Αυτό το καλοκαίρι ήμουν αποφασισμένη να κάνω ένα πιο κοντινό ταξίδι και όχι κάτι με υπερατλαντικές πτήσεις, έτσι αποφάσισα να πάω Ινδία. Ψάχνοντας στο ίντερνετ πληροφορίες για προορισμούς ανακάλυψα το κασμίρ μια υπέροχη λίμνη με ονειρεμένα τοπία και αρχίζει η αναζήτηση γραφείου που μαζί με την βόρεια Ινδία να έχει και Κασμίρ. Αφού το κλείνω 2 φορές το ίδιο ταξίδι με 2 διαφορετικά ταξιδιωτικά γραφεία βρίσκομαι μερικές μέρες πριν την υποτιθέμενη ημερομηνία αναχώρησης χωρίς προορισμό. Αρχίζει η αναζήτηση από την αρχη πάλι και με πολύ λιγότερες πια επιλογές. Μία από τις επιλογές μου που ήταν και η τελική μου απόφαση ήταν ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΒΡΑΖΙΛΙΑ – ΟΥΡΑΓΟΥΑΗ - ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ.
Ένα ονειρεμένο ταξίδι που έγινε τόσο ξαφνικά που δεν είχα προλάβει να βρώ πληροφορίες και δεν είχα καμία εικόνα στο μυαλό μου για το τι θα δω και που θα πάω μόνο διαβάζοντας το πρόγραμμα του γραφείου.
Ξεκινώντας πρώτος προορισμός μας το ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΙΡΕΣ μια μεγαλούπολη χωρίς καμία ταυτότητα και χρώμα τις ώρες που δεν είχαμε ξενάγησες γυρίσαμε όλες τις υπαίθριες αγορές και τα εμπορικά κέντρα. Το μόνο γραφικό σημείο τουριστικό βέβαια χωρίς τίποτα το αυθεντικό μια μικρή περιοχή το καμινέτο με παλιά σπίτι χρωματιστά με χρώμα λατινικής Αμερικής .Υπέρβαροι μετά από τέτοια επιδρομή όλοι ακόμη και οι πιο συνετοί στο shopping therapy ξεκινάμε για τον επόμενο σταθμό μας το ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ. Πόλη έκπληξη για όλους μετά την απογοήτευση του Μπουένος Άιρες. Ανθρώπινη με πολύ πράσινο γραφική με χρώμα λατινικής Αμερικής. Φεύγοντας από το Μοντεβίδεο αλλαγή σκηνικού πάλι φτάνουμε στην Ασανσιόν. Η πιο φτηνή πόλη στον κόσμο μικρή και φτωχική τα περισσότερα σπίτια παράγκες το πιο ενδιαφέρον εκεί ήταν τα πρόσωπα των κατοίκων, μίξης αμερικάνων και ινδιάνων με απίστευτα αποτελέσματα.
Μέχρι εδώ το πιο καλό σημείο του ταξιδιού είναι η καλή παρέα που κάνουμε όλοι στο γκρούπ γιατί ως εδώ τίποτα το εντυπωσιακό. Αφήνουμε πίσω μας και την Ασουνσιόν και μετά από 6 ώρες διαδρομής με το πούλμαν και ένα αρκετά μεγάλο μποτιλιάρισμα στα σύνορα φτάνουμε στο Ιγκουασού που τελικά ήταν το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού μαζί με το Ρίο
Την επόμενη μέρα έχουμε ξενάγηση στο πάρκο των καταρρακτών στο Ιγκουασού εκεί ότι και να έχεις ακούσει διαβάσει ή δει δεν έχει σχέση με περιμένει.
Ιγκουασού στα γουαρανή γλώσσα των ινδιάνων της περιοχής σημαίνει «πολύ νερό».
Και αυτό ακριβώς βλέπεις εκεί την δύναμη της φύσης και του νερού, νιώθεις πολύ μικρός και αδύναμος σε ορισμένα δε σημεία θέλεις να βάλεις τις φωνές να αισθανθείς πως υπάρχεις να δηλώσεις με την κραυγή σου στην φύση ότι είσαι και εσύ εκεί.
