τα στενά της καλντερίμια,

,,,τις λουλουδιαστές αυλόπορτες των σπιτιών με τις παστέλ αποχρώσεις, τη μικρή γοητευτική πλατεϊτσα της

και τη θέα απόκρημνων γκεμών από ορισμένα σημεία,

,,,,,μάς χτύπησαν στα ρουθούνια οι μεσογειακές ευωδιές των μυρωδικών και των λεμονιών που μοσχοβολούσαν σε όλα σχεδόν τα χωριουδάκια (αλλά στην Κορνήλια λίγο περισσότερο!) Δεν μπόρεσα να αποφύγω να αγοράσω σαπουνάκια σε σχήμα και άρωμα λεμονιού, τα οποία φυλάω ακόμη, καθώς και παγωτό χωνάκι (επίσης με την πιο απίθανη γεύση ολόφρεσκου λεμονιού που υπάρχει) από τον τιτανοτεράστιο ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ Alberto! Απλά, μη και δεν δοκιμάσετε από τη τζελατερία του αν βρεθείτε εκεί! Η φανταστική γεύση και η ανάλαφρα βελούδινη υφή των παγωτών και γρανιτών του ξεπερνά κι αυτά ακόμη της θρυλικής Carraia στη Φλωρεντία! Μάλλον το νοστιμότερο παγωτάκι που έχω φάει στη μέχρι τώρα ζωή μου!!!

Φεύγοντας απ' την γλυκιά Κορνήλια δεν θα μπορούσαμε να μην σταθμεύσουμε για ώρα στην αξιαγάπητη Μαναρόλα μας, σήμα κατατεθέν των 5 χωριών και πιο κατάλληλο για φωτογραφίσεις απ' όλα (για κάποιους επίσης το ωραιότερο!)

Κόσμος αρκετός κι εδώ, υπέροχα αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό, κολλημένο χαλκομανία (!) πάνω στο βράχο, με πανύψηλα πολύχρωμα σπίτια και τέλεια,,,

,,, φυσιολατρικά μονοπάτια τριγύρω (δυστυχώς το διάσημο “Μονοπάτι της Αγάπης” που συνδέει Ριοματζόρε με Μαναρόλα κ πρέπει να ' ναι θαυμάσια εμπειρία ήταν κ τότε κλειστό..)

Μα πόσο φωτογενές μπορούσε να είναι αυτό το μέρος;;! (σχεδόν σε.. "εκλιπαρεί" να του αφαιρέσεις λιγάκι χρώμα... )

Στη Μανορόλα επιλέξαμε να πάρουμε επιτέλους το απογευματινό μας aperitivo, και δη με κάθε μεγαλοπρέπεια! Τι στην ευχή, 4 μέρες Ιταλία ήμασταν, δεν θα 'πρεπε να μπούμε λιγάκι στο κλίμα;; Επιλέξαμε ένα θεϊκό μπαράκι με ανεμπόδιστη θέα στο χωριό και το πέλαγος, το κρασάκι του φίλου μου και το δικό μου Aperol Spritz, συνοδεία “μπιχλιμπιδιών” ήταν ό,τι έπρεπε για να ολοκληρωθεί πανηγυρικά η σύντομη παραμονή μας στο χωριουδάκι!!!

(το μπαράκι στο βάθος, πάνω, με τη μεγάλη άσπρη ταμπέλα κ τις ομπρέλες απο κάτω..)


Λίγο πριν φύγουμε παρατηρήσαμε (επιτέλους!!!) και κάτι μινιατούρες-χρωματιστά ομοιώματα σκαρφαλωμένα ψηλά στους βράχους, που αναπαραστούσαν τη Σταύρωση! Αχ, και κόντευα να ξεχάσω ότι διανύαμε τη Μεγαλοβδομάδα του Καθολικού Πάσχα!

(αριστερά, στο πλάι.... καμαρώστε αναπαράσταση!! Φουλ κατανυκτικό, μη μου πείτε!! )

