Μάτσου-Πίκτσου. Δεν μπορείς να επισκεφτείς το Περού και να μην πας στο Ματσου-Πίκτσου την Ακρόπολη του Περού. Ταξίδι από Κούσκο με αυτοκίνητο μέχρι το Ογιανταΐτάμπο (το τρένο δεν λειτουργούσε σ’αυτό το κομμάτι της διαδρομής) και από εκεί για Αγουας Καλιέντες (θερμά νερά) με το τρένο. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μέχρι το Ογιανταΐτάμπο με ένα επιβατικό, κάτι σαν ταξί, με οδηγό τρελούτσικο καρδιχτυπήσαμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε ασφαλείς. Το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής με το τρένο είναι μια εκπληκτική διαδρομή, δικαιολογημένα τη διαφημίζουν στο Κούσκο ως την ωραιότερη διαδρομή τρένου στον κόσμο . Διασχίζει την πανέμορφη στενή κοιλάδα του ποταμού Urubamba ανάμεσα σε πανύψηλα κατακόρυφα βουνά και σε προιδεάζει για το τι θα συναντήσεις.
Το Αγουας Καλιέντες είναι η πόλη από όπου ξεκινά το λεωφοείο για το Μάτσου-Πίκτσου. Κτισμένη σε μια πολύ στενή λωρίδα δίπλα στο ποτάμι ανάμεσα σε υπέροχα κατακόρυφα βουνά με οργιώδη βλάστηση και τα νερά των ποταμών να βουίζουν τρελά, είναι ένα μαγευτικό φυσικό τοπίο. Σε υψόμετρο 2400 μέτρα με ζεστό κλίμα εντυπωσιάζει η βλάστηση τροπικών φυτών μπανάνες κλπ. Πόλη σταθμός για τον τουρισμό, ζει αποκλειστικά από ταυτόν (εδώ κι αν είναι γδύσιμο του τουρίστα). Είναι κρίμα πάντως που η μικρή αυτή πόλη έχει καταστρέψει με την άναρχη ανάπτυξη της το μικρό αυτό χώρο ανάμεσα στις ρίζες των βουνών και στο ποτάμι.
Το πρωί με τοπικό λεωφορείο ξεκίνημα για το Μάτσου-Πίκτσου. Προετοιμασμένος για το τι θα δω, κι όμως η έκπληξη μου δεν περιγράφεται. Στην κορυφή του βουνού, το Μάτσου-Πίκτσου κτισμένο σε μια πλαγιά και τριγύρω να περιβάλλεται από πανύψηλα κατακόρυφα βουνά που ξεκινούν από το βάθος της κοιλάδας και βουτάνε στα σύννεφα. Η απίστευτη ομορφιά ανάκατη με το μυστηριώδες του τοπίου ξεπερνά κάθε φαντασία και περιγραφή. Φυσικά πολύ σημαντικές οι αρχαιότητες της πόλης των Ινκαςς, όμως εκείνο που κάνει το Μάτσου-Πίκτσου μοναδικό είναι η απόκοσμη μυσταγωγική ατμόσφαιρα της φύσης που μεταδίδεται και στα ερείπια της πόλης.
Τριγύρισα στα στενά δρομάκια των Ινκας, στον ναό του ήλιου, την ιερή πλατεία, τον ιερό βράχο, την Ιντουατάνα. Καθισμένος στις πέτρες ήθελα να μπω στο πνεύμα της εποχής τους . Δεν είναι τυχαίο που ο πολιτισμός τους είχε τόσο έντονα τις τελετές, τη μαγεία, τη λατρεία στις δυνάμεις της φύσης, πολιτισμός που εξελίχθηκε σ’ αυτό το απόκοσμο, μυστηριώδες τοπίο ανάμεσα στο δέος των βουνών και στα σύννεφα που τα τυλίγουν.. Εμεινα μέχρι το τέλος που ο φύλακας έκλινε πια την είσοδο, ήθελα να μείνω παραπάνω μόνος, να φύγουν οι τουρίστες με τις φωνές και τις κάμερες, να ακούσω τους ήχους της σιωπής τους, να αφουγκραστώ τις μνήμες από τις τελετουργίες, τα συναισθήματα από τη λατρεία του ήλιου και του κόνδορα σε αυτό το γεμάτο μυστήριο περιβάλλον.
Το Αγουας Καλιέντες είναι η πόλη από όπου ξεκινά το λεωφοείο για το Μάτσου-Πίκτσου. Κτισμένη σε μια πολύ στενή λωρίδα δίπλα στο ποτάμι ανάμεσα σε υπέροχα κατακόρυφα βουνά με οργιώδη βλάστηση και τα νερά των ποταμών να βουίζουν τρελά, είναι ένα μαγευτικό φυσικό τοπίο. Σε υψόμετρο 2400 μέτρα με ζεστό κλίμα εντυπωσιάζει η βλάστηση τροπικών φυτών μπανάνες κλπ. Πόλη σταθμός για τον τουρισμό, ζει αποκλειστικά από ταυτόν (εδώ κι αν είναι γδύσιμο του τουρίστα). Είναι κρίμα πάντως που η μικρή αυτή πόλη έχει καταστρέψει με την άναρχη ανάπτυξη της το μικρό αυτό χώρο ανάμεσα στις ρίζες των βουνών και στο ποτάμι.
Το πρωί με τοπικό λεωφορείο ξεκίνημα για το Μάτσου-Πίκτσου. Προετοιμασμένος για το τι θα δω, κι όμως η έκπληξη μου δεν περιγράφεται. Στην κορυφή του βουνού, το Μάτσου-Πίκτσου κτισμένο σε μια πλαγιά και τριγύρω να περιβάλλεται από πανύψηλα κατακόρυφα βουνά που ξεκινούν από το βάθος της κοιλάδας και βουτάνε στα σύννεφα. Η απίστευτη ομορφιά ανάκατη με το μυστηριώδες του τοπίου ξεπερνά κάθε φαντασία και περιγραφή. Φυσικά πολύ σημαντικές οι αρχαιότητες της πόλης των Ινκαςς, όμως εκείνο που κάνει το Μάτσου-Πίκτσου μοναδικό είναι η απόκοσμη μυσταγωγική ατμόσφαιρα της φύσης που μεταδίδεται και στα ερείπια της πόλης.
Τριγύρισα στα στενά δρομάκια των Ινκας, στον ναό του ήλιου, την ιερή πλατεία, τον ιερό βράχο, την Ιντουατάνα. Καθισμένος στις πέτρες ήθελα να μπω στο πνεύμα της εποχής τους . Δεν είναι τυχαίο που ο πολιτισμός τους είχε τόσο έντονα τις τελετές, τη μαγεία, τη λατρεία στις δυνάμεις της φύσης, πολιτισμός που εξελίχθηκε σ’ αυτό το απόκοσμο, μυστηριώδες τοπίο ανάμεσα στο δέος των βουνών και στα σύννεφα που τα τυλίγουν.. Εμεινα μέχρι το τέλος που ο φύλακας έκλινε πια την είσοδο, ήθελα να μείνω παραπάνω μόνος, να φύγουν οι τουρίστες με τις φωνές και τις κάμερες, να ακούσω τους ήχους της σιωπής τους, να αφουγκραστώ τις μνήμες από τις τελετουργίες, τα συναισθήματα από τη λατρεία του ήλιου και του κόνδορα σε αυτό το γεμάτο μυστήριο περιβάλλον.
Last edited by a moderator:
Αν μπορείς πρόσθεσε και φωτογραφίες για να απολαύσουμε και μεις το ταξίδι σου 