Μοναδικό συναίσθημα που ότι και να σας πω δεν περιγράφεται μόνο όταν το ζήσεις παντού βλέπεις το ουράνιο τόξο τόσα ουράνια τόξα δεν έχω δει ξανά στην ζωή μου.
Το πάρκο έχει δύο κομμάτια το ένα στην πλευρά της Βραζιλίας και το άλλο στην Αργεντινή όπου περνάς με ημερήσια βίζα. Στην πλευρά της Βραζιλίας έχει πολλούς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες απλωμένους σε μία μεγάλη απόσταση με εξέδρες που σε φέρνουν πολύ κοντά στο νερό. Ακόμη και τα αδιάβροχα που αγοράσαμε δεν έκαναν τίποτα γίναμε μούσκεμα όλοι.
Στην Αργεντινή μετά από μία διαδρομή από το σημείο που μας άφησε το πούλμαν με τραίνο (που υπάρχει μέσα στο πάρκο για την μεταφορά των επισκεπτών) και αρκετό περπάτημα φτάσαμε στο «λαρύγκι του διαβόλου» εξίσου εντυπωσιακό σημείο με μια διαφορετική εικόνα του καταρράκτη. Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να μεταφέρουν το δέος του επισκέπτη και την εικόνα ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ μάλλον.
Και για να ολοκληρώσουμε την εμπειρία αποφασίσαμε όλοι μαζί να κάνουμε μια βαρκάδα στους καταρράκτες σε κάποιο σημείο που υπήρχε πρόσβαση και μετά από 30 λεπτά περπάτημα και με την συνοδεία του τοπικού ξεναγού επιβιβαζόμαστε στα ειδικά καραβάκια για αυτή τη βόλτα. Μια φίλη που είχε πάει λίγους μίνες νωρίτερα και σε καλοκαιρινή περίοδο για την περιοχή σημείωση -το καλοκαίρι το δικό μας είναι χειμώνας για αυτούς με μπουφάν και πουλόβερ θερμοκρασίες από 15-20 βαθμούς ανάλόγος τόπου και ώρας (πρωί ή βράδυ)- ότι βρέχεσαι λίγο και καλό θα ήταν να έχουμε κάποια ρούχα για να αλλάξουμε κάποιοι από μας το είχαμε κάνει η ελληνίδα οδηγός του γκρούπ που ήταν πιο άσχετη από τον τοπικό μας πήρε τα ρούχα στο πούλμαν γιατί δεν ακολούθησε και θα μας τα έδινε μόλις κατεβαίναμε από το καραβάκι γιατί θα ήταν σε απόσταση 3 λεπτών και θα μας περίμεναν. Όταν μπαίναμε στο καραβάκι εκτός από τα σωσίβια μας έδιναν και αδιάβροχες σακούλες για παπούτσια και ρούχα αλλά εμείς δεν είχαμε τίποτα να βάλουμε μέσα. Η βαρκάδα εντυπωσιακή το καραβάκι μπήκε κάτω από το νερό που έπεφτε από τον καταρράκτη μοναδική εμπειρία γίναμε όλοι μούσκεμα από την κορυφή μέχρι τα πόδια στάζαμε σαν να είχαμε βουτήξει στο νερό 5.30 τα απόγευμα με θερμοκρασία που είχε αρχίσει να πέφτει περπατήσαμε 15 λεπτά για να φτάσουμε σε ένα στρατιωτικό καμιόνι που θα μας μετέφερε στο πούλμαν. Μετά το περπάτημα ανηφορικό και αφού κολλούσαν τα ρούχα μας στο σώμα στάζοντας δεν μπορούσαμε να ανέβουμε τα σκαλιά γιατι ο δρόμος ήταν όλο σκαλιά μόλις καθόμαστε και λέμε οκ σε 5 λεπτά θα είμαστε στο πούλμαν μας ανακοινώνουν ότι έχουμε 30 λεπτά ξεναγήση στην ζούγκλα μέχρι να φτάσουμε στο πούλμαν. Όταν φτάσαμε περιττό να περιγράψω τι έγινε χαμός και τσακωμός με όλους του συνοδούς και ξεναγούς……….