Επειδή όμως η ανάγκη για τουαλέτα είχε καταστεί άκρως επιτακτική και τα δημόσια w/c στα οποία είχαμε ελεύθερη πρόσβαση λόγω της cinque terre card έκλειναν στις 19:00 (!) (τώρα τι είδους ελεύθερη πρόσβαση ήταν αυτή, τρέχα γύρευε!), έσπευσα στο πρώτο αρτοποιείο που βρήκα μπροστά για να αγοράσω ένα μίνι κρουασανάκι, ε και να πάει κι ο δόλιος ο φίλος μου στο μπάνιο... έλα όμως που εδώ θα ζούσαμε το χειρότερο και ΠΙΟ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ όλων Ιταλικό παρατράγουδο (ξεχνάω τον αριθμό!), κατά το οποίο έντρομοι οι υπάλληλοι του μαγαζιού (ο Θεός να το κάνει!) τρέχουν να γραπώσουν κυριολεκτρικά, εν είδει συλλήψεως σας λέω (!) τον φίλο μου για το ιδιαζόντως ειδεχθές αδίκημα (!!) που επ' αυτοφόρω κατελείφθη να διαπράττει: Να επισκεφτεί το μπάνιο τους!!!! Άκουσον, άκουσον!! Φυσικά βιάστηκα να τους ενημερώσω αγγλιστί πως επρόκειτο για “my boyfriend” (“amore mio” καλέ!), και ότι η ίδια ήδη αγόραζα κρουασάν από το μαγαζί τους, δεν μπήκαμε έτσι στο ξεκάρφωτο να κάνουμε την ανάγκη μας, διάολε!! “Δλδ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ στο μπάνιο??????” , η ερώτηση του 1.000.000 ευρώ , απ' την οποία πήγα να μείνω παντελώς φαλακρή!!! “Ναι, θα πάω κι εγώ, και λοιπόν;” “Λοιπόν, εσείς που αγοράσατε προϊόν άνω του 1 ε. μπορείτε να πάτε ελεύθερα, ο φίλος σας όμως πρέπει αμέσως να πληρώσει τουλάχιστον 1 ευρώ, ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΤΟΥΑΛΕΤΑ!!” Σκούζι???? Σκουζάτι κύριε, ποιός είστε??????? ???
Περιττό να πούμε πως ό,τι ιταλικές βρισιές γνωρίζαμε κ δεν γνωρίζαμε τις ξεστομίσαμε -ευτυχώς από μέσα μας!- και με ένα ύφος “σα δε ντρέπεστε!!” δώσαμε το διαβόητο ευρώ για να μπορέσουμε να κατουρήσουμε ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι στους λόφους του χωριού τους (που δεν έφταιγε κ σε τίποτα), μιας κ οι δημ. τουαλέτες τους ήταν κλειστές. Τέτοιο αίσχος και τέτοια αδιανόητη υπεργυφτιά δεν είχαμε συναντήσει πουθενά αλλού!! Αφού δεν μας σταυρώσανε κιόλας ένεκα της ημέρας, τυχεροί ήμασταν!

Η ώρα όμως είχε περάσει πάρα πολύ. Η νυχτερινή μας τσάρκα στην Λα Σπέτσια, την οποία -να μην ξεχνιόμαστε- είχα υποσχεθεί κιόλας, κινδύνευε να ματαιωθεί κι εγώ αντί να ακούσω τον φίλο μου να επιστρέψουμε πλέον στην πόλη, όοοοοχι, ήθελα ντε και καλά να δω και το 5ο χωριό, το Riomaggiore και μάλιστα di notte!!!

Το χωριό αυτό (στο οποίο αράξαμε μόλις για κάνα 20 λεπτο -ελλείψεως χρόνου δεν γινόταν κ περισσότερο), με τα πελώρια σπίτια, τις αραγμένες βαρκούλες και τη φωτογένειά του μοιάζει πολύ με τη Μαναρόλα. Το ιδιαίτερο γνώρισμα που το ξεχωρίζει είναι η στενή λωρίδα θάλασσας που έμοιαζε να εισχωρεί στη στεριά, σχίζοντάς τη θαρρεί κανείς στα δύο, ενώ τα κτίρια απλώνονταν σε καθένα απ' τα δυο τμήματα της “σχισμής” αυτής, δημιουργώντας ένα είδος ανάποδου τριγώνου (αυτό όμως φαίνεται μόνο αν κάποιος δει το Ριοματζόρε από τη θάλασσα). Βγάλαμε μερικές κ καλά "πρωτότυπες", νυχτερινές λήψεις και αποχαιρετήσαμε χορτασμένοι από “κρεμαστές” εικόνες και γενικά υπερπλήρεις. Δυστυχώς στο σταθμό, λόγω ώρας, είχε μεγάλη αναμονή ως το επόμενο τρένο για Λα Σπέτσια (α ρε μωράκι, κ πάλι δίκιο είχες για το τελευταίο χωριό!!)

Συνολική εντύπωση: Πανέμορφα, πολύχρωμα, ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΑ και πολύ ρομαντικά (αν δεν είχαν κ τόσο κόσμο!) τα 5 κρεμαστά χωριουδάκια της ιταλικής Ριβιέρας. Τίποτα όμως δεν έχουν να ζηλέψουν από αυτά τα τόοοοοοοσα δικά μας σε Αιγαίο (κυρίως), αλλά κ αλλού. Δεν λέω πως δεν αξίζουν, ειλικρινά όμως να κινήσει κανείς απ' την άλλη άκρη της γης (όπως γίνεται κατά κόρον) για να δει απλά τις 5 γαίες??? Ήμαρτον με τη διαφήμιση!! Σαντορίνη ή έστω Αμοργό, Σίφνο, Λέρο, Σύμη, Νίσυρο, Αλόννησο και Αστυπάλαια έχει πάει φερειπείν???? (τώρα που το ξανασκέφτομαι, βέβαια, καλύτερα να μην πάει, να μην βουλιάξει κι από τουρισμό ό,τι δεν έχει ήδη βουλιάξει..!) Άσε, κ που στην ίδια την γείτονα χώρα υπάρχουν πάμπολλα παραθαλάσσια, χρωματιστά μέρη που μοιάζουν έντονα με τις Cinque Terre..Γνώμη μου επομένως, να μην διαλέξει κανείς για ΚΑΝΕΝΑ λόγο να επισκεφτεί ΜΟΝΟ αυτά σε κοτζάμ Ιταλία που τόοοοοοοσες άλλες ξεχωριστές ομορφιές έχει, οι οποίες δεν απαντώνται στη χώρα μας (βλ. αναγεννησιακές πόλεις, λίμνες που θα αναφέρω παρακάτω κτλ). Απ' την άλλη, αν έχει κάποιες μέρες στη διάθεσή του (όπως τότε εμείς), συνδυαστικά με βολτίτσα σε άλλα χωριά και πόλεις αξίζουν πιστεύω μια επίσκεψη/μίνι εκδρομή!

Πίσω στο δωμάτιο, ντουζάκι, ετοιμασίες και έξοδος με (αρχικό) σκοπό τον κατευνασμό της πείνας (τι να σου κάνει κ το στομάχι όταν το ξεγελάς με “ψιλολοϊδια¨ολημερίς!!). Ο Γολγοθάς της ανεύρεσης “ημιξενυχτάδικου” εστιατορίου για αξιοπρεπές δείπνο συνεχίζεται... Κατηφορίζουμε τον κεντρικό δρόμο της πόλης (αρκετά ήρεμος για κεντρικός), με φαγάδικα (κυρίως τζανκ φουντ), μικρά εμπορικά καταστήματα, παγωτατζίδικα κλασικά κι ένα μικρό κλαμπάκι ( έξω απ' το οποίο υπήρχε ένας ελάχιστος χαμούλης από πιτσιρικαρία που περίμενε υπομονετικά. Τα περισσότερα μαγαζιά φυσικά κ είναι κλειστά 23:30 η ώρα. Ιταλική επαρχία είμαστε!

Καταλήγουμε στην Taverna di Metallo, μια μεταλλάδικη (όπως λέει κι η λέξη) παμπ-τραττορία με έντονα γκόθικ αισθητική, πισσοσκόταδο, κεράκια στα τραπέζια, νεαρό αλλά κ κάποιο μεγαλύτερης ηλικίας κόσμο...χάρμα! Θα πει κανείς, μα απ' όλη τη Λα Σπέτσια εκεί βρεθήκατε να δοκιμάσετε την περίφημη λιγουριανή κουζίνα; Εύλογη απορία, αλλά αφενός τέτοια ώρα τέτοια λόγια, αφετέρου το μαγαζάκι είχε άριστες κριτικές και πολύ-πολύ ορθά, όπως απεδείχθη! Μια γηραιά κυρία στην κουζίνα (απόλυτη αντίθεση με τους νεαρούς μαλλιάδες- τι άλλο?!- σερβιτόρους κ ντι τζεϊ) έκανε παπάδες με τα ζουμερά νιόκι που μας σερβίσαν μετά μαύρης μπυρίτσας, το σνίτσελ αλλαντικών κι ένα άλλο πιάτο με πολύ πρωτότυπο ζυμαρικό που δεν έχω ξαναδεί -λιγουριανό πιάτο- κ που θυμίζει ελαφρώς τετράγωνο μίνι σφουγγαράκι (!) Άψογα όλα! (ιδίως τα νιόκι!) Αααα, για όποιον πάει πήρε το μάτι μου κ κάτι σοκολατογλυκάκια μούρλια!

Για τη χώνεψη, κι εφόσον είχα υποσχεθεί και του φίλου, κατηφορίσαμε μεταμεσονύχτια στην εννοείται άδεια παραλία της πόλης που έφερνε λίγο στην Χαλκίδα (όχι, νερά που να αλλάζουν φορά δεν είδαμε!), με γέφυρες, εμπορικό λιμάνι στο βάθος, πάρκα, και περαντζάδα με φοίνικες. Λιγάκι περίεργη, αλλά καθόλου άσχημη πόλη λοιπόν η Λα Σπέτσια.