Την επόμενη μέρα όλοι άρρωστη ξεκινάμε για το ΡΙΟ. Για μένα μαζί με το ιγκουασού το καλλίτερο κομμάτι της διαδρομής.
Για το ΡΙΟ θα σας πω στην επόμενη ιστορία μου γιατί έγινα λίγο κουραστική με τις λεπτομέρειες.
Ένα ονειρεμένο ταξίδι που έγινε τόσο ξαφνικά που δεν είχα προλάβει να βρώ πληροφορίες και δεν είχα καμία εικόνα στο μυαλό μου για το τι θα δω και που θα πάω μόνο διαβάζοντας το πρόγραμμα του γραφείου.
Ξεκινώντας πρώτος προορισμός μας το ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΙΡΕΣ μια μεγαλούπολη χωρίς καμία ταυτότητα και χρώμα τις ώρες που δεν είχαμε ξενάγησες γυρίσαμε όλες τις υπαίθριες αγορές και τα εμπορικά κέντρα. Το μόνο γραφικό σημείο τουριστικό βέβαια χωρίς τίποτα το αυθεντικό μια μικρή περιοχή το καμινέτο με παλιά σπίτι χρωματιστά με χρώμα λατινικής Αμερικής .Υπέρβαροι μετά από τέτοια επιδρομή όλοι ακόμη και οι πιο συνετοί στο shopping therapy ξεκινάμε για τον επόμενο σταθμό μας το ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ. Πόλη έκπληξη για όλους μετά την απογοήτευση του Μπουένος Άιρες. Ανθρώπινη με πολύ πράσινο γραφική με χρώμα λατινικής Αμερικής. Φεύγοντας από το Μοντεβίδεο αλλαγή σκηνικού πάλι φτάνουμε στην Ασανσιόν. Η πιο φτηνή πόλη στον κόσμο μικρή και φτωχική τα περισσότερα σπίτια παράγκες το πιο ενδιαφέρον εκεί ήταν τα πρόσωπα των κατοίκων, μίξης αμερικάνων και ινδιάνων με απίστευτα αποτελέσματα.
Μέχρι εδώ το πιο καλό σημείο του ταξιδιού είναι η καλή παρέα που κάνουμε όλοι στο γκρούπ γιατί ως εδώ τίποτα το εντυπωσιακό. Αφήνουμε πίσω μας και την Ασουνσιόν και μετά από 6 ώρες διαδρομής με το πούλμαν και ένα αρκετά μεγάλο μποτιλιάρισμα στα σύνορα φτάνουμε στο Ιγκουασού που τελικά ήταν το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού μαζί με το Ρίο
Την επόμενη μέρα έχουμε ξενάγηση στο πάρκο των καταρρακτών στο Ιγκουασού εκεί ότι και να έχεις ακούσει διαβάσει ή δει δεν έχει σχέση με περιμένει.
Ιγκουασού στα γουαρανή γλώσσα των ινδιάνων της περιοχής σημαίνει «πολύ νερό».
Και αυτό ακριβώς βλέπεις εκεί την δύναμη της φύσης και του νερού, νιώθεις πολύ μικρός και αδύναμος σε ορισμένα δε σημεία θέλεις να βάλεις τις φωνές να αισθανθείς πως υπάρχεις να δηλώσεις με την κραυγή σου στην φύση ότι είσαι και εσύ εκεί.
Μοναδικό συναίσθημα που ότι και να σας πω δεν περιγράφεται μόνο όταν το ζήσεις παντού βλέπεις το ουράνιο τόξο τόσα ουράνια τόξα δεν έχω δει ξανά στην ζωή μου.