Ασυνήθιστης θα έλεγα ρυμοτομίας (ανηφοροκατηφόρες στα πλαϊνά της), που αξίζει κανείς να την εξερευνήσει (εντύπωση μου 'καναν κ κάτι σκοτεινοί λόφοι με κτίσματα(?) κοντά στις κορφές που έβλεπα από κάποια σημεία του κεντρικού δρόμου). Έχει κι αυτή τα μουσεία της, τ' αξιοθέατα, τη θαλασσίτσα κ τις ωραίες διαδρομές της αλλά μες στα σκοτάδια, πώς να τα δεις όλα αυτά?? Περί ώραν 1:30-2:00 π.μ. επιστρέψαμε κατάκοποι για λιγάκι ύπνο. Έρχεται πολύωρο ταξίδι αύριο!

 

[Sam-chal]

Γλαφυρή περιγραφή και ωραίες φωτογραφίες.
Ταξιδεύουμε νοερά κι εμείς την εποχή του covid-19...

 

[eleva]

Γλαφυρή περιγραφή και ωραίες φωτογραφίες.
Ταξιδεύουμε νοερά κι εμείς την εποχή του covid-19...

Σύντομα εύχομαι και πραγματικά!!!

 

[eleva]

5. Το “αστέρι του Βορρά”!

5η μέρα παραμονής μας στη γείτονα θα ξεκινούσε, φυσικά με το τρένο, η μεγαλύτερη όλων διαδρομή από Λα Σπέτσια για Μιλάνο κι από κει για Μπέργκαμο. Στο Μιλάνο υπήρχε η δυνατότητα να φτάσουμε μέσω Πάρμας, άλλως μέσω Γένοβας. Επιλέξαμε την 2η εκδοχή, για να δούμε και λίγη θάλασσα παράπανω. Όντως, η παραθαλάσσια διαδρομή τη βροχερή αυτή μέρα ήταν υπέροχη!

Προηγουμένως, αφού αφήσαμε τα κλειδιά του δωματίου στην νεαρότατη καθαρίστρια (όπως είχαμε συνεννοηθεί), τη ρωτήσαμε και που μπορούσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στα όρθια για πρωινό, π.χ. καμιά φαρινάτα (ομελετοειδές σε μορφή πίτσας), που είναι παραδοσιακή συνταγή της ευρύτερης περιοχής κ το ' χε προτείνει κ η γλυκιά μας Καρλότα. Ε, η κοπελίτσα αυτή ήταν ο δεύτερος άνθρωπος μετά τον οδηγό λεωφορείου στη Φλωρεντία που συναντήσαμε κ δεν ήξερε αγγλικά! Λίγο με τη γλώσσα του σώματος, λίγο με τα ημιανύπαρκτα ιταλικά μας (“a mangiare??” “predo?? Ahhhh, si, si, a mangiare...mangiare.... πολυ το θέλουμε να περιδρομιάσουμε, εεε, σκούζι να mangiare κάτι!!!”) βγάλαμε τελικά μιαν άκρη, αν και φαρινάτα δυστυχώς δεν ψάξαμε να βρούμε...

Μετά από μερικές ωρίτσες στις ράγες του άνετου τρένου μας, έχοντας προσπεράσει τη Γένοβα και πάρει μια γερή γεύση από την επαρχία της Λιγουρίας,,,,

,,,αυτής της ηγεμόνισσας του παρδαλού φολκρολ, των ακτών, χωριών κ πόλεών της (όπου ακόμη κ το πιο φτωχικό σπίτι, ακόμη κ η πιο ακαλαίσθητη προαστική γειτονιά βάφονται με ποικίλα χρώματα και γίνονται αμέσως-αμέσως πολύ πιο..φιλικά στο μάτι, σε εντονότερο βαθμό μάλιστα από οπουδήποτε αλλού κ σε σημείο να ψιλοζηλεύεις αναρωτώμενος γιατί όχι έτσι ΚΑΙ στην χώρα μας όπου οι πλείονες πόλεις έχουν ΠΗΞΕΙ στο καταθλιπτικό γκρίζο και το αρρωστιάρικο μπεζ -ρητορική απορία!) φτάσαμε επιτέλους Μιλάνο, Στατσιόνε τσεντράλε!

Σνομπ δεν είμαστε καθόλου, το αντίθετο θα έλεγα κι ούτε περίμενα ποτέ να το γράψω αυτό, αλλά τελικά άλλος, μα πάρα πολύ ΑΛΛΟΣ αέρας φυσούσε εδώ πάνω, αλλά κ γενικά στη Λομβαρδία, όπως θα διαπιστώναμε εντός ολίγου. Καταρχάς και να μην έλεγε “Milano” η ταμπέλα θα το καταλαβαίναμε από το άρωμα μόδας ολόγυρα, την τρανταχτή διαφήμιση D&G πάνω απ'τα κεφάλια μας, ε, μάλλον κι από καναδυο κουστουμάτους γηραιούς κυρίους στην τρίχα που συνόδευαν κάτι αιθέριες υπάρξεις κατά πολύ νεότερές τους (κόρες ή εγγονές τους να υποθέσω;!) ντυμένες με ρούχα παραπλήσια αυτών της διαφήμισης!!
Εντάξει, ο σταθμός πολυεπίπεδος και σκέτη χλίδα, με μια νότα πολύ κλασσική!

Βγήκαμε έξω και άρχισε να ρίχνει ψιλόβροχο. Ανοίξαμε ομπρέλες και με τα μακριά μας παλτά μοιάζαμε σετάκι με το όλο τοπίο! Αντί να κατσουφιάσουμε για την εξέλιξη αυτή ήμασταν γεμάτοι παιδιάστικη χαρά, ως κ τα μουστάκια μας γελούσαν!! Εκεί που άλλοι θα έβλεπαν μια σκοτεινιασμένη κ μουντή, μάλλον βιομηχανική πόλη, εμείς κοιτάζαμε τα μεγάλα γλυπτά στην πλατεία του σταθμού, τους ουρανοξύστες (βλ. πύργο Πιρέλι), τα πελώρια, σικάτα ξενοδοχεία τριγύρω και γουστάραμε φουλ! Δεν ξέρω, ίσως έφταιγε η παραμονή μας στην εξοχή κατά τις προηγούμενες μέρες που μας δημιουργούσε πιθανόν μια μορφή νοσταλγίας για το ούρμπαν τοπίο (που ιδίως στο Μιλάνο ήταν αρκετά έντονο κ κλασσικό). Δυστυχώς είχαμε μόνο κάνα 45λεπτο ως την ανταπόκριση για Μπέργκαμο κι αυτό μετρίαζε λίγο τη χαρά μας.

Κάναμε μια σύντομη βόλτα στη λεωφόρο που κατηφόριζε απ΄το σταθμό (via vittor pisani) κοιτώντας τα σικάτα φαστφουντάδικα και μαγαζάκια για γρήγορο brunch (πολλά καταστήματα με κυριλέ ρούχα δεν είχε ο συγκεκριμένος δρόμος ως το σημείο που φτάσαμε)

και μια αποβάθρα μετρό με χιπστεράδικο γράφφιτι.

Εν συνεχεία, έπρεπε δυστυχώς να επιστρέψουμε στο σταθμό.

Μπαίνοντας παρατηρήσαμε ότι τα ιταλικά παρατράγουδα δεν είχαν ακόμη τελειώσει: άλλο ένα τρένο (το δικό μας -τοπική γραμμή για Μπέργκαμο) θα είχε καθυστέρηση σχεδόν μίας ώρας. Ξαναβγήκαμε για λίγο έξω αλλά ήταν ήδη αργά και αρκετά ριψοκίνδυνο να κάτσουμε έστω για ένα γρήγορο καφέ κάπου στα πέριξ. Αν το ξέραμε εξ αρχής πως το τρένο θ' αργούσε, οκ, μπορεί να μην προλαβαίναμε κ σπουδαία πράγματα όπως να πάμε στον Ντουόμο ή στη Γκαλερία Βιττόριο Εμμανουέλ, όμως έστω το roof garden κάποιου απέναντι ξενοδοχείου θα μπορούσαμε άνετα να τιμήσουμε για λίγο, ώστε να αγναντεύσουμε και την πανοραμική θέα της πόλης. Τι να γίνει! Ευτυχώς θέες είχαμε ήδη δει μπόλικες κ θα βλέπαμε κι άλλες, ακόμη καλύτερες!

Άρτι αφιχθέντες στο σταθμό του Μπέργκαμο,,,,

,, έσπευσα να βγάλω εισιτήρια για την εκδρομή της επομένης που ήταν,, τί άλλο..... η λίμνη Κόμο! Αυτό το αριστούργημα και highlight του όλου ταξιδιού!!! Έχοντας ακόμη στο νου την απροσδόκητη, ανάλαφρη πλην κλασσάτη γοητεία για την οποία με προϊδέαζε το Μιλάνο σκέφτηκα μια δόση (φοβούμενη κ τυχόν βρόχα στη λίμνη) να κλείσω για Μιλάνο αντί για Βαρένα κ Λέκο. Θυμήθηκα κ τον πατέρα μου που διατεινόταν -αν κ δεν έχει πάει!-ότι η λίμνη είναι κυρίως μαγιάτικος/καλοκαιρινός προορισμός κι εν πάση περιπτώσει το Μιλάνο δεν παίζεται, αλλά τελικώς δεν ακολούθησα (ευτυχώς!!!) τη συμβουλή του (αναμνηστικούλι απ' την ομάδα Μίλαν next time daddy,, ok?? )

Το δωμάτιό μας (τύπου airbnb) ήταν στην Κάτω Πόλη του Μπέργκαμο κ δυσκολευτήκαμε αρκετά κ να το κλείσουμε κ να το βρούμε ειν΄η αλήθεια.