Το πάρκο έχει δύο κομμάτια το ένα στην πλευρά της Βραζιλίας και το άλλο στην Αργεντινή όπου περνάς με ημερήσια βίζα. Στην πλευρά της Βραζιλίας έχει πολλούς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες απλωμένους σε μία μεγάλη απόσταση με εξέδρες που σε φέρνουν πολύ κοντά στο νερό. Ακόμη και τα αδιάβροχα που αγοράσαμε δεν έκαναν τίποτα γίναμε μούσκεμα όλοι.
Στην Αργεντινή μετά από μία διαδρομή από το σημείο που μας άφησε το πούλμαν με τραίνο (που υπάρχει μέσα στο πάρκο για την μεταφορά των επισκεπτών) και αρκετό περπάτημα φτάσαμε στο «λαρύγκι του διαβόλου» εξίσου εντυπωσιακό σημείο με μια διαφορετική εικόνα του καταρράκτη. Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να μεταφέρουν το δέος του επισκέπτη και την εικόνα ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ μάλλον.
Και για να ολοκληρώσουμε την εμπειρία αποφασίσαμε όλοι μαζί να κάνουμε μια βαρκάδα στους καταρράκτες σε κάποιο σημείο που υπήρχε πρόσβαση και μετά από 30 λεπτά περπάτημα και με την συνοδεία του τοπικού ξεναγού επιβιβαζόμαστε στα ειδικά καραβάκια για αυτή τη βόλτα. Μια φίλη που είχε πάει λίγους μίνες νωρίτερα και σε καλοκαιρινή περίοδο για την περιοχή σημείωση -το καλοκαίρι το δικό μας είναι χειμώνας για αυτούς με μπουφάν και πουλόβερ θερμοκρασίες από 15-20 βαθμούς ανάλόγος τόπου και ώρας (πρωί ή βράδυ)- ότι βρέχεσαι λίγο και καλό θα ήταν να έχουμε κάποια ρούχα για να αλλάξουμε κάποιοι από μας το είχαμε κάνει η ελληνίδα οδηγός του γκρούπ που ήταν πιο άσχετη από τον τοπικό μας πήρε τα ρούχα στο πούλμαν γιατί δεν ακολούθησε και θα μας τα έδινε μόλις κατεβαίναμε από το καραβάκι γιατί θα ήταν σε απόσταση 3 λεπτών και θα μας περίμεναν. Όταν μπαίναμε στο καραβάκι εκτός από τα σωσίβια μας έδιναν και αδιάβροχες σακούλες για παπούτσια και ρούχα αλλά εμείς δεν είχαμε τίποτα να βάλουμε μέσα. Η βαρκάδα εντυπωσιακή το καραβάκι μπήκε κάτω από το νερό που έπεφτε από τον καταρράκτη μοναδική εμπειρία γίναμε όλοι μούσκεμα από την κορυφή μέχρι τα πόδια στάζαμε σαν να είχαμε βουτήξει στο νερό 5.30 τα απόγευμα με θερμοκρασία που είχε αρχίσει να πέφτει περπατήσαμε 15 λεπτά για να φτάσουμε σε ένα στρατιωτικό καμιόνι που θα μας μετέφερε στο πούλμαν. Μετά το περπάτημα ανηφορικό και αφού κολλούσαν τα ρούχα μας στο σώμα στάζοντας δεν μπορούσαμε να ανέβουμε τα σκαλιά γιατι ο δρόμος ήταν όλο σκαλιά μόλις καθόμαστε και λέμε οκ σε 5 λεπτά θα είμαστε στο πούλμαν μας ανακοινώνουν ότι έχουμε 30 λεπτά ξεναγήση στην ζούγκλα μέχρι να φτάσουμε στο πούλμαν. Όταν φτάσαμε περιττό να περιγράψω τι έγινε χαμός και τσακωμός με όλους του συνοδούς και ξεναγούς……….
Την επόμενη μέρα όλοι άρρωστη ξεκινάμε για το ΡΙΟ. Για μένα μαζί με το ιγκουασού το καλλίτερο κομμάτι της διαδρομής.
Για το ΡΙΟ θα σας πω στην επόμενη ιστορία μου γιατί έγινα λίγο κουραστική με τις λεπτομέρειες.