(ορίζοντας από το μπαλκόνι)

Βρισκόταν σε διαμέρισμα ορόφου ενός συγκροτήματος με παράξενη πρόσβαση κι αρκετά πατώματα (αυτό κι άλλο ένα ξεχωριστό, ιδιωτικό δωμάτιο που νοικιάστηκε σε έτερο ζεύγος), είχε ιδιωτικό (εξωτερικό όμως ) μπάνιο, κοινόχρηστη κουζίνα, και ευρύχωρο κοινό σαλόνι. Η ιδιοκτήτρια, κ. Νάντια, επέμεινε πως κανείς άλλος πελάτης δεν είχε θέμα με την ανεύρεσή του κ τελικώς συμφωνήσαμε..πως διαφωνούμε!! (κ. Νάντια, αν είστε κάπου εκεί, εύχομαι ολόψυχα να είστε καλά, κ εσείς κ όλα τα πρόσωπα που συναντήσαμε σ' αυτό το ταξίδι...όλοι οι συνάθρωποί μας, γνωστοί κ άγνωστοι...)


Όσον αφορά στο αγαπημένο Μπέργκαμο (για το οποίο τόσα δυσάρεστα ακούσαμε φέτος..),είναι η πόλη των 2 επιπέδων και 2 ρυθμών: Απ' τη μια η Κάτω Πόλη (Cita Bassa), όπου μέναμε εμείς, μια σύγχρονη επαρχιακή πόλη με βορειοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά κι απ΄την άλλη η Άνω Πόλη (Cita Alta), μια μικρή μεσαιωνική κατροπολιτεία, ένα σκέτο κομψοτέχνημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη! Πολύ διαφορετικές, αλλά με αρμονική συνύπαρξη!

Όπως κ το Μιλάνο, το Μπέργκαμο ήταν η πόλη που με εξέπληξε περισσότερο απ'όλες. Διότι στην Φλωρεντία ήμουν σίγουρη πως θα εντυπωσιαζόμουν, στην Λούκα το ήλπιζα κ το προσδοκούσα, αλλά στο Μπέργκαμο -αν κ είχα ακούσει μπόλικες θετικές κριτικές- δεν περίμενα να μαγευτώ τόσο! Αν δεν θεωρηθεί ύβρις, θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι στα δικά μου μάτια ξεπέρασε σε ομορφιά κ τις δύο προαναφερθείσες πόλεις, ούσα (πάντα υποκειμενικά!) η ωραιότερη ιταλική που επισκεφτήκαμε!

Τα τελευταία χρόνια, με τις οικονομικές πτήσεις, αποκτά όλο και περισσότερο τουρισμό, βρίσκεται όμως ακόμη στη σκιά του Μιλάνου, κάτι που τελικά ίσως αποτελεί και το μυστικό της αυθεντικότητάς του.

Για πρώτη βόλτα δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες λόγω του μακρινού ταξιδιού που είχε προηγηθεί και του περασμένου της ώρας. Εξ' άλλου, το Μπέργκαμο θα το απολαμβάναμε και μεθαύριο, την τελευταία μας μέρα ως τις 19:00 που έφευγε το αεροπλάνο. Η επιλογή της Cita Alta ήταν ασφαλώς μονόδρομος!

Φτάσαμε με τα πόδια ως τη στάση του λεωφορείου που μετά από μια σύντομη διαδρομή μας ανέβασε επάνω.

Η Άνω Πόλη, συνδυάζει μοναδικά μερικά εξαιρετικά καταστήματα, μπόλικα έργα τέχνης, τη θέα και τον ρομαντισμό της Φλωρεντίας με τα απίστευτα καλοδιατηρημένα τείχη, τις κρυφές, ήσυχες γωνιές και την μεσαιωνική ατμόσφαιρα της Λούκα. Ένας απόλυτα πετυχημένος συνδυασμός, αλλά πάντα με τη δική της προσωπικότητα!

Εκεί ακριβώς όπου βρίσκονταν τα επιβλητικά τείχη, σταθήκαμε για λίγο να απολαύσουμε την απέραντη θέα στην Κάτω Πόλη αλλά και την ευρύτερη περιοχή.

Μια σύγχρονη πόλη, γεμάτη μοντέρνα κτίσματα, πολυκατοικίες αλλά και ζωντανό παλμό! Το απολύτως αστικό τοπίο κάτωθέν μας δημιουργούσε εντονότατη αντίθεση με την καστροπολιτεία, τα αεροπλάνα έσκιζαν τον αέρα από το κοντινό αεροδρόμειο που θα αναχωρούσαμε μεθαύριο κι εμείς, η πεδιάδα πέρα απ' την πόλη απλωνόταν ως εκεί που έφτανε το μάτι. Ο ορίζοντας έμοιζε πραγματικά ατελείωτος. Στο μεταξύ, ο ήλιος είχε δύσει και το λυκόφως προσέδιδε μια τόσο συναρπαστική νότα στην εικόνα αυτή, που δεν έλεγες να τραβήξεις το βλέμα σου!

Μετά από κάποια ώρα, αφού είχε ήδη βραδιάσει, αρχίσαμε την εξερεύνηση της κυρίως cita alta

και πήραμε τα λιθόστρωτα δρομάκια της, στην τόση ησυχία των οποίων βάζαμε στοίχημα ότι οσονούπω θα ακούγαμε καλπασμούς αλόγων!

Απ' τις σπάνιες φορές που ήμασταν εντελώς μόνοι μας, τι καλά! Οι σκιερές γωνιές, τα φαναράκια σε κάποια σημεία, τα αγάλματα και τόσες άλλες μικρολεπτομέρειες δημιουργούσαν ένα μυστηριακό σκηνικό, βγαλμένο κατευθείαν από ιπποτικό μυθιστόρημα!

Ούτε στην Λούκα δεν το 'χαμε νιώσει αυτό σε τέτοιο βαθμό! Ύστερα αρχίσαν οι βιτρίνες των (κλειστών) καταστημάτων...

τί ήταν αυτά που αντίκρυζα, γλυκέ Ιησού;; ;
Σοκολατάκια και άλλα γλυκίσματα κάθε μορφής ν' απλώσεις το χέρι να δοκιμάσεις, ρούχα (επώνυμα και μη) για να κυκλοφορείς φιγουρίνι, χειροποίητα μικρομπιχλιμπίδια και διακοσμητικά από άλλο κόσμο.... Ευτυχώς δεν ήταν άπειρα, γιατί αλλιώς εκεί θα στεκόμασταν ακόμη...

Σε λίγο είδαμε και την κεντρικότερη πλατεία της πόλης, την Πιάτσα Βέκια, η οποία ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου πλακόστρωτη και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική στο ημίφως της νύχτας, με συντριβάνι, αγάλματα, διάφορα καταστήματα και την Βασιλική της Santa Maria Maggiore πίσω της. Επιλέξαμε να την επισκεφτούμε την μεθαυριανή και να μην κάτσουμε εκείνη τη στιγμή κάπου τριγύρω για φαγητό ή ποτό, αφού και η ιδιοκτήρια του σπιτιού μας, η κ. Νάντια, μάς είχε προϊδεάσει ότι η Άνω Πόλη ήταν πολύ ακριβότερη της Κάτω (τελικώς δεν νομίζω να ισχύει για όλα τα μαγαζιά της Άνω Πόλης αυτό το περί ακρίβειας, πιο πολύ για τα ξενοδοχεία της πιστεύω πως ισχύει κ σε κάθε περίπτωση δεν είμαι καθόλου βεβαία ότι πράξαμε σωστά που δεν δειπνήσαμε σ' αυτό το μέρος που τόσο μας γοήτευσε).

Φτάνοντας στο σταθμό της Άνω Πόλης απ' όπου το funicolare (τελεφερίκ σε ράγες) σε κατέβαζε στους πρόποδές της (ώστε να αποφύγεις και τα πάμπολλα σκαλιά) αποφασίσαμε να επιστρέψουμε κάτω κατ΄αυτόν τον τρόπο κ όχι με λεωφορείο, όπως είχαμε έρθει (διότι εκείνη την ώρα δεν ξέρω καν αν υπήρχε κ σε ποια συχνότητα). Προηγουμένως βέβαια και ευτυχώς αψηφώντας τις συστάσεις περί ακρίβειας κάτσαμε στην γλυκιά καφετέρια του σταθμού να ευχαριστηθούμε τα νυχτερινά καφεδάκια μας (κον πάννα περ φαβόρ!), σαν γνήσιοι Ιταλιάνοι. Καθώς επίσης κι ένα κρεμώδες, λευκό γλυκάκι με σαντιγύ, φράουλες κ πολύ νόστιμη γεύση, το όνομα του οποίου δεν δύναμαι να θυμηθώ! Τιμές επίσης δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε κάτι ακριβό εδώ πέρα. Αν και η μπαλκονόπορτα της καφετέριας ήταν κλειστή, η θέα της αχανούς πεδιάδας της Κάτω Πόλης μες απ΄το τζάμι, όμοια σχεδόν με αυτή που κοιτάζαμε λίγο νωρίτερα από τα τείχη, αλλά πλέον πλημμυρισμένη από όλα εκείνα τα μυριάδες φωτάκια σπιτιών, λοιπών κτιρίων και αεροπλάνων (!) συμπλήρωνε την απόλαυση της λιχουδιάς μας αριστοτεχνικά! Οι νύχτες είναι πάντα ξεχωριστές για κάθε είδους πανόραμα άλλωστε!

Τελικά πήραμε όντως το παραδοσιακό funicolare

κ μετά από ελάχιστα λεπτά και μια απότομη κατηφόρα βγαλμένη θαρρούσες από λούνα-παρκ βρισκόμασταν ήδη στο σημείο που ξεκινούσε η Cita Bessa. Πεζοί εννοείται κατευθυνθήκαμε κατά μήκος της πόλης προς αναζήτηση ημιδιανυκτερεύουσας πιτσαρίας (αξιοπρεπούς όμως, κι όχι take away) ώστε να γευτούμε επιτέλους και καθιστοί -καιρός ήταν!- την πιο κλασσική σπεσιαλιτέ. (Του νότου, ναι, το γνωρίζουμε, αλλά τι να κάναμε τώρα που ήμανταν στον βορρά;; Να φεύγαμε απ΄τη χώρα, χωρίς να δοκιμάσουμε;

Τα βήματά μας μάς οδήγησαν σε μια ψιλοκυριλέ πιτσαρία-εστιτόριο (σχετικά νορμάλ όμως τιμής, όχι του πανακρίβου) την οποία συμπέρανα ότι είχανε τελικά Ρώσοι ή ρωσόφωνοι(!)(πού πέσαμε κι εμείς -”ρωσική” πιτσαρία στην Ιταλία, ούτε παραγγελία να κάναμε!!). Πρέπει να λεγόταν Ancora, αλλά δεν είμαι κ σίγουρη. Εκεί μέσα όλως περιέργως έπαιρναν το δείπνο τους μερικές οικογένειες ντόπιων κ άτομα τρίτης ηλικίας με αριστοκρατικό στιλάκι. Τέσπα! Εμείς παραγγείλαμε πίτσα-”βόμβα” τριγλυκεριδίων με ζαμπόν, μπέικον, πεπερόνι, μανιτάρια (για τον...εγκληματία του στομαχιού φίλο μου φυσικά!) και άλλη μια με σπανάκι και τυρί ρικότα (για μένα), ατομική σαλάτα κ πάλι χωρίς ΥΠΟΨΙΑ σαλτσούλας (“χα, χα, τι νομίζατε βρε βλαχογκουρμεδιάρηδες, εδώ είναι Ιταλία!”) κ μπυρίτσα κλασσικά (τελικά στη χώρα των ποικίλων κρασιών, Γερμανοί την είδαμε! Ούτε σε beer festival τόση μπύρα!) Από γεύση, σχετικά καλούτσικα ήταν, δεν με ξετρέλανε κάτι βασικά, αλλά ευτυχώς δεν απογοητευτήκαμε κιόλας.

Πληρώσαμε και φύγαμε περί ώραν 12++ π.μ., όταν μια γηραιά κυρία ξοπίσω μας έπαιρνε το μεταμεσονύχτιο εσπρεσσάκι της! Μάμμα μία!

Περάσαμε από καταστήματα ρούχων ιδιαίτερης (να πω?) αισθητικής και..”ρεαλιστικών” μοντέλων (!)

,,,,κ αμέσως μετά άλλος ένα “εφιάλτης” ξεκίνησε:::: αυτός της ανεύρεσης εμφιαλωμένου νερού (mineral κ ουχί sparkling!!) Καλά κρασά! (και να 'ταν κ κρασί το νεράκι του θεού, λιγότερη ώρα θα κάναμε να το εντοπίσουμε!) Με τα περισσότερα μαγαζιά, στιλ ψιλικατζίδικου να έχουνε ήδη κλείσει, σκούρα τα πράγματα..Κατευθυνθήκαμε λίγα μέτρα μετά το συγκρότημα όπου διαμέναμε σ' ενα πολύ χαρακτηριστικό Β&Β της κάτω πόλης με μίνι μπαρ στο χώρο υποδοχής, το οποίο όμως δυστυχώς προοριζόταν μόνο για τους πελάτες του, όπως μας ενημέρωσαν αρκετά ψυχρά. Καταλήξαμε να αγοράζουμε από την..“China town” (!) του Μπέργκαμο, πάλι καλά που διανυκτέρευε κι αυτό το ασιατικό μαγαζάκι κι εκεί κοντά πρέπει να χτυπούσε κ ο παλμός της νυχτερινής ζωής της πόλης, γιατί ακούσαμε κάτι σε μουσική από κλαμπ.
Εξυπακούεται πως για ποτάκι δεν πήγαμε, αν και υπήρχαν κάτι πολύ δελεαστικά, τύπου apperitivo (για νωρίτερα όμως) κ στην Κάτω Πόλη, προς το τέλος του κεντρικού δρόμου που κατέβαινε από την Άνω. Ες αύριον είπαμε (αλλά έτσι νομίζαμε!!)